Burgerlijkheid

Hoe te beginnen...

Ik ben al jaren actief op het vivaforum, maar onder een andere nick. Ik ben meer een meelezer dan een poster. Wanneer ik wel post is dit meestal op maatschappij. Ik ben bang dat er straks tijdens discussies mensen zijn die proberen hun punt duidelijk te maken door mijn persoonlijke problemen erbij te halen. Misschien ver gezocht, maar we weten allemaal hoe het hier soms kan gaan.



Ik durf deze problemen niet te bespreken met anderen, dus probeer ik hier op het forum misschien nieuwe inzichten te krijgen of wellicht gewoon om mn gedachten op papier te zetten.



Ik zit al ruim 10 jaar in een relatie die al sinds mijn pubertijd is begonnen. Ik ben 24 en hij was al volwassen toen ik een relatie met hem kreeg. Mijn ouders vonden het vreselijk en hebben op alle mogelijke manieren geprobeerd duidelijk te maken dat hij mij absoluut niet waard was. Ten eerste vonden ze het een probleem hij al volwassen was en daarnaast kwam hij zoals ze noemden uit een achterstandsgezin. Het klopt wat ze zeiden, maar ik vond het destijds geen enkel probleem. We waren enorm verliefd en eigenlijk wilde ik niets dan goeds over hem horen.

Ik heb lieve ouders, begrijp me goed, maar die tijd wil ik het liefst vergeten. Ik vond het vreselijk dat ze zo over hem praatten en het heeft me echt pijn gedaan. Helaas heb ik mijn vriend toen op de hoogte gehouden van wat er gaande was thuis, waardoor hij een behoorlijke deuk in zijn zelfvertrouwen heeft opgelopen.



Later zijn mn ouders bijgedraaid. Het heeft al met al wel een jaar of drie geduurd voordat ze hem accepteerden en nu is de relatie redelijk goed. Het kan nooit meer helemaal goed komen, ben ik bang.



Ik ben over het algemeen een tevreden mens. Onze relatie heeft zoals elke relatie ook zijn slechte momenten gehad, maar ik denk dat ik wel kan zeggen dat we sterk staan met zn twee. Koophuisje, school, (ik doe nog een opleiding) en huisdieren. Heel gezellig, of zoals mijn familie zegt: burgerlijk. Het stoort me niet dat ik burgerlijk ben. Het stoort me wel dat het steeds gezegd wordt. Alsof je saai en suf bent. Maar is burgerlijk niet iets waar iedereen naar streeft? Burgerlijk is toch iets dat de meeste mensen doen? Anders heet het toch niet burgerlijk? Nou goed, dat is een andere discussie...

Maar het zijn wel dingen die ik me ga afvragen. Ik vraag het me af wanneer ik 's avonds in bed lig en ik mijn broer op bezoek heb gehad die grapjes maakt over mijn burgerlijkheid. Hij geeft me het idee dat ik alle leuke dingen misloop in het leven die hij allemaal wel doet. Een interessante studie en stad waar hij woont. (Ik kan niet teveel in details treden ivm herkenning) Op de een of andere manier doet mijn familie altijd een beetje lacherig over mijn leven, maar kijken ze er vooral een beetje op neer, denk ik.

Maar als ik kijk naar mijn broer zijn leven dan bestaat dat uit pieken en dalen en dat van mij blijft over het algemeen genomen stabiel. Het irriteert me dat ik het gevoel krijg dat wat ik doe saai is en mijn vriend dom is. Let wel: mijn gevoel irriteert me!

Terwijl het leven dat hij leid mij verschrikkelijk lijkt! Ik hou van ordelijkheid, mijn thuis en stabiliteit. Ook zo'n grap die altijd wordt gemaakt: jij bent van de melkboer, omdat niemand dat lijkt te hebben in de familie.



Stom eigenlijk: ik begon dit topic omdat ik enorm aan het twijfelen ben over mijn relatie. Laatst een gesprek gehad met mijn moeder over het niveauverschil tussen mij en mijn vriend. Dat ik degene ben die de beslissingen maakt en de kar trekt, om het maar zo te zeggen. Ik kan het nog steeds moeilijk verdragen. Kritiek van mijn moeder op mijn vriend, merkte ik. Oude wonden gingen open.

Sinds dat gesprek blijft het door mn hoofd heen spoken. Is het de man waarmee ik oud wil worden? Wordt hij de vader van mijn kinderen?

Want thuis erger ik me ook wel eens aan mijn vriend, maar wanneer mijn familie in de buurt is ben ik me plotseling bewust van alle domme opmerkingen die hij maakt, zijn manier van praten en doen. Dat haat ik aan mezelf! Dat ik daar dan opeens wél op let, terwijl het me anders niet uitmaakt. Sterker nog: ik hóór het niet eens.

Mijn vader zei laatst: hij gaat nooit bij je weg. Als jullie het uitmaken dan komt het van jouw.

Ooh, kwader kun je me niet maken. Die denigrerende manier van praten over hem.

Kijk, en als mijn ouders nou een rolvoorbeeld zijn van wat een goede relatie is. Niet dus...gescheiden met een hoop ellende.



Daar zit nu dus ook de twijfel, denk ik. Ik kan voor mezelf moeilijk uitmaken wat ik nu oprecht voel. De twijfel die ik heb over mijn relatie; komt het nu door de signalen die ik opvang uit mijn omgeving of komt het uit mijn diepste zelf?

Moeilijk moeilijk......



Jullie begrijpen nu waarschijnlijk ook dat ik dit liever niet wil bespreken met anderen. Zij kennen mijn vriend ook en ik vind het tegenover hem niet eerlijk om dit achter zijn rug om te doen. Op het forum kent niemand hem.

Bedankt voor het lezen (het is een beetje veel geworden, zie ik)