Relaties
alle pijlers
Depressie en relatieproblemen
zaterdag 28 september 2024 om 19:32
Ik weet niet waar ik moet beginnen. Hopelijk lukt het me om structuur in mijn verhaal aan te brengen. Ik ben bekend op het forum, maar omdat ik kennissen hier heb, heb ik een nieuw account aangemaakt i.v.m. herkenbaarheid. Als iemand mij wel herkent, hoop ik dat diegene het voor zich kan houden en mij hier niet mee confronteert.
Mijn partner en ik zijn acht jaar samen en hebben twee (jonge) kindjes samen. Het gaat niet goed sinds we kinderen hebben. Na beide bevallingen kreeg ik een postpartum depressie. Dat heb ik nu nog steeds en ik word daarvoor behandeld. Het gaat al wel beter, maar ik ben er nog lang niet. Ik heb het gevoel dat ik op alle gebieden faal. Als moeder, als partner, als collega, als dochter, als vriendin. Ik vraag me regelmatig af: wat doe ik hier nog als toch niets lukt?
Het lukt me niet om voor de kinderen te zorgen, onze oudste heeft veel woede-aanvallen en ik kan niet de empathische, liefhebbende moeder zijn die ik graag wil zijn en dacht te kunnen zijn. Ik verhef vaak mijn stem en soms moet ik zelfs de drang onderdrukken om een tik te geven. De zorg voor onze baby gaat (nu, sinds een paar maanden) wel goed en daar geniet ik ook van. Het lukt me niet om een fijne partner te zijn, ik ben vaak boos en verdrietig en ik reageer dit af op mijn partner. Het lukt me niet om te werken, elke keer als ik probeer op te bouwen knap ik weer af. Gelukkig heb ik wel een begripvolle werkgever die hiervoor ruimte biedt. Het lukt me niet om een fijne dochter te zijn, ik ben complex opgegroeid en herleef mijn eigen jeugd weer nu ik kinderen heb en ben met terugwerkende kracht erg boos om wat er is gebeurd. Hierdoor lig ik in de clinch met mijn ouders, wat zij weer niet goed begrijpen. Het lukt me niet om een fijne vriendin te zijn, ik heb vaak geen energie om af te spreken en ook geen tijd. En als ik het wel heb, vind ik dat ik te veel negatieve aandacht vraag omdat het niet goed met me gaat. Ik ben ook vrienden verloren sinds ik kinderen heb.
Nu is er weer een ruzie ontstaan tussen mij en mijn partner, waarop hij met de kinderen is vertrokken naar familie. Ik ben nu alleen en ik weet me geen raad. Ik kan ook nergens naartoe, want ik gebruik medicatie waarmee ik tijdelijk niet mag autorijden en ik woon op een plek waar het ov niet toegankelijk is. Ik weet niet of ik wel verder wil met mijn partner. Ik heb het gevoel dat ik een onevenredige last draag in de zorg voor kinderen, huishouden en alle regelzaken daaromheen. Mijn partner vind van niet en vind dat hij ook veel doet. Dat is ook wel zo, ik zie soms situaties waarin de partner absoluut veel minder doet. Maar toch voelt het alsof ik een overgroot deel draag. Dat houd ik zelf vast in stand... Maar het is inmiddels zo complex geworden dat ik geen uitweg meer zie. Ik heb me nu net vanavond ingeschreven bij een woningcorporatie, omdat ik niet meer zie hoe het nog goed kan komen. Maar wat zou ik nu verder moeten regelen?
Mijn partner en ik zijn acht jaar samen en hebben twee (jonge) kindjes samen. Het gaat niet goed sinds we kinderen hebben. Na beide bevallingen kreeg ik een postpartum depressie. Dat heb ik nu nog steeds en ik word daarvoor behandeld. Het gaat al wel beter, maar ik ben er nog lang niet. Ik heb het gevoel dat ik op alle gebieden faal. Als moeder, als partner, als collega, als dochter, als vriendin. Ik vraag me regelmatig af: wat doe ik hier nog als toch niets lukt?
Het lukt me niet om voor de kinderen te zorgen, onze oudste heeft veel woede-aanvallen en ik kan niet de empathische, liefhebbende moeder zijn die ik graag wil zijn en dacht te kunnen zijn. Ik verhef vaak mijn stem en soms moet ik zelfs de drang onderdrukken om een tik te geven. De zorg voor onze baby gaat (nu, sinds een paar maanden) wel goed en daar geniet ik ook van. Het lukt me niet om een fijne partner te zijn, ik ben vaak boos en verdrietig en ik reageer dit af op mijn partner. Het lukt me niet om te werken, elke keer als ik probeer op te bouwen knap ik weer af. Gelukkig heb ik wel een begripvolle werkgever die hiervoor ruimte biedt. Het lukt me niet om een fijne dochter te zijn, ik ben complex opgegroeid en herleef mijn eigen jeugd weer nu ik kinderen heb en ben met terugwerkende kracht erg boos om wat er is gebeurd. Hierdoor lig ik in de clinch met mijn ouders, wat zij weer niet goed begrijpen. Het lukt me niet om een fijne vriendin te zijn, ik heb vaak geen energie om af te spreken en ook geen tijd. En als ik het wel heb, vind ik dat ik te veel negatieve aandacht vraag omdat het niet goed met me gaat. Ik ben ook vrienden verloren sinds ik kinderen heb.
Nu is er weer een ruzie ontstaan tussen mij en mijn partner, waarop hij met de kinderen is vertrokken naar familie. Ik ben nu alleen en ik weet me geen raad. Ik kan ook nergens naartoe, want ik gebruik medicatie waarmee ik tijdelijk niet mag autorijden en ik woon op een plek waar het ov niet toegankelijk is. Ik weet niet of ik wel verder wil met mijn partner. Ik heb het gevoel dat ik een onevenredige last draag in de zorg voor kinderen, huishouden en alle regelzaken daaromheen. Mijn partner vind van niet en vind dat hij ook veel doet. Dat is ook wel zo, ik zie soms situaties waarin de partner absoluut veel minder doet. Maar toch voelt het alsof ik een overgroot deel draag. Dat houd ik zelf vast in stand... Maar het is inmiddels zo complex geworden dat ik geen uitweg meer zie. Ik heb me nu net vanavond ingeschreven bij een woningcorporatie, omdat ik niet meer zie hoe het nog goed kan komen. Maar wat zou ik nu verder moeten regelen?
donderdag 24 oktober 2024 om 14:28
Dat is de modi operandi van dit forum. Bij problemen per definitie scheiden.
donderdag 24 oktober 2024 om 18:18
vrijdag 25 oktober 2024 om 11:48
Waarom vind je het dan wel acceptabel en normaal dat hij jou het merendeel van het gezinswerk laat doen?
vrijdag 25 oktober 2024 om 11:59
Tja, wat je toch regelmatig ziet in zulke gevallen is dat er één partner is die in een burn-out/depressie zit die van het type is alles moet precies zo en helemaal perfect, en dat lukt niet dus ik ben mislukt, wordt niet gewaardeerd etc. Die dan vervolgens verwacht van de andere partner dat hij/zij dan maar bijspringt om alles te laten verlopen volgens de standaarden van de eerste persoon. Vervolgens is diegene dan de gebeten persoon, terwijl je ook gewoon kunt stellen dat de eerste persoon misschien haar/zijn standaarden eens naar benden kan afstzellen/hulp in kan roepen, minder veeleisend van zichzelf en anderen te zijn.
vrijdag 25 oktober 2024 om 13:53
Omdat ik degene ben die wil dat dingen op een bepaalde manier gebeuren. Mijn standaarden liggen anders dan de zijne. Ik ben er nog niet over uit wat ik daar van vind, maar er zijn dingen die ik gewoon niet uit handen wil geven. Zoals de was (anders gaat het stuk), de boodschappen (dan geven we veel te veel geld uit), kleding kopen voor de kinderen (dan is het lelijk of niet matchend). Qua huishouden verder wil ik best dingen uit handen geven, maar hij vind bijvoorbeeld 1x per week stofzuigen voldoende terwijl ik het minimale wel 3x vind. Dus ook al neemt hij het stofzuigen voor zijn rekening, dan is het niet 'goed' genoeg voor mij en ga ik alsnog zelf die resterende 2x stofzuigen of me er aan ergeren dat het maar 1x is gedaan.
vrijdag 25 oktober 2024 om 13:55
Dit is heel herkenbaar, ja. Ik vind het moeilijk om mij hierin te schikken. Ik kan letterlijk niet tot rust komen als bepaalde taken niet zijn gedaan. Ik kan gewoon niet op de bank liggen als de tafel niet is opgeruimd. Dan word ik gek.Marmartis schreef: ↑25-10-2024 11:59Tja, wat je toch regelmatig ziet in zulke gevallen is dat er één partner is die in een burn-out/depressie zit die van het type is alles moet precies zo en helemaal perfect, en dat lukt niet dus ik ben mislukt, wordt niet gewaardeerd etc. Die dan vervolgens verwacht van de andere partner dat hij/zij dan maar bijspringt om alles te laten verlopen volgens de standaarden van de eerste persoon. Vervolgens is diegene dan de gebeten persoon, terwijl je ook gewoon kunt stellen dat de eerste persoon misschien haar/zijn standaarden eens naar benden kan afstzellen/hulp in kan roepen, minder veeleisend van zichzelf en anderen te zijn.
vrijdag 25 oktober 2024 om 14:50
Klinkt een beetje als het 'Hoge Eisen' schema.
"Het schema hoge eisen in schematherapie verwijst naar een innerlijke drang om extreem hoge standaarden aan jezelf op te leggen. Dit schema kan ervoor zorgen dat iemand perfectionistisch is en het gevoel heeft altijd "alles perfect" te moeten doen. Mensen met dit schema zijn vaak heel kritisch naar zichzelf en vinden het moeilijk om taken, zoals huishoudelijke klusjes, onvolledig of "niet goed genoeg" te laten. Dit komt voort uit de overtuiging dat alleen perfectie waardevol is en dat falen of imperfectie niet acceptabel is.
Bij het schema hoge eisen speelt de angst om af te wijken van de eigen hoge standaarden een belangrijke rol. Bijvoorbeeld, het idee dat "de tafel moet netjes zijn" kan zo sterk zijn dat het leidt tot stress, angst of schuldgevoel als het niet op orde is. Het schema maakt het lastig om te relativeren en te accepteren dat het niet erg is als dingen af en toe wat minder perfect zijn.
Een manier om hiermee om te gaan is het verkennen en verzachten van die innerlijke eisen. Dit kan bijvoorbeeld door bewust even stil te staan bij de gedachte: "Is het echt zo belangrijk dat de tafel nu perfect opgeruimd is?" en "Wat gebeurt er als ik dit een keer laat liggen?" Het leren loslaten van deze hoge eisen kan helpen om meer rust te vinden in dagelijkse taken zonder dat perfectionisme de overhand krijgt."
"Het schema hoge eisen in schematherapie verwijst naar een innerlijke drang om extreem hoge standaarden aan jezelf op te leggen. Dit schema kan ervoor zorgen dat iemand perfectionistisch is en het gevoel heeft altijd "alles perfect" te moeten doen. Mensen met dit schema zijn vaak heel kritisch naar zichzelf en vinden het moeilijk om taken, zoals huishoudelijke klusjes, onvolledig of "niet goed genoeg" te laten. Dit komt voort uit de overtuiging dat alleen perfectie waardevol is en dat falen of imperfectie niet acceptabel is.
Bij het schema hoge eisen speelt de angst om af te wijken van de eigen hoge standaarden een belangrijke rol. Bijvoorbeeld, het idee dat "de tafel moet netjes zijn" kan zo sterk zijn dat het leidt tot stress, angst of schuldgevoel als het niet op orde is. Het schema maakt het lastig om te relativeren en te accepteren dat het niet erg is als dingen af en toe wat minder perfect zijn.
Een manier om hiermee om te gaan is het verkennen en verzachten van die innerlijke eisen. Dit kan bijvoorbeeld door bewust even stil te staan bij de gedachte: "Is het echt zo belangrijk dat de tafel nu perfect opgeruimd is?" en "Wat gebeurt er als ik dit een keer laat liggen?" Het leren loslaten van deze hoge eisen kan helpen om meer rust te vinden in dagelijkse taken zonder dat perfectionisme de overhand krijgt."
zaterdag 26 oktober 2024 om 07:36
Ik herken heel veel uit je topic, maar dan vanuit de andere kant. Mijn partner is 2 jaar geleden gediagnosticeerd met een chronische depressieve stoornis, hij is dus vaak en langdurig (mild) depressief en de maanden dat hij geen last heeft zijn kort en weinig. We hebben 2 jonge kinderen en hebben het na de geboorte van de 2e heel zwaar gekregen. Hij kreeg direct een depressie en ikzelf ben helaas ook kwetsbaar met 2 lichamelijke ziektes waar ik ook voor ben afgekeurd. Deze cocktail van alles was het recept voor relatieproblemen, het beide niet meer aankunnen om goed voor de kinderen te zorgen, ik die vaak in het ziekenhuis terecht kwam etc.
We zijn nu een paar jaar verder en de jongste gaat bijna naar de basisschool en ik krijg nu een beetje het gevoel van "we hebben het overleefd". We hebben zware gesprekken gehad samen, over uit elkaar gaan. Maar ik ben nu heel blij dat we dat niet gedaan hebben. De situatie waar jullie nu inzitten is enorm zwaar en maakt dat je overal op zoek gaat naar "oplossingen" die even goed lijken te voelen. Maar over een paar jaar, als de kinderen groter zijn, jij je waarschijnlijk weer n stuk beter voelt en je man ook, is het weer een heel ander perspectief. Ik zie nu pas weer een beetje de man op wie ik verliefd werd en die veel meer rust heeft.
Dus zoals al aangegeven: probeer nu geen grote beslissingen te maken, maar probeer vooral hulp te zoeken en aan jezelf te denken. Laat je man maar even, probeer je ook niet te ergeren aan alles wat hij niet goed doet, dat maakt je irritatie alleen maar groter. Ga uit van het goede, dat hij alles eraan doet om jullie huishouden draaiende te houden. En probeer aan je herstel te werken.
Heel veel sterkte!
We zijn nu een paar jaar verder en de jongste gaat bijna naar de basisschool en ik krijg nu een beetje het gevoel van "we hebben het overleefd". We hebben zware gesprekken gehad samen, over uit elkaar gaan. Maar ik ben nu heel blij dat we dat niet gedaan hebben. De situatie waar jullie nu inzitten is enorm zwaar en maakt dat je overal op zoek gaat naar "oplossingen" die even goed lijken te voelen. Maar over een paar jaar, als de kinderen groter zijn, jij je waarschijnlijk weer n stuk beter voelt en je man ook, is het weer een heel ander perspectief. Ik zie nu pas weer een beetje de man op wie ik verliefd werd en die veel meer rust heeft.
Dus zoals al aangegeven: probeer nu geen grote beslissingen te maken, maar probeer vooral hulp te zoeken en aan jezelf te denken. Laat je man maar even, probeer je ook niet te ergeren aan alles wat hij niet goed doet, dat maakt je irritatie alleen maar groter. Ga uit van het goede, dat hij alles eraan doet om jullie huishouden draaiende te houden. En probeer aan je herstel te werken.
Heel veel sterkte!
zaterdag 26 oktober 2024 om 10:45
Mooi omschreven. Ik had juist gisteren een gesprek met een vriend, die aangaf dat zijn partner tegen een burn-out aan zit. Maar dingen op haar werk afstoten wil ze niet. En toen vriend voorstelde om een paar dingen met kind over te nemen wilde ze dat ook niet, want wil er wel voor kind zijn zoals bedacht. Is die vriend dan een eikel die haar niet ontlast terwijl hij ziet dat het nodig is, of staat hij ook met zijn rug tegen de muur?Marmartis schreef: ↑25-10-2024 11:59Tja, wat je toch regelmatig ziet in zulke gevallen is dat er één partner is die in een burn-out/depressie zit die van het type is alles moet precies zo en helemaal perfect, en dat lukt niet dus ik ben mislukt, wordt niet gewaardeerd etc. Die dan vervolgens verwacht van de andere partner dat hij/zij dan maar bijspringt om alles te laten verlopen volgens de standaarden van de eerste persoon. Vervolgens is diegene dan de gebeten persoon, terwijl je ook gewoon kunt stellen dat de eerste persoon misschien haar/zijn standaarden eens naar benden kan afstzellen/hulp in kan roepen, minder veeleisend van zichzelf en anderen te zijn.
En ja, hij dringt er al op aan dat ze gewoon gaat zitten, dat hij de was wel even doet, of de tafel zo afruimt. Maar precies wat TO beschrijft: ‘nee, ik kan écht niet gaan zitten als X of Y nog niet gebeurd is’. Je kunt iemand moeilijk vastbinden op de bank en dwingen te ontspannen.
zaterdag 26 oktober 2024 om 16:34
En toch ben ik het ook eens met Ladara, die in meerdere topics verkondigt: linksom of rechtsom is het de schuld van de vrouw.nausicaa schreef: ↑26-10-2024 10:45Mooi omschreven. Ik had juist gisteren een gesprek met een vriend, die aangaf dat zijn partner tegen een burn-out aan zit. Maar dingen op haar werk afstoten wil ze niet. En toen vriend voorstelde om een paar dingen met kind over te nemen wilde ze dat ook niet, want wil er wel voor kind zijn zoals bedacht. Is die vriend dan een eikel die haar niet ontlast terwijl hij ziet dat het nodig is, of staat hij ook met zijn rug tegen de muur?
En ja, hij dringt er al op aan dat ze gewoon gaat zitten, dat hij de was wel even doet, of de tafel zo afruimt. Maar precies wat TO beschrijft: ‘nee, ik kan écht niet gaan zitten als X of Y nog niet gebeurd is’. Je kunt iemand moeilijk vastbinden op de bank en dwingen te ontspannen.
Kijk nou eens naar TO's voorbeelden:
Man moet toch gewoon de was kunnen doen zonder het stuk te maken? Het is geen rocket science.DeWegKwijt schreef: ↑25-10-2024 13:53Omdat ik degene ben die wil dat dingen op een bepaalde manier gebeuren. Mijn standaarden liggen anders dan de zijne. Ik ben er nog niet over uit wat ik daar van vind, maar er zijn dingen die ik gewoon niet uit handen wil geven. Zoals de was (anders gaat het stuk), de boodschappen (dan geven we veel te veel geld uit), kleding kopen voor de kinderen (dan is het lelijk of niet matchend). Qua huishouden verder wil ik best dingen uit handen geven, maar hij vind bijvoorbeeld 1x per week stofzuigen voldoende terwijl ik het minimale wel 3x vind. Dus ook al neemt hij het stofzuigen voor zijn rekening, dan is het niet 'goed' genoeg voor mij en ga ik alsnog zelf die resterende 2x stofzuigen of me er aan ergeren dat het maar 1x is gedaan.
Over boodschappen moet je toch een budget per week/maand kunnen afspreken en je daar allebei aan houden?
Stofzuigen vind ik afhangen van de vraag of je een kruipende baby hebt. En alsnog zou een compromis mogelijk moeten zijn van 2 keer per week stofzuigen.
zaterdag 26 oktober 2024 om 17:04
martje55 schreef: ↑26-10-2024 16:34En toch ben ik het ook eens met Ladara, die in meerdere topics verkondigt: linksom of rechtsom is het de schuld van de vrouw.
Kijk nou eens naar TO's voorbeelden:
Man moet toch gewoon de was kunnen doen zonder het stuk te maken? Het is geen rocket science.
Over boodschappen moet je toch een budget per week/maand kunnen afspreken en je daar allebei aan houden?
Stofzuigen vind ik afhangen van de vraag of je een kruipende baby hebt. En alsnog zou een compromis mogelijk moeten zijn van 2 keer per week stofzuigen.
Hier gingen in het begin ook weleens dingen 'stuk' met de was. Tja, man had het nog nooit gedaan en maakte in het begin best wat foutjes. In eerste instantie ben ik het over gaan nemen maar daar ben ik snel vanaf gestapt want ik zag in dat dat gewoon niet de oplossing was. En ja, er is helaas wel wat gesneuveld, maar al doende leert men. En een structuur helpt daar natuurlijk ook bij (verschillende wasmanden voor verschillende wastemperaturen bijv.).
En dat boodschappenbudget. Wat maakt dat TO daar de baas over is? Misschien vindt man het prima wat hij aan boodschappen uit wil geven? Wie heeft dan 'gelijk' of het veto? Stel dat ze beiden een het budget overeengekomen zijn dan wil man dat misschien wel omhoog bijstellen? Of dat man wel minder uit zou geven als hij wel degene is die telkens de boodschappen doet?
En het zuigen. Tja, twee is een compromis, maar als je al veel te doen hebt begrijp ik wel dat als je zelf iets niet nodig vindt je het ook niet nog eens extra gaat doen. Dan kun je beter een robotstofzuiger nemen als compromis.
Wat dat betreft is het ook echt zo zwart-wit niet. Wel vind ik het vrij handig als je een partner uitkiest die een beetje dezelfde standaard heeft als jij, dan is er gewoon intrinsieke motivatie ipv dat de een de ander 'oplegt' dat het zo moet.
s-groot wijzigde dit bericht op 27-10-2024 03:02
18.31% gewijzigd
zaterdag 26 oktober 2024 om 17:42
Ik gok zomaar dat manlief veel meer uren werkt. Dan valt het merendeel van het gezinswerk vanzelf op de andere schouder. Plus dat TO zichzelf onmogelijke standaarden oplegt. Het is niet eerlijk om die op te leggen aan de andere partner.
zaterdag 26 oktober 2024 om 17:42
Ik gok zomaar dat manlief veel meer uren werkt. Dan valt het merendeel van het gezinswerk vanzelf op de andere schouder. Plus dat TO zichzelf onmogelijke standaarden oplegt. Het is niet eerlijk om die op te leggen aan de andere partner.
zaterdag 26 oktober 2024 om 17:55
Volgens mij werkt haar man wel. Moet hij dan kostwinner zijn, de mentale last dragen van een depressieve partner én het gezin volledig draaiende houden volgens een standaard die niet de zijne is? Een mens zou van minder omvallen.
zaterdag 26 oktober 2024 om 18:18
Hoewel ik snap waar het vandaan komt, heeft Ladara ook wel een beetje de houding dat het juist áltijd allemaal aan man ligt. Die doet sowieso niet genoeg en is met enige mazzel ook nog de oorzaak van de depressie.
Als 1 partner veel meer werkt, is het niet onlogisch dat een groter deel van het huishouden (waaronder zorg voor kinderen en mental load) bij de andere terecht komt. En als die ander dat dan niet meer aankan, omdat het gewoon te veel is, of omdat die door bv ziekte minder draagkracht heeft, moet je gaan herschikken. Alleen dat betekent niet dat er bij partner 1 automatisch heel veel ruimte over is. En je hebt er niks aan als twee mensen omvallen. Dus soms betekent herschikken inderdaad uitbesteden, hulp zoeken, of accepteren dat dingen volgens een mindere standaard gedaan worden.
Ik heb ervaring met beide kanten van een depressie, en ik kan je verzekeren dat dat ook voor partners al bergen energie vraagt. Als je dan ook nog eens geacht wordt voor de derde keer te gaan stofzuigen dit weekend, omdat partner dat nodig vindt, terwijl jij dat echt totaal niet vindt, voelt dat als enorme verspilling van tijd en energie. Dat betekent niet dat het de ‘schuld’ van TO is, niet alles is een schuldvraag. Maar het betekent wel dat daar een deel van de oplossing zit, zoals ze zelf ook al duidelijk erkende.
Als 1 partner veel meer werkt, is het niet onlogisch dat een groter deel van het huishouden (waaronder zorg voor kinderen en mental load) bij de andere terecht komt. En als die ander dat dan niet meer aankan, omdat het gewoon te veel is, of omdat die door bv ziekte minder draagkracht heeft, moet je gaan herschikken. Alleen dat betekent niet dat er bij partner 1 automatisch heel veel ruimte over is. En je hebt er niks aan als twee mensen omvallen. Dus soms betekent herschikken inderdaad uitbesteden, hulp zoeken, of accepteren dat dingen volgens een mindere standaard gedaan worden.
Ik heb ervaring met beide kanten van een depressie, en ik kan je verzekeren dat dat ook voor partners al bergen energie vraagt. Als je dan ook nog eens geacht wordt voor de derde keer te gaan stofzuigen dit weekend, omdat partner dat nodig vindt, terwijl jij dat echt totaal niet vindt, voelt dat als enorme verspilling van tijd en energie. Dat betekent niet dat het de ‘schuld’ van TO is, niet alles is een schuldvraag. Maar het betekent wel dat daar een deel van de oplossing zit, zoals ze zelf ook al duidelijk erkende.
zaterdag 26 oktober 2024 om 18:26
Ik lees alles, maar vind het lastig om nu inhoudelijk te reageren want ik ben een weekend weg en typen op mijn telefoon vind ik irritant. Ik wil alvast zeggen dat man evenveel werkt als ik. Hij is geen kostwinner, dat ben ik. En ik denk dat mijn aandeel hierin ook aanzienlijk is. Het maakt me verdrietig.... alweer iets wat ik niet goed doe.
zaterdag 26 oktober 2024 om 18:32
DeWegKwijt schreef: ↑26-10-2024 18:26Ik lees alles, maar vind het lastig om nu inhoudelijk te reageren want ik ben een weekend weg en typen op mijn telefoon vind ik irritant. Ik wil alvast zeggen dat man evenveel werkt als ik. Hij is geen kostwinner, dat ben ik. En ik denk dat mijn aandeel hierin ook aanzienlijk is. Het maakt me verdrietig.... alweer iets wat ik niet goed doe.
Als dat zo is dan is dat juist een plus, dat betekent namelijk dat jij de macht hebt om het te veranderen. Uiteraard met hulp, anders zat je nu niet op dit punt, maar dat is totaal geen schande. Je bent niet voor niets op dit punt gekomen hoor, een deel zit in je karakter en genen maar een groot deel is ook gewoon een optelsom van opvoeding, cultuur en maatschappij. Gelukkig is het mogelijk om er anders naar te gaan kijken. Rustig aan!
zaterdag 26 oktober 2024 om 18:36
het gaat niet om niet goed doen of de schuld bij iemand neerleggen. Het gaat er om zicht op de situatie te krijgen en samen te kijken hoe jullie dit anders kunnen doen.
En voor jou zou het heel goed zijn om te leren dingen uit handen te geven en je hoge eisen wat milder te maken om het voor jouzelf leefbaarder te maken. Je bent niet voor niks nu ziek.
En voor jou zou het heel goed zijn om te leren dingen uit handen te geven en je hoge eisen wat milder te maken om het voor jouzelf leefbaarder te maken. Je bent niet voor niks nu ziek.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zaterdag 26 oktober 2024 om 18:37
[...]DeWegKwijt schreef: ↑26-10-2024 18:26En ik denk dat mijn aandeel hierin ook aanzienlijk is. Het maakt me verdrietig.... alweer iets wat ik niet goed doe.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 29-10-2024 19:40
Reden: Op de man, totaal niet constructief.
Reden: Op de man, totaal niet constructief.
41.19% gewijzigd
zaterdag 26 oktober 2024 om 18:37
[...]DeWegKwijt schreef: ↑26-10-2024 18:26En ik denk dat mijn aandeel hierin ook aanzienlijk is. Het maakt me verdrietig.... alweer iets wat ik niet goed doe.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 29-10-2024 19:41
Reden: Op de man, totaal niet constructief.
Reden: Op de man, totaal niet constructief.
41.19% gewijzigd
zaterdag 26 oktober 2024 om 18:41
Daarom schreef ik al dat het helemaal geen sprake van ‘schuld’ of ‘verkeerd’ is. Onder normale omstandigheden mag jij best drie keer per dag stofzuigen als je dat leuk vindt. Jouw leven, moet je echt helemaal zelf weten. Daar is niks mis mee. Alleen onder sommige omstandigheden is het niet zo handig, omdat het jezelf enorm in de weg zit.DeWegKwijt schreef: ↑26-10-2024 18:26Ik lees alles, maar vind het lastig om nu inhoudelijk te reageren want ik ben een weekend weg en typen op mijn telefoon vind ik irritant. Ik wil alvast zeggen dat man evenveel werkt als ik. Hij is geen kostwinner, dat ben ik. En ik denk dat mijn aandeel hierin ook aanzienlijk is. Het maakt me verdrietig.... alweer iets wat ik niet goed doe.
Het heeft trouwens vaak met elkaar te maken hè. Juist als mensen zich niet of minder goed voelen, gaan ze heel erg dit soort dingen doen. Steeds harder en/of meer werken. Steeds meer poetsen/opruimen. Steeds grotere hardlooprondjes die ze niet kunnen laten zitten. Dat is gewoon een heel normaal coping mechanisme als je het gevoel hebt niet genoeg controle te hebben in je dagelijks leven. Dan ga je dat zoeken op andere plekken. Naast dat het sowieso niet ‘fout’ is, is het dus ook nog eens een gewone reactie op de situatie.
Wel heel goed trouwens dat je een weekend weg bent! Hopelijk heb je het in elke geval ook leuk, voor zover dat kan. Ik vind het al heel knap dat je die stap maakt, dat kunnen heel veel mensen al niet (nee, geen verkapte kritiek, het is serieus goed als je in elk geval af en toe iets voor jezelf kunt doen).
zaterdag 26 oktober 2024 om 18:47
Maar op dit moment werk je toch niet? Je schrijft in je OP dat dat niet lukt (wat ook logisch is).DeWegKwijt schreef: ↑26-10-2024 18:26Ik lees alles, maar vind het lastig om nu inhoudelijk te reageren want ik ben een weekend weg en typen op mijn telefoon vind ik irritant. Ik wil alvast zeggen dat man evenveel werkt als ik. Hij is geen kostwinner, dat ben ik. En ik denk dat mijn aandeel hierin ook aanzienlijk is. Het maakt me verdrietig.... alweer iets wat ik niet goed doe.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
