Depressie en relatieproblemen

Ik weet niet waar ik moet beginnen. Hopelijk lukt het me om structuur in mijn verhaal aan te brengen. Ik ben bekend op het forum, maar omdat ik kennissen hier heb, heb ik een nieuw account aangemaakt i.v.m. herkenbaarheid. Als iemand mij wel herkent, hoop ik dat diegene het voor zich kan houden en mij hier niet mee confronteert.

Mijn partner en ik zijn acht jaar samen en hebben twee (jonge) kindjes samen. Het gaat niet goed sinds we kinderen hebben. Na beide bevallingen kreeg ik een postpartum depressie. Dat heb ik nu nog steeds en ik word daarvoor behandeld. Het gaat al wel beter, maar ik ben er nog lang niet. Ik heb het gevoel dat ik op alle gebieden faal. Als moeder, als partner, als collega, als dochter, als vriendin. Ik vraag me regelmatig af: wat doe ik hier nog als toch niets lukt?

Het lukt me niet om voor de kinderen te zorgen, onze oudste heeft veel woede-aanvallen en ik kan niet de empathische, liefhebbende moeder zijn die ik graag wil zijn en dacht te kunnen zijn. Ik verhef vaak mijn stem en soms moet ik zelfs de drang onderdrukken om een tik te geven. De zorg voor onze baby gaat (nu, sinds een paar maanden) wel goed en daar geniet ik ook van. Het lukt me niet om een fijne partner te zijn, ik ben vaak boos en verdrietig en ik reageer dit af op mijn partner. Het lukt me niet om te werken, elke keer als ik probeer op te bouwen knap ik weer af. Gelukkig heb ik wel een begripvolle werkgever die hiervoor ruimte biedt. Het lukt me niet om een fijne dochter te zijn, ik ben complex opgegroeid en herleef mijn eigen jeugd weer nu ik kinderen heb en ben met terugwerkende kracht erg boos om wat er is gebeurd. Hierdoor lig ik in de clinch met mijn ouders, wat zij weer niet goed begrijpen. Het lukt me niet om een fijne vriendin te zijn, ik heb vaak geen energie om af te spreken en ook geen tijd. En als ik het wel heb, vind ik dat ik te veel negatieve aandacht vraag omdat het niet goed met me gaat. Ik ben ook vrienden verloren sinds ik kinderen heb.

Nu is er weer een ruzie ontstaan tussen mij en mijn partner, waarop hij met de kinderen is vertrokken naar familie. Ik ben nu alleen en ik weet me geen raad. Ik kan ook nergens naartoe, want ik gebruik medicatie waarmee ik tijdelijk niet mag autorijden en ik woon op een plek waar het ov niet toegankelijk is. Ik weet niet of ik wel verder wil met mijn partner. Ik heb het gevoel dat ik een onevenredige last draag in de zorg voor kinderen, huishouden en alle regelzaken daaromheen. Mijn partner vind van niet en vind dat hij ook veel doet. Dat is ook wel zo, ik zie soms situaties waarin de partner absoluut veel minder doet. Maar toch voelt het alsof ik een overgroot deel draag. Dat houd ik zelf vast in stand... Maar het is inmiddels zo complex geworden dat ik geen uitweg meer zie. Ik heb me nu net vanavond ingeschreven bij een woningcorporatie, omdat ik niet meer zie hoe het nog goed kan komen. Maar wat zou ik nu verder moeten regelen?

Wederom bedankt voor jullie reacties. Ik lees alles vrij snel, maar ik vind dat jullie een inhoudelijke reactie verdienen en daar wil ik dan even goed voor zitten. Vandaar dat het soms wat langer duurt.

@nausicaa: jouw post raakt me, maar wel op een goede manier. Ik had nooit bedacht dat mijn man hier zo over kon denken, van 'hallo, waarom ga je een etentje regelen, krijg eerst andere dingen op de rit'. Dat was niet eens in mij op gekomen. Ik heb het hem gevraagd. Hij zegt dat hij het idee wel waardeerde, maar het moment niet goed was. Daar had ik geen oog voor, spijtig genoeg.
Of ik helemaal hersteld ben geweest, dat betwijfel ik nu. Bij mijn eerste ppd ben ik bij mijn werkgever hersteld uit dienst gegaan, omdat daar gewoonweg geen enkele vorm van begrip of meedenken was en ik wegvluchtte voor die situatie. Ik heb toen zelf ontslag genomen uit wanhoop. Ik heb wel therapie gehad (8 sessies CGT en 1 sessie EMDR) en toen functioneerde ik redelijk. Ik denk achteraf dat ik daar onvoldoende de diepte in ben gegaan. Het was vooral gericht op hoe ik naar mijzelf keek als moeder, en daarin negatieve gedachtes proberen om te buigen naar meer realistische, positievere gedachtes. Vrij snel daarna vond ik een nieuwe baan, dat was wel even wennen want heel ander werkveld, maar daar vond ik al gauw mijn draai en zo kon ik toch best prima functioneren.

@irisabella: ik denk het inderdaad niet echt, zie hierboven. Toen ik het aan het opschrijven was dacht ik: nee, ik weet het eigenlijk wel zeker, het is niet over gegaan. Het viel alleen gewoon niet zo heel erg op. Ik was net voor het eerst moeder geworden en dacht gewoon dat dit het nieuwe normaal was. En nu ik voor de tweede keer moeder ben geworden, ga ik hierdoor gewoon echt keihard op mijn bek (sorry, maar deze uitdrukking dekt gewoon echt de lading).
Ik ken het boek niet, helaas. Op dit moment lukt het me ook niet om te lezen. Ik vergeet na drie zinnen alweer wat er in de eerste zin stond. Dupaston ken ik ook niet, maar ik durf het ook niet goed op te zoeken. Wat dat betreft heb ik het volste vertrouwen in mijn therapeut en ga ik er van uit dat zij me heeft voorgeschreven wat het meeste passend is op het moment.

@martje55: dankjewel voor de knuffel, want die kan ik goed gebruiken. En wat vervelend dat jij ook iets soortgelijks hebt meegemaakt. Wat heeft jou uiteindelijk geholpen, als je er achteraf op terug kijkt?
Met de derde shift ben ik bekend en dat is inderdaad waardoor ik het gevoel van scheefgroei heb gekregen, want die valt bijna volledig op mijn schouders. Sowieso alles omtrent de kinderen, maar ook boodschappen, wat eten we, BSO regelen, basisschool uitzoeken, mails sturen over werkzaamheden die aan ons huis moeten gebeuren, schoonmaakster regelen, cadeaus voor verjaardagen regelen, kaartjes sturen naar mensen, bla bla bla. Man doet hierin ook wel iets hoor, maar dat is vooral gericht op onderhoud aan auto en huis. Hij weet bijvoorbeeld niet welke kledingmaat onze kinderen hebben. En ik vind het ook prettig dat ik bepaalde dingen doe, zoals met de kinderen, want dan kan ik in mijn hoofd afvinken dat ze zijn gebeurd. Hij wil daarin ook echt wel dingen doen, maar dan moet ik het aandragen, zoals de jongste laatst die een ID-kaart nodig had. Hij denkt er niet aan. Maar hij denkt dan weer aan dingen, waar ik niet aan denk. Bijvoorbeeld schilderwerk wat moet gebeuren, of een garagedeur die vervangen moet worden omdat deze echt behoorlijk kapot is en nauwelijks nog sluit, of mollenklemmen die gezet moeten worden omdat het hele gazon naar de gallemiezen gaat. Maar toen hij mij laatst ook nog verantwoordelijk probeerde te maken voor de APK van mijn auto, heb ik daar wel een stokje voor gestoken. Ik probeer daarin wel mijn grenzen te bewaken, maar het lukt amper.
Wat je aangeeft over prioriteiten stellen, dat herken ik ook heel erg. Alles voelt belangrijk. Ik heb ook ADHD, en dat helpt niet mee. Alles komt even hard binnen, alles voelt belangrijk en ik voel me verantwoordelijk voor alles. Een dodelijke cocktail. Ik heb hiervoor een tijd hulp gehad van een ambulant spv'er, maar dat is inmiddels afgesloten omdat het toen wel weer ging. Ik had zelf ook niet echt een super concrete hulpvraag, dat maakt het ook lastig. Ik sta gewoon zo op de kop, dat zelfs een hulpvraag te veel is op het moment.
Mindfulness sla ik even op. Ik heb nu niet de ruimte om er iets mee te doen, maar het heeft de aandacht. Dankjewel.

@NomenNesciO: een opname vind ik super heftig. Het is me ook niet aangeboden, dus wellicht is het ook niet nodig. Voor mijn gevoel is dat echt voor Hele Ernstige Gevallen, en ik weiger te geloven dat ik echt zo'n ernstig geval ben. Niets ten nadele van mensen die opgenomen moeten worden hoor. Ik hoop dat niemand hier aanstoot aan neemt, want zo bedoel ik het niet... Lastig te verwoorden dit...

@attraverso: je hebt helemaal gelijk en ik steun mijn man ook in die grens, maar tegelijkertijd kan ik die grens voor mijzelf zo moeilijk stellen. Ik blijf het proberen, in de hoop dat het okee gaat voelen.

@butterfly_fly: dankjewel. Het klopt wat je zegt ook. Mensen die het begrijpen, hoef je het niet uit te leggen. Mensen die het niet begrijpen, kun je het niet uitleggen. Zoiets.

@florence13: dankjewel. Ik denk ook dat het goed is om voor mezelf te gaan zorgen. En mijn man is zo gek nog niet met die 21u. Ik heb de afgelopen dagen geprobeerd te zeggen fuck it. Het gaat redelijk. Ik merk wel dat de spanning dan oploopt en na een paar dagen MOET ik echt door het huis om alles te ordenen anders word ik gek. Dat doe ik dan als man aan het werk is, en kinderen weg zijn.



En dan nog even centraal.
Gisteren was de eerste dag dat ik me weer okee voelde, zoals voordat ik de medicatie ging gebruiken. Stabiel labiel, zeg maar. Ik ben begonnen met iedere ochtend, behalve de dag dat ik de kinderen alleen heb, zwemmen. Gewoon simpel baantjes trekken. Dat vind ik heel erg fijn. Zowel dat ik gezond bezig ben, maar ook dat ik een half uurtje alleen maar baantjes kan tellen en verder geen pieker gedachtes heb. Lichaamsbeweging is echt key bij mij. Een soort therapie an sich.
Eigenlijk had gisteren de medicatie omhoog gemoeten, maar dat durfde ik niet aan en de therapeut beaamde dat het verstandig is om nog een week te wachten. Even weer wat rust inbouwen, zodat ik kan opladen. Dit weekend is man ook nog eens weg, dus het was ook geen goede timing.
Ik voel me dus iets rustiger, maar ben er nog lang niet....

@martje55: eigenlijk gun je het jezelf dus dat je met terugwerkende kracht milder voor jezelf kon zijn. Jammer eigenlijk hé, dat je dan eerst dat hele proces door moet, om het dan pas zo te kunnen voelen.
Schematherapie hoor ik vaker, ook van een vriendin die in een soortgelijk schuitje heeft verkeerd. Zij is bij dezelfde instantie in therapie geweest als waar ik nu in behandeling ben, met dezelfde problemen. Gek genoeg kreeg zij 2,5 dag per week therapie, waaronder dus die schematherapie, en ik maar 1 gesprek per 2 weken. Ik ga dan wel eerdaags starten met PMT, maar pas nadat ik er zelf om vroeg. Ik ben wel heel blij met mijn therapeut maar het voelt alsof ik meer nodig heb. Dat heb ik ook uitgesproken, maar het is nu even afwachten tot de PMT begint.

@ocherrum: dankjewel voor de tips. Ik heb ze gelezen en ik sla ze op. Ik voel nu nog niet wat ik er concreet mee kan doen, maar wellicht komt dat nog. Heb er even de bandbreedte niet voor. Ik vind het in ieder geval fijn dat je de moeite hebt genomen om ze op te sommen.

@natsuro: ik ben er mee bekend inderdaad. Het is iets wat zo is gegroeid, maar wat ik ook in stand houd. Ik vind het fijn om 'nodig' te zijn, maar tegelijkertijd heb ik mezelf daarmee in een positie geholpen die ik niet per se wil behouden. Maar zie het nu maar eens om te draaien... Omgekeerd gaat hij dan denk ik ook dingen van mij vragen, waar ik echt geen zin in heb. Onderhoud aan het huis, auto, regeldingen qua verzekeringen, elektra etc. De verdeling is nu een beetje: ik kinderen, man techniek. Maar omdat ik zo onzeker ben en zo twijfel of ik het allemaal wel goed doe, valt het me zooooo zwaar om de lading te dragen van de kinderen.... Wat nou als ik het niet goed doe? Iets over het hoofd zie en daarmee de kinderen benadeel? Dat is mijn grootste angst... dat ik iets in de zorg voor de kinderen verpest en ik hen daardoor verpest.

Opnieuw centraal. Man is een weekend weg. Ik zag er heel erg tegen op, maar nu het zo ver is merk ik dat ik het prettig vind. Ik weet nu precies waar ik aan toe ben, want ik moet alles zelf doen en alles kan op mijn manier. Zonder tegenspraak, zonder compromissen sluiten, zonder hoop dat man dingen doet en dus ook zonder teleurstelling als hij niet aan die (onuitgesproken!) verwachting voldoet. Nou waren de kinderen vandaag ook bij de opvang en is de huishoudelijk hulp ook geweest vandaag, dus de basis is al goed voor dit weekend. Ik ben benieuwd hoe de rest van het weekend aan gaat voelen. Ik ben ergens bang dat ik het alleen maar lekker ga vinden. Want welke conclusie moet ik dan trekken?
Man en ik zijn ook niet helemaal lekker uit elkaar gegaan vanmorgen. Vannacht weer een woordenwisseling gehad, namelijk. We gingen redelijk op tijd naar bed, maar baby was onrustig waardoor ik niet kon slapen. Toen ik eindelijk in slaap viel, begon hij te snurken. Paar keer een schop gegeven, maar het hielp niet. Toen ik weer in slaap viel, werd baby wakker voor een voeding. Man werd er niet wakker van (word nooit wakker van de kinderen) en aangezien ik al weer een maand of twee non stop alle nachtzorg doe, vond ik dat hij er wel eens uit mocht. Dus maakte ik hem wakker. Hij stapte heel woest stampend het bed uit, al gooiend met de deken, en maakte met veel bombarie een fles klaar. Waarna hij me toebeet dat ik dan maar even het bakje van de poedertoren moest omwisselen voor een vol bakje en ook zelf nog even nieuw water op de flessenwarmer moest draaien. Kon ik er alsnog zelf uit. Toen voelde ik me weer zó kwaad worden. Ik vraag NOOIT om hulp in de nacht, en dan doe ik het een keer, is het weer half werk. Als ik dan verdomme alles toch zelf moet doen, dan liever helemaal alleen. Maar ik wil ook weer niet uit elkaar voor de kinderen. Pffff, ik zit weer in tranen nu ik dit schrijf. Ik had echt gedacht dat onze relatie sterker was dan dit...

Bbubbels schreef: ↑

18-10-2024 22:35

Heel concreet voor de nachtvoedingen; maak met man een schema. Het is “jouw” nacht of die van hem. Wij deden dat altijd zo toen dochter klein was. Mijn man werd vaak ook niet direct wakker van haar als baby. Maar ik hoefde me op “zijn” nachten dan niet schuldig te voelen als ik hem wakker maakte.

Verder, je man klinkt ook moe. Is het een idee om hem te betrekken bij de therapie? Jullie communicatie klinkt niet optimaal. Kan je op een rustig moment vragen hoe het met hem gaat?

Dat moet ik inderdaad gaan doen. Probleem is dat hij vaak zegt dat hij moet werken en het dus niet ziet zitten de nachten te doen. Ik ben toch nog thuis... hij zegt het niet, dat laatste, maar doelt er wel op. Mijn fout dat ik daarin weer die rol pak en de nachten op me neem. Ik zou er schijt aan moeten hebben, we hebben immers samen voor kinderen gekozen, dus ook de nachten. Maar ik voel me dan weer schuldig. Ik ben al zo'n handvol, kan ik dit niet voor hem doen om te ontlasten, als ik het ga onderverdelen, belast ik hem dan niet te zwaar en valt hij dan niet om? Ik vul van alles voor hem in. Ik weet het....

Wat betreft die therapie. Daar zeg je wat moois. Een maand of drie geleden is hij voor het eerst meegegaan op mijn verzoek. Daarna hebben we alle vervolg afspraken gepland op een dag en tijd van zijn voorkeur, zodat hij het met werk kan regelen dat hij vaker mee kan. De afspraken staan in onze (gedeelde) digitale agenda en zijn voor ons beide inzichtelijk. Maar hij vergeet het. Als ik hem niet help herinneren, gaat hij niet mee, denkt hij er niet eens aan. Maar als er in staat dat hij een avond naar vrienden gaat, vergeet hij dat niet.... Hoe kan dat?! Ik voel me dan zooooo onbelangrijk voor hem. Ik heb lange tijd geweigerd om hem te herinneren, ik ben toch zeker niet zijn wandelende agendabeheerder? Maar uiteindelijk raakte ik zo gefrustreerd, omdat ik mijn toenemende boosheid niet uitsprak hierover, dat ik explodeerde en toen is hij weer 1x mee gegaan. Volgende week heb ik weer een afspraak.... ben benieuwd wat hij dan doet. Hij hoeft van mij echt niet elke keer mee, dat wil ik ook niet. Maar toon gewoon betrokkenheid of zo.

nausicaa schreef: ↑

18-10-2024 23:12

Hoe moeilijk ook, als je iets bij hem neerlegt, laat het daar dan ook. Als je er dan toch weer uit moet, hebben jullie allebei stress en gedoe. Wel fijn dat je inziet dat hij ook dingen doet. Ik ben alleenstaand, en ik merk vaak dat vrouwen zeggen dat zij álles regelen thuis. Om vervolgens echt nul af te weten van de elektra, onderhoud huis en tuin, apk keuringen, hypotheken, opstalverzekering en de belastingaangifte. Dat vergeten ze dan maar even. Er is niks mis met een verdeling zoals jullie hebben, zolang je je maar niet met de taken van de ander gaat bemoeien, als is het in je hoofd’ ‘voor het geval dat’. Man is een functionerende volwassene, die zorgt echt wel dat iedereen in leven blijft. En als er dan een keer iemand een afspraak bij het consultatiebureau mist, jammer dan. Kan je gewoon een nieuwe voor maken. Staat hij bij het gemeentehuis zonder de oude ID van kind, en moet dus nog een keer terug? Overleeft iedereen gewoon.

En ook nu denk ik dat het weer een samenloop van omstandigheden is. Jij hebt de rust nodig, dus je ergert je rot dat hij je wakker snurkt. Vervolgens komt de baby, en dan ontplof je. Wederom, begrijpelijk. Maar dat snurken is niet iets wat hij express doet natuurlijk. En het is ook stront irritant om steeds wakker gemaakt te worden met ‘’je snurkt’, als er weinig is wat je daar aan kunt doen. Als het jou echt nachtrust kost, kan een van jullie af en toe elders slapen (als in een andere kamer oid)? Slaap is zo belangrijk.
Ik zou echt voor nu twijfeldende gedachten over je relatie gewoon even naast je neer leggen. Jij bent jezelf niet, je man probeert ook van alles overeind te houden en is ook moe. Wat dat betreft is het nu even overleven. Zoals iemand al zei; goede en slechte dagen wisselen elkaar af, tot er ineens heel veel tijd tussen slechte dagen zit.

Wel een fijne nuance. Soms voelt het allemaal zo groot en ongrijpbaar. Loslaten is het sleutelwoord in deze. Ik moet het 'gewoon' gaan doen. Ik ga sowieso eens een lijstje maken van doe-dingen rondom het huishouden en de kinderen en een verdeling maken. Zodat het tastbaar is. Hij doet zus, ik doe zo. Zodat we iets hebben om op terug te vallen, als de kaders weer lijken te vervagen en we vergeten wie verantwoordelijk is voor wat.

Betreft die nachten. We hebben helaas geen extra slaapkamer, wel een slaapbank. Daar verban ik hem regelmatig naar toe. Hij wil het alleen niet meteen, want de bank ligt niet zo lekker. Ik vind de bank geen probleem, maar man word niet wakker van de kinderen en als hij niet tijdig reageert is zowel baby als peuter klaarwakker en zitten we er alsnog mee... Volgende week ga ik een weekend weg. Ben benieuwd hoe het dan gaat.

Ik vind het echt fijn om je te lezen, nausicaa. Het geeft hoop dat, hoe zwaar en donker het nu ook voelt, er echt wel hoop is. Had ik maar een glazen bol.

Vandaag was echt een onwijs goede dag. De baby was vannacht uit logeren, de oudste was bij mij. Vanmorgen hebben we gezellig knus de dag opgestart en ik heb hem meegenomen naar een fancy zwembad. Hij keek zijn ogen uit en heeft een geweldige ochtend gehad. Daarna zijn we naar opa en oma gegaan, daar een dutje gedaan, gespeeld (zijn zusje was daar ook) en gegeten. Daarna weer naar huis, het avondritueel in mijn eentje gedraaid en dat ging ook goed. Nu net heb ik wat dingetjes in huis gedaan en het is drie minuten voor negen, de grens waarbij ik niets meer ga doen! Haha, vanavond is het gelukt!

Verder heb ik bedacht dat ik een sport, die ik al onwijs lang wil oppakken maar nooit heb gedurfd, nu wel ga oppakken. Ik heb een lange mail geschreven naar de instructrice over al mijn twijfels en onzekerheden. En ik kreeg vrij snel een hele fijne mail terug waardoor ik het gevoel heb dat ik dit nu gewoon moet gaan doen. Eén avond in de week, helemaal voor mijzelf, dat moet kunnen!

Voel me best wel krachtig na vandaag.

S-Groot schreef: ↑

20-10-2024 09:05

Ik vind dit wel raar. Op zich handig dat de afspraken zijn op een tijd dat hij mee zou kunnen als dat een keer goed/nodig is, maar het is jouw therapie dus waarom zou hij er steeds aan moeten denken of hij mee zou gaan of niet? Als jij het belangrijk vindt (en je therapeut ook) dat hij weer eens meegaat zou jij dat m.i. gewoon moeten vragen aan hem, niet van hem verwachten dat hij zelf geregeld mee wil. Als dat wel je wens is dan zou relatietherapie veel passender zijn, want dit is therapie voor jou.

We hebben de afspraken samen gepland op een tijd dat voor hem handig was qua werk, omdat het idee was dat hij af en toe mee zou gaan. Dan is het toch niet heel raar dat ik verwacht dat hij dat dan ook doet uit eigen beweging? Als hij mij vraagt om mee te gaan naar een ziekenhuisafspraak bijvoorbeeld, dan zet ik dat in mijn agenda en dan zorg ik dat ik er ben. Ik vind het niet raar dat ik dat van hem ook verwacht. Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe anderen hier over denken?

Ik denk dat je een onrealistisch beeld hebt van betrokkenheid. Of beter, dat je vanuit het missen van betrokkenheid onrealistische verwachtingen hebt. Geregeld meegaan naar jouw therapie (die jij maar eens in de 2 weken hebt) heeft echt heel weinig met betrokken zijn te maken. Betrokkenheid is vragen hoe het met je gaat, waar je tegenaan loopt, of er dingen anders kunnen/moeten, hoe de sessie ging. Maar daarvoor moet er wel al een basis van gezonde communicatie zijn en naar elkaar wíllen luisteren en open zijn, en een basis van vertrouwen in elkaar. Daar lijkt het wel aan te schorten bij jullie en daarom zou relatietherapie helemaal geen slecht idee zijn (maar daar is jouw eigen therapie dus niet voor).

Hier heb je wel een punt. Betrokkenheid is meer dan meegaan naar de therapie. Vragen hoe het gaat e.d. doet hij regelmatig, dus daar mag ik niet over klagen. Vragen naar hoe de sessie ging doet hij niet, want hij vergeet dat ik er één had. Relatietherapie zou inderdaad goed voor ons zijn, maar financieel niet haalbaar helaas. Anders had ik het allang ingezet. Ik ben trouwens wel benieuwd waarom je zo stellig aangeeft dat mijn therapie daar niet voor is. De therapeut stelde het zelf voor, dan neem ik toch aan dat het dan wel kan?

Het is veel, heel veel. Want jij loopt zelf helemaal vast en tegelijkertijd loopt het in je relatie ook niet goed. Dat is een ingewikkelde brei en het ene moment zal je focus meer op het ene deel liggen en het andere op het andere. Alles tegelijk gaat niet maar dat maakt het juist zo ingewikkeld want het haakt wél allemaal op elkaar in.
Probeer wel echt goed te kijken naar jouw aandeel (boosheid opwekken door onrealistische dingen te verwachten) want daar dat is waar jij invloed op hebt en daar kun je al een deel van je stress mee verminderen. Hoe helderder jij het hebt, hoe beter je ook duidelijk kunt maken aan je man wat je nodig hebt. En hoe minder jij hem in de haren vliegt over onrealistische verwachtingen, hoe meer hij weer open zal kunnen staan voor jou. Daar zit dan hopelijk ook de opening om weer echt contact te kunnen gaan maken met elkaar en echt te kunnen gaan werken aan waar het om draait. Het is geen garantie dat het gaat lukken, maar het geeft jullie wel een eerlijker kans dan nu.

Dankjewel voor het aanbieden van een andere kijk op de situatie, dat vind ik wel fijn. Ik kan het vaak niet goed meer overzien en dan voelt het als één grote, grijze brij waarin alles mis gaat en ik kan niet goed meer herleiden welk gevoel door welke reden/gebeurtenis komt. Mijn aandeel stip je inderdaad ook goed aan. Dat is een patroon wat ik begin te herkennen, waarbij het vaak mis gaat. Ik verwacht/hoop iets vanuit hem, maar ik spreek dat niet uit omdat ik graag wil dat hij het uit zichzelf doet. Hij voldoet daar 9 van de 10 keer niet aan, waardoor ik boos/verdrietig/teleurgesteld raak. Hij begrijpt niet waarom ik me zo voel. Ik raak nog meer geërgerd, en uiteindelijk barst de bom.

Ik vind het even heel lastig om te reageren. Ik lees een heel aantal echt praktische tips, dankjewel daarvoor. Verder ben ik nog in dubio of het écht zo is dat man te weinig doet, of dat het vooral mijn beleving is. Ik vond online zo'n mental load-test en daar kwam uit dat ik 65% doe en hij 35%. Ik vind dat niet per se een hele gekke verdeling. Bij het invullen kwam ik er ook achter dat ik ook wel veel dingen naar mijzelf toetrek. Ik heb deze week geprobeerd het huishouden wat losser te laten om te kijken of man dan ook een rol pakt, en ik ben niet teleurgesteld. Gisteren was de keuken en de eettafel één groot slagveld. Normaliter ga ik dan als een malle opruimen en poetsen. Nu ben ik lekker met de kinderen gaan spelen en ze daarna naar bed gebracht. Dat duurt altijd even. Toen ik beneden kwam, was het grootste deel opgeruimd en schoon. Niet helemaal naar mijn maatstaven (er liggen nu nog wortels op de grond...) maar hij deed het wel zonder te mopperen. En laatst moest ik naar de tandarts en toen had hij, volledig uit eigen initiatief, een middag vrij genomen om met mij mee te gaan (ik heb een enorme angst voor de tandarts en ik moest een wortelkanaalbehandeling). Hij heeft tijdens de hele behandeling lieve dingen gezegd, mijn hand vastgehouden. Toen voelde ik me wel ontzettend geliefd.

Dus ja, ik twijfel. Als ik niet goed in mijn vel zit, ben ik snel boos op man omdat ik dan vind dat hij te weinig doet. Maar als ik goed in mijn vel zit, vind ik dat minder of zelfs niet. Ik weet niet zo goed waar de waarheid ligt, maar ik ben het niet eens met dat hij word weggezet als flapdrol. Dat is ie niet. Ik denk dat we op dit moment enorme moeite hebben met de verbinding behouden en daardoor lullig naar elkaar doen... en dat moet echt anders.