Relaties
alle pijlers
Contact oma
maandag 23 december 2024 om 13:37
Beste allemaal,
Ik zit met een "dilemma". Ik heb een oma (moederskant) van 93, ze word in februari 94. Ik ben zelf 34. Het contact gaat muah, ik vergeet vaak te bellen of langs te gaan, omdat het niet in mijn systeem zit en, eerlijk gezegd, het kost tijd en energie. De laatste keren met het bellen is het ook alleen maar geklaag en negatief. Ze heeft pijn, er is hier niets (3 jaar geleden verhuist naar een verzorgingshuis) en de wereld is een nare plek geworden. Maar het is ook: fijn dat je bent en kom maar snel weer!
Laatste keer visite was vorig jaar denk ik? Daarvoor was het maar 2x per jaar. Het initiatief ligt al jaren bij mij, wat ik kan goed praten met: ze is zo oud, het lukt haar niet goed.
Ik denk omdat het nu kerst word dat het weer in mijn hoofd gaat zitten.
Mijn dilemma is: snijd ik het door? Of ga ik uit verplichtings gevoel nog heen? Wat ik bijna ook niet durf omdat het zo lang geleden is.
Het voelt dan ook ineens zo hard, door snijden.
Of maak ik compassie hebben voor mezelf, en afscheid nemen in mijn hoofd? Dat het zo goed is. Ik herinner me haar ook liever hoe ze een paar jaar geleden was ipv nu. Ik wou dat ik deze optie kon nemen, maar damm wat voel ik me dan schuldig.
Bijkomstig is dat ik geen contact heb met mijn moeder, dus als haar iets gebeurd weet ik dat niet. Ik kan wel iets regelen met het verzorgingshuis maar dat staat ook onderaan de todolist. Voelt soort van schijnheilig.
Kortom een boel gevoelens en ik ben wat in conflict met mezelf. Ik kom er niet uit.
Ik zit met een "dilemma". Ik heb een oma (moederskant) van 93, ze word in februari 94. Ik ben zelf 34. Het contact gaat muah, ik vergeet vaak te bellen of langs te gaan, omdat het niet in mijn systeem zit en, eerlijk gezegd, het kost tijd en energie. De laatste keren met het bellen is het ook alleen maar geklaag en negatief. Ze heeft pijn, er is hier niets (3 jaar geleden verhuist naar een verzorgingshuis) en de wereld is een nare plek geworden. Maar het is ook: fijn dat je bent en kom maar snel weer!
Laatste keer visite was vorig jaar denk ik? Daarvoor was het maar 2x per jaar. Het initiatief ligt al jaren bij mij, wat ik kan goed praten met: ze is zo oud, het lukt haar niet goed.
Ik denk omdat het nu kerst word dat het weer in mijn hoofd gaat zitten.
Mijn dilemma is: snijd ik het door? Of ga ik uit verplichtings gevoel nog heen? Wat ik bijna ook niet durf omdat het zo lang geleden is.
Het voelt dan ook ineens zo hard, door snijden.
Of maak ik compassie hebben voor mezelf, en afscheid nemen in mijn hoofd? Dat het zo goed is. Ik herinner me haar ook liever hoe ze een paar jaar geleden was ipv nu. Ik wou dat ik deze optie kon nemen, maar damm wat voel ik me dan schuldig.
Bijkomstig is dat ik geen contact heb met mijn moeder, dus als haar iets gebeurd weet ik dat niet. Ik kan wel iets regelen met het verzorgingshuis maar dat staat ook onderaan de todolist. Voelt soort van schijnheilig.
Kortom een boel gevoelens en ik ben wat in conflict met mezelf. Ik kom er niet uit.
maandag 23 december 2024 om 13:41
Ik begrijp je post niet helemaal. Je beschrijft nu allerlei dingen die heel normaal zijn voor veel oude mensen. Hoezo zou het contact van 2 kanten moeten komen, ze is 93?!
Kan je haar niet af en toe ophalen en ergens mee naartoe nemen? Dan onderneem je wat en gaat het gesprek daar over. In zo’n tehuis is er voor de meeste mensen niet zoveel meer aan
Kan je haar niet af en toe ophalen en ergens mee naartoe nemen? Dan onderneem je wat en gaat het gesprek daar over. In zo’n tehuis is er voor de meeste mensen niet zoveel meer aan
maandag 23 december 2024 om 13:44
Je wil eigenlijk niet maar als je niet gaat krijg je een schuldgevoel, nee zelfs een boel gevoelens en een conflict met jezelf. Welke van de twee vind je erger? Ik zou dan gewoon weer eens gaan, het kost weinig moeite en dan zit je toch een stuk relaxter op de begrafenis over een paar jaar.
If you need a hug, give it to someone else.
maandag 23 december 2024 om 13:45
Ik snap het niet helemaal, woont ze aan de andere kant van het land? Kost het je een hele dag?
Is het anders echt zo veel gevraagd om bij iemand die hartstikke oud is en waarschijnlijk ook wat eenzaam even een uurtje langs te gaan? Ook al is ze negatief, dat overleef je toch wel?
Is het anders echt zo veel gevraagd om bij iemand die hartstikke oud is en waarschijnlijk ook wat eenzaam even een uurtje langs te gaan? Ook al is ze negatief, dat overleef je toch wel?
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
maandag 23 december 2024 om 13:46
Ik vraag me af waarom je de optie doorsnijden overweegt? Die vrouw is 93. Dan heb je inmiddels wel het recht verworven om niets meer te hoeven of te mopperen. Waarschijnlijk is haar hele week goed als jij een keertje je neus hebt laten zien. Bezoekjes aan zulke oude mensen worden ook meestal eenrichtingsverkeer. Je kunt dat wat makkelijker maken door samen koffie met taart te doen in het restaurant of een blokje om. Dan ben je in ieder geval ergens mee bezig.
Als ik jou was zou ik er juist meer heen gaan, elke eerste zondag van de maand of zo. Dan komt het in je systeem en hoef je je ook niet meer schuldig te voelen.
Als ik jou was zou ik er juist meer heen gaan, elke eerste zondag van de maand of zo. Dan komt het in je systeem en hoef je je ook niet meer schuldig te voelen.
maandag 23 december 2024 om 13:47
Herkenbaar alleen mijn ouders hebben deze leeftijd (ben een nakomertje) en ja, het is geplichtsmatig dat ik 1 a 2 keer per jaar mijn gezicht laat zien.
Het is oké wat je ook doet, wil je de kracht geven daarin. Jaren moet ik al aanhoren maar je hebt maar 1 vader en moeder.....helaas vraagt niemand nooit aan wat zij jouw hebben aangegaan... het valt me op dat er geen warme herinneren vermeld staan in de OP misschien expres ivm herkenbaarheid maar misschien omdat ze er niet zijn
Het is oké wat je ook doet, wil je de kracht geven daarin. Jaren moet ik al aanhoren maar je hebt maar 1 vader en moeder.....helaas vraagt niemand nooit aan wat zij jouw hebben aangegaan... het valt me op dat er geen warme herinneren vermeld staan in de OP misschien expres ivm herkenbaarheid maar misschien omdat ze er niet zijn
Zwijgen is geen zwakte maar een sterkte.
maandag 23 december 2024 om 13:48
Wat een lastig dilemma en gemixte gevoelens.
Jou gevoel herken ik zelf deels.
Ik heb 1 oma gehad waar ik graag naartoe ging en wat echt mijn 'vriendin' was.
Mijn andere oma was negatiever en zeker toen ze in een verzorgingshuis kwam is dit er niet beter op geworden. Over alles kon ze klagen en 'vroeger' was alles beter.
Ik ben wel altijd naar haar toegegaan, zeker 1x per twee weken omdat zij is zoals ze is en ik voor mezelf wist dat ik die 2 uurtjes dat ik bij haar zit wel zou overleven
.
Achteraf ben ik heel blij dat ik wel altijd ben gegaan en nu kan ik lachen om haar eindeloze klagen over het eten en dat vroeger alles beter was.
Advies in jou situatie vind ik lastig. Je oma is 93, hoe lang zal ze nog leven? Heeft ze genoeg andere familie die langskomen of kwijnt ze weg?
Indien het laatste zou ik je over je ergernis heen zetten en proberen om tijd in te plannen voor haar.
Jou gevoel herken ik zelf deels.
Ik heb 1 oma gehad waar ik graag naartoe ging en wat echt mijn 'vriendin' was.
Mijn andere oma was negatiever en zeker toen ze in een verzorgingshuis kwam is dit er niet beter op geworden. Over alles kon ze klagen en 'vroeger' was alles beter.
Ik ben wel altijd naar haar toegegaan, zeker 1x per twee weken omdat zij is zoals ze is en ik voor mezelf wist dat ik die 2 uurtjes dat ik bij haar zit wel zou overleven
.Achteraf ben ik heel blij dat ik wel altijd ben gegaan en nu kan ik lachen om haar eindeloze klagen over het eten en dat vroeger alles beter was.
Advies in jou situatie vind ik lastig. Je oma is 93, hoe lang zal ze nog leven? Heeft ze genoeg andere familie die langskomen of kwijnt ze weg?
Indien het laatste zou ik je over je ergernis heen zetten en proberen om tijd in te plannen voor haar.
maandag 23 december 2024 om 13:53
Dat klagen en negatief zijn hoort er bij de meeste mensen van die leeftijd bij. Denk niet dat je van een 93-jarige die in een verpleeghuis woont kunt verwachten dat ze zorgt voor gezellige wederkerigheid, dus accepteer dat.
''Ik herinner me haar ook liever hoe ze een paar jaar geleden was ipv nu''. Dit snap ik wel. Ik vond het bij mijn oma ook lastig worden dat die dynamiek verandert van kleinkind en grootouder. Je hebt dan toch al soort van afscheid genomen van die tijd en die band.
Maar ik denk wel dat je nog een keer langs moet gaan, mits zij blij is om je op zo'n moment te zien (wat wel zo klinkt als ze zegt 'kom maar snel weer').
''Ik herinner me haar ook liever hoe ze een paar jaar geleden was ipv nu''. Dit snap ik wel. Ik vond het bij mijn oma ook lastig worden dat die dynamiek verandert van kleinkind en grootouder. Je hebt dan toch al soort van afscheid genomen van die tijd en die band.
Maar ik denk wel dat je nog een keer langs moet gaan, mits zij blij is om je op zo'n moment te zien (wat wel zo klinkt als ze zegt 'kom maar snel weer').
maandag 23 december 2024 om 14:00
Dus, je voelt alleen verplichting en een beetje afkeer richting haar (ze zeurt, ze klaagt) en zelfmedelijden met jezelf (het kost tijd, ik vind het niet leuk, het is teveel moeite). De enige reden dat je overweegt om na lange tijd toch maar weer eens te gaan is omdat je je anders schuldig voelt.
En dan wil je graag compassie met jezelf?
Tja.
En dan wil je graag compassie met jezelf?
Tja.
maandag 23 december 2024 om 14:00
Ik geloof/hoop dat ik je niet helemaal goed begrijp. Dus omdat ze oud en mopperig is wil je het contact 'doorsnijden'. Zolang ze je niks gedaan heeft (nu of in het verleden) vind ik het heel hard om het contact te verbreken omdat ze je energie kost. Zorg gewoon dat het in je systeem komt zolang ze nog leeft. Ze geeft zelfs aan dat ze het fijn vind dat je er bent. Ga er even vanuit dat je geen uren hoeft te reizen, hoe erg is het om iets voor een ander te doen? Iemand die aan het einde van haar leven is? Drink een kopje koffie, doe een spelletje rummikup en zij kan er weer even tegen. Ik begrijp oprecht niet dat je het niet voor haar kan doen (nogmaals, als er geen gekke dingen zijn gebeurd in het verleden).
maandag 23 december 2024 om 14:02
Dat vind ik zo'n dooddoener.
Ik trek naar geklaag luisteren ook heel slecht. TO, doe waar jij je het beste bij voelt.
Ouderdom komt met gebreken en streken.
-Bewoonster verzorgingstehuis-
-Bewoonster verzorgingstehuis-
maandag 23 december 2024 om 14:06
Wat harde reacties hier maar wel logisch denk ik.
Je hebt geen zin en wilt een excuus om niet te hoeven gaan zonder schuldgevoel. In dit geval denk ik eigenlijk dat je schuldgevoel gelijk heeft. Een oud mens dat weinige verkeerd gedaan heeft in de steek laten want 'geen zin' is simpelweg niet
netjes...
Je hebt geen zin en wilt een excuus om niet te hoeven gaan zonder schuldgevoel. In dit geval denk ik eigenlijk dat je schuldgevoel gelijk heeft. Een oud mens dat weinige verkeerd gedaan heeft in de steek laten want 'geen zin' is simpelweg niet
netjes...
maandag 23 december 2024 om 14:06
Je kunt zelf toch ook proberen het contact positiever te maken? Maak een wandeling, neem haar mee voor koffie en een taartje, pak een fotoboek erbij van tijden dat ze zich gelukkiger voelde en laat haar vertellen, doe een spelletje.
93 zijn is vaak heel eenzaam. De meeste mensen van je eigen leeftijd zijn dood, geliefden, vriendinnen, samen praten over vroeger gaat niet meer en je vindt weinig herkenbaarheid.
Als je altijd een goede relatie hebt gehad en ze was een fijne grootmoeder, dan vind ik het heel hard om contact te verbreken omdat jij er nu niks meer uithaalt. Zij haalt er zeker wel wat uit, en zoveel is er niet meer om je op te verheugen op die leeftijd.
93 zijn is vaak heel eenzaam. De meeste mensen van je eigen leeftijd zijn dood, geliefden, vriendinnen, samen praten over vroeger gaat niet meer en je vindt weinig herkenbaarheid.
Als je altijd een goede relatie hebt gehad en ze was een fijne grootmoeder, dan vind ik het heel hard om contact te verbreken omdat jij er nu niks meer uithaalt. Zij haalt er zeker wel wat uit, en zoveel is er niet meer om je op te verheugen op die leeftijd.
patchouli_ wijzigde dit bericht op 23-12-2024 14:07
1.43% gewijzigd
maandag 23 december 2024 om 14:06
Mijn oma is ook 93 en hoewel zij bijna dagelijks bezoek krijgt is ze wel vaan eenzaam. Ga ee maar aanstaand. Zelfs al krijg je een uurtje per dag bezoek dan zit je nog uren en uren alleen op een dag.
Laat staan als er maar 1 of 2 keer per week.iemand komt of nog minder.
Laat ik voorop stellen dat niemand je verplicht om te gaan. Als je wel gaat dan doe je dat niet alleen voor jezelf, maar vooral voor je oma.
Wat niet mee help is dat je geen contact meer hebt met je moeder. Ik zie ook wel eens tegen een bezoekje op, maar ik hoor dan achteraf altijd van mijn moeder dat oma het zo fijn vind dat ik weer was geweest. Dat motiveert wel. Ik probeer minimaal 1 keer per maand te gaan, maar liefst vaker.
Wat ook helpt is soms een uitje te doen al is het even naar buiten een blokje om in een rolstoel. Ik weet niet wat je oma nog kan, maar is dat iets? Oude mensen maken heel weinig meer mee.
Laat staan als er maar 1 of 2 keer per week.iemand komt of nog minder.
Laat ik voorop stellen dat niemand je verplicht om te gaan. Als je wel gaat dan doe je dat niet alleen voor jezelf, maar vooral voor je oma.
Wat niet mee help is dat je geen contact meer hebt met je moeder. Ik zie ook wel eens tegen een bezoekje op, maar ik hoor dan achteraf altijd van mijn moeder dat oma het zo fijn vind dat ik weer was geweest. Dat motiveert wel. Ik probeer minimaal 1 keer per maand te gaan, maar liefst vaker.
Wat ook helpt is soms een uitje te doen al is het even naar buiten een blokje om in een rolstoel. Ik weet niet wat je oma nog kan, maar is dat iets? Oude mensen maken heel weinig meer mee.
maandag 23 december 2024 om 14:07
Ik kom zelden ouderen in een zorghuis tegen die het echt helemaal top vinden.
We gaan 2 keer per jaar langs hier want niet naast de deur, mijn moeder en haar broer elke week (mijn ma belt elke week als ze daar is beeld). Mijn oma is afgelopen dinsdag 99 jaar geworden, heeft last van Alzheimer en ja klaagt ook over diverse dingen als je er bent, maar dat glijd van mij af zodra ze lekker tegen mij aankruipt om te knuffelen en ze helemaal blij is.
Ik weet niet hoe het contact daar altijd is geweest?
We gaan 2 keer per jaar langs hier want niet naast de deur, mijn moeder en haar broer elke week (mijn ma belt elke week als ze daar is beeld). Mijn oma is afgelopen dinsdag 99 jaar geworden, heeft last van Alzheimer en ja klaagt ook over diverse dingen als je er bent, maar dat glijd van mij af zodra ze lekker tegen mij aankruipt om te knuffelen en ze helemaal blij is.
Ik weet niet hoe het contact daar altijd is geweest?
maandag 23 december 2024 om 14:08
Tja. Mijn oma ging op het laatst heel erg terug naar haar verleden waarin vreselijke dingen zijn gebeurd. Ik werd daar echt verdrietig van maar zij heeft het moeten doormaken. Ik had toen een druk leven met jonge kinderen en dat was mijn excuus om maar twee keer per jaar langs te gaan. Gelukkig ging mijn vader wel meerdere malen per week. Voor mijn eigen moeder heb ik op een bepaald moment echt tijd ingeruimd om daar elke 2 à 3 weken langs te gaan. Ze was nog niet zo oud maar zat wel al in een zorginstelling. Ik zag mezelf al twintig jaar meerdere keren per maand gevulde koeken eten met een zwijgende moeder, maar helaas werd ze maar 74.Noah_Bloem schreef: ↑23-12-2024 14:02Dat vind ik zo'n dooddoener.
Ik trek naar geklaag luisteren ook heel slecht. TO, doe waar jij je het beste bij voelt.
maandag 23 december 2024 om 14:10
Als het enkel de inspanning is van een eenzijdig (en wat mopperig gesprek), maar je zet daar tegenover dat je iemands eenzaamheid toch weer even kort hebt verlicht, dan zou ik zeggen toch maar doen.
Denk je dat jij nog sprankelend gezelschap gaat zijn op je 93ste ? Maar zou je het dan toch nog fijn vinden om af en toe bezoek te krijgen ?
Natuurlijk komt ze niet jouw kant uit. Het duurt waarschijnlijk al een kwartier om van haar kamer de gang af te schuifelen richting restaurant.
Denk je dat jij nog sprankelend gezelschap gaat zijn op je 93ste ? Maar zou je het dan toch nog fijn vinden om af en toe bezoek te krijgen ?
Natuurlijk komt ze niet jouw kant uit. Het duurt waarschijnlijk al een kwartier om van haar kamer de gang af te schuifelen richting restaurant.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
maandag 23 december 2024 om 14:11
Je zou haar af en toe een kaartje kunnen sturen. Dan vrolijk je haar dag al een beetje op, denk ik. Contact verbreken vind ik zwaar, voor een oma die mopperig wordt op haar oude dag, maar niet echt iets verkeerd doet.
Ik begrijp wel dat de stap om te gaan steeds groter wordt, maar helemaal lekker voelt het niet. Dus zet eerst de lijn weer open met een kaart. Mijn opa’s, oma’s en een oudtante woonden allemaal ver weg. Ik had er zelf ook plezier in passende kaartjes voor ze uit te zoeken.
Ik begrijp wel dat de stap om te gaan steeds groter wordt, maar helemaal lekker voelt het niet. Dus zet eerst de lijn weer open met een kaart. Mijn opa’s, oma’s en een oudtante woonden allemaal ver weg. Ik had er zelf ook plezier in passende kaartjes voor ze uit te zoeken.
maandag 23 december 2024 om 14:13
patchouli_ schreef: ↑23-12-2024 14:06Je kunt zelf toch ook proberen het contact positiever te maken? Maak een wandeling, neem haar mee voor koffie en een taartje, pak een fotoboek erbij van tijden dat ze zich gelukkiger voelde en laat haar vertellen, doe een spelletje.
Dit!
Iets minder egoïstisch mag best.
TAFKAPML
maandag 23 december 2024 om 14:13
Klagen vind ik zeuren over pijntjes en over onbelangrijke dingen. Niet over wat er vroeger is gebeurd.KamilleT schreef: ↑23-12-2024 14:08Tja. Mijn oma ging op het laatst heel erg terug naar haar verleden waarin vreselijke dingen zijn gebeurd. Ik werd daar echt verdrietig van maar zij heeft het moeten doormaken. Ik had toen een druk leven met jonge kinderen en dat was mijn excuus om maar twee keer per jaar langs te gaan. Gelukkig ging mijn vader wel meerdere malen per week. Voor mijn eigen moeder heb ik op een bepaald moment echt tijd ingeruimd om daar elke 2 à 3 weken langs te gaan. Ze was nog niet zo oud maar zat wel al in een zorginstelling. Ik zag mezelf al twintig jaar meerdere keren per maand gevulde koeken eten met een zwijgende moeder, maar helaas werd ze maar 74.
Wij gingen om het weekend naar mijn opa en oma in het verpleeghuis. Ik vond het fijn om daar te zijn.
Ouderdom komt met gebreken en streken.
-Bewoonster verzorgingstehuis-
-Bewoonster verzorgingstehuis-
maandag 23 december 2024 om 14:17
Straks wordt ze 120..Saanvi2 schreef: ↑23-12-2024 14:00Ik geloof/hoop dat ik je niet helemaal goed begrijp. Dus omdat ze oud en mopperig is wil je het contact 'doorsnijden'. Zolang ze je niks gedaan heeft (nu of in het verleden) vind ik het heel hard om het contact te verbreken omdat ze je energie kost. Zorg gewoon dat het in je systeem komt zolang ze nog leeft. Ze geeft zelfs aan dat ze het fijn vind dat je er bent. Ga er even vanuit dat je geen uren hoeft te reizen, hoe erg is het om iets voor een ander te doen? Iemand die aan het einde van haar leven is? Drink een kopje koffie, doe een spelletje rummikup en zij kan er weer even tegen. Ik begrijp oprecht niet dat je het niet voor haar kan doen (nogmaals, als er geen gekke dingen zijn gebeurd in het verleden).
maandag 23 december 2024 om 14:17
Het gedrag van je oma past bij haar leeftijd. En ja, dat kost energie voor de mensen om haar heen. Het is toch prima om slechts een of twee keer per jaar op bezoek te gaan? Zeker als je ver weg woont voelt langs gaan als noodzakelijk kwaad. Voel je echt niet schuldig dat je niet gaat en weinig laat horen.
Het maakt het wel ingewikkeld dat je geen contact hebt met je moeder.
Het maakt het wel ingewikkeld dat je geen contact hebt met je moeder.
maandag 23 december 2024 om 14:19
Lijkt me verschrikkelijk om die leeftijd te hebben en in een rusthuis te wonen. Dat is zo jouw laatste woonplaats, zeg maar.
Iedereen rondom je sterft, je hoort enkel de buitenwereld via het nieuws (en dus negatief) en je merkt dat mensen je maar heel af en toe komen bezoeken en zelfs dan tegen hun zin.
Tja.
Neem een spel mee? Kaarten of zo kan ze misschien nog? Of ga wandelen buiten. Samen iets DOEN is minstens even waardevol dan praten. Ik kan me voorstellen dat ze niet de leukste gesprekspartner is, dus kan je het zo oplossen.
Dus natuurlijk ga je gewoon op bezoek en hoort dat negatieve er nu eenmaal wat bij. Het is niet dat ze je zit uit te k*ken wanneer je er bent, nee ze klaagt gewoon over haar inderdaad verdrietige levensfase.
Iedereen rondom je sterft, je hoort enkel de buitenwereld via het nieuws (en dus negatief) en je merkt dat mensen je maar heel af en toe komen bezoeken en zelfs dan tegen hun zin.
Tja.
Neem een spel mee? Kaarten of zo kan ze misschien nog? Of ga wandelen buiten. Samen iets DOEN is minstens even waardevol dan praten. Ik kan me voorstellen dat ze niet de leukste gesprekspartner is, dus kan je het zo oplossen.
Dus natuurlijk ga je gewoon op bezoek en hoort dat negatieve er nu eenmaal wat bij. Het is niet dat ze je zit uit te k*ken wanneer je er bent, nee ze klaagt gewoon over haar inderdaad verdrietige levensfase.
maandag 23 december 2024 om 14:23
Soms doe je gewoon iets waar je zelf niet zoveel zin in hebt, maar om iemand anders een plezier te doen.Zomerkreeft schreef: ↑23-12-2024 13:37Mijn dilemma is: snijd ik het door? Of ga ik uit verplichtings gevoel nog heen? Wat ik bijna ook niet durf omdat het zo lang geleden is.
Het voelt dan ook ineens zo hard, door snijden.
Of maak ik compassie hebben voor mezelf, en afscheid nemen in mijn hoofd? Dat het zo goed is. Ik herinner me haar ook liever hoe ze een paar jaar geleden was ipv nu. Ik wou dat ik deze optie kon nemen, maar damm wat voel ik me dan schuldig.
Bijvoorbeeld een bezoekje aan je oude omaatje. Ga gewoon, stel je niet aan, dan maak je maar zin: al die clichés die maar bij je opkomen.
Zul je zien dat je het zelf ook wel leuk gaat vinden.
Hup, niet miepen: GAAN.
Wat eten we vanavond?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
