Buurman van 82 valt me lastig

Goeiedag,

Ik ben een alleenstaande vrouw van 40 met 2 dochters in co ouderschap. Ik woon hier nu 4 jaar en ben al 3 jaar single.
Mijn buurman van 82 valt me nu sinds een klein jaar lastig. Ik leerde hem kennen bij een nieuwjaarsdrink bij andere buren. Het was gewoon een gezellige avond met een leuke babbel. De dag erna zat er een brief in mn bus waarin stond dat hij me beter wilde leren kennen en hij nodigde me uit op valentijn. Ik heb toen een vriendelijk briefje terug gestuurd met een vriendelijk antwoord dat ik geen interesse had in zo'n soort contact maar dat ik even goede vrienden/buren wilde blijven. Ik kreeg daarna een brief terug dat hij dit toch verrassend jammer vond en dat zijn "artiestenbloed" toch graag verder wilde afspreken. (hij is hobby kunstenaar of zo). Ik heb op die brief niet meer gereageerd.

Toen ik hem enkele weken later tegenkwam in de straat zei ik vriendelijk goeiedag en nog geen dag later zat er weer een brief in de bus met de woorden "hoe verschrikkelijk hij het vond me niet verder te mogen leren kennen". Dan heb ik een iets bozere brief teruggeschreven. Kort maar krachtig: ik heb geen interesse, ik wil geen contact.
Een halfuur later al stond hij aan mijn deur met een fles wijn en verontschuldigingen. Ik heb geroepen dat hij te ver ging en heb de deur dichtgesmeten.

Enkele weken terug stond hij weer aan mijn deur met de woorden: " ik heb gehoord dat je weer contact wilt met mij" . Ik heb vriendelijk gezegd dat ik niet weet waar hij dat heeft gehoord maar dat ik nog steeds hetzelfde denk. Als er iets te doen is in de straat zal ik hem niet ontwijken en vriendelijk blijven en dat ik hoop even goede buren te blijven.

Vorig weekend goeiedag gezegd toen ik hem in de supermarkt zag. Je raadt het al: alweer een brief in de bus. En deze keer is hij overtuigd dat onze vriendschap nu zeker zal slagen, nodigt hij me weer uit om te ontdekken hoe we dit gaan aanpakken en is hij superblij. Hij zal zaterdag aan komen bellen om verder af te spreken maar hij gaat vanavond zijn voordeur al open zetten zodat ik naar binnen kan komen. Hij heeft ook foto's van bloemen bij de brief gestoken.

Ik besef nu dat deze man een probleem heeft, hij is weduwnaar en wellicht eenzaam, maar dit is niet meer normaal. Op geen enkele manier heb ik hem een reden tot hoop gegeven of iets tegen hem gezegd dat hij zou kunnen opvatten als "meer".

Ik heb hierover gepraat met mijn andere buur (Die de nieuwjaarsdrink had georganiseerd) en ik zei dat ik op het punt stond om aangifte te doen. Ik voel me ongemakkelijk en heb het gevoel dat hij me bespiedt, of dat hij plots in mijn huis kan staan. Ik voel me als vrouw alleen kwetsbaar en ik heb hulp nodig. Ook al is hij 82, ik vind dit niet meer normaal. Er moet iets gebeuren. Hij stelt voor om eerst te proberen praten met zijn kinderen. Wat denken jullie? Aangifte doen? Of een wijkagent spreken zodat die eens kan gaan praten? Ik vrees dat deze man ziek is en een beeld van mij heeft gevormd, een soort fantasie.

Ik heb een brief terug in zn bus gestoken met de woorden: neen neen en nog eens neen, dit moet stoppen. Ik doe aangifte. In grote letters . Klinkt misschien kinderachtig steeds die brieven over en weer, maar als ik hem aanspreek gelooft hij niet wat ik zeg. Ik heb van alle brieven foto's.

Bedankt voor jullie mening.

Ze had dit verhaal niet verwacht dus dit is alleszins de eerste keer dat ze dit hoort.

Mijn andere buurman gesproken en hij vroeg nog eens om er de wijkagent niet bij te halen.
Ik heb gezegd dat ik zijn mening wel snap maar dat hij nu teveel over mijn grenzen is gegaan en dat het daarvoor te laat is. Hij wou eerst nog eens gaan praten met hem maar ik zei hem dat ik niet dacht dat dit iets zou uithalen.

Sowieso wil ik de politie op de hoogte brengen, indien er alsnog iets gebeurt en om hulp voor hem in te schakelen.

Ik ben absoluut niet onredelijk en ga daar enkel maar feiten vertellen zonder te dramatiseren of op te blazen. Maar relativeren en met de mantel der liefde bedekken zit er helaas ook niet meer in.

Hallo, de inspecteur was heel begripvol en nam me serieus. Ik heb alle brieven voorgelegd en hij zei me dat een aangifte doen hier misschien niet zou aangewezen zijn omdat er duidelijk iets mis is met hem. Ofwel psychisch ofwel inderdaad beginnende dementie. Zij gaan nogmaals contact opnemen met de kinderen en de wijkagente zal ook langsgaan om met hem te praten. Als zij (Het is een vrouw) opmerkt dat hij onsamenhangend praat of ziet dat het in huis niet goed gaat (rommelig, ...)en zijn kinderen trekken het zich toch niet zo aan zoals zou moeten, dan schakelen ze eigenlijk de sociale dienst in. Die gaan dan echt aandringen bij de familie of verdere stappen nemen maar wat dat precies is weet ik niet ...

Ik heb dus enkel een melding gedaan en geen aangifte. Dat was mijn bedoeling.

De wijkagente zal mij nog opbellen nadat ze is langsgeweest...

Ik houd jullie op de hoogte!

Sorry maar het blijft voortduren. Hij stond daarnet weer aan de deur. Toen ik opendeed heb ik onmiddellijk weer dicht gegooid.

Ik word er gek van.