Relaties
alle pijlers
Doodzieke schoonmoeder
zaterdag 20 oktober 2007 om 15:13
Nou ik wil even mijn verhaal kwijt, dus post ik maar hier. Ik zal het kort proberen te houden...
Mijn schoonmoeder is voor mij net een vreemde. Ik heb een relatie van 3,5 jaar en ik heb haar al zeker een jaar niet gezien/gesproken. Ik mocht bijvoorbeeld nooit blijven slapen (vriend is 23 en ik 21) en er heerste een ijskoude sfeer. Mijn vriend is bijna altijd bij ons thuis (woon nog thuis), omdat hij het zo slecht naar zijn zin had bij zijn eigen thuis. Zijn moeder deed nooit wat, verwaarloosde zichzelf en haar kinderen en man. Ze kwam nooit buiten en is heel erg dik door slecht eetgedrag en gebrek aan beweging. Voor mijn vriend was het in principe ook een vreemde. Vroeger hebben ze als gezin ook nooit wat gedaan en ze hebben mijn vriend altijd uitgescholden voor dombo (wat hij echt niet is).
Nu heeft zij al heel lang problemen met haar gezondheid. Ze eten alleen maar patat, macaroni en pizza. Ze heeft nooit zin iets anders te koken. Echter is twee weken terug gebleken dat zij kanker heeft. De dokter heeft haar persoonlijk opgehaald, omdat zij zich zorgen maakte.
Dit is natuurlijk heel erg voor haar!!! Ook voor mijn vriend, want het blijft zijn moeder. Ik weet er alleen niet mee om te gaan. Hij is nu steeds thuis... logisch! Maar zelf eet hij bijna niet, hij gaat niet naar zijn werk zonder af te bellen en hij is nu echt weer depressief aan het worden. Ook lijkt hij het verleden helemaal vergeten te zijn. Dat is ook logisch!! Alleen laat hij, naar mijn idee, nu ontzettend over zich heen lopen. Ook kan ik het me bijna niet voorstellen dat hij het ZO erg vindt, omdat er nooit wat is geweest. Hij weet zelfs niet wat ze lekker vindt, van welke muziek ze houdt en voor welke dingen ze zich interesseert (waarschijnlijk niks aangezien ze alleen op de bank tv kijkt).
Nu zou hij dit weekend langs komen, maar het gaat weer slecht met zijn moeder. Ze wordt volgende week geopereerd, maar heeft veel pijn. Dus ik belde hem net, maar hij snauwde me af! Hij kwam net even langs om iets te brengen en ging meteen weer weg. Weer deed hij heel boos, terwijl ik toch niks misdaan heb? Hij ziet er ook echt heel slecht uit, heel wit en magerder...
Ik weet niet wat ik ermee aan moet, maar moest het in ieder geval kwijt. Krijg zelfs weer slechte gedachtes over zijn moeder, terwijl ik dat echt niet mag doen!
Mijn schoonmoeder is voor mij net een vreemde. Ik heb een relatie van 3,5 jaar en ik heb haar al zeker een jaar niet gezien/gesproken. Ik mocht bijvoorbeeld nooit blijven slapen (vriend is 23 en ik 21) en er heerste een ijskoude sfeer. Mijn vriend is bijna altijd bij ons thuis (woon nog thuis), omdat hij het zo slecht naar zijn zin had bij zijn eigen thuis. Zijn moeder deed nooit wat, verwaarloosde zichzelf en haar kinderen en man. Ze kwam nooit buiten en is heel erg dik door slecht eetgedrag en gebrek aan beweging. Voor mijn vriend was het in principe ook een vreemde. Vroeger hebben ze als gezin ook nooit wat gedaan en ze hebben mijn vriend altijd uitgescholden voor dombo (wat hij echt niet is).
Nu heeft zij al heel lang problemen met haar gezondheid. Ze eten alleen maar patat, macaroni en pizza. Ze heeft nooit zin iets anders te koken. Echter is twee weken terug gebleken dat zij kanker heeft. De dokter heeft haar persoonlijk opgehaald, omdat zij zich zorgen maakte.
Dit is natuurlijk heel erg voor haar!!! Ook voor mijn vriend, want het blijft zijn moeder. Ik weet er alleen niet mee om te gaan. Hij is nu steeds thuis... logisch! Maar zelf eet hij bijna niet, hij gaat niet naar zijn werk zonder af te bellen en hij is nu echt weer depressief aan het worden. Ook lijkt hij het verleden helemaal vergeten te zijn. Dat is ook logisch!! Alleen laat hij, naar mijn idee, nu ontzettend over zich heen lopen. Ook kan ik het me bijna niet voorstellen dat hij het ZO erg vindt, omdat er nooit wat is geweest. Hij weet zelfs niet wat ze lekker vindt, van welke muziek ze houdt en voor welke dingen ze zich interesseert (waarschijnlijk niks aangezien ze alleen op de bank tv kijkt).
Nu zou hij dit weekend langs komen, maar het gaat weer slecht met zijn moeder. Ze wordt volgende week geopereerd, maar heeft veel pijn. Dus ik belde hem net, maar hij snauwde me af! Hij kwam net even langs om iets te brengen en ging meteen weer weg. Weer deed hij heel boos, terwijl ik toch niks misdaan heb? Hij ziet er ook echt heel slecht uit, heel wit en magerder...
Ik weet niet wat ik ermee aan moet, maar moest het in ieder geval kwijt. Krijg zelfs weer slechte gedachtes over zijn moeder, terwijl ik dat echt niet mag doen!
dinsdag 30 oktober 2007 om 20:14
Niessie, ik denk dat zij nog minder vrolijk zal worden van het wachten. Mede omdat de veroorzaker van de kanker niet gevonden is en dat is gewoon slecht nieuws. Ik begrijp werkelijk niet hoe jij je kunt ergeren aan iemand waar je feitelijk geen contact mee hebt.
Kun je wel steun bieden aan je vriend? Het moet knap lastig voor hem zijn om in deze situatie te zitten.
Kun je wel steun bieden aan je vriend? Het moet knap lastig voor hem zijn om in deze situatie te zitten.
woensdag 31 oktober 2007 om 00:04
niessie, ik begrijp wel waarom je een hekel aan haar zou kunnen hebben. Ik denk dat dit komt doorhet effect wat ze op jou vriend heeft. Als ik jou was, en ik weet niet of dit een goede manier is, zou ik een beetje afstand nemen. Je zegt zelf dat je hem steeds sterkte hebt gewenst er voor hem wil zijn e.d. maar dat hij daar niet op reageert. Hij vindt misschien dat jij er te veel op zit, of het is voor hem te veel. Je zou kunnen kijken wat hij doet als je even een dagje niks van je laat horen. En dan niet op een lullige manier hoor. Wanneer hij jou dan weer belt, en vraagt waarom je niks laat horen, kan je zeggen dat je dacht dat hij daar misschien behoefte aan had. Ik kan me ergens ook wel voorstellen dat het voor hem te veel is, dat er te veel van hem verwacht wordt op het moment. Dit denk ik ook een beetje vanwege zijn geschiedenis die jij vertelde.
woensdag 31 oktober 2007 om 11:40
Dat ik mij zo erger aan mijn schoonmoeder is door het effect wat ze op haar zoon heeft. Voor de ziekte was mijn vriend dikwijls depressief. Van zichzelf heeft hij een hele negatieve instelling en hij geniet minder van het leven. Familiegelegenheden vind hij al helemaal niks en dat snap ik heel goed. Maar het is wel lastig aangezien ik (gelukkig) wel een hele goede band met mijn familie heb. De eerste jaren kon ik er doorheen prikken, maar de laatste tijd gaat het me tegenstaan. Het lijkt vaak ook wel alsof hij niet van gezelligheid houdt...
Nu leek het even beter te gaan tussen mijn vriend en zijn moeder. Ik was daar enorm blij om, omdat mijn vriend nu antwoorden kreeg op een aantal vragen. En het zal voor hem ook als een soort bevestiging werken, dat hij toch geen mislukkeling is. Maar gisteren is ze meteen weer tekeer tegen hem gegaan. Ik vind dat heel zielig aangezien mijn vriend alles doet nu. Hij kookt, doet boodschappen, laat de hond uit en ruimt steeds alles op.
Maar ik laat hem nu ook een beetje met rust. Hij kan me bellen, smsen, langskomen wanneer hij wil. En ik snap het nu goed als hij even wat tijd voor zichzelf wil hebben...
Pfff ik voel mij wel een zeurpiet steeds hoor
Nu leek het even beter te gaan tussen mijn vriend en zijn moeder. Ik was daar enorm blij om, omdat mijn vriend nu antwoorden kreeg op een aantal vragen. En het zal voor hem ook als een soort bevestiging werken, dat hij toch geen mislukkeling is. Maar gisteren is ze meteen weer tekeer tegen hem gegaan. Ik vind dat heel zielig aangezien mijn vriend alles doet nu. Hij kookt, doet boodschappen, laat de hond uit en ruimt steeds alles op.
Maar ik laat hem nu ook een beetje met rust. Hij kan me bellen, smsen, langskomen wanneer hij wil. En ik snap het nu goed als hij even wat tijd voor zichzelf wil hebben...
Pfff ik voel mij wel een zeurpiet steeds hoor
