Relaties
alle pijlers
Blijven strugglen met verleden man/eigen keuzes
vrijdag 18 juli 2025 om 13:47
2 maanden geleden heb ik hier al een keer een post geplaatst maar ik kan deze ineens niet meer terug vinden, maar aangezien ik nog steeds met van alles struggle, toch even een nieuwe post in de hoop dat jullie mij mentaal wat kunnen supporten.
Even korte samenvatting van vorige post: Mijn man is 14 jaar geleden vóór mijn tijd en in zijn vrijgezelle periode 2x naar de hoeren geweest. Toen ik dit (eerlijk opgebiecht van hemzelf) net hoorde, was ik zacht gezegd niet echt blij en heb ik hier lange tijd mee gestruggeld. Ik was 18 toen en zo naïef. Ook wel overwogen om de relatie verbreken, maarja ik vond hem zo leuk en hij was (en ís) super goed voor me, we hadden (en hebben) het zo mooi samen. Uiteindelijk geaccepteerd en jaaarenlang niet meer over in gezeten.
Tot 2 maanden geleden.. Mijn zwangerschapsverlofsperiode was voorbij (ik ben 7 maanden geleden bevallen van kindje nummer 3) en ik startte weer met werken. Dit was/is ons laatste kindje, dus ik kreeg een beetje het gevoel 'oke en nu? Dit was het dan?' Ik heb alles wat ik ooit wilde en ik voel(de) me slechter dan ooit. Mentaal stortte ik een soort van in en álles van die tijd van erachter komen, verhalen etc. met dat hoerengedoe kwam weer naar boven. Alsof er even een litteken werd open gehaald.
En nog steeds struggle ik ermee.. Heb continu de hele dag door gedachtes. Waarom ben ik toen niet met de relatie gestopt... waarom ben ik zo vroeg een relatie aangegaan... waarom heb ik niet nog wat langer de beest uitgehangen... Dat laatste komt ook constant opzetten, heb er 'spijt' van al het voorgaande. Merk dat ik best toe ben aan eens een keer wat anders op seksueel vlak, maarja wat? Open relatie wil ik (en mijn man) ook absoluut niet. Ik hou van hem, we zijn 14 jaar samen en hebben het echt goed.
Ik loop inmiddels bij een POH en die geeft me wel wat goede inzichten. Anders had ik misschien wel andere keuzes gemaakt, maarja wie zegt dat ik dan gelukkiger was geweest uiteindelijk waar ik nu ben? Inmiddels 32 jaar, 3 prachtige kids, lieve man (die echt alles voor me over heeft en mij absoluut niet kwijt wil), financeel geen problemen. Wat zeur ik? POH zegt dat ik moet gaan kijken naar nieuwe uitdagingen die me mentaal gaan helpen. Op dit moment denk ik alleen maar... Ik wil weg uit deze relatie en opnieuw gaan 'leven'. Maar ja dat is inmiddels veel te laat; ik ga mijn kids een scheiding echt niet aandoen, omdat mama even struggled met het verleden en alsof het daarna dan beter wordt (not).
Ik weet dat het krankzinnige gedachtes zijn, rationeel. Maar qua gevoel lukt het me gewoon niet om het uit te zetten. Iemand tips?
Even korte samenvatting van vorige post: Mijn man is 14 jaar geleden vóór mijn tijd en in zijn vrijgezelle periode 2x naar de hoeren geweest. Toen ik dit (eerlijk opgebiecht van hemzelf) net hoorde, was ik zacht gezegd niet echt blij en heb ik hier lange tijd mee gestruggeld. Ik was 18 toen en zo naïef. Ook wel overwogen om de relatie verbreken, maarja ik vond hem zo leuk en hij was (en ís) super goed voor me, we hadden (en hebben) het zo mooi samen. Uiteindelijk geaccepteerd en jaaarenlang niet meer over in gezeten.
Tot 2 maanden geleden.. Mijn zwangerschapsverlofsperiode was voorbij (ik ben 7 maanden geleden bevallen van kindje nummer 3) en ik startte weer met werken. Dit was/is ons laatste kindje, dus ik kreeg een beetje het gevoel 'oke en nu? Dit was het dan?' Ik heb alles wat ik ooit wilde en ik voel(de) me slechter dan ooit. Mentaal stortte ik een soort van in en álles van die tijd van erachter komen, verhalen etc. met dat hoerengedoe kwam weer naar boven. Alsof er even een litteken werd open gehaald.
En nog steeds struggle ik ermee.. Heb continu de hele dag door gedachtes. Waarom ben ik toen niet met de relatie gestopt... waarom ben ik zo vroeg een relatie aangegaan... waarom heb ik niet nog wat langer de beest uitgehangen... Dat laatste komt ook constant opzetten, heb er 'spijt' van al het voorgaande. Merk dat ik best toe ben aan eens een keer wat anders op seksueel vlak, maarja wat? Open relatie wil ik (en mijn man) ook absoluut niet. Ik hou van hem, we zijn 14 jaar samen en hebben het echt goed.
Ik loop inmiddels bij een POH en die geeft me wel wat goede inzichten. Anders had ik misschien wel andere keuzes gemaakt, maarja wie zegt dat ik dan gelukkiger was geweest uiteindelijk waar ik nu ben? Inmiddels 32 jaar, 3 prachtige kids, lieve man (die echt alles voor me over heeft en mij absoluut niet kwijt wil), financeel geen problemen. Wat zeur ik? POH zegt dat ik moet gaan kijken naar nieuwe uitdagingen die me mentaal gaan helpen. Op dit moment denk ik alleen maar... Ik wil weg uit deze relatie en opnieuw gaan 'leven'. Maar ja dat is inmiddels veel te laat; ik ga mijn kids een scheiding echt niet aandoen, omdat mama even struggled met het verleden en alsof het daarna dan beter wordt (not).
Ik weet dat het krankzinnige gedachtes zijn, rationeel. Maar qua gevoel lukt het me gewoon niet om het uit te zetten. Iemand tips?
woensdag 23 juli 2025 om 12:56
Wat jammer dat je iets waar je totaal niks mee te maken had, je gezin laat verpesten.
Ik lees het als puur jouw eigen gebrek aan rondneukerij, das jouw keuze he? Heel oneerlijk om daar man en gezin mee te belasten.
Is alles wie je man nu is niet veel meer waard dan iets wat hij ooit in zijn vroege (20er?) jaren heeft gedaan?
Ik vind het heel verwend, kinderachtig gedrag, en zou maar eens goed gaan uitzoeken hoe je dit kan loslaten.
Jouw man zal op gegeven moment toch ook liever een leuke vrouw hebben die hem waardeert met alles wat bij hem hoort, dan een vrouw die in het verleden leeft..
Ik lees het als puur jouw eigen gebrek aan rondneukerij, das jouw keuze he? Heel oneerlijk om daar man en gezin mee te belasten.
Is alles wie je man nu is niet veel meer waard dan iets wat hij ooit in zijn vroege (20er?) jaren heeft gedaan?
Ik vind het heel verwend, kinderachtig gedrag, en zou maar eens goed gaan uitzoeken hoe je dit kan loslaten.
Jouw man zal op gegeven moment toch ook liever een leuke vrouw hebben die hem waardeert met alles wat bij hem hoort, dan een vrouw die in het verleden leeft..
donderdag 24 juli 2025 om 10:15
Ik zou ook moeite hebben met een hoerenloper, of nu voor mijn tijd was of niet.
Puur omdat die wereld heel schimmig is en dan bijdraagt en in stand houdt van deze praktijken, puur voor genot. Hoe dat werkt in zo'n hoofd, kan er echt niet bij.
Geloof niet dat sekswerkers hun hobby aan het uitvoeren zijn, tenminste de meeste niet.
Je 'koopt' een lichaam op je behoeftes op los te laten, iets met soort mens/karakter wat mij niet bevalt.
Maar ik zou daar toen al een end aan hebben gebreid en niet jaren later dan steeds weer mee bezig zijn geweest. Als je echt zo'n last er van hebt, misschien is dit dan niet de man voor jou?
Ik zou er wel therapie, samen of alleen voor over hebben als er gezamenlijke kinderen in spel zijn zoals nu het geval is. Misschien kom je er samen uit met hulp.
En dan heb je in ieder geval je best gedaan, voor de relatie, voor jezelf maar vooral voor je kind. Lijkt me enige wat je nu kan doen.
Puur omdat die wereld heel schimmig is en dan bijdraagt en in stand houdt van deze praktijken, puur voor genot. Hoe dat werkt in zo'n hoofd, kan er echt niet bij.
Geloof niet dat sekswerkers hun hobby aan het uitvoeren zijn, tenminste de meeste niet.
Je 'koopt' een lichaam op je behoeftes op los te laten, iets met soort mens/karakter wat mij niet bevalt.
Maar ik zou daar toen al een end aan hebben gebreid en niet jaren later dan steeds weer mee bezig zijn geweest. Als je echt zo'n last er van hebt, misschien is dit dan niet de man voor jou?
Ik zou er wel therapie, samen of alleen voor over hebben als er gezamenlijke kinderen in spel zijn zoals nu het geval is. Misschien kom je er samen uit met hulp.
En dan heb je in ieder geval je best gedaan, voor de relatie, voor jezelf maar vooral voor je kind. Lijkt me enige wat je nu kan doen.
maandag 28 juli 2025 om 17:22
Kun je hier nog wat dichterbij komen al dan niet met hulp? Waar gaan je fantasieën naar uit, hoe ziet opnieuw leven er uit voor jou? Voor mij leest het een beetje alsof je de verantwoordelijkheden van je gezin zwaar vindt, eigenlijk wil je vluchten, weg van huis en haard en met een schone lei beginnen. Maar dat is natuurlijk moeilijk toegeven als je net een derde kind op de wereld hebt gezet. Heb je het gevoel klem te zitten, met je rug tegen de muur te staan? Ben je nog wel echt gek op je man of ben je eigenlijk een beetje klaar met hem en gebruiken jouw gedachten zijn hoerenbezoek om dat te rechtvaardigen?
Ik herken het namelijk wel een beetje. Niet het hoerenbezoek, wel de wanhoop van de gezinsgevangenis.
.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
