Relaties
alle pijlers
Burgerlijkheid
woensdag 12 september 2007 om 15:02
Hoe te beginnen...
Ik ben al jaren actief op het vivaforum, maar onder een andere nick. Ik ben meer een meelezer dan een poster. Wanneer ik wel post is dit meestal op maatschappij. Ik ben bang dat er straks tijdens discussies mensen zijn die proberen hun punt duidelijk te maken door mijn persoonlijke problemen erbij te halen. Misschien ver gezocht, maar we weten allemaal hoe het hier soms kan gaan.
Ik durf deze problemen niet te bespreken met anderen, dus probeer ik hier op het forum misschien nieuwe inzichten te krijgen of wellicht gewoon om mn gedachten op papier te zetten.
Ik zit al ruim 10 jaar in een relatie die al sinds mijn pubertijd is begonnen. Ik ben 24 en hij was al volwassen toen ik een relatie met hem kreeg. Mijn ouders vonden het vreselijk en hebben op alle mogelijke manieren geprobeerd duidelijk te maken dat hij mij absoluut niet waard was. Ten eerste vonden ze het een probleem hij al volwassen was en daarnaast kwam hij zoals ze noemden uit een achterstandsgezin. Het klopt wat ze zeiden, maar ik vond het destijds geen enkel probleem. We waren enorm verliefd en eigenlijk wilde ik niets dan goeds over hem horen.
Ik heb lieve ouders, begrijp me goed, maar die tijd wil ik het liefst vergeten. Ik vond het vreselijk dat ze zo over hem praatten en het heeft me echt pijn gedaan. Helaas heb ik mijn vriend toen op de hoogte gehouden van wat er gaande was thuis, waardoor hij een behoorlijke deuk in zijn zelfvertrouwen heeft opgelopen.
Later zijn mn ouders bijgedraaid. Het heeft al met al wel een jaar of drie geduurd voordat ze hem accepteerden en nu is de relatie redelijk goed. Het kan nooit meer helemaal goed komen, ben ik bang.
Ik ben over het algemeen een tevreden mens. Onze relatie heeft zoals elke relatie ook zijn slechte momenten gehad, maar ik denk dat ik wel kan zeggen dat we sterk staan met zn twee. Koophuisje, school, (ik doe nog een opleiding) en huisdieren. Heel gezellig, of zoals mijn familie zegt: burgerlijk. Het stoort me niet dat ik burgerlijk ben. Het stoort me wel dat het steeds gezegd wordt. Alsof je saai en suf bent. Maar is burgerlijk niet iets waar iedereen naar streeft? Burgerlijk is toch iets dat de meeste mensen doen? Anders heet het toch niet burgerlijk? Nou goed, dat is een andere discussie...
Maar het zijn wel dingen die ik me ga afvragen. Ik vraag het me af wanneer ik 's avonds in bed lig en ik mijn broer op bezoek heb gehad die grapjes maakt over mijn burgerlijkheid. Hij geeft me het idee dat ik alle leuke dingen misloop in het leven die hij allemaal wel doet. Een interessante studie en stad waar hij woont. (Ik kan niet teveel in details treden ivm herkenning) Op de een of andere manier doet mijn familie altijd een beetje lacherig over mijn leven, maar kijken ze er vooral een beetje op neer, denk ik.
Maar als ik kijk naar mijn broer zijn leven dan bestaat dat uit pieken en dalen en dat van mij blijft over het algemeen genomen stabiel. Het irriteert me dat ik het gevoel krijg dat wat ik doe saai is en mijn vriend dom is. Let wel: mijn gevoel irriteert me!
Terwijl het leven dat hij leid mij verschrikkelijk lijkt! Ik hou van ordelijkheid, mijn thuis en stabiliteit. Ook zo'n grap die altijd wordt gemaakt: jij bent van de melkboer, omdat niemand dat lijkt te hebben in de familie.
Stom eigenlijk: ik begon dit topic omdat ik enorm aan het twijfelen ben over mijn relatie. Laatst een gesprek gehad met mijn moeder over het niveauverschil tussen mij en mijn vriend. Dat ik degene ben die de beslissingen maakt en de kar trekt, om het maar zo te zeggen. Ik kan het nog steeds moeilijk verdragen. Kritiek van mijn moeder op mijn vriend, merkte ik. Oude wonden gingen open.
Sinds dat gesprek blijft het door mn hoofd heen spoken. Is het de man waarmee ik oud wil worden? Wordt hij de vader van mijn kinderen?
Want thuis erger ik me ook wel eens aan mijn vriend, maar wanneer mijn familie in de buurt is ben ik me plotseling bewust van alle domme opmerkingen die hij maakt, zijn manier van praten en doen. Dat haat ik aan mezelf! Dat ik daar dan opeens wél op let, terwijl het me anders niet uitmaakt. Sterker nog: ik hóór het niet eens.
Mijn vader zei laatst: hij gaat nooit bij je weg. Als jullie het uitmaken dan komt het van jouw.
Ooh, kwader kun je me niet maken. Die denigrerende manier van praten over hem.
Kijk, en als mijn ouders nou een rolvoorbeeld zijn van wat een goede relatie is. Niet dus...gescheiden met een hoop ellende.
Daar zit nu dus ook de twijfel, denk ik. Ik kan voor mezelf moeilijk uitmaken wat ik nu oprecht voel. De twijfel die ik heb over mijn relatie; komt het nu door de signalen die ik opvang uit mijn omgeving of komt het uit mijn diepste zelf?
Moeilijk moeilijk......
Jullie begrijpen nu waarschijnlijk ook dat ik dit liever niet wil bespreken met anderen. Zij kennen mijn vriend ook en ik vind het tegenover hem niet eerlijk om dit achter zijn rug om te doen. Op het forum kent niemand hem.
Bedankt voor het lezen (het is een beetje veel geworden, zie ik)
Ik ben al jaren actief op het vivaforum, maar onder een andere nick. Ik ben meer een meelezer dan een poster. Wanneer ik wel post is dit meestal op maatschappij. Ik ben bang dat er straks tijdens discussies mensen zijn die proberen hun punt duidelijk te maken door mijn persoonlijke problemen erbij te halen. Misschien ver gezocht, maar we weten allemaal hoe het hier soms kan gaan.
Ik durf deze problemen niet te bespreken met anderen, dus probeer ik hier op het forum misschien nieuwe inzichten te krijgen of wellicht gewoon om mn gedachten op papier te zetten.
Ik zit al ruim 10 jaar in een relatie die al sinds mijn pubertijd is begonnen. Ik ben 24 en hij was al volwassen toen ik een relatie met hem kreeg. Mijn ouders vonden het vreselijk en hebben op alle mogelijke manieren geprobeerd duidelijk te maken dat hij mij absoluut niet waard was. Ten eerste vonden ze het een probleem hij al volwassen was en daarnaast kwam hij zoals ze noemden uit een achterstandsgezin. Het klopt wat ze zeiden, maar ik vond het destijds geen enkel probleem. We waren enorm verliefd en eigenlijk wilde ik niets dan goeds over hem horen.
Ik heb lieve ouders, begrijp me goed, maar die tijd wil ik het liefst vergeten. Ik vond het vreselijk dat ze zo over hem praatten en het heeft me echt pijn gedaan. Helaas heb ik mijn vriend toen op de hoogte gehouden van wat er gaande was thuis, waardoor hij een behoorlijke deuk in zijn zelfvertrouwen heeft opgelopen.
Later zijn mn ouders bijgedraaid. Het heeft al met al wel een jaar of drie geduurd voordat ze hem accepteerden en nu is de relatie redelijk goed. Het kan nooit meer helemaal goed komen, ben ik bang.
Ik ben over het algemeen een tevreden mens. Onze relatie heeft zoals elke relatie ook zijn slechte momenten gehad, maar ik denk dat ik wel kan zeggen dat we sterk staan met zn twee. Koophuisje, school, (ik doe nog een opleiding) en huisdieren. Heel gezellig, of zoals mijn familie zegt: burgerlijk. Het stoort me niet dat ik burgerlijk ben. Het stoort me wel dat het steeds gezegd wordt. Alsof je saai en suf bent. Maar is burgerlijk niet iets waar iedereen naar streeft? Burgerlijk is toch iets dat de meeste mensen doen? Anders heet het toch niet burgerlijk? Nou goed, dat is een andere discussie...
Maar het zijn wel dingen die ik me ga afvragen. Ik vraag het me af wanneer ik 's avonds in bed lig en ik mijn broer op bezoek heb gehad die grapjes maakt over mijn burgerlijkheid. Hij geeft me het idee dat ik alle leuke dingen misloop in het leven die hij allemaal wel doet. Een interessante studie en stad waar hij woont. (Ik kan niet teveel in details treden ivm herkenning) Op de een of andere manier doet mijn familie altijd een beetje lacherig over mijn leven, maar kijken ze er vooral een beetje op neer, denk ik.
Maar als ik kijk naar mijn broer zijn leven dan bestaat dat uit pieken en dalen en dat van mij blijft over het algemeen genomen stabiel. Het irriteert me dat ik het gevoel krijg dat wat ik doe saai is en mijn vriend dom is. Let wel: mijn gevoel irriteert me!
Terwijl het leven dat hij leid mij verschrikkelijk lijkt! Ik hou van ordelijkheid, mijn thuis en stabiliteit. Ook zo'n grap die altijd wordt gemaakt: jij bent van de melkboer, omdat niemand dat lijkt te hebben in de familie.
Stom eigenlijk: ik begon dit topic omdat ik enorm aan het twijfelen ben over mijn relatie. Laatst een gesprek gehad met mijn moeder over het niveauverschil tussen mij en mijn vriend. Dat ik degene ben die de beslissingen maakt en de kar trekt, om het maar zo te zeggen. Ik kan het nog steeds moeilijk verdragen. Kritiek van mijn moeder op mijn vriend, merkte ik. Oude wonden gingen open.
Sinds dat gesprek blijft het door mn hoofd heen spoken. Is het de man waarmee ik oud wil worden? Wordt hij de vader van mijn kinderen?
Want thuis erger ik me ook wel eens aan mijn vriend, maar wanneer mijn familie in de buurt is ben ik me plotseling bewust van alle domme opmerkingen die hij maakt, zijn manier van praten en doen. Dat haat ik aan mezelf! Dat ik daar dan opeens wél op let, terwijl het me anders niet uitmaakt. Sterker nog: ik hóór het niet eens.
Mijn vader zei laatst: hij gaat nooit bij je weg. Als jullie het uitmaken dan komt het van jouw.
Ooh, kwader kun je me niet maken. Die denigrerende manier van praten over hem.
Kijk, en als mijn ouders nou een rolvoorbeeld zijn van wat een goede relatie is. Niet dus...gescheiden met een hoop ellende.
Daar zit nu dus ook de twijfel, denk ik. Ik kan voor mezelf moeilijk uitmaken wat ik nu oprecht voel. De twijfel die ik heb over mijn relatie; komt het nu door de signalen die ik opvang uit mijn omgeving of komt het uit mijn diepste zelf?
Moeilijk moeilijk......
Jullie begrijpen nu waarschijnlijk ook dat ik dit liever niet wil bespreken met anderen. Zij kennen mijn vriend ook en ik vind het tegenover hem niet eerlijk om dit achter zijn rug om te doen. Op het forum kent niemand hem.
Bedankt voor het lezen (het is een beetje veel geworden, zie ik)
woensdag 12 september 2007 om 15:29
Ach, voor de ene mens is een rustig gestructureerd leventje iets burgerlijks. En dat wordt dan gezegd alsof dat een schande is. Voor de ander is datzelfde leven een rustpunt in zijn bestaan. Niet iedereen is gemaakt om van de ene kick in het andere avontuur te rollen hoor. Daar moet je van houden. En in alle eerlijkheid is het zo dat veel mensen die hun dynamische bestaan alsmaar lopen op te hemelen ten opzichte van jouw burgerlijke leven, dat die mensen het liefst eindelijk ook die vaste partner zouden vinden om 's avonds lekker tegenaan te kruipen. Maar ja, als dat niet lukt, dan doen ze dus dynamisch en wild en ben jij ineens burgerlijk.
Weet je wat burgerlijk is?
Wanneer iemand een ander veroordeelt om een lekker rustig bestaan waar ie tevreden mee is. Burgerlijk is het om anderen te veroordelen om jezelf groter te laten lijken. Burgerlijk is het ook om te barsten van de vooroordelen zoals: jouw leven is fout en het mijne goed. Dus laat je niets aanpraten joh. Volgens mij is er niets mis met je leven. Hoogstens met je zelfvertrouwen. Het vertrouwen dat jij weet waar je voor staat en dat je DAT leven lekker leeft. Trek je niet zoveel van het commentaar aan. En dat je daarbij af en toe irritaties naar familie voelt, is heel normaal. Laat je in elk geval nooit een complex aanpraten meid! Als iemand zo goed weet dat jij zo burgerlijk bent, moet je niet denken dat die persoon het beter weet dan jij. Het belangrijkste is wat JIJ van je leven vindt en als je je daar dus goed bij voelt, laat de rest dan lekker kletsen!
Weet je wat burgerlijk is?
Wanneer iemand een ander veroordeelt om een lekker rustig bestaan waar ie tevreden mee is. Burgerlijk is het om anderen te veroordelen om jezelf groter te laten lijken. Burgerlijk is het ook om te barsten van de vooroordelen zoals: jouw leven is fout en het mijne goed. Dus laat je niets aanpraten joh. Volgens mij is er niets mis met je leven. Hoogstens met je zelfvertrouwen. Het vertrouwen dat jij weet waar je voor staat en dat je DAT leven lekker leeft. Trek je niet zoveel van het commentaar aan. En dat je daarbij af en toe irritaties naar familie voelt, is heel normaal. Laat je in elk geval nooit een complex aanpraten meid! Als iemand zo goed weet dat jij zo burgerlijk bent, moet je niet denken dat die persoon het beter weet dan jij. Het belangrijkste is wat JIJ van je leven vindt en als je je daar dus goed bij voelt, laat de rest dan lekker kletsen!
woensdag 12 september 2007 om 15:56
oh wat is dit erg!
dat je familie je zo het gevoel geeft dat ze op je neer kijken
en dat alleen maar omdat je niet leeft zoals zij vinden dat je moet leven.
even een hart onder de riem steken
ik heb zelf een hbo opleiding genoten, mijn man heeft de lts doorlopen.
hij en ik zijn maatjes voor het leven
bij niemand kan ik zo goed mezelf zijn als bij hem
in mijn werk en vrijilligerswerk ontmoet ik zo veel neppers
mensen die doen alsof ze het allemaal voor elkaar hebben
stel je vragen als: heb je een mooie auto gekocht, is het antwoord: een dure
wel 3x in een gesprek vertellen ze hoe lekker ze in dat 2 * restaurant gegeten hebben, of het gezellig was blijft de vraag daar hebben ze het niet over
verre reizen, vaak op zakenreis...
mannen die ik ontmoet en me proberen te versieren want 'mijn vrouw begrijpt me niet...'
alsof ze daar mee bezig zijn
vrouwen die alleen maar druk bezig zijn om de inrichting van anderen te kopieren want anders hoor je er niet bij...
kille ongezellige onpersoonlijke huizen maar wel volgens de boekjes ingericht
oeps nu gaat het over mij
wat ik bedoel te zeggen is dat mijn man en ik het op onze manier leuk hebben
gezellig, niet wild, niet te gek maar rustig en vertrouwd.
en wij genieten van een wandeling met de hond in het bos...
een avondje met zijn 2tjes voor de tv
een weekendje texel...
burgerlijk?
vast wel, maar zo rustig en niet bezig om te leven zoals de yups het van me verwachten....
laat ze lullen hun mening doet er niet toe
ga nadenken waar je gevoel van ergernis van daan komt
zijn jullie uit elkaar gegroeid?
of word je beinvloedt door de mening van je familie
praat er over met je vriend
vertel waar je af en toe tegen aan loopt
schakel desnoods iemand in die je kan helpen
want wat maakt het nivo van je vriend nu uit als jullie van elkaar houden?
en als je niet meer van hem houdt, dan kan dat maar dan weet je in ieder geval dat het niet komt omdat je je voor hem schaamt
kortom: probeer te scheiden
- de mening van je familie is niet belangrijk voor jouw relatie
- hoe wil je verder met je vriend?
sterkte!
binkie
dat je familie je zo het gevoel geeft dat ze op je neer kijken
en dat alleen maar omdat je niet leeft zoals zij vinden dat je moet leven.
even een hart onder de riem steken
ik heb zelf een hbo opleiding genoten, mijn man heeft de lts doorlopen.
hij en ik zijn maatjes voor het leven
bij niemand kan ik zo goed mezelf zijn als bij hem
in mijn werk en vrijilligerswerk ontmoet ik zo veel neppers
mensen die doen alsof ze het allemaal voor elkaar hebben
stel je vragen als: heb je een mooie auto gekocht, is het antwoord: een dure
wel 3x in een gesprek vertellen ze hoe lekker ze in dat 2 * restaurant gegeten hebben, of het gezellig was blijft de vraag daar hebben ze het niet over
verre reizen, vaak op zakenreis...
mannen die ik ontmoet en me proberen te versieren want 'mijn vrouw begrijpt me niet...'
alsof ze daar mee bezig zijn
vrouwen die alleen maar druk bezig zijn om de inrichting van anderen te kopieren want anders hoor je er niet bij...
kille ongezellige onpersoonlijke huizen maar wel volgens de boekjes ingericht
oeps nu gaat het over mij
wat ik bedoel te zeggen is dat mijn man en ik het op onze manier leuk hebben
gezellig, niet wild, niet te gek maar rustig en vertrouwd.
en wij genieten van een wandeling met de hond in het bos...
een avondje met zijn 2tjes voor de tv
een weekendje texel...
burgerlijk?
vast wel, maar zo rustig en niet bezig om te leven zoals de yups het van me verwachten....
laat ze lullen hun mening doet er niet toe
ga nadenken waar je gevoel van ergernis van daan komt
zijn jullie uit elkaar gegroeid?
of word je beinvloedt door de mening van je familie
praat er over met je vriend
vertel waar je af en toe tegen aan loopt
schakel desnoods iemand in die je kan helpen
want wat maakt het nivo van je vriend nu uit als jullie van elkaar houden?
en als je niet meer van hem houdt, dan kan dat maar dan weet je in ieder geval dat het niet komt omdat je je voor hem schaamt
kortom: probeer te scheiden
- de mening van je familie is niet belangrijk voor jouw relatie
- hoe wil je verder met je vriend?
sterkte!
binkie
woensdag 12 september 2007 om 16:10
Hoi Sofia,
om eerlijk te zijn heb ik meer het idee dat je je irriteerd aan je familie dan aan je relatie.
Ik zie eigenlijk alleen maar in je verhaal staan dat je eigenlijk tevreden bent met jou relatie en door anderen aan het twijffelen wordt gebracht.
Kan je je familie niet vragen waarom ze jou hier nog na 10 jaar mee lastig vallen? Want het lijkt mij duidelijk dat jij voor jezelf een goede keuze hebt gemaakt en daar moeten zij jou vrij in laten. Zouden zij het leuk vinden als jij heel de tijd jaren achtereen kritiek op hun zou hebben?
En watbetreft het nemen van beslissingen; het is toch zoooooooooooooooooooooooooooooooooooooo ouderwets om te denken dat altijd de mannen de broek thuis aan hebben! Tegenwoordig kan het allemaal hoor! Jou familie komt zo een beetje ouderwets en bemoeizuchtig over.
Intussen ben jij ook al ruimschoots volwassen en dus ook oud genoeg om je eigen keuzes te maken. Je familie mag best hun mening ergens over geven, maar ik denk dat het nu een beetje oude koeien gaan worden.
En watbetreft het burgelijke? Nou, ik heb volgend jaar januari 10 jaar met mijn vriend, woon er dan ook bijna 10 jaar mee samen, hebben een koopwoning en 2 huisdieren, en als bonus "burgelijk punt" gaan we ook nog in januari trouwen, en ik ben er heeeeeeeeel erg tevreden mee!!!! Dus mag jij dat ook gewoon zijn.
Kijk, mocht je nou zelf de situatie saai vinden, dan moet je dat natuurlijk eerst met je vriend bespreken, maar ik kan dat niet uit je verhaal halen om eerlijk te zijn...
Veel sterkte meid, om voor elkaar te krijgen dat je familie jou en je vriend eens gaan accepteren voor wie jullie zijn.
kus.
om eerlijk te zijn heb ik meer het idee dat je je irriteerd aan je familie dan aan je relatie.
Ik zie eigenlijk alleen maar in je verhaal staan dat je eigenlijk tevreden bent met jou relatie en door anderen aan het twijffelen wordt gebracht.
Kan je je familie niet vragen waarom ze jou hier nog na 10 jaar mee lastig vallen? Want het lijkt mij duidelijk dat jij voor jezelf een goede keuze hebt gemaakt en daar moeten zij jou vrij in laten. Zouden zij het leuk vinden als jij heel de tijd jaren achtereen kritiek op hun zou hebben?
En watbetreft het nemen van beslissingen; het is toch zoooooooooooooooooooooooooooooooooooooo ouderwets om te denken dat altijd de mannen de broek thuis aan hebben! Tegenwoordig kan het allemaal hoor! Jou familie komt zo een beetje ouderwets en bemoeizuchtig over.
Intussen ben jij ook al ruimschoots volwassen en dus ook oud genoeg om je eigen keuzes te maken. Je familie mag best hun mening ergens over geven, maar ik denk dat het nu een beetje oude koeien gaan worden.
En watbetreft het burgelijke? Nou, ik heb volgend jaar januari 10 jaar met mijn vriend, woon er dan ook bijna 10 jaar mee samen, hebben een koopwoning en 2 huisdieren, en als bonus "burgelijk punt" gaan we ook nog in januari trouwen, en ik ben er heeeeeeeeel erg tevreden mee!!!! Dus mag jij dat ook gewoon zijn.
Kijk, mocht je nou zelf de situatie saai vinden, dan moet je dat natuurlijk eerst met je vriend bespreken, maar ik kan dat niet uit je verhaal halen om eerlijk te zijn...
Veel sterkte meid, om voor elkaar te krijgen dat je familie jou en je vriend eens gaan accepteren voor wie jullie zijn.
kus.
woensdag 12 september 2007 om 16:12
Ik hou van burgerlijk!
Ik heb in een studentenhuis gewoond waarbij iedereen zeer denigrerend was over burgerlijk zijn... Tsja... Nu ben ik het. In hun ogen saai.
Het moet verschrikkelijk zijn om van je ouders te moeten horen dat jouw liefde niet goed genoeg is. Te oud, slechte achtergrond, saai.
Het lijkt mij duidelijk dat jij van je af moet bijten. JIJ vindt jullie leven niet saai, jij vindt het prima zoals het is. Natuurlijk ga je twijfelen als je familie zo reageert. Probeer voor jezelf eens alles op een rijtje te zetten. Wat heb je in je leven waar je blij mee bent, en wat je nooit zou willen missen. Wat zou je nog graag willen doen de komende paar jaar (stappen, parachutespringen, ik noem maar een paar dingen). Iets in die richting.
Probeer voor jezelf op een rijtje te zetten wat jij wil met je leven. En als je dat in je hoofd hebt zitten, dan kan je daarna de volgende stap zetten. En dat is je familie vertellen hoe je je voelt als zij dat soort dingen zeggen, en dat jij heel happy bent met je eigen leven. EN dat je bovendien oud en verstandig genoeg bent om je eigen keuzes te maken.
Ik heb in een studentenhuis gewoond waarbij iedereen zeer denigrerend was over burgerlijk zijn... Tsja... Nu ben ik het. In hun ogen saai.
Het moet verschrikkelijk zijn om van je ouders te moeten horen dat jouw liefde niet goed genoeg is. Te oud, slechte achtergrond, saai.
Het lijkt mij duidelijk dat jij van je af moet bijten. JIJ vindt jullie leven niet saai, jij vindt het prima zoals het is. Natuurlijk ga je twijfelen als je familie zo reageert. Probeer voor jezelf eens alles op een rijtje te zetten. Wat heb je in je leven waar je blij mee bent, en wat je nooit zou willen missen. Wat zou je nog graag willen doen de komende paar jaar (stappen, parachutespringen, ik noem maar een paar dingen). Iets in die richting.
Probeer voor jezelf op een rijtje te zetten wat jij wil met je leven. En als je dat in je hoofd hebt zitten, dan kan je daarna de volgende stap zetten. En dat is je familie vertellen hoe je je voelt als zij dat soort dingen zeggen, en dat jij heel happy bent met je eigen leven. EN dat je bovendien oud en verstandig genoeg bent om je eigen keuzes te maken.
woensdag 12 september 2007 om 16:27
Sofia, vaak komen dat soort lullige opmerkingen voort uit jaloezie. En jij je maar druk maken... Straks is jouw broer misschien gesetteld en leeft hij net zo'n "burgerlijk" bestaan als jij nu volgens hem doet, dan hoor je hem er niet meer over.
Ik heb vaker meegemaakt dat vrienden en kennissen mijn manier van leven afkeurden, en jaren later precies hetzelfde deden. Ik heb daarom besloten me er minder van aan te trekken wat een ander van mij (lijkt te) denken.
Wat burgerlijkheid betreft: het gaat erom of jij je prettig voelt bij de manier waarop je leeft. Misschien is het voor een ander wél prettiger om een onvoorspelbaar leven te leiden, en dat is dan zijn of haar keuze. Maar bij het maken van jouw keuzes kun je je beter niet laten leiden door dit soort kwetsende opmerkingen.
Ik heb vaker meegemaakt dat vrienden en kennissen mijn manier van leven afkeurden, en jaren later precies hetzelfde deden. Ik heb daarom besloten me er minder van aan te trekken wat een ander van mij (lijkt te) denken.
Wat burgerlijkheid betreft: het gaat erom of jij je prettig voelt bij de manier waarop je leeft. Misschien is het voor een ander wél prettiger om een onvoorspelbaar leven te leiden, en dat is dan zijn of haar keuze. Maar bij het maken van jouw keuzes kun je je beter niet laten leiden door dit soort kwetsende opmerkingen.
woensdag 12 september 2007 om 16:59
In onze vriendengroep is het momenteel zelfs een beetje een "wedstrijdje" wie het burgerlijkst aan het worden is;) (voor de grap hoor!)
We zijn nu bijna allemaal student-af, en beginnen ons te settelen. En nu zijn er zg. "burgerpunten" te verdienen. Samenwonen scoort, maar trouwen natuurlijk nog veel meer! Een zo burgerlijk mogelijke auto (volvo, renault megane), een baan, een burgerlijk net voortuintje, enzovoort. Wonen in de "hortensiastraat" doet het overigens ook goed (bonuspunten!)
Ik ben nu zwanger (en getrouwd, en baan, en dikke auto, en voortuin) en wij zijn dus "level up".
We zijn nu bijna allemaal student-af, en beginnen ons te settelen. En nu zijn er zg. "burgerpunten" te verdienen. Samenwonen scoort, maar trouwen natuurlijk nog veel meer! Een zo burgerlijk mogelijke auto (volvo, renault megane), een baan, een burgerlijk net voortuintje, enzovoort. Wonen in de "hortensiastraat" doet het overigens ook goed (bonuspunten!)
Ik ben nu zwanger (en getrouwd, en baan, en dikke auto, en voortuin) en wij zijn dus "level up".
anoniem_6362b27a816bd wijzigde dit bericht op 12-09-2007 17:00
Reden: kleine toevoeging
Reden: kleine toevoeging
% gewijzigd
woensdag 12 september 2007 om 17:23
Ik kan niet veel zeggen over je relatie. Het klinkt alsof je je daar ook niet echt druk over maakt, maar dat het juist de opmerkingen van anderen zijn die je aan het twijfelen maken. Iets wat het niet minder moeilijk maakt, maar misschien dat j het toch een keer tegen ze moet zeggen dat het jouw leven is en als ze niks beter te zeggen hebben dat zich dan maar stil moeten houden.
Wat betreft burgelijkheid. Ik maak die opmerking ook erg vaak, maar dan gaat het meestal over de veranderingen in mijn leventje. Ik maak deze opmerkingen ook vaak tegenover mensen van mijn leeftijd die al een burgelijkleventje hebben. Ik bedoel dit niet vervelend (en gebruik dit alleen over mijn eigen leventjes, maar ze kunnen het natuurlijk wel op zichzelf betrekken, realiseer ik mij nu). Bij mij komen die opmerkingen vooral uit het besef dat ik al zo oud ben dat ik een burgelijk leventje kan gaan leven. Ik dacht altijd dat ik daar ouder voor zou moeten zijn. Maar nu lijkt het mij ook wel fijn. Wat ik ermee bedoel te zeggen is dat het bij jou familie misschien komt door jalouzie, maar misschien ook door het besef dat zij al oud genoeg zijn voor zo'n volwassen leven (zo noem ik het soms ook). Ik zou me er niet veel van aantrekken. En ik wil heel graag een burgelijk leventje (en ben net 23jaar).
Veel plezier!
Wat betreft burgelijkheid. Ik maak die opmerking ook erg vaak, maar dan gaat het meestal over de veranderingen in mijn leventje. Ik maak deze opmerkingen ook vaak tegenover mensen van mijn leeftijd die al een burgelijkleventje hebben. Ik bedoel dit niet vervelend (en gebruik dit alleen over mijn eigen leventjes, maar ze kunnen het natuurlijk wel op zichzelf betrekken, realiseer ik mij nu). Bij mij komen die opmerkingen vooral uit het besef dat ik al zo oud ben dat ik een burgelijk leventje kan gaan leven. Ik dacht altijd dat ik daar ouder voor zou moeten zijn. Maar nu lijkt het mij ook wel fijn. Wat ik ermee bedoel te zeggen is dat het bij jou familie misschien komt door jalouzie, maar misschien ook door het besef dat zij al oud genoeg zijn voor zo'n volwassen leven (zo noem ik het soms ook). Ik zou me er niet veel van aantrekken. En ik wil heel graag een burgelijk leventje (en ben net 23jaar).
Veel plezier!
woensdag 12 september 2007 om 23:51
Allereerst, bedankt voor de reacties!
@Tricolore; Het klopt wat je zegt over die wisselwerking van mensen. Ze hebben op dat moment iets anders dan jij en daarom hemelen ze hun eigen bestaan op. En uiteindelijk is het voor de meesten een streven om een maatje/minnaar/soulmate te vinden om hun leven mee te delen.
@ Badmeester; ik krijg dit soort opmerkingen vaker te horen uit mijn omgeving. Het heeft ook altijd betrekking op mijn broers/zussen en vader. Ik vind het moeilijk om een sneer terug te geven of om uberhaupt te bedenken. Wat zou jij zeggen in mijn geval?
@ binkie2; heel fijn om te horen dat er met een verschil in niveau qua intelligentie toch een goede relatie behouden kan blijven. Door mijn ouders wordt ik steeds gewaarschuwd (mijn vader) dat onze relatie uiteindelijk kapot zal gaan omdat ik zoveel slimmer zou zijn dan hem. (Nu ik het zo opschrijf begrijp ik gewoon niet waarom ik dit pik). Kijk, ik kan geen diepgaande discussies aangaan met mijn vriend omdat hij ten eerste het niet interessant vindt en te tweede met argumenten komt als: dat is gewoon zo of daarom. Maar ik hoef dat ook niet, ik ga alleen naar discussieavonden of doe het met vrienden. Genoeg mensen waar je discussies mee aan kan gaan, maar ik ben nooit meer iemand tegen gekomen die net zo eerlijk is of lief voor me is.
De ergenissen zijn er vooral in het bijzijn van de familie (wat ik vroeger overigens nog veel erger had) Dan ging ik voor hem antwoorden zodat hij maar niets doms zou zeggen bv
We zijn niet uit elkaar gegroeid. We hebben soms periodes dat we langs elkaar heen leven, maar als we dat door hebben dan komt het ook weer goed. Ik hou van hem, maar schaam me soms. Echt alleen maar bij mn familie. En daar schaam ik me ook weer voor. Ik kom er meer en meer achter dat daar voornamelijk het knelpunt ligt. Maar dat kan ik toch niet tegen hem zeggen? Ik schaam me voor je als we bij mn familie zijn.
@bloempje666; ik heb ook het idee dat het knelpunt voornamelijk bij mn familie ligt. En wat betreft die beslissingen: aan de ene kant is het heerlijk dat hij mij vrij laat daarin. Want zo zie ik het eerder. Ik ben blij dat hij zich niet bemoeit met de inrichting van het huis en hij zal me nooit tegenhouden wanneer ik wat wil ondernemen. Aan de andere kant zou het soms ook wel eens fijn zijn om de touwtjes los te laten, en dat kan ook, maar ik moet het eerst zeggen. (Wat er gedaan moet worden)Haha..
Ik vind het heerlijk om burgerlijk te zijn, eerlijk gezegd zou ik het niet anders willen. Dat anderen het zeggen is ook oke, maar ze moeten er niet op neer kijken.
@Karan; dat is een heel goed advies wat je geeft. Op zich heb ik mijn leven al zo goed als uitgestippelt. Met dromen en al. Het zijn ook de dromen van mijn vriend geworden. Althans, hij vindt het prima en volgt mij. Is dat oke? Ik weet het niet. Het is prettig dat ik geen compromissen hoef te sluiten of dromen opzij hoef te zetten, maar ik wil hem ook niet ondersneeuwen. Ik moet hem in ieder geval de kans geven om zijn dromen te dromen en aan mij voor te leggen.
En ja, je hebt gelijk. Ik zal mijn familie moeten toe spreken dat ik niet gediend ben van hun gedrag, maar dat vindt ik heeeel moeilijk. Ik heb nogal eens de neiging erg emotioneel te worden en dan huilend en snikkend mijn verhaal te doen, waarbij uiteindelijk niets duidelijk wordt.
@pink11; mijn broer had laatst ook een opmerking over zijn leven waaruit ik kon opmerken dat hij uiteindelijk ook dat "burgerlijke" leven wilde. Niet letterlijk, maar toch...
Thanx
@sharra en Tica2
Ik heb ook geen probleem met burgerlijk! Misschien moet ik maar een t shirt laten drukken met: Ik ben burgerlijk en dan: I love it!
En dan even bij paps en mams op de koffie
@Tricolore; Het klopt wat je zegt over die wisselwerking van mensen. Ze hebben op dat moment iets anders dan jij en daarom hemelen ze hun eigen bestaan op. En uiteindelijk is het voor de meesten een streven om een maatje/minnaar/soulmate te vinden om hun leven mee te delen.
@ Badmeester; ik krijg dit soort opmerkingen vaker te horen uit mijn omgeving. Het heeft ook altijd betrekking op mijn broers/zussen en vader. Ik vind het moeilijk om een sneer terug te geven of om uberhaupt te bedenken. Wat zou jij zeggen in mijn geval?
@ binkie2; heel fijn om te horen dat er met een verschil in niveau qua intelligentie toch een goede relatie behouden kan blijven. Door mijn ouders wordt ik steeds gewaarschuwd (mijn vader) dat onze relatie uiteindelijk kapot zal gaan omdat ik zoveel slimmer zou zijn dan hem. (Nu ik het zo opschrijf begrijp ik gewoon niet waarom ik dit pik). Kijk, ik kan geen diepgaande discussies aangaan met mijn vriend omdat hij ten eerste het niet interessant vindt en te tweede met argumenten komt als: dat is gewoon zo of daarom. Maar ik hoef dat ook niet, ik ga alleen naar discussieavonden of doe het met vrienden. Genoeg mensen waar je discussies mee aan kan gaan, maar ik ben nooit meer iemand tegen gekomen die net zo eerlijk is of lief voor me is.
De ergenissen zijn er vooral in het bijzijn van de familie (wat ik vroeger overigens nog veel erger had) Dan ging ik voor hem antwoorden zodat hij maar niets doms zou zeggen bv
We zijn niet uit elkaar gegroeid. We hebben soms periodes dat we langs elkaar heen leven, maar als we dat door hebben dan komt het ook weer goed. Ik hou van hem, maar schaam me soms. Echt alleen maar bij mn familie. En daar schaam ik me ook weer voor. Ik kom er meer en meer achter dat daar voornamelijk het knelpunt ligt. Maar dat kan ik toch niet tegen hem zeggen? Ik schaam me voor je als we bij mn familie zijn.
@bloempje666; ik heb ook het idee dat het knelpunt voornamelijk bij mn familie ligt. En wat betreft die beslissingen: aan de ene kant is het heerlijk dat hij mij vrij laat daarin. Want zo zie ik het eerder. Ik ben blij dat hij zich niet bemoeit met de inrichting van het huis en hij zal me nooit tegenhouden wanneer ik wat wil ondernemen. Aan de andere kant zou het soms ook wel eens fijn zijn om de touwtjes los te laten, en dat kan ook, maar ik moet het eerst zeggen. (Wat er gedaan moet worden)Haha..
Ik vind het heerlijk om burgerlijk te zijn, eerlijk gezegd zou ik het niet anders willen. Dat anderen het zeggen is ook oke, maar ze moeten er niet op neer kijken.
@Karan; dat is een heel goed advies wat je geeft. Op zich heb ik mijn leven al zo goed als uitgestippelt. Met dromen en al. Het zijn ook de dromen van mijn vriend geworden. Althans, hij vindt het prima en volgt mij. Is dat oke? Ik weet het niet. Het is prettig dat ik geen compromissen hoef te sluiten of dromen opzij hoef te zetten, maar ik wil hem ook niet ondersneeuwen. Ik moet hem in ieder geval de kans geven om zijn dromen te dromen en aan mij voor te leggen.
En ja, je hebt gelijk. Ik zal mijn familie moeten toe spreken dat ik niet gediend ben van hun gedrag, maar dat vindt ik heeeel moeilijk. Ik heb nogal eens de neiging erg emotioneel te worden en dan huilend en snikkend mijn verhaal te doen, waarbij uiteindelijk niets duidelijk wordt.
@pink11; mijn broer had laatst ook een opmerking over zijn leven waaruit ik kon opmerken dat hij uiteindelijk ook dat "burgerlijke" leven wilde. Niet letterlijk, maar toch...
Thanx
@sharra en Tica2
Ik heb ook geen probleem met burgerlijk! Misschien moet ik maar een t shirt laten drukken met: Ik ben burgerlijk en dan: I love it!
En dan even bij paps en mams op de koffie
donderdag 13 september 2007 om 15:37
Ik heb nooit begrepen wat burgerlijkheid precies inhoud. Volgens mij is 99% van nederland burgerlijk. Iedereen vanaf een bepaalde leeftijd woont toch in een huis, heeft een fiets en / of auto en werkt voor zijn geld. De jongere mensen die nog niet werken, studeren en wonen al dan niet op kamers.
Ik durf te wedden dat jouw ouders ook gewoon in een huis wonen, ze hebben blijkbaar twee kinderen en misschien ook wel een huisdier. Of zijn ze het hele jaar in het buitenland om huizen te bouwen in arme landen, wilde dieren te beschermen of zo iets.
Misschien moet je ze er eens op wijzen dat ze ook heel erg burgerlijk zijn. Niemand wil het zijn maar bijna iedereen is het
Ik durf te wedden dat jouw ouders ook gewoon in een huis wonen, ze hebben blijkbaar twee kinderen en misschien ook wel een huisdier. Of zijn ze het hele jaar in het buitenland om huizen te bouwen in arme landen, wilde dieren te beschermen of zo iets.
Misschien moet je ze er eens op wijzen dat ze ook heel erg burgerlijk zijn. Niemand wil het zijn maar bijna iedereen is het
donderdag 13 september 2007 om 15:53
Misschien kan je van te voren rustig bedenken wat je tegen je familie wil zeggen als je hen erop wil wijzen dat je het niet prettig vindt hoe zij met jou omgaan. Zet wat dingen voor jezelf op papier, zorg dat je je rustig voelt, zorg voor zelfvertrouwen (ik heb ooit geleerd dat je bvb met je kledingkeuze al heel veel uit kan stralen) en ga het gesprek aan!
Hoe moeilijk ook (ik vind het ook ontzettend moeilijk om met mijn ouders in gesprek te gaan over hoe ze mij ooit benaderen), maar het is wel duidelijk dat jij hier absoluut niet gelukkig van wordt.
En dat burgerlijk... Ik wou dat ik het had... Ik zou gaan samenwonen, maar mijn vriend heeft de relatie verbroken... En dat terwijl ik niks liever wil dan mijn toekomst met iemand opbouwen. En ja hoor, geef mij dan maar een huis, een hond, een auto voor de deur en lekker samen een dvdtje kijken of met de hond wandelen. Ik word daar erg gelukkig van!
En dat schamen voor je vriend... Misschien werkt het als je de komende tijd voor jezelf vooral let op de positieve dingen van hem in gezelschap. Als ik je beschrijving een beetje mag interpreteren lijkt jouw vriend me iemand die voor anderen klaarstaat, die altijd aardig is...Probeer daar extra trots op te zijn, vooral met je familie erbij!
Hoe moeilijk ook (ik vind het ook ontzettend moeilijk om met mijn ouders in gesprek te gaan over hoe ze mij ooit benaderen), maar het is wel duidelijk dat jij hier absoluut niet gelukkig van wordt.
En dat burgerlijk... Ik wou dat ik het had... Ik zou gaan samenwonen, maar mijn vriend heeft de relatie verbroken... En dat terwijl ik niks liever wil dan mijn toekomst met iemand opbouwen. En ja hoor, geef mij dan maar een huis, een hond, een auto voor de deur en lekker samen een dvdtje kijken of met de hond wandelen. Ik word daar erg gelukkig van!
En dat schamen voor je vriend... Misschien werkt het als je de komende tijd voor jezelf vooral let op de positieve dingen van hem in gezelschap. Als ik je beschrijving een beetje mag interpreteren lijkt jouw vriend me iemand die voor anderen klaarstaat, die altijd aardig is...Probeer daar extra trots op te zijn, vooral met je familie erbij!
donderdag 13 september 2007 om 17:31
Ik vind het niet zo vreemd dat je in de war raakt van je familie. Ik begrijp dat je je schaamt voor jezelf wanneer je je schaamt voor je vriend maar is het niet simpelweg het volgende? (Ik ga effe gissen, als ik ernaast zit, excuus.)
Uit je post haal ik heel sterk dat je altijd anders bent geweest dan je familie en dat daar altijd opmerkingen over zijn gemaakt. Ik denk veel eerder dat jij je heel graag geaccepteerd zou willen voelen door je familie zoals je bent. En dat je rationeel gezien best beseft dat dat moeilijk wordt met hun houding. Maar dat betekent nog niet dat je daar dan niet naar kan verlangen. En dat je wanneer je bij hun bent je zo graag op een lijn zou willen voelen met hen ipv altijd maar weer die contrasten. Dus dat je hen graag wil tegemoetkomen en plotseling net zo naar je vriend zit te kijken als jij denkt dat zij doen.
Iedereen verlangt naar een thuis, naar een gevoel van verbondenheid met hun familie denk ik. Helaas zit het er soms gewoon niet in. Maar dat ligt niet aan jou, probeer dichtbij jezelf te blijven en goed te luisteren naar je innerlijke stem wanneer die je vertelt wat je gelukkig maakt. Je weet zelf heel wat beter dan een buitenstaander wat jou echt vervult en gelukkig maakt.
Uit je post haal ik heel sterk dat je altijd anders bent geweest dan je familie en dat daar altijd opmerkingen over zijn gemaakt. Ik denk veel eerder dat jij je heel graag geaccepteerd zou willen voelen door je familie zoals je bent. En dat je rationeel gezien best beseft dat dat moeilijk wordt met hun houding. Maar dat betekent nog niet dat je daar dan niet naar kan verlangen. En dat je wanneer je bij hun bent je zo graag op een lijn zou willen voelen met hen ipv altijd maar weer die contrasten. Dus dat je hen graag wil tegemoetkomen en plotseling net zo naar je vriend zit te kijken als jij denkt dat zij doen.
Iedereen verlangt naar een thuis, naar een gevoel van verbondenheid met hun familie denk ik. Helaas zit het er soms gewoon niet in. Maar dat ligt niet aan jou, probeer dichtbij jezelf te blijven en goed te luisteren naar je innerlijke stem wanneer die je vertelt wat je gelukkig maakt. Je weet zelf heel wat beter dan een buitenstaander wat jou echt vervult en gelukkig maakt.
donderdag 13 september 2007 om 19:21
Beste Sofia,
Als ik het goed begrijp spreken jouw familielden over burgerlijkheid terwijl ze eigenlijk voorspelbaarheid bedoelen. Dat is namelijk dé manier om het begrip burgerlijkheid negatief uit te leggen. Je zou misschien eens kunnen googelen op "Fleur Jurgens". Deze journaliste heeft de afgelopen tijd in de media meerdere malen gepleit voor "nieuwe burgerlijkheid". Ik ben het op meerdere vlakken niet met haar eens maar zij geeft een nieuwe en meer positieve invulling aan de term burgerlijkheid en weet op duidelijke wijze haar standpunten te beargumenteren. In je zoektocht naar waar je eigen mening begint en die van je familie eindigt biedt dit wellicht een nieuw perspectief. Ik ben benieuwd van je vindt van haar pleidooi.
Als ik het goed begrijp spreken jouw familielden over burgerlijkheid terwijl ze eigenlijk voorspelbaarheid bedoelen. Dat is namelijk dé manier om het begrip burgerlijkheid negatief uit te leggen. Je zou misschien eens kunnen googelen op "Fleur Jurgens". Deze journaliste heeft de afgelopen tijd in de media meerdere malen gepleit voor "nieuwe burgerlijkheid". Ik ben het op meerdere vlakken niet met haar eens maar zij geeft een nieuwe en meer positieve invulling aan de term burgerlijkheid en weet op duidelijke wijze haar standpunten te beargumenteren. In je zoektocht naar waar je eigen mening begint en die van je familie eindigt biedt dit wellicht een nieuw perspectief. Ik ben benieuwd van je vindt van haar pleidooi.
donderdag 13 september 2007 om 19:27
Eerste NBtje; Achteraf gezien kan ik me voorstellen dat mijn ouders er idd moeite mee hadden. Ik was echter pas vanaf mijn zestiende sexueel actief en de manier waarop dat ging was heel integer en goed geweest. Laat ik het zo zeggen: ik heb er geen trauma aan over gehouden. Meer aan mn ouders die het fijne gevoel steeds verstoorden.:
[...]
Ik kan me voorstellen dat je heel erg met een dilemma zit!!!
Ik heb je hele post gequote en de zinnen onderstreept die mij in het bijzonder opvallen.
Alle zinnen over de denigrende manier ouders doen tegen over hem en jou heb ik even buiten beschouwing gelaten. De andere forummers hebben daar al enige zinnige dingen over gezegd. Wel wil ik ook even een andere kant benaderen, die ik in jou post tussen de regels door lees. Je hoofdvraag staat aan het eind en ik denk dat dit goed samen vat wat je probleem is: De twijfel die ik heb over mijn relatie; komt het nu door de signalen die ik opvang uit mijn omgeving of komt het uit mijn diepste zelf?. Ik denk dat het antwoord best zou kunnen zijn dat het uit je diepste zelf komt. Natuurlijk brenegn opmerkingen van je ouders je in een slecht humeur en geven ze spanning, maar je zou alleen maar sterker hun ongelijk verdedigen als jij er volstrekt anders over zou denken (denk ik). Dat heb je namelijk al eerder gedaan!!(aan het begin van jullie relatie!
Tussen de regels door lees ik dat jij en je vriend het heel fijn samen hebben, samen sterk zijn, gek op elkaar zijn, dat je hem wel gelijkwaardig wil zien etc. Dat is natuurlijk allemaal super!
Ook lees ik dit: Is het de man waarmee ik oud wil worden? Wordt hij de vader van mijn kinderen? Zou dit echt iets zijn dat jij je nu opeens na al die jaren dat je ouders dit al doen door hen zo gaan twijfelen? Ik denk dat de twijfel uit jezelf komt, maar heel erg aangewakkerd wordt door je ouders (waar je niet op zit te wachten). Ik denk dat je nu de balans aan het opmaken bent van een 10 jarige relatie. Dat lijkt me normaal na zo'n tijd. Je bent 24, tijd om eens te overwegene wat je wil: mis je toch het zgn feesten of vind je huisje boompje beestje heerlijk? (ivm met evt voor kinderen gaan met deze man heel logisch dat je je dat allemaal afvraagt.
Ik denk dat de twijfel wel degelijk uit jezelf komt. Dit betekent m.i. niet dat je relatie dus maar flut is. Je bent gewoon de balans aan het opmaken en dat vind ik gezond zo nu en dan.
Trek je niks aan van wat je ouders zeggen 9of ga idd het gesprek met ze aan), maar dus ok niet door je uit opstandigheid maar helemaal niet over je relatie te buigen, daarmee ontneem je jezelf (en wellicht je relatie) een groeifase.
Ik wil graag eerlijk zijn tegenover mezelf. Het is voor mij moeilijk om goed na te denken over mijn relatie omdat ik zo jong was toen we wat kregen. Mijn vriend is bijna de helft van mijn leven bij me. Dus soms denk ik wel eens: wie ben ik eigenlijk? Wat is mijn identiteit? Want hij is zo verweven met mij.
Je hoort het vaker met jeugdliefdes, maar ik heb natuurlijk helemaal geen ervaring met anderen. Hoe zou het zijn met een ander? Ik kan me er wel een voorstelling van maken en probeer dan zo realistisch mogelijk te zijn. Soms wordt ik al beroerd bij de gedachte en soms lijkt het me spannend. Weer die verliefdheid met een man die juist de eigenschappen heeft die ik mis bij mijn huidige vriend. Ik stel me dan een stabiele, rustige man voor met veel zelfvertrouwen waarbij ik mij soms klein kan voelen. Klinkt een beetje gek misschien, maar dat is ook wat ik bedoelde met: ik trek de kar. Ik maak de beslissingen en alles rust op mijn schouders. Ik dik het nu een beetje aan, want het lijkt alsof hij daarin niets doet, dat is niet zo. Hij kan me goed troosten en voelt me aan, maar toch...hij is onzeker, denk ik.
Daarnaast is hij zachtaardig, eerlijk, sociaal, trouw, soms heel stoer, behulpzaam, georganiseerd en begripvol. Allemaal eigenschappen die ik heel erg waardeer en niet voor iedereen vanzelfsprekend zijn. Dus zal ik geen spijt krijgen? Vreselijke spijt? Hij is namelijk ook nog eens heel aantrekkelijk.
Daarnaast bestaat er natuurlijk ook zijn kant van het verhaal. Want ook hij voelt en weet dat we beide uit een ander nest komen. We hebben een periode gehad binnen onze relatie dat ik weleens het gevoel kreeg dat hij jaloers op me was. Dat was heel naar. Pas toen hij zich ging ontwikkelen ging dat gevoel bij mij over. We hebben er nooit over gesproken. Te pijnlijk, misschien.
Vooral de vernederende opmerkingen van mijn familie hebben hem erg onzeker gemaakt. Wij hadden in het begin van onze relatie niet door dat er een verschil bestond tussen ons.
Soms merk ik ook wel eens dat hij dingen zegt waarvan hij denkt dat ik dat belangrijk vindt. Dat breekt mijn hart. Om te merken dat hij eigenlijk iets doet wat hij misschien niet eens wil.
2 NBertjes:
- Ik heb het bij mijn hele bovenstaande beschrijving buiten beschouwing gelaten en je vraag gaat hier ook niet over, maar het moet me even van het hart. Je vriend zal vast een hele lieve goede jongen zijn, maar ik vind het niet normaal (en de wet ook niet- en niet voor niks) dat een volwassen man (hoe oud was hij? 18? of in de twintig of ouder?) iets begint met een 14-jarige.
- Misschien is het voor jezelf wel goed om in je balans mee te nemen of je het écht niet erg vindt dat je met je vriend bepaalde dingen ("intellectuelere" dingen) niet kuint delen. Of dat je het eigenlijk wel erg vindt maar dat zijn andere eigenschappen het bijv. compenseren. Dit omdat je zelf zegt: "alle domme opmerkingen die hij maakt, zijn manier van praten en doen"Ik weet dat je bedoelt dat je het alleen bij je ouders zo voelt, maar het feit dat je ouders dit gevoel uberhaupt in je op kunnen roepen kan zijn omdat je het zelf soms voelt maar dit niet wil toegeven. Je zegt ook: "Dat haat ik aan mezelf" Haat jezelf daar niet om. Het is menselijk!
Tweede NBtje; ik wil je eerst bedanken voor de vragen die je me stelt. Je dwingt mij na te denken door zo nu en dan de vinger op de zere plek te leggen. Pijnlijk, maar wel goed.
Het is moeilijk om voor mezelf duidelijk te maken wat ik nu echt voel. In hoeverre laat ik me beinvloeden en in hoeverre houdt ik mezelf wellicht voor de gek? Ik weet het gewoon echt niet. Ik weet alleen dat ik me alleen schaam bij mijn familie. Bij anderen kan ik met veel trots over hem praten. Dat is iets dat niet klopt in mijn ogen. Misschien twijfel ik omdat ik gewoonweg niet weet wat het ook zal kunnen zijn.
donderdag 13 september 2007 om 19:38
Het helpt enorm om hier te schrijven. Vooral wanneer mensen zo intensief met me meedenken. Misschien heb ik straks mijn gedachten op een rijtje en kan ik eens flink duidelijk maken wat ik van de situatie vindt. Als je daar niet helemaal zeker van bent dan is het veel moeilijker om iemand iets duidelijk te maken.
donderdag 13 september 2007 om 20:03
@Feliciaatje; uit mijn berichten komt vooral veel over de negatieve kant van mijn familie naar voren, maar ze zijn daarnaast ook de meest belangrijke mensen in mijn omgeving. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat ik er last van heb. Mijn familie houdt enorm veel van me, daarom al die bemoeienis. Het feit dat zij zo belangrijk zijn voor mij, maar dat mijn vriend dat ook is, maakt het verhaal ingewikkeld. Ja, ik wenste dat mijn vader mijn vriend op de schouders sloeg om vervolgens samen eens een potje tennis te gaan spelen. Helaas, dat zal ws nooit gebeuren. En ja, ik wou dat mijn vriend zich makkelijk kon vormen naar mijn familie, maar eerlijk gezegd snapt hij niks van ze. Te artistiek en chaotisch. Ik ga liever alleen naar ze toe dan met hem samen. Ik ben dan namelijk constant bezig met iedereen tevreden houden en daar heb ik geen zin in.
Mijn vader heeft me daar ook voor gewaarschuwd in het begin. Als de families niet met elkaar overweg kunnen dan is dat een heeel groot probleem en dat werkt niet. Het zijn allemaal pijnlijke uitspraken die me zijn bij gebleven. Mijn vader geeft hem zowiezo geen kans. Mijn moeder wel. Volgens mij is ze zelfs al aan hem gehecht. Hij komt dan ook wel bij mijn moeder.
Mijn familie zal wel blijer zijn met een andere, let wel: slimmere vriend. Maar dat vind ik geen reden om de relatie te verbreken.
Ik wil ook nog even vermelden dat ik vaak de stabiele factor ben voor mijn broers zussen en vader. Bij problemen komt men altijd bij mij en ook om advies wordt ik veelal gevraagd. Het is dus niet zo dat ik niet gewaardeerd wordt. Ik merk heel duidelijk dat mijn rustige karakter zorgt voor wat stabiliteit bij de enorme pieken en dalen van hen.
@wuiles; bedankt voor de tip. Het gaat me niet zozeer om burgerlijkheid, wat een beetje tegenstrijdig is met de titel, besef ik. Het is ook niet iets waar ik bang voor ben of waarbij ik het gevoel krijg dat het me belemmerd. Ik raak er eerder door geirriteerd omdat mijn familie mij het gevoel geeft zo anders te zijn dan hen. Daar twijfel ik wel aan, omdat ik geen steun krijg in de beslissingen die ik maak voor mezelf. Maar het lijkt me wel interessant dus ik zal het zeker eens bekijken als ik tijd heb.
Mijn vader heeft me daar ook voor gewaarschuwd in het begin. Als de families niet met elkaar overweg kunnen dan is dat een heeel groot probleem en dat werkt niet. Het zijn allemaal pijnlijke uitspraken die me zijn bij gebleven. Mijn vader geeft hem zowiezo geen kans. Mijn moeder wel. Volgens mij is ze zelfs al aan hem gehecht. Hij komt dan ook wel bij mijn moeder.
Mijn familie zal wel blijer zijn met een andere, let wel: slimmere vriend. Maar dat vind ik geen reden om de relatie te verbreken.
Ik wil ook nog even vermelden dat ik vaak de stabiele factor ben voor mijn broers zussen en vader. Bij problemen komt men altijd bij mij en ook om advies wordt ik veelal gevraagd. Het is dus niet zo dat ik niet gewaardeerd wordt. Ik merk heel duidelijk dat mijn rustige karakter zorgt voor wat stabiliteit bij de enorme pieken en dalen van hen.
@wuiles; bedankt voor de tip. Het gaat me niet zozeer om burgerlijkheid, wat een beetje tegenstrijdig is met de titel, besef ik. Het is ook niet iets waar ik bang voor ben of waarbij ik het gevoel krijg dat het me belemmerd. Ik raak er eerder door geirriteerd omdat mijn familie mij het gevoel geeft zo anders te zijn dan hen. Daar twijfel ik wel aan, omdat ik geen steun krijg in de beslissingen die ik maak voor mezelf. Maar het lijkt me wel interessant dus ik zal het zeker eens bekijken als ik tijd heb.
vrijdag 14 september 2007 om 11:50
Iedereen zit anders in elkaar, en het maakt niet uit hoe oud je bent of iets dergelijks. Ik ben zelf 23, ga zelden stappen, kijk liever met mn mannetje een filmpje op de bank. Heb laatst zelfs een gourmetstel gekocht! (het toppunt van burgerlijkheid,haha) Ik heb meer dan genoeg gestapt, rondgeslet, en aangeklooid, en voel me hier echt heerlijk bij.
Het gaat er niet om wat je familie of wie dan ook vind, als jij er maar gelukkig van wordt.
Het gaat er niet om wat je familie of wie dan ook vind, als jij er maar gelukkig van wordt.
vrijdag 14 september 2007 om 12:20
Het klinkt als een vicieuze cirkel. Even speculeren, wellicht zit ik op de goede weg. Als jij bij je familie bent, leg je een vergrootglas op bepaalde karaktereigenschappen van je vriend en kun je ineens inzien waarom je familie tegen hem aankijkt als een minder ontwikkeld en 'waardig' persoon. Daar ga je je aan ergeren en je past je (onbewust?) aan aan je familie. Heel begrijpelijk, vooral omdat je vertelt dat het al lang een issue is dat je niet altijd aansluiting bij je familie vindt. Hierdoor zien jouw ouders misschien vrijwel nooit jouw liefde en aantrekkingskracht tot jouw vriend. Zij zien misschien dat jullie relatie niet in balans is en dat je niet op je gemak bent bij je vriend omdat je dat niet bent in hun gezelschap. Als zij zouden zien hoeveel je om hem geeft én wat je in hem bewondert en aanspreekt zien zij misschien dingen die voor hen nog verborgen waren.
Wellicht zou het helpen om in hun nabijheid op een positievere manier met je vriend om te gaan. Bewust voorbijgaan aan dingen die je irriteren, maar stilstaan bij de punten waarin je hem waardeert (en waarin je familie hem ook kan leren waarderen.) Niet per definitie je vriend aanprijzen natuurlijk, maar het negatieve laten varen. Misschien heb je dit al veelvuldig geprobeerd de afgelopen tien jaar, maar toen ik je verhaal las en me in ging leven in de manier waarop je familie naar hem kijkt, viel me dit op.
Overigens schelen mijn vriend en ik ook behoorlijk in leeftijd en in opleidingsniveau. Ik ben weleens bang geweest dat het een wig tussen ons zou drijven, maar merk juist dat we elkaar perfect aanvullen. Ik kan goed met hem praten over gevoelens en ik kan met hem lachen, maar hij weet niets over de onderwerpen waar ik veel vanaf weet. Hij weet echter van heel veel andere dingen zoveel meer af dan ik. En je relatie hoeft toch niet al je behoeften te bevredigen, daar heb je toch ook vrienden voor?
Wellicht zou het helpen om in hun nabijheid op een positievere manier met je vriend om te gaan. Bewust voorbijgaan aan dingen die je irriteren, maar stilstaan bij de punten waarin je hem waardeert (en waarin je familie hem ook kan leren waarderen.) Niet per definitie je vriend aanprijzen natuurlijk, maar het negatieve laten varen. Misschien heb je dit al veelvuldig geprobeerd de afgelopen tien jaar, maar toen ik je verhaal las en me in ging leven in de manier waarop je familie naar hem kijkt, viel me dit op.
Overigens schelen mijn vriend en ik ook behoorlijk in leeftijd en in opleidingsniveau. Ik ben weleens bang geweest dat het een wig tussen ons zou drijven, maar merk juist dat we elkaar perfect aanvullen. Ik kan goed met hem praten over gevoelens en ik kan met hem lachen, maar hij weet niets over de onderwerpen waar ik veel vanaf weet. Hij weet echter van heel veel andere dingen zoveel meer af dan ik. En je relatie hoeft toch niet al je behoeften te bevredigen, daar heb je toch ook vrienden voor?
vrijdag 14 september 2007 om 14:46
Hoi allemaal
Ik ben nieuw aangemeld hier maar lees al enkele maanden mee. Maar ik wou nu toch even reageren en 1 dingetje uit je verhaal halen.
Sofia, jij zegt net dat je je ook begint te ergeren als jouw vriend iets 'doms' zegt bij je ouders. Een aantal forummers hier zeiden al dat je je misschien daarop te erg focust waardoor het ook meer opvalt. Maar iets anders kan ook zijn dat hij te veel zijn best doet in de siuatie.
Je zegt dat jouw vriend op de hoogte is van wat er speelt. Misschien probeert hij bij je ouders net heel intelligente dingen te zeggen om te bewijzen dat hij toch een goede schoonzoon is. Maar meestal komt het dan zo eruit dat het wel eens heel lullig overkomt. Mijn ex bijvoorbeeld was ook niet goed genoeg voor mijn ouders. Hij probeerde extra zijn best te doen, probeerde iedereen ervan te overtuigen dat hij toch een goed mens was, probeerde intelligent over te komen, probeerde extra veel interesse te tonen, enz. waardoor hij (heel lullig overigens) op mijn ouders overkwam als een arrogante zak die zichzelf geweldig vindt. Dus ja, we waren toen nog verder van huis.
Dit was zomaar iets wat in mij opkwam.
Groetjes
Karo
Ik ben nieuw aangemeld hier maar lees al enkele maanden mee. Maar ik wou nu toch even reageren en 1 dingetje uit je verhaal halen.
Sofia, jij zegt net dat je je ook begint te ergeren als jouw vriend iets 'doms' zegt bij je ouders. Een aantal forummers hier zeiden al dat je je misschien daarop te erg focust waardoor het ook meer opvalt. Maar iets anders kan ook zijn dat hij te veel zijn best doet in de siuatie.
Je zegt dat jouw vriend op de hoogte is van wat er speelt. Misschien probeert hij bij je ouders net heel intelligente dingen te zeggen om te bewijzen dat hij toch een goede schoonzoon is. Maar meestal komt het dan zo eruit dat het wel eens heel lullig overkomt. Mijn ex bijvoorbeeld was ook niet goed genoeg voor mijn ouders. Hij probeerde extra zijn best te doen, probeerde iedereen ervan te overtuigen dat hij toch een goed mens was, probeerde intelligent over te komen, probeerde extra veel interesse te tonen, enz. waardoor hij (heel lullig overigens) op mijn ouders overkwam als een arrogante zak die zichzelf geweldig vindt. Dus ja, we waren toen nog verder van huis.
Dit was zomaar iets wat in mij opkwam.
Groetjes
Karo
vrijdag 14 september 2007 om 19:21
Hoi Karootje,
Ik begrijp wat je bedoeld. Mijn vriend doet zich nooit anders voor dan hij is. Ook een mooie eigenschap, lijkt me. Maar wanneer hij zich niet op zn gemak voelt, bijvoorbeeld bij mijn vader, dan wordt hij stil.
Wanneer mijn familie in de buurt is valt me opeens op dat hij bijvoorbeeld heel erg in streektaal praat. Hij kan er nogal zwart/witte ideeen op nahouden, maar komt zelden met (relevante) argumenten. Ik ben het vaak niet met hem eens. Thuis laat ik het zitten en maak ik me niet druk, maar met familie erbij probeer ik altijd hem in de juiste richting te duwen. Althans de richting waarin ik denk en waarvan ik denk dat mijn familie denkt. Volg je het nog?
Ik weet niet meer wie het schreef, maar iemand had het over een onjuiste beeldvorming die er waarschijnlijk bestaat van onze relatie. Ik denk dat dit absoluut waar is. We tonen in het openbaar bijna nooit affectie. We voelen ons ongemakkelijk en doen dat liever als er niemand anders in de buurt is. Dit kan er wel toe leiden dat bijvoorbeeld mijn broer eens vroeg of wij niet meer een broer/zus relatie hebben dan een liefdesrelatie. Zucht.... en ik voel me dan direct weer aangevallen en ga in overdreven zin proberen duidelijk te maken dat dit absoluut niet het geval is, wat dan natuurlijk heel raar overkomt.
Nou ja...ik weet het ook niet meer..
Gister kon ik niet slapen, zat maar te malen en voelde me zooo schuldig tegenover mijn vriend, die lag te slapen na een lange dag hard werken. Ik ben echt in de war. Heb het nog nooit eerder zo erg gehad als nu....
Ik begrijp wat je bedoeld. Mijn vriend doet zich nooit anders voor dan hij is. Ook een mooie eigenschap, lijkt me. Maar wanneer hij zich niet op zn gemak voelt, bijvoorbeeld bij mijn vader, dan wordt hij stil.
Wanneer mijn familie in de buurt is valt me opeens op dat hij bijvoorbeeld heel erg in streektaal praat. Hij kan er nogal zwart/witte ideeen op nahouden, maar komt zelden met (relevante) argumenten. Ik ben het vaak niet met hem eens. Thuis laat ik het zitten en maak ik me niet druk, maar met familie erbij probeer ik altijd hem in de juiste richting te duwen. Althans de richting waarin ik denk en waarvan ik denk dat mijn familie denkt. Volg je het nog?
Ik weet niet meer wie het schreef, maar iemand had het over een onjuiste beeldvorming die er waarschijnlijk bestaat van onze relatie. Ik denk dat dit absoluut waar is. We tonen in het openbaar bijna nooit affectie. We voelen ons ongemakkelijk en doen dat liever als er niemand anders in de buurt is. Dit kan er wel toe leiden dat bijvoorbeeld mijn broer eens vroeg of wij niet meer een broer/zus relatie hebben dan een liefdesrelatie. Zucht.... en ik voel me dan direct weer aangevallen en ga in overdreven zin proberen duidelijk te maken dat dit absoluut niet het geval is, wat dan natuurlijk heel raar overkomt.
Nou ja...ik weet het ook niet meer..
Gister kon ik niet slapen, zat maar te malen en voelde me zooo schuldig tegenover mijn vriend, die lag te slapen na een lange dag hard werken. Ik ben echt in de war. Heb het nog nooit eerder zo erg gehad als nu....
