Claim ik? Wat moet ik doen?! Is dit normaal?

31-07-2007 12:06 30 berichten
Alle reacties Link kopieren
Argh, ik word echt knettergek van mezelf. Ik loop maar te piekeren en mezelf vast te draaien in mijn gedachten…Het volgende speelt er, ik zal bij het begin beginnen. 3 jaar geleden ben ik door een hele vervelende periode gegaan. Een periode waarin ik erachter ben gekomen wie mijn echte vrienden zijn. In die periode ben ik compleet mezelf kwijt geraakt en wist ik niet meer wie ik was. Nu 3 jaar verder gaat het echt wel heel goed met me, maar merk ik wel heel duidelijk dat het zijn sporen heeft achtergelaten. Ik zoek ontzettend veel bevestiging en waardering, vind het heel erg moeilijk om mensen “gewoon” te vertrouwen en ben erg bezig met contacten analyseren en reflecteren. Nu studeer ik sinds een jaar weer. Ik heb ontzettend leuke medestudenten en met 4 van hun heb ik zo’n contact dat je het zeker wel als vriendschap kan beschouwen. Dit heeft mij veel moeite en veel bewuste keuzes gekost. Ik liep er namelijk tegen aan dat zodra een contact iets meer werd dan gewoon gezellige medestudenten, namelijk vrienden, dat ik dichtsloeg. Ik durfde mensen niet dichtbij te laten komen, niet heel veel te vertellen over mezelf omdat de angst bij mij bestond dat ze me niet meer wouden als ze exact wisten wie ze voor zich hadden… Ik heb het tijd gegeven en me ook bewust open opgesteld richting die mensen. Dit heeft heel goed uitgepakt en nu zijn het zeker hele dierbare vrienden van mij…. Met een van hun heb ik een speciaal contact, allicht speciaal voor mij. Ik heb een vriend en hij heeft een vriendin, maar hij voelt een beetje als mijn soulmate. Hij is de enige aan wie ik ECHT alles verteld heb, vertelt hoe het komt dat ik zo gigantisch onzeker ben en hoe ik zo geworden ben zoals ik ben. Dit heeft veel tranen, mailtjes, smsjes en gesprekken gekost, maar ze waren het allemaal dubbel en dwars waard. Ik stond echt versteld door zijn reactie en het geduld en de liefde die hij mij wou en kon geven. Heel bijzonder omdat het voor mij zeer zeker niet normaal is gezien mijn verleden.Maar deze vriendschap komt van twee kanten. Hij vertelt mij ook over zijn geheimen, zijn problemen durft hij met mij te bespreken. Ik ben er ook voor hem. En toen werd het zomervakantie….Ik ben 2 week op vakantie geweest en hij ook. 1 week overlap, dus in totaal hebben we elkaar 3 week niet gezien. Ik had hem een sms gestuurd om hem een fijne vakantie te wensen… Een week later ongeveer kreeg ik een sms van hem hoe het met mij was. Ik heb gereageerd en kreeg nog een terug. In die periode heb ik best veel aan hem gedacht. Ik heb hem echt gemist en keek best uit naar het moment van thuiskomst zodat we elkaar weer konden spreken en ik wist hoe het met hem was…Maar daar komt nu de daadwerkelijke reden van mij posting. Ik ben nu 4 dagen thuis en heb hem nog steeds niet echt gesproken, het lijkt wel alsof hij er geen moeite voor wil doen ofzo! Dit klinkt nu alsof ik me druk maak om niks en wat is 4 dagen nou, maar het voelt vervelend. Zondagavond had ik hem een sms gestuurd of hij tijd en zin had om ff online te komen. Maandag sms dat hij al sliep en vanavond zou proberen mij even te spreken. Prima, ik was blij dat ik iets van hem hoorde! Maar gisteravond helemaal niks! Ik ben er best van in de war eigenlijk. Aan de ene (rationele) kant heb ik zoiets van hij heeft het druk met zijn werk en zijn vriendin en de rest wat er allemaal aan de hand is, hij is het gewoon vergeten, maar dat betekent niet dat hij niet meer om mij geeft! Maar aan de andere kant ben ik bang dat ik minder voor hem beteken dan dat hij voor mij betekent.. dat hij me idd vergeten is en ik dus niet belangrijk voor hem ben, zelfs dat ik hem claim en hij helemaal geen behoefte aan mij heeft. Dit is dus duidelijk een gevolg van mijn verleden. Die stem blijft door mijn hoofd heen schreeuwen en overheerst duidelijk de rationele kant.Mijn vriend wordt er moe van, die zegt dat ik hem meer ruimte moet geven, hem meer credit moet geven. Dat ik hem claim en dat hij het gewoon druk heeft… Hier schrok ik van. Misschien heeft ie wel gelijk..? Ik heb hem gister 2 smsjes gestuurd. 1 waar die was en dat ik hier stiekem best onzeker van werd, of die dat snapte…? En zo’n 2 uur later een sms waarin ik zei dat ik doorhad dat ik hem claimde en dat ie gewoon moest genieten van zijn vakantie en dat het met mij wel goed kwam…Maar daar heeft hij nog helemaal niet op gereageerd!!! En dat bevestigd mijn negatieve gevoel alleen maar. Ik heb nauwelijks geslapen vannacht en loop met een naar gevoel in mijn buik rond. Heel vervelend want ik weet dat ik me niet zo druk moet maken, toch? Heel vervelend want ik weet dat het met onze vriendschap wel goed zit, toch? Dat hij gewoon vakantie heeft en dan idd minder aan mij denkt, maar dat dat niet erg is, toch? Dat het wel weer komt, toch?Een hoop gedachtespinsels en enge voorgevoelens dwalen door mij hoofd… Kunnen jullie mij helpen om alles een beetje op een rijtje te krijgen? Wat is jullie idee?Als ik mijn posting zo terug lees klink ik idd als een of andere claimende zeurvriendin die een vriend van haar niet de ruimte geeft en eist dat alles om haar draait! Maar dat wil ik helemaal niet! Ik wil gewoon even weten hoe het met hem is, hem even spreken want dat is een tijdje geleden… maar misschien sla ik wel door…..misschien hecht ik wel teveel waarde aan onze relatie.. misschien weet ik niet meer hoe een normale vriendschap werkt..Een heel lang verhaal, sorry! Toen ik eenmaal begon met typen kwam er heel veel achterweg! Ik hoop dat jullie je analyse hierop willen geven en mij daardoor wat helderheid en inzicht kunnen verschaffen! Wat moet ik doen??! Moet ik hem laten, het vanuit hem laten komen? Of moet ik iets anders..? En nog een kleine toevoeging. Ik heb geen verliefde gevoelens voor hem. Ik heb er over nagedacht of dat de reden kon zijn voor mijn gedrag, maar kom tot de conclusie dat ik echt niks anders dan vriendschap voor hem voel.Heel erg bedankt als jullie de moeite willen nemen dit hele verhaal te lezen en je mening over te geven.Liefs Twijfelkontje (toepasselijke naam he :D)
Alle reacties Link kopieren
Hoi, hier ben ik weer even...

Wat een boel reacties, cool! Dank jullie wel. Jullie reacties zetten me aan tot nadenken en dat is wel es goed denk ik...

In een aantal reacties kwam naar voren dat het toch wel als een verliefdheid klonk, waarom was ik anders zo in de war...

Tja, ik heb er idd over na moeten denken, ik bedoel, het is echt een hele leuke jongen, maar nee, ik ben niet verliefd op hem. Ik geef heel veel om hem, door alles wat we gedeeld hebben en het feit dat hij mij niet heeft laten stikken, dus ik beschouw hem als een hele dierbare vriend....maar ik moet wel eerlijk zeggen dat ik me ook echt afsluit voor een verliefdheid. Dat zou alleen maar alles in de war schoppen dus heb ik ook helemaal geen behoefte aan. Dus nee, ik ben niet verliefd op hem.

Een geobsedeerde vriendschap, ja, volgens mij komt dat wel heel dicht in de buurt ja...! -ZUCHT- Ik WIL echt leren loslaten en vertrouwen want ik wil hem niet afstoten! Ik wil hem wel de ruimte geven waar hij volop recht op heeft natuurlijk, maar het voelt wel als een strijd binnenin mij.

STiekem toch bang dat hij mij vergeet als we even geen contact hebben...

Maar dat zou toch wel mijn eigen onzekerheid zijn...... Ik doe nu niks en kijk wat hij gaat doen. Ga idd proberen flink aan mezelf te werken de weken dat de zomervak nog duurt....



x
Alle reacties Link kopieren


Hoi, hier ben ik weer even...

Wat een boel reacties, cool! Dank jullie wel. Jullie reacties zetten me aan tot nadenken en dat is wel es goed denk ik...

In een aantal reacties kwam naar voren dat het toch wel als een verliefdheid klonk, waarom was ik anders zo in de war...

Tja, ik heb er idd over na moeten denken, ik bedoel, het is echt een hele leuke jongen, maar nee, ik ben niet verliefd op hem. Ik geef heel veel om hem, door alles wat we gedeeld hebben en het feit dat hij mij niet heeft laten stikken, dus ik beschouw hem als een hele dierbare vriend....maar ik moet wel eerlijk zeggen dat ik me ook echt afsluit voor een verliefdheid. Dat zou alleen maar alles in de war schoppen dus heb ik ook helemaal geen behoefte aan. Dus nee, ik ben niet verliefd op hem.




Je bent niet verliefd op hem EN je sluit je daar voor af, want als je verliefd op hem zou zijn of worden zou dat alles alleen maar in de war schoppen, DUS ben je niet verliefd op hem. Dit zijn jouw woorden....

Zou toch wel heel handig zijn als we allemaal zelf kunnen bepalen wanneer we wel en niet verliefd worden. Misschien moet je je hoofd even uit het zand halen, en een tijdje geen contact zoeken. Ik ben benieuwd wat je voelt als je dan bijvoorbeeld een sms van hem krijgt.
Die hormoonslavernij!!
Alle reacties Link kopieren
Dat je zegt dat je je afslsuit voor een verliefdheid omdat dat niet kan en dingen alleen maar lastiger maakt, wil niet zeggen dat je die van binnen misschien wel die verliefde gevoelens hebt. Alleen maar zeggen dat je niet verliefd bent omdat het voor je gevoel niet kan, is een kop-in-het-zand-tactiek "ik zeg dat ik niet verliefd ben, mag het niet worden, want dat zou zo lastig zijn'.

Komt op mij over alsof je wel verliefd bent, maar het niet toe durft te geven...

Je tegen een verliefdheid verzetten zou wel verklaren waarom je inderdaad zowat obsessief bezigbent om dan in ieder geval die hele goede vriendschap te behouden.... Je mag voor jezelf niet verliefd zijn, maar wil  hem op alle mogelijke manier zo dicht mogelijk bij je houden....
Ik denk dat je wel degelijk een beetje gek op hem bent als ik het zo lees.

Hij heeft al een vriendin, dus ik vind dat je inderdaad een beetje claimt, als je na 4 dagen nog niks hoort je in 'paniek' raakt.

Misschien is dit een beetje een ingewikkelde vriendschap en moet je wat afstand nemen, en je concentreren op andere mensen om je hen, om je gedachten wat te verzetten./

Als je hem nu al belt zo van 'ik heb nog niks van je gehoord' dat zou ik dat ook als claimend ervaren.. gaan er 2 of 3 weken overheen, ok, dan zou ik me wat meer zorgen maken.
Ohja, en je vrienden zijn je vrienden, niet je therapeut.. dus prima om je problemen te bespreken, maar op iemand hangen omdat die persoon je zo goed kent en je therapeutische geschiedenis vind ik zelf nooit zo'n goed idee.

Keerzijde daarvan is namelijk ook dat je nooit eens een luchtig gesprek kan hebben of dat het snel weer 'zwaar' gaat voelen. Zou hij dat zo kunnen voelen?

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven