Claim ik? Wat moet ik doen?! Is dit normaal?

Argh, ik word echt knettergek van mezelf. Ik loop maar te piekeren en mezelf vast te draaien in mijn gedachten…Het volgende speelt er, ik zal bij het begin beginnen. 3 jaar geleden ben ik door een hele vervelende periode gegaan. Een periode waarin ik erachter ben gekomen wie mijn echte vrienden zijn. In die periode ben ik compleet mezelf kwijt geraakt en wist ik niet meer wie ik was. Nu 3 jaar verder gaat het echt wel heel goed met me, maar merk ik wel heel duidelijk dat het zijn sporen heeft achtergelaten. Ik zoek ontzettend veel bevestiging en waardering, vind het heel erg moeilijk om mensen “gewoon” te vertrouwen en ben erg bezig met contacten analyseren en reflecteren. Nu studeer ik sinds een jaar weer. Ik heb ontzettend leuke medestudenten en met 4 van hun heb ik zo’n contact dat je het zeker wel als vriendschap kan beschouwen. Dit heeft mij veel moeite en veel bewuste keuzes gekost. Ik liep er namelijk tegen aan dat zodra een contact iets meer werd dan gewoon gezellige medestudenten, namelijk vrienden, dat ik dichtsloeg. Ik durfde mensen niet dichtbij te laten komen, niet heel veel te vertellen over mezelf omdat de angst bij mij bestond dat ze me niet meer wouden als ze exact wisten wie ze voor zich hadden… Ik heb het tijd gegeven en me ook bewust open opgesteld richting die mensen. Dit heeft heel goed uitgepakt en nu zijn het zeker hele dierbare vrienden van mij…. Met een van hun heb ik een speciaal contact, allicht speciaal voor mij. Ik heb een vriend en hij heeft een vriendin, maar hij voelt een beetje als mijn soulmate. Hij is de enige aan wie ik ECHT alles verteld heb, vertelt hoe het komt dat ik zo gigantisch onzeker ben en hoe ik zo geworden ben zoals ik ben. Dit heeft veel tranen, mailtjes, smsjes en gesprekken gekost, maar ze waren het allemaal dubbel en dwars waard. Ik stond echt versteld door zijn reactie en het geduld en de liefde die hij mij wou en kon geven. Heel bijzonder omdat het voor mij zeer zeker niet normaal is gezien mijn verleden.Maar deze vriendschap komt van twee kanten. Hij vertelt mij ook over zijn geheimen, zijn problemen durft hij met mij te bespreken. Ik ben er ook voor hem. En toen werd het zomervakantie….Ik ben 2 week op vakantie geweest en hij ook. 1 week overlap, dus in totaal hebben we elkaar 3 week niet gezien. Ik had hem een sms gestuurd om hem een fijne vakantie te wensen… Een week later ongeveer kreeg ik een sms van hem hoe het met mij was. Ik heb gereageerd en kreeg nog een terug. In die periode heb ik best veel aan hem gedacht. Ik heb hem echt gemist en keek best uit naar het moment van thuiskomst zodat we elkaar weer konden spreken en ik wist hoe het met hem was…Maar daar komt nu de daadwerkelijke reden van mij posting. Ik ben nu 4 dagen thuis en heb hem nog steeds niet echt gesproken, het lijkt wel alsof hij er geen moeite voor wil doen ofzo! Dit klinkt nu alsof ik me druk maak om niks en wat is 4 dagen nou, maar het voelt vervelend. Zondagavond had ik hem een sms gestuurd of hij tijd en zin had om ff online te komen. Maandag sms dat hij al sliep en vanavond zou proberen mij even te spreken. Prima, ik was blij dat ik iets van hem hoorde! Maar gisteravond helemaal niks! Ik ben er best van in de war eigenlijk. Aan de ene (rationele) kant heb ik zoiets van hij heeft het druk met zijn werk en zijn vriendin en de rest wat er allemaal aan de hand is, hij is het gewoon vergeten, maar dat betekent niet dat hij niet meer om mij geeft! Maar aan de andere kant ben ik bang dat ik minder voor hem beteken dan dat hij voor mij betekent.. dat hij me idd vergeten is en ik dus niet belangrijk voor hem ben, zelfs dat ik hem claim en hij helemaal geen behoefte aan mij heeft. Dit is dus duidelijk een gevolg van mijn verleden. Die stem blijft door mijn hoofd heen schreeuwen en overheerst duidelijk de rationele kant.Mijn vriend wordt er moe van, die zegt dat ik hem meer ruimte moet geven, hem meer credit moet geven. Dat ik hem claim en dat hij het gewoon druk heeft… Hier schrok ik van. Misschien heeft ie wel gelijk..? Ik heb hem gister 2 smsjes gestuurd. 1 waar die was en dat ik hier stiekem best onzeker van werd, of die dat snapte…? En zo’n 2 uur later een sms waarin ik zei dat ik doorhad dat ik hem claimde en dat ie gewoon moest genieten van zijn vakantie en dat het met mij wel goed kwam…Maar daar heeft hij nog helemaal niet op gereageerd!!! En dat bevestigd mijn negatieve gevoel alleen maar. Ik heb nauwelijks geslapen vannacht en loop met een naar gevoel in mijn buik rond. Heel vervelend want ik weet dat ik me niet zo druk moet maken, toch? Heel vervelend want ik weet dat het met onze vriendschap wel goed zit, toch? Dat hij gewoon vakantie heeft en dan idd minder aan mij denkt, maar dat dat niet erg is, toch? Dat het wel weer komt, toch?Een hoop gedachtespinsels en enge voorgevoelens dwalen door mij hoofd… Kunnen jullie mij helpen om alles een beetje op een rijtje te krijgen? Wat is jullie idee?Als ik mijn posting zo terug lees klink ik idd als een of andere claimende zeurvriendin die een vriend van haar niet de ruimte geeft en eist dat alles om haar draait! Maar dat wil ik helemaal niet! Ik wil gewoon even weten hoe het met hem is, hem even spreken want dat is een tijdje geleden… maar misschien sla ik wel door…..misschien hecht ik wel teveel waarde aan onze relatie.. misschien weet ik niet meer hoe een normale vriendschap werkt..Een heel lang verhaal, sorry! Toen ik eenmaal begon met typen kwam er heel veel achterweg! Ik hoop dat jullie je analyse hierop willen geven en mij daardoor wat helderheid en inzicht kunnen verschaffen! Wat moet ik doen??! Moet ik hem laten, het vanuit hem laten komen? Of moet ik iets anders..? En nog een kleine toevoeging. Ik heb geen verliefde gevoelens voor hem. Ik heb er over nagedacht of dat de reden kon zijn voor mijn gedrag, maar kom tot de conclusie dat ik echt niks anders dan vriendschap voor hem voel.Heel erg bedankt als jullie de moeite willen nemen dit hele verhaal te lezen en je mening over te geven.Liefs Twijfelkontje (toepasselijke naam he :D)

Dit is irritant! Heb ik een heel verhaal getyped druk ik op een verkeerde knop, alles weg! Nou, nog maar even kort dan, reageer ik later uitgebreid!



Heel erg bedankt voor jullie reacties! Heel fijn.

Krengiserweer, yoyo2, krokusje en twinkel; gelijkwaardigheid is idd iets voor mij om in de gaten te houden. Opzich is er wel de ruimte voor gelijkwaardigheid. Hij is er voor mij, maar kan ook altijd bij mij terecht! We hebben veel lol samen en kunnen heerlijk klieren. Prima... maar als mijn buien van onzekerheid opspelen snak ik naar bevestiging. En daar moet ik mee oppassen. Ik moet leren dat het goed zit, vertrouwen op onze vriendschap. En dat zegt hij zelf ook: zet daar stappen in, je weet dat het goed zit.

Hij kent mij en geeft mij daardoor heel veel credit, maar er zitten grenzen aan natuurlijk. Waar ik nu bang voor ben is dat ik hem af ga stoten. Teveel aan hem trek waardoor hij mij niet meer wil zeg maar. En dat is het laatste wat ik wil! Daarvoor betekent hij echt veel te veel voor mij! Dus wat moet ik doen? Leren vertrouwen op onze relatie en leren loslaten? is dat mijn opdracht?

Denken jullie dat het nog kan? Ik wil namelijk echt een gelijkwaardige relatie gebaseerd op wederzijds vertrouwen en respect.



En ja, mijn onzekerheid, Een iets waar ik tegen moet blijven knokken! Ik heb een jaar therapie gehad en daarin veel geleerd. Ik heb veel zelfkennis en zelfinzicht, maar een veel te laag zelfbeeld. Rationeel weet ik alles prima, maar gevoelsmatig ben ik regelmatig hopeloos. Het zijn buien, bijna paniekaanvallen waarin ik aan alles en iedereen ga twijfelen..



Ik hoop dat hij binnenkort wat van zich laat horen.. En ergens weet ik ook wel dat hij dat doet. Maar ik hoop niet dat ik hem heel erg afgestoten heb..



Hoop weer van jullie te horen!

x

Yoyo2;

Tja, wat voor vriendschap hebben wij..

Een vriendschap waarin je altijd klaar staat voor de ander, weet wat er leeft bij de ander, elkaar helpt met alles, zowel praktisch als dieper. Maar we hebben ook veel lol samen (met die anderen erbij, soort vriendengroep) en doen leuke dingen samen.

Ik ben het met je eens dat er verschillende vriendschappen zijn. Ik ga met hem niet gezellig winkelen; heb ik liever een vriendin mee.. Maar met vrienden deel ik wel meer als een zo'n onderdeel. Als ik iemand ken waarmee het vooral lekker stappen is noem ik dat eerder een goede kennis.

Mijn angst/vermoeden/idee is wel dat het kan zijn dat ik hem zie als een hele dierbare vriend en hij mij als een vriendin met wie het goed praten is en je veel lol mee kan hebben.



x

Susannetje, nee, idd, dat geeft geen garantie op eeuwigdurende vriendschap. Klopt. En nee, ik kan niet van hem verwachten dat hij altijd 24 uur per dag voor mij klaar staat, klopt. Maar dat verwacht ik ook niet denk ik. Wat denk jij dan dak moet doen...

x

He jakkes, ik mag me eigenlijk niet zo voelen van mezelf, maar ik kan het niet onderdrukken... Tis een anoniem fora dus probeer toch beetje op te schrijven hoe ik me voel..hoop niet dat jullie het erg vinden. Als ik gewoon eerlijk ben tegen jullie kunnen jullie mij of een schoponder mijn kont geven, of wakker schudden of misschien toch iets liefs zeggen, ik weet het niet.



Voel me echt down. Heb nog niks van hem gehoord, maar zit wel de hele tijd met hem in mijn hoofd. Ik weet wel.. tkomt wel goed.. in elk geval als het nieuwe collegejaar straks weer begint trekt het wel weer recht omdat je elkaar dan weer veel meer ziet, maar toch.



Ik las net een mail van hem die hij mij net voor mijn vakantie gestuurd had. Zo lief! Dat ie om mij gaf en dat ie me een superlieve meid vond. Dat ik moest genieten van mn vakantie en mij snel weer zou spreken!

Moest echt flink slikken en mijn buikgevoel is weer aanwezig. Ik mis hem gewoon en hoop niet dat ik door mijn claimende gedrag hem erg van me afgestoten heb!



liefs Twijfelkontje

Ik heb echt mr 2 seconden tijd... eigenlijk veel te kort om te reageren, maar door die vraag van Wuiles doe ik het toch even. Anders ben ik bang dat er een verkeerd beeld ontstaat.



Wuiles; nee, dat is niet zoals het ligt. Mijn vriend weet alles en heeft alles ook met mij meegemaakt. Deze vriend heb ik het later allemaal verteld. Wat ik bedoelde is dat ik binnen ons vriendengroepje van 5 personen, hij de enige is aan wie ik alles verteld heb. Sorry als ik een verkeerd beeld heb doen ontstaan.



x