Relaties
alle pijlers
Contact met ouders herstellen
zaterdag 16 maart 2024 om 20:14
Lieve forummers,
Inmiddels heb ik al 5 jaren geen contact meer met mijn ouders. Ik heb jaren geleden het contact verbroken na een hele lastige periode. Het contact is verbroken omdat er vroeger incest bij ons thuis heeft afgespeeld, tussen mij en broer.
Broer heeft het deels toegegeven maar ouders hebben het hem vrij snel vergeven en zijn niet boos op hem. Ik had misschien gehoopt, ondanks dat het hun kind is, zij het meer voor mij zouden opnemen. Ik kreeg tijdens de gesprekken vaak het gevoel dat ik het zo maar gewoon moest accepteren, hierdoor heb ik voor mezelf gekozen, wat absoluut niet gemakkelijk was.
Nu, jaren later, mis ik ze soms. Ik zou zo graag geen ruzie willen en gewoon een normale verstandhouding met ze willen hebben. Voordat dit alles uitkwam, was dat namelijk wel aanwezig. Ik voel me alleen niet begrepen, aan de kant gezet en enorm verdrietig en in de steek gelaten. In de beginperiode dat het contact was verbroken, gaf het mij rust, maar nu, na een aantal jaren merk ik dat het steeds pijnlijker wordt dat er geen enkel contact meer is.
Ik ben eigenlijk op zoek naar mensen die wellicht hetzelfde hebben meegemaakt en adviezen hierin weten. Hoe kun je na zoveel jaar geen contact weer de draad oppakken, zonder dat je jezelf volledig wegcijfert.
Alvast heel erg bedankt
Inmiddels heb ik al 5 jaren geen contact meer met mijn ouders. Ik heb jaren geleden het contact verbroken na een hele lastige periode. Het contact is verbroken omdat er vroeger incest bij ons thuis heeft afgespeeld, tussen mij en broer.
Broer heeft het deels toegegeven maar ouders hebben het hem vrij snel vergeven en zijn niet boos op hem. Ik had misschien gehoopt, ondanks dat het hun kind is, zij het meer voor mij zouden opnemen. Ik kreeg tijdens de gesprekken vaak het gevoel dat ik het zo maar gewoon moest accepteren, hierdoor heb ik voor mezelf gekozen, wat absoluut niet gemakkelijk was.
Nu, jaren later, mis ik ze soms. Ik zou zo graag geen ruzie willen en gewoon een normale verstandhouding met ze willen hebben. Voordat dit alles uitkwam, was dat namelijk wel aanwezig. Ik voel me alleen niet begrepen, aan de kant gezet en enorm verdrietig en in de steek gelaten. In de beginperiode dat het contact was verbroken, gaf het mij rust, maar nu, na een aantal jaren merk ik dat het steeds pijnlijker wordt dat er geen enkel contact meer is.
Ik ben eigenlijk op zoek naar mensen die wellicht hetzelfde hebben meegemaakt en adviezen hierin weten. Hoe kun je na zoveel jaar geen contact weer de draad oppakken, zonder dat je jezelf volledig wegcijfert.
Alvast heel erg bedankt
dinsdag 19 maart 2024 om 23:46
Dat snap ik goed. Ik heb zelf het contact met m’n moeder verbroken, m’n vader is overleden. Ik heb een lieve stiefmoeder, die me af en toe enorm betuttelt. Het is niet m’n moeder maar wel erg lief en warm, dat troost mij. Misschien zou dat voor TO ook kunnen werken.Lila-Linda schreef: ↑19-03-2024 11:57het gemis van het hebben van 'normale' ouders kun je niet invullen met andere mensen
Dat is nou juist kern van de pijnlijkheid van dit probleem
Wat eten we vanavond?
woensdag 20 maart 2024 om 05:54
Zo'n beetje de eerste gedachte toen ik hoorde dat mijn vader dood was, was: nu ga ik eindelijk uitvogelen of ik idd spijt krijg.Oude_Man_2 schreef: ↑17-03-2024 20:35Zelden zoveel energie gewonnen als met het verbreken van het contact met mijn vader en het hervormen van het contact met mijn moeder. Zal ik spijt hebben als ze dood zijn? Lijkt me sterk. Mijn vader zou al dood kunnen zijn en ik zou het pas weten als iemand de nalatenschap wil regelen.
Dat is volgende maand 23 jaar geleden. Tot op heden nog geen spijt.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
woensdag 20 maart 2024 om 06:56
Mijn vader is kort geleden overleden, ik was ook benieuwd naar wat ik zou voelen. Enkel berusting dus. De (irreële) hoop op een vader is weg want die deur is nu definitief gesloten en dat geeft rust. Als ik al wat voel is het triestigheid richting mijn vader, door zijn keuzes heeft hij het contact met zijn (klein)kinderen onmogelijk gemaakt. Ik, zeker nu ik zelf een ouder ben, vind dat onbegrijpelijk en triest. Maar het leven voelt voor mij nu een stukje lichter.
woensdag 20 maart 2024 om 09:07
TO wat een droevige situatie. Ik denk dat de vraag of je weer contact met je ouders moet opnemen niet te beantwoorden is door "buitenstaanders" op een forum, die soms ook hun eigen emotionele bagage met zich torsen.
Je ouders hebben destijds niet gereageerd zoals je, wellicht tegen beter weten in, gehoopt had. Ik proef uit je woorden dat ze min of meer het gedrag van je broer hebben goedgepraat, waardoor ze tegelijkertijd jouw leed, verdriet en woede niet serieus namen.
Onafhankelijk van wat er exact gebeurd is en in hoeverre je ouders "schuld" hadden aan deze situatie of hadden kunnen ingrijpen, lijkt het mijzelf, als ouder, ook verschrikkelijk om mee te maken. In feite sta je voor de keuze een kind, dat iets verschrikkelijks gedaan heeft, af te wijzen. Dat afwijzen is vaak een tegennatuurlijk iets, of misschien is er zelfs wel ongeloof over wat er gebeurd is en is er een neiging geweest om het gebeurde, uit downgraden (was het nou echt zo erg?). Waarmee je ouders, het andere kind, het slachtoffer, juist bewust of onbewust afwijzen.
Ik zou je aanraden om dit lastige dilemma te bespreken met een therapeut. Die kan je helpen alles op een rijtje te zetten. Zelf kun je misschien proberen je verwachtingen helder te krijgen. Wat verwacht je van je ouders, wat zoek je in het contact met hen? Zijn je verwachtingen reëel of een wens?
Door al die voors en tegen helder te maken kun je misschien een wat meer afgewogen beslissing maken. Ik wens je hierbij veel sterkte en wijsheid.
Je ouders hebben destijds niet gereageerd zoals je, wellicht tegen beter weten in, gehoopt had. Ik proef uit je woorden dat ze min of meer het gedrag van je broer hebben goedgepraat, waardoor ze tegelijkertijd jouw leed, verdriet en woede niet serieus namen.
Onafhankelijk van wat er exact gebeurd is en in hoeverre je ouders "schuld" hadden aan deze situatie of hadden kunnen ingrijpen, lijkt het mijzelf, als ouder, ook verschrikkelijk om mee te maken. In feite sta je voor de keuze een kind, dat iets verschrikkelijks gedaan heeft, af te wijzen. Dat afwijzen is vaak een tegennatuurlijk iets, of misschien is er zelfs wel ongeloof over wat er gebeurd is en is er een neiging geweest om het gebeurde, uit downgraden (was het nou echt zo erg?). Waarmee je ouders, het andere kind, het slachtoffer, juist bewust of onbewust afwijzen.
Ik zou je aanraden om dit lastige dilemma te bespreken met een therapeut. Die kan je helpen alles op een rijtje te zetten. Zelf kun je misschien proberen je verwachtingen helder te krijgen. Wat verwacht je van je ouders, wat zoek je in het contact met hen? Zijn je verwachtingen reëel of een wens?
Door al die voors en tegen helder te maken kun je misschien een wat meer afgewogen beslissing maken. Ik wens je hierbij veel sterkte en wijsheid.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
