Relaties
alle pijlers
Depressie en relatieproblemen
zaterdag 28 september 2024 om 19:32
Ik weet niet waar ik moet beginnen. Hopelijk lukt het me om structuur in mijn verhaal aan te brengen. Ik ben bekend op het forum, maar omdat ik kennissen hier heb, heb ik een nieuw account aangemaakt i.v.m. herkenbaarheid. Als iemand mij wel herkent, hoop ik dat diegene het voor zich kan houden en mij hier niet mee confronteert.
Mijn partner en ik zijn acht jaar samen en hebben twee (jonge) kindjes samen. Het gaat niet goed sinds we kinderen hebben. Na beide bevallingen kreeg ik een postpartum depressie. Dat heb ik nu nog steeds en ik word daarvoor behandeld. Het gaat al wel beter, maar ik ben er nog lang niet. Ik heb het gevoel dat ik op alle gebieden faal. Als moeder, als partner, als collega, als dochter, als vriendin. Ik vraag me regelmatig af: wat doe ik hier nog als toch niets lukt?
Het lukt me niet om voor de kinderen te zorgen, onze oudste heeft veel woede-aanvallen en ik kan niet de empathische, liefhebbende moeder zijn die ik graag wil zijn en dacht te kunnen zijn. Ik verhef vaak mijn stem en soms moet ik zelfs de drang onderdrukken om een tik te geven. De zorg voor onze baby gaat (nu, sinds een paar maanden) wel goed en daar geniet ik ook van. Het lukt me niet om een fijne partner te zijn, ik ben vaak boos en verdrietig en ik reageer dit af op mijn partner. Het lukt me niet om te werken, elke keer als ik probeer op te bouwen knap ik weer af. Gelukkig heb ik wel een begripvolle werkgever die hiervoor ruimte biedt. Het lukt me niet om een fijne dochter te zijn, ik ben complex opgegroeid en herleef mijn eigen jeugd weer nu ik kinderen heb en ben met terugwerkende kracht erg boos om wat er is gebeurd. Hierdoor lig ik in de clinch met mijn ouders, wat zij weer niet goed begrijpen. Het lukt me niet om een fijne vriendin te zijn, ik heb vaak geen energie om af te spreken en ook geen tijd. En als ik het wel heb, vind ik dat ik te veel negatieve aandacht vraag omdat het niet goed met me gaat. Ik ben ook vrienden verloren sinds ik kinderen heb.
Nu is er weer een ruzie ontstaan tussen mij en mijn partner, waarop hij met de kinderen is vertrokken naar familie. Ik ben nu alleen en ik weet me geen raad. Ik kan ook nergens naartoe, want ik gebruik medicatie waarmee ik tijdelijk niet mag autorijden en ik woon op een plek waar het ov niet toegankelijk is. Ik weet niet of ik wel verder wil met mijn partner. Ik heb het gevoel dat ik een onevenredige last draag in de zorg voor kinderen, huishouden en alle regelzaken daaromheen. Mijn partner vind van niet en vind dat hij ook veel doet. Dat is ook wel zo, ik zie soms situaties waarin de partner absoluut veel minder doet. Maar toch voelt het alsof ik een overgroot deel draag. Dat houd ik zelf vast in stand... Maar het is inmiddels zo complex geworden dat ik geen uitweg meer zie. Ik heb me nu net vanavond ingeschreven bij een woningcorporatie, omdat ik niet meer zie hoe het nog goed kan komen. Maar wat zou ik nu verder moeten regelen?
Mijn partner en ik zijn acht jaar samen en hebben twee (jonge) kindjes samen. Het gaat niet goed sinds we kinderen hebben. Na beide bevallingen kreeg ik een postpartum depressie. Dat heb ik nu nog steeds en ik word daarvoor behandeld. Het gaat al wel beter, maar ik ben er nog lang niet. Ik heb het gevoel dat ik op alle gebieden faal. Als moeder, als partner, als collega, als dochter, als vriendin. Ik vraag me regelmatig af: wat doe ik hier nog als toch niets lukt?
Het lukt me niet om voor de kinderen te zorgen, onze oudste heeft veel woede-aanvallen en ik kan niet de empathische, liefhebbende moeder zijn die ik graag wil zijn en dacht te kunnen zijn. Ik verhef vaak mijn stem en soms moet ik zelfs de drang onderdrukken om een tik te geven. De zorg voor onze baby gaat (nu, sinds een paar maanden) wel goed en daar geniet ik ook van. Het lukt me niet om een fijne partner te zijn, ik ben vaak boos en verdrietig en ik reageer dit af op mijn partner. Het lukt me niet om te werken, elke keer als ik probeer op te bouwen knap ik weer af. Gelukkig heb ik wel een begripvolle werkgever die hiervoor ruimte biedt. Het lukt me niet om een fijne dochter te zijn, ik ben complex opgegroeid en herleef mijn eigen jeugd weer nu ik kinderen heb en ben met terugwerkende kracht erg boos om wat er is gebeurd. Hierdoor lig ik in de clinch met mijn ouders, wat zij weer niet goed begrijpen. Het lukt me niet om een fijne vriendin te zijn, ik heb vaak geen energie om af te spreken en ook geen tijd. En als ik het wel heb, vind ik dat ik te veel negatieve aandacht vraag omdat het niet goed met me gaat. Ik ben ook vrienden verloren sinds ik kinderen heb.
Nu is er weer een ruzie ontstaan tussen mij en mijn partner, waarop hij met de kinderen is vertrokken naar familie. Ik ben nu alleen en ik weet me geen raad. Ik kan ook nergens naartoe, want ik gebruik medicatie waarmee ik tijdelijk niet mag autorijden en ik woon op een plek waar het ov niet toegankelijk is. Ik weet niet of ik wel verder wil met mijn partner. Ik heb het gevoel dat ik een onevenredige last draag in de zorg voor kinderen, huishouden en alle regelzaken daaromheen. Mijn partner vind van niet en vind dat hij ook veel doet. Dat is ook wel zo, ik zie soms situaties waarin de partner absoluut veel minder doet. Maar toch voelt het alsof ik een overgroot deel draag. Dat houd ik zelf vast in stand... Maar het is inmiddels zo complex geworden dat ik geen uitweg meer zie. Ik heb me nu net vanavond ingeschreven bij een woningcorporatie, omdat ik niet meer zie hoe het nog goed kan komen. Maar wat zou ik nu verder moeten regelen?
zondag 29 september 2024 om 08:50
Ik zou nu die beslissing niet nemen, maar vooral nog meer therapie zoeken. Ik neem aan dat je anti depressiva slikt?
Laat los dat je niet degene kunt zijn die je wilt zijn. Zo te horen ben je veel aan het verwerken, dat kost tijd en energie. Zoek daarbij meer specialistische hulp. Bespreek je openingspost met je therapeut.
Je niet gesteund voelen nu je het zo zwaar hebt is heel naar. Hoe denk je het alleen te kunnen gaan doen? Maak eerst jezelf sterker, neem daarna een besluit.
Laat los dat je niet degene kunt zijn die je wilt zijn. Zo te horen ben je veel aan het verwerken, dat kost tijd en energie. Zoek daarbij meer specialistische hulp. Bespreek je openingspost met je therapeut.
Je niet gesteund voelen nu je het zo zwaar hebt is heel naar. Hoe denk je het alleen te kunnen gaan doen? Maak eerst jezelf sterker, neem daarna een besluit.
zondag 29 september 2024 om 20:55
Je hebt heel veel op je bordje, geen wonder dat het allemaal teveel is. Ik snap je gevoel van falen, alleen is dat nu niet waar je prioriteiten liggen, eerst goed voor jezelf gaan zorgen en dan kun je weer een goede vriendin, dochter of partner zijn. Je zit in een moeilijke situatie! Tuurlijk is het voor je partner ook niet makkelijk.
Voorlopig dus niet aan werken denken, alleen maar aan herstel. En eigenlijk is dit ook geen goede tijd om beslissingen te nemen over je relatie. Eerst zelf sterker worden.
Voorlopig dus niet aan werken denken, alleen maar aan herstel. En eigenlijk is dit ook geen goede tijd om beslissingen te nemen over je relatie. Eerst zelf sterker worden.
maandag 30 september 2024 om 08:57
Ach vrouwtje, de wanhoop druipt van je bericht af.
Het wordt me uit je bericht niet duidelijk of je hulp hebt en/of medicatie slikt?
Wat kan die hulp voor je betekenen?
Wat Olliebollie zegt: probeer je te focussen op herstel en niet op werken en neem al helemaal geen grote beslissingen in deze toestand.
Liefs
Het wordt me uit je bericht niet duidelijk of je hulp hebt en/of medicatie slikt?
Wat kan die hulp voor je betekenen?
Wat Olliebollie zegt: probeer je te focussen op herstel en niet op werken en neem al helemaal geen grote beslissingen in deze toestand.
Liefs
maandag 30 september 2024 om 14:38
Eens, dit klinkt heel heftig. Al klinkt het hele vehaal voor de partner en kinderen ook niet prettig, hoe is hij/zijn zij er aan toe? Praten jullie samen over hoe het voor jullie beide is?
Weet hij hier ook van? Weet je voor jezelf ook goed waarom niet?
Deze voelt een beetje tegenstrijdig; hij doet het wel, maar hij doet het niet. Je gebruikt het woord soms, maar ook dat het voelt alsof jij het overgroote deel draagt. Ik kan me voorstellen dat je eigenlijk meer hulp nodig hebt, maar ik kan me ook voorstellen dat hij zijn handen (en hoofd) ook vol heeft met de situatie. Niet om afbreuk te doen aan jouw gevoel, want dat is zeker op zijn plaats! Jij hebt een hele pittige periode en zijn wereld zal ook niet gemakkelijk zijn. Kan hij hier mee omgaan? Begrijpen jullie elkaars realiteit?DeWegKwijt schreef: ↑28-09-2024 19:32Ik heb het gevoel dat ik een onevenredige last draag in de zorg voor kinderen, huishouden en alle regelzaken daaromheen. Mijn partner vind van niet en vind dat hij ook veel doet. Dat is ook wel zo, ik zie soms situaties waarin de partner absoluut veel minder doet. Maar toch voelt het alsof ik een overgroot deel draag.
Wil je dat het goed komt? Of leg je je neer bij hoe het is? Indien het laatste dan zou ik beginnen bij nadenken over hoe je het zou willen regelen met de kinderen. En daarna zaken die jullie nu delen inzichtelijk maken zoals rekeningen, abbonementen, verzekeringen, auto, huis en inboeldel bijvoorbeeld, zodat je weet wat je voor jezelf moet regelen.DeWegKwijt schreef: ↑28-09-2024 19:32Ik heb me nu net vanavond ingeschreven bij een woningcorporatie, omdat ik niet meer zie hoe het nog goed kan komen. Maar wat zou ik nu verder moeten regelen?
Al zou ik zoals Olliebollie3 en Prikkels zeggen je met klem afraden deze beslissingen te nemen in deze toestand. Been there, done that... Wanneer heb je voor het laatst echt rust genomen van alles?
stefjestuntpiloot wijzigde dit bericht op 30-09-2024 14:39
0.07% gewijzigd
maandag 30 september 2024 om 23:38
Het duurde even voordat mijn topic werd geplaatst, dus ik had niet door dat er al reacties waren. Dankjulliewel daarvoor.
Unaniem is het advies dus om geen beslissingen te maken tav mijn relatie. Ik wil dat ook eigenlijk niet, want ergens zie ik nog de man op wie ik verliefd ben geworden. Maar hij gaat ook gebukt onder de hele situatie en dat helpt niet mee natuurlijk. Ik denk ook vaak dat het voor hem makkelijker zou zijn als we uit elkaar gaan, dan heeft hij minder last van mij.
Mijn hulp bestaat uit tweewekelijks gesprekken. Ik sta op de wachtlijst voor aanvullende groepstherapie, maar daar kan ik waarschijnlijk pas in november mee beginnen. En de medicatie is inderdaad antidepressiva.
Wanneer heb ik voor het laatst rust genomen... nooit. Hoe dan? Ik kan niet lang weg van huis, hoogstens een dag, want mijn man trekt de zorg voor de kinderen niet zo lang. Dan word hij boos en kribbig en dat vind ik dan weer zielig voor de kinderen. En verder moet ik werken dus in die zin ben ik ook niet vrij om te gaan en staan waar ik wil. Het voelt alsof ik vast zit. Ik snak naar ademruimte maar voor mijn gevoel is er geen optie.
Unaniem is het advies dus om geen beslissingen te maken tav mijn relatie. Ik wil dat ook eigenlijk niet, want ergens zie ik nog de man op wie ik verliefd ben geworden. Maar hij gaat ook gebukt onder de hele situatie en dat helpt niet mee natuurlijk. Ik denk ook vaak dat het voor hem makkelijker zou zijn als we uit elkaar gaan, dan heeft hij minder last van mij.
Mijn hulp bestaat uit tweewekelijks gesprekken. Ik sta op de wachtlijst voor aanvullende groepstherapie, maar daar kan ik waarschijnlijk pas in november mee beginnen. En de medicatie is inderdaad antidepressiva.
Wanneer heb ik voor het laatst rust genomen... nooit. Hoe dan? Ik kan niet lang weg van huis, hoogstens een dag, want mijn man trekt de zorg voor de kinderen niet zo lang. Dan word hij boos en kribbig en dat vind ik dan weer zielig voor de kinderen. En verder moet ik werken dus in die zin ben ik ook niet vrij om te gaan en staan waar ik wil. Het voelt alsof ik vast zit. Ik snak naar ademruimte maar voor mijn gevoel is er geen optie.
maandag 30 september 2024 om 23:58
Je wil EN goede moeder zijn EN goede partner EN goede dochter EN goede vriendin EN een goede werknemer. Allemaal terwijl je een pittige depressie hebt, in de tropenjaren zit, een relatiedip hebt, therapie hebt en medicatie gebruikt, terwijl je wacht op extra hulp. Hoe realistisch is dit bij elkaar denk je? En een goede basis voor eventuele keuzes?
Lieve schat, even adem halen. En nog meer hulp vragen.
Lieve schat, even adem halen. En nog meer hulp vragen.
dinsdag 1 oktober 2024 om 03:35
Het is ook wel veel ja. Ik moet ergens een paar ballen laten vallen, maar gevoelsmatig kan dat niet. Ik weet ook niet goed waar ik meer hulp kan vragen. De vrienden die ik heb, hebben zelf ook kleine kinderen en bijzonderheden in hun leven waardoor er weinig ruimte is om mij te helpen. Ze zeggen wel eens: als je hulp nodig hebt, moet je het zeggen hoor. Maar ik kan ook geen concrete hulpvraag bedenken. Ik heb zelf geen familie, alleen mijn ouders, en die wil ik niet meer om hulp vragen omdat zij in het verleden hebben laten zien dat ze niet betrouwbaar zijn in de zorg voor onze kinderen. En mijn schoonfamilie woont allemaal op minimaal een uur rijden. Het voelt niet oké om van hen te vragen zo lang te gaan rijden om mij te helpen. Dus ga ik maar weer door, en sleep ik me maar weer door de dag....Pimpelmeesje87 schreef: ↑30-09-2024 23:58Je wil EN goede moeder zijn EN goede partner EN goede dochter EN goede vriendin EN een goede werknemer. Allemaal terwijl je een pittige depressie hebt, in de tropenjaren zit, een relatiedip hebt, therapie hebt en medicatie gebruikt, terwijl je wacht op extra hulp. Hoe realistisch is dit bij elkaar denk je? En een goede basis voor eventuele keuzes?
Lieve schat, even adem halen. En nog meer hulp vragen.
Best een klaagzang zo.
dinsdag 1 oktober 2024 om 05:42
Geen klaagzang, maar een schreeuw om hulp. Je gevoel van falen hoort bij depressie. Je hebt de hele wereld op je schouders...
Wat zou er gebeuren denk je, als je echt voor 100% uit zou vallen? Bijvoorbeeld als je opgenomen zou zijn in het ziekenhuis met, ik noem maar wat, een gebroken been ofzo. Hoe zou het dan thuis gaan met de kinderen? Zou je man dan hulp inroepen?
Ik vraag dit, omdat mensen die depressief zijn, vaak denken dat ze op de één of andere manier toch door moeten gaan. Dat lukt natuurlijk niet, waardoor je gevoel van falen en het gevoel dat je waardeloos bent, alleen maar toeneemt.
Lieverd, je MOET gaan prioriteren. Realiseer je dat je gewoon ernstig ziek bent. Prioriteit nummer 1 ben je de komende tijd dus zelf. Want als je niet gezond wordt, gaat het van kwaad tot erger.
Werken moet je denk ik voorlopig niet doen. Het gedoe met je ouders, daar heb je nu even de energie niet voor.
Kun je er met je man over praten? Kan hij, of kunnen jullie samen, kijken of er meer hulp kan komen? Niet alleen om jou te ontlasten, maar ook hem. Partners van mensen die een depressie hebben, hebben grote kans om ook depressief te worden. Hij zit er duidelijk doorheen. Hij zou, als hij daar behoefte aan heeft, ook hulp kunnen zoeken voor zichzelf. Misschien is een gesprek met de huisarts een goede eerste stap voor hem. En misschien kan hij zorverlof krijgen?
Praat met elkaar. Leg uit wat de depressie met je doet. Regel samen de praktische zaken, en ook "lucht" voor hem. En meld je ziek op je werk, tot je weer hersteld bent. Jij bent prio 1, je gezin prio 2, en daarna even helemaal niets.
Wat zou er gebeuren denk je, als je echt voor 100% uit zou vallen? Bijvoorbeeld als je opgenomen zou zijn in het ziekenhuis met, ik noem maar wat, een gebroken been ofzo. Hoe zou het dan thuis gaan met de kinderen? Zou je man dan hulp inroepen?
Ik vraag dit, omdat mensen die depressief zijn, vaak denken dat ze op de één of andere manier toch door moeten gaan. Dat lukt natuurlijk niet, waardoor je gevoel van falen en het gevoel dat je waardeloos bent, alleen maar toeneemt.
Lieverd, je MOET gaan prioriteren. Realiseer je dat je gewoon ernstig ziek bent. Prioriteit nummer 1 ben je de komende tijd dus zelf. Want als je niet gezond wordt, gaat het van kwaad tot erger.
Werken moet je denk ik voorlopig niet doen. Het gedoe met je ouders, daar heb je nu even de energie niet voor.
Kun je er met je man over praten? Kan hij, of kunnen jullie samen, kijken of er meer hulp kan komen? Niet alleen om jou te ontlasten, maar ook hem. Partners van mensen die een depressie hebben, hebben grote kans om ook depressief te worden. Hij zit er duidelijk doorheen. Hij zou, als hij daar behoefte aan heeft, ook hulp kunnen zoeken voor zichzelf. Misschien is een gesprek met de huisarts een goede eerste stap voor hem. En misschien kan hij zorverlof krijgen?
Praat met elkaar. Leg uit wat de depressie met je doet. Regel samen de praktische zaken, en ook "lucht" voor hem. En meld je ziek op je werk, tot je weer hersteld bent. Jij bent prio 1, je gezin prio 2, en daarna even helemaal niets.
dinsdag 1 oktober 2024 om 07:29
dinsdag 1 oktober 2024 om 09:14
Begin eens met de lat een stuk lager te leggen. Meldt je ziek op je werk als je het niet trekt. Wees lief voor jezelf. Het hoeft niet en, en en en, stel je prioriteiten.
Je man mag echt wel wat meer doen, accepteer dat hij het huishouden en de verzorging van de kinderen anders doet dan jij. Als je telkens de zorg voor de kinderen uit zijn handen haalt help je jezelf ook niet mee. Plan wat vaker tijd voor jezelf, tijd voor je eigen hobby bijvoorbeeld.
Praat met elkaar, praat met een goede vriendin. Zoek meer ondersteuning van professionals, ook voor de zorg van je kinderen. Voor je man is ook therapie beschikbaar, een depressieve partner is ook gewoon heel zwaar.
Als samen praten niet lukt, laat dan een professional bij je gesprek aanschuiven.
Je man mag echt wel wat meer doen, accepteer dat hij het huishouden en de verzorging van de kinderen anders doet dan jij. Als je telkens de zorg voor de kinderen uit zijn handen haalt help je jezelf ook niet mee. Plan wat vaker tijd voor jezelf, tijd voor je eigen hobby bijvoorbeeld.
Praat met elkaar, praat met een goede vriendin. Zoek meer ondersteuning van professionals, ook voor de zorg van je kinderen. Voor je man is ook therapie beschikbaar, een depressieve partner is ook gewoon heel zwaar.
Als samen praten niet lukt, laat dan een professional bij je gesprek aanschuiven.
dahlia74 wijzigde dit bericht op 01-10-2024 11:48
5.82% gewijzigd
dinsdag 1 oktober 2024 om 11:23
Oh meisje toch. Ik ben het eens met de anderen en vooral de post van Magpie.
Het eerste wat ook in mijn hoofd opkwam, was: meld je ziek. Dat is de manier om tot rust te komen en aan jezelf te werken. Dat kan allemaal niet als je de ballen van de goede werkneemster in de lucht wilt houden. Het eerste paar ballen wat je dus moet laten vallen is dit...
Wat ik ook bedacht: zijn jullie financieel in de gelegenheid om bijvoorbeeld een schoonmaakster te laten komen om je te helpen met de grote dingen?
Wat ik zelf altijd heel fijn vind en wat mij rust geeft is de boodschappen laten bezorgen. Geen idee of jullie dat al doen, maar dit scheelt zoveel tijd en moeite.
Ga nogmaals met je man om tafel en denk samen in oplossingen. Probeer te kijken wat je beiden nodig hebt en wat struikelblokken zijn bij beide.
Daarnaast: Heb je een hobby? Of is er iets wat je fijn vindt om te doen? Een boek of tijdschrift lezen? Sporten of wandelen? Thee drinken met een vriendin? Probeer dat eens voor jezelf in kaart te brengen, als je dat nog niet weet, en probeer dan momenten voor jezelf te plannen waarop je dit kunt doen.
Zet de eerste stap meisje, en meld je ziek.
Het eerste wat ook in mijn hoofd opkwam, was: meld je ziek. Dat is de manier om tot rust te komen en aan jezelf te werken. Dat kan allemaal niet als je de ballen van de goede werkneemster in de lucht wilt houden. Het eerste paar ballen wat je dus moet laten vallen is dit...
Wat ik ook bedacht: zijn jullie financieel in de gelegenheid om bijvoorbeeld een schoonmaakster te laten komen om je te helpen met de grote dingen?
Wat ik zelf altijd heel fijn vind en wat mij rust geeft is de boodschappen laten bezorgen. Geen idee of jullie dat al doen, maar dit scheelt zoveel tijd en moeite.
Ga nogmaals met je man om tafel en denk samen in oplossingen. Probeer te kijken wat je beiden nodig hebt en wat struikelblokken zijn bij beide.
Daarnaast: Heb je een hobby? Of is er iets wat je fijn vindt om te doen? Een boek of tijdschrift lezen? Sporten of wandelen? Thee drinken met een vriendin? Probeer dat eens voor jezelf in kaart te brengen, als je dat nog niet weet, en probeer dan momenten voor jezelf te plannen waarop je dit kunt doen.
Zet de eerste stap meisje, en meld je ziek.
dinsdag 1 oktober 2024 om 13:24
Ik zou voorzichtig zijn met die eerste zin, juist in combinatie met die tweede. Ze gaf al aan dat hij gebukt gaat onder de situatie, meer vragen kan wel eens de druppel zijn en resulteren in een situatie die onwenselijk is voor beide. Het gesprek aangaan en vragen hoe de boel kan worden gedeeld of uitbesteed waarbij beiden blijven staan is misschien een goede stap.
vrijdag 4 oktober 2024 om 03:14
Sorry dat ik zo traag reageer. Ik lees alles wel, maar het is soms dan te lastig om te reageren. Nav jullie advies heb ik me weer 100% ziekgemeld en een familielid om hulp gevraagd, die gaat nu wekelijks een dag komen helpen. Ondanks dat deze ver weg woont, heel lief.
Man heeft een tijdje gesprekken gehad bij de poh maar die vond het niet meer nodig dat hij kwam. Man is zelf ook sceptisch richting dergelijke zorg. Ik probeer hem nu toch maar weer mee te nemen naar mijn afspraken met de psycholoog, al voel ik zijn weerstand en stoor ik me daar aan.
Het gaat hier ondertussen gewoon echt moeizaam. De baby is nu ook nog eens ziek, echt ziek. Vandaag (donderdag) is ze bij mij thuis gebleven en dat ging goed. Maar in de avond werd ze zo huilerig en niets was goed. Ik voel dan de frustratie opborrelen omdat ik van alles probeer, niets helpt, en dan ga ik boos doen tegen de baby. Om direct weer spijt te krijgen, verdrietig te worden en de baby te knuffelen. Ik voel me zo'n rotmoeder. As we speak lig ik huilend in bed omdat ik er gewoon zo klaar mee ben. Ik wil me niet zo voelen, ik wil niet zo zijn. Ik heb echt zo veel spijt dat ik aan kinderen ben begonnen want ze verdienen een lieve mama. En ik hou ook zo veel van ze, maar ik ben het tegelijk zo zat. Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen... ik wil gewoon weg. Rust. Maar ik kan geen kant op.
Man heeft een tijdje gesprekken gehad bij de poh maar die vond het niet meer nodig dat hij kwam. Man is zelf ook sceptisch richting dergelijke zorg. Ik probeer hem nu toch maar weer mee te nemen naar mijn afspraken met de psycholoog, al voel ik zijn weerstand en stoor ik me daar aan.
Het gaat hier ondertussen gewoon echt moeizaam. De baby is nu ook nog eens ziek, echt ziek. Vandaag (donderdag) is ze bij mij thuis gebleven en dat ging goed. Maar in de avond werd ze zo huilerig en niets was goed. Ik voel dan de frustratie opborrelen omdat ik van alles probeer, niets helpt, en dan ga ik boos doen tegen de baby. Om direct weer spijt te krijgen, verdrietig te worden en de baby te knuffelen. Ik voel me zo'n rotmoeder. As we speak lig ik huilend in bed omdat ik er gewoon zo klaar mee ben. Ik wil me niet zo voelen, ik wil niet zo zijn. Ik heb echt zo veel spijt dat ik aan kinderen ben begonnen want ze verdienen een lieve mama. En ik hou ook zo veel van ze, maar ik ben het tegelijk zo zat. Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen... ik wil gewoon weg. Rust. Maar ik kan geen kant op.
vrijdag 4 oktober 2024 om 03:21
Dan wel denk ik. Nu de oorzaak psychisch is, ziet hij de noodzaak minder goed. Want ik ben toch thuis en ik kan toch dingen doen? Ik krijg hem niet aan het verstand dat soms de was doen al te veel gevraagd is. En soms lukt het ook wel. Het is voor hem denk ik niet te bevatten dat ik het ene moment heel goed lijk, en daarna weer heel slecht.Magpie schreef: ↑01-10-2024 05:42Geen klaagzang, maar een schreeuw om hulp. Je gevoel van falen hoort bij depressie. Je hebt de hele wereld op je schouders...
Wat zou er gebeuren denk je, als je echt voor 100% uit zou vallen? Bijvoorbeeld als je opgenomen zou zijn in het ziekenhuis met, ik noem maar wat, een gebroken been ofzo. Hoe zou het dan thuis gaan met de kinderen? Zou je man dan hulp inroepen?
De ene keer beter als de andere keer. Ik heb inmiddels hulp geregeld. Ik wilde dat eerst doen op de dag dat mijn man de kinderen heeft, maar hij ondernam verder weinig actie en ik kon niet meer. Dus toch maar op de dag dat ik beide kinderen heb hulp gevraagd. Dat vond hij achteraf niet zo tof, maar dan had hij zelf ook maar wat moeten doen.Ik vraag dit, omdat mensen die depressief zijn, vaak denken dat ze op de één of andere manier toch door moeten gaan. Dat lukt natuurlijk niet, waardoor je gevoel van falen en het gevoel dat je waardeloos bent, alleen maar toeneemt.
Lieverd, je MOET gaan prioriteren. Realiseer je dat je gewoon ernstig ziek bent. Prioriteit nummer 1 ben je de komende tijd dus zelf. Want als je niet gezond wordt, gaat het van kwaad tot erger.
Werken moet je denk ik voorlopig niet doen. Het gedoe met je ouders, daar heb je nu even de energie niet voor.
Kun je er met je man over praten? Kan hij, of kunnen jullie samen, kijken of er meer hulp kan komen? Niet alleen om jou te ontlasten, maar ook hem. Partners van mensen die een depressie hebben, hebben grote kans om ook depressief te worden. Hij zit er duidelijk doorheen. Hij zou, als hij daar behoefte aan heeft, ook hulp kunnen zoeken voor zichzelf. Misschien is een gesprek met de huisarts een goede eerste stap voor hem. En misschien kan hij zorverlof krijgen?
Zorgverlof wil hij niet. Hij heeft nu 1 jaar een nieuwe baan waar hij zichzelf nog moet bewijzen. Het is via een detacheerder en hij is bang dat als hij zulke regelingen wil, het bedrijf hem uiteindelijk niet over gaat nemen. Verder denk ik ook dat hij het wel fijn vind om werk te hebben zodat hij weg kan van thuis. Snap ik ook wel weer...
Praat met elkaar. Leg uit wat de depressie met je doet. Regel samen de praktische zaken, en ook "lucht" voor hem. En meld je ziek op je werk, tot je weer hersteld bent. Jij bent prio 1, je gezin prio 2, en daarna even helemaal niets.
vrijdag 4 oktober 2024 om 03:25
Het komt er gewoon simpelweg niet van. Dat klinkt als een kut excuus, maar het is echt zo. We zijn continue bezig met de kinderen en thuis puin ruimen. Zodra de kinderen op bed liggen, moeten we een slagveld opruimen aan speelgoed, etensresten, luiers, noem maar op. Zodra dat klaar is, zijn we allebei gesloopt en de baby slaapt verre van door dus die word ook in de avond nog wel een paar keer wakker. Terwijl, voor een goed gesprek, je ook de goede mindset moet hebben. En dat lukt niet hierdoor.StefjeStuntpiloot schreef: ↑01-10-2024 07:29Wat Maggie ook zegt en wat ik aanhaalde in mijn eerdere bericht; ik zou om tafel gaan en eens goed praten. Wat zit je in de weg om dat te doen? Het komt over alsof je tegen alles aan het vechten bent, wat zou er gebeuren als je je over zou geven aan dat wat er is?
vrijdag 4 oktober 2024 om 03:31
Je hebt helemaal gelijk, ik heb me maandag weer helemaal ziekgemeld. Ik werkte nog maar drie halve dagen dus ik vond dat ik dat moest kunnen. Maar ik kan het niet.Prikkels schreef: ↑01-10-2024 11:23Oh meisje toch. Ik ben het eens met de anderen en vooral de post van Magpie.
Het eerste wat ook in mijn hoofd opkwam, was: meld je ziek. Dat is de manier om tot rust te komen en aan jezelf te werken. Dat kan allemaal niet als je de ballen van de goede werkneemster in de lucht wilt houden. Het eerste paar ballen wat je dus moet laten vallen is dit...
Ja! We hebben, na maanden zoeken, nu eindelijk weer een hulp. Dat scheelt inderdaad. Boodschappen doe ik liever zelf dan heb ik een reden om de deur uit te mogen. Even een uurtje alleen nadenken over boodschappen. Heerlijk.Wat ik ook bedacht: zijn jullie financieel in de gelegenheid om bijvoorbeeld een schoonmaakster te laten komen om je te helpen met de grote dingen?
Wat ik zelf altijd heel fijn vind en wat mij rust geeft is de boodschappen laten bezorgen. Geen idee of jullie dat al doen, maar dit scheelt zoveel tijd en moeite.
Ik vind bloemschikken leuk, dat ga ik volgende week weer een keer doen. Verder haak ik graag, dan heeft mijn hoofd geen ruimte om te piekeren. Dat doe ik dagelijks tijdens een loos momentje. Sporten wil ik super graag maar in de praktijk komt het er niet van. De kinderen zijn drie dagen bij de opvang dus het zou gewoon moeten kunnen. Stom van mezelf. Ik moet ook gewoon minder plannen op mijn 'vrije' dagen en het huishouden wat loslaten. Maar ik heb zo veel behoefte aan structuur dat het mij zo stoort dat het rommelig is. Dus ruim ik de hele dag door op..... Wat stom eigenlijkGa nogmaals met je man om tafel en denk samen in oplossingen. Probeer te kijken wat je beiden nodig hebt en wat struikelblokken zijn bij beide.
Daarnaast: Heb je een hobby? Of is er iets wat je fijn vindt om te doen? Een boek of tijdschrift lezen? Sporten of wandelen? Thee drinken met een vriendin? Probeer dat eens voor jezelf in kaart te brengen, als je dat nog niet weet, en probeer dan momenten voor jezelf te plannen waarop je dit kunt doen.
Zet de eerste stap meisje, en meld je ziek.
vrijdag 4 oktober 2024 om 09:08
Helemaal vergeten te zeggen: super bedankt voor jullie liefdevolle reacties. Ik was bang dat ik een schop onder mijn kont zou krijgen dat ik me niet zo moest aanstellen. Jullie reacties doen me echt goed. Ook het idee dat er wildvreemde mensen tijd nemen om zulke lieve dingen voor mij op te schrijven. Dankjulliewel.
vrijdag 4 oktober 2024 om 10:08
Jou bericht raakt mij, het is zo herkenbaar, en ook weer zo anders.
Ik wil je als eerste mee geven dat alhoewel de situatie nu waarschijnlijk hopeloos en zonder einde lijkt te zijn dat niet zo hoeft te zijn. Zie mijn bijdrage aan het Schematherapie topic onder Psyche.
Gedurende mijn reis door De Hel kwamen er zo veel tips en adviezen voorbij waar ik helemaal niets aan had en mij alleen maar slechter deden voelen omdat ik 'het wéér niet goed deed'. Ik ben daarom heel terughoudend met het geven van tips aan anderen.
Maar ik lees ook hoe je aan het spartelen bent, en aan het verdrinken.
Qua relatie, bij ons had het uiteindelijk niet zo hoeven aflopen als het heeft gedaan. Tot die conclusie zijn wij achteraf beide gekomen. Maar dat was te laat. Ik heb het volle begrip dat het voor de ander niet meer te doen was.
Ik wil je als eerste mee geven dat alhoewel de situatie nu waarschijnlijk hopeloos en zonder einde lijkt te zijn dat niet zo hoeft te zijn. Zie mijn bijdrage aan het Schematherapie topic onder Psyche.
Gedurende mijn reis door De Hel kwamen er zo veel tips en adviezen voorbij waar ik helemaal niets aan had en mij alleen maar slechter deden voelen omdat ik 'het wéér niet goed deed'. Ik ben daarom heel terughoudend met het geven van tips aan anderen.
Maar ik lees ook hoe je aan het spartelen bent, en aan het verdrinken.
Qua relatie, bij ons had het uiteindelijk niet zo hoeven aflopen als het heeft gedaan. Tot die conclusie zijn wij achteraf beide gekomen. Maar dat was te laat. Ik heb het volle begrip dat het voor de ander niet meer te doen was.
vrijdag 4 oktober 2024 om 15:25
Ik lees toch twee goede dingen: dat je je ziek hebt gemeld, en dat je hulp hebt geregeld. Iets om trots op te zijn!
Ik vind jou sterk, want je houdt toch maar mooi je hoofd boven water, ondanks de rotzooi in huis (is dat echt zo?), ondanks je eenzaamheid, je gevecht tegen je depressie. Je doet het toch maar mooi.
Alleen je man... hoezeer ik hem ook begrijp (ik ben zelf een psychisch defect, maar ben ook jaren getrouwd geweest met een man met psychische "uitdagingen"), hij moet toch onderhand inzien dat jij hardstikke ziek bent? En dat je niet veel meer nodig hebt tot je helemaal instort, met misschien wel een opname tot gevolg? Kan 'ie alsnog zorgverlof opnemen...
Hij heeft een stevige wake-up call nodig. Klusje voor jouw psycholoog misschien. En wat ik al zei, intensiveer de hulpverlening, jij hebt meer nodig dan 1x per 2 weken een gesprek.
Blijf hier schrijven wanneer je daar de energie voor hebt. En geen sorry meer zeggen, alsjeblieft.
Ik vind jou sterk, want je houdt toch maar mooi je hoofd boven water, ondanks de rotzooi in huis (is dat echt zo?), ondanks je eenzaamheid, je gevecht tegen je depressie. Je doet het toch maar mooi.
Alleen je man... hoezeer ik hem ook begrijp (ik ben zelf een psychisch defect, maar ben ook jaren getrouwd geweest met een man met psychische "uitdagingen"), hij moet toch onderhand inzien dat jij hardstikke ziek bent? En dat je niet veel meer nodig hebt tot je helemaal instort, met misschien wel een opname tot gevolg? Kan 'ie alsnog zorgverlof opnemen...
Hij heeft een stevige wake-up call nodig. Klusje voor jouw psycholoog misschien. En wat ik al zei, intensiveer de hulpverlening, jij hebt meer nodig dan 1x per 2 weken een gesprek.
Blijf hier schrijven wanneer je daar de energie voor hebt. En geen sorry meer zeggen, alsjeblieft.
vrijdag 4 oktober 2024 om 19:32
Wat lief dat je de positieve punten zo mooi benoemt. Inderdaad toch weer wat stappen gezet! Betreft mijn man... ik vind het lastig. Ik zie dat hij zijn best doet en welwillend is, maar wel binnen bepaalde grenzen. Ik heb soms meer van hem nodig, maar ik weet niet of het oké is om dat van hem te vragen. Hij moet zich ook staande houden en als dit hem helpt... wie ben ik dan om te eisen dat hij anders handelt?Magpie schreef: ↑04-10-2024 15:25Ik lees toch twee goede dingen: dat je je ziek hebt gemeld, en dat je hulp hebt geregeld. Iets om trots op te zijn!
Ik vind jou sterk, want je houdt toch maar mooi je hoofd boven water, ondanks de rotzooi in huis (is dat echt zo?), ondanks je eenzaamheid, je gevecht tegen je depressie. Je doet het toch maar mooi.
Alleen je man... hoezeer ik hem ook begrijp (ik ben zelf een psychisch defect, maar ben ook jaren getrouwd geweest met een man met psychische "uitdagingen"), hij moet toch onderhand inzien dat jij hardstikke ziek bent? En dat je niet veel meer nodig hebt tot je helemaal instort, met misschien wel een opname tot gevolg? Kan 'ie alsnog zorgverlof opnemen...
Hij heeft een stevige wake-up call nodig. Klusje voor jouw psycholoog misschien. En wat ik al zei, intensiveer de hulpverlening, jij hebt meer nodig dan 1x per 2 weken een gesprek.
Blijf hier schrijven wanneer je daar de energie voor hebt. En geen sorry meer zeggen, alsjeblieft.
Ik ben onlangs uitgenodigd voor PMT wat eind november gaat starten. Vandaag werd ik gebeld dat ik ook deel mag gaan nemen van een KOPP-praatgroep. Begint begin november. Maar tot die tijd is het dus 1x per 2 weken een gesprek. Dat is denk ik inderdaad niet genoeg. Donderdag heb ik weer een afspraak en dan ga ik het bespreken.
vrijdag 4 oktober 2024 om 19:41
Lieve TO, je hebt al superveel goede stappen gezet! Een paar dingen die ik je wel wil meegeven: met boodschappen doen geef je jezelf wel weer een verantwoordelijkheid, terwijl je juist op de rem moet trappen. Ik snap het argument dat je naar buiten wilt met een reden, maar dat hoeft natuurlijk niet boodschappen doen te zijn. Word je echt beter van boodschappen doen? Je kan het ook laten bezorgen en in de tijd die vrijkomt een wandelling maken (heb je ook meteen weer meer bewogen en kom je van je schuldgevoel af dat je nog niet gesport hebt).DeWegKwijt schreef: ↑04-10-2024 03:31Je hebt helemaal gelijk, ik heb me maandag weer helemaal ziekgemeld. Ik werkte nog maar drie halve dagen dus ik vond dat ik dat moest kunnen. Maar ik kan het niet.
Ja! We hebben, na maanden zoeken, nu eindelijk weer een hulp. Dat scheelt inderdaad. Boodschappen doe ik liever zelf dan heb ik een reden om de deur uit te mogen. Even een uurtje alleen nadenken over boodschappen. Heerlijk.
Ik vind bloemschikken leuk, dat ga ik volgende week weer een keer doen. Verder haak ik graag, dan heeft mijn hoofd geen ruimte om te piekeren. Dat doe ik dagelijks tijdens een loos momentje. Sporten wil ik super graag maar in de praktijk komt het er niet van. De kinderen zijn drie dagen bij de opvang dus het zou gewoon moeten kunnen. Stom van mezelf. Ik moet ook gewoon minder plannen op mijn 'vrije' dagen en het huishouden wat loslaten. Maar ik heb zo veel behoefte aan structuur dat het mij zo stoort dat het rommelig is. Dus ruim ik de hele dag door op..... Wat stom eigenlijk
Als je behoefte hebt aan structuur mag je ook heus aan je partner vragen om daarbij te helpen. Ik lees in je verhaal ook wel vaak dat je 'bang' bent om om hulp te vragen. Daar ligt denk ik ook wel een deel van je probleem. Hoeveel zelfvertrouwen heb je? En waarom zou je familie niet mogen vragen om hulp, als ze zelf al zeggen 'als je iets nodig hebt moet je het maar zeggen'? Echt hoor, je bent niet teveel. Als je niet weet wat je ze zou moeten vragen; maak een lijstje met dingen die je nu eigenlijk te zwaar vindt. De was doen, huis opruimen, koken, noem maar op. Vraag of iemand gewoon thuis eens komt helpen en voor jullie kookt. En mensen die al kinderen hebben kunnen er prima een middagje nog een kind bijhebben. Bedenk je dat als je ooit weer beter bent en iemand jou nodig heeft, dat jij er dan ook staat. Vragen staat vrij. En als het op dat moment niet kan, dan kan het wellicht op een ander moment he.
Je moet van je welzijn echt een prioriteit maken, hoe moeilijk je dat ook vindt. Want anders ga je ten onder. En dat wil je omgeving ook niet natuurlijk!
Nogmaals een dikke knuffel!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
