Relaties
alle pijlers
Doodzieke schoonmoeder
zaterdag 20 oktober 2007 om 15:13
Nou ik wil even mijn verhaal kwijt, dus post ik maar hier. Ik zal het kort proberen te houden...
Mijn schoonmoeder is voor mij net een vreemde. Ik heb een relatie van 3,5 jaar en ik heb haar al zeker een jaar niet gezien/gesproken. Ik mocht bijvoorbeeld nooit blijven slapen (vriend is 23 en ik 21) en er heerste een ijskoude sfeer. Mijn vriend is bijna altijd bij ons thuis (woon nog thuis), omdat hij het zo slecht naar zijn zin had bij zijn eigen thuis. Zijn moeder deed nooit wat, verwaarloosde zichzelf en haar kinderen en man. Ze kwam nooit buiten en is heel erg dik door slecht eetgedrag en gebrek aan beweging. Voor mijn vriend was het in principe ook een vreemde. Vroeger hebben ze als gezin ook nooit wat gedaan en ze hebben mijn vriend altijd uitgescholden voor dombo (wat hij echt niet is).
Nu heeft zij al heel lang problemen met haar gezondheid. Ze eten alleen maar patat, macaroni en pizza. Ze heeft nooit zin iets anders te koken. Echter is twee weken terug gebleken dat zij kanker heeft. De dokter heeft haar persoonlijk opgehaald, omdat zij zich zorgen maakte.
Dit is natuurlijk heel erg voor haar!!! Ook voor mijn vriend, want het blijft zijn moeder. Ik weet er alleen niet mee om te gaan. Hij is nu steeds thuis... logisch! Maar zelf eet hij bijna niet, hij gaat niet naar zijn werk zonder af te bellen en hij is nu echt weer depressief aan het worden. Ook lijkt hij het verleden helemaal vergeten te zijn. Dat is ook logisch!! Alleen laat hij, naar mijn idee, nu ontzettend over zich heen lopen. Ook kan ik het me bijna niet voorstellen dat hij het ZO erg vindt, omdat er nooit wat is geweest. Hij weet zelfs niet wat ze lekker vindt, van welke muziek ze houdt en voor welke dingen ze zich interesseert (waarschijnlijk niks aangezien ze alleen op de bank tv kijkt).
Nu zou hij dit weekend langs komen, maar het gaat weer slecht met zijn moeder. Ze wordt volgende week geopereerd, maar heeft veel pijn. Dus ik belde hem net, maar hij snauwde me af! Hij kwam net even langs om iets te brengen en ging meteen weer weg. Weer deed hij heel boos, terwijl ik toch niks misdaan heb? Hij ziet er ook echt heel slecht uit, heel wit en magerder...
Ik weet niet wat ik ermee aan moet, maar moest het in ieder geval kwijt. Krijg zelfs weer slechte gedachtes over zijn moeder, terwijl ik dat echt niet mag doen!
Mijn schoonmoeder is voor mij net een vreemde. Ik heb een relatie van 3,5 jaar en ik heb haar al zeker een jaar niet gezien/gesproken. Ik mocht bijvoorbeeld nooit blijven slapen (vriend is 23 en ik 21) en er heerste een ijskoude sfeer. Mijn vriend is bijna altijd bij ons thuis (woon nog thuis), omdat hij het zo slecht naar zijn zin had bij zijn eigen thuis. Zijn moeder deed nooit wat, verwaarloosde zichzelf en haar kinderen en man. Ze kwam nooit buiten en is heel erg dik door slecht eetgedrag en gebrek aan beweging. Voor mijn vriend was het in principe ook een vreemde. Vroeger hebben ze als gezin ook nooit wat gedaan en ze hebben mijn vriend altijd uitgescholden voor dombo (wat hij echt niet is).
Nu heeft zij al heel lang problemen met haar gezondheid. Ze eten alleen maar patat, macaroni en pizza. Ze heeft nooit zin iets anders te koken. Echter is twee weken terug gebleken dat zij kanker heeft. De dokter heeft haar persoonlijk opgehaald, omdat zij zich zorgen maakte.
Dit is natuurlijk heel erg voor haar!!! Ook voor mijn vriend, want het blijft zijn moeder. Ik weet er alleen niet mee om te gaan. Hij is nu steeds thuis... logisch! Maar zelf eet hij bijna niet, hij gaat niet naar zijn werk zonder af te bellen en hij is nu echt weer depressief aan het worden. Ook lijkt hij het verleden helemaal vergeten te zijn. Dat is ook logisch!! Alleen laat hij, naar mijn idee, nu ontzettend over zich heen lopen. Ook kan ik het me bijna niet voorstellen dat hij het ZO erg vindt, omdat er nooit wat is geweest. Hij weet zelfs niet wat ze lekker vindt, van welke muziek ze houdt en voor welke dingen ze zich interesseert (waarschijnlijk niks aangezien ze alleen op de bank tv kijkt).
Nu zou hij dit weekend langs komen, maar het gaat weer slecht met zijn moeder. Ze wordt volgende week geopereerd, maar heeft veel pijn. Dus ik belde hem net, maar hij snauwde me af! Hij kwam net even langs om iets te brengen en ging meteen weer weg. Weer deed hij heel boos, terwijl ik toch niks misdaan heb? Hij ziet er ook echt heel slecht uit, heel wit en magerder...
Ik weet niet wat ik ermee aan moet, maar moest het in ieder geval kwijt. Krijg zelfs weer slechte gedachtes over zijn moeder, terwijl ik dat echt niet mag doen!
zaterdag 20 oktober 2007 om 17:07
Lieve meid wat is dit erg voor je
Ik heb ook zo'n schoonmoeder waar mijn man zich heel er van schaamt een vies huis en ze hebben vieze kleding aan.
Vroeger heeft mijn man ook veel mee gemaakt hij zegt wel ik heb het weg gestopt en kan zich weinig herinderen.
Wat je vriend nu doet is echt niet fijn maar geod hij voelt zich dus heel rot.
Misschien is er toch wat bij hun thuis gebeurt dat jij niet mag weten of dat je vriend dit niet aan je wil vertellen.
Blijf toch altijd hem steunen hou moeilijk het ook is
Sterkte meid
Ik heb ook zo'n schoonmoeder waar mijn man zich heel er van schaamt een vies huis en ze hebben vieze kleding aan.
Vroeger heeft mijn man ook veel mee gemaakt hij zegt wel ik heb het weg gestopt en kan zich weinig herinderen.
Wat je vriend nu doet is echt niet fijn maar geod hij voelt zich dus heel rot.
Misschien is er toch wat bij hun thuis gebeurt dat jij niet mag weten of dat je vriend dit niet aan je wil vertellen.
Blijf toch altijd hem steunen hou moeilijk het ook is
Sterkte meid
zaterdag 20 oktober 2007 om 17:13
Lieve niessie ,
ik begrijp je frustratie wel hoor meid.
Jaren lang verwaarloosd zij haar zoon en nu ze ziek is is staat hij dag en nacht voor haar klaar.
Dat hij kortaf naar jou toe is komt volgens mij voort uit onmacht.
Misschien voelt hij dat hij dit verplicht is naar zijn moeder toe terwijl hij 't eigenlijk helemaal niet wil.
Tevens de angst die hij zal voelen over het feit dat hij misschien zijn moeder gaat verliezen.
Het zal voor hem net zo dubbel zijn hoor , het is en blijft per slot van rekening wel zijn moeder.
Misschien moet je jezelf nu eventjes op de tweede plaats zetten meissie, geef hem even de ruimte om hier mee om te gaan en kunnen jullie er daarna samen over praten.
Ik zou dat nu nog even niet doen omdat ie zelf waarschijnlijk nog niet weet hoe die dit moet hendelen.
Wacht het gewoon af en geef hem even tijd om dit te plaatsen.
ik begrijp je frustratie wel hoor meid.
Jaren lang verwaarloosd zij haar zoon en nu ze ziek is is staat hij dag en nacht voor haar klaar.
Dat hij kortaf naar jou toe is komt volgens mij voort uit onmacht.
Misschien voelt hij dat hij dit verplicht is naar zijn moeder toe terwijl hij 't eigenlijk helemaal niet wil.
Tevens de angst die hij zal voelen over het feit dat hij misschien zijn moeder gaat verliezen.
Het zal voor hem net zo dubbel zijn hoor , het is en blijft per slot van rekening wel zijn moeder.
Misschien moet je jezelf nu eventjes op de tweede plaats zetten meissie, geef hem even de ruimte om hier mee om te gaan en kunnen jullie er daarna samen over praten.
Ik zou dat nu nog even niet doen omdat ie zelf waarschijnlijk nog niet weet hoe die dit moet hendelen.
Wacht het gewoon af en geef hem even tijd om dit te plaatsen.
zaterdag 20 oktober 2007 om 17:13
Hoi Niessie,
Wat een moeilijke situatie zeg!
Heel veel sterkte voor jou en je vriend in de eerste plaats. Ik denk dat je even moet incasseren dat je vriend zich zo nu en dan op je af reageert. Hij wordt momenteel waarschijnlijk overvallen door allerlei gevoelens en gedachten, waar hij ook niet goed raad mee weet. De vreemde band die hij met zijn moeder heeft versterkt dit. Blijf je vriend steunen en geef hem ruimte en tijd om met zijn moeder te zijn. Het is lastig dat hij zich wat op je afreageert, aan de andere kant is het ook een teken dat je gevoelsmatig heel dicht bij hem staat. Mensen reageren zich in dit soort situaties meestal af op hun naasten. Misschien is het goed om te proberen het zo te zien en geduld te hebben.
Wat een moeilijke situatie zeg!
Heel veel sterkte voor jou en je vriend in de eerste plaats. Ik denk dat je even moet incasseren dat je vriend zich zo nu en dan op je af reageert. Hij wordt momenteel waarschijnlijk overvallen door allerlei gevoelens en gedachten, waar hij ook niet goed raad mee weet. De vreemde band die hij met zijn moeder heeft versterkt dit. Blijf je vriend steunen en geef hem ruimte en tijd om met zijn moeder te zijn. Het is lastig dat hij zich wat op je afreageert, aan de andere kant is het ook een teken dat je gevoelsmatig heel dicht bij hem staat. Mensen reageren zich in dit soort situaties meestal af op hun naasten. Misschien is het goed om te proberen het zo te zien en geduld te hebben.
zaterdag 20 oktober 2007 om 17:46
Niessie, het is en blijft zijn moeder. Al is zijn leven bij haar nog zo slecht geweest, toch zal hij van haar houden.
Waarom ga jij niet naar hem toe om hem daar te steunen? Hij heeft het heel slecht nu en kan best wat steun gebruiken. Je kunt hem duidelijk niet steunen vanuit jouw huis.
Probeer je in te leven in hem en begrijp waarom hij juist nu niet uit zijn ouderlijk huis weg wil.
Ik denk dat hij blij verrast zal zijn wanneer jij naar hem toegaat nu.
Waarom ga jij niet naar hem toe om hem daar te steunen? Hij heeft het heel slecht nu en kan best wat steun gebruiken. Je kunt hem duidelijk niet steunen vanuit jouw huis.
Probeer je in te leven in hem en begrijp waarom hij juist nu niet uit zijn ouderlijk huis weg wil.
Ik denk dat hij blij verrast zal zijn wanneer jij naar hem toegaat nu.
zaterdag 20 oktober 2007 om 22:14
Jullie hebben gelijk.. ik moet mijzelf op de tweede plaats zetten. De frustaties die ik voel bespreek ik ook niet met hem maar uit ik aan mijn moeder. Dan ben ik het in ieder geval kwijt en zij snapt de situatie ook goed!
Langs mijn schoonmoeder gaan is geen optie, aangezien zij mij niet wil zien. Een vreemde (zo ziet zij mij) vind ze dan niet fijn. Wel wil ik haar bloemen sturen. Ik zou het ook raar vinden om nu ineens wel langs te gaan.
De reden dat ik haar ben gaan haten en het contact heb verbroken, is omdat zij altijd tegen mij over haar eigen zoon roddelde. Toen ik moest afrijden zei ze bijvoorbeeld: "ow dat kun je makkelijk, als zelfs die zoon van mij het kon moet het een makkie zijn". Of dan zei ze tegen mijn vriend waar ik bij was: "niemand moet je, zelfs de hond niet". Ook zei ze altijd dat ik toch wel zou vreemdgaan en dat ik veel te leuk was om maar met haar zoon te hebben. Ik heb er toen voor gekozen nooit meer te komen, omdat ik anders dingen tegen haar zou zeggen waar ik spijt van zou krijgen.
Ik vind het ook niet eens het ergste als hij zich eens afreageerd op mij.. Ik vind het wel erg dat hij zo depressief doet. Dat hij het moeilijk vindt snap ik volkomen. Maar laatst zei hij bijvoorbeeld tegen me dat hij uren voor zich uit staarde op de bank en ineens fantaseerde over zwart bloed dat over de muren droop. Sorry maar daar kan ik dan echt niet mee omgaan. Ik heb dan ook wat gezegd....
Langs mijn schoonmoeder gaan is geen optie, aangezien zij mij niet wil zien. Een vreemde (zo ziet zij mij) vind ze dan niet fijn. Wel wil ik haar bloemen sturen. Ik zou het ook raar vinden om nu ineens wel langs te gaan.
De reden dat ik haar ben gaan haten en het contact heb verbroken, is omdat zij altijd tegen mij over haar eigen zoon roddelde. Toen ik moest afrijden zei ze bijvoorbeeld: "ow dat kun je makkelijk, als zelfs die zoon van mij het kon moet het een makkie zijn". Of dan zei ze tegen mijn vriend waar ik bij was: "niemand moet je, zelfs de hond niet". Ook zei ze altijd dat ik toch wel zou vreemdgaan en dat ik veel te leuk was om maar met haar zoon te hebben. Ik heb er toen voor gekozen nooit meer te komen, omdat ik anders dingen tegen haar zou zeggen waar ik spijt van zou krijgen.
Ik vind het ook niet eens het ergste als hij zich eens afreageerd op mij.. Ik vind het wel erg dat hij zo depressief doet. Dat hij het moeilijk vindt snap ik volkomen. Maar laatst zei hij bijvoorbeeld tegen me dat hij uren voor zich uit staarde op de bank en ineens fantaseerde over zwart bloed dat over de muren droop. Sorry maar daar kan ik dan echt niet mee omgaan. Ik heb dan ook wat gezegd....
zondag 21 oktober 2007 om 17:26
Tjeetje , dat is nog al wat meid.
Die schoonmoeder van jou had gewoon nooit kinderen mogen krijgen.
Dat mens spoort gewoon niet, zo praat je toch niet over je eigen kind?
Die jongen kan goed getekend zijn voor het leven door dit soort opmerkingen.
Zijn moeder mag dan wel ziek zijn maar ik denk dat je vriend en beter aan zou doen door te breken met haar wil hij er niet zelf aan onderdoor gaan.
Kan hij of misschien jullie samen geen contact op nemen met zijn huisarts en hier eens over praten?
Misschien dat hij hem kan doorverwijzen of in ieder geval even met hem kan praten hierover?
Je laatste zin ? wil je het vertellen of liever niet?
Want ik kan me goed voorstellen dat je het er uit zou willen gooien maar dat t misschien zó heftig is dat je je er lichtelijk voor geneerd.
Geloof me, de meeste kennen dat gevoel wel hoor.
Je hoeft je nergens voor te schamen meid, gooi t er gewoon maar uit.
Kan enorm op luchten.
Die schoonmoeder van jou had gewoon nooit kinderen mogen krijgen.
Dat mens spoort gewoon niet, zo praat je toch niet over je eigen kind?
Die jongen kan goed getekend zijn voor het leven door dit soort opmerkingen.
Zijn moeder mag dan wel ziek zijn maar ik denk dat je vriend en beter aan zou doen door te breken met haar wil hij er niet zelf aan onderdoor gaan.
Kan hij of misschien jullie samen geen contact op nemen met zijn huisarts en hier eens over praten?
Misschien dat hij hem kan doorverwijzen of in ieder geval even met hem kan praten hierover?
Je laatste zin ? wil je het vertellen of liever niet?
Want ik kan me goed voorstellen dat je het er uit zou willen gooien maar dat t misschien zó heftig is dat je je er lichtelijk voor geneerd.
Geloof me, de meeste kennen dat gevoel wel hoor.
Je hoeft je nergens voor te schamen meid, gooi t er gewoon maar uit.
Kan enorm op luchten.
zondag 21 oktober 2007 om 18:27
Het lijkt me geen goed advies om nu te breken met een moeder die zo ernstig ziek is. Zijn doen en laten geeft al aan dat hij toch bij zijn moeder wil zijn nu. Wel zou het goed zijn wanneer hij beter zijn grenzen kon bewaken.
Het is best een klap die je te verwerken krijgt wanneer een van je ouders kanker blijkt te hebben. Dat grijpt je behoorlijk aan, dus ook je vriend zal er heel veel moeite mee hebben. Het nieuws is nog erg vers, de komende operatie zal mogelijk meer duidelijkheid gaan bieden. Het is een zeer onzekere tijd voor hem.
Het is best een klap die je te verwerken krijgt wanneer een van je ouders kanker blijkt te hebben. Dat grijpt je behoorlijk aan, dus ook je vriend zal er heel veel moeite mee hebben. Het nieuws is nog erg vers, de komende operatie zal mogelijk meer duidelijkheid gaan bieden. Het is een zeer onzekere tijd voor hem.
donderdag 25 oktober 2007 om 18:58
Wat vinden jullie hiervan?
Vandaag is dus zijn moeder geopereerd en alles is goed gegaan. Er is ook een grote kans dat alles goed komt. Ze blijft nog wel een tijd in het ziekenhuis. Mijn vriend heb ik de afgelopen tijd heel weinig gezien en gesproken. Logisch... aangezien hij liever thuis bij zijn ma was en geen zin had om te praten.
Ik wilde graag dat hij vandaag weer eens kwam. Vrijdag is hij altijd vrij, hij is nu alleen thuis en ik mis hem. Maar goed hij wilde dus niet komen, omdat hij erg moe is en pas om 8 uur kan komen. Maar.... morgen gaat hij wel naar zijn vrienden. Dus ook dan zie ik hem niet. Ik smste dus terug: "laat dan maar". Hij stuurde meteen terug dat ik een kreng was en moest oppleuren.. :S
Ik vind zijn reactie overdreven en hij mag mij ook weleens begrijpen.. of is dat ego van mij? En os iets.. hij is schilder. Vrijdag gebruikt hij vaak om te leren of om te klussen. Hij moet nog hier schilderen (buiten) en bij een vriend (binnen). Nu gaat hij morgen dus bij een vriend schilderen. Ik ben heel boos aangezien het buiten schilderen hier urgenter is, het wordt alleen maar kouder. Plus dat ik het lullig vindt tegenover mijn ouders. Die doen zoveel, hij at hier 4 keer in de week (kost veel geld!!). Ik heb hier niet op gereageerd, want die ruzie wordt dan te heftig!
Wat vinden jullie?
Vandaag is dus zijn moeder geopereerd en alles is goed gegaan. Er is ook een grote kans dat alles goed komt. Ze blijft nog wel een tijd in het ziekenhuis. Mijn vriend heb ik de afgelopen tijd heel weinig gezien en gesproken. Logisch... aangezien hij liever thuis bij zijn ma was en geen zin had om te praten.
Ik wilde graag dat hij vandaag weer eens kwam. Vrijdag is hij altijd vrij, hij is nu alleen thuis en ik mis hem. Maar goed hij wilde dus niet komen, omdat hij erg moe is en pas om 8 uur kan komen. Maar.... morgen gaat hij wel naar zijn vrienden. Dus ook dan zie ik hem niet. Ik smste dus terug: "laat dan maar". Hij stuurde meteen terug dat ik een kreng was en moest oppleuren.. :S
Ik vind zijn reactie overdreven en hij mag mij ook weleens begrijpen.. of is dat ego van mij? En os iets.. hij is schilder. Vrijdag gebruikt hij vaak om te leren of om te klussen. Hij moet nog hier schilderen (buiten) en bij een vriend (binnen). Nu gaat hij morgen dus bij een vriend schilderen. Ik ben heel boos aangezien het buiten schilderen hier urgenter is, het wordt alleen maar kouder. Plus dat ik het lullig vindt tegenover mijn ouders. Die doen zoveel, hij at hier 4 keer in de week (kost veel geld!!). Ik heb hier niet op gereageerd, want die ruzie wordt dan te heftig!
Wat vinden jullie?
donderdag 25 oktober 2007 om 19:10
Ik denk dat jij niet goed begrijpt hoe dubbel iemand zich kan voelen over zijn/haar rotmoeder. Gelukkig maar, want dat betekent dat jij het beter hebt getroffen. Hoe vreselijk ook, het is en blijft zijn moeder en hij voelt daar loyaliteit voor. Jij kan niet voor hem bepalen hoe hij zich moet voelen en gedragen ten opzichte van zijn moeder, dat bepaalt hij.
Dat hij nu niet meer bij jou en en niet wil praten, komt denk ik omdat hij zich door jou niet gesteund voelt in wat op dit moment voor hem belangrijk is. Op dit moment maakt hij dus even zijn eigen keuzes.
Zijn moeder is heel erg ziek en hij weet misschien ook niet goed wat hij daarmee aan moet. Dat hij veel bij haar is, zegt toch dat hij ondanks alles, om haar geeft en van haar houdt, op zijn manier. Dat het ws goed komt met zijn moeder, betekent nog niet dat hij dezelfde dag al weer met beide pootjes op de grond staat. De angst en onzekerheid zal nog best een poos zijn sporen na laten.
Van dat schilderen; pffff, laat hem even zijn eigen prioriteiten bepalen zeg.... Geef hem even de ruimte om te verwerken wat er allemaal is gebeurd! Nu gaan roepen dat jullie schilderwerk veeeeel urgenter is dan dat bij zijn vriend vind ik echt een beetje egoistisch.
Dat hij nu niet meer bij jou en en niet wil praten, komt denk ik omdat hij zich door jou niet gesteund voelt in wat op dit moment voor hem belangrijk is. Op dit moment maakt hij dus even zijn eigen keuzes.
Zijn moeder is heel erg ziek en hij weet misschien ook niet goed wat hij daarmee aan moet. Dat hij veel bij haar is, zegt toch dat hij ondanks alles, om haar geeft en van haar houdt, op zijn manier. Dat het ws goed komt met zijn moeder, betekent nog niet dat hij dezelfde dag al weer met beide pootjes op de grond staat. De angst en onzekerheid zal nog best een poos zijn sporen na laten.
Van dat schilderen; pffff, laat hem even zijn eigen prioriteiten bepalen zeg.... Geef hem even de ruimte om te verwerken wat er allemaal is gebeurd! Nu gaan roepen dat jullie schilderwerk veeeeel urgenter is dan dat bij zijn vriend vind ik echt een beetje egoistisch.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 25 oktober 2007 om 19:19
Nou goed ik vind het niet fijn dat hij nu wel naar zijn vrienden gaat en niet naar mij, want die hebben geen goede invloed. Die zijn zelf ook depressief en om eerlijk te zijn... nietsnutten. Hij heeft bijvoorbeeld ook een tijd lang cocaïne gesnoven bij hun (door een depressie om de thuissituatie) en hier anderhalf jaar over gelogen tegen mij.
Dus daarom vind ik het niet leuk dat hij daar schildert en hier niet. Juist omdat mijn ouders zoveel voor hem doen. Tuurlijk moet hij zelf zijn prioroteiten stellen, maar leuk vind ik het niet.
Dat hij het rot vindt voor zijn moeder snap ik wel, want het blijven zijn ouders!
Dus daarom vind ik het niet leuk dat hij daar schildert en hier niet. Juist omdat mijn ouders zoveel voor hem doen. Tuurlijk moet hij zelf zijn prioroteiten stellen, maar leuk vind ik het niet.
Dat hij het rot vindt voor zijn moeder snap ik wel, want het blijven zijn ouders!
donderdag 25 oktober 2007 om 19:24
Mijn post is trouwens niet rot bedoeld hoor TO, als ik hem teruglees kan ik me voorstellen dat je dat misschien zo zou voelen.
Maar het is gewoon heel moeilijk om je in te leven hoe het is om zo'n nare relatie met je moeder te hebben, als je het zelf zo goed hebt thuis. Nu zijn moeder zo ziek is, kan hij zich misschien ook wel heel schuldig voelen dat hij zo vaak zijn toevlucht heeft gezocht bij een ander gezin, dat van jou en je ouders.
Vroegah heb ik ook een relatie gehad met een jongen, die thuis echt niet fijn behandeld werd. Toen hij vaker bij mijn ouders over de vloer ging komen, belde zijn vader mijn moeder op om te vertellen dat hij echt niet begreep, waarom mijn ouders die waardeloze jongen binnen lieten. Zijn vader zou mijn moeder wel even vertellen hoe zijn zoon in elkaar stak. Mijn vader nam de hoorn van mijn moeder over en zei: wij maken zelf wel uit wie hier wel en niet welkom is. En hing op.
Vreselijk vond ik het voor mijn lieve vriendje, want cht, het was een schat van een jongen. En ik snapte echt nietwaarom hij toch die bevestiging van zijn vader bleef zoeken, die liefde van zijn moeder probeerde te krijgen. De verklaring daarvoor heb ik nooit gekregen, maar ik heb wel geleerd, dat iemand niet zo makkelijk los komt van zijn ouder, hoe rot ze hun kind ook behandelen.
Probeer hem wat meer te steunen in deze, niet te veel kritiek te hebben. Voor hem is het alleen maar fijn als hij bij jou terecht kan, ongeacht hoe hij met zijn ouders om wil gaan. Dan geef je hem ook reden om naar jou te komen, en niet zijn heil bij zijn vrienden te zoeken....
Maar het is gewoon heel moeilijk om je in te leven hoe het is om zo'n nare relatie met je moeder te hebben, als je het zelf zo goed hebt thuis. Nu zijn moeder zo ziek is, kan hij zich misschien ook wel heel schuldig voelen dat hij zo vaak zijn toevlucht heeft gezocht bij een ander gezin, dat van jou en je ouders.
Vroegah heb ik ook een relatie gehad met een jongen, die thuis echt niet fijn behandeld werd. Toen hij vaker bij mijn ouders over de vloer ging komen, belde zijn vader mijn moeder op om te vertellen dat hij echt niet begreep, waarom mijn ouders die waardeloze jongen binnen lieten. Zijn vader zou mijn moeder wel even vertellen hoe zijn zoon in elkaar stak. Mijn vader nam de hoorn van mijn moeder over en zei: wij maken zelf wel uit wie hier wel en niet welkom is. En hing op.
Vreselijk vond ik het voor mijn lieve vriendje, want cht, het was een schat van een jongen. En ik snapte echt nietwaarom hij toch die bevestiging van zijn vader bleef zoeken, die liefde van zijn moeder probeerde te krijgen. De verklaring daarvoor heb ik nooit gekregen, maar ik heb wel geleerd, dat iemand niet zo makkelijk los komt van zijn ouder, hoe rot ze hun kind ook behandelen.
Probeer hem wat meer te steunen in deze, niet te veel kritiek te hebben. Voor hem is het alleen maar fijn als hij bij jou terecht kan, ongeacht hoe hij met zijn ouders om wil gaan. Dan geef je hem ook reden om naar jou te komen, en niet zijn heil bij zijn vrienden te zoeken....
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 25 oktober 2007 om 19:35
Niessie, vervelende situatie. Maar ik moet eerlijk zeggen dat je vind ik weinig begrip voor de situatie toont. Op een voor hem moeilijk moment, ga je in plaats van hem te steunen eisen stellen en aandacht vragen, je vraagt hem nota bene om te komen schilderen! Lijkt me logisch dat dat nu niet zijn eerste prioriteit is..
Je schrijft wel dat je het rot vindt voor hem, maar naar hem toe communiceer je dat het maar vervelend is dat hij nu niet bij jou is. De opmerking over dat het lullig is voor jouw ouders en dat die voor hem koken, vind ik helemaal erg vreemd. Neem toch aan dat jouw ouders ook begrijpen dat hij er nu wel voor zijn moeder wil zijn, hoe rot ze hem ook behandelt. Zoals anderen al schrijven: het blijft zijn moeder !
Ik kan me voorstellen dat hij zich op dit moment door jou onbegrepen voelt en liever even bij zijn vrienden zijn. Jij kunt niet bepalen wat goed voor hem is nu, maar moet hem wat ruimte geven..
Je schrijft wel dat je het rot vindt voor hem, maar naar hem toe communiceer je dat het maar vervelend is dat hij nu niet bij jou is. De opmerking over dat het lullig is voor jouw ouders en dat die voor hem koken, vind ik helemaal erg vreemd. Neem toch aan dat jouw ouders ook begrijpen dat hij er nu wel voor zijn moeder wil zijn, hoe rot ze hem ook behandelt. Zoals anderen al schrijven: het blijft zijn moeder !
Ik kan me voorstellen dat hij zich op dit moment door jou onbegrepen voelt en liever even bij zijn vrienden zijn. Jij kunt niet bepalen wat goed voor hem is nu, maar moet hem wat ruimte geven..
donderdag 25 oktober 2007 om 19:42
Niesie, jij bent boos over het feit dat hij geen aandacht aan jou geeft en niet komt schilderen, terwijl zijn moeder ernstig ziek is en hij zich geen raad weet met zijn gevoelens. Jij zou juist degene moeten zijn waar hij zich veilig bij voelt en waar hij zijn gevoel bij kwijt kan. Niet degene die tegen hem zeurt dat je geen aandacht krijgt.
En dat jij een slechte band hebt met zijn moeder doet niets aan het feit af dat zij elkaars bloedverwanten zijn.
Geef hem de tijd en zijn eigen manier om dit te verwerken. Hij voelt zich waarschijnlijk al ellendig genoeg! Wees er voor hem en laat hem voelen dat hij jou terecht kan.
En dat jij een slechte band hebt met zijn moeder doet niets aan het feit af dat zij elkaars bloedverwanten zijn.
Geef hem de tijd en zijn eigen manier om dit te verwerken. Hij voelt zich waarschijnlijk al ellendig genoeg! Wees er voor hem en laat hem voelen dat hij jou terecht kan.
donderdag 25 oktober 2007 om 19:51
Ik heb trouwens aan hem niet gevraagd om te komen schilderen. Nu ik weet dat hij morgen wel bij zijn vrienden gaat schilderen... heb ik nog steeds niks gezegd. Maar ik moest het kwijt en daarom plaats ik het hier.
Dat hij niet hier komt schilderen snap ik. Dat hij liever bij zijn moeder wil zijn snap ik ook. Vind het alleen jammer dat hij nu bij zijn vrienden wel gaat schilderen en niet hier. Voornamelijk omdat het hier niet lang meer kan i.v.m. het weer en hij bij die vrienden veel rookt, drinkt. Ben gewoon bang dat hij weer depressiever wordt daar (aangezien zijn vrienden dat ook zijn) en dat hij zijn verdriet op een andere manier probeert weg te krijgen.
Maar nogmaals dit zeg ik allemaal niet tegen hem. IK bel en sms hem alleen maar om sterkte te wensen en dat hij me altijd kan bellen. Ook wil ik zijn moeder bloemen sturen... De dingen die ik nu zeg wil ik gewoon even kwijt.. en niet aan hem maar hier anoniem. Want ik probeer er wel voor hem te zijn.
Dat hij niet hier komt schilderen snap ik. Dat hij liever bij zijn moeder wil zijn snap ik ook. Vind het alleen jammer dat hij nu bij zijn vrienden wel gaat schilderen en niet hier. Voornamelijk omdat het hier niet lang meer kan i.v.m. het weer en hij bij die vrienden veel rookt, drinkt. Ben gewoon bang dat hij weer depressiever wordt daar (aangezien zijn vrienden dat ook zijn) en dat hij zijn verdriet op een andere manier probeert weg te krijgen.
Maar nogmaals dit zeg ik allemaal niet tegen hem. IK bel en sms hem alleen maar om sterkte te wensen en dat hij me altijd kan bellen. Ook wil ik zijn moeder bloemen sturen... De dingen die ik nu zeg wil ik gewoon even kwijt.. en niet aan hem maar hier anoniem. Want ik probeer er wel voor hem te zijn.
donderdag 25 oktober 2007 om 20:04
Niessie, die je behalve lezen en direct reageren, ook nadenken over de reacties die mensen je geven?
Ik snap best dat je hier even wilt spuien en er verder voor je vriend wilt zijn, maar je krijgt hier van verschillende mensen advies over hoe je je vriend wellicht het best kunt steunen. Dat doe je niet door je voortdurend teleurgesteld te voelen maar je te verbijten. Je steunt hem pas echt, als je gaat proberen je in te leven in zijn situatie en hem te respecteren in zijn reactie op wat er op hem af komt. En dat mis ik een beetje bij je.
Ik snap best dat je hier even wilt spuien en er verder voor je vriend wilt zijn, maar je krijgt hier van verschillende mensen advies over hoe je je vriend wellicht het best kunt steunen. Dat doe je niet door je voortdurend teleurgesteld te voelen maar je te verbijten. Je steunt hem pas echt, als je gaat proberen je in te leven in zijn situatie en hem te respecteren in zijn reactie op wat er op hem af komt. En dat mis ik een beetje bij je.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 25 oktober 2007 om 20:23
Je hebt daar helemaal gelijk in!
Tuurlijk denk ik na over wat er gezegd wordt. Maar ik zou niet weten hoe ik hem verder moet steunen. Vaak als ik sms of bel geeft hij te kennen dat hij niet wil praten, omdat hij bv moe is. Of hij uit zijn frustaties op mij en doet boos, omdat hij zich kut voelt. Ik wordt niet boos terug, maar als hij mij niet wil spreken weet ik niet wat ik moet doen. Ik heb hem ook al 2 kaarten gestuurd. Maar hij verwacht niks van mij (zegt hij) en hij neemt mij niks kwalijk, is niet boos.
En ik moet mij ook oprecht inleven. Er zijn momenten geweest dat ik echt met hem meeleefde en voelde wat hij (een kleine fractie ervan dan) voelde. Totdat hij me weer een sms stuurt over wat zijn ma of pa nu weer gedaan hebben, tegenover hem. Dan komt die haat tegen zijn ouders weer naar boven. Laat ik absoluut niet aan hem merken hoor!! Maar op die momenten vind ik het moeilijk om te voelen (een fractie) van wat hij voelt.
En het doet mij pijn dat hij me er blijkbaar niet bij wil betrekken. Ik heb ook eerder het idee dat hij mij niet echt leuk meer vindt.
Tuurlijk denk ik na over wat er gezegd wordt. Maar ik zou niet weten hoe ik hem verder moet steunen. Vaak als ik sms of bel geeft hij te kennen dat hij niet wil praten, omdat hij bv moe is. Of hij uit zijn frustaties op mij en doet boos, omdat hij zich kut voelt. Ik wordt niet boos terug, maar als hij mij niet wil spreken weet ik niet wat ik moet doen. Ik heb hem ook al 2 kaarten gestuurd. Maar hij verwacht niks van mij (zegt hij) en hij neemt mij niks kwalijk, is niet boos.
En ik moet mij ook oprecht inleven. Er zijn momenten geweest dat ik echt met hem meeleefde en voelde wat hij (een kleine fractie ervan dan) voelde. Totdat hij me weer een sms stuurt over wat zijn ma of pa nu weer gedaan hebben, tegenover hem. Dan komt die haat tegen zijn ouders weer naar boven. Laat ik absoluut niet aan hem merken hoor!! Maar op die momenten vind ik het moeilijk om te voelen (een fractie) van wat hij voelt.
En het doet mij pijn dat hij me er blijkbaar niet bij wil betrekken. Ik heb ook eerder het idee dat hij mij niet echt leuk meer vindt.
donderdag 25 oktober 2007 om 21:34
donderdag 25 oktober 2007 om 22:30
niessie, ik vind het heel vervelend voor je dat je niet tot je vriend kunt doordringen. Ik moet wel bekennen dat ik de houding van je vriend vreemd vind. Tuurlijk moet je hem op zijn eigen manier om laten gaan met de situatie en is het voor hem het ergst, dat betekent niet dat hij jou zo uit zijn leven mag blokken.
Je komt vrij "drammerig" op mij over. Dit klinkt negatiever dan hoe ik het bedoel. Kan het zijn dat dit ook zo bij je vriend overkomt? (neemt niet weg dat ik het niet goed vind hoe hij richting jou reageert)
Je komt vrij "drammerig" op mij over. Dit klinkt negatiever dan hoe ik het bedoel. Kan het zijn dat dit ook zo bij je vriend overkomt? (neemt niet weg dat ik het niet goed vind hoe hij richting jou reageert)
donderdag 25 oktober 2007 om 23:35
Ok deze reactie snap ik niet. Ik zeg toch dat ik dat niet wil voorleggen, omdat hij zijn energie wel beter in iets anders kan stoppen (zijn moeder)? En die IK in hoofdletters bedoelde ik dus ook sarcastisch... Ik zadel hem toch niet op met mijn kleine problemen. Dat ik dat gevoel heb kan ik echter niks aan doen. Wat is er dan egoïstisch aan?
vrijdag 26 oktober 2007 om 08:59
ik vind juist wel dat ze aan hem denkt, want in plaats van tegen hem te 'zeuren' , gooit ze het hier op het forum....gewoon om haar ei kwijt te kunnen.
Ik snap wel dat hij op dit moment bij zijn ouders wil zijn, maar heb minder begrip voor het feit dat hij zijn vriendin zo wegduwt en de voorkeur geeft aan de steun van zijn vrienden.
Niessie, ik vind dat je het heel netjes doet en ik hoop dat je vriend gauw een beetje bijdraait.
Ik snap wel dat hij op dit moment bij zijn ouders wil zijn, maar heb minder begrip voor het feit dat hij zijn vriendin zo wegduwt en de voorkeur geeft aan de steun van zijn vrienden.
Niessie, ik vind dat je het heel netjes doet en ik hoop dat je vriend gauw een beetje bijdraait.
dinsdag 30 oktober 2007 om 17:37
Nou de laatste dagen heb ik mij ingehouden. Morgen stuur ik ook een bos bloemen naar mijn schoonmoeder. Dat vind ik wel zo netjes.
Ze is alweer thuis, maar ze weten nog steeds niet waar de veroorzaker van de ziekte nu zit. Het kan dus nog lang gaan duren. Ik vind dat wel zielig hoor voor haar. Al dat wachten daar word je dan ook niet echt vrolijk van!!
Maar ik erger me toch weer dood aan haar. Ze lag in het ziekenhuis en deed heel aardig tegen iedereen. Ze was zelfs vrienden geworden met een vrouw op de kamer. En nu is ze thuis.. loopt ze iedereen van het ziekenhuis af te kraken. Inclusief die 'vriendin'. Ook heeft ze samen met haar man mijn vriend weer afgesnauwt.. terwijl hij het zo goed met haar voor heeft en nu echt alles voor haar doet. Verder doet ze alweer van alles wat niet mag van de dokter, ze eet slecht, tilt dingen en neemt te veel Ibruprofen (ze heeft de afgelopen 3 jaar elke dag minstens 5 Ibruprofen op dus dit mag ze uiteraard niet meer).
Ik voel mij echt schuldig dat ik zo denk over haar, terwijl ze heel ziek is. Maar ik krijg echt de kriebels van dat mens....
Ze is alweer thuis, maar ze weten nog steeds niet waar de veroorzaker van de ziekte nu zit. Het kan dus nog lang gaan duren. Ik vind dat wel zielig hoor voor haar. Al dat wachten daar word je dan ook niet echt vrolijk van!!
Maar ik erger me toch weer dood aan haar. Ze lag in het ziekenhuis en deed heel aardig tegen iedereen. Ze was zelfs vrienden geworden met een vrouw op de kamer. En nu is ze thuis.. loopt ze iedereen van het ziekenhuis af te kraken. Inclusief die 'vriendin'. Ook heeft ze samen met haar man mijn vriend weer afgesnauwt.. terwijl hij het zo goed met haar voor heeft en nu echt alles voor haar doet. Verder doet ze alweer van alles wat niet mag van de dokter, ze eet slecht, tilt dingen en neemt te veel Ibruprofen (ze heeft de afgelopen 3 jaar elke dag minstens 5 Ibruprofen op dus dit mag ze uiteraard niet meer).
Ik voel mij echt schuldig dat ik zo denk over haar, terwijl ze heel ziek is. Maar ik krijg echt de kriebels van dat mens....
