Blijven strugglen met verleden man/eigen keuzes

2 maanden geleden heb ik hier al een keer een post geplaatst maar ik kan deze ineens niet meer terug vinden, maar aangezien ik nog steeds met van alles struggle, toch even een nieuwe post in de hoop dat jullie mij mentaal wat kunnen supporten.

Even korte samenvatting van vorige post: Mijn man is 14 jaar geleden vóór mijn tijd en in zijn vrijgezelle periode 2x naar de hoeren geweest. Toen ik dit (eerlijk opgebiecht van hemzelf) net hoorde, was ik zacht gezegd niet echt blij en heb ik hier lange tijd mee gestruggeld. Ik was 18 toen en zo naïef. Ook wel overwogen om de relatie verbreken, maarja ik vond hem zo leuk en hij was (en ís) super goed voor me, we hadden (en hebben) het zo mooi samen. Uiteindelijk geaccepteerd en jaaarenlang niet meer over in gezeten.

Tot 2 maanden geleden.. Mijn zwangerschapsverlofsperiode was voorbij (ik ben 7 maanden geleden bevallen van kindje nummer 3) en ik startte weer met werken. Dit was/is ons laatste kindje, dus ik kreeg een beetje het gevoel 'oke en nu? Dit was het dan?' Ik heb alles wat ik ooit wilde en ik voel(de) me slechter dan ooit. Mentaal stortte ik een soort van in en álles van die tijd van erachter komen, verhalen etc. met dat hoerengedoe kwam weer naar boven. Alsof er even een litteken werd open gehaald.

En nog steeds struggle ik ermee.. Heb continu de hele dag door gedachtes. Waarom ben ik toen niet met de relatie gestopt... waarom ben ik zo vroeg een relatie aangegaan... waarom heb ik niet nog wat langer de beest uitgehangen... Dat laatste komt ook constant opzetten, heb er 'spijt' van al het voorgaande. Merk dat ik best toe ben aan eens een keer wat anders op seksueel vlak, maarja wat? Open relatie wil ik (en mijn man) ook absoluut niet. Ik hou van hem, we zijn 14 jaar samen en hebben het echt goed.

Ik loop inmiddels bij een POH en die geeft me wel wat goede inzichten. Anders had ik misschien wel andere keuzes gemaakt, maarja wie zegt dat ik dan gelukkiger was geweest uiteindelijk waar ik nu ben? Inmiddels 32 jaar, 3 prachtige kids, lieve man (die echt alles voor me over heeft en mij absoluut niet kwijt wil), financeel geen problemen. Wat zeur ik? POH zegt dat ik moet gaan kijken naar nieuwe uitdagingen die me mentaal gaan helpen. Op dit moment denk ik alleen maar... Ik wil weg uit deze relatie en opnieuw gaan 'leven'. Maar ja dat is inmiddels veel te laat; ik ga mijn kids een scheiding echt niet aandoen, omdat mama even struggled met het verleden en alsof het daarna dan beter wordt (not).

Ik weet dat het krankzinnige gedachtes zijn, rationeel. Maar qua gevoel lukt het me gewoon niet om het uit te zetten. Iemand tips?