Relaties
alle pijlers
Broer wel uitnodigen en ouders niet, dilemma!
woensdag 6 juni 2007 om 13:33
Mijn vriend is jarig en wil wat mensen uitnodigen. Nu klikt het wel goed tussen hem en mijn broer, maar met mijn ouders heeft hij niet zoveel en vooral mijn vader vormt een probleem. Hij is alcoholist en er moet zo ongeveer een krat bier extra bijkomen als hij komt. Mijn ouders zijn ook nog nooit bij mijn vriend geweest en ik weet ook dat ze er niet op zitten te wachten om op zijn verjaardag te komen waar allemaal buren en vrienden zitten die zij niet kennen. Mijn broer zou hier minder moeite mee hebben.
Lijkt het simpel om gewoon alleen mijn broer en gezin uit te nodigen, maar ik ben bang dat mijn ouders zich dan gepasseerd zullen voelen. Het contact met mijn ouders is op dit moment goed, ik accepteer mijn vader zoals hij is en vind het fijn dat ze me regelmatig helpen met vanalles. Maar ik erger me ook aan mijn vaders gedrag als hij teveel op heeft. Verder zegt mijn vriend dat hij gewoon tegen mijn vader gaat zeggen hoe hij erover denkt dat hij zoveel drinkt, als hij zich er aan ergert.
Kortom, hoe zouden jullie hiermee omgaan? Zouden jullie gewoon wel mijn broer vragen en het erop aan laten komen en zeggen dat je bijv. dacht dat ze er toch niets aan zouden vinden of zou je ze de keus laten of zou je dan maar beiden niet uitnodigen? (ik zou graag mijn broer er bij willen hebben, zou het echt leuk vinden).
Ik kom er even niet uit.
Lijkt het simpel om gewoon alleen mijn broer en gezin uit te nodigen, maar ik ben bang dat mijn ouders zich dan gepasseerd zullen voelen. Het contact met mijn ouders is op dit moment goed, ik accepteer mijn vader zoals hij is en vind het fijn dat ze me regelmatig helpen met vanalles. Maar ik erger me ook aan mijn vaders gedrag als hij teveel op heeft. Verder zegt mijn vriend dat hij gewoon tegen mijn vader gaat zeggen hoe hij erover denkt dat hij zoveel drinkt, als hij zich er aan ergert.
Kortom, hoe zouden jullie hiermee omgaan? Zouden jullie gewoon wel mijn broer vragen en het erop aan laten komen en zeggen dat je bijv. dacht dat ze er toch niets aan zouden vinden of zou je ze de keus laten of zou je dan maar beiden niet uitnodigen? (ik zou graag mijn broer er bij willen hebben, zou het echt leuk vinden).
Ik kom er even niet uit.
woensdag 6 juni 2007 om 13:44
Ik zou alleen je broer uitnodigen - en misschien je ouders een dag eerder of later voor een etentje of zo. Of zowel je broer en je ouders op een andere dag uitnodigen dan alle anderen.
Als je vriend dan toch ruzie met je vader zou krijgen, dan kunnen jullie het in ieder geval bespreken zonder een huis vol visite.
Als je vriend dan toch ruzie met je vader zou krijgen, dan kunnen jullie het in ieder geval bespreken zonder een huis vol visite.
woensdag 6 juni 2007 om 13:51
Hey Sunshine,Denk je nu echt dat het zo'n probleem zou zijn als je oudres niet worden uitgenodigd ? Je zegt zelf dat ze nog nooit bij je vriend zijn geweest, dat het niet zo geweldig klikt, waarom zou je je dan zenuwachtig maken door ze uit te nodigen helemaal als je denkt dat noch je vriend noch je ouders daarop zitten te wachten?Ik zou gewoon je broer uitnodigen en tegen je ouders zeggen, en alleen als het ter sprake komt dat je vriend voornl. wat jongeren van zijn generatie heeft uitgenodigd en geen behoefte had aan een uitgebreide familietoestand. Hoef je je ook geen zorgen te maken om een drinkende vader en een escalatie van vriend "en public"!Bovendien is het goed te leren dat jij niet verantwoordelijk bent voor de keuze van jouw vriend. Als hij liever je ouders niet op ZIJN verjaardag heeft is dat zijn goed recht, en daar hoef jij je niet voor te verontschuldigen, hoor! Ik heb het idee dat je je drukker maakt om iets wat voor je vriend en ouders weinig problemen oplevert als jij het naast je neerlegt en niet te boel gaat lopen "redderen" en verontschuldigen.Groetjes, Tulipe
woensdag 6 juni 2007 om 14:08
woensdag 6 juni 2007 om 14:20
Tulipe, je hebt wel gelijk, ik moet het probleem daar laten waar het hoort, bij mijn vader, zal wel te maken hebben met loyaliteit tussen kind en ouder en angst voor hun reactie.
Mijn vriend en ik wonen niet samen, dus zijn verjaardag is nu op 'zijn terrein', als het bij mij is haal ik gewoon dat extra krat bier. Mijn vriend is nogal direct, dus ik houd soms mijn hart vast, mijn vader wordt vervelender naarmate de dag vordert (hij begint vaak 's ochtends al met drinken).
Als ik zou doen wat ik het liefst deed, dan zou ik inderdaad alleen mijn broer vragen en mijn ouders niet vragen. Ik vind ook dat het zijn eigen schuld is dat we hem er liever niet bij hebben, maar we doen altijd ons best om voor de lieve vrede te doen alsof er niets aan de hand is.
Misschien als ze zich gepasseerd voelen kan ik gewoon zeggen dat ik zeker wist dat ze er toch niets aan zouden vinden. Ze hebben ook moeite met de zoon van mijn vriend, ik moet er niet aan denken om op de verjaardag met kromme tenen te zitten uit angst dat mensen zich aan elkaar ergeren.
Ik leer wel steeds meer te doen wat goed voor mij voelt en de consequenties voor lief te nemen, maar vind het ook wel erg moeilijk.
Mijn vriend en ik wonen niet samen, dus zijn verjaardag is nu op 'zijn terrein', als het bij mij is haal ik gewoon dat extra krat bier. Mijn vriend is nogal direct, dus ik houd soms mijn hart vast, mijn vader wordt vervelender naarmate de dag vordert (hij begint vaak 's ochtends al met drinken).
Als ik zou doen wat ik het liefst deed, dan zou ik inderdaad alleen mijn broer vragen en mijn ouders niet vragen. Ik vind ook dat het zijn eigen schuld is dat we hem er liever niet bij hebben, maar we doen altijd ons best om voor de lieve vrede te doen alsof er niets aan de hand is.
Misschien als ze zich gepasseerd voelen kan ik gewoon zeggen dat ik zeker wist dat ze er toch niets aan zouden vinden. Ze hebben ook moeite met de zoon van mijn vriend, ik moet er niet aan denken om op de verjaardag met kromme tenen te zitten uit angst dat mensen zich aan elkaar ergeren.
Ik leer wel steeds meer te doen wat goed voor mij voelt en de consequenties voor lief te nemen, maar vind het ook wel erg moeilijk.
woensdag 6 juni 2007 om 16:10
Het is de verjaardag van je vriend en kan me voorstellen dat hij geen mensen wil uitnodigen waarmee hij het niet kan vinden, al zijn het je ouders. als je ouders redelijke mensen zijn, zullen ze wel begrijpen waarom je broer wel en zij niet?
gulden middenweg: nodig ze smiddags voor een kop koffie uit?
gulden middenweg: nodig ze smiddags voor een kop koffie uit?
woensdag 6 juni 2007 om 16:15
Het probleem is voor nu opgelost, mijn broer kan niet. Ik vraag mijn ouders nu ook niet meer. Ik moet zeggen dat het me allemaal erg 'aangrijpt', ik ben er erg emotioneel door, weet eigenlijk ook niet waarom, misschien toch nog een heleboel oud zeer?
Ik zou toch graag willen dat ik een wat normalere vader had, ik had vroeger ook vaak stress, bijv. als er vriendinnetjes kwamen spelen, hij ergerde zich aan alles en iedereen, kon zelfs agressief uit de hoek komen. En nu loop ik dus nog te stressen, omdat ik eigenlijk gewoon mijn familie er ook bij wil hebben, maar niet met die stress. En het stomme is, mijn ouders zitten er niet op te wachten, mijn vriend niet echt, dus wat wil ik nou eigenlijk.
Het zal misschien toch de pijn zijn van het niet hebben van een normaal contact met mijn ouders en altijd op mijn tenen lopen om het goed te willen doen? Herkent iemand dit?
Ik zou toch graag willen dat ik een wat normalere vader had, ik had vroeger ook vaak stress, bijv. als er vriendinnetjes kwamen spelen, hij ergerde zich aan alles en iedereen, kon zelfs agressief uit de hoek komen. En nu loop ik dus nog te stressen, omdat ik eigenlijk gewoon mijn familie er ook bij wil hebben, maar niet met die stress. En het stomme is, mijn ouders zitten er niet op te wachten, mijn vriend niet echt, dus wat wil ik nou eigenlijk.
Het zal misschien toch de pijn zijn van het niet hebben van een normaal contact met mijn ouders en altijd op mijn tenen lopen om het goed te willen doen? Herkent iemand dit?
woensdag 6 juni 2007 om 16:28
Bedankt voor de tips! Misschien is het inderdaad een idee om mijn familie een keer apart uit te nodigen, het ligt allemaal nogal ingewikkeld, mijn vriend is van dezelde generatie als mijn ouders, daar hebben mijn ouders ook wel moeite mee, al hebben ze het wel geaccepteerd. Verder heeft mijn vriend zelf een erg matig contact met zijn ouders, die komen ook niet op zijn verjaardag, dus hij vindt het ook niet echt nodig om mijn ouders te vragen. Nu gaan we binnenkort wel naar een feest van mijn ouders, dus dan gaat hij wel mee, het contact is gewoon minimaal, ik ga vaak alleen of met mijn kids naar mijn ouders, we zullen niet zo snel samen zomaar op bezoek gaan.
Volgens mij vinden mijn ouders dat ook niet zo'n probleem, ik heb nog steeds de neiging om allles 'normaal' te willen hebben, maar mijn ouders en de hele situatie zijn niet echt 'normaal', dus dat zal ik misschien los moeten laten.
Ik herinner me met mijn ex nog hele zondagen bij zijn familie en heb me ook voorgenomen dat ik mijn vriend daar niet toe zal 'verplichten', hij doet dat bij mij ook niet.
Volgens mij vinden mijn ouders dat ook niet zo'n probleem, ik heb nog steeds de neiging om allles 'normaal' te willen hebben, maar mijn ouders en de hele situatie zijn niet echt 'normaal', dus dat zal ik misschien los moeten laten.
Ik herinner me met mijn ex nog hele zondagen bij zijn familie en heb me ook voorgenomen dat ik mijn vriend daar niet toe zal 'verplichten', hij doet dat bij mij ook niet.
woensdag 6 juni 2007 om 18:56
Heeeeeeeeeeeeel erg herkenbaar! Ik heb sinds 4 jaar geen contact meer met mijn ouders. Mijn vader drinkt ook, mijn moeder dronk tot haar 66e (kreeg ze diabetes en is ze gestopt), ik schaamde me vroeger ook kapot voor hun en ook ik heb mijn hele leven, tot mijn 35e, op mijn tenen gelopen, laverend tussen mijn moeders buien door. Wat een bevrijding dat ik nooit meer naar hun toe hoef, mijn leven is 180 graden gedraaid en ik draai nooit meer terug!
Ik heb geleerd dat ik die pijn van het niet hebben van een normaal contact naast me neer moest leggen. De wereld draait nou eenmaal zoals hij draait en daar kan niemand wat aan veranderen. Ik niet, jij ook niet. Aanvaarden van de feiten zoals ze zijn is heel belangrijk voor jezelf. Voor JOU, niet voor hun. Puur voor jezelf! Aanvaarding meissie, aanvaarding......
Jouw vader giet die drank zelf naar binnen, daar ben jij absoluut NIET verantwoordelijk voor. Dat is zijn keus, jij maakt ook je eigen keuzes, neem ik aan. Jij kunt het wel gezellig willen hebben, maar diep in je hart weet je dat dat nooit zal gebeuren, met eenzelfde zekerheid dat de zon in het oosten opgaat en in het westen weer onder. Ook daar kun je niks aan veranderen, toch?
Ik denk dat daar je verdrietige gevoel vandaan komt, van het feit dat je diep in je hart weet hoe de vork in de steel zit, en dat je weet dat je daar niks aan kunt veranderen, omdat je een ander niet kunt veranderen. Laat het los, dat is het beste voor jezelf, leef je eigen leven en maak je niet druk om wat een ander misschien wel niet zal denken.
Is best moeilijk hoor, maar het lucht enorm op als je het eenmaal in de praktijk hebt weten te brengen.
Sterkte! *;
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
woensdag 6 juni 2007 om 23:39
Setter, fijn dat je reageert, het is inderdaad zoals je zegt en er zit meer achter dan geneuzel over wel of niet je ouders uitnodigen en wanneer.
Gelukkig is het contact niet zo slecht dat ik het zou willen verbreken, maar ik heb vooral moeite met het gedrag van mijn vader en kan er nog steeds gestressed door raken, al is het in de loop van de tijd wel verbeterd. Ik ben nog wel eens bang dat het tussen hem en mijn vriend zal escaleren, mijn vriend kan nogal uitgesproken meningen over iets hebben en mijn vader accepteert vooral als hij dronken is geen andere meningen en kan dan echt ruzie gaan maken, omdat iemand anders ergens anders over denkt. Echt onvoorstelbaar. Wij mochten als kind ook geen eigen mening hebben, als hij ook maar dacht dat je tegen hem in ging, dan was het niet te best, we werden zelfs in de puberteit niet voor vol aan gezien en discussies waren niet mogelijk.
Ik heb echt moeten leren dat ik niet met de mening van anderen hoefde mee te waaien in een gesprek, maar dat ik er anders over mag denken, kun je nagaan wat voor impact dat heeft. Ik leer dus inderdaad meer los te laten en me minder aan te trekken van wat anderen denken. Maar in zo'n situatie als met die verjaardag raak ik nog wel even in paniek en ben bang dat er 'gedoe' van komt. En meestal is dat ook nog niet eens zo.
Gelukkig is het contact niet zo slecht dat ik het zou willen verbreken, maar ik heb vooral moeite met het gedrag van mijn vader en kan er nog steeds gestressed door raken, al is het in de loop van de tijd wel verbeterd. Ik ben nog wel eens bang dat het tussen hem en mijn vriend zal escaleren, mijn vriend kan nogal uitgesproken meningen over iets hebben en mijn vader accepteert vooral als hij dronken is geen andere meningen en kan dan echt ruzie gaan maken, omdat iemand anders ergens anders over denkt. Echt onvoorstelbaar. Wij mochten als kind ook geen eigen mening hebben, als hij ook maar dacht dat je tegen hem in ging, dan was het niet te best, we werden zelfs in de puberteit niet voor vol aan gezien en discussies waren niet mogelijk.
Ik heb echt moeten leren dat ik niet met de mening van anderen hoefde mee te waaien in een gesprek, maar dat ik er anders over mag denken, kun je nagaan wat voor impact dat heeft. Ik leer dus inderdaad meer los te laten en me minder aan te trekken van wat anderen denken. Maar in zo'n situatie als met die verjaardag raak ik nog wel even in paniek en ben bang dat er 'gedoe' van komt. En meestal is dat ook nog niet eens zo.
donderdag 7 juni 2007 om 01:08
Ik herken je verhaal wel, vooral dat stukje over wat voor impact het gedrag van je vader op je verdere leven heeft. Bij mij was het mijn moeder die zo achterlijk deed.
Op je laatste stukje wil ik even ingaan, over dat 'gedoe' wat er van zal komen als het een keer escaleert tussen je vriend en je vader. Waar ben je precies bang voor als het escaleert? Dat je vriend je vader de deur uitzet? Dat je vader dreigt nooit meer te komen?
Mag ik je mijn eerlijke en ongezouten mening geven?
Op je laatste stukje wil ik even ingaan, over dat 'gedoe' wat er van zal komen als het een keer escaleert tussen je vriend en je vader. Waar ben je precies bang voor als het escaleert? Dat je vriend je vader de deur uitzet? Dat je vader dreigt nooit meer te komen?
Mag ik je mijn eerlijke en ongezouten mening geven?
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
donderdag 7 juni 2007 om 08:37
Setter, ik ben inderdaad bang voor ruzie met mijn ouders, het contact is nu verder goed, ze doen ook wel veel voor me in praktische zin en doen ook erg hun best voor de kleinkinderen (bijna alsof hij het via hen probeert goed te maken). Ik zou dat contact niet kwijt willen. Aan de andere kant merk ik ook wel dat ik er niet snel uit mezelf op visite zal gaan en dat ik nog steeds tegen dingen aanloopt.
Ik zou het m'n vriend ook niet kwalijk kunnen nemen als hij mijn vader aanspreekt op gedrag waar hij zich aan ergert. Mjin vader heeft dus een keer een verjaardag van mijn broer verpest doordat hij vond dat er teveel mensen waren en het waren niet 'zijn soort mensen', dus hij ging ook zitten zuchten en met z'n ogen draaien. Hij hamert er ook altijd op dat je bier in huis moet hebben en dat het vooral koud moet zijn. Tja, mijn vriend heeft een kleine koelkast en daar zit voornamelijk ook eten in, dus het kan zijn dat het bier dan op is of niet koud genoeg. Mijn vader zou daar in een bepaalde bui ook opmerkingen over kunnen maken.
Mijn broer en schoonzus vinden dan dat je hem maar moet laten en er niet op in gaan, maar mijn vriend zegt dat hij niet van plan is dat te doen.
Ik zou het m'n vriend ook niet kwalijk kunnen nemen als hij mijn vader aanspreekt op gedrag waar hij zich aan ergert. Mjin vader heeft dus een keer een verjaardag van mijn broer verpest doordat hij vond dat er teveel mensen waren en het waren niet 'zijn soort mensen', dus hij ging ook zitten zuchten en met z'n ogen draaien. Hij hamert er ook altijd op dat je bier in huis moet hebben en dat het vooral koud moet zijn. Tja, mijn vriend heeft een kleine koelkast en daar zit voornamelijk ook eten in, dus het kan zijn dat het bier dan op is of niet koud genoeg. Mijn vader zou daar in een bepaalde bui ook opmerkingen over kunnen maken.
Mijn broer en schoonzus vinden dan dat je hem maar moet laten en er niet op in gaan, maar mijn vriend zegt dat hij niet van plan is dat te doen.
vrijdag 8 juni 2007 om 02:19
Hoi Sunshine, wat kunnen anderen het leven onnodig moeilijk maken, he. Ik herken je dillemma wel. En even een reactie van de mannen kant. Ik ben ook liever direct, maar voor mijn vrouw, houdt ik regelmatig mijn mond, omdat ik geen ruzie wil maken met haar familie. Hij geeft aan dat hij liever niet met te aangeschoten mensen te maken heeft, dus ik denk dat je hem niet in die situatie moet brengen (in zijn eigen huis). Maar hij heeft ongetwijfeld begrip voor je moeilijke situatie, je kunt hem best vragen, wat hij een verdraagbare situatie vindt, bijvoorbeeld een verjaardag bij hun thuis. In ieder geval zou ik je vriend niet dwingen in de contacten te hebben.
vrijdag 8 juni 2007 om 11:43
Kreeft, het is nog niet eens alleen het drinkgedrag van mijn vader dat meespeelt, mijn vriend heeft zelf een slecht contact met zijn ouders en wil zijn verjaardag vieren met vrienden en buren, een beetje zoals je vroeger ook een feest gaf voor 'de jeugd', waar je oudere mensen niet bij wilt hebben. :) Mijn ouders zijn van zijn generatie, dus het ligt wat anders, maar ze gedragen zich ook 'ouder' dan mijn vriend.
Eigenlijk hebben mijn ouders al aangegeven dat ze wel snappen dat het met deze relatie allemaal anders ligt dan de eerste met mijn ex, omdat je al een hele geschiedenis hebt met exen en kinderen, maar ook vanwege het kleine leeftijdsverschil tussen hem en mijn ouders. Het is dus veel meer aftasten en minder vanzelfsprekend dat je bij elkaar op verjaardagen komt etc. Overigens is het niet zo dat mijn vriend helemaal niet wil meekomen, maar hij zal wel eerder afzeggen als het hem niet past. Ik vind ook dat dat gewoon moet kunnen en houd zelf ook niet van verplichtingen.
Eigenlijk hebben mijn ouders al aangegeven dat ze wel snappen dat het met deze relatie allemaal anders ligt dan de eerste met mijn ex, omdat je al een hele geschiedenis hebt met exen en kinderen, maar ook vanwege het kleine leeftijdsverschil tussen hem en mijn ouders. Het is dus veel meer aftasten en minder vanzelfsprekend dat je bij elkaar op verjaardagen komt etc. Overigens is het niet zo dat mijn vriend helemaal niet wil meekomen, maar hij zal wel eerder afzeggen als het hem niet past. Ik vind ook dat dat gewoon moet kunnen en houd zelf ook niet van verplichtingen.
