Relaties
alle pijlers
De Ideale Relatie? Of iets wat daar dicht bij in de buurt komt ...
dinsdag 19 juni 2007 om 21:41
Ik ben er jaren van overtuigd geweest dat ik waarschijnlijk het beste de rest van mijn leven single zou kunnen blijven.
Ja, ik weet het, overtuigd en waarschijnlijk, dat houdt een tegenstelling in.
Relaties maakten mij nooit gelukkig. Er waren wel momenten die ik niet had willen missen, maar uiteindelijk kostte een relatie mij veel, in plaats van dat het me nog iets opleverde (geluk, energie etc).
Wanneer ik om me heen kijk, zie ik veel vrienden, vriendinnen en familieleden in relaties zitten die ik nooit zou willen. Dan liever alleen (met mijn vrienden, vriendinnen, en mijn passies). Ik kan goed alleen zijn.
Ongeveer een maand geleden zag ik op deze pijler een posting voorbijkomen over de ideale relatie. Jammer dat ik die niet heb opgeslagen. Het ging over hoe een relatie zou moeten/kunnen zijn. Dingen die voor mij heel logisch leken, maar voor de mannen die ik in mijn leven tegenkwam dus niet. Ik herinner me punten als: elkaar de ruimte gunnen, elkaar stimuleren in groei, etc. Ik heb me juist altijd verstikt gevoeld in relaties. Dat zal natuurlijk ook met mezelf te maken hebben gehad. Ik val misschien op de foute exemplaren. Of misschien weet ik goede mannen wel in claimende veeleisende hufters te transformeren
Het berichtje over "de ideale relatie" zette me toch weer aan het denken, want stel je voor dat zoiets wél mogelijk zou zijn, dán wil ik ook
!!!
Ik besprak dit gisteren met een vrij cynische vriendin die me meteen uit de droom hielp: mannen met wie je zulke relaties op zou kunnen bouwen, bestaan niet! Mannen zijn nemers en geen gevers, is haar stelling. Ik begrijp dat zij het wel érg zwartwit ziet.
Ik ben erg benieuwd hoe jullie erover denken. Wie heeft het geluk in een relatie te zitten waarin zij zich gestimuleerd voelt en vrijheid en ruimte heeft, en al dat moois:). En belangrijker nog: hoe is dat ontstaan?
Ja, ik weet het, overtuigd en waarschijnlijk, dat houdt een tegenstelling in.
Relaties maakten mij nooit gelukkig. Er waren wel momenten die ik niet had willen missen, maar uiteindelijk kostte een relatie mij veel, in plaats van dat het me nog iets opleverde (geluk, energie etc).
Wanneer ik om me heen kijk, zie ik veel vrienden, vriendinnen en familieleden in relaties zitten die ik nooit zou willen. Dan liever alleen (met mijn vrienden, vriendinnen, en mijn passies). Ik kan goed alleen zijn.
Ongeveer een maand geleden zag ik op deze pijler een posting voorbijkomen over de ideale relatie. Jammer dat ik die niet heb opgeslagen. Het ging over hoe een relatie zou moeten/kunnen zijn. Dingen die voor mij heel logisch leken, maar voor de mannen die ik in mijn leven tegenkwam dus niet. Ik herinner me punten als: elkaar de ruimte gunnen, elkaar stimuleren in groei, etc. Ik heb me juist altijd verstikt gevoeld in relaties. Dat zal natuurlijk ook met mezelf te maken hebben gehad. Ik val misschien op de foute exemplaren. Of misschien weet ik goede mannen wel in claimende veeleisende hufters te transformeren
Het berichtje over "de ideale relatie" zette me toch weer aan het denken, want stel je voor dat zoiets wél mogelijk zou zijn, dán wil ik ook
!!! Ik besprak dit gisteren met een vrij cynische vriendin die me meteen uit de droom hielp: mannen met wie je zulke relaties op zou kunnen bouwen, bestaan niet! Mannen zijn nemers en geen gevers, is haar stelling. Ik begrijp dat zij het wel érg zwartwit ziet.
Ik ben erg benieuwd hoe jullie erover denken. Wie heeft het geluk in een relatie te zitten waarin zij zich gestimuleerd voelt en vrijheid en ruimte heeft, en al dat moois:). En belangrijker nog: hoe is dat ontstaan?
dinsdag 19 juni 2007 om 21:49
Ik heb een tijd terug (wel langer dan een maand) een topic geopend over geheimen van goede relaties. Ik vroeg daarin de 'geheimen' van mensen die al jaren een relatie hadden. Was erg leuk vond ik.
Ik heb zelf al vier jaar een vriendje maar ik ben pas 22 dus dat is toch een ander soort relatie dan mensen die samenwonen of een gezin hebben. Mijn moeder gaf me de raad dat de verkeringstijd de tijd is waarin je allebei je grenzen aan kan geven, waarbij je je eigen plekje kan 'veroveren' etc. Ik denk dat daar wat inzit en ik doe 't ook zo. Ik merk dat ik dat ook af en toe letterlijk moet doen. Mijn vriend is best wel dominant, en ik moet af en toe echt 'opstaan' en zeggen 'okee, tot hier en niet verder'. Soms laat ik ook merken dat ik iets niet leuk vind en niet wil, terwijl ik het niet zo'n big deal vind, puur om hem te laten weten hoe ik er in sta en om mijn eigen grens te laten zien.
Ik denk dat mijn vriend over een heel onderdanige vrouw finaal zou heenwalsen. Ik heb soms ook 't idee dat hij kijkt tot hoe ver hij kan gaan. Aan de andere kant weet ik van mezelf dat ik een te meegaande jongen ook helemaal onder zou sneeuwen. Ik merk dat ik zelf ook dan net zo ver ga tot hij reactie geeft. Dat is best wel lullig vind ik, maar ik zie dat ik dat trekje zelf ook heb. Ikzelf denk dus niet vaak 'okee maakt niet uit' maar ga wél de discussie aan. Ik vind 't fijn dat ik af en toe mijn vriend aankijk en dan weet 'okee, nu moet ik ophouden'. We laten elkaar heel vrij enzo, er is veel ruimte voor persoonlijke ontwikkeling (is heel belangrijk denk ik zeker omdat we zo jong zijn), ik ben niet jaloers, maar af en toe dan hebben we allebei even 'de teugels heel strak'. Ik vind dat wel fijn, maar dat is voor iedereen anders natuurlijk.
Ik heb zelf al vier jaar een vriendje maar ik ben pas 22 dus dat is toch een ander soort relatie dan mensen die samenwonen of een gezin hebben. Mijn moeder gaf me de raad dat de verkeringstijd de tijd is waarin je allebei je grenzen aan kan geven, waarbij je je eigen plekje kan 'veroveren' etc. Ik denk dat daar wat inzit en ik doe 't ook zo. Ik merk dat ik dat ook af en toe letterlijk moet doen. Mijn vriend is best wel dominant, en ik moet af en toe echt 'opstaan' en zeggen 'okee, tot hier en niet verder'. Soms laat ik ook merken dat ik iets niet leuk vind en niet wil, terwijl ik het niet zo'n big deal vind, puur om hem te laten weten hoe ik er in sta en om mijn eigen grens te laten zien.
Ik denk dat mijn vriend over een heel onderdanige vrouw finaal zou heenwalsen. Ik heb soms ook 't idee dat hij kijkt tot hoe ver hij kan gaan. Aan de andere kant weet ik van mezelf dat ik een te meegaande jongen ook helemaal onder zou sneeuwen. Ik merk dat ik zelf ook dan net zo ver ga tot hij reactie geeft. Dat is best wel lullig vind ik, maar ik zie dat ik dat trekje zelf ook heb. Ikzelf denk dus niet vaak 'okee maakt niet uit' maar ga wél de discussie aan. Ik vind 't fijn dat ik af en toe mijn vriend aankijk en dan weet 'okee, nu moet ik ophouden'. We laten elkaar heel vrij enzo, er is veel ruimte voor persoonlijke ontwikkeling (is heel belangrijk denk ik zeker omdat we zo jong zijn), ik ben niet jaloers, maar af en toe dan hebben we allebei even 'de teugels heel strak'. Ik vind dat wel fijn, maar dat is voor iedereen anders natuurlijk.
dinsdag 19 juni 2007 om 23:09
Tja, ik heb een paar karaktertrekjes waarmee ik het mezelf erg moeilijk maakte in relaties. Ik beken.
Ik heb moeite met grenzen, heb op de een of andere manier nooit goed geleerd ermee om te gaan. Er is toen ik erg jong was teveel overheen gedenderd. Ik zie mezelf niet als onderdanig, maar wel als een beetje grenzeloos . Daardoor ben ik trouwens wél weer bang over de grenzen van een ander te gaan.
Maar, hoe tegenstrijdig, als een man te lief tegen mij is en geen grenzen aangeeft, word ik een draak. Toch kijken hoever ik kan gaan.
Nóg tegenstrijdiger is dat ik het erg moeilijk vind een ander te kwetsen. Daardoor vergeet ik soms juist op cruciale momenten voor mezelf op te komen
. Als ik dan omkijk zie ik dat ik mezelf heb laten kwetsen doordat ik te bang was de ander te kwetsen.
Vrienden (als in relaties) hebben ook wel gezegd dat ik assertief en/of een brutale was. Maar net op de verkeerde momenten geloof ik.
Hmm, wat nu als het gewoon aan mezelf gelegen heeft dat mijn relaties tot nu toe niet werkten en niet aan de mannen, doordat ik niet op de juiste manier en op de juiste momenten aan kon geven wat ik wilde en wat niet?:?
Ik denk toch dat het met een vorm van intelligentie te maken heeft dat ik liever niet meer aan een relatie wilde beginnen totdat ik wist waarom het bij mij steeds de mist in ging.
Ik heb moeite met grenzen, heb op de een of andere manier nooit goed geleerd ermee om te gaan. Er is toen ik erg jong was teveel overheen gedenderd. Ik zie mezelf niet als onderdanig, maar wel als een beetje grenzeloos . Daardoor ben ik trouwens wél weer bang over de grenzen van een ander te gaan.
Maar, hoe tegenstrijdig, als een man te lief tegen mij is en geen grenzen aangeeft, word ik een draak. Toch kijken hoever ik kan gaan.
Nóg tegenstrijdiger is dat ik het erg moeilijk vind een ander te kwetsen. Daardoor vergeet ik soms juist op cruciale momenten voor mezelf op te komen
. Als ik dan omkijk zie ik dat ik mezelf heb laten kwetsen doordat ik te bang was de ander te kwetsen. Vrienden (als in relaties) hebben ook wel gezegd dat ik assertief en/of een brutale was. Maar net op de verkeerde momenten geloof ik.
Hmm, wat nu als het gewoon aan mezelf gelegen heeft dat mijn relaties tot nu toe niet werkten en niet aan de mannen, doordat ik niet op de juiste manier en op de juiste momenten aan kon geven wat ik wilde en wat niet?:?
Ik denk toch dat het met een vorm van intelligentie te maken heeft dat ik liever niet meer aan een relatie wilde beginnen totdat ik wist waarom het bij mij steeds de mist in ging.
dinsdag 19 juni 2007 om 23:20
Ik kan jouw topic niet vinden, Margaretha. Jammer!
Ik vind de opmerking van jouw moeder wel een heel nuttige.
Helaas heb ik mezelf op moeten voeden
, ik merk daardoor wel eens dat ik een bepaalde basis mis. Ik ben nu 38, heb meer meegemaakt dan de gemiddelde 70jarige, maar ik wilde dat ik op gebied van relaties net zo wijs was als jij
Ik vind de opmerking van jouw moeder wel een heel nuttige.
Helaas heb ik mezelf op moeten voeden
, ik merk daardoor wel eens dat ik een bepaalde basis mis. Ik ben nu 38, heb meer meegemaakt dan de gemiddelde 70jarige, maar ik wilde dat ik op gebied van relaties net zo wijs was als jij
dinsdag 19 juni 2007 om 23:23
Ja ik zit voor mijn gevoel in zo'n relatie;) Wij gunnen elkaar alles, kunnen elkaar inspireren, laten elkaar vrij om dromen achterna te gaan, kunnen ontzettend met en om elkaar lachen en vinden elkaar de mooiste, liefste en lekkerste van de hele wereld!
Ik voel me ook snel gevangen in een relatie, maar dat is in deze relatie nog nooit aan de orde geweest. Omdat hij me vrij laat. Bij een andere relatie had ik ook wel eens het gevoel dat hij me door de vingers aan het glippen was...maar bij deze zit het gevoel zo diep dat ik het gevoel heb dat hij naast verankerd zit. En door dat gevoel kunnen wij elkaar de ruimte gunnen, omdat we weten dat het goed zit.
Ik voel me ook snel gevangen in een relatie, maar dat is in deze relatie nog nooit aan de orde geweest. Omdat hij me vrij laat. Bij een andere relatie had ik ook wel eens het gevoel dat hij me door de vingers aan het glippen was...maar bij deze zit het gevoel zo diep dat ik het gevoel heb dat hij naast verankerd zit. En door dat gevoel kunnen wij elkaar de ruimte gunnen, omdat we weten dat het goed zit.
dinsdag 19 juni 2007 om 23:47
Hi Pink,
Na 17 jaar huwelijk was ik er ook van overtuigd dat ik beter alleen af was. Na mijn scheiding ben ik wel een paar keer verliefd geweest, maar ik wist van tevoren al dat het geen blijvertjes waren. En ik was inmiddels al 47.
Op aandringen van een kennis heb ik me aangemeld bij een gratis datingsite en gelijk de eerste dag kreeg ik een mailtje van iemand die me onmiddellijk aantrok qua profiel en foto. Een paar dagen daarna hebben we elkaar ontmoet en het was liefde op het eerste gezicht. Dat is nu ruim 2 jaar geleden.
Het gemak waarmee onze karakters en levens zich voegden was heel bijzonder. Binnen 3 maanden woonden we samen en alles viel gewoon op z'n plek. We hebben samen een leuk huis gekocht, we zijn in mei getrouwd en we zitten met vrijwel alles op dezelfde golflengte. We halen het beste uit elkaar naar boven, steunen elkaar in alles, voelen ons altijd veilig bij elkaar. In die 2 jaar is mijn man mij in niets tegengevallen. Het bewaken van onze grenzen komt eigenlijk niet aan de orde omdat we beiden oppassen niet de grenzen van de ander te zoeken of zaken op de spits te drijven. We zijn allebei best wel makkelijk in de omgang, maar laten ook niet over ons heenlopen. We kunnen onszelf zijn binnen onze relatie en hoeven nooit op onze tenen te lopen voor elkaar.
Natuurlijk hebben wij het 'voordeel' dat we bagage hadden en daardoor precies wisten wat we wel en niet meer wilden in een relatie. Daardoor kies je niet meer alleen met je hart maar óók met je verstand. Als die twee met elkaar in overeenstemming zijn dan is er een grote kans dat een relatie daadwerkelijk slaagt.
Als je de juiste ontmoet dan voelt het op alle fronten goed. Het is de moeite waard om daarop te wachten of om het een kans te geven. Want ik kan met de beste wil van de wereld niet zeggen dat mijn man alleen maar neemt, hij geeft ook meer dan genoeg.
Marion
Na 17 jaar huwelijk was ik er ook van overtuigd dat ik beter alleen af was. Na mijn scheiding ben ik wel een paar keer verliefd geweest, maar ik wist van tevoren al dat het geen blijvertjes waren. En ik was inmiddels al 47.
Op aandringen van een kennis heb ik me aangemeld bij een gratis datingsite en gelijk de eerste dag kreeg ik een mailtje van iemand die me onmiddellijk aantrok qua profiel en foto. Een paar dagen daarna hebben we elkaar ontmoet en het was liefde op het eerste gezicht. Dat is nu ruim 2 jaar geleden.
Het gemak waarmee onze karakters en levens zich voegden was heel bijzonder. Binnen 3 maanden woonden we samen en alles viel gewoon op z'n plek. We hebben samen een leuk huis gekocht, we zijn in mei getrouwd en we zitten met vrijwel alles op dezelfde golflengte. We halen het beste uit elkaar naar boven, steunen elkaar in alles, voelen ons altijd veilig bij elkaar. In die 2 jaar is mijn man mij in niets tegengevallen. Het bewaken van onze grenzen komt eigenlijk niet aan de orde omdat we beiden oppassen niet de grenzen van de ander te zoeken of zaken op de spits te drijven. We zijn allebei best wel makkelijk in de omgang, maar laten ook niet over ons heenlopen. We kunnen onszelf zijn binnen onze relatie en hoeven nooit op onze tenen te lopen voor elkaar.
Natuurlijk hebben wij het 'voordeel' dat we bagage hadden en daardoor precies wisten wat we wel en niet meer wilden in een relatie. Daardoor kies je niet meer alleen met je hart maar óók met je verstand. Als die twee met elkaar in overeenstemming zijn dan is er een grote kans dat een relatie daadwerkelijk slaagt.
Als je de juiste ontmoet dan voelt het op alle fronten goed. Het is de moeite waard om daarop te wachten of om het een kans te geven. Want ik kan met de beste wil van de wereld niet zeggen dat mijn man alleen maar neemt, hij geeft ook meer dan genoeg.
Marion
woensdag 20 juni 2007 om 00:20
Parasol en 2th youth, jullie verhalen doen me goed. Ergens hoop ik dat het zo zou moeten gaan. Ik moet er wel bij zeggen dat ik pas sinds kort weer open sta voor een relatie. Voor mij zou het ook direct goed moeten voelen, en er een soort van herkenning moeten zijn.
Maar soms denk ik dat de ideale relatie die ik in mijn hoofd heb (voor minder ga ik niet) iets is wat in het echt niet bestaat. Jullie verhalen bevestigen dat het wél bestaat.
Ik denk dat ik bij mezelf wel eraan zou moeten werken goed aan te geven wat ik wil en wat niet. Mensen, ook mannen zijn -meestal- niet helderziend. Dat vergeet ik nog wel eens, vooral omdat ik zelf nogal bedreven ben in het oppikken van subtiele hints. En die grenzen, dat is ook wel een lastig punt bij mij.
Vroeger viel ik op mannen die nogal dominant waren, omdat ik dat herkende en ik daarom dacht dat het veilig voelde. Bij die heren kon je communiceren en je grenzen aangeven tot je een ons woog, het haalde niets uit. Ik denk zomaar dat ik daardoor ook nooit gewend ben geraakt wél aan te geven hoe ik het wil hebben, gewoon omdat het toch geen nut had. Klinkt misschien raar.
Jaren geleden had ik heel kort een relatie (hoewel het misschien te kort duurde om van een relatie te spreken) die wél helemaal goed voelde. Vanaf het begin af aan had ik het gevoel dat het goed zat. Aan hem vertelde ik meestal wel wat ik wilde en wat ik voelde. Het voelde vele malen beter dan de relaties die ik daarvoor had, omdat wanneer je kunt communiceren met iemand je pas echt contact hebt. Bij hem had ik ook de ruimte, hij was zelf ook iemand die dat nodig had. Doordat ik niet het gevoel had verstikt te worden, kon ik me juist veel meer geven.
Helaas duurde dit niet lang. Hij kreeg even ontzettend veel te verwerken en kreeg een burnout. Ik kreeg een immuundeficientie . We konden elkaar niet opvangen.
Het was mooi en fijn, ik dacht eindelijk de voor mij ideale relatie te hebben. Maar het duurde dus zo kort dat het achteraf meer op een soort van hallucinatie leek.
Maar soms denk ik dat de ideale relatie die ik in mijn hoofd heb (voor minder ga ik niet) iets is wat in het echt niet bestaat. Jullie verhalen bevestigen dat het wél bestaat.
Ik denk dat ik bij mezelf wel eraan zou moeten werken goed aan te geven wat ik wil en wat niet. Mensen, ook mannen zijn -meestal- niet helderziend. Dat vergeet ik nog wel eens, vooral omdat ik zelf nogal bedreven ben in het oppikken van subtiele hints. En die grenzen, dat is ook wel een lastig punt bij mij.
Vroeger viel ik op mannen die nogal dominant waren, omdat ik dat herkende en ik daarom dacht dat het veilig voelde. Bij die heren kon je communiceren en je grenzen aangeven tot je een ons woog, het haalde niets uit. Ik denk zomaar dat ik daardoor ook nooit gewend ben geraakt wél aan te geven hoe ik het wil hebben, gewoon omdat het toch geen nut had. Klinkt misschien raar.
Jaren geleden had ik heel kort een relatie (hoewel het misschien te kort duurde om van een relatie te spreken) die wél helemaal goed voelde. Vanaf het begin af aan had ik het gevoel dat het goed zat. Aan hem vertelde ik meestal wel wat ik wilde en wat ik voelde. Het voelde vele malen beter dan de relaties die ik daarvoor had, omdat wanneer je kunt communiceren met iemand je pas echt contact hebt. Bij hem had ik ook de ruimte, hij was zelf ook iemand die dat nodig had. Doordat ik niet het gevoel had verstikt te worden, kon ik me juist veel meer geven.
Helaas duurde dit niet lang. Hij kreeg even ontzettend veel te verwerken en kreeg een burnout. Ik kreeg een immuundeficientie . We konden elkaar niet opvangen.
Het was mooi en fijn, ik dacht eindelijk de voor mij ideale relatie te hebben. Maar het duurde dus zo kort dat het achteraf meer op een soort van hallucinatie leek
.
woensdag 20 juni 2007 om 00:31
Jaren geleden had ik heel kort een relatie (hoewel het misschien te kort duurde om van een relatie te spreken) die wél helemaal goed voelde. Vanaf het begin af aan had ik het gevoel dat het goed zat.
Soms ontmoet je de juiste persoon op het verkeerde moment in jouw of zijn leven, dat heb ik zelf ook meegemaakt. Ik geloof ook niet in maar één juiste, er zijn meer mensen met wie je een goede chemie kunt hebben. De relatie die ik nu heb is het soort relatie waar ik als tiener over fantaseerde (qua gevoel van emotionele veiligheid) maar waar ik ruim 30 jaar op heb moeten wachten. Maar anderzijds heb ik ook een lange periode gehad dat ik op mannen viel die niet goed voor mij waren. Ik ben pas op mijn 28e getrouwd en heb dat nog 17 jaar volgehouden, maar het is nooit geworden wat ik ervan verwachtte. Het gemis compenseerde ik op andere manieren (hobby), maar uiteindelijk ben je uitgecompenseerd.....
Ik heb van huis uit geen goede voorbeelden van een relatie meegekregen, maar weet inmiddels dat het belangrijkste binnen een relatie gelijkwaardigheid is. En dat je om en om op elkaar kunt leunen en niet dat er altijd één de sterkste is. Je moet je allebei kwestbaar op durven stellen en zorgen dat er evenwicht is. En dat kun je niet forceren of afdwingen, dat moet gewoon van het begin af aan makkelijk gaan.
Soms ontmoet je de juiste persoon op het verkeerde moment in jouw of zijn leven, dat heb ik zelf ook meegemaakt. Ik geloof ook niet in maar één juiste, er zijn meer mensen met wie je een goede chemie kunt hebben. De relatie die ik nu heb is het soort relatie waar ik als tiener over fantaseerde (qua gevoel van emotionele veiligheid) maar waar ik ruim 30 jaar op heb moeten wachten. Maar anderzijds heb ik ook een lange periode gehad dat ik op mannen viel die niet goed voor mij waren. Ik ben pas op mijn 28e getrouwd en heb dat nog 17 jaar volgehouden, maar het is nooit geworden wat ik ervan verwachtte. Het gemis compenseerde ik op andere manieren (hobby), maar uiteindelijk ben je uitgecompenseerd.....
Ik heb van huis uit geen goede voorbeelden van een relatie meegekregen, maar weet inmiddels dat het belangrijkste binnen een relatie gelijkwaardigheid is. En dat je om en om op elkaar kunt leunen en niet dat er altijd één de sterkste is. Je moet je allebei kwestbaar op durven stellen en zorgen dat er evenwicht is. En dat kun je niet forceren of afdwingen, dat moet gewoon van het begin af aan makkelijk gaan.
woensdag 20 juni 2007 om 10:25
Ik besprak dit gisteren met een vrij cynische vriendin die me meteen uit de droom hielp: mannen met wie je zulke relaties op zou kunnen bouwen, bestaan niet! Mannen zijn nemers en geen gevers, is haar stelling.
Onzin hoor! Mijn man is een echte 'gever', en ik weet dat er nog wel meer zijn. Ik heb bij hem voortdurend het gevoel op handen gedragen te worden.
Ik ben erg benieuwd hoe jullie erover denken. Wie heeft het geluk in een relatie te zitten waarin zij zich gestimuleerd voelt en vrijheid en ruimte heeft, en al dat moois:). En belangrijker nog: hoe is dat ontstaan?
Ik heb hier op dit forum al meerdere malen geschreven dat ik erg gelukkig ben met mijn relatie (al acht jaar). Hoe dat ontstaan is? Volgens mij gewoon doordat ik, door schade en schande wijs geworden, geleerd heb om op de juiste man te vallen . Ik herken heel veel in het verhaal van 2dyouth: hart en verstand hebben geleerd om het met elkaar eens te zijn.
Wat me ook geholpen heeft, is het lezen van boeken over persoonlijke ontwikkeling en relaties én het toepassen van de tips erin. Want al tref je de liefste en leukste man, als je zelf behept bent met allerlei angsten/vooroordelen/belemmeringen en niet geleerd hebt je gevoelens te herkennen en goed te communiceren, dan krijg je ook geen echt goede relatie.
Onzin hoor! Mijn man is een echte 'gever', en ik weet dat er nog wel meer zijn. Ik heb bij hem voortdurend het gevoel op handen gedragen te worden.
Ik ben erg benieuwd hoe jullie erover denken. Wie heeft het geluk in een relatie te zitten waarin zij zich gestimuleerd voelt en vrijheid en ruimte heeft, en al dat moois:). En belangrijker nog: hoe is dat ontstaan?
Ik heb hier op dit forum al meerdere malen geschreven dat ik erg gelukkig ben met mijn relatie (al acht jaar). Hoe dat ontstaan is? Volgens mij gewoon doordat ik, door schade en schande wijs geworden, geleerd heb om op de juiste man te vallen . Ik herken heel veel in het verhaal van 2dyouth: hart en verstand hebben geleerd om het met elkaar eens te zijn.
Wat me ook geholpen heeft, is het lezen van boeken over persoonlijke ontwikkeling en relaties én het toepassen van de tips erin. Want al tref je de liefste en leukste man, als je zelf behept bent met allerlei angsten/vooroordelen/belemmeringen en niet geleerd hebt je gevoelens te herkennen en goed te communiceren, dan krijg je ook geen echt goede relatie.
woensdag 20 juni 2007 om 11:04
quote:
Natuurlijk hebben wij het 'voordeel' dat we bagage hadden en daardoor precies wisten wat we wel en niet meer wilden in een relatie. Daardoor kies je niet meer alleen met je hart maar óók met je verstand. Als die twee met elkaar in overeenstemming zijn dan is er een grote kans dat een relatie daadwerkelijk slaagt.
Soms vind ik 't jammer dat mijn vriend en ik elkaar heel jong tegen zijn gekomen (ik was zelf achttien, hij twintig). Het schaamrood stijgt me nog naar de kaken als ik denk aan sommige dingen die ik gedaan heb 'vroeger', of manieren waarop ik gereageerd heb op hem of dingen die ik uitgehaald had waarvan ik nu denk 'oh Margaretha, dat kan écht niet!'. Omgekeerd zijn er ook dingen die híj gedaan heeft, manieren waarop hij gereageerd heeft op mij die mij bv. veel pijn hebben gedaan toen, en, hoewel niet meer aan de orde, toch soms weer opeens in mijn gedachten zijn.
Dat vind ik wel lastig. Want wanneer ben je dan 'oud' genoeg om niet zulke fouten meer te maken? (ik denk dat je dan minstens 40 moet zijn en zo lang was ik toch niet van plan te wachten ). Ik baal soms dat wij fouten hebben gemaakt in onze relatie, want hij is dan dus niet meer 'flawless'.
Aan de andere kant is 't natuurlijk mooi dat je allebei groeit en verandert in je relatie en dat er ook ruimte is om dingen verkeerd te doen en daar van te leren.
Voor de duidelijkheid, het zijn geen kapitale fouten hoor, maar wel bv. 'gemeen ruziemaken'.
En Pink, bedankt voor 't complimentje hoor, maar ik doe eigenlijk gewoon wat mijn moeder zegt. (soms als ik vroeger ruzie had met iemand besprak ik dat met haar en dan gaf ze goed advies over wat ik moest zeggen, en dan ging ik naar diegene toe en zei ik gewoon letterlijk wat zij me gezegd had :)).
Natuurlijk hebben wij het 'voordeel' dat we bagage hadden en daardoor precies wisten wat we wel en niet meer wilden in een relatie. Daardoor kies je niet meer alleen met je hart maar óók met je verstand. Als die twee met elkaar in overeenstemming zijn dan is er een grote kans dat een relatie daadwerkelijk slaagt.
Soms vind ik 't jammer dat mijn vriend en ik elkaar heel jong tegen zijn gekomen (ik was zelf achttien, hij twintig). Het schaamrood stijgt me nog naar de kaken als ik denk aan sommige dingen die ik gedaan heb 'vroeger', of manieren waarop ik gereageerd heb op hem of dingen die ik uitgehaald had waarvan ik nu denk 'oh Margaretha, dat kan écht niet!'. Omgekeerd zijn er ook dingen die híj gedaan heeft, manieren waarop hij gereageerd heeft op mij die mij bv. veel pijn hebben gedaan toen, en, hoewel niet meer aan de orde, toch soms weer opeens in mijn gedachten zijn.
Dat vind ik wel lastig. Want wanneer ben je dan 'oud' genoeg om niet zulke fouten meer te maken? (ik denk dat je dan minstens 40 moet zijn en zo lang was ik toch niet van plan te wachten ). Ik baal soms dat wij fouten hebben gemaakt in onze relatie, want hij is dan dus niet meer 'flawless'.
Aan de andere kant is 't natuurlijk mooi dat je allebei groeit en verandert in je relatie en dat er ook ruimte is om dingen verkeerd te doen en daar van te leren.
Voor de duidelijkheid, het zijn geen kapitale fouten hoor, maar wel bv. 'gemeen ruziemaken'.
En Pink, bedankt voor 't complimentje hoor, maar ik doe eigenlijk gewoon wat mijn moeder zegt
. (soms als ik vroeger ruzie had met iemand besprak ik dat met haar en dan gaf ze goed advies over wat ik moest zeggen, en dan ging ik naar diegene toe en zei ik gewoon letterlijk wat zij me gezegd had :)).
woensdag 20 juni 2007 om 11:18
quote margaretha:
Ik baal soms dat wij fouten hebben gemaakt in onze relatie, want hij is dan dus niet meer 'flawless'.
Dan was je relatie dus vroeger niet ideaal, maar dat kan het nu toch wel zijn!
Misschien kunnen jullie een gezamenlijk 'vergevingsritueel' organiseren over jullie vroegere fouten . Mijn man en ik houden te pas en te onpas allerlei 'rituelen', een soort feestjes dus en we beleven er heel veel lol aan.
Ik baal soms dat wij fouten hebben gemaakt in onze relatie, want hij is dan dus niet meer 'flawless'.
Dan was je relatie dus vroeger niet ideaal, maar dat kan het nu toch wel zijn!
Misschien kunnen jullie een gezamenlijk 'vergevingsritueel' organiseren over jullie vroegere fouten . Mijn man en ik houden te pas en te onpas allerlei 'rituelen', een soort feestjes dus en we beleven er heel veel lol aan.
woensdag 20 juni 2007 om 11:46
Geen enkele relatie is ideaal. In iedere relatie zijn er wel eens strubbelingen, onenigheden of irritaties. Maar daardoor leer je elkaar juist kennen, daardoor geef je je grenzen aan en daardoor zul je steeds meer toegroeien naar de "ideale" relatie voor jou. Zo'n relatie is er niet van de ene op de andere dag. In de eerste maanden ben je verliefd en vind je alles leuk aan die ander. Maar dan komt er een moment dat je je dingen bij ander ziet die je misschien minder leuk vindt. En dan moet je gaan kijken in hoeverre jullie je daarin kunnen schikken.
Ik heb ooit een relatie gehad die echt "ideaal" leek. Ik was 2 jaar lang iedere dag stapelverliefd. We konden echt geen minuut zonder elkaar. De romantiek was op en top, zoals in een film. Alles aan hem vond ik leuk, perfect, geweldig en ik had niet het gevoel dat er mensen in mijn omgeving een betere relatie konden hebben dan wij. Wij hadden nooit, maar dan ook nooit ruzie e.d. (terwijl ik soms best fel ben). Tot op een dag....
Er was iets waar hij niet over wilde praten en negeerde mij een aantal dagen. Toen werd ik flink boos, maar zo had hij me nog nooit gezien. En hij is daar zo van geschrokken, dat de relatie van de ene op de andere dag verbroken is. En we hebben elkaar nooit meer gezien.
Wat al die tijd zo "ideaal" leek en zo'n sprookje was, had blijkbaar geen enkele fundering en viel in 1000 stukjes...
Inmiddels heb ik weer 2 jaar een nieuwe relatie. Dit is helemaal niet alleen maar romantiek en verliefdheid. We kunnen af en toe flink boos worden op elkaar en ik spreek regelmatig mijn irritaties uit naar hem. Maar we zijn erg gek op elkaar en hebben het heel erg fijn samen. Juist doordat we eerlijk naar elkaar toe zijn en in elkaars bijzijn sjaggerijnig mogen zijn e.d. weten we precies wat we aan elkaar hebben. Maar dat is gegroeid...
En hoe langer we elkaar kennen, des te idealer lijkt de relatie te worden!
Ik heb ooit een relatie gehad die echt "ideaal" leek. Ik was 2 jaar lang iedere dag stapelverliefd. We konden echt geen minuut zonder elkaar. De romantiek was op en top, zoals in een film. Alles aan hem vond ik leuk, perfect, geweldig en ik had niet het gevoel dat er mensen in mijn omgeving een betere relatie konden hebben dan wij. Wij hadden nooit, maar dan ook nooit ruzie e.d. (terwijl ik soms best fel ben). Tot op een dag....
Er was iets waar hij niet over wilde praten en negeerde mij een aantal dagen. Toen werd ik flink boos, maar zo had hij me nog nooit gezien. En hij is daar zo van geschrokken, dat de relatie van de ene op de andere dag verbroken is. En we hebben elkaar nooit meer gezien.
Wat al die tijd zo "ideaal" leek en zo'n sprookje was, had blijkbaar geen enkele fundering en viel in 1000 stukjes...
Inmiddels heb ik weer 2 jaar een nieuwe relatie. Dit is helemaal niet alleen maar romantiek en verliefdheid. We kunnen af en toe flink boos worden op elkaar en ik spreek regelmatig mijn irritaties uit naar hem. Maar we zijn erg gek op elkaar en hebben het heel erg fijn samen. Juist doordat we eerlijk naar elkaar toe zijn en in elkaars bijzijn sjaggerijnig mogen zijn e.d. weten we precies wat we aan elkaar hebben. Maar dat is gegroeid...
En hoe langer we elkaar kennen, des te idealer lijkt de relatie te worden!
woensdag 20 juni 2007 om 11:49
Want al tref je de liefste en leukste man, als je zelf behept bent met allerlei angsten/vooroordelen/belemmeringen en niet geleerd hebt je gevoelens te herkennen en goed te communiceren, dan krijg je ook geen echt goede relatie.
Klopt helemaal. Met 'fout' gedrag kun je zelfs de meest goedbedoelende man wegjagen. Het is heel lastig om binnen een relatie therapeut te moeten zijn.
Mijn ex-man was een pathologisch leugenaar, maar toch heb ik dit stuk verleden nooit op mijn huidige relatie geprojecteerd. Het zou niet eerlijk zijn als mijn huidige partner zich steeds moet bewijzen tegenover mij omdat ik de pech had met iemand getrouwd te zijn geweest die niet eerlijk was.
Klopt helemaal. Met 'fout' gedrag kun je zelfs de meest goedbedoelende man wegjagen. Het is heel lastig om binnen een relatie therapeut te moeten zijn.
Mijn ex-man was een pathologisch leugenaar, maar toch heb ik dit stuk verleden nooit op mijn huidige relatie geprojecteerd. Het zou niet eerlijk zijn als mijn huidige partner zich steeds moet bewijzen tegenover mij omdat ik de pech had met iemand getrouwd te zijn geweest die niet eerlijk was.
woensdag 20 juni 2007 om 23:34
quote:
Ik vind dat ik ook mag zeggen zo'n relatie te hebben.
Maar misschien dat jij dat nog beter kunt beoordelen pink Toen ik dit topic begon moest ik ook wel aan jou en mevrouw Houvanjezelf denken, hoor. Jij bent, ook al ben je man;), ook eerder gever dan nemer. En mevrouw Houvanjezelf is dat ook. Maar ik bedacht me ook dat jullie een voorsprong hebben, doordat jullie elkaar vanaf de pubertijd kennen. Je ontmoet elkaar op het moment dat je nog geen bagage meezeult en leert elkaar door en door kennen. Je raakt in bepaalde opzichten met elkaar vergroeid.
Aan de andere kant gaat het ook weer vaak mis wanneer partners elkaar al 20 jaar kennen. Dus hoeft bovenstaande niet per se op te gaan. ik vind het bijzonder hoe jij en je vrouw met jullie relatie omgaan.
Ik denk ook dat ik inmiddels, waar 2nd youth het over heeft, met hart én verstand zou kiezen. Een jaar of vijftien geleden viel ik nog wel eens op "fout" vanwege de uitdaging die daarvan uitging. Been there done that, foute mannen boeien me in het geheel niet meer.
En ruim tien jaar geleden vond ik het niet belangrijk of ik wel of niet een goed gesprek kon voeren met een man, tijdsverspilling dacht ik want ik deed liever heel andere dingen met hem:$ :D. Ben daar wel van teruggekomen, want met elkaar kunnen praten is zo belangrijk in een relatie. En ik vind mannen met wie je geen gesprek kunt voeren inmiddels - gelukkig- ook niet meer sexy. Dus mijn mannenkeuze gaat er wel op vooruit. Jeetje, ik zocht ze wel uit hoor. Misschien is het niet zo vreemd dat mijn relaties niet slaagden. Maar mijn keuzes waren gebaseerd op wat ik in mijn jeugd had leren kennen.
Ik vind dat ik ook mag zeggen zo'n relatie te hebben.
Maar misschien dat jij dat nog beter kunt beoordelen pink
Toen ik dit topic begon moest ik ook wel aan jou en mevrouw Houvanjezelf denken, hoor. Jij bent, ook al ben je man;), ook eerder gever dan nemer. En mevrouw Houvanjezelf is dat ook. Maar ik bedacht me ook dat jullie een voorsprong hebben, doordat jullie elkaar vanaf de pubertijd kennen. Je ontmoet elkaar op het moment dat je nog geen bagage meezeult en leert elkaar door en door kennen. Je raakt in bepaalde opzichten met elkaar vergroeid. Aan de andere kant gaat het ook weer vaak mis wanneer partners elkaar al 20 jaar kennen. Dus hoeft bovenstaande niet per se op te gaan. ik vind het bijzonder hoe jij en je vrouw met jullie relatie omgaan.
Ik denk ook dat ik inmiddels, waar 2nd youth het over heeft, met hart én verstand zou kiezen. Een jaar of vijftien geleden viel ik nog wel eens op "fout" vanwege de uitdaging die daarvan uitging. Been there done that, foute mannen boeien me in het geheel niet meer.
En ruim tien jaar geleden vond ik het niet belangrijk of ik wel of niet een goed gesprek kon voeren met een man, tijdsverspilling dacht ik want ik deed liever heel andere dingen met hem:$ :D. Ben daar wel van teruggekomen, want met elkaar kunnen praten is zo belangrijk in een relatie. En ik vind mannen met wie je geen gesprek kunt voeren inmiddels - gelukkig- ook niet meer sexy. Dus mijn mannenkeuze gaat er wel op vooruit. Jeetje, ik zocht ze wel uit hoor. Misschien is het niet zo vreemd dat mijn relaties niet slaagden. Maar mijn keuzes waren gebaseerd op wat ik in mijn jeugd had leren kennen.
woensdag 20 juni 2007 om 23:43
Want al tref je de liefste en leukste man, als je zelf behept bent met allerlei angsten/vooroordelen/belemmeringen en niet geleerd hebt je gevoelens te herkennen en goed te communiceren, dan krijg je ook geen echt goede relatie.
En dit stukje is inderdaad ook erg belangrijk. Dat besef ik maar al te goed. Ik vergeet nogal eens op cruciale momenten mijn mond open te trekken, of bijvoorbeeld om verduidelijking te vragen.
Ik besef steeds vaker hoe door miscommunicatie goed bedoelde gestes zelfs helemaal verkeerd uit kunnen pakken.
Zo dacht ik eens dat iemand dacht dat hij dacht dat ik dacht... en dan dacht ik "laat maar", en kwam ik er pas tien jaar later achter dat hij het helemaal niet zo bedoeld had. Maar het is zo moeilijk om op het moment dat je denkt "laat maar" je nog eens kwetsbaar op te stellen en te vragen hoe het bedoeld was. Maar het is wel een belangrijk punt.
En dit stukje is inderdaad ook erg belangrijk. Dat besef ik maar al te goed. Ik vergeet nogal eens op cruciale momenten mijn mond open te trekken, of bijvoorbeeld om verduidelijking te vragen.
Ik besef steeds vaker hoe door miscommunicatie goed bedoelde gestes zelfs helemaal verkeerd uit kunnen pakken.
Zo dacht ik eens dat iemand dacht dat hij dacht dat ik dacht... en dan dacht ik "laat maar", en kwam ik er pas tien jaar later achter dat hij het helemaal niet zo bedoeld had. Maar het is zo moeilijk om op het moment dat je denkt "laat maar" je nog eens kwetsbaar op te stellen en te vragen hoe het bedoeld was. Maar het is wel een belangrijk punt.
