Buurman van 82 valt me lastig

Goeiedag,

Ik ben een alleenstaande vrouw van 40 met 2 dochters in co ouderschap. Ik woon hier nu 4 jaar en ben al 3 jaar single.
Mijn buurman van 82 valt me nu sinds een klein jaar lastig. Ik leerde hem kennen bij een nieuwjaarsdrink bij andere buren. Het was gewoon een gezellige avond met een leuke babbel. De dag erna zat er een brief in mn bus waarin stond dat hij me beter wilde leren kennen en hij nodigde me uit op valentijn. Ik heb toen een vriendelijk briefje terug gestuurd met een vriendelijk antwoord dat ik geen interesse had in zo'n soort contact maar dat ik even goede vrienden/buren wilde blijven. Ik kreeg daarna een brief terug dat hij dit toch verrassend jammer vond en dat zijn "artiestenbloed" toch graag verder wilde afspreken. (hij is hobby kunstenaar of zo). Ik heb op die brief niet meer gereageerd.

Toen ik hem enkele weken later tegenkwam in de straat zei ik vriendelijk goeiedag en nog geen dag later zat er weer een brief in de bus met de woorden "hoe verschrikkelijk hij het vond me niet verder te mogen leren kennen". Dan heb ik een iets bozere brief teruggeschreven. Kort maar krachtig: ik heb geen interesse, ik wil geen contact.
Een halfuur later al stond hij aan mijn deur met een fles wijn en verontschuldigingen. Ik heb geroepen dat hij te ver ging en heb de deur dichtgesmeten.

Enkele weken terug stond hij weer aan mijn deur met de woorden: " ik heb gehoord dat je weer contact wilt met mij" . Ik heb vriendelijk gezegd dat ik niet weet waar hij dat heeft gehoord maar dat ik nog steeds hetzelfde denk. Als er iets te doen is in de straat zal ik hem niet ontwijken en vriendelijk blijven en dat ik hoop even goede buren te blijven.

Vorig weekend goeiedag gezegd toen ik hem in de supermarkt zag. Je raadt het al: alweer een brief in de bus. En deze keer is hij overtuigd dat onze vriendschap nu zeker zal slagen, nodigt hij me weer uit om te ontdekken hoe we dit gaan aanpakken en is hij superblij. Hij zal zaterdag aan komen bellen om verder af te spreken maar hij gaat vanavond zijn voordeur al open zetten zodat ik naar binnen kan komen. Hij heeft ook foto's van bloemen bij de brief gestoken.

Ik besef nu dat deze man een probleem heeft, hij is weduwnaar en wellicht eenzaam, maar dit is niet meer normaal. Op geen enkele manier heb ik hem een reden tot hoop gegeven of iets tegen hem gezegd dat hij zou kunnen opvatten als "meer".

Ik heb hierover gepraat met mijn andere buur (Die de nieuwjaarsdrink had georganiseerd) en ik zei dat ik op het punt stond om aangifte te doen. Ik voel me ongemakkelijk en heb het gevoel dat hij me bespiedt, of dat hij plots in mijn huis kan staan. Ik voel me als vrouw alleen kwetsbaar en ik heb hulp nodig. Ook al is hij 82, ik vind dit niet meer normaal. Er moet iets gebeuren. Hij stelt voor om eerst te proberen praten met zijn kinderen. Wat denken jullie? Aangifte doen? Of een wijkagent spreken zodat die eens kan gaan praten? Ik vrees dat deze man ziek is en een beeld van mij heeft gevormd, een soort fantasie.

Ik heb een brief terug in zn bus gestoken met de woorden: neen neen en nog eens neen, dit moet stoppen. Ik doe aangifte. In grote letters . Klinkt misschien kinderachtig steeds die brieven over en weer, maar als ik hem aanspreek gelooft hij niet wat ik zeg. Ik heb van alle brieven foto's.

Bedankt voor jullie mening.

Hallo, bedankt voor alle reacties. Ik wil inderdaad vooral ventileren. De wijkagent gaat hem donderdag een bezoek brengen. Eerst hadden we afgesproken dat zijn kinderen met hem gingen praten. Dat hebben ze ook gedaan maar heeft dus geen effect gehad.

Als ik aangifte doe weet ik niet of dit zal helpen. Hij zal worden verhoord maar wat dan? Dat zal een zaakje verticaal klasseren zijn he.

Ik heb een raampje in mn voordeur dat ik kan open doen om te kijken. Dat zal ik nu moeten doen inderdaad... Het kwam niet in me op want ik heb vaak postpakketjes voor mezelf of de buren aan de deur...

Hallo,

Intussen zijn we een paar maanden verder. Buurman heeft het gesprek moeten aangaan met de wijkagent én met zijn kinderen, maar helaas is het niet gestopt.

Ik kreeg een kerstkaart van hem. Ik heb die nooit gelezen en meteen weggegooid. Ik dacht, hier ga ik nu niet moeilijk over doen.

Maar intussen heeft hij weer aan de deur gestaan. Ik doe dan nietsvermoedend open, zie zijn gezicht, hij kijkt dan met een puppygezicht, zegt verontschuldigend 'sieglinde'... En dan gooi ik de deur dicht voordat hij iets kan zeggen.

Moet ik hiermee leren leven? Ik voel me zo bekeken, bespied, bestalkt.

Noch de politie, noch zijn kinderen hebben hem kunnen doen stoppen...

Hallo,

Het gaat om 1 kerstkaart en 1 keer aan de deur. Het gebeurt niet wekelijks, akkoord. Neemt niet weg dat ik me er erg slecht bij voel. Hij respecteert niet dat ik totaal wil gerustgelaten worden!

En een straatverbod is volgens mij onmogelijk ten eerste omdat hij rechttegenover mijn huis woont en ten tweede omdat er dus nog geen strafbare feiten zijn gepleegd..

Misschien moet ik inderdaad eens mijn vader of broer erop af sturen...