Echte liefde

Lastige overwegingen! Mijn kinder- c.q. gezins/geborgenheidswens is gelukkig niet zo sterk dat ik zou kiezen voor een man waar ik het niet zo fijn mee vind. Maar als die wens wel heel sterk is kan ik me voorstellen dat iemand een andere keuze maakt daarin, volgens mij zijn er hele volksstammen die dat doen.



Zamirah, dat is wel luxe, dat jij nooit degene was die eigenlijk meer van zo'n man wilde maar eerder andersom. Ik heb dat wel, en soms denk ik "mens, laat je niet in met dit soort dingen als je eigenlijk meer wil, je hebt toch wel meer zelfrespect dan dat" maar anderzijds, er zijn dus zoveel mensen die gaan voor minder, bij de een is dat een minder leuke man maar wel een diepe relatie, en bij mij is dat een oppervlakkig contact maar wel een heel leuke man :) 



Het zijn allebei vormen van 'gaan voor minder', en als je krampachtig vasthoudt aan je zelfrespect en besluit dat je op BEIDE fronten niet gaat voor minder, nou dan moet je wel HEEL VEEL geluk hebben dat je de echte liefde vindt. Anders kan het zomaar zo zijn dat je tien jaar lang helemaal geen man in je armen kunt sluiten.



Terugkijkend op de afgelopen jaren toen ik dus steeds de echte liefde niet vond, heb ik dan toch liever dat die paar mannen-die-eigenlijk-maar-1-ding-wilden WEL in m'n leven zijn geweest dan dat ze er helemaal niet waren geweest. Af en toe in iemands armen liggen is immers toch gewoon wel fijn. Ik heb het nu alweer een hele tijd niet gedaan, vandaar misschien dat ik er nu over nadenk: hoe wil ik verder in het geval dat ik ook de komende jaren de echte liefde niet vind?



Ik vind het wel interessant welke keuzes mensen daarin maken, het is een keuze die voor heel veel mensen speelt, want zo supervaak komt die echte liefde nou ook weer niet voor. Ook wel interessant dat bijna nooit iemand zelf zegt dat hij is gegaan voor een partner die hij eigenlijk niet zo fantastisch vond. Misschien omdat je jezelf wijs maakt dat je hem wel fantastisch vindt? Of omdat het 'not done' is om te zeggen dat je iemand hebt gekozen bij gebrek aan beter? Ik ken 1 vrouw die het ronduit tegen haar vriendinnen zegt, ik ken haar niet zo goed, maar ik was er een keer bij toen ze het zei, en volgens wederzijdse vriendinnen zegt ze het wel vaker en meent het ook echt.

Nou, als je hem ziet mag je hem deze kant opsturen;).

Maar ik snap je wel, Bradmante. Zit mezelf sinds deze week dat dus ook allemaal af te vragen en vind het lastig. Niet alleen voor mezelf, maar denk ook dat ik het niet integer vind om met iemand te zijn voor wie ik niet echt gevoelens heb. Dan krijgt die ook niet de kans om iemand te vinden die echt van hem houdt. Of ben ik nu te romantisch?

Heb ooit 7 jaar een verstandsrelatie gehad. Door omstandigheden duurde die relatie langer dan goed was. Maar bij de eerste voor wie ik toen weer gevoelens kreeg was ik weg. Ook al kon het niks met die man worden. Maar alleen het feit dat ik weer echte gevoelens voor iemand had vond ik al geweldig.



Gisteren was een vriendje van mij op bezoek. T is dat ik hem wel erg jong vind, maar men, het kostte me wel wat zelfbeheersing om hem niet naar mijn bed te sleuren en bij wijze van spreken meteen te vragen of ie niet gelijk een week wilde blijven. Schrok best wel van mezelf eigenlijk...of zal het het voorjaar zijn? Hebben jullie daar geen last van?

Ja, echte liefde bestaat echt...!



Ik ben mijn man 7 jaar geleden tijdens de uitvoering van mijn werk zomaar opeens tegen het lijf gelopen. En wat ik al die jaren ervoor bij niemand anders ooit gehad heb, toen ik hem zag, dacht ik: dit is de man met wie ik oud zou willen worden.



Vraag me niet waarom, maar het was een heel diep gevoel, zonder een spoor van twijfel. Terwijl hij absoluut "mijn type" niet was.

Inmiddels ben ik 4 jaar getrouwd met hem en heb ik samen met hem 3 kinderen. En nooit is er een moment van twijfel geweest.

Natuurlijk hebben we onze strubbelingen, onze strijdjes, onze meningsverschillen. Dat houdt een relatie levendig! Maar boven alles is hij mijn maatje, mijn levensgezel, mijn grootste en diepste liefde.



Ik heb er zelf geen verklaring voor, waarom ik hem juist op dat moment tegenkwam, waarom ik een rotsvast gevoel had en waarom ik sindsdien zielsgelukkig ben met hem.  Maar dat het echte liefde bestaat, daar ben ik sindsdien van overtuigd!

Lastige overwegingen! Mijn kinder- c.q. gezins/geborgenheidswens is gelukkig niet zo sterk dat ik zou kiezen voor een man waar ik het niet zo fijn mee vind. Maar als die wens wel heel sterk is kan ik me voorstellen dat iemand een andere keuze maakt daarin, volgens mij zijn er hele volksstammen die dat doen.



Zamirah, dat is wel luxe, dat jij nooit degene was die eigenlijk meer van zo'n man wilde maar eerder andersom. Ik heb dat wel, en soms denk ik "mens, laat je niet in met dit soort dingen als je eigenlijk meer wil, je hebt toch wel meer zelfrespect dan dat" maar anderzijds, er zijn dus zoveel mensen die gaan voor minder, bij de een is dat een minder leuke man maar wel een diepe relatie, en bij mij is dat een oppervlakkig contact maar wel een heel leuke man :) 



Het zijn allebei vormen van 'gaan voor minder', en als je krampachtig vasthoudt aan je zelfrespect en besluit dat je op BEIDE fronten niet gaat voor minder, nou dan moet je wel HEEL VEEL geluk hebben dat je de echte liefde vindt. Anders kan het zomaar zo zijn dat je tien jaar lang helemaal geen man in je armen kunt sluiten.



Terugkijkend op de afgelopen jaren toen ik dus steeds de echte liefde niet vond, heb ik dan toch liever dat die paar mannen-die-eigenlijk-maar-1-ding-wilden WEL in m'n leven zijn geweest dan dat ze er helemaal niet waren geweest. Af en toe in iemands armen liggen is immers toch gewoon wel fijn. Ik heb het nu alweer een hele tijd niet gedaan, vandaar misschien dat ik er nu over nadenk: hoe wil ik verder in het geval dat ik ook de komende jaren de echte liefde niet vind?



Ik vind het wel interessant welke keuzes mensen daarin maken, het is een keuze die voor heel veel mensen speelt, want zo supervaak komt die echte liefde nou ook weer niet voor. Ook wel interessant dat bijna nooit iemand zelf zegt dat hij is gegaan voor een partner die hij eigenlijk niet zo fantastisch vond. Misschien omdat je jezelf wijs maakt dat je hem wel fantastisch vindt? Of omdat het 'not done' is om te zeggen dat je iemand hebt gekozen bij gebrek aan beter? Ik ken 1 vrouw die het ronduit tegen haar vriendinnen zegt, ik ken haar niet zo goed, maar ik was er een keer bij toen ze het zei, en volgens wederzijdse vriendinnen zegt ze het wel vaker en meent het ook echt.

Waarom zou een relatie wel 100% moeten zijn, terwijl vrijwel iedereen op alle andere gebieden compromissen heel normaal vindt en accepteert? Beetje appels met peren vergelijken, maar als je een huis of auto koopt, of kleding of schoenen of over een vakantie-bestemming droomt, of een heel ander interieur, dan is er ook een groot verschil tussen wat je wilt en wat je kunt krijgen. Alleen geen taboe om daarover te praten.

Ik wil ook wel van alles maar of ik het kan krijgen is een tweede, en ik verkeer niet in de positie dat ik enorm veeleisend kan zijn. Het is dus voor mij niet reeel om alleen een 100% droomvrouw acceptabel te vinden, is niet realistisch voor mij.

"Bindingsangst" bij mannen is eigenlijk precies dat: je niet willen vastleggen omdat je hoopt of kijkt of verlangt naar iets beters.

En als er tijdsdruk is ivm een kinderwens of iets dergelijks zal iemand toch op een gegeven moment moeten beslissen, en als zijn/haar droompartner dan nog in geen velden of wegen te zien is geweest......

Wordt het een lastige en weinig romantische afweging.:(