De moed verloren

:@

Ik begrijp wel wat Roza wil zeggen hoor. Een (zware) depressie is puur chemisch, al is er wel een aanleiding geweest natuurlijk. Dat hoeft niets groots te zijn, sommige mensen zijn (door erfelijkheid, door verminderde serotonine-aanmaak) erg vatbaar voor depressie. Dan kan een antidepressivum (en het is soms zoeken naar degene die bij je past) je leven net weer dat beetje zin geven, zodat je een aantal dingen die je ongelukkig maken ook wílt veranderen. Want dat is waar het vaak aan schort: iemand die ernstig depressief is ziet het nut van tandenpoetsen niet eens in, laatstaan het nut van grote veranderingen. Ik ben het wel eens met de dames die haar aanraden om naar een hulpverlener te gaan, allereerst voor medicatie en erna om structuren in je leven te ontdekken die je kunt veranderen. Natuurlijk moet je het zelf doen, maar soms verlies je het overzicht op je leven en dan kan een specialist je erbij helpen.



Succes!

Solfo... ik denk dat je geen hulp via hulpverlening nodig hebt.

Beste Halloooo,



Laat ik voorop stellen dat ik geen psycholoog ben. En het verhaal alleen kan interpreteren naar mijn eigen gevoel. Maar wel een gevoel wat ik heb meegemaakt. Ik kan en mag niet zeggen wat een ander mag schrijven maar ik zou zo graag willen zeggen dat je voorzichtig moet zijn met advies om geen hulp te zoeken.



Ik schreef al dat er best mensen zullen zijn die het zonder kunnen. Maar jij kent Solfo net zo min als ik.



Als ik lees van ik zie het leven niet meer zitten dan ga ik ervan uit dat het echt serieus is.



En dat kan je niet af doen met wat leuke dingetjes doen met vriendinnen.



Het leven niet echt meer zien zitten ben je echt een stap verder. Al niet meerdere stappen.



Ik zou je willen vragen om met dit advies te geven aan mensen die echt het leven even niet zien zitten achterwege te laten.



Juist heeft ze advies nodig. Van professionele hulp en evt dat ze hier haar hart kan luchten.

Hoi Mylenevalerie,



alle verhalen lezende moet ik zeggen dat ik me heeeeelemaal kan voorstellen dat je wellicht eerst je hart moet luchten, echt begrepen moet worden en eventueel medicijnen moet slikken. Om net dat stukje kracht te geven om dat te zoeken waar je naar verlangt: fijnere contacten met andere mensen. (Wat uiteindelijk het echte geluksgevoel oplevert. Want de forumschrijfster maakt toch duidelijk dat ze naar leukere contacten verlangt: ze weet dus al waar het hem wringt, en dat is al heel wat!)



Dat denk ik omdat ik ook een periode heb gehad dat ik echt dacht: ik kom mijn bed niet voor uit. Een intens verdrietig gevoel. Een gevoel dat zelfs ademhalen nutteloos was. Heb geen therapie of medicijnen gehad, omdat de aanleiding zo overduidelijk was, dat ik dacht dat het vanzelf wel weer over zou gaan. (Tot mijn grote dankbaarheid bleek dit ook zo te zijn.)



Ik schreef mijn stukje o.a. omdat ik beslist niet zou willen dat de forumschrijfster zou denken dat het aan haar ligt dat ze niet zoveel sociale contacten heeft... Je moet er niet ook nog eens een gevoel bij krijgen dat het aan jouw niet-leuke karakter ligt..!

Ben blij dat je die uitleg geeft Halloooo.

Maar wat voor jou of andere geldt hoeft niet voor een ander te gelden. MAAR ook niet omgekeerd. Voor de een kan hulp net niet the tool zijn om eruit te komen, en voor de ander wel. Waarom ik het dus toch tegen je zei om voorzichtig te zijn met bewoordingen om geen hulp te zoeken is het volgende. Vele mensen die om wat voor reden het leven minder zien zitten, kunnen toch net niet the tool pakken om er zelf uit te komen. Omdat je al in een afgezonderde situatie zit zie je ook geen uitweg. Niemand die je kan helpen weer in de "bewoonde" wereld te komen. Maar zelfs zo diep zitten dat je niet aan hulp denkt, of een nare ervaring hebt met prof. hulp. Laat ik voorop stellen dat ik ook niet weet of prof. hulp direct helpt, maar als ze goede hulp heeft is het altijd een stapje voorwaards. Uit ervaring weet ik hoe snel je diep zinkt zonder hulp. Dus ik wil absoluut niet zeggen dat mijn advies goed is, maar mensen die om wat voor reden het leven "even" niet zien zitten moet je niet licht nemen en daar is vaak hulp bij nodig.

(achteraf zeggen "hadden we maar...... " helpt niemand)



Ik hoop niet dat je dit als een persoonlijke aanval ziet. Ik vind het alleen persoonlijk een enge uitspraak om iemand te adviseren geen hulp te vragen.

Sotto, ik heb ook geen hoge pet meer op van de meeste hulpverleners, na wat ik bij mijn moeder heb gezien en zelf heb ervaren. Over het algemeen zaten die dames meer met zichzelf in de knoop dan ikzelf en zat ik op het spreekuur vooral m'n best te doen hen ervan te verzekeren dat ze heus, heus, echt, hun werk wel goed deden. Die ene keer in de drie maanden dat ze er waren tenminste, want de rest van de tijd zaten ze overspannen thuis en gingen het dan soms "op therapeutische basis" weer proberen. Ja en die therapeut was ik zo ongeveer :D



MAAR. Je zou eens groepstherapie kunnen overwegen. Daar kan het nooit zo ver uit de hand lopen dat een therapeut je misbruikt of er gewoon algeheel niks van bakt. Want dan zijn er anderen die dat ook zien gebeuren en dan kun je met elkaar overleggen en indien nodig bijsturen of ingrijpen. Je bent dan niet zo in je eentje afhankelijk van de grillen van 1 hulpverlener (vaak worden die groepen ook door 2 therapeuten gedraaid)



Zie je therapie toch niet zitten, dan heb ik nog een andere tip: veel mensen vinden het eng om zich aan te sluiten bij een sportclub of zangvereniging, of ze sluiten zich er wel bij aan, maar krijgen vervolgens toch niet echt contact, of niet zo snel, en geven weer op en komen niet meer en niemand die daar dan om maalt. Maar bij een vrijwilligersorganisatie waar je je hulp aanbiedt word je met open armen ontvangen. Daar zijn ze superblij dat je komt helpen, rekenen op je (dus het is voor jou ook minder makkelijk om het te laten afweten), je wordt gewaardeerd, mensen zijn blij met je, en je bent samen met anderen echt met iets goeds bezig. Het heeft mij veel goed gedaan me bij zo'n club aan te sluiten, veel meer dan bij de sportverenigingen of toneelclubs waar ik zat. Telkens als ze drie mensen hebben om een stand te bemannen en er is nog een vierde nodig, en jij meldt je aan, zijn ze superblij met je. En in zo'n veilige omgeving waar je je gewaardeerd voelt is het ook makkelijker om de stap te zetten om die mensen eens uit te nodigen op je verjaardag, of mee te vragen naar een terrasje of een film.



Ik hoop dat je hier wat aan hebt! En weet je, heel veel mensen in dit land zijn in meer of mindere mate eenzaam. Het is zo doodzonde als iemand daarvan uit het leven stapt vanwege zijn eenzaamheid terwijl er drie huizen verder misschien wel iemand precies zo zit en zijn gezelschap erg op prijs had gesteld. Zo zonde! Voor allebei...ontneem jezelf de kans niet om hieruit te komen. En leen in de bibliotheek het boekje "Nooit meer verlegen" van Roeland Schweitzer, want dat gaat niet alleen maar over verlegenheid, en je krijgt er acuut goede moed van

Klopt wat Bradamante zegt. Mijn moeder zit al meer dan 25 jaar in een lotgenoten groep. Het is fijn en vertrouwd bij zo'n groep. Ik heb het hier op het forum gehad met een groep. Een topic/groep waar ik al een jaar schreef waar de (meeste) forummers een geliefde/familielid hadden verloren aan zelfmoord. Ik heb er veel aangehad en we hebben elkaar ook irl ontmoet en er zijn mooie vriendschappen uit voortgekomen.

Ik weet hoe eng het is maar probeer het eens bij een topic die je aanspreekt. Of je kan het leuk hebben op het moment dat je schrijft, maar er groeien soms ook leuke vriendschappen uit de forumpostings.

Ik herken het Solfo. Nu heb ik wel vriendinnen en kennissen, maar ken wel een ander soort eenzaamheid. Er zijn dingen in mijn leven (gebeurd) die ik niet met hen kán delen. Te moeilijk, te ingewikkeld, weet niet waar ik moet beginnen.... En dat voelt ook zo eenzaam, opgesloten in mezelf. Maar weet je dat je een goede stap hebt gezet nu? Op dit forum heb ik hier en daar zoveel herkenning en erkenning gezien. Ook bij topics waar ik niet meeschrijf maar waar mijn gevoel wel bij aansluit. Ik denk dat jij hier ook dingen zult vinden die bij jou aansluiten. Je bent in elk geval over de drempel om contact te leggen.*;

Solfo, hoe is het? Heb je wat aan onderstaande tips? Geloof mij, ik zit soms ook heel diep en zie het zonnetje ook niet schijnen. En na zo'n periode voel je het zonnetje op je huid schijnen als je buiten loopt. Het gaat niet van de ene dag op de andere. Maar wat mij altijd helpt is dat ik weet dat ik er niet alleen voor sta. Zelf heb ik veel steun aan de forummers hier op Viva. Maar zoek steun of afleiding waar jij je prettig bij voelt.