Buurman van 82 valt me lastig

Goeiedag,

Ik ben een alleenstaande vrouw van 40 met 2 dochters in co ouderschap. Ik woon hier nu 4 jaar en ben al 3 jaar single.
Mijn buurman van 82 valt me nu sinds een klein jaar lastig. Ik leerde hem kennen bij een nieuwjaarsdrink bij andere buren. Het was gewoon een gezellige avond met een leuke babbel. De dag erna zat er een brief in mn bus waarin stond dat hij me beter wilde leren kennen en hij nodigde me uit op valentijn. Ik heb toen een vriendelijk briefje terug gestuurd met een vriendelijk antwoord dat ik geen interesse had in zo'n soort contact maar dat ik even goede vrienden/buren wilde blijven. Ik kreeg daarna een brief terug dat hij dit toch verrassend jammer vond en dat zijn "artiestenbloed" toch graag verder wilde afspreken. (hij is hobby kunstenaar of zo). Ik heb op die brief niet meer gereageerd.

Toen ik hem enkele weken later tegenkwam in de straat zei ik vriendelijk goeiedag en nog geen dag later zat er weer een brief in de bus met de woorden "hoe verschrikkelijk hij het vond me niet verder te mogen leren kennen". Dan heb ik een iets bozere brief teruggeschreven. Kort maar krachtig: ik heb geen interesse, ik wil geen contact.
Een halfuur later al stond hij aan mijn deur met een fles wijn en verontschuldigingen. Ik heb geroepen dat hij te ver ging en heb de deur dichtgesmeten.

Enkele weken terug stond hij weer aan mijn deur met de woorden: " ik heb gehoord dat je weer contact wilt met mij" . Ik heb vriendelijk gezegd dat ik niet weet waar hij dat heeft gehoord maar dat ik nog steeds hetzelfde denk. Als er iets te doen is in de straat zal ik hem niet ontwijken en vriendelijk blijven en dat ik hoop even goede buren te blijven.

Vorig weekend goeiedag gezegd toen ik hem in de supermarkt zag. Je raadt het al: alweer een brief in de bus. En deze keer is hij overtuigd dat onze vriendschap nu zeker zal slagen, nodigt hij me weer uit om te ontdekken hoe we dit gaan aanpakken en is hij superblij. Hij zal zaterdag aan komen bellen om verder af te spreken maar hij gaat vanavond zijn voordeur al open zetten zodat ik naar binnen kan komen. Hij heeft ook foto's van bloemen bij de brief gestoken.

Ik besef nu dat deze man een probleem heeft, hij is weduwnaar en wellicht eenzaam, maar dit is niet meer normaal. Op geen enkele manier heb ik hem een reden tot hoop gegeven of iets tegen hem gezegd dat hij zou kunnen opvatten als "meer".

Ik heb hierover gepraat met mijn andere buur (Die de nieuwjaarsdrink had georganiseerd) en ik zei dat ik op het punt stond om aangifte te doen. Ik voel me ongemakkelijk en heb het gevoel dat hij me bespiedt, of dat hij plots in mijn huis kan staan. Ik voel me als vrouw alleen kwetsbaar en ik heb hulp nodig. Ook al is hij 82, ik vind dit niet meer normaal. Er moet iets gebeuren. Hij stelt voor om eerst te proberen praten met zijn kinderen. Wat denken jullie? Aangifte doen? Of een wijkagent spreken zodat die eens kan gaan praten? Ik vrees dat deze man ziek is en een beeld van mij heeft gevormd, een soort fantasie.

Ik heb een brief terug in zn bus gestoken met de woorden: neen neen en nog eens neen, dit moet stoppen. Ik doe aangifte. In grote letters . Klinkt misschien kinderachtig steeds die brieven over en weer, maar als ik hem aanspreek gelooft hij niet wat ik zeg. Ik heb van alle brieven foto's.

Bedankt voor jullie mening.

De wijkagent én de kinderen zijn met hem gaan praten. Hij is blijkbaar in behandeling bij een psycholoog en gaat geregeld naar de huisarts. Maar er is dus geen sprake van dementie.

Mijn excuses voor degene die probeert te bagatelliseren dat het in deze 2 maanden of slechts 1 kaart en 1 keer aanbellen gaat. U vergeet dat dit al een jaar aan de gang is. U vergeet dat ik hier alleen woon de ene week en de andere week met mijn dochters. Ik voel mij kwetsbaar, bekeken, lastiggevallen, gestalkt. Het gaat intussen al over meerdere keren!

Ik heb het gevoel dat niemand mij serieus neemt en het allemaal wegwuift. Ik ben ten einde raad en weet niet meer wie me nog kan helpen.

U hebt gelijk dat ik hem geen reden mag geven om terug een reden te hebben om mij verder lastig te vallen, zoals mijn vader op hem af sturen of weet ik veel.

En ik kan niet door mijn voordeur kijken om te zien wie er staat... En investeren in camera's of zoiets vind ik te ver gaan.

Blijkbaar vindt men het onzin en moet ik ermee leren leven.

Ik spaar alle brieven behalve die kerstkaart...die heb ik ongeopend weggegooid...stom van mij

Intussen heb ik inderdaad van nog anderen de raad gekregen een camera te installeren bij mijn bel en inderdaad ik ga ervoor kijken. Maar u vergeet dat hij mij ook lastig kan vallen als ik in de straat wandel of bij de lokale supermarkt boodschappen doe!

De reden dat ik die kaart heb weggegooid is omdat ik in al mijn naïviteit dacht dat het nu echt voorbij was.

In oktober november heb ik eerst melding gemaakt en is de wijkagent met hem gaan praten en ook zijn kinderen. Ik ga nu in ieder geval weer contact opnemen met de wijkagent en raad vragen. Omdat er niks strafbaar is gebeurd, zal een klacht gewoon geseponeerd worden.

Jullie geven allemaal goeie tips. Sommigen onder jullie geven MIJ een schuldgevoel, en dat vind ik echt niet ok.

En ik heb volop contact met zijn kinderen. Die moedigen mij aan om klacht in te dienen. Ze schamen zich voor hun vader en zijn er razend op. Zeker nu hij klaarblijkelijk niet van plan is om te stoppen.

Ik ben ook razend op hem. Ik wil zo graag eens schreeuwen en schelden op hem!