Relaties
alle pijlers
Broers informeren over ziekte ouder?
dinsdag 12 september 2023 om 11:40
Wat zouden jullie doen?
Ik ben de enige van mijn gezin die nog contact heeft met mijn moeder, mijn broers hebben er voor gekozen geen contact meer te hebben en hebben meermaals tegenover mij bevestigd dat ze er geen behoefte aan hebben. Mijn moeder vindt dit heel erg en begrijpt het niet, maar zegt ook: als ik niks van hen mag weten, moet jij hun ook niets over mij vertellen. Dat vind ik lastig (en ik houd me er niet altijd aan) maar ik begrijp het wel. Nu vertelde mijn moeder gisteren aan mij dat ze ernstig ziek is, komende week hoort ze meer over de mogelijke behandeling, maar het kan dus goed zijn dat het einde nadert. Zal/moet ik dit aan mijn broers vertellen, zodat zij eventueel de kans hebben om nog contact op te nemen? Of moet ik mijn mond houden? Of moet ik mijn moeder vragen of ik het mag vertellen, met het risico dat ze ja zegt en vervolgens verwacht dat er contact opgenomen gaat worden (wat natuurlijk op een vreselijke teleurstelling kan uitlopen)?
Ik ga geen poll doen, dat vind ik een beetje macaber. Maar alvast bedankt voor jullie weloverwogen antwoorden.
Ik ben de enige van mijn gezin die nog contact heeft met mijn moeder, mijn broers hebben er voor gekozen geen contact meer te hebben en hebben meermaals tegenover mij bevestigd dat ze er geen behoefte aan hebben. Mijn moeder vindt dit heel erg en begrijpt het niet, maar zegt ook: als ik niks van hen mag weten, moet jij hun ook niets over mij vertellen. Dat vind ik lastig (en ik houd me er niet altijd aan) maar ik begrijp het wel. Nu vertelde mijn moeder gisteren aan mij dat ze ernstig ziek is, komende week hoort ze meer over de mogelijke behandeling, maar het kan dus goed zijn dat het einde nadert. Zal/moet ik dit aan mijn broers vertellen, zodat zij eventueel de kans hebben om nog contact op te nemen? Of moet ik mijn mond houden? Of moet ik mijn moeder vragen of ik het mag vertellen, met het risico dat ze ja zegt en vervolgens verwacht dat er contact opgenomen gaat worden (wat natuurlijk op een vreselijke teleurstelling kan uitlopen)?
Ik ga geen poll doen, dat vind ik een beetje macaber. Maar alvast bedankt voor jullie weloverwogen antwoorden.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
woensdag 13 september 2023 om 11:20
Ik vind dat het ter sprake komt omdat het nu een keer een belangrijke gebeurtenis is in je leven dat je moeder ziek is en komt te overlijden, heel wat anders dan je broers informeren dat hun moeder ziek is en komt te overlijden met de (onuitgesproken) verwachting daarbij dat ze “wat doen” met die informatie.
woensdag 13 september 2023 om 11:32
Dit.fashionvictim schreef: ↑12-09-2023 13:26Ik zou dit wel vertellen. Omdat je zelf ook een relatie met je broers hebt en die je mogelijk zouden kunnen verwijten dat je het niet verteld hebt. Ik zou dat dan weer niet aan mijn moeder vertellen, als ik jou was. Ik zou het zakelijk aan mijn broers vertellen en benadrukken dat ik verder geen mening of oordeel heb over of ze contact moeten opnemen of niet, maar dat ik ze wel alle juiste feiten gun om hun eigen keuzes op te baseren.
Daar ben ik sowieso nogal van, van dat mensen wel alle informatie zouden moeten hebben waarop ze hun ingrijpende levenskeuzes baseren.
Helemaal.
Sterkte TO!
woensdag 13 september 2023 om 12:34
Moeder heeft een poos geleden al met de uitvaartverzekering bepaalde dingen geregeld. Zo wil ze dat alleen ik word geïnformeerd, dat er niemand naar de uitvaart komt, dat de as naar mij wordt opgestuurd (ze heeft verder niet gevraagd of ik daar zin in heb). Ik heb geen flauw idee of er een testament is, of er schulden zijn etc. Ik heb dus geen flauw idee hoeveel er überhaupt geregeld moet worden, maar ik besef wel dat dat op mij zal neerkomen, aangezien moeder ook geen wettelijke partner heeft. En daarvoor zal ik inderdaad met mijn broers moeten en willen overleggen ja, als het zo ver is.
Wat jullie vroegen, of er nooit over die conflicten gepraat is. Wel over kleine ruzietjes (die overigens nooit haar schuld waren) maar niet over het grote probleem: dat onze moeder door haar eigen opvoeding, karakter, egocentrisme (om het maar even zo te noemen) en meerdere verslavingen nooit een goede ouder voor ons heeft kunnen zijn. Maar hoe kun je het daar überhaupt over hebben? Al jaren heb ik bovendien de indruk dat door de alcohol/drugs haar hersenen zodanig zijn aangetast dat ze nog minder toerekeningsvatbaar is, zeker voor wat betreft haar aandeel in onze onveilige jeugd. Ze heeft gewoon een compleet andere waarneming. Het heeft mijns inziens geen zin om daar nu nog mijn gelijk te gaan halen. Gisteren belde ze dronken op en vertelde nog eens hoe trots ze op zichzelf is over hoe ze haar leven heeft geleid, altijd eerlijk en recht voor z'n raap. Wat moet ik daarop zeggen dan?
Wat jullie vroegen, of er nooit over die conflicten gepraat is. Wel over kleine ruzietjes (die overigens nooit haar schuld waren) maar niet over het grote probleem: dat onze moeder door haar eigen opvoeding, karakter, egocentrisme (om het maar even zo te noemen) en meerdere verslavingen nooit een goede ouder voor ons heeft kunnen zijn. Maar hoe kun je het daar überhaupt over hebben? Al jaren heb ik bovendien de indruk dat door de alcohol/drugs haar hersenen zodanig zijn aangetast dat ze nog minder toerekeningsvatbaar is, zeker voor wat betreft haar aandeel in onze onveilige jeugd. Ze heeft gewoon een compleet andere waarneming. Het heeft mijns inziens geen zin om daar nu nog mijn gelijk te gaan halen. Gisteren belde ze dronken op en vertelde nog eens hoe trots ze op zichzelf is over hoe ze haar leven heeft geleid, altijd eerlijk en recht voor z'n raap. Wat moet ik daarop zeggen dan?
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
woensdag 13 september 2023 om 12:42
Helemaal niets hoef jij daarop te zeggen. Wat naar voor je dat je moeder zo doet/is.
Ik kan me heel goed voorstellen dat de enigen die dit begrijpen je broers zijn. Dus als je aan hen zou vragen of je af en toe je verhaal over moeder bij hen kwijt mag, zou ik dat heel logisch vinden. Is dat echt te veel voor ze (begrijpelijk) dan kunnen ze nee zeggen en zoek je iemand anders hiervoor.
Is er wel ruimte dan kun je ook het issue: ‘hoe gaan we om met ziekte en overlijden’ bespreken.
Dat hoef je allemaal niet tegen je moeder te vertellen.
Sterkte!
Ik kan me heel goed voorstellen dat de enigen die dit begrijpen je broers zijn. Dus als je aan hen zou vragen of je af en toe je verhaal over moeder bij hen kwijt mag, zou ik dat heel logisch vinden. Is dat echt te veel voor ze (begrijpelijk) dan kunnen ze nee zeggen en zoek je iemand anders hiervoor.
Is er wel ruimte dan kun je ook het issue: ‘hoe gaan we om met ziekte en overlijden’ bespreken.
Dat hoef je allemaal niet tegen je moeder te vertellen.
Sterkte!
Het is zoals het is
woensdag 13 september 2023 om 12:43
Niets.
Er is geen zelfreflectie en ook geen lerend vermogen.
De reden dat je broers er hun handen vanaf hebben getrokken.
Dat je moeder die dingen heeft vastgelegd bij de uitvaartverzekering, betekend niet dat jij niets meer hoeft te doen.
Na haar overlijden, moet er een melding gedaan worden van het overlijden. komt er een uitvaartondernemer langs. Die gaat met jou, als jij de opdrachtgever bent, de uitvaart regelen. Waar is de crematie, hoe gaat ze erheen, welke kleren heeft ze aan? Waar ligt ze opgebaard tot de crematie.
En dan alle vragen van mensen die te horen krijgen via via (buren) dat ze is overleden en vragen om te mogen komen afscheid nemen.
Er komt echt heel veel op je af, ook al wil je moeder niets.
En daarna moet haar huurhuis leeg, opgeleverd, abonnementen opgezegd. De hele mikmak zit op jouw nek dan.
Je gaat je broers en je netwerk hard nodig hebben om alles rondom je moeder af te handelen later.
Er is geen zelfreflectie en ook geen lerend vermogen.
De reden dat je broers er hun handen vanaf hebben getrokken.
Dat je moeder die dingen heeft vastgelegd bij de uitvaartverzekering, betekend niet dat jij niets meer hoeft te doen.
Na haar overlijden, moet er een melding gedaan worden van het overlijden. komt er een uitvaartondernemer langs. Die gaat met jou, als jij de opdrachtgever bent, de uitvaart regelen. Waar is de crematie, hoe gaat ze erheen, welke kleren heeft ze aan? Waar ligt ze opgebaard tot de crematie.
En dan alle vragen van mensen die te horen krijgen via via (buren) dat ze is overleden en vragen om te mogen komen afscheid nemen.
Er komt echt heel veel op je af, ook al wil je moeder niets.
En daarna moet haar huurhuis leeg, opgeleverd, abonnementen opgezegd. De hele mikmak zit op jouw nek dan.
Je gaat je broers en je netwerk hard nodig hebben om alles rondom je moeder af te handelen later.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
woensdag 13 september 2023 om 12:44
Poeh blij dat jij mijn kind niet bent.patchouli_ schreef: ↑12-09-2023 11:59Ik zou als duidelijk is dat je moeder niet meer beter wordt, dit wel aan broers vertellen. Je moeder mag aangeven dat ze dat niet prettig vindt, maar jij hebt ook een relatie met je broers goed te houden. Ik zou hen zeker de kans bieden om contact te hebben nu het nog kan.
Als je broers besluiten contact op te nemen met moeder, kun je haar mededelen dat je het hebt verteld omdat je vindt dat ze het horen te weten.
Ze geeft het duidelijk aan toch?
woensdag 13 september 2023 om 12:53
Jeetje Bulbul, ik krijg er een brok van in mijn keel.Bulbul schreef: ↑13-09-2023 12:34Moeder heeft een poos geleden al met de uitvaartverzekering bepaalde dingen geregeld. Zo wil ze dat alleen ik word geïnformeerd, dat er niemand naar de uitvaart komt, dat de as naar mij wordt opgestuurd (ze heeft verder niet gevraagd of ik daar zin in heb). Ik heb geen flauw idee of er een testament is, of er schulden zijn etc. Ik heb dus geen flauw idee hoeveel er überhaupt geregeld moet worden, maar ik besef wel dat dat op mij zal neerkomen, aangezien moeder ook geen wettelijke partner heeft. En daarvoor zal ik inderdaad met mijn broers moeten en willen overleggen ja, als het zo ver is.
Wat jullie vroegen, of er nooit over die conflicten gepraat is. Wel over kleine ruzietjes (die overigens nooit haar schuld waren) maar niet over het grote probleem: dat onze moeder door haar eigen opvoeding, karakter, egocentrisme (om het maar even zo te noemen) en meerdere verslavingen nooit een goede ouder voor ons heeft kunnen zijn. Maar hoe kun je het daar überhaupt over hebben? Al jaren heb ik bovendien de indruk dat door de alcohol/drugs haar hersenen zodanig zijn aangetast dat ze nog minder toerekeningsvatbaar is, zeker voor wat betreft haar aandeel in onze onveilige jeugd. Ze heeft gewoon een compleet andere waarneming. Het heeft mijns inziens geen zin om daar nu nog mijn gelijk te gaan halen. Gisteren belde ze dronken op en vertelde nog eens hoe trots ze op zichzelf is over hoe ze haar leven heeft geleid, altijd eerlijk en recht voor z'n raap. Wat moet ik daarop zeggen dan?
En dit ga jij allemaal op je schouders nemen? Heb jij niet al genoeg ingeleverd en moeten boeten?
Sorry, ik wil je niet pijnigen. Maar ik kan niet anders dan met grote ogen naar je tekst staren.
woensdag 13 september 2023 om 13:11
Ja, helemaal dit. Zo ontzettend mee eens.Zonnebloem1996 schreef: ↑13-09-2023 11:12Ik ben absoluut van team; broers informeren.
Sterker nog, ik verbaas me over forummers die zeggen dat zij dat niet zouden doen. Alleen al om de hele simpele praktische reden dat je broers spreekt, zelfs soms ook over moeder. Moet je daar dan omheen praten? En als je verdrietig bent en ze zien dat? Verzinnen dat je een slechte dag hebt? En als je spullen van je moeder erft als zij komt te overlijden? Dan zien je broers dat ik jouw huis. Het lijkt mij een erg krampachtige situatie die je voor jezelf niet zou moeten willen. Als je broers respectvol zijn, dan snappen ze dat.
Daarnaast gaat het ook om jou. Jij gaat misschien wel een moeilijke periode tegemoet. Daar mag je ook best wat steun in krijgen vind ik.
Wel zou ik even wachten tot je duidelijkheid hebt over de ziekte van moeder. Misschien is het nog niet nodig om broers te informeren. Pas als je zelf ook duidelijkheid hebt, dan zou ik het communiceren.
Am Yisrael Chai!
woensdag 13 september 2023 om 13:17
Heftig TO, je weet dat een moment van overlijden er ooit aankomt, maar als het dan eenmaal (misschien) zover is..
Ik heb zelf jaren geen contact gehad met mijn moeder. Ik kon het niet meer. Maar toch voelde ik compassie richting haar, en het schuldgevoel dat op mijn schouders drukt(e). Niet zolang geleden nam ze contact op, ze is bezig met een euthanasieverklaring en vroeg of ik nog erfgenaam wilde zijn. (Nalatenschap heeft ze amper, maar het ging vooral om de vraag of ik de crematie wilde regelen etc). Na lang wikken en wegen heb ik uiteindelijk haar gevraagd wat zij wilde. En sindsdien hebben we af en toe per mail contact. Dichterbij kan en wil ik niet, maar het voelt fijn dat ik iemand die een heel zwaar leven heeft gehad op het laatste moment van haar leven toch nog iets kan geven. En nee, ik ben haar niets verplicht. Maar ik heb mijn jeugd geaccepteerd, en ben gelukkig en dankbaar met wat ik nu heb en waar ik sta. Ik zie het als een stukje menselijkheid voor iemand die in een minder gelukkigere positie staat dan ik, en ook als afsluiting voor mezelf. Ook al is er veel niet uitgesproken (dat kan niet, ook hier ontbreekt zelfreflectie), ik kan mezelf in de spiegel aan blijven kijken.
Ik zou je broers gunnen om ook zelf deze keuze te maken, ipv voor een voldongen feit te staan. Welke keuze ze ook maken. En ook voor jou, om het tegen hen te vertellen. Mogelijk kunnen jullie elkaar niet tot steun zijn, dat is prima. Maar ik denk dat de last van het niet zeggen anders op je schouders blijft drukken.
Overigens zou ik ook moeder informeren dat ik het broers ga vertellen, en waarom. En het dus niet achter haar rug om doen. Inclusief een stukje verwachtingsmanagement; dat het waarschijnlijk de situatie niet veranderd maar dat dit te groot is om voor jezelf te houden.
Ik heb zelf jaren geen contact gehad met mijn moeder. Ik kon het niet meer. Maar toch voelde ik compassie richting haar, en het schuldgevoel dat op mijn schouders drukt(e). Niet zolang geleden nam ze contact op, ze is bezig met een euthanasieverklaring en vroeg of ik nog erfgenaam wilde zijn. (Nalatenschap heeft ze amper, maar het ging vooral om de vraag of ik de crematie wilde regelen etc). Na lang wikken en wegen heb ik uiteindelijk haar gevraagd wat zij wilde. En sindsdien hebben we af en toe per mail contact. Dichterbij kan en wil ik niet, maar het voelt fijn dat ik iemand die een heel zwaar leven heeft gehad op het laatste moment van haar leven toch nog iets kan geven. En nee, ik ben haar niets verplicht. Maar ik heb mijn jeugd geaccepteerd, en ben gelukkig en dankbaar met wat ik nu heb en waar ik sta. Ik zie het als een stukje menselijkheid voor iemand die in een minder gelukkigere positie staat dan ik, en ook als afsluiting voor mezelf. Ook al is er veel niet uitgesproken (dat kan niet, ook hier ontbreekt zelfreflectie), ik kan mezelf in de spiegel aan blijven kijken.
Ik zou je broers gunnen om ook zelf deze keuze te maken, ipv voor een voldongen feit te staan. Welke keuze ze ook maken. En ook voor jou, om het tegen hen te vertellen. Mogelijk kunnen jullie elkaar niet tot steun zijn, dat is prima. Maar ik denk dat de last van het niet zeggen anders op je schouders blijft drukken.
Overigens zou ik ook moeder informeren dat ik het broers ga vertellen, en waarom. En het dus niet achter haar rug om doen. Inclusief een stukje verwachtingsmanagement; dat het waarschijnlijk de situatie niet veranderd maar dat dit te groot is om voor jezelf te houden.
woensdag 13 september 2023 om 13:21
Bedankt voor je ervaring, horizon, en wat verwoord je dat goed. Dat zijn ook ongeveer mijn beweegredenen geweest om weer contact op te nemen.
Ik zou alleen niet tegen moeder willen zeggen dat ik broers op de hoogte heb gesteld. Ze zou ook niet boos worden indien ze erachter zou komen, alleen maar heel blij zijn als haar kinderen iets van zich laten horen (wat ik niet verwacht trouwens).
Ik zou alleen niet tegen moeder willen zeggen dat ik broers op de hoogte heb gesteld. Ze zou ook niet boos worden indien ze erachter zou komen, alleen maar heel blij zijn als haar kinderen iets van zich laten horen (wat ik niet verwacht trouwens).
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
woensdag 13 september 2023 om 13:21
Ik vind het heel wijs van je dat je niet meer probeert je gelijk te halen. Sommige dingen zijn nu eenmaal zoals ze zijn, en je moeder is er zo te lezen een van. Dat gaat niet meer veranderen en dat gaat ook niet met terugwerkende kracht anders aanvoelen, dus het enige wat je inderdaad kunt doen is voor jezelf een werkbare modus vinden waarin je met haar om kunt gaan. En zo te lezen heb je die gevonden.Bulbul schreef: ↑13-09-2023 12:34Moeder heeft een poos geleden al met de uitvaartverzekering bepaalde dingen geregeld. Zo wil ze dat alleen ik word geïnformeerd, dat er niemand naar de uitvaart komt, dat de as naar mij wordt opgestuurd (ze heeft verder niet gevraagd of ik daar zin in heb). Ik heb geen flauw idee of er een testament is, of er schulden zijn etc. Ik heb dus geen flauw idee hoeveel er überhaupt geregeld moet worden, maar ik besef wel dat dat op mij zal neerkomen, aangezien moeder ook geen wettelijke partner heeft. En daarvoor zal ik inderdaad met mijn broers moeten en willen overleggen ja, als het zo ver is.
Wat jullie vroegen, of er nooit over die conflicten gepraat is. Wel over kleine ruzietjes (die overigens nooit haar schuld waren) maar niet over het grote probleem: dat onze moeder door haar eigen opvoeding, karakter, egocentrisme (om het maar even zo te noemen) en meerdere verslavingen nooit een goede ouder voor ons heeft kunnen zijn. Maar hoe kun je het daar überhaupt over hebben? Al jaren heb ik bovendien de indruk dat door de alcohol/drugs haar hersenen zodanig zijn aangetast dat ze nog minder toerekeningsvatbaar is, zeker voor wat betreft haar aandeel in onze onveilige jeugd. Ze heeft gewoon een compleet andere waarneming. Het heeft mijns inziens geen zin om daar nu nog mijn gelijk te gaan halen. Gisteren belde ze dronken op en vertelde nog eens hoe trots ze op zichzelf is over hoe ze haar leven heeft geleid, altijd eerlijk en recht voor z'n raap. Wat moet ik daarop zeggen dan?
Dat neemt echter niet weg dat er straks genoeg op je af zal komen en dat er allerlei emoties bij komen kijken die zoals iemand anders al zei alleen je broers echt kunnen begrijpen. En ook al gaan jullie er anders mee om, het is toch fijn om 1 plek te hebben waar je niets hoeft uit te leggen als het op je jeugd aankomt.
En precies daarom moet je het vertellen. En dan kan het nog steeds zo zijn dat jullie er alledrie anders mee om gaan en de een bijvoorbeeld wel afscheid neemt en de ander(en) niet en de een wel naar de uitvaart gaat en de ander(en) niet, maar dan kunnen jullie in ieder geval je ei bij elkaar kwijt. Want of je broers nu wel of niet ooit nog contact met haar gaan opnemen en hoe stoer ze misschien ook nu nog zeggen dat ze het niet eens hoeven te weten als ze dood gaat, het is vrij normaal dat als dat moment er eenmaal is ook zij weer met allerlei emoties kampen. Een ouder verliezen, ook al was dat een gemankeerde ouder, blijft nu eenmaal een van de meest ingrijpende dingen die je mee gaat maken in je leven.
Ik wens je veel sterkte, en wijsheid, en rust in de aankomende tijd, en ik wens je toe dat deze hele situatie de relatie met je broers hechter maakt. Liefs.
Am Yisrael Chai!
woensdag 13 september 2023 om 13:28
Dit denk ook.fashionvictim schreef: ↑13-09-2023 13:21
Een ouder verliezen, ook al was dat een gemankeerde ouder, blijft nu eenmaal een van de meest ingrijpende dingen die je mee gaat maken in je leven.
Ook of misschien wel juist voor iemand die al zoveel ervaring heeft met rouw als jij.
Het is zoals het is
woensdag 13 september 2023 om 13:33
Ik vind dat zowel je moeder als je broers iets onredelijks/onmogelijks van je vragen en persoonlijk vind ik dat je onredelijke verzoeken niet hoeft op te volgen. Want wat er gebeurt er nou helemaal als je je broers iets vertelt over jullie moeder? Worden ze onwel? De wereld vergaat dan niet volgens mij.
Het is gewoonweg onmogelijk om een ziekbed en overlijden van je eigen moeder te verzwijgen tegenover je eigen broers. Misschien is dat ooit in een opwelling geroepen (ik hoef het niet te weten als ze overlijdt), maar hoe lang geleden is dat gezegd? Misschien bedoelden ze dat jullie niet over moeder hoeven te babbelen. Maar een korte zakelijke mededeling (moeder is ziek en komt te overlijden) lijkt me onvermijdelijk.
Het is gewoonweg onmogelijk om een ziekbed en overlijden van je eigen moeder te verzwijgen tegenover je eigen broers. Misschien is dat ooit in een opwelling geroepen (ik hoef het niet te weten als ze overlijdt), maar hoe lang geleden is dat gezegd? Misschien bedoelden ze dat jullie niet over moeder hoeven te babbelen. Maar een korte zakelijke mededeling (moeder is ziek en komt te overlijden) lijkt me onvermijdelijk.
woensdag 13 september 2023 om 13:57
Dat hoeft ook niet.Bulbul schreef: ↑13-09-2023 13:21Bedankt voor je ervaring, horizon, en wat verwoord je dat goed. Dat zijn ook ongeveer mijn beweegredenen geweest om weer contact op te nemen.
Ik zou alleen niet tegen moeder willen zeggen dat ik broers op de hoogte heb gesteld. Ze zou ook niet boos worden indien ze erachter zou komen, alleen maar heel blij zijn als haar kinderen iets van zich laten horen (wat ik niet verwacht trouwens).
Jij hoeft niet te bemiddelen. Die rol past je niet langer, jullie zijn allemaal volwassen.
Nu hoef jij alleen maar aan jezelf te denken en wat jij nodig hebt als je moeder komt te overlijden en jij alles dient te regelen.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
woensdag 13 september 2023 om 14:50
fashionvictim schreef: ↑13-09-2023 13:21. Een ouder verliezen, ook al was dat een gemankeerde ouder, blijft nu eenmaal een van de meest ingrijpende dingen die je mee gaat maken in je leven.
Dat hoeft dus niet altijd, dat is voor iedereen verschillend.
Sterkte to
woensdag 13 september 2023 om 16:15
Wat mooi kun jij dat verwoorden. Ik heb ook jaren geen contact gehad met mijn moeder. Daarna weer wel, heb een paar jaar geleden ook op het punt gestaan om het contact weer te verminderen. Maar nu ze hoogbejaard is, voel ik compassie. Ik doe nu dingen voor haar die ik niet van mezelf had verwacht uit compassie. Een van mijn siblings wil absoluut niets meer van haar weten. Wil zelfs niet op haar uitvaart komen, mocht dat spelen. Is wel nieuwsgierig naar hoe het met mijn moeder gaat. Maar wil verder geen contact. Dat respecteer ik. Ik hou sibling wel op de hoogte van bijzonderheden, maar verder ook niet. Andersom wil sibling niet dat mijn moeder bepaalde dingen weet en dat vind ik weleens lastig. Mijn moeder vraagt mij namelijk niet om bepaalde dingen verborgen te houden. Ik overleg daarom vaak wel met de sibling die net als ik contact heeft met mijn moeder. Het is een heel lastige positie._horizon_ schreef: ↑13-09-2023 13:17Heftig TO, je weet dat een moment van overlijden er ooit aankomt, maar als het dan eenmaal (misschien) zover is..
Ik heb zelf jaren geen contact gehad met mijn moeder. Ik kon het niet meer. Maar toch voelde ik compassie richting haar, en het schuldgevoel dat op mijn schouders drukt(e). Niet zolang geleden nam ze contact op, ze is bezig met een euthanasieverklaring en vroeg of ik nog erfgenaam wilde zijn. (Nalatenschap heeft ze amper, maar het ging vooral om de vraag of ik de crematie wilde regelen etc). Na lang wikken en wegen heb ik uiteindelijk haar gevraagd wat zij wilde. En sindsdien hebben we af en toe per mail contact. Dichterbij kan en wil ik niet, maar het voelt fijn dat ik iemand die een heel zwaar leven heeft gehad op het laatste moment van haar leven toch nog iets kan geven. En nee, ik ben haar niets verplicht. Maar ik heb mijn jeugd geaccepteerd, en ben gelukkig en dankbaar met wat ik nu heb en waar ik sta. Ik zie het als een stukje menselijkheid voor iemand die in een minder gelukkigere positie staat dan ik, en ook als afsluiting voor mezelf. Ook al is er veel niet uitgesproken (dat kan niet, ook hier ontbreekt zelfreflectie), ik kan mezelf in de spiegel aan blijven kijken.
Ik zou je broers gunnen om ook zelf deze keuze te maken, ipv voor een voldongen feit te staan. Welke keuze ze ook maken. En ook voor jou, om het tegen hen te vertellen. Mogelijk kunnen jullie elkaar niet tot steun zijn, dat is prima. Maar ik denk dat de last van het niet zeggen anders op je schouders blijft drukken.
Overigens zou ik ook moeder informeren dat ik het broers ga vertellen, en waarom. En het dus niet achter haar rug om doen. Inclusief een stukje verwachtingsmanagement; dat het waarschijnlijk de situatie niet veranderd maar dat dit te groot is om voor jezelf te houden.
woensdag 13 september 2023 om 16:15
Wat mooi kun jij dat verwoorden. Ik heb ook jaren geen contact gehad met mijn moeder. Daarna weer wel, heb een paar jaar geleden ook op het punt gestaan om het contact weer te verminderen. Maar nu ze hoogbejaard is, voel ik compassie. Ik doe nu dingen voor haar die ik niet van mezelf had verwacht uit compassie. Een van mijn siblings wil absoluut niets meer van haar weten. Wil zelfs niet op haar uitvaart komen, mocht dat spelen. Is wel nieuwsgierig naar hoe het met mijn moeder gaat. Maar wil verder geen contact. Dat respecteer ik. Ik hou sibling wel op de hoogte van bijzonderheden, maar verder ook niet. Andersom wil sibling niet dat mijn moeder bepaalde dingen weet en dat vind ik weleens lastig. Mijn moeder vraagt mij namelijk niet om bepaalde dingen verborgen te houden. Ik overleg daarom vaak wel met de sibling die net als ik contact heeft met mijn moeder. Het is een heel lastige positie._horizon_ schreef: ↑13-09-2023 13:17Heftig TO, je weet dat een moment van overlijden er ooit aankomt, maar als het dan eenmaal (misschien) zover is..
Ik heb zelf jaren geen contact gehad met mijn moeder. Ik kon het niet meer. Maar toch voelde ik compassie richting haar, en het schuldgevoel dat op mijn schouders drukt(e). Niet zolang geleden nam ze contact op, ze is bezig met een euthanasieverklaring en vroeg of ik nog erfgenaam wilde zijn. (Nalatenschap heeft ze amper, maar het ging vooral om de vraag of ik de crematie wilde regelen etc). Na lang wikken en wegen heb ik uiteindelijk haar gevraagd wat zij wilde. En sindsdien hebben we af en toe per mail contact. Dichterbij kan en wil ik niet, maar het voelt fijn dat ik iemand die een heel zwaar leven heeft gehad op het laatste moment van haar leven toch nog iets kan geven. En nee, ik ben haar niets verplicht. Maar ik heb mijn jeugd geaccepteerd, en ben gelukkig en dankbaar met wat ik nu heb en waar ik sta. Ik zie het als een stukje menselijkheid voor iemand die in een minder gelukkigere positie staat dan ik, en ook als afsluiting voor mezelf. Ook al is er veel niet uitgesproken (dat kan niet, ook hier ontbreekt zelfreflectie), ik kan mezelf in de spiegel aan blijven kijken.
Ik zou je broers gunnen om ook zelf deze keuze te maken, ipv voor een voldongen feit te staan. Welke keuze ze ook maken. En ook voor jou, om het tegen hen te vertellen. Mogelijk kunnen jullie elkaar niet tot steun zijn, dat is prima. Maar ik denk dat de last van het niet zeggen anders op je schouders blijft drukken.
Overigens zou ik ook moeder informeren dat ik het broers ga vertellen, en waarom. En het dus niet achter haar rug om doen. Inclusief een stukje verwachtingsmanagement; dat het waarschijnlijk de situatie niet veranderd maar dat dit te groot is om voor jezelf te houden.
woensdag 13 september 2023 om 16:22
Ja natuurlijk gaat het goed, jij bent heel sterk. Jij draagt alleproblemen van jullie hele gezin
Maar dat isverrekte oneerlijk en daar mag je best hulp bij zoeken.
woensdag 13 september 2023 om 16:26
Ik begrijp die compassie waar enkelen het over hebben niet. En ik kan ook geen compassie voor die compassie opbrengen. Het zou dus echt volstrekt onecht zijn wanneer ik zou zeggen dat ik dat tof vind.
Om met de deur in huis te vallen Bulbul, ook ik heb te dealen met een ouderlijk huis dat ruk was. Contact verbroken. Ik krijg de bibbers wanneer ik lees over jouw geschiedenis en hetgeen nog op jouw pad zal komen versus de reactie van die vrouw. Mij sterkt dit juist in de wetenschap dat ik de juiste keuze heb gemaakt toen ik afstand nam.
En ja, ik realiseer mij dat de bibbers voortkomen uit angst, die ik zeker heb.
Ik gun jou dat het voor jou draaglijk is en blijft. Ik gun jou veel kracht en sterkte.
Ik heb geen broers of zussen, ik moet het in mijn eentje dragen. Ik gun jou dat jij dit niet in je eentje hoeft te dragen.
Om met de deur in huis te vallen Bulbul, ook ik heb te dealen met een ouderlijk huis dat ruk was. Contact verbroken. Ik krijg de bibbers wanneer ik lees over jouw geschiedenis en hetgeen nog op jouw pad zal komen versus de reactie van die vrouw. Mij sterkt dit juist in de wetenschap dat ik de juiste keuze heb gemaakt toen ik afstand nam.
En ja, ik realiseer mij dat de bibbers voortkomen uit angst, die ik zeker heb.
Ik gun jou dat het voor jou draaglijk is en blijft. Ik gun jou veel kracht en sterkte.
Ik heb geen broers of zussen, ik moet het in mijn eentje dragen. Ik gun jou dat jij dit niet in je eentje hoeft te dragen.
woensdag 13 september 2023 om 16:30
fashionvictim schreef: ↑13-09-2023 13:21Ik vind het heel wijs van je dat je niet meer probeert je gelijk te halen. Sommige dingen zijn nu eenmaal zoals ze zijn, en je moeder is er zo te lezen een van. Dat gaat niet meer veranderen en dat gaat ook niet met terugwerkende kracht anders aanvoelen, dus het enige wat je inderdaad kunt doen is voor jezelf een werkbare modus vinden waarin je met haar om kunt gaan. En zo te lezen heb je die gevonden.
Dat neemt echter niet weg dat er straks genoeg op je af zal komen en dat er allerlei emoties bij komen kijken die zoals iemand anders al zei alleen je broers echt kunnen begrijpen. En ook al gaan jullie er anders mee om, het is toch fijn om 1 plek te hebben waar je niets hoeft uit te leggen als het op je jeugd aankomt.
En precies daarom moet je het vertellen. En dan kan het nog steeds zo zijn dat jullie er alledrie anders mee om gaan en de een bijvoorbeeld wel afscheid neemt en de ander(en) niet en de een wel naar de uitvaart gaat en de ander(en) niet, maar dan kunnen jullie in ieder geval je ei bij elkaar kwijt. Want of je broers nu wel of niet ooit nog contact met haar gaan opnemen en hoe stoer ze misschien ook nu nog zeggen dat ze het niet eens hoeven te weten als ze dood gaat, het is vrij normaal dat als dat moment er eenmaal is ook zij weer met allerlei emoties kampen. Een ouder verliezen, ook al was dat een gemankeerde ouder, blijft nu eenmaal een van de meest ingrijpende dingen die je mee gaat maken in je leven.
Ik wens je veel sterkte, en wijsheid, en rust in de aankomende tijd, en ik wens je toe dat deze hele situatie de relatie met je broers hechter maakt. Liefs.
Ars longa, vita brevis
woensdag 13 september 2023 om 16:53
Precies. Als jij je niet goed voelt bij het vertellen tegen je moeder, niet doen. Soms zijn er keuzes die je moet maken die je nooit 100% goed kan doen. Je intuïtie volgen is dan het belangrijkst.
(Ik zou overigens ook echt niet gaan bemiddelen. Maar open boek spelen voelt bij mij persoonlijk beter; vooral omdat mijn ouders dat nooit deden).
woensdag 13 september 2023 om 17:03
Ieder heeft zijn eigen verhaal; jij hoeft geen compassie met je moeder te hebben, daar zal je een goede reden voor hebben. Net zo goed als ik (en TO) mijn redenen heb.
Ik heb er overigens lang over gedaan om hier te komen; ik heb veel, heel veel woede en verdriet gevoeld. Ik heb het geaccepteerd maar niet vergeven. Het interne litteken blijft. Maar ik voel ook met haar mee, en ben vooral trots dat ik niet mee ga in een patroon (en vermoedelijk trauma) dat mogelijk generaties in de gang is. Misschien zou ik er echter totaal anders in staan met de levenservaringen die jij hebt…
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
