De moed verloren

Ach meissie....het beeld wat jij schetst is ook niet om vrolijk van te worden.



Even een paar vraagjes:

- heb je hulp gezocht voor je somberheid?

- weet je of je misschien een depressie of iets anders hebt?

- heb je je somberheid met anderen gedeeld?



Kan me heel goed voorstellen dat het leven voor jou niks meer aan is, als je zo moet leven. In eenzaamheid.

Maar jij bent wèl degene die het zou kunnen veranderen, ook al denk je nu misschien dat dat zinloos is.



Je hebt het verhaal hier op het forum gezet, dàt is al een eerste stap. Je komt ervoor uit, je lucht je hart en daarmee erken je je probleem.

Volgende stap is om er ook ècht iets aan te gaan doen. Misschien eerst met babystapjes, maar elke stap vooruit is er een in goeie richting.



Ik hoop meis, dat dit topic jou alvast wat steun en troost kan geven en wellicht wat goeie tips en ervaringen waar je ook iets mee kan.



Van mij in elk geval een dikke *; en heel veel sterkte.

Moed niet laten zakken hoor!



Liefs Reina

Jee meid, het heeft je bepaald niet meegezeten op jouw tocht naar hulp.

Ben je al wanhopig, loop je ook nog tegen dit soort minkukels aan.

Bah, boos kan ik erom worden!



Toch Solfo, wil ik je op het hart drukken om de moed niet helemaal te laten zakken. Dat je gedachten krijgt om het leven te verlaten, is onder jou omstandigheden helemaal niet zo gek. Als alles zo uitzichtloos is, lijkt dat een heerlijke uitweg. Eindelijk niet meer die strijd, die somberheid!

Ik heb die gedachten ook ooit gehad meis, maar het is bij de gedachten gebleven (vond het toen wel een prettig idee dàt er een uitweg was...)



Ondanks je beroerde ervaringen met de hulpverlening zou ik je toch aanraden om dit niet in je eentje te doen.

Een goeie therapeut (en in jouw geval denk ik een vrouwelijke) kan je echt weer op de goeie weg helpen en je leren omgaan met je somberheid.

Misschien is er een aanwijsbare reden voor.

De juiste medicatie kàn een hoop goeddoen (maar die mag een psycholoog inderdaad niet voorschrijven!)

Je zou zelf eens een therapeut kunnen benaderen (adressen genoeg op internet) en je verhaal doen. Kijken of het 'klikt' en of je vertrouwen kunt opbouwen met deze persoon.



Weet je man trouwens van je stemming en je gevoelens? Heb je het met hem gedeeld? En zo ja, wat vind hij daarvan en wat doet hij ermee?



Je schrijft ook dat je je niet op je plek voelt bij je nieuwe collega's. Heb je een idee hoe je aan dit gevoel komt en heb je het vaker gehad?

Jouw collega's mogen jou wèl, vertel je, dus jouw gevoel komt niet door hun benadering.

Zou je tòch niet eens naar een van die avondjes gaan (en dan maar even wat opgelaten voelen)? Gewoon, om te ervaren en jezelf niet te isoleren van je collega's.



En zijn er in je woonplaats geen sport- of hobbyclubs, vrijwilligerswerk of anders sociale dingen? Al doe je het maar om even je aandacht op wat anders te richten dan alleen thuis te zitten piekeren.



Nogmaal Solfo, jij bent de enige die jouw situatie kan veranderen, hoe moeilijk dat ook lijkt. En op dit moment neig je naar opgeven, maar die weg is wel het alleruiterste, dat weet jij ook.

Daarvoor ligt nog een héél scala aan mogelijkheden die jou wellicht weer wat zin in het leven kan geven.

Het lijkt me absoluut de moeite waard om het in elk geval te proberen, blijven proberen....ook al vind je het eng, moeilijk en zelfs zinloos.



Zou je dat kunnen Solfo?

Ik begrijp dat je je buik vol hebt van alles wat maar 'psych' heet Solfo, maar er zijn nog zoveel meer therapeuten en deskundigen die wèl integer zijn en die jou gerichte hulp kunnen bieden.



Natuurlijk zou je wensen dat je op een dag opstond en die hele somberheid ineens *floep* weg was, dat het 'gewoon' over zou gaan.

Maar helaas is dat geen realiteit en nu ik lees dat jij er al zoveel jaren mee loopt, is er toch iets structureels aan de hand.

Zou best kunnen dat je lijdt aan een chronische depressie (ik ben wat huiverig om hier zomaar een etiketje te plakken, maar het is een beetje de indruk die ik uit jouw berichten krijg...).

Depressies (en zeker langdurige) gaan over het algemeen niet vanzelf over en je ontnemen je alle energie en lust tot leven. Het leven wordt een grote strijd en dat maakt je zó moe! En zó lang! Dàt merk jij wel.

Inderdaad ben ik ook depressief geweest Solfo en ik ken dit gevoel van jou heel goed. Ik heb wel gekozen voor de weg van de therapeut (ik wilde ook perse een vrouwelijke trouwens) en medicatie en dat is heel goed gebleken.



Heel jammer dat je dit niet met je man kan bespreken en dat praten uberhaupt moeilijk is met hem. Dan voel je je nog eenzamer in je somberheid.

Je dochter lijkt me niet de aangewezen persoon om als vertrouwenspersoon te dienen, maar ik begrijp dat je wel goed met haar kan praten. Dat is dan weer heel erg fijn!

Je kan trouwens ook op internet een therapeut raadplegen, heb ik eens gelezen hier op het forum. Misschien weet iemand de sitenaam nog.

Dan heb  je online contact met een hulpverlener. Misschien niet ideaal, maar wel een oplossing op je verhaal kwijt te kunnen en wat steun te krijgen.



Goed dat je je hebt voorgenomen om eens naar een collega-avond te gaan! Kijk, da's alvast een goeie stap. Ze hebben getoond dat ze je graag mogen, dus wie weet is er iemand daar waar een leuk contact mee op kan bouwen.

Ik vind het ook heel moedig dat je je verhaal hier neergezet hebt en over dit onderwerp wil praten hier. Je zult zien dat er veel meer lotgenoten zijn en je niet alleen staat in je probleem.



Denk toch nog eens na over een therapeut meis. Misschien moet je het nog een keer een kans geven. Ook zelf mondig zijn: als iemand je geen goed gevoel geeft, ga je naar een ander. Net zo lang tot je iemand vindt die wel goed voor jou is.

Je zult het, hoe dan ook, zelf in de hand moeten nemen Solfo. Actie ondernemen in een richting die jou leven zingeving geeft.

Ik hoop dat je morgen meer reacties krijgt waar je daadwerkelijk iets mee kunt.



Heel veel sterkte! :R

liefs Reina

Solfo,kop op*;

Vond dit nog voor jou:



www.emailpsycholoog.nl

www.psyadvies.nl



Online hulpverleners.

Misschien kan je er iets mee.

Lieve Solvo,



Wat RA ook al zei, het zit je totaal niet mee. Ik sluit me aan bij RA met haar woorden. Ik weet nog iets waar je online hulp kan krijgen, ik zoek het zo even voor je op.



Iets anders waar ik je graag een tip over wil geven. Kijk eens op deze site http://www.nieuwemensenlerenkennen.nl/

Mijn vriendin heeft zich hier ook ingeschreven en binnenkort ga ik ook eens mee met een uitje. Het is dus geen datingsite of speciaal voor singles. Mij lijkt het heel leuk.



Ik zoek het andere online hulp site voor je op.



Liefs en koppie op. *;

Gevonden, Interapy, hier. Je hebt daarvoor wel een verwijzing van je huisarts nodig.



Oh ik zie dat ik je naam verkeerd schreef, Solfo moest het zijn.

Lieve Solfo ..kop op meis*;

Hier op het viva forum zit ook iemand die je misschien kan helpen!

Het is een personal coach en ik heb gelukig ook van zijn hulp gebruik mogen maken!

Kusss

Hoi Solfo,



Misschien ben je momenteel een beetje in een negatieve spiraal belandt. Je was op zoek naar hulpverlening, maar eigenlijk ben je daardoor alleen maar somberder geworden. Ontzettend K*T dat jij nou net de verkeerde psycholoog hebt getroffen, maar de meeste mensen die in de hulpverlening werken, die doen dat omdat ze mensen graag verder willen helpen in hun leven.



Heb je trouwens nooit actie ondernomen om die psycholoog aan te klagen?

En zoals al eerder is gezegd ga vrijwilligerswerk doen of zoek een leuke hobby. Zoek iets waarbij je met mensen bezig bent en je weer vertrouwen in mensen krijgt.



Ik snap je probleem over dat praten. Ik trek ook niet zo snel mijn mond open, omdat ik snel het gevoel heb dat mensen me niet begrijpen. Maar weet je dat mensen om me heen daar eigenlijk ontzettend van balen? Ze geven zelf ook aan dat ze het soms vervelend vinden dat ik mijn gevoel niet zo snel uit, en wie weet zou jou man het ook wel heel fijn vinden als je je hart eens bij hem uit stort (al is het maar een beetje). Misschien kun je aangeven dat je even niet zo lekker in je vel zit en wie weet kan hij je wel een hart onder de riem steken.



Suc6 ermee!

Hi Solfo,



Ik denk dat veel mensen zich herkennen in je relaas. Misschien is dat een troost, weliswaar een schrale waarschijnlijk.



De uitspraak van RA vond ik mooi en vooral herkenbaar; 'het idee dat er een uitweg is, geeft (gaf) me rust.' Je hebt niks te verliezen, er staat niks op het spel. Neem je iedere dag voor dat je er een mooie dag van gaat maken. Als dat niet lukt is er niks aan de hand. Morgen is er weer een dag.  



'Hulp zoeken' zoals velen hier noemen kan tijdelijke 'verlichting' brengen en misschien inzicht geven in je eigen systemen. Misschien helpt het, misschien ook niet. Ik leef vanuit de overtuiging dat elke verandering, op welk vlak dan ook, vanuit jezelf moet komen.



Ik ben zelf afgestudeerd psychologe, maar heb er bewust voor gekozen om hier 'niks' mee te doen.

Hier op het forum wordt vaak gekscherend de term 'amateurpsycholoog' gebruikt en dat vind ik een onderschatting van de individuele kwaliteiten. Alles wat ik tijdens mijn opleiding heb geleerd, heeft het gros van de schrijvers hier in levende lijfe zelf ondervonden en ervaren. Net als jij. Daar hoef je geen studie voor te volgen.



M.a.w. , je kunt het prima zelf! Daar heb je niet één of andere idioot voor nodig die jou verteld (in ruil voor veel te veel geld) hoe het wel of niet moet. Dat weet je zelf wel!

Een depressie komt doorgaans voort uit een tekort van de aanmaak van de natuurlijke stof serotine. Als jij een een antidepressiva zou gaan slikken zou de helft van je probleem al opgeheven zijn.

Een andere methode is jezelf 'programeren'! Iedere ochtend opstaan, in de spiegel kijken en jezelf vertellen dat je gelukkig bent!

Hoi Solfo,



Die ongelofelijk eikel van een psycholoog en zn enge vrouw waren natuurlijk geen afspiegeling van de beroepsgroep. Je kan hem overigens nog aanklagen.



Mijn idee:

Ik raad je aan via de huisarts een verwijzing naar het Riagg te vragen, het Riagg kan je weer doorverwijzen naar echt goede hulp. Voordeel hiervan is dat je het niet zelf hoeft te betalen. Er zijn wel wachtlijsten helaas, maar in de tussentijd kan je dan eens in de zoveel tijd met iemand praten.

Doe er iets aan voordat je nog somberder wordt, dit is zonde van je leven, en het hoeft helemaal niet, je kan er iets aan doen!

Medicijnen moet je goed over nadenken, het kan je helpen, maar ook je gevoel afvlakken, waardoor je huplvraag weer minder wordt. Maar zorg dat je je medicijnen altijd via een psychiater voorgeschreven krijgt, en niet via de huisarts of een eerstelijns psycholoog (zo een die zelfstandig werkt en die je 6 keer vergoed krijgt en daarna zelf moet betalen), althans, zo denk ik erover. 

Sterkte ermee..



Ps, wel fijn dat je een achtertuin hebt.. heb ik niet :-)

Solfo, ik probeer je ook maar een beetje op mijn manier te helpen, dus misschien heb je er absoluut niks aan aan wat ik ga schrijven. Dan is dat maar zo, dan hoef je er natuurlijk ook niks mee te doen. Maar ik bedoel het dus goed. :$



Uit je eerste berichtje leek het alsof je echt niks had om voor te leven. Maar uit de volgende heb ik geleerd dat er toch meer mensen dicht bij je staan of om je geven dan ik eerst dacht. Je hebt een dochter, een man, een job,... Ik weet ook wel dat als je depressief bent dat je die dingen niet persé als een "rijkdom" ziet, maar misschien moet je jezelf toch (proberen) aanleren om weer van kleine dingen te genieten.

Om heel klein te beginnen: je zit 's avonds voor tv of als het goed weer is, zit je buiten. Toch heerlijk om 's avonds lekker buiten te zitten als het nog warm is. Met een lekker glaasje wijn, fruitsap (of wat je ook maar lekker vindt). Gewoon genieten van bloemen die zijn uitgekomen in je tuin, vogels die fluiten,... Zelfs als je geen tuin hebt (wij hebben alleen een balkonnetje tot hiertoe) kan het nog zo leuk zijn. Ik kan er echt van genieten om daar alleen te zitten.

En als het slecht weer is, kan je het voor tv toch ook gezellig maken. Kijk in de tv-gids of er programma's zijn die je echt wil zien en zap niet gewoon lusteloos van het ene naar het andere. Als er echt niks op is, kan je een filmpje huren of lekker lang in bad gaan liggen met een boek of tijdschrift.

Ik zeg niet dat je van deze dingen meteen weer dolgelukkig gaat worden, maar het is een begin. Probeer het zelf weer in handen te nemen! Zelfs op je eentje!



Je schrijft dat je man het erg druk heeft en veel met zijn hobby bezig is. Ik ga ervan uit dat jullie soms toch wel eens iets samen doen? Ook al gebeurt het niet zo vaak, probeer het dan op kwalitatief vlak een beetje op te krikken. Ga eens lekker uit eten (of kook zelf een lekker menu). Ga eens naar theater of bioscoop (kan je ook met iemand anders doen natuurlijk). Ik weet niet wat voor hobby hij uitoefent, maar kan je niet eens een keer mee om te gaan kijken of hem ergens bij helpen?



Heel begrijpelijk dat je je dochter niet wil lastig vallen met je problemen. Maar dat betekent niet dat jullie samen geen leuke dingen kunnen doen. Een dagje shoppen met dochter of een avondje afspreken (kan je gezellig samen buiten zitten).



En naar zo'n avondje met de collega's moet je zeker heen gaan! Ik ken het gevoel, je voelt je opgelaten en onzeker. Maar dat wordt echt beter! En mensen appreciëren het als je ook wat moeite doet om hen te leren kennen.



Ik weet wel dat dit allemaal kleine dingen zijn. Maar het geheim is gewoon om te proberen weer positief tegen dingen aan te kijken. En niet lusteloos blijven zitten en alles op je af laten komen. Zelfs als niemand op dat moment tijd voor je heeft, kan je op je eentje nog leuke dingen doen!



Als je echt ver weg in het zwarte gat zit, dan heb je natuurlijk niks aan mijn "tips". Maar aangezien je toch zelf het initiatief neemt om een topic te openen en erover te schrijven, denk ik dat er toch ergens nog wat kracht en energie moet zitten waarmee je je leven zelf weer een positieve wending kan geven.



Heel veel sterkte en een dikke knuffel.

Ik ben zelf afgestudeerd psychologe, maar heb er bewust voor gekozen om hier 'niks' mee te doen. Hier op het forum wordt vaak gekscherend de term 'amateurpsycholoog' gebruikt en dat vind ik een onderschatting van de individuele kwaliteiten. Alles wat ik tijdens mijn opleiding heb geleerd, heeft het gros van de schrijvers hier in levende lijfe zelf ondervonden en ervaren. Net als jij. Daar hoef je geen studie voor te volgen.



Hoi Roza, ik ben van mening dat psychologie vooral een ambacht is, en jarenlang in de praktijk moet worden geleerd. Dat je alleen de opleiding hebt gedaan (ok, misschien heb je een paar stages gelopen) zegt niet zo veel over jouw kwaliteiten.

Dat je TO afraadt hulp te zoeken:



M.a.w. , je kunt het prima zelf! Daar heb je niet één of andere idioot voor nodig die jou verteld (in ruil voor veel te veel geld) hoe het wel of niet moet. Dat weet je zelf wel!



..terwijl zij gedachten heeft die ze niet eens durft uit te spreken en haar zelf bang maken en heel verdrietig zijn vind ik dan ook niet echt blijken van inzicht.

En dat je vervolgens een depressie zo omschrijft:



Een depressie komt doorgaans voort uit een tekort van de aanmaak van de natuurlijke stof serotine. Als jij een een antidepressiva zou gaan slikken zou de helft van je probleem al opgeheven zijn.



Een depressie ontstaat zelden uit het niets en heeft meestal psychosociale oorzaken, problemen op werk, met mensen, een trauma, opvoeding. (Daarnaast heet het stofje seroTOnine ipv serotine).



Een andere methode is jezelf 'programeren'! Iedere ochtend opstaan, in de spiegel kijken en jezelf vertellen dat je gelukkig bent!



Ja, dat werkt echt bij iemand die depressief is..

Rosa, misschien kan je je kennis over psychologie en psychiatrie wat updaten.

Het lijkt me best belangrijk dat Solfo een beetje vertrouwen krijgt in hulpverlening.

Helaas geen advies maar wel een hele dikke



*;*;*;*;*;*;*;  knuf voor jou!!!!!!!!!!

Vana, dat ik er voor gekozen heb om 'niks' meer met mijn studie te doen is een hele bewuste keuze. Ik heb m'n diploma gehaald en that's it! Buiten mijn stages heb ik wel degelijk de interessante dame uitgehangen met prachtige verhalen. Maar inderdaad ervaring doe je pas op in de praktijk, real life! En dat geldt dus ook voor TO en welke willekeurige lezer/schrijver dan ook. Mensen onderschatten zichzelf, het eigen inzicht en gevoel!

(psycho)therapie houdt niks meer of minder in dan 3/4 uur slechts over jezelf praten, zonder schuldgevoel.



Ik ontraad niemand om hulp te zoeken, maar ik ben er van overtuigd dat de werkelijke omslag (inzicht) vanuit jezelf moet komen en niet vanuit een theorie die ooit bedacht is door iemand die ook met zichzelf in de knoop zat.

Menig mens, en dus ook TO is intelligent genoeg om die omslag zelf teweeg te brengen!

Oh ja hoor, dat klopt Roza. Een gebroken been kan je ook heel best zelf spalken, maar dan moet je eerst wel weten hoe het moet.



Natuurlijk kan Solfo het best zelf. Dat zal ook wel moeten, want dat doet de psych toch echt niet voor haar. Maar ondanks dat Solfo best veel heeft, voelt ze dat niet zo. En ze krijgt hier al inzichten van een aantal forummers. Dus als ze een goede psych vindt, kan dat proces alleen maar sneller gaan.

@TO,

is er bij jou in de buurt geen leuke sportschool waar je lid van kan worden? Op de sportschool ben je lekker actief bezig en je leert andere mensen kennen. Ik herken je gevoel wel een beetje. Ik ben gana sporten, dit heeft mij erg uit mijn sociale isolement getrokken. Laat de wereld zien dat JIJ de moeite bent om mee om te gaan!! 



Heel veel sterkte!! 

Solfo, allereerst een *; voor jou!



Roza, met alle respect voor jou en je opleiding, maar ik ben het met jouw benadering niet eens.



Je zegt dat psychotherapie niet meer is dan een tijdje over jezelf te praten, zonder schuldgevoel en dat iedereen voldoende zelfinzicht bezit om aan jezelf te werken.



Dat bestrijd ik. Als ervaringsdeskundige weet ik dat psychotherapie veel meer is dan dat. Een therapeut biedt je goed gereedschap en wijst je op denkfouten en innerlijke belemmeringen, waar je zelf vaak niet bij kan.

Vergelijk jezelf met een grammofoonplaat. Die speelt (in je hoofd) steeds hetzelfde verhaal af. Bovendien zit hij vol krassen, die de naald doen overslaan en het 'geluid' vervormen.

Een therapeut helpt je 'de naald' een groef verder te zetten en leert je de vervormingen op te sporen. Zaken waar je zelf geen 'oor' voor hebt, omdat ze denkt dat het zo hoort, omdat je het altijd zo gehoord (gedaan) hebt.

Een therapeut biedt je nieuwe inzichten, waar je zelf mee verder kan. In die zin is therapie uitermate heilzaam en ontwikkelend en gaat echt verder dan een uurtje babbelen zonder schuldgevoel!



Dat een depressie sec een kwestie is van serononinetekort vind ik ook kort door de bocht. Een depressie is veeleer een combinatie van factoren, waaronder een chemische disbalans. Medicatie kàn daarbij een goed middel zijn, maar lang niet altijd en lang niet altijd afdoende.





Solfo, zoals ik je vannacht al schreef, ben jij zelf degene die jouw situatie kan veranderen en welke weg je daarvoor kiest, is natuurlijk geheel aan jou.

Maar ik raad je toch aan dit niet alleen te doen. Vanwege de boven genoemde redenen.

Natuurlijk is het altijd zinvol te proberen om elke dag als positief te beschouwen en proberen te genieten van de kleine dingen. Maar zelf weet ik uit ervaring, dat als je een depressie hebt, dat vaak helemaal niet haalbaar is. Juist omdat die somberheid zo hardnekkig is en dat je het vermogen tot genieten en positiviteit ontneemt. Die somberheid zal eerst (gedeeltelijk) moeten worden weggenomen (dan wel door medicatie, dan wel door (zelf)therapie), voordat je je toebent om jezelf positief te bekrachtigen. Vanaf dat moment kun je leven zelf weer oppakken en jezelf ondersteunen.



Nogmaals sterke meis, ik hoop dat je de juiste stappen weet te zetten om het leven weer kleur te geven en de dagen weer wat lichter te beleven!

Lieve Solfo,



Ik durf niet te beweren dat mensen niet zelf uit een "depressie/depri periode" kunnen komen. Maar wat Reina al zei, je zit vaak zelf in een neerwaardse spiraal. En daar is moeilijk uit te komen. Ik herken het zelf ook. Ik zeg en wil a denken maar b gebeurd. Of verval je snel weer in gedrag a.

Wat ik wil zeggen is dat je soms wat handvatten aangereikt moet krijgen. Ik begrijp dat je daar natuurlijk super huiverig voor bent. Geheel terecht. Maar kijk toch of je er iets mee kan doen. Niets doen helpt niet. En het is helaas niet zo dat je wakker wordt en je een andere dag geheel anders voelt.

Je mist ook natuurlijk een uitlaadklep. Dat kan je ook niet zomaar met iemand opbouwen. Hopelijk kan dit een soort uitlaadklep voor je zijn maar ga serieus ook nog op zoek naar een hulpverlening waar je wel vertrouwen in hebt, of kunt krijgen. Al is het maar online.

Solfo... ik denk dat je geen hulp via hulpverlening nodig hebt. Simpelweg omdat ik, je verhaal lezend, denk dat het puur en alleen eenzaamheid is waardoor je je zo depressief voelt. De eenzaamheid moet opgelost worden.

Dat lukt door meer - diepere - contacten met andere mensen te krijgen en niet door gesprekken met een hulpverlener te voeren. Dan voel je je nl. alleen nog maar meer een probleemgeval en dat ben je niet!



Ik heb zelf lieve familie, vrienden en collega's, maar besef dondersgoed dat dit een kwestie van geluk is. Van het op het juiste moment de juiste mensen ontmoeten & om je heen hebben.



(Nu is het wel zo dat ik iemand ben die zowel privé als op het werk nu en dan initiatieven neemt tot leuke activiteiten, maar deze activiteiten kun je alleen uitoefenen als er animo voor is, dus ook dit beschouw ik als een kwestie van geluk...)



Kijkend naar dit alles... zou ik jou hulpverlening ontraden. Als je gesprekken hebt met een hulpverlener wordt je binnenstebuiten gekeerd, gepsychologiseerd... wordt al dan niet zogenaamd naar boven gehaald waarom het bij wijze van spreken "aan jou ligt" dat je je eenzaam voelt... Nee, dat is niet goed voor je zelfbeeld! Nogmaals ik denk dat het puur toeval is dat jij qua vriendschappen niet op het juiste moment de juiste mensen bent tegengekomen. (Gelukkig heb je wel lieve familie... dat is goud waard.)



Advies? Hmmmm... een forumberichtje plaatsen kan natuurlijk niet zonder advies te geven.... Wat kun je nu concreet doen om de contacten te krijgen waar je behoefte aan hebt?



Ik las al ergens de tip om eventueel vaker leuke dingen met je man te doen. Dat is een super-tip! En wellicht ook de eerste en gemakkelijkste stap richting je beter voelen! Ook heb je zelfs een dochter! Ja, je hebt veel lieve familie en je hebt je eigen gezin, dus dat nemen ze je in ieder geval niet af! Haal alles eruit wat erin zit!



Verder kun je mensen ontmoeten (en waardering voelen) als je bijv. meedoet aan dingen die er in de buurt worden georganiseerd (een buurtvereniging, meehelpen op de jaarlijkse straatspeeldag...). De buurt staat vaak te springen om vrijwilligers.



Wat ik misschien zelf ook zou doen is in de wekelijkse (gratis) stadskrant kijken wat er zoal georganiseerd wordt. Nu moet ook weer gezegd worden dat ik in een grote stad woon, en als je dan die weekkrant openslaat ontkom je bijna niet aan de activiteiten... Nee, men komt je je huis niet uittrekken, maar de activiteiten zíjn er... je hoeft er alleen maar heen te gaan... als jou dit wat lijkt natuurlijk.



Even denken... ik ken iemand die via internet een leesclubje heeft opgericht, samen met anderen. En een vriend van mij heeft via via weer een "eetclubje", waar maandelijks een nieuw restaurant uitgeprobeerd wordt. Op deze manier zou je een steeds terugkerende activiteit in je leven kunnen krijgen.



En een laatste tip... contacten die je een echt geluksgevoel opleveren, kosten vaak tijd om te groeien. Het zou erg vreemd zijn als iemand bijvoorbeeld "meteen vrienden" met je wil zijn na een eerste contact... denk daar maar aan als je in het begin denkt dat het niet gaat lukken!!



En ja, ik weet dat als je je zo voelt als jij je voelt, je geen vreugde en voorpret kunt voelen als je initiatief moet nemen voor het e.e.a. Toch is het de enige mogelijkheid... JIJ moet op de treintjes stappen die in je leven voorbij komen.

Lieve Solfo,



Ik durf niet te beweren dat mensen niet zelf uit een "depressie/depri periode" kunnen komen. Maar wat Reina al zei, je zit vaak zelf in een neerwaardse spiraal. En daar is moeilijk uit te komen. Ik herken het zelf ook. Ik zeg en wil a denken maar b gebeurd. Of verval je snel weer in gedrag a.

Wat ik wil zeggen is dat je soms wat handvatten aangereikt moet krijgen. Ik begrijp dat je daar natuurlijk super huiverig voor bent. Geheel terecht. Maar kijk toch of je er iets mee kan doen. Niets doen helpt niet. En het is helaas niet zo dat je wakker wordt en je een andere dag geheel anders voelt.

Je mist ook natuurlijk een uitlaadklep. Dat kan je ook niet zomaar met iemand opbouwen. Hopelijk kan dit een soort uitlaadklep voor je zijn maar ga serieus ook nog op zoek naar een hulpverlening waar je wel vertrouwen in hebt, of kunt krijgen. Al is het maar online.

Het lijkt of ik nu zeg om geen hulp te zoeken, ik denk juist dat je dat wel moet doen. Alleen zoek iets waar je je prettig/veilig bij voelt. Een vrouwelijke psychiater of iets online.