Relaties
alle pijlers
De liefde is nog niet op, het begrip en geduld wel...
zaterdag 25 augustus 2007 om 00:31
Pfff, heb het gevoel dat ik helemaal op ben...
Twee jaar geleden kreeg mijn vriendin een depressie. Ze is toen onder behandeling geweest in een psychiatrisch centrum en is die depressie nu te boven. In de afgelopen jaren heeft ze echter een bepaalde mate van borderline gedrag ontwikkeld. Acheraf gezien is dat er altijd al een beetje geweest, maar de afgelopen paar jaar is dat veel sterker geworden. Het lijkt wel of er zonder crisis, problemen en chaos voor haar niets meer aan is. En dat is zo vermoeiend...
We hebben 2 (kleine) kinderen en het kost me heel veel moeite om hun een stabiel leven te geven. Om ze weg te houden van alle ellende. Tegelijkertijd heb ik het gevoel dat alle rust die ik voor de kinderen creeer voor haar aanleiding is om extra chaos te creeren. Er komt dus eigenlijk gewoon geen eind aan. Daarbij komt nog dat ze heel erg op mij leunt. Als ze alleen is, kan ze prima functioneren. Als ik er ben dan wordt ze passief en onzelfstandig. Een beetje positief aan het verhaal is dat ze zich dit zelf allemaal realiseert. We kunnen ook goed met elkaar praten, we kunnen het eigenlijk altijd eens worden, maar... wat we dan besproken hebben is ze meestal na een paar dagen weer vergeten. En ik heb het gevoel dat ze daar oprecht niets aan kan doen. Maar het doet wel iedere keer een beroep op mijn begrip en geduld. En daar zit het probleem: dat begrip en geduld is helemaal op, met als gevolg irritaties enzovoort.
Wat ik eigenlijk precies wil horen weet ik niet. Misschien het verhaal van mensen die in een soortgelijke situatie zitten/zaten en hoe zij het opgelost hebben. Ik denk er wel eens aan om tijdelijk uit elkaar te gaan, om ieder een eigen huis te nemen en elkaar alleen in de weekeinden te zien, dat soort oplossingen. Oplossingen waarbij wel allebei wat meer ruimte krijgen. Ik ruimte om tot rust te komen. Zij ruimte om uit te vinden hoe ze een stabieler leven kan krijgen. Maar ik vind dat soort beslissingen zo moeilijk vanwege de kinderen. Plus dat ik nog wel van haar hou en we het ook vaak heel erg leuk hebben. Maar die constante crisis en chaos trek ik gewoon niet meer...
Iemand ervaringen of oplossingen?
Opperdepop
Twee jaar geleden kreeg mijn vriendin een depressie. Ze is toen onder behandeling geweest in een psychiatrisch centrum en is die depressie nu te boven. In de afgelopen jaren heeft ze echter een bepaalde mate van borderline gedrag ontwikkeld. Acheraf gezien is dat er altijd al een beetje geweest, maar de afgelopen paar jaar is dat veel sterker geworden. Het lijkt wel of er zonder crisis, problemen en chaos voor haar niets meer aan is. En dat is zo vermoeiend...
We hebben 2 (kleine) kinderen en het kost me heel veel moeite om hun een stabiel leven te geven. Om ze weg te houden van alle ellende. Tegelijkertijd heb ik het gevoel dat alle rust die ik voor de kinderen creeer voor haar aanleiding is om extra chaos te creeren. Er komt dus eigenlijk gewoon geen eind aan. Daarbij komt nog dat ze heel erg op mij leunt. Als ze alleen is, kan ze prima functioneren. Als ik er ben dan wordt ze passief en onzelfstandig. Een beetje positief aan het verhaal is dat ze zich dit zelf allemaal realiseert. We kunnen ook goed met elkaar praten, we kunnen het eigenlijk altijd eens worden, maar... wat we dan besproken hebben is ze meestal na een paar dagen weer vergeten. En ik heb het gevoel dat ze daar oprecht niets aan kan doen. Maar het doet wel iedere keer een beroep op mijn begrip en geduld. En daar zit het probleem: dat begrip en geduld is helemaal op, met als gevolg irritaties enzovoort.
Wat ik eigenlijk precies wil horen weet ik niet. Misschien het verhaal van mensen die in een soortgelijke situatie zitten/zaten en hoe zij het opgelost hebben. Ik denk er wel eens aan om tijdelijk uit elkaar te gaan, om ieder een eigen huis te nemen en elkaar alleen in de weekeinden te zien, dat soort oplossingen. Oplossingen waarbij wel allebei wat meer ruimte krijgen. Ik ruimte om tot rust te komen. Zij ruimte om uit te vinden hoe ze een stabieler leven kan krijgen. Maar ik vind dat soort beslissingen zo moeilijk vanwege de kinderen. Plus dat ik nog wel van haar hou en we het ook vaak heel erg leuk hebben. Maar die constante crisis en chaos trek ik gewoon niet meer...
Iemand ervaringen of oplossingen?
Opperdepop
zaterdag 25 augustus 2007 om 01:04
Ik ga je nu wel een metafoor voorleggen, dat tot de verbeelding zou moeten spreken:
Je hebt vast wel eens gevlogen. Dan weet je ook wat de veiligheidsregels in een vliegtuig zijn: in een noodsituatie zet je als volwassene eerst je eigen zuurstofmasker op. Pas daarna help je je kind. Hoe hard en egoistisch dat ook klinkt, uiteindelijk is het juist het meest logische en altruistische wat je kunt doen: er eerst voor zorgen dat je zelf sterk en gezond bent, zodat je de ander optimaal kunt helpen. De persoon die van jou afhankelijk is heeft niets aan je, wanneer ook jij bewusteloos op de grond ligt...
Advies geven over wel of niet tijdelijk uit elkaar gaan kan niemand hier. Of dat moet om jou, haar en je relatie te redden voel je zelf het beste aan. Uit het feit dat je dit bericht hier post, concludeer ik dat je het probleem niet onderschat. En terecht. Ik ga er dan ook vanuit dat je vriendin momenteel nog altijd bij een professioneel hulpverlener onder behandeling staat..?
De clou in mijn bericht is dan ook slechts: blijf aan jezelf denken!
Sterkte.
Je hebt vast wel eens gevlogen. Dan weet je ook wat de veiligheidsregels in een vliegtuig zijn: in een noodsituatie zet je als volwassene eerst je eigen zuurstofmasker op. Pas daarna help je je kind. Hoe hard en egoistisch dat ook klinkt, uiteindelijk is het juist het meest logische en altruistische wat je kunt doen: er eerst voor zorgen dat je zelf sterk en gezond bent, zodat je de ander optimaal kunt helpen. De persoon die van jou afhankelijk is heeft niets aan je, wanneer ook jij bewusteloos op de grond ligt...
Advies geven over wel of niet tijdelijk uit elkaar gaan kan niemand hier. Of dat moet om jou, haar en je relatie te redden voel je zelf het beste aan. Uit het feit dat je dit bericht hier post, concludeer ik dat je het probleem niet onderschat. En terecht. Ik ga er dan ook vanuit dat je vriendin momenteel nog altijd bij een professioneel hulpverlener onder behandeling staat..?
De clou in mijn bericht is dan ook slechts: blijf aan jezelf denken!
Sterkte.
zaterdag 25 augustus 2007 om 11:11
Wuzzel,
ze staat inderdaad nog onder behandeling. Alleen kampen zij een beetje met hetzelfde probleem. Veel van wat besproken wordt, is ze na een paar dagen weer vergeten...
Ik begrijp wel dat je geen advies kunt geven wat ik moet doen. Dat hoeft ook niet. Maar soms zit je vast in bepaalde patronen en gedachten en dan kan het nooit kwaad om de mening van anderen te horen.
Ik probeer inderdaad ook zoveel mogelijk aan mezelf te denken. Maar zodra de kinderen in het geding komen heb ik toch weer de neiging om "mezelf op te offeren". Een soort natuurlijk instinct ofzo denk ik: voor je kinderen wil je het beste en doe je alles...
Opperdepop
ze staat inderdaad nog onder behandeling. Alleen kampen zij een beetje met hetzelfde probleem. Veel van wat besproken wordt, is ze na een paar dagen weer vergeten...
Ik begrijp wel dat je geen advies kunt geven wat ik moet doen. Dat hoeft ook niet. Maar soms zit je vast in bepaalde patronen en gedachten en dan kan het nooit kwaad om de mening van anderen te horen.
Ik probeer inderdaad ook zoveel mogelijk aan mezelf te denken. Maar zodra de kinderen in het geding komen heb ik toch weer de neiging om "mezelf op te offeren". Een soort natuurlijk instinct ofzo denk ik: voor je kinderen wil je het beste en doe je alles...
Opperdepop
zaterdag 25 augustus 2007 om 13:46
Hey opperdepop.
Laat het niet zover komen dat straks de'kreupele' de 'blinde' helpt.
Zo Wuzzel een metafoor als voorbeeld geeft zo is het wel.Ik herken erg veel in hoe je je vriendin/vrouw /de situatie omschrijft.Punt vind ik zelf (mede omdat ik het zelf ook herken en realiseer) dat wanneer je je afhankelijk hebt op te stellen tov. je partner, de gelijkwaardigheid weg is.Je hebt dan te maken met een rol die je op je neemt en dan ben je niet meer de partner van,maar de 'hulpverlener'.En dat is killing voor een relatie,doodvermoeiend zo je zelf ondervind.Heeft de behandelend arts geen enkele optie?Aangezien hij/zij ook het patroon ziet van hoe het gaat?Na paar dgn.vervallen in het oude(vergeten)?Het is een patroon wat ze zichzelf heeft aangeleerd,jij het totnu toe accepteerd althans in zoverre vanwege het houden van wat er nog is de kinderen,ook fijne momenten hebben,zij het erkent.Toch denk ik dat het een verlichting is voor een ieder om eens tijdelijk apart van elkaar te zijn.Je zegt al zodra jij en de kinderen in beeld verschijnen begint het 'gelazer'.Net of ze niet er mee om kan gaan dat het leuk kan zijn en het prettig toeven stabiele sferen belangrijk zijn zeker wanneer er kinderen zijn.Mss. is jullie optie wel dat je apart hebt te wonen van elkaar en elkaar wel dagelijks/wekelijks ziet.Latten dus.Heb je die mogelijkheid wel eens aangekaart bij haar?Werkt ze ook?Werk jij?Wie heeft het meest de zorg op zich voor de kinderen?Veel vragen maar iig. sterkte met wat er besloten heeft te worden.
Ik ben zelf in veel opzichten/punten als je vrouw,ik stel me ook erg afhankelijk op zodra er van een relatie sprake is en het mondt uit in chaos,woorden,altijd zoeken naar heftige discussies,uitlokken wanneer het er fijn aan toegaat etc..Moet er wel bijzeggen dat ik ook onbereikbare relaties opzoek.Reden daarvan onzeker en verlatingsangst/bindingsangt heb.Onafhanklijk zijn maar zodra er sprake is van een relatie en een samen zijn ik me afhanklijk opstel.Niet eens zozeer passief word maar meer van vermaak me maar eens.Heeft meerder oorzaken.Wilde dit nog even kwijt.
Laat het niet zover komen dat straks de'kreupele' de 'blinde' helpt.
Zo Wuzzel een metafoor als voorbeeld geeft zo is het wel.Ik herken erg veel in hoe je je vriendin/vrouw /de situatie omschrijft.Punt vind ik zelf (mede omdat ik het zelf ook herken en realiseer) dat wanneer je je afhankelijk hebt op te stellen tov. je partner, de gelijkwaardigheid weg is.Je hebt dan te maken met een rol die je op je neemt en dan ben je niet meer de partner van,maar de 'hulpverlener'.En dat is killing voor een relatie,doodvermoeiend zo je zelf ondervind.Heeft de behandelend arts geen enkele optie?Aangezien hij/zij ook het patroon ziet van hoe het gaat?Na paar dgn.vervallen in het oude(vergeten)?Het is een patroon wat ze zichzelf heeft aangeleerd,jij het totnu toe accepteerd althans in zoverre vanwege het houden van wat er nog is de kinderen,ook fijne momenten hebben,zij het erkent.Toch denk ik dat het een verlichting is voor een ieder om eens tijdelijk apart van elkaar te zijn.Je zegt al zodra jij en de kinderen in beeld verschijnen begint het 'gelazer'.Net of ze niet er mee om kan gaan dat het leuk kan zijn en het prettig toeven stabiele sferen belangrijk zijn zeker wanneer er kinderen zijn.Mss. is jullie optie wel dat je apart hebt te wonen van elkaar en elkaar wel dagelijks/wekelijks ziet.Latten dus.Heb je die mogelijkheid wel eens aangekaart bij haar?Werkt ze ook?Werk jij?Wie heeft het meest de zorg op zich voor de kinderen?Veel vragen maar iig. sterkte met wat er besloten heeft te worden.
Ik ben zelf in veel opzichten/punten als je vrouw,ik stel me ook erg afhankelijk op zodra er van een relatie sprake is en het mondt uit in chaos,woorden,altijd zoeken naar heftige discussies,uitlokken wanneer het er fijn aan toegaat etc..Moet er wel bijzeggen dat ik ook onbereikbare relaties opzoek.Reden daarvan onzeker en verlatingsangst/bindingsangt heb.Onafhanklijk zijn maar zodra er sprake is van een relatie en een samen zijn ik me afhanklijk opstel.Niet eens zozeer passief word maar meer van vermaak me maar eens.Heeft meerder oorzaken.Wilde dit nog even kwijt.
zaterdag 25 augustus 2007 om 18:31
zaterdag 25 augustus 2007 om 19:22
Opperdepop,
Heeft je vriendin voordat ze depressief werd al wel van dit gedrag vertoond ook toen er nog geen kinderen waren?Waar komt dit vandaan is mijn vraag.Ze word niet zomaar depressief.Is het iets uit haar jeugd wat naarvoren komt nu?Aandacht tekort,emotioneel verwaarloosd mss.?Wat was de oorzaak van haar depressie/buien/crisissituaties opzoeken zo je zegt alsof ze niet zonder kan functioneren?Ze spanning bewust opzoekt/veroorzaakt.Grip zien te krijgen op iets?Is ze mss. zo opgevoed met dat voorbeeld?
Veel vragen,mss. wil je er wel niet op antwoorden of kan je dat ook wel niet.Ik ben van mening dat het een dieper liggende oorzaak heeft.
Heeft je vriendin voordat ze depressief werd al wel van dit gedrag vertoond ook toen er nog geen kinderen waren?Waar komt dit vandaan is mijn vraag.Ze word niet zomaar depressief.Is het iets uit haar jeugd wat naarvoren komt nu?Aandacht tekort,emotioneel verwaarloosd mss.?Wat was de oorzaak van haar depressie/buien/crisissituaties opzoeken zo je zegt alsof ze niet zonder kan functioneren?Ze spanning bewust opzoekt/veroorzaakt.Grip zien te krijgen op iets?Is ze mss. zo opgevoed met dat voorbeeld?
Veel vragen,mss. wil je er wel niet op antwoorden of kan je dat ook wel niet.Ik ben van mening dat het een dieper liggende oorzaak heeft.
zondag 26 augustus 2007 om 00:33
Dankjewel voor jullie reacties! Ik zal even de vragen van Face2 proberen te beantwoorden.
Op dit moment is zij aan het reintegreren. Ik heb de afgelopen tijd niet gewerkt om voor de kinderen te kunnen zorgen. Die zorg ligt nu voor het grootste deel weer bij mijn vriendin. Doordat ze ook vrijwel geen buien (zelfmoordpogingen, zelfbeschadiging, e.d.) meer heeft, verwacht ik binnenkort weer te kunnen gaan werken. We denken eigenlijk nu allebei aan werk waarbij ik alleen in de weekenden thuis ben en doordeweeks in een hotel oid zit. Komt dicht in de buurt van LAT-ten...
Met je opmerking over gelijkwaardigheid sla je de spijker op z'n kop. Ik heb vaak het gevoel alleenstaande papa met drie kinderen te zijn (waarvan de oudste (mijn vriendin) de lastigste is
). Overigens heeft veel inderdaad te maken met haar jeugd. Dat is een heel lang en complex verhaal, samengevat komt het neer op: claimerige moeder met borderline en ouders die haar altijd dom en afhankelijk gehouden hebben. Uiteindelijk heeft het gedrag van haar moeder geleid tot een breuk met haar moeder en de depressie. Daarnaast zitten er veel psychiatrische klachten in haar familie. Dus ook een stukje genetisch bepaald waarschijnlijk. Ze heeft altijd wel 'trekjes' gehad, maar door de depressie is alles naar boven gekomen (ze heeft altijd veel kunnen verbergen, maar eens loopt de emmer over).
Opperdepop
Op dit moment is zij aan het reintegreren. Ik heb de afgelopen tijd niet gewerkt om voor de kinderen te kunnen zorgen. Die zorg ligt nu voor het grootste deel weer bij mijn vriendin. Doordat ze ook vrijwel geen buien (zelfmoordpogingen, zelfbeschadiging, e.d.) meer heeft, verwacht ik binnenkort weer te kunnen gaan werken. We denken eigenlijk nu allebei aan werk waarbij ik alleen in de weekenden thuis ben en doordeweeks in een hotel oid zit. Komt dicht in de buurt van LAT-ten...
Met je opmerking over gelijkwaardigheid sla je de spijker op z'n kop. Ik heb vaak het gevoel alleenstaande papa met drie kinderen te zijn (waarvan de oudste (mijn vriendin) de lastigste is
). Overigens heeft veel inderdaad te maken met haar jeugd. Dat is een heel lang en complex verhaal, samengevat komt het neer op: claimerige moeder met borderline en ouders die haar altijd dom en afhankelijk gehouden hebben. Uiteindelijk heeft het gedrag van haar moeder geleid tot een breuk met haar moeder en de depressie. Daarnaast zitten er veel psychiatrische klachten in haar familie. Dus ook een stukje genetisch bepaald waarschijnlijk. Ze heeft altijd wel 'trekjes' gehad, maar door de depressie is alles naar boven gekomen (ze heeft altijd veel kunnen verbergen, maar eens loopt de emmer over).Opperdepop
zondag 26 augustus 2007 om 03:00
@whitewing: Nee hoor, ik doe niet aan Psychologie. Het verhaal is echter wel enigszins herkenbaar. Ik zeg "enigszins". Ik zit niet zozeer in dezelfde situatie en positie als Opperdepop, maar heb het "zoeken naar een compromis waarbij je een dierbare helpt zonder er zelf aan onderdoor te gaan" wel zelf aan den lijve ondervonden.
@opperdepop: M'n hartsvriendin heeft een tijd geleden een psychose gehad (haar eerste). Haar achtergrond is (zeer) vergelijkbaar met die van jouw vriendin. Vanaf de dag dat ik terugkwam van vakantie (een reis van 18 uur achter de rug & een enorme jetlag) heb ik - samen met haar broer - dag en nacht voor haar gezorgd. Dat betekende een aantal weken lang overdag op haar letten, zorgen dat ze voedsel binnenkreeg en haar medicijnen trouw innam, voor afleiding zorgen. En 's nachts bij haar thuis op de bank slapen en uiteraard geen oog dicht doen. De weken die volgden waren weken van bezoeken aan de crisisdienst en ervoor zorgen dat ze rustig werd en bleef. Stabiliteit en een veilige omgeving creeren om een nieuwe psychose te voorkomen. Ik zal de verdere details achterwege laten. Punt is, dat ik het moeilijk kon loslaten en de zorg volledig in de handen van de professionele hulpverlening durfde te leggen. (Temeer ik weinig vertrouwen had in de psychiaters die ik bij de bezoeken aan de crisisdienst met haar had ontmoet) Het gaat beter met haar. Maar de relatie tussen ons wordt nooit meer hetzelfde. Ik zal me altijd zorgen blijven maken. Dat is wel logisch, maar ik sta het mezelf slechts tot op zekere hoogte toe. Heb zelf de afgelopen weken het punt bereikt dat die crisisperiode z'n tol eist. Slaap slecht en ben oververmoeid.
Hoe dan ook. De situatie is zoals gezegd niet helemaal vergelijkbaar, aangezien het bij jou om je vriendin gaat, met wie je samenleeft en kinderen (!) hebt. Bovendien stelt mijn vriendin zich verre van afhankelijk op. (Misschien zou ze dat op sommige momenten zelfs juist wel meer moeten doen! Maar dat terzijde.)
Wat die afspraken tussen jou en je vriendin betreft (die ze keer op keer vergeet)... een nieuwe, alles overkoepelende afspraak zou kunnen zijn, dat je de tot nu toe gemaakte afspraken regelmatig met haar doorneemt. Maak een lijst , hang 'm op de koelkast en loop 'm elke dag even samen door. Of om de twee dagen. Of drie. Wat jij nodig vindt. Op een vast tijdstip, zodat het een gewoonte wordt in de wekelijkse routine. Zorg dat er niet alleen afspraken op de lijst staan waar zij zich aan moet houden, maar ook afspraken waar jij je aan moet houden. Dat houdt het evenwichtig. Dit soort basale dingen (hoe kinderachtig ze wellicht klinken) kunnen soms een wereld van verschil maken. En jou het gevoel geven dat je iets hebt om op terug te vallen.
Hoe zit het met jullie verdere netwerk? Vrienden, familie (met name van jouw kant lijkt me), die een deel van de zorg voor de kinderen over kunnen nemen?
Wat dat LAT-ten betreft... En de kinderen? Blijven die bij haar?
Complex, dit.
Groet,
Wuzzel.
@opperdepop: M'n hartsvriendin heeft een tijd geleden een psychose gehad (haar eerste). Haar achtergrond is (zeer) vergelijkbaar met die van jouw vriendin. Vanaf de dag dat ik terugkwam van vakantie (een reis van 18 uur achter de rug & een enorme jetlag) heb ik - samen met haar broer - dag en nacht voor haar gezorgd. Dat betekende een aantal weken lang overdag op haar letten, zorgen dat ze voedsel binnenkreeg en haar medicijnen trouw innam, voor afleiding zorgen. En 's nachts bij haar thuis op de bank slapen en uiteraard geen oog dicht doen. De weken die volgden waren weken van bezoeken aan de crisisdienst en ervoor zorgen dat ze rustig werd en bleef. Stabiliteit en een veilige omgeving creeren om een nieuwe psychose te voorkomen. Ik zal de verdere details achterwege laten. Punt is, dat ik het moeilijk kon loslaten en de zorg volledig in de handen van de professionele hulpverlening durfde te leggen. (Temeer ik weinig vertrouwen had in de psychiaters die ik bij de bezoeken aan de crisisdienst met haar had ontmoet) Het gaat beter met haar. Maar de relatie tussen ons wordt nooit meer hetzelfde. Ik zal me altijd zorgen blijven maken. Dat is wel logisch, maar ik sta het mezelf slechts tot op zekere hoogte toe. Heb zelf de afgelopen weken het punt bereikt dat die crisisperiode z'n tol eist. Slaap slecht en ben oververmoeid.
Hoe dan ook. De situatie is zoals gezegd niet helemaal vergelijkbaar, aangezien het bij jou om je vriendin gaat, met wie je samenleeft en kinderen (!) hebt. Bovendien stelt mijn vriendin zich verre van afhankelijk op. (Misschien zou ze dat op sommige momenten zelfs juist wel meer moeten doen! Maar dat terzijde.)
Wat die afspraken tussen jou en je vriendin betreft (die ze keer op keer vergeet)... een nieuwe, alles overkoepelende afspraak zou kunnen zijn, dat je de tot nu toe gemaakte afspraken regelmatig met haar doorneemt. Maak een lijst , hang 'm op de koelkast en loop 'm elke dag even samen door. Of om de twee dagen. Of drie. Wat jij nodig vindt. Op een vast tijdstip, zodat het een gewoonte wordt in de wekelijkse routine. Zorg dat er niet alleen afspraken op de lijst staan waar zij zich aan moet houden, maar ook afspraken waar jij je aan moet houden. Dat houdt het evenwichtig. Dit soort basale dingen (hoe kinderachtig ze wellicht klinken) kunnen soms een wereld van verschil maken. En jou het gevoel geven dat je iets hebt om op terug te vallen.
Hoe zit het met jullie verdere netwerk? Vrienden, familie (met name van jouw kant lijkt me), die een deel van de zorg voor de kinderen over kunnen nemen?
Wat dat LAT-ten betreft... En de kinderen? Blijven die bij haar?
Complex, dit.
Groet,
Wuzzel.
zondag 26 augustus 2007 om 11:20
Opperdepop dankje voor je antwoorden.Valt veelal op z'n plek dus het waardoor/om ze is zo ze is.
Had al dat vermoeden,claimerige moeder die zelf problemen heeft waardoor je vriendin in het niet raakte.Aandacht te kort,zelfs ook nog door beide ouders voor dom en afhankelijk aangezien en gehouden.Als je dit al jaren zo ervarat dan weet je niet beter en denk je dat het zo hoort.Ik neem aan dat er hier wel over gesproken word met de behandelend arts?
Ik kom uit een gezin waarvan moeder manisch depressief is en ook wel borderline verschijnselen vertoont/de.Is ook idd. genetisch bepaald.Heb het zelf in lichte mate.Geen grip krijgen op velerlei dingen,wat zich vooral uit in stemmingswisselingen.Heel zelfstandig zijn en het allemaal goed aankunnen maar toch om de haverklap me misplaatst voelen bij wat ik ook doet.Niet weten hoe het te doorbreken,vervallen in het oude patroon want ik weet niet beter.Wel proberen eraan te werken maar terug vallen want zo vertrouwd.En in welke relatie ik ook gehad heb het een rode draad lijkt ik zoek bewust/onbewust situaties op weaarbij ik grip wil krijgen of de boel wil laten escaleren.Verstikkend kan werken.Het gekke is wel,ik ontmoet wel mensen die zich op een of andere manier ook afhankelijk van mij opstellen,zien op een of andere manier mijn gebreken.En daardoor elkaars gebreken erkennen en zo een ongelijkwaardige relatie trachten op te bouwen.Hetzij door mij hetzij door de ander.Een beetje de blinde helpt de kreupele dus.Doodvermoeiend nogmaals.Ik heb besloten het nu alleen te 'rooien' de komende tijd,geen ruimte voor een relatie.Mede omdat ik mijn grenzen niet kan leggen mede uit onmacht waardoor een relatie scheef komt te staan.De punten die jij opnoemt van je vriendin dus,situaties bewust opzoeken,escalaties veroorzaken zonder reden opdat je niet zonder kan oid.Ik wil en ga nu eerst aan mijzelf werken.Zorgen voor stabiliteit samen met de kinderen die ik heb.Er het beste van maken en restaureer wat er mis ging en van daaruit opnieuw kan beginnen met een schone lei.Heb mezelf weten te vrijwaren/behoeden voor psychoses,zat eenmalig net aan het randje (17jr. geleden)maar wist me eruit te trekken tesamen met dierbaren.Kortgeleden meende ik er weer tegenaan te zitten en heb toen de handen bij elkaar gepakt en gezegt nu is het afgelopen met dit gedonder.heb meteen een afspraak gemaakt en maak er nu werk van.Heb vaker hiermee gedeald maar haakte dan af en meende het aan te kunnen per slot heb je het zelf te doen.Wel je kan veel zelf doen maar soms heb je hulp echt nodig.Sorry voor de hele lap vwb. mijn eigen ervaring.Dit zodat je weet het waarom jouw verhaal me interesseert en ik op inga..
Je zegt straks weer te gaan werken,je vriendin geen buien heeft meer en dan elkaar in de weekenden zien.Jij in een hotel???Kan je geen huis aanvragen?Opdat wanneer het mis dreigt te gaan(dat kan toch)je de kinderen kan opvangen?Hoe oud zijn je kinderen?Hebben ze er al notie van hoe hun moeder/jouw vriendin kan zijn of zijn ze daar te jong voor nog?Is het geen optie dat jij de kinderen neemt en zij in de weekenden?Of heb je dit voor ze over en ben jij degene die gaat om het zo tot een compromie te brengen?Ten koste alsnog van jouzelf?
Had al dat vermoeden,claimerige moeder die zelf problemen heeft waardoor je vriendin in het niet raakte.Aandacht te kort,zelfs ook nog door beide ouders voor dom en afhankelijk aangezien en gehouden.Als je dit al jaren zo ervarat dan weet je niet beter en denk je dat het zo hoort.Ik neem aan dat er hier wel over gesproken word met de behandelend arts?
Ik kom uit een gezin waarvan moeder manisch depressief is en ook wel borderline verschijnselen vertoont/de.Is ook idd. genetisch bepaald.Heb het zelf in lichte mate.Geen grip krijgen op velerlei dingen,wat zich vooral uit in stemmingswisselingen.Heel zelfstandig zijn en het allemaal goed aankunnen maar toch om de haverklap me misplaatst voelen bij wat ik ook doet.Niet weten hoe het te doorbreken,vervallen in het oude patroon want ik weet niet beter.Wel proberen eraan te werken maar terug vallen want zo vertrouwd.En in welke relatie ik ook gehad heb het een rode draad lijkt ik zoek bewust/onbewust situaties op weaarbij ik grip wil krijgen of de boel wil laten escaleren.Verstikkend kan werken.Het gekke is wel,ik ontmoet wel mensen die zich op een of andere manier ook afhankelijk van mij opstellen,zien op een of andere manier mijn gebreken.En daardoor elkaars gebreken erkennen en zo een ongelijkwaardige relatie trachten op te bouwen.Hetzij door mij hetzij door de ander.Een beetje de blinde helpt de kreupele dus.Doodvermoeiend nogmaals.Ik heb besloten het nu alleen te 'rooien' de komende tijd,geen ruimte voor een relatie.Mede omdat ik mijn grenzen niet kan leggen mede uit onmacht waardoor een relatie scheef komt te staan.De punten die jij opnoemt van je vriendin dus,situaties bewust opzoeken,escalaties veroorzaken zonder reden opdat je niet zonder kan oid.Ik wil en ga nu eerst aan mijzelf werken.Zorgen voor stabiliteit samen met de kinderen die ik heb.Er het beste van maken en restaureer wat er mis ging en van daaruit opnieuw kan beginnen met een schone lei.Heb mezelf weten te vrijwaren/behoeden voor psychoses,zat eenmalig net aan het randje (17jr. geleden)maar wist me eruit te trekken tesamen met dierbaren.Kortgeleden meende ik er weer tegenaan te zitten en heb toen de handen bij elkaar gepakt en gezegt nu is het afgelopen met dit gedonder.heb meteen een afspraak gemaakt en maak er nu werk van.Heb vaker hiermee gedeald maar haakte dan af en meende het aan te kunnen per slot heb je het zelf te doen.Wel je kan veel zelf doen maar soms heb je hulp echt nodig.Sorry voor de hele lap vwb. mijn eigen ervaring.Dit zodat je weet het waarom jouw verhaal me interesseert en ik op inga..
Je zegt straks weer te gaan werken,je vriendin geen buien heeft meer en dan elkaar in de weekenden zien.Jij in een hotel???Kan je geen huis aanvragen?Opdat wanneer het mis dreigt te gaan(dat kan toch)je de kinderen kan opvangen?Hoe oud zijn je kinderen?Hebben ze er al notie van hoe hun moeder/jouw vriendin kan zijn of zijn ze daar te jong voor nog?Is het geen optie dat jij de kinderen neemt en zij in de weekenden?Of heb je dit voor ze over en ben jij degene die gaat om het zo tot een compromie te brengen?Ten koste alsnog van jouzelf?
zondag 26 augustus 2007 om 23:18
@Wuzzel, kan me goed voorstellen dat je oververmoeid bent. Constant in een staat van crisis verkeren is echt slopend. Soms doe je de hele dag nauwelijks iets en toch ben je dan doodop. Misschien moet je maar snel weer een nieuwe vakantie boeken...;-)
Dat van dat lijstje doornemen is inderdaad wel een goed idee. Is eigenlijk wel heel kinderachtig, maar misschien kan het juist daarom wel werken. Bij een kind is het ook herhaling, herhaling, herhaling dat er voor zorgt dat ze dingen leren. Mochten we gaan LAT-ten dan hoop ik dat de kinderen bij haar kunnen blijven. Niet dat ik ze niet zou willen, maar we hebben vroeger min of meer de afspraak gemaakt dat als we niet meer samen zouden zijn zij zou mogen kiezen of ze voor de kinderen zou willen zorgen of niet. Ik zou het haar ook niet aan kunnen doen om haar de kinderen af te nemen (zo zou zij het voelen). Daarnaast, ze is gek op de kinderen en zorgt goed voor ze.
@Face2, veel herkenbare dingen in je verhaal. Knap van je dat je toch iedere keer weer probeert de draad op te pakken en aan de situatie te werken.
Even het hotel-verhaal verduidelijken: het werk waar ik aan denk is werken op projectbasis (freelance). Dat zou in mijn branche betekenen dat ik dan weer een paar maanden in Groningen zit, dan weer een paar maanden in Limburg, Flevoland, of misschien zelfs wel Duitsland, Belgie of Engeland. Dan is een eigen huis dus geen oplossing. Ik ga er dan wel van uit dat ze geen buien meer heeft die tot een echte crisis (gevaarlijke situatie voor haarzelf of de kinderen) kunnen leiden. Ik zou ook de kinderen kunnen nemen, maar dan zouden ze heel veel dagen naar een kdv moeten, en ik wil dat haar ook niet aan doen (zie boven). Overigens zou ik mijn kinderen alleen in de weekenden zien geen probleem vinden. Als ik kijk naar hoe ik ben en naar hoe mijn kinderen zijn, geloof ik niet dat het ten koste van de band tussen ons zou gaan.
Dat van dat lijstje doornemen is inderdaad wel een goed idee. Is eigenlijk wel heel kinderachtig, maar misschien kan het juist daarom wel werken. Bij een kind is het ook herhaling, herhaling, herhaling dat er voor zorgt dat ze dingen leren. Mochten we gaan LAT-ten dan hoop ik dat de kinderen bij haar kunnen blijven. Niet dat ik ze niet zou willen, maar we hebben vroeger min of meer de afspraak gemaakt dat als we niet meer samen zouden zijn zij zou mogen kiezen of ze voor de kinderen zou willen zorgen of niet. Ik zou het haar ook niet aan kunnen doen om haar de kinderen af te nemen (zo zou zij het voelen). Daarnaast, ze is gek op de kinderen en zorgt goed voor ze.
@Face2, veel herkenbare dingen in je verhaal. Knap van je dat je toch iedere keer weer probeert de draad op te pakken en aan de situatie te werken.
Even het hotel-verhaal verduidelijken: het werk waar ik aan denk is werken op projectbasis (freelance). Dat zou in mijn branche betekenen dat ik dan weer een paar maanden in Groningen zit, dan weer een paar maanden in Limburg, Flevoland, of misschien zelfs wel Duitsland, Belgie of Engeland. Dan is een eigen huis dus geen oplossing. Ik ga er dan wel van uit dat ze geen buien meer heeft die tot een echte crisis (gevaarlijke situatie voor haarzelf of de kinderen) kunnen leiden. Ik zou ook de kinderen kunnen nemen, maar dan zouden ze heel veel dagen naar een kdv moeten, en ik wil dat haar ook niet aan doen (zie boven). Overigens zou ik mijn kinderen alleen in de weekenden zien geen probleem vinden. Als ik kijk naar hoe ik ben en naar hoe mijn kinderen zijn, geloof ik niet dat het ten koste van de band tussen ons zou gaan.
woensdag 29 augustus 2007 om 13:28
woensdag 29 augustus 2007 om 13:58
woensdag 29 augustus 2007 om 14:19
woensdag 29 augustus 2007 om 14:45
Hoi, ten eerste kan ik je aanraden om een boek te lezen over borderline en wat het met de betrokkenen doet. Dat doet mijn vriend momenteel ook en dat is heel leerzaam voor hem. Zo staat er uitgelegd hoe je als partner met bepaalde zaken om moet gaan. Heel cru gezegt: je láát over je heen lopen. Want als ze alleen is gaat het goed maar als jij er bent wordt ze passief. Ze moet weer leren verantwoordelijk te worden voor haar eigen gedrag.
Het boek heet Borderline de baas, gids voor naastbetrokkenen en je kan hem gewoon op bol.com bestellen.
Verder vraag k me af of je vriendin medicijnen gebruikt. Ik ben zelf aan de citalopram en ben nu weer in staat te werken en een redelijk normaal leven te hebben zonder al te veel extreme pieken en dalen. Wat ook geholpen heeft is dat ik aan de prikpil ben waardoor mijn menstruatiecyclus en bijbehorende pms klachten zo goed als weg zijn. Heeft ook voor veel rust in de tent gezorgt. Hopelijk hebben jullie wat aan de tips. Groetjes!
Het boek heet Borderline de baas, gids voor naastbetrokkenen en je kan hem gewoon op bol.com bestellen.
Verder vraag k me af of je vriendin medicijnen gebruikt. Ik ben zelf aan de citalopram en ben nu weer in staat te werken en een redelijk normaal leven te hebben zonder al te veel extreme pieken en dalen. Wat ook geholpen heeft is dat ik aan de prikpil ben waardoor mijn menstruatiecyclus en bijbehorende pms klachten zo goed als weg zijn. Heeft ook voor veel rust in de tent gezorgt. Hopelijk hebben jullie wat aan de tips. Groetjes!
woensdag 29 augustus 2007 om 23:21
Het klopt inderdaad ook wel dat ik haar af en toe laat leunen. Aan de ene kant omdat ik het sneu vind als ze in de problemen komt. Aan de andere kant ook omdat als ik niet ingrijp oid de consequenties van haar gedrag ook voor mij en de kinderen zijn (chaos in huis, zij problemen op haar werk, teveel geld uitgegeven, enzovoort).
Ik heb een vrij groot verantwoordelijkheidsgevoel en zij 'haat' verantwoordelijkheid. Zodra ze op iemand kan leunen doet ze dat.
Als ik haar niet help dan heb ik het gevoel dat ik haar laat vallen. Stel dat ze haar baan kwijtraakt, terwijl ik dat had kunnen voorkomen door haar te helpen met hoe ze dingen aan kan pakken? Maar ik begin me ook steeds meer te realiseren dat ik daar allemaal niet verantwoordelijk voor kan zijn. En ik weet dat ik haar op de lange termijn ook niet help door steeds maar vangnet te zijn. Maar het blijft gewoon moeilijk om iemand waarvan je houdt te zien vallen en te moeten zeggen 'ik vang je niet op'.
Ik heb een vrij groot verantwoordelijkheidsgevoel en zij 'haat' verantwoordelijkheid. Zodra ze op iemand kan leunen doet ze dat.
Als ik haar niet help dan heb ik het gevoel dat ik haar laat vallen. Stel dat ze haar baan kwijtraakt, terwijl ik dat had kunnen voorkomen door haar te helpen met hoe ze dingen aan kan pakken? Maar ik begin me ook steeds meer te realiseren dat ik daar allemaal niet verantwoordelijk voor kan zijn. En ik weet dat ik haar op de lange termijn ook niet help door steeds maar vangnet te zijn. Maar het blijft gewoon moeilijk om iemand waarvan je houdt te zien vallen en te moeten zeggen 'ik vang je niet op'.
donderdag 30 augustus 2007 om 07:21
Opperdepop,
Je vriendin haat verantwoordelijk zijn.Dat lijkt me moeilijk wanneer je 2 kinderen hebt om groot te brengen.Uit je schrijven vind ze de verantwoording te groot dan.Lijkt me geen goed uitgangspunt als zij de kinderen grotendeels heeft .Zou ik eens een goed gesprek mee aangaan met haar mbt. de stappen die jullie willen nemen nu.
Ik begrijp dat zodra jij uit beeld bent het haar goed afgaat.Ik heb twijfels of dat goed zal blijven gaan ,jij in de w-enden en zij de kinderen door de week.Kan zij dat echt! aan op lange termijn?In het belang van de kinderen zou ik hier goed over nadenken gezien haar gedrag en de consequenties die kunnen volgen.Oók al gaat het al een tijd goed.
Het is idd. erg moeilijk om iemand 'los te laten' en de verantwoording bij haar leggen na jaren haar steunpilaar te zijn geweest.Je mag/kan elkaar steunen maar zo ik al zei ,en jijzelf beaamde,je hebt 2 kinderen en geen 3 !! .Eens zal je dit hebben te doorbreken want dit trek je niet langer.En je kinderen ook niet.In een relatie heb je niet constant op je qiuvieve((alert) te zijn.
Je vriendin haat verantwoordelijk zijn.Dat lijkt me moeilijk wanneer je 2 kinderen hebt om groot te brengen.Uit je schrijven vind ze de verantwoording te groot dan.Lijkt me geen goed uitgangspunt als zij de kinderen grotendeels heeft .Zou ik eens een goed gesprek mee aangaan met haar mbt. de stappen die jullie willen nemen nu.
Ik begrijp dat zodra jij uit beeld bent het haar goed afgaat.Ik heb twijfels of dat goed zal blijven gaan ,jij in de w-enden en zij de kinderen door de week.Kan zij dat echt! aan op lange termijn?In het belang van de kinderen zou ik hier goed over nadenken gezien haar gedrag en de consequenties die kunnen volgen.Oók al gaat het al een tijd goed.
Het is idd. erg moeilijk om iemand 'los te laten' en de verantwoording bij haar leggen na jaren haar steunpilaar te zijn geweest.Je mag/kan elkaar steunen maar zo ik al zei ,en jijzelf beaamde,je hebt 2 kinderen en geen 3 !! .Eens zal je dit hebben te doorbreken want dit trek je niet langer.En je kinderen ook niet.In een relatie heb je niet constant op je qiuvieve((alert) te zijn.
