Depressie en relatieproblemen

DeWegKwijt schreef: ↑

05-10-2024 22:41

Vandaag was een goede dag. Normaliter is onze rolverdeling dat man erop uit gaat om dingetjes te doen en daardoor zit ik aan huis gekluisterd met de baby. Vandaag heb ik vanmorgen gewoon medegedeeld dat ik met onze oudste erop uit ging. En onze oudste was ook nog eens in een top humeur. We hebben het echt heel gezellig gehad en aan het einde van de dag zei hij: vandaag was gezellig mama, ik hou van jou

Weer zo'n sterke actie. You go girl!

Wat heb je goede stappen gezegd TO! Echt heel knap van je en wat een fijne dag heb je gehad gister. Dat moet je vast en zeker goed hebben gedaan.

Fijn ook dat je bent opgeroepen voor een praatgroep.

Doe vooral lekker je boodschapjes zelf als dat voor jou goed werkt. Het is inderdaad ook wel onderdeel van een structuur, die volgens mij best belangrijk is ook bij een depressie. Maar het zou je wellicht wel helpen als je voor meerdere dagen in 1 keer haalt, zodat je, als je een mindere dag hebt niet per se hoeft.

Ik lees ook ergens iets over dingen doen op de dagen dat je kinderen en man er niet zijn. Misschien begrijp ik je verkeerd, in dat geval sorry, maar ik denk dat dat juist de dagen zijn waarop je tijd voor jezelf moet pakken. Haken, een boek lezen, even in bad of even bijslapen. Leg jezelf niet te veel op en hou het bij 1 of 2 'verplichte' taakjes voor de structuur.

Ik weet niet waar je woont, maar je bericht raakt me zo dat ik me nog op zou werpen om eens lekker koffie met je te gaan drinken.
Liefs

Begin met concentreren op wat echt belangrijk is. Dat ben jijzelf, je kinderen en dan je partner. En in die volgorde. Je kunt nu even geen leuke vriendin, familielid of werknemer zijn. Dus ziek melden en ook geen afspraken met anderen buiten het gezin. Werk met schema's met het huishouden. Probeer iedere dag op tijd en op vaste momenten te gaan slapen. Daarnaast dagelijks naar buiten. Bijvoorbeeld in de ochtend met kinderen (voor ze gaan slapen). En in de avond zonder kinderen (dan mag partner opletten).

Plan de feestdagen ook gewoon thuis met jouw gezin. Je wilt veel te veel. Als je dit nu niet aanpakt ben je straks alleenstaande moeder zonder kinderen.

En investeer in je therapie.

Weet jouw therapeut hoe lastig je het soms vindt om je wanhoop niet op de kinderen af te reageren en je dit dus soms ook onvoldoende in controle hebt?

Super goed dat je deze therapie gaat volgen, dat gaat je echt iets opleveren.
Het betekent ook dat het voorlopig niet minder zwaar wordt en dat je dus, naast de therapie, ondersteuning nodig hebt in de thuissituatie. Op die manier kan jij zo goed als mogelijk profiteren van de therapie.

Zit er een sociaal wijkteam in de buurt? Kan je je therapeut om hulp vragen om hier een zorgvraag uit te zetten voor hulp in de thuissituatie?

Zou toch ook eens kijken naar jullie verdeling in huis en mbt zorg van de kinderen.
Het gaat je niets helpen als je je wel ziek gaat melden en in therapie gaat maar dat loopt gewoon door, dat scheve binnen de relatie.

DeWegKwijt schreef: ↑

12-10-2024 22:16

Het is hier weer eens heel ongezellig en dat is mijn schuld. Ik had als verrassing geregeld dat de kinderen gingen logeren (moeilijk!) en een reservering gemaakt bij een restaurant. Toen ik thuis kwam en voorstelde om op de fiets te gaan, zodat we beide wat konden drinken, wees man dat idee af want hij had geen zin om te fietsen. En daarna zei hij: de volgende keer eet ik liever bij restaurant B. En toen dacht ik: verdorie, ik heb dit geregeld en nu ga je weer moeilijk lopen doen. Ik kon het niet hebben, heb het restaurant opgebeld en de reservering geannuleerd en ben zonder wat te zeggen naar bed gegaan. Super volwassen.
Vanavond hebben we nog geprobeerd te praten, maar het leidt tot niets. Ik vraag me ook af: is het nu de depressie waardoor ik man zo zat ben en niets kan hebben. Of staat het er los van?
Gelukkig wel een fijne ochtend met de kinderen gehad.

Ehm, dit klinkt eerder niet zo leuk qua reactie van hem in eerste instantie, hij wees het idee af want wil niet fietsen en de volgende keer ( dus deze keer ging niet gebeuren? ) wil hij elders eten. Ging hij de volgende keer zelf wat bedenken/regelen dan?

Waarom denk je dat dit per se aan jou ligt?

DeWegKwijt schreef: ↑

12-10-2024 22:43

Zijn regel is: na 21u doe ik niets meer. Ik kan het werk niet laten liggen dus dan doe ik het zelf. Met als gevolg dat ik pas laat naar bed ga, want ik zit pas laat en wil ook nog even relaxen.

Je bent zijn huisslaaf? Waarom in hemelsnaam pik jij dit?

Ik denk dat je vooral inderdaad nu geen grote beslissingen moet nemen. Man lijkt lullig te reageren, maar is wellicht ook aan het einde van zijn latijn. Mensen die hier roepen: ja zeg, hoezo zou hij na 21u niks meer doen? Die zouden als jij de partner was juist heel hard roepen dat je echt niet alles op hoeft te lossen, en dat als partner zo neurotisch op wil ruimen, hij dat maar lekker zelf moet doen. Je ziet zelf ook al dat jij nou eenmaal veel meer opruimdrang hebt.
Dit is gewoon een hele moeilijke situatie, voor allebei. Man klinkt alsof hij je echt niet gewoon in de steek laat, maar geeft wel grenzen aan. Dat is op zich goed, maar jij kunt daar lastig mee omgaan. Of dat is omdat de grenzen niet redelijk zijn, of omdat jij er niet tegen kunt doet er niet eens toe, het is een probleem.
En dan regel je zoiets, hebt enorm het gevoel dat je echt heel erg je best gedaan hebt, want iets dergelijks organiseren is ongetwijfeld topsport voor je momenteel. En dan is hij niet eens blij. Klinkt heel flauw, en toch snap ik het ook ergens wel. Jij kunt heel veel niet aan (niet jouw schuld, maar het is gewoon zo) wat op hem neerkomt. En dan heb je wat energie, en besteedt het wat hem betreft aan het verkeerde.
Ik herken dat een beetje van mijn broer. Die heeft allerlei psychische issues, waardoor hij dingen maar niet regelt. Denk aan een energiecontract, of eindelijk een oven uitkozen zodat het contract voor de keuken voor zijn nieuwe huis geregeld kan worden. Dat levert gedoe op, waar mijn ouders flink mee belast worden. En dan komt hij heel trots melden dat hij een lamp voor de wc heeft uitgezocht. En is vervolgens pissig dat mijn ouders niet heel enthousiast reageren, want hij hééft toch eindelijk iets geregeld? En het lullige is, beide hebben gelijk. Het was voor hem een goede stap om érgens een beslissing over te nemen. Maar de irritatie over al die andere dingen die vele belangrijker zijn, is ook begrijpelijk. En dan zijn mijn ouders niet enthousiast, wordt broer pissig, ouders verontwaardigd enz.

Zo klinkt dit ook een beetje. In ene ideale wereld was man dolblij geweest met jouw idee. Maar dat was hij niet. Omdat hij helemaal geen zin had om uit eten te gaan, omdat hij zelf doodmoe was. Of omdat hij denkt aan al die andere dingen die nog geregeld moeten worden. Of weet ik veel wat. Vervolgens ben jij teleurgesteld dat hij niet enthousiast doet, en dan loopt het helemaal mis.

Hoe je dit oplost weet ik ook niet, maar ik denk wel dat het al scheelt als je in elk geval verstandelijk begrijpt waarom iemand soms anders reageert dan je had verwacht/gehoopt. Je neemt goede stappen qua ziekmelding en therapie, qua hulp vragen. Helaas lost dat het niet meteen op, dat kost tijd.
Probeer inderdaad heel duidelijk te kiezen. Je hoeft nu even geen goede werknemer, zus of vriendin te zijn. Je hoeft zelfs geen goede moeder te zijn, voor nu is een moeder die haar best doet genoeg. Het is nu even een kwestie overleven tot het beter wordt door de stappen die je zet.

Je zegt zelf dat je bij beide kinderen een ppd hebt gehad. Ben je van die eerste ooit helemaal hersteld geweest? Want dan herken je misschien wel het een en ander van de herstelperiode van toen. Dat het langer duurt dan je zou willen, dat je het gevoel hebt zo je best te doen, maar het wordt maar niet beter. Het kan moedeloos voelen dat het je wéér overkomt, maar tegelijk weet je dan ook dat je er uit kunt komen. In elk geval veel sterkte gewenst, het is allemaal niet makkelijk. Maar het kan echt beter worden!

Ik heb niet alles gelezen dus excuses als het al genoemd is. Maar is die postpartum depressie wel echt overgegaan? Is AD wel het goede medicijn? Of zijn eigenlijk je hormonen de oorzaak?

Ken je Eileen Engels en kraamtranen? Zij behandelt met dupaston. Wellicht interessant.

Heel veel sterkte in ieder geval!

Lieve TO, ik lees nu pas je topic, ik wil er nog graag op reageren, want het lijkt zó ontzettend op mijn verhaal.

Als eerste dus: weet dat je niet alleen bent. En een hele dikke knuffel, want dit is zó zwaar.

Een paar dingen die me opvallen, cq die ik achteraf anders had willen doen.

Je hebt het over je gevoel dat de zorg onevenredig verdeeld is. En je man toch veel doet. Ik wou dat ik in die tijd gezien had dat ik ziek was. Dus dat ik wel thuis was, maar gewoon echt niet in staat om de helft tot driekwart van de zorg te doen. Eerder 10-20% van de zorg. En het heeft jaren geduurd voordat ik doorhad dat de volledige derde shift op mijn schouders terecht kwam. (Voor als je de term niet kent, de derde shift is al het denk- en management werk: wat gaan we eten, moeten er nieuwe luiers komen, is kind alweer uit kleren of schoenen gegroeid, wanneer moet ik een nieuw energiecontract afsluiten). Ik kreeg mijn man maar niet aan het verstand dat daar heel veel energie in gaat zitten.

Wat ik eerder had willen weten, is dat als je depressief bent (en in mijn geval ook nog burnout) het ontzettend lastig is om prioriteiten te stellen. Alles voelt even belangrijk. Ik had iemand nodig gehad van buitenaf die met me meedacht en me wat realiteitszin kon geven. Misschien zou je hiervoor bij maatschappelijk werk kunnen aankloppen?

Als laatste, ergens in die tijd is mij ook aangeboden om mindfulness te gaan doen. Het voelde voor mij toen alleen maar als weer een 'moeten' taak op mijn bord. Maar misschien, als ik het heel klein had gehouden, had het me ook toen al heel erg kunnen helpen. Een simpele ademhalingsoefening, even 5 minuten inchecken bij je lichaam, 5 minuten yin yoga doen. Check ook oefeningen voor de vagus nervus. Waarschijnlijk sta je op standje overleven en door oefeningen te doen die de vagus nervus stimuleren, kom je uit de 'fight or flight' modus.

Mijn inbox staat open als je nog meer wilt weten of ergens over praten.

Nogmaals een hele dikke knuffel

Ik heb niet alles gelezen to (excuus), maar wilde iig vragen of je al gedacht hebt aan
1. tijdelijke opname en/of
2. een medische indicatie voor kinderopvang vragen (moet je voor bij de gemeente zijn en die moet dan wel zicht hebben op je thuissituatie dat jullie als gezin eigenlijk overlopen). ik lees net dat er (gelukkig) al sprake is van kinderopvang

Ik weet niet of ik nu iets schrijf wat hout snijdt, maar dat zou jou iig de mogelijkheid geven om fulltime in therapie te gaan, zonder dat je man totaal overbelast raakt. Jullie zitten nu momenteel in een zware storm samen. Alle hulplijnen die je daarbij in kunt zetten, zijn belangrijk.

P80 schreef: ↑

12-10-2024 22:52

Je bent zijn huisslaaf? Waarom in hemelsnaam pik jij dit?

Heu? Waar lees jij dat??
Als je de hele dag hebt gewerkt mag je toch wel een grens leggen dat het werken om 21u stopt?? Ik vind dat al heel laat.
Ik zou dat leven trouwens niet willen. Bij mij stopt het om een uur of 6. Dan doe ik enkel nog leuke dingen, wat ik wil.
Morgen een nieuwe dag.
Jullie werken een hele dag en gaan dan tot middernacht thuis ook nog eens door of wat?

Goede post Nausicaa!

Ik ben ook van mening dat er twee kanten zitten aan wat to doet en wat haar partner doet en hoe hij reageert.

To, ik wil je veel kracht toewensen want ik weet hoe verloren je je kunt voelen.

Probeer lief voor jezelf te zijn. Je hoeft niet de hele wereld op je schouders te dragen.

Toevoeging: Wat betreft je partner wil ik een ding even kwijt. Wat ik merk is dat mensen die geen mentale klachten hebben gehad, geen voorstelling kunnen maken van hoe het is. Dus in die zin is het wellicht verklaarbaar dat je partner het echt niet kan begrijpen.

TO, allereerst een dikke knuffel, je kunt hier niets aan doen, je hebt niet gekozen om depressief te zijn. Het belangrijkste is nu dat je voor jezelf zorgt want dit is natuurlijk helemaal niet leuk.

Wellicht is de 21 uur regel van je man niet eens zo dom, ik zou echt een poging doen die ook voor jezelf in te voeren. Je zegt wel dat je dat niet kunt en dat je dan onrust krijgt maar misschien is dat ook iets wat je moet leren. Het leven mijn kleine kinderen is sowieso al zwaar en met een depressie erbij wordt dat natuurlijk gewoon een onmogelijke opgave. ZEKER als je dan ook nog allerlei eisen gaat stellen aan hoe opgeruimd je huis is.

Ik zou het echt eens proberen: vanaf 21 uur zeg je gewoon 'fuck it' en doe je niks meer. In het begin is dat natuurlijk helemaal niet fijn, maar daarna wen je er misschien aan en zie je dat er helemaal geen ramp gebeurt als er nog afwas staat of als er rommel ligt.

Voor je gezin (inclusief jezelf) is het belangrijker dat mama weer een beetje blij wordt dan dat er geen speelgoed rond ligt.