Relaties
alle pijlers
Depressie en relatieproblemen
zaterdag 28 september 2024 om 19:32
Ik weet niet waar ik moet beginnen. Hopelijk lukt het me om structuur in mijn verhaal aan te brengen. Ik ben bekend op het forum, maar omdat ik kennissen hier heb, heb ik een nieuw account aangemaakt i.v.m. herkenbaarheid. Als iemand mij wel herkent, hoop ik dat diegene het voor zich kan houden en mij hier niet mee confronteert.
Mijn partner en ik zijn acht jaar samen en hebben twee (jonge) kindjes samen. Het gaat niet goed sinds we kinderen hebben. Na beide bevallingen kreeg ik een postpartum depressie. Dat heb ik nu nog steeds en ik word daarvoor behandeld. Het gaat al wel beter, maar ik ben er nog lang niet. Ik heb het gevoel dat ik op alle gebieden faal. Als moeder, als partner, als collega, als dochter, als vriendin. Ik vraag me regelmatig af: wat doe ik hier nog als toch niets lukt?
Het lukt me niet om voor de kinderen te zorgen, onze oudste heeft veel woede-aanvallen en ik kan niet de empathische, liefhebbende moeder zijn die ik graag wil zijn en dacht te kunnen zijn. Ik verhef vaak mijn stem en soms moet ik zelfs de drang onderdrukken om een tik te geven. De zorg voor onze baby gaat (nu, sinds een paar maanden) wel goed en daar geniet ik ook van. Het lukt me niet om een fijne partner te zijn, ik ben vaak boos en verdrietig en ik reageer dit af op mijn partner. Het lukt me niet om te werken, elke keer als ik probeer op te bouwen knap ik weer af. Gelukkig heb ik wel een begripvolle werkgever die hiervoor ruimte biedt. Het lukt me niet om een fijne dochter te zijn, ik ben complex opgegroeid en herleef mijn eigen jeugd weer nu ik kinderen heb en ben met terugwerkende kracht erg boos om wat er is gebeurd. Hierdoor lig ik in de clinch met mijn ouders, wat zij weer niet goed begrijpen. Het lukt me niet om een fijne vriendin te zijn, ik heb vaak geen energie om af te spreken en ook geen tijd. En als ik het wel heb, vind ik dat ik te veel negatieve aandacht vraag omdat het niet goed met me gaat. Ik ben ook vrienden verloren sinds ik kinderen heb.
Nu is er weer een ruzie ontstaan tussen mij en mijn partner, waarop hij met de kinderen is vertrokken naar familie. Ik ben nu alleen en ik weet me geen raad. Ik kan ook nergens naartoe, want ik gebruik medicatie waarmee ik tijdelijk niet mag autorijden en ik woon op een plek waar het ov niet toegankelijk is. Ik weet niet of ik wel verder wil met mijn partner. Ik heb het gevoel dat ik een onevenredige last draag in de zorg voor kinderen, huishouden en alle regelzaken daaromheen. Mijn partner vind van niet en vind dat hij ook veel doet. Dat is ook wel zo, ik zie soms situaties waarin de partner absoluut veel minder doet. Maar toch voelt het alsof ik een overgroot deel draag. Dat houd ik zelf vast in stand... Maar het is inmiddels zo complex geworden dat ik geen uitweg meer zie. Ik heb me nu net vanavond ingeschreven bij een woningcorporatie, omdat ik niet meer zie hoe het nog goed kan komen. Maar wat zou ik nu verder moeten regelen?
Mijn partner en ik zijn acht jaar samen en hebben twee (jonge) kindjes samen. Het gaat niet goed sinds we kinderen hebben. Na beide bevallingen kreeg ik een postpartum depressie. Dat heb ik nu nog steeds en ik word daarvoor behandeld. Het gaat al wel beter, maar ik ben er nog lang niet. Ik heb het gevoel dat ik op alle gebieden faal. Als moeder, als partner, als collega, als dochter, als vriendin. Ik vraag me regelmatig af: wat doe ik hier nog als toch niets lukt?
Het lukt me niet om voor de kinderen te zorgen, onze oudste heeft veel woede-aanvallen en ik kan niet de empathische, liefhebbende moeder zijn die ik graag wil zijn en dacht te kunnen zijn. Ik verhef vaak mijn stem en soms moet ik zelfs de drang onderdrukken om een tik te geven. De zorg voor onze baby gaat (nu, sinds een paar maanden) wel goed en daar geniet ik ook van. Het lukt me niet om een fijne partner te zijn, ik ben vaak boos en verdrietig en ik reageer dit af op mijn partner. Het lukt me niet om te werken, elke keer als ik probeer op te bouwen knap ik weer af. Gelukkig heb ik wel een begripvolle werkgever die hiervoor ruimte biedt. Het lukt me niet om een fijne dochter te zijn, ik ben complex opgegroeid en herleef mijn eigen jeugd weer nu ik kinderen heb en ben met terugwerkende kracht erg boos om wat er is gebeurd. Hierdoor lig ik in de clinch met mijn ouders, wat zij weer niet goed begrijpen. Het lukt me niet om een fijne vriendin te zijn, ik heb vaak geen energie om af te spreken en ook geen tijd. En als ik het wel heb, vind ik dat ik te veel negatieve aandacht vraag omdat het niet goed met me gaat. Ik ben ook vrienden verloren sinds ik kinderen heb.
Nu is er weer een ruzie ontstaan tussen mij en mijn partner, waarop hij met de kinderen is vertrokken naar familie. Ik ben nu alleen en ik weet me geen raad. Ik kan ook nergens naartoe, want ik gebruik medicatie waarmee ik tijdelijk niet mag autorijden en ik woon op een plek waar het ov niet toegankelijk is. Ik weet niet of ik wel verder wil met mijn partner. Ik heb het gevoel dat ik een onevenredige last draag in de zorg voor kinderen, huishouden en alle regelzaken daaromheen. Mijn partner vind van niet en vind dat hij ook veel doet. Dat is ook wel zo, ik zie soms situaties waarin de partner absoluut veel minder doet. Maar toch voelt het alsof ik een overgroot deel draag. Dat houd ik zelf vast in stand... Maar het is inmiddels zo complex geworden dat ik geen uitweg meer zie. Ik heb me nu net vanavond ingeschreven bij een woningcorporatie, omdat ik niet meer zie hoe het nog goed kan komen. Maar wat zou ik nu verder moeten regelen?
zaterdag 26 oktober 2024 om 19:25
Dit soort gevoelens en gedachtes heb ik ook gehad. Therapie helpt je om afstand te nemen van dit soort niet behulpzame patronen.
Mee eens.nausicaa schreef: ↑26-10-2024 18:41Het heeft trouwens vaak met elkaar te maken hè. Juist als mensen zich niet of minder goed voelen, gaan ze heel erg dit soort dingen doen. Steeds harder en/of meer werken. Steeds meer poetsen/opruimen. Steeds grotere hardlooprondjes die ze niet kunnen laten zitten. Dat is gewoon een heel normaal coping mechanisme als je het gevoel hebt niet genoeg controle te hebben in je dagelijks leven. Dan ga je dat zoeken op andere plekken. Naast dat het sowieso niet ‘fout’ is, is het dus ook nog eens een gewone reactie op de situatie.
Weer mee eens. Zorgen voor jezelf, dingen doen waar je weer een beetje blij van kan worden zijn essentieel. Goed gedaan.nausicaa schreef: ↑26-10-2024 18:41Wel heel goed trouwens dat je een weekend weg bent! Hopelijk heb je het in elke geval ook leuk, voor zover dat kan. Ik vind het al heel knap dat je die stap maakt, dat kunnen heel veel mensen al niet (nee, geen verkapte kritiek, het is serieus goed als je in elk geval af en toe iets voor jezelf kunt doen).
zondag 27 oktober 2024 om 06:23
nausicaa schreef: ↑26-10-2024 18:18Hoewel ik snap waar het vandaan komt, heeft Ladara ook wel een beetje de houding dat het juist áltijd allemaal aan man ligt. Die doet sowieso niet genoeg en is met enige mazzel ook nog de oorzaak van de depressie.
Als 1 partner veel meer werkt, is het niet onlogisch dat een groter deel van het huishouden (waaronder zorg voor kinderen en mental load) bij de andere terecht komt. En als die ander dat dan niet meer aankan, omdat het gewoon te veel is, of omdat die door bv ziekte minder draagkracht heeft, moet je gaan herschikken.
Het helpt dat ik ervaring heb in deze situatie. Jij hebt geen partner, je hebt je kind alleen gekregen en voedt het alleen op en reageert vanuit een perspectief, wellicht je jeugdperspectief, dat het acceptabel is dat mannen beperkt bijdragen aan hun gezin. Je weet niet waar je over praat, maar doet het toch. Ik denk dat dat onhandig is en vertroebelend werkt.
Als TO hier iets aan heeft moet ze vooral doorgaan op deze weg, maar ik denk inderdaad dat de reden waarom ze depressief is ligt in de enorme werklast die ze in haar eentje draagt. Als een van de partner depressief is, dient de ander zijn lief te ontlasten, zelfs als die meer zou werken. In deze situatie is dat niet eens het geval. TO werkt evenveel, verdient meer en heeft een depressie, en nog steeds is de zorglast oneerlijk verdeeld. Dat is een situatie waarin TO geen tijd of ruimte heeft om beter te worden.
zondag 27 oktober 2024 om 08:37
maar als je TO leest, zorgt ze er ook zelf voor dat die ruimte er niet is. Haar man krijgt niet eens de kans om meer zorg op zich te nemen.Ladara schreef: ↑27-10-2024 06:23Het helpt dat ik ervaring heb in deze situatie. Jij hebt geen partner, je hebt je kind alleen gekregen en voedt het alleen op en reageert vanuit een perspectief, wellicht je jeugdperspectief, dat het acceptabel is dat mannen beperkt bijdragen aan hun gezin. Je weet niet waar je over praat, maar doet het toch. Ik denk dat dat onhandig is en vertroebelend werkt.
Als TO hier iets aan heeft moet ze vooral doorgaan op deze weg, maar ik denk inderdaad dat de reden waarom ze depressief is ligt in de enorme werklast die ze in haar eentje draagt. Als een van de partner depressief is, dient de ander zijn lief te ontlasten, zelfs als die meer zou werken. In deze situatie is dat niet eens het geval. TO werkt evenveel, verdient meer en heeft een depressie, en nog steeds is de zorglast oneerlijk verdeeld. Dat is een situatie waarin TO geen tijd of ruimte heeft om beter te worden.
Dat is iets wat zij mag leren, sterker moet leren om zo beter voor zichzelf te kunnen zorgen.
En eerlijk gezegd denk ik dat jij ook niet meer objectief naar mannen en relaties kunt kijken.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zondag 27 oktober 2024 om 09:20
TO je doet niks fout! Maar jouw perfectionisme en de moeite im dingen uit handen te geven draagt wel bij aan de dynamiek. En die maakt dat je enerzijds wil dat man meer dingen doet, en maakt het anderszijds omnogelijk voor hem om het (goed) te doen. Het zou voor jou echt helpend zijn om te leren dat ook iemand anders het goed kan doen, ook als het niet aan jouw standaard voldoet. En dat geldt zowel voor de dynamiek tussen jou en man, als ook voor het voorkomen van een nieuw burnout. Want die komt (hoogstwaarschijnlijk) voort uit dezelfde kenmerken (perfectionisme en zaken niet uit handen kunnen geven).
zondag 27 oktober 2024 om 09:50
rosanna08 schreef: ↑27-10-2024 08:37maar als je TO leest, zorgt ze er ook zelf voor dat die ruimte er niet is. Haar man krijgt niet eens de kans om meer zorg op zich te nemen.
Dat is iets wat zij mag leren, sterker moet leren om zo beter voor zichzelf te kunnen zorgen.
En eerlijk gezegd denk ik dat jij ook niet meer objectief naar mannen en relaties kunt kijken.
Misschien niet, ik denk inderdaad dat bijna alle mannen niet hun deel doen in de zorg voor hun kinderen en dat dat zwaar drukt op de werklast en het welbevinden van vrouwen. Maar, ìk zit in deze situatie. Ik heb een man en kinderen en ik ervaar hoe die combinatie is, in tegenstelling tot mensen die ofwel geen man hebben ofwel geen kinderen, zoals jij.
zondag 27 oktober 2024 om 15:17
Sorry DeWegKwijt, voor mijn late reactie. Het was niet naar bedoeld richting jou hoor. Het is gewoon een rotsituatie waar jullie inzitten. En enerzijds maak ik op uit je posts dat je je eenzaam voelt in de relatie (begrijpelijk), en soms lees ik dat hij toch wel zijn best doet om jou te steunen.DeWegKwijt schreef: ↑24-10-2024 18:18Wat bedoel je hiermee precies? Ik heb het gevoel dat ik dat voor ogen heb, maar doordat je dit zegt krijg ik het gevoel dat jij vind dat dat niet zo is. Klopt dat?
Omdat ik aan beide kanten heb gestaan, weet ik hoe fijn het is om je gesteund te voelen door je partner. Maar ik weet ook hoe zwaar het is om er als partner te moeten zijn voor een depressief iemand. En dan heb ik nog niet eens kinderen...
Enfin, dat bedoelde ik dus met mijn post. Sterkte weer
.
zondag 27 oktober 2024 om 15:38
Je bent gigantisch aan het projecteren. Niet helpend voor TO.Ladara schreef: ↑27-10-2024 09:50Misschien niet, ik denk inderdaad dat bijna alle mannen niet hun deel doen in de zorg voor hun kinderen en dat dat zwaar drukt op de werklast en het welbevinden van vrouwen. Maar, ìk zit in deze situatie. Ik heb een man en kinderen en ik ervaar hoe die combinatie is, in tegenstelling tot mensen die ofwel geen man hebben ofwel geen kinderen, zoals jij.
zondag 27 oktober 2024 om 16:30
tja jammer voor jou, ik ben toch niet van plan om mijn mond te houden, omdat ik geen man en kinderen heb. Je bent echt geen alwetende godheid op het gebied van mannen in relaties hoor.Ladara schreef: ↑27-10-2024 09:50Misschien niet, ik denk inderdaad dat bijna alle mannen niet hun deel doen in de zorg voor hun kinderen en dat dat zwaar drukt op de werklast en het welbevinden van vrouwen. Maar, ìk zit in deze situatie. Ik heb een man en kinderen en ik ervaar hoe die combinatie is, in tegenstelling tot mensen die ofwel geen man hebben ofwel geen kinderen, zoals jij.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zondag 27 oktober 2024 om 17:28
Jij zit in een situatie waar je het als enorm onrechtvaardig hebt ervaren (en dat waarschijnlijk ook was, dat ontken ik niet overigens). Je omschrijft het zelf als ‘in de hel gedwongen zijn’. Dat is nogal wat, en heel naar om mee te maken. Maar om dat voor het gemak maar even op alle relaties te projecteren gaat natuurlijk veel te ver. Nee, ik heb geen man nee. En daardoor weet ik dat er ook vaak even over het hoofd gezien wordt wat mannen wel doen, want dat doe ik zelf. De hoeveelheid vrouwen die geen idee heeft van hun eigen hypotheek of belastingaangifte is enorm. Opstalverzekering? Oh, dat doet mijn man. Iets repareren? Nee, dat doe ik eigenlijk nooit. En nee, ik zeg niet dat dat altijd even veel is, maar wel dat er echt heel veel vrouwen al die ‘klusjes’ inclusief mentaal gedeelte ook voor het gemak maar even vergeten.Ladara schreef: ↑27-10-2024 09:50Misschien niet, ik denk inderdaad dat bijna alle mannen niet hun deel doen in de zorg voor hun kinderen en dat dat zwaar drukt op de werklast en het welbevinden van vrouwen. Maar, ìk zit in deze situatie. Ik heb een man en kinderen en ik ervaar hoe die combinatie is, in tegenstelling tot mensen die ofwel geen man hebben ofwel geen kinderen, zoals jij.
En ik ken dus wel veel stellen met man. En die doen van alles. Eentje heeft een baan waarbij hij vier dagen per week van huis is. Die doet beduidend minder in het gezin. Dat vindt zijn vrouw prima, dat was ook de afspraak toen ze aan dat gezin begonnen. Zijn baan maakt dan weer andere dingen mogelijk, hij doet niet niks, hij doet het alleen buiten de deur. Ik heb ook een vriendin die vijf dagen werkt, dat altijd gedaan heeft, en haar man 3 dagen sinds de kinderen geboren zijn. Als de kinderen een vlek in hun kleding hebben, gaan ze daarmee naar vader, de school belt vader. Maar vriendin klaagt ook niet als er een kind in een door haar niet bedachte combinatie kleding naar school gaat. En verder zo’n beetje alles er tussenin.
Je aanname over hoe het bij mij thuis ging klopt ook al niet. Mijn moeder had een eigen zaak, en was dus juist heel vaak weg. Wat wel klopt was dat zij meestal kookte en de was deed. Dat vindt ze namelijk leuk (koken) en niet erg (de was). En mijn vader heeft er een bloedhekel aan. Die deed dan weer auto/tuin/hypotheken/belasting. En stofzuigen en ramen lappen. Doet hij nog steeds trouwens. Want daar heeft mijn moeder een hekel aan. Maar mijn moeder ging een paar keer per jaar met vrienden een paar dagen weg, en dan kookte mijn vader gewoon, en hadden we ook schone kleren.
Het feit dat iemand niet zegt dat alle mannen lapzwanzen zijn die hun deel niet doen betekent niet dat ze automatisch niet weten waar ze over praten. Zelfs als ze geen man of kind hebben. En TO heeft er echt helemaal niks aan als je haar nu ook nog een grotere relatie crisis geeft dan nodig. Een depressie, en zeker een postnatale depressie komt niet door een partner die niet genoeg doet. Onvrede, ja. Een depressie, nee. En als je depressief bent, moet je simpelweg geen levens veranderende beslissingen nemen als je dat kunt voorkomen.
maandag 28 oktober 2024 om 06:10
Je weet het inderdaad niet, omdat je dènkt dat je het zelf doet. Maar dat is exact de kern: het is méér werk met een man, niet minder. Een man doet niet 'iets' in een soort 'alle beetjes helpen idee', alsof iedere bijdrage, hoe klein ook, de werklast lichter maakt. Een man die niet mee leeft in zijn gezin, geen idee heeft van wat er moet gebeuren of wat de gevolgen zijn van zijn handelingen, zorgt voor heel veel méér werk voor de vrouw, omdat zij zijn continue onnadenkendheid en onwetendheid moet opvangen. Hij is een extra werklast. En je weet dat pas als je er in leeft, want aan de buitenkant zie je alleen wat jij hier beschrijft. Je hebt geen idee en vanuit 'geen idee' advies geven, vind ik niet handig.
Uiteraard ben je vrij je mening te geven, het is een forum. Maar dat ben ik ook. Ik denk dat TO leeft in een situatie die haar teveel werk kost en die ten koste gaat van haar mentale welbevinden. Dat is niet haar schuld, haar man dient haar vrij te roosteren. Hij doet dat niet, want hij vindt dat dat niet nodig is. Zíj vindt dat dat niet nodig is, en mensen hier in haar topic vinden dat dat niet nodig is. Ik denk dat ze in deze cirkel van verdriet blijft tot iemand er de stekker uittrekt en dat is ontzettend schrijnend en jammer. En het hoeft niet. De eerste stap is dat TO zich realiseert dat hun verdeling anders moet. Híj moet dat doen, dan heeft zij tijd om weer zichzelf te worden.
Uiteraard ben je vrij je mening te geven, het is een forum. Maar dat ben ik ook. Ik denk dat TO leeft in een situatie die haar teveel werk kost en die ten koste gaat van haar mentale welbevinden. Dat is niet haar schuld, haar man dient haar vrij te roosteren. Hij doet dat niet, want hij vindt dat dat niet nodig is. Zíj vindt dat dat niet nodig is, en mensen hier in haar topic vinden dat dat niet nodig is. Ik denk dat ze in deze cirkel van verdriet blijft tot iemand er de stekker uittrekt en dat is ontzettend schrijnend en jammer. En het hoeft niet. De eerste stap is dat TO zich realiseert dat hun verdeling anders moet. Híj moet dat doen, dan heeft zij tijd om weer zichzelf te worden.
maandag 28 oktober 2024 om 09:32
En TO moet leren het toe te laten.Ladara schreef: ↑28-10-2024 06:10Je weet het inderdaad niet, omdat je dènkt dat je het zelf doet. Maar dat is exact de kern: het is méér werk met een man, niet minder. Een man doet niet 'iets' in een soort 'alle beetjes helpen idee', alsof iedere bijdrage, hoe klein ook, de werklast lichter maakt. Een man die niet mee leeft in zijn gezin, geen idee heeft van wat er moet gebeuren of wat de gevolgen zijn van zijn handelingen, zorgt voor heel veel méér werk voor de vrouw, omdat zij zijn continue onnadenkendheid en onwetendheid moet opvangen. Hij is een extra werklast. En je weet dat pas als je er in leeft, want aan de buitenkant zie je alleen wat jij hier beschrijft. Je hebt geen idee en vanuit 'geen idee' advies geven, vind ik niet handig.
Uiteraard ben je vrij je mening te geven, het is een forum. Maar dat ben ik ook. Ik denk dat TO leeft in een situatie die haar teveel werk kost en die ten koste gaat van haar mentale welbevinden. Dat is niet haar schuld, haar man dient haar vrij te roosteren. Hij doet dat niet, want hij vindt dat dat niet nodig is. Zíj vindt dat dat niet nodig is, en mensen hier in haar topic vinden dat dat niet nodig is. Ik denk dat ze in deze cirkel van verdriet blijft tot iemand er de stekker uittrekt en dat is ontzettend schrijnend en jammer. En het hoeft niet. De eerste stap is dat TO zich realiseert dat hun verdeling anders moet. Híj moet dat doen, dan heeft zij tijd om weer zichzelf te worden.
Vwb jouw mening over mannen: open een topic, want dit is totaal niet helpend en behoorlijk ongepast. Hou op met dat geprojecteer.
maandag 28 oktober 2024 om 09:39
Eens. Behoorlijk misplaatst om dit topic vol te plempen met jouw eenzijdige beeld van mannen als blok aan je been, Ladara.
dinsdag 29 oktober 2024 om 13:00
TO heeft een depressie. Met uitspraken zoals die van jou moet je heel erg uitkijken, die kunnen een depressief persoon net over het randje duwen. Ik heb je gestaft.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 29-10-2024 19:41
Reden: Quote verwijderd
Reden: Quote verwijderd
36.47% gewijzigd
zondag 3 november 2024 om 20:10
Ik weet dat ik eigenlijk eerst zou moeten reageren op de inhoudelijke reacties die zijn gegeven, maar ik vind het soms heel lastig. Ik ben blij met iedereen die meedenkt, maar ik weet vaak niet wat te reageren omdat ik al gauw het idee heb dat ik alle tips aan de kant zet omdat het niet helemaal passend is o.i.d. Maar ik heb wel erg de behoefte om van me af te praten.
Afgelopen twee weken verliepen wisselend. Twee weekenden geleden ging man een weekend weg. Dat ging me goed af. Ik had ook een goede start, want het huis was schoon (hulp was geweest), de kinderen waren bij de opvang op vrijdag zodat ik thuis het e.e.a. kon voorbereiden en ik heb in het weekend zelf hulp gehad. Het gaf me wel rust dat man er niet was. Ik wist, als ik wegging, precies hoe ik het huis weer aan zou treffen. Ik wist precies wat er nog moest gebeuren om de dag af te sluiten. Ik kon op tijd naar bed, zonder wakker te liggen van een snurkende partner. Ik had geen hoop dat man dingen op zou pakken, ik wist dat hij er niet was en dat ik alles zelf moest doen. Het ging me echt goed af, ik was erg trots op mezelf.
Het weekend er op was ikzelf weg (wel minder lang dan man). Ik had wat voorbereidend werk in het huishouden gedaan, zodat man zich kon richten op de kinderen. Toen ik thuis kwam, was ik erg blij om de kinderen te zien. Maar ik merkte dat ik man niet had gemist. Misschien was het ook wel gewoon te kort, het waren maar twee nachten. Ik vond het weekend zelf wel echt superleuk, een fijne tijd gehad en ik kwam uitgerust weer terug met het voornemen om de teugels wat te laten vieren en niet meer zo strak in de pas te gaan lopen, het wat los te laten zoals man vaker zegt dat ik moest doen.
Gevolg van het loslaten is dat er al twee weken geen boodschappen zijn gedaan, er vanmorgen geen brood of pap meer was voor de kinderen, de kinderen vanochtend geen fruit hadden want op, alle slaapzakken in de was zitten, het thuis niet netjes was (inmiddels wel weer, want hulp was opnieuw geweest en ik heb opgeruimd als een gek) en toen ik dit bericht begon had ik nog meer voorbeelden maar die weet ik nu niet meer. Ik merk ook dat ik echte. oprechte verbinding mis. Ik merk steeds meer verschillen in hoe we in het leven staan en ik heb het gevoel dat we daarin niet meer tot elkaar komen. Man is, vind ik, de laatste jaren zoveel harder geworden naar alles en iedereen. Heel zwart wit, iemand is leuk of iemand is volkomen kut. Hij heeft geen begrip meer voor waarom mensen zich soms onhandig gedragen. Voorheen was dit niet zo. Hij was altijd wel wat rechtlijniger, maar in gesprek kon ik nuances aanbrengen die hij begreep en zo kwamen we op een middenweg uit. Die middenweg, die kunnen we al een tijd niet meer vinden. Als ik dit tegen hem zeg, herkent hij dit niet en zegt hij dat het onzin is. Maar zo voelt het niet...
Afgelopen week was weer een onwijze kutweek. Ik ben vandaag ongesteld geworden, dus wellicht speelt mijn cyclus hierin ook een rol. Het ging maandag al vroeg mis. Man bracht de kinderen naar de opvang, ik zou gaan zwemmen. Bij het vertrekken troffen we een buurman, waarmee we niet op goede voet staan en die het leuk vind om te treiteren. Buurman bespuugde mijn man, terwijl hij de kinderen in de auto snoerde, waarop man hem aansprak en het escaleerde in een woordenwisseling. Buurman ging gauw naar binnen, maar man was woest en hij doet dan uitspraken als "ik hoop dat hij voor de trein komt" of "ik sla die vent nog een keer helemaal tot moes". En dan denk ik.... doe eens normaal. Hij spuugt naar je, dat is asociaal, maar ik vind zijn reactie zo buiten proportie en de kinderen waren er ook nog eens bij. Dan vind ik dat je je hoort in te houden. Ik heb oprecht angst wat er gebeurt als ik er een keer niet bij ben. Gaat hij dan met de buurman op de vuist, zelfs als de kinderen erbij zijn? Ik denk dat die kans oprecht heel reëel is.
Daarna ben ik dus gaan zwemmen, maar ik kreeg mijn hoofd niet tot rust door dit voorval. Vervolgens ging ik weer twee uurtjes naar mijn werk, daar ging het ook niet goed. En die ochtend heeft de hele week bepaald, ik kreeg weer niets uit mijn vingers en voelde me moe, verdrietig, naar. En dan denk ik..... gáán we weer. Wat moet ik dan nou toch doen om uit deze shitzooi te komen?
Vandaag ging het ook weer even mis. Gisteren hadden we een drukke dag en vandaag een rustige dag, dus gingen we met de kinderen naar het bos. Maar oudste had er geen zin in en gooide roet in het eten, en man wilde steeds paden bewandelen waarvan ik wist dat dat niet kon met de kinderwagen (ik kom er vaker) maar hij luisterde niet naar mij. Daardoor werd ik wat stiller, trok me terug, ging op gegeven moment met kinderwagen een andere kant op omdat ik niet verder kon en man kwam maar niet terug. In de auto op de terugweg kreeg ik weer te horen dat hij toch echt niet meer wist wat hij met de moest. Terwijl ik niks deed! Ik keek misschien niet blij en ik was stil, maar ik reageerde gewoon op vragen op normale manier en had ook normale interactie met de kinderen. En dan denk ik.... ik kan ook nooit wat goed doen. Ben ik stil en teruggetrokken, is het niet goed. Ben ik vrolijk en wil ik dingen aanpakken, moet ik rustig doen. Wil ik met vrienden afspreken, moet ik niet te gek doen. Ik begrijp dat hij me in de gaten houd, maar het voelt alsof ik onder een loep leef en alles wordt geanalyseerd en bij alles moet ik toch wel oppassen en normaal doen.
Ik word er zo moe van, en ik weet geen uitweg.
Afgelopen twee weken verliepen wisselend. Twee weekenden geleden ging man een weekend weg. Dat ging me goed af. Ik had ook een goede start, want het huis was schoon (hulp was geweest), de kinderen waren bij de opvang op vrijdag zodat ik thuis het e.e.a. kon voorbereiden en ik heb in het weekend zelf hulp gehad. Het gaf me wel rust dat man er niet was. Ik wist, als ik wegging, precies hoe ik het huis weer aan zou treffen. Ik wist precies wat er nog moest gebeuren om de dag af te sluiten. Ik kon op tijd naar bed, zonder wakker te liggen van een snurkende partner. Ik had geen hoop dat man dingen op zou pakken, ik wist dat hij er niet was en dat ik alles zelf moest doen. Het ging me echt goed af, ik was erg trots op mezelf.
Het weekend er op was ikzelf weg (wel minder lang dan man). Ik had wat voorbereidend werk in het huishouden gedaan, zodat man zich kon richten op de kinderen. Toen ik thuis kwam, was ik erg blij om de kinderen te zien. Maar ik merkte dat ik man niet had gemist. Misschien was het ook wel gewoon te kort, het waren maar twee nachten. Ik vond het weekend zelf wel echt superleuk, een fijne tijd gehad en ik kwam uitgerust weer terug met het voornemen om de teugels wat te laten vieren en niet meer zo strak in de pas te gaan lopen, het wat los te laten zoals man vaker zegt dat ik moest doen.
Gevolg van het loslaten is dat er al twee weken geen boodschappen zijn gedaan, er vanmorgen geen brood of pap meer was voor de kinderen, de kinderen vanochtend geen fruit hadden want op, alle slaapzakken in de was zitten, het thuis niet netjes was (inmiddels wel weer, want hulp was opnieuw geweest en ik heb opgeruimd als een gek) en toen ik dit bericht begon had ik nog meer voorbeelden maar die weet ik nu niet meer. Ik merk ook dat ik echte. oprechte verbinding mis. Ik merk steeds meer verschillen in hoe we in het leven staan en ik heb het gevoel dat we daarin niet meer tot elkaar komen. Man is, vind ik, de laatste jaren zoveel harder geworden naar alles en iedereen. Heel zwart wit, iemand is leuk of iemand is volkomen kut. Hij heeft geen begrip meer voor waarom mensen zich soms onhandig gedragen. Voorheen was dit niet zo. Hij was altijd wel wat rechtlijniger, maar in gesprek kon ik nuances aanbrengen die hij begreep en zo kwamen we op een middenweg uit. Die middenweg, die kunnen we al een tijd niet meer vinden. Als ik dit tegen hem zeg, herkent hij dit niet en zegt hij dat het onzin is. Maar zo voelt het niet...
Afgelopen week was weer een onwijze kutweek. Ik ben vandaag ongesteld geworden, dus wellicht speelt mijn cyclus hierin ook een rol. Het ging maandag al vroeg mis. Man bracht de kinderen naar de opvang, ik zou gaan zwemmen. Bij het vertrekken troffen we een buurman, waarmee we niet op goede voet staan en die het leuk vind om te treiteren. Buurman bespuugde mijn man, terwijl hij de kinderen in de auto snoerde, waarop man hem aansprak en het escaleerde in een woordenwisseling. Buurman ging gauw naar binnen, maar man was woest en hij doet dan uitspraken als "ik hoop dat hij voor de trein komt" of "ik sla die vent nog een keer helemaal tot moes". En dan denk ik.... doe eens normaal. Hij spuugt naar je, dat is asociaal, maar ik vind zijn reactie zo buiten proportie en de kinderen waren er ook nog eens bij. Dan vind ik dat je je hoort in te houden. Ik heb oprecht angst wat er gebeurt als ik er een keer niet bij ben. Gaat hij dan met de buurman op de vuist, zelfs als de kinderen erbij zijn? Ik denk dat die kans oprecht heel reëel is.
Daarna ben ik dus gaan zwemmen, maar ik kreeg mijn hoofd niet tot rust door dit voorval. Vervolgens ging ik weer twee uurtjes naar mijn werk, daar ging het ook niet goed. En die ochtend heeft de hele week bepaald, ik kreeg weer niets uit mijn vingers en voelde me moe, verdrietig, naar. En dan denk ik..... gáán we weer. Wat moet ik dan nou toch doen om uit deze shitzooi te komen?
Vandaag ging het ook weer even mis. Gisteren hadden we een drukke dag en vandaag een rustige dag, dus gingen we met de kinderen naar het bos. Maar oudste had er geen zin in en gooide roet in het eten, en man wilde steeds paden bewandelen waarvan ik wist dat dat niet kon met de kinderwagen (ik kom er vaker) maar hij luisterde niet naar mij. Daardoor werd ik wat stiller, trok me terug, ging op gegeven moment met kinderwagen een andere kant op omdat ik niet verder kon en man kwam maar niet terug. In de auto op de terugweg kreeg ik weer te horen dat hij toch echt niet meer wist wat hij met de moest. Terwijl ik niks deed! Ik keek misschien niet blij en ik was stil, maar ik reageerde gewoon op vragen op normale manier en had ook normale interactie met de kinderen. En dan denk ik.... ik kan ook nooit wat goed doen. Ben ik stil en teruggetrokken, is het niet goed. Ben ik vrolijk en wil ik dingen aanpakken, moet ik rustig doen. Wil ik met vrienden afspreken, moet ik niet te gek doen. Ik begrijp dat hij me in de gaten houd, maar het voelt alsof ik onder een loep leef en alles wordt geanalyseerd en bij alles moet ik toch wel oppassen en normaal doen.
Ik word er zo moe van, en ik weet geen uitweg.
maandag 4 november 2024 om 07:46
@LaParisienne: dankjewel dat je jouw ervaring met me wilde delen. Het is wel hoopvol om te lezen dat, hoe zwaar het ook was, jullie er wel samen uit zijn gekomen en weer nader tot elkaar konden komen.
Dan wat algemener over de opmerkingen daarna:
- De was: ik heb dit overgenomen, omdat man dingen stuk maakt. Ik doe de was ook graag op een bepaalde manier. Handdoeken, werkkleding en stinksokken op 60 graden anders wordt het niet goed schoon. Donkere was gescheiden van de bonte was en de witte was en op 30 graden. Donkere was moet een toevoeging bij in, want anders blijft het stinken. Wollen kleding ook weer apart, lagere temperatuur, lager toerental, ander wasmiddel etc. Man ziet de noodzaak van alle bovenstaande niet in en zou rustig mijn witte kleding bij de handdoeken in gooien. Dat is zó vaak mis gegaan en ik kon zo vaak nieuwe kleding kopen voor mijzelf en de kinderen dat ik het nu gewoon zelf ben gaan doen. Hij ziet het probleem niet van dat was verkleurt, nou en zegt hij dan. Hij vind dat het mijn probleem is, omdat ik die verkleuring vervelend vind. Dan moet ik het maar zelf doen. Nu zeg ik dat even gechargeerd hoor, maar daar komt het in principe wel op neer.
- Boodschappenbudget. Ik ben er 'de baas' over, omdat man naar eigen zeggen geen tijd heeft voor het doen van weekboodschappen. Zijn manier: iedere dag naar de supermarkt, kopen waar hij op dat moment zin aan heeft en waarvan hij weet dat het op is. Ik heb onze uitgaven er op nagekeken en voordat ik weekboodschappen ging doen gaven we bijna 900, soms wel 1000 euro per maand uit aan boodschappen. Nu 500/600. We zitten financieel niet super ruim (halen bijna elke maand wel iets van de spaar) dus we kunnen het ons gewoon niet veroorloven om zo impulsief boodschappen te blijven doen. Maar als ik het niet doe, die weekboodschappen, dan gaat het dus zoals man het wil.
- Stofzuigen: robotstofzuiger heb ik voorgesteld, maar is te duur en onzin en doet het nooit zo goed als wanneer je zelf stofzuigt, dus niet bespreekbaar. Dat er nu nog etensresten op de vloer liggen van voor het weekend, mag ik dan weer niets van zeggen.
- Dan de discussie of het rechtmatig is dat Ladara alles bij de man neerlegt. Nee, dat denk ik niet, want een situatie ontstaat door toedoen van beide. We faciliteren elkaars gedrag, bewust of onbewust. En ik denk dat ik, door de depressie, soms dingen heel negatief zie terwijl het niet zo zwart/wit is. Maar na afgelopen week en vooral dit weekend weer, voelt het gewoon allemaal kut en voelt het alsof ik tien keer harder moet lopen dan man. Ik weet niet of dat zo is. Hoe check je zoiets?
Dan wat algemener over de opmerkingen daarna:
- De was: ik heb dit overgenomen, omdat man dingen stuk maakt. Ik doe de was ook graag op een bepaalde manier. Handdoeken, werkkleding en stinksokken op 60 graden anders wordt het niet goed schoon. Donkere was gescheiden van de bonte was en de witte was en op 30 graden. Donkere was moet een toevoeging bij in, want anders blijft het stinken. Wollen kleding ook weer apart, lagere temperatuur, lager toerental, ander wasmiddel etc. Man ziet de noodzaak van alle bovenstaande niet in en zou rustig mijn witte kleding bij de handdoeken in gooien. Dat is zó vaak mis gegaan en ik kon zo vaak nieuwe kleding kopen voor mijzelf en de kinderen dat ik het nu gewoon zelf ben gaan doen. Hij ziet het probleem niet van dat was verkleurt, nou en zegt hij dan. Hij vind dat het mijn probleem is, omdat ik die verkleuring vervelend vind. Dan moet ik het maar zelf doen. Nu zeg ik dat even gechargeerd hoor, maar daar komt het in principe wel op neer.
- Boodschappenbudget. Ik ben er 'de baas' over, omdat man naar eigen zeggen geen tijd heeft voor het doen van weekboodschappen. Zijn manier: iedere dag naar de supermarkt, kopen waar hij op dat moment zin aan heeft en waarvan hij weet dat het op is. Ik heb onze uitgaven er op nagekeken en voordat ik weekboodschappen ging doen gaven we bijna 900, soms wel 1000 euro per maand uit aan boodschappen. Nu 500/600. We zitten financieel niet super ruim (halen bijna elke maand wel iets van de spaar) dus we kunnen het ons gewoon niet veroorloven om zo impulsief boodschappen te blijven doen. Maar als ik het niet doe, die weekboodschappen, dan gaat het dus zoals man het wil.
- Stofzuigen: robotstofzuiger heb ik voorgesteld, maar is te duur en onzin en doet het nooit zo goed als wanneer je zelf stofzuigt, dus niet bespreekbaar. Dat er nu nog etensresten op de vloer liggen van voor het weekend, mag ik dan weer niets van zeggen.
- Dan de discussie of het rechtmatig is dat Ladara alles bij de man neerlegt. Nee, dat denk ik niet, want een situatie ontstaat door toedoen van beide. We faciliteren elkaars gedrag, bewust of onbewust. En ik denk dat ik, door de depressie, soms dingen heel negatief zie terwijl het niet zo zwart/wit is. Maar na afgelopen week en vooral dit weekend weer, voelt het gewoon allemaal kut en voelt het alsof ik tien keer harder moet lopen dan man. Ik weet niet of dat zo is. Hoe check je zoiets?
maandag 4 november 2024 om 08:53
Uit jouw voorbeelden haal ik met name dat man jou niet serieus neemt. Want als hij écht zo nochalant is als jij omschrijft dan heeft hij lak aan jou (jij zeikt want je wil het op jouw manier, terwijl de wensen van jou helemaal niet raar klinken) en hij leeft boven zijn stand. Als jij daar over wil praten doet hij alsof jij gek bent. Pfoe. Ik vind het heftig. Natuurlijk lezen wij hier een eenzijdig verhaal en zal jouw depressie voor man echt niet makkelijk zijn maar hij klinkt gewoon niet zo leuk en respectvol. Was dat anders voordat jij een depressie kreeg?
maandag 4 november 2024 om 09:50
Ik voel me niet serieus genomen, nee. Mijn ervaring is dat ik dingen beter zelf kan doen, want dan weet ik dat ze goed gebeuren. Dat geldt voor de voorbeelden die ik heb genoemd en nog veel meer. En ik weet inmiddels gewoon oprecht niet meer of ik het verkeerd zie en de lat te hoog leg, of dat me dat wijs wordt gemaakt. Man heeft gisteravond de flessen afgewassen van baby. Pak ik vanmorgen een fles... zitten er nog melkresten in. Ik vind dat onhygiënisch. Moet ik dan zelf de flessen maar gaan afwassen? De melkpoeder is bijna op, ik heb al nieuwe besteld maar dat weet man niet. Ik heb hem niet gehoord over dat het op dreigt te gaan. Waarom niet? Hij heeft ook ogen.Bbubbels schreef: ↑04-11-2024 08:53Uit jouw voorbeelden haal ik met name dat man jou niet serieus neemt. Want als hij écht zo nochalant is als jij omschrijft dan heeft hij lak aan jou (jij zeikt want je wil het op jouw manier, terwijl de wensen van jou helemaal niet raar klinken) en hij leeft boven zijn stand. Als jij daar over wil praten doet hij alsof jij gek bent. Pfoe. Ik vind het heftig. Natuurlijk lezen wij hier een eenzijdig verhaal en zal jouw depressie voor man echt niet makkelijk zijn maar hij klinkt gewoon niet zo leuk en respectvol. Was dat anders voordat jij een depressie kreeg?
Dit alles is gewoon niet bespreekbaar. Alles mondt uit in een ruzie. Wij kunnen niet meer normaal met elkaar praten. Gisteravond ook weer een voorbeeld. Dochter is binnenkort jarig, we hebben overlegd wie we uit nodigen, ik stuur de uitnodigingen en hoor die avond dat man ook zijn hele vriendengroep wil uitnodigen (>30 man). Ik wil dat niet, want we hadden afgesproken het klein te vieren. Zijn argument: jij hebt ook vrienden uitgenodigd. Dat klopt, zes vriendinnen. Ik wilde de zin toen uitspreken: ik vind het ook goed als jij een paar vrienden uitnodigt want het is niet eerlijk als ik dat wel mag en jij niet, maar de hele groep vind ik te druk. Maar halverwege die zin, toen ik had gezegd dat het niet eerlijk was, viel hij me in de reden en zei: maar daar heb ik ook schijt aan, ik doe dat ook gewoon hoor.
En dan denk ik... hallo... Ik probeer constructief een gesprek aan te gaan en je reageert zo onwijs onaardig. Waar is dat nou goed voor?! En dan val ik weer stil en denk ik.... ik zeg wel niks meer. Maar dat is ook niet goed.
Oftewel: ik doe het weer niet goed.
Maar om antwoord te geven op je vraag: ik kan me niet heugen dat dit ook een issue was voordat we kinderen kregen. Hij was veel milder. Minder mild dan ik, maar ook niet zo hard.
maandag 4 november 2024 om 10:00
Over dat voorbeeld van de verjaardag; sja, ik zou denk ik afhankelijk van leeftijd van dochter haar zelf laten kiezen of als ze dar nog niet kan helemaal geen vrienden uitnodigen. Maar zo gaat dat hier. Als jij je vriendinnen mag uitnodigen snap ik niet zo goed waarom hij dan per se moet schaven in het aantal.DeWegKwijt schreef: ↑04-11-2024 09:50Ik voel me niet serieus genomen, nee. Mijn ervaring is dat ik dingen beter zelf kan doen, want dan weet ik dat ze goed gebeuren. Dat geldt voor de voorbeelden die ik heb genoemd en nog veel meer. En ik weet inmiddels gewoon oprecht niet meer of ik het verkeerd zie en de lat te hoog leg, of dat me dat wijs wordt gemaakt. Man heeft gisteravond de flessen afgewassen van baby. Pak ik vanmorgen een fles... zitten er nog melkresten in. Ik vind dat onhygiënisch. Moet ik dan zelf de flessen maar gaan afwassen? De melkpoeder is bijna op, ik heb al nieuwe besteld maar dat weet man niet. Ik heb hem niet gehoord over dat het op dreigt te gaan. Waarom niet? Hij heeft ook ogen.
Dit alles is gewoon niet bespreekbaar. Alles mondt uit in een ruzie. Wij kunnen niet meer normaal met elkaar praten. Gisteravond ook weer een voorbeeld. Dochter is binnenkort jarig, we hebben overlegd wie we uit nodigen, ik stuur de uitnodigingen en hoor die avond dat man ook zijn hele vriendengroep wil uitnodigen (>30 man). Ik wil dat niet, want we hadden afgesproken het klein te vieren. Zijn argument: jij hebt ook vrienden uitgenodigd. Dat klopt, zes vriendinnen. Ik wilde de zin toen uitspreken: ik vind het ook goed als jij een paar vrienden uitnodigt want het is niet eerlijk als ik dat wel mag en jij niet, maar de hele groep vind ik te druk. Maar halverwege die zin, toen ik had gezegd dat het niet eerlijk was, viel hij me in de reden en zei: maar daar heb ik ook schijt aan, ik doe dat ook gewoon hoor.
En dan denk ik... hallo... Ik probeer constructief een gesprek aan te gaan en je reageert zo onwijs onaardig. Waar is dat nou goed voor?! En dan val ik weer stil en denk ik.... ik zeg wel niks meer. Maar dat is ook niet goed.
Oftewel: ik doe het weer niet goed.
Maar om antwoord te geven op je vraag: ik kan me niet heugen dat dit ook een issue was voordat we kinderen kregen. Hij was veel milder. Minder mild dan ik, maar ook niet zo hard.
Maaar…. En dwt is een hele grote MAAAR; de manier hoe hij reageert is natuurlijk een mega rode vlag. Jij mag gewoon geen commentaar hebben. Het moet op zijn manier. En jouw mening doet er niet toe. Jullie manier van (niet) communiceren gaat jullie de das om doen als je daar niet aan gaat werken. En daarvoor zal hij moeten inzien dat hij ook een (flink) aandeel heeft in die scheve communicatie. Relatietherapie zou jullie denk ik echt kunnen helpen.
maandag 4 november 2024 om 11:35
DeWegKwijt schreef: ↑04-11-2024 07:46- Dan de discussie of het rechtmatig is dat Ladara alles bij de man neerlegt. Nee, dat denk ik niet, want een situatie ontstaat door toedoen van beide. We faciliteren elkaars gedrag, bewust of onbewust. En ik denk dat ik, door de depressie, soms dingen heel negatief zie terwijl het niet zo zwart/wit is. Maar na afgelopen week en vooral dit weekend weer, voelt het gewoon allemaal kut en voelt het alsof ik tien keer harder moet lopen dan man. Ik weet niet of dat zo is. Hoe check je zoiets?
Je checkt dit soort dingen bij jezelf. Jíj bent de graadmeter. Als jij vindt dat je zijn betrokkenheid en bijdragen door je depressie gekleurd ziet, is dat waarmee je aan de slag moet. Als jij vindt dat zijn bijdragen onder de maat zijn en dat hij jouw perspectief consequent wegzet als onredelijk, dan is dat waarmee je aan de slag moet. Jij bepaalt.
maandag 4 november 2024 om 12:06
Ik heb niet alles gelezen, maar ik schrik wel van de laatste voorbeelden die je noemt. Wanneer is het goed voor jouw man? Het komt op mij over alsof de doelpaal telkens anders ligt en jij maar moet raden waar deze dan is. En dan vervolgens jou ook nog voor gek uitmaken wanneer je er iets van zegt of erover in gesprek wil.
Ik kan me voorstellen dat er allerlei oorzaken zijn waardoor je op dit punt komt. Maar het klinkt voor mij echt ongezond zoals het nu gaat. Mogelijk heb je dit al geschreven hoor, maar wil je partner ook hulp?
Ik kan me voorstellen dat er allerlei oorzaken zijn waardoor je op dit punt komt. Maar het klinkt voor mij echt ongezond zoals het nu gaat. Mogelijk heb je dit al geschreven hoor, maar wil je partner ook hulp?
maandag 4 november 2024 om 12:07
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
