Relaties
alle pijlers
Een vrouw heeft tijd nodig???
vrijdag 22 juni 2007 om 23:47
Tja, na bijna 2 jaar samen te zijn geweest, heeft mijn vriendin plots besloten om even tijd voor haarzelf te hebben, even helemaal alleen met haarzelf en haar dochterje van 6.
Haar woorden zijn dat het totaal niet aan mij ligt, maar ze wil gewoon goed weten wat ze wil in dit leven en om daar achter te komen moet ze even op zich zelf gaan wonen.
Nu is ze inmiddels bijna 3 weken weg, daarvoor was ik al 1 maand in Nederland om haar ook die ruimte te geven en zoals het er nu naar uitziet, zit er totaal geen verandering in haar denk gedrag, ze weet dus eigenlijk nog steeds niet wat ze wil, dat is..ze weet dat ze niet een relatie wil, ze wil vrij zijn, maar uiteindelijk geloofd ze ook, dat onze liefde ooit weer eens goed komt.
Mijn vraag is, hoe is dit toch mogelijk, als ze zelf al zegt, dat ik de liefde van haar leven ben, ze van me houdt en ook zeker weet dat dit goed gaat komen met ons weer samen, maar dan toch, wil ze even weg.
En voor hoelang??? Ik weet het niet en zij zelf natuurlijk ook niet.
Zijn er mensen hier met een soort gelijke ervaring, want ik als Man voel me zo machteloos in iets waar veel Liefde is, maar niet aanwezig.
:(
Haar woorden zijn dat het totaal niet aan mij ligt, maar ze wil gewoon goed weten wat ze wil in dit leven en om daar achter te komen moet ze even op zich zelf gaan wonen.
Nu is ze inmiddels bijna 3 weken weg, daarvoor was ik al 1 maand in Nederland om haar ook die ruimte te geven en zoals het er nu naar uitziet, zit er totaal geen verandering in haar denk gedrag, ze weet dus eigenlijk nog steeds niet wat ze wil, dat is..ze weet dat ze niet een relatie wil, ze wil vrij zijn, maar uiteindelijk geloofd ze ook, dat onze liefde ooit weer eens goed komt.
Mijn vraag is, hoe is dit toch mogelijk, als ze zelf al zegt, dat ik de liefde van haar leven ben, ze van me houdt en ook zeker weet dat dit goed gaat komen met ons weer samen, maar dan toch, wil ze even weg.
En voor hoelang??? Ik weet het niet en zij zelf natuurlijk ook niet.
Zijn er mensen hier met een soort gelijke ervaring, want ik als Man voel me zo machteloos in iets waar veel Liefde is, maar niet aanwezig.
:(
zaterdag 23 juni 2007 om 10:58
Even nog wat aanvullingen hierop:
Aan haar dochterje van 6 heeft ze gezegd dat mama gewoon nog even wat langere tijd met haar alleen wil doorbrengen maar dat ze nog steeds wel van mij houdt.
1 van haar smsjes:
" I love u 4 all u say & do, I love u 4 being so patient & understanding towards me. But most of all, I love u or loving me so much xx"
En haar reaktie op de vele emails en smsjes die ik haar stuurde de afgelopen weken:(En wat niet goed van mij was, maar uit pure onmacht)
yes I meant everything that I said, but you are trying to push me into doing this now. I didn´t leave for fun, I left because I needed to, in the hope that this would solve my problem and that, yes, we can be together again. I knew that you would email and text etc....(you did too),
but I have to admit that you are pressuring me too much, and I´m not going to take it.
Everything I said to you in that email is true, but I hadn’t walked away, I was trying to take a breath, but you are not letting me breathe at all, and I can’t live like that. I know you are having a bad time, I do, and I am sorry I have told you before. But there is nothing I am going to change right now.
You are just suffocating me too much, sorry
Daarom moet ik stoppen met teveel contact opnemen, ik heb haar inderdaad niet genoeg ruimte gegeven om echt na te denken en omdat ik vreselijk veel van haar hou, moet ik dit nu WEL doen.
Ik weet dat ze het erg moeilijk heeft en dat ze van me houdt, je kunt dit niet zomaar opgeven.
Ik heb haar dit gestuurd, zelf geschreven en echt van uit het diepst van mijn hart;
You are worth to fight for, every minute of the day.
Your my life and my joy, its not something to just throw away.
Love isn´t easy, it can be a riddle and sometimes misunderstood,
but when you believe and for a reason, I then know that Love is Good!
En dat ga ik ook doen, misschien ga ik geweldig op mijn bek, maar toch..denk ik echt, dat het uiteindelijk wel goed komt...mits ik haar maar ook die rust, nu eindelijk eens geef.
Aan haar dochterje van 6 heeft ze gezegd dat mama gewoon nog even wat langere tijd met haar alleen wil doorbrengen maar dat ze nog steeds wel van mij houdt.
1 van haar smsjes:
" I love u 4 all u say & do, I love u 4 being so patient & understanding towards me. But most of all, I love u or loving me so much xx"
En haar reaktie op de vele emails en smsjes die ik haar stuurde de afgelopen weken:(En wat niet goed van mij was, maar uit pure onmacht)
yes I meant everything that I said, but you are trying to push me into doing this now. I didn´t leave for fun, I left because I needed to, in the hope that this would solve my problem and that, yes, we can be together again. I knew that you would email and text etc....(you did too),
but I have to admit that you are pressuring me too much, and I´m not going to take it.
Everything I said to you in that email is true, but I hadn’t walked away, I was trying to take a breath, but you are not letting me breathe at all, and I can’t live like that. I know you are having a bad time, I do, and I am sorry I have told you before. But there is nothing I am going to change right now.
You are just suffocating me too much, sorry
Daarom moet ik stoppen met teveel contact opnemen, ik heb haar inderdaad niet genoeg ruimte gegeven om echt na te denken en omdat ik vreselijk veel van haar hou, moet ik dit nu WEL doen.
Ik weet dat ze het erg moeilijk heeft en dat ze van me houdt, je kunt dit niet zomaar opgeven.
Ik heb haar dit gestuurd, zelf geschreven en echt van uit het diepst van mijn hart;
You are worth to fight for, every minute of the day.
Your my life and my joy, its not something to just throw away.
Love isn´t easy, it can be a riddle and sometimes misunderstood,
but when you believe and for a reason, I then know that Love is Good!
En dat ga ik ook doen, misschien ga ik geweldig op mijn bek, maar toch..denk ik echt, dat het uiteindelijk wel goed komt...mits ik haar maar ook die rust, nu eindelijk eens geef.
zaterdag 23 juni 2007 om 11:10
Hoi DonMarco, moeilijke situatie voor je...
Om even wat tegenwicht te bieden aan de reacties, hier mijn ervaring.
Heb (al een tijd geleden) een relatie van 10 jaar gehad. Die relatie begon toen ik 16 was, dus daarvoor ook nooit op eigen benen gestaan. De laatste 2 jaar van die relatie heb ik ook geworsteld met het thema 'vrijheid'. Heb diverse dingen geprobeerd: LATten, time out. Het gevoel van vrijheid te willen hebben, ging niet weg. Uiteindelijk stopte ik de relatie.
Iemand zei het hier al; het is ontzettend belangrijk dat duidelijk wordt aan wat voor soort vrijheid je vriendin behoefte heeft. Ik hoefde niet zozeer een andere man, of andere relatie. Ik moest 'gewoon' ervaren hoe het leven was zonder dat ik aan een persoon 'vast zat'. Beslissingen nemen, keuzes maken zonder dat ik het gevoel had met een ander rekening te moeten houden. Als dat voor jouw vriendin ook zo is, besef dan dat het niets met jou te maken heeft of met haar liefde voor jou - of dat ze per sé iemand anders wil. Maar... als haar behoefte aan vrijheid zo sterk is (zoals het bij mij was), is het wel de consequentie dat alle opties open zijn. Een 'halve' relatie werkt dan niet.
Nu heb ik alweer lange tijd een relatie (en heb inderdaad lang geen relatie gehad tussendoor, om te kunnen ervaren hoe het is om op eigen benen te staan). Het issue van 'teveel rekening houden met' en daardoor benauwd worden, voel ik weer. Nu ben ik zover dat ik het binnen de relatie kan uitzoeken, dat ik dus meer naar binnen kijk dan naar de omstandigheden waardoor ik automatisch rekening hou met. Om het anders te zeggen: als ik teveel rekening hou met een ander en mezelf daardoor kwijt raak, is een makkelijke oplossing om de relatie te beëindigen. Maar een oplossing kan ook zijn om zelf ervoor te zorgen dat ik niet continu in het automatisme verval van rekening houden met, en daardoor mijn gevoel van vrijheid kan blijven ervaren.
Het hangt er een beetje vanaf wat er precies speelt bij jouw vriendin - ik weet niet of er raakvlakken zijn.
In elk geval heb ik helemaal niet het gevoel dat ze jou aan het lijntje houdt. Eerder proef ik een enorme worsteling met zichzelf, waar ze niet goed uit lijkt te komen.
Een tijdslimiet zal waarschijnlijk niet werken. Hoe weet je hoeveel tijd je nodig hebt om hierdoor heen te komen...? Niemand kan dat zeggen.
Ik denk ook dat het heel goed is dat je minder contact zoekt. Want waarschijnlijk is ze de laatste tijd alleen maar bezig geweest met haar schuldgevoel en dat ze jou kwetst (rekening houden met?) waardoor ze zichzelf niet heeft kunnen ervaren (sorry voor deze zweverige zin).
Misschien is het goed om, als je haar volgende week ziet, nog eens heel goed te praten met haar wat die hang naar vrijheid inhoudt. Is voor haar misschien ook wel prettig omdat vrouwen dingen vaak helderder krijgen door erover te praten. Sterkte in elk geval!
Om even wat tegenwicht te bieden aan de reacties, hier mijn ervaring.
Heb (al een tijd geleden) een relatie van 10 jaar gehad. Die relatie begon toen ik 16 was, dus daarvoor ook nooit op eigen benen gestaan. De laatste 2 jaar van die relatie heb ik ook geworsteld met het thema 'vrijheid'. Heb diverse dingen geprobeerd: LATten, time out. Het gevoel van vrijheid te willen hebben, ging niet weg. Uiteindelijk stopte ik de relatie.
Iemand zei het hier al; het is ontzettend belangrijk dat duidelijk wordt aan wat voor soort vrijheid je vriendin behoefte heeft. Ik hoefde niet zozeer een andere man, of andere relatie. Ik moest 'gewoon' ervaren hoe het leven was zonder dat ik aan een persoon 'vast zat'. Beslissingen nemen, keuzes maken zonder dat ik het gevoel had met een ander rekening te moeten houden. Als dat voor jouw vriendin ook zo is, besef dan dat het niets met jou te maken heeft of met haar liefde voor jou - of dat ze per sé iemand anders wil. Maar... als haar behoefte aan vrijheid zo sterk is (zoals het bij mij was), is het wel de consequentie dat alle opties open zijn. Een 'halve' relatie werkt dan niet.
Nu heb ik alweer lange tijd een relatie (en heb inderdaad lang geen relatie gehad tussendoor, om te kunnen ervaren hoe het is om op eigen benen te staan). Het issue van 'teveel rekening houden met' en daardoor benauwd worden, voel ik weer. Nu ben ik zover dat ik het binnen de relatie kan uitzoeken, dat ik dus meer naar binnen kijk dan naar de omstandigheden waardoor ik automatisch rekening hou met. Om het anders te zeggen: als ik teveel rekening hou met een ander en mezelf daardoor kwijt raak, is een makkelijke oplossing om de relatie te beëindigen. Maar een oplossing kan ook zijn om zelf ervoor te zorgen dat ik niet continu in het automatisme verval van rekening houden met, en daardoor mijn gevoel van vrijheid kan blijven ervaren.
Het hangt er een beetje vanaf wat er precies speelt bij jouw vriendin - ik weet niet of er raakvlakken zijn.
In elk geval heb ik helemaal niet het gevoel dat ze jou aan het lijntje houdt. Eerder proef ik een enorme worsteling met zichzelf, waar ze niet goed uit lijkt te komen.
Een tijdslimiet zal waarschijnlijk niet werken. Hoe weet je hoeveel tijd je nodig hebt om hierdoor heen te komen...? Niemand kan dat zeggen.
Ik denk ook dat het heel goed is dat je minder contact zoekt. Want waarschijnlijk is ze de laatste tijd alleen maar bezig geweest met haar schuldgevoel en dat ze jou kwetst (rekening houden met?) waardoor ze zichzelf niet heeft kunnen ervaren (sorry voor deze zweverige zin).
Misschien is het goed om, als je haar volgende week ziet, nog eens heel goed te praten met haar wat die hang naar vrijheid inhoudt. Is voor haar misschien ook wel prettig omdat vrouwen dingen vaak helderder krijgen door erover te praten. Sterkte in elk geval!
zaterdag 23 juni 2007 om 11:28
Dank je Myrax, je hebt volkomen gelijk, het is bij haar de drang om even geen verplichtingen te hebben, even dingen zelf te kunnen beslissen, even helemaal tot rust te komen met haar dochtertje alleen en zich niet automatisch schuldig gaan voelen over dingen die ze zelf beslist. Weet je, ze heeft 11 jaar een relatie gehad met een Spanjaard (Trouwens, niet dat het relevant is, maar we wonen in Spanje), maar die ex van haar, was buiten het feit van een slechte verslaving die hij had, ook erg domineerend en dat maakte mijn vriendin dus erg onzeker. Toen ze dus mij tegen kwam, zag ze dus voor het eerst dat mannen ook anders kunnen zijn, ze verbrak de relatie en was met mij en door omstandigheden woonde we ook al samen na 1 1/2 maand tot dus eigenlijk 3 weken geleden.
Gebleken is dus ook, dat bv, ze wilde wel eens wat drinken met vriendinnen na haar werk en dat doet ze nu ook dus, maar nooit in onze relatie, heeft ze dit kenbaar gemaakt aan mij, waarom niet, omdat ze automatisch al aannam dat ik dit niet leuk zou vinden, geheel onterecht, maar komt volgens mij puur door haar vorige relatie, alwaar ze zo werd gecontroleerd, dat ze dit dus ook weer aannam, dat dit nu het geval zou zijn. Ik zei dus ook tegen haar, waarom heb je dat nou nooit gezegd? Was toch prima geweest, mits dit niet een dagelijks iets wordt, is dat tuurlijk goed, maar iets in haar zei, "Dat vind hij toch niet goed, dus laat maar".
Haar gevoel nu van "vrijheid" heeft inderdaad niks te maken met andere mannen maar puur en alleen om haarzelf nu eens niet te vergeten en hopelijk in te zien, dat niet alle mannen hetzelfde denken en doen als de spanjaard waar ze 11 jaar mee was.
Dat "Geen relatie" hebben, wat ze in 1e instantie wel met me wilde hebben, slaat ook puur op het feit, dat dat juist haar weer verplichtingen zou geven waardoor ze misschien niet weer eens ZELF kan beslissen over zaken. Ik heb alleen tegen haar gezegd, ook al woon je elders maar we zien elkaar 2 keer per week, spreek je WEL over een relatie, maar jij hebt jouw vrijheid en ik de mijne, maar je kunt niet samen zijn, knuffelen en misschien sex hebben samen en dan denken ik ben vrijgezel, dat gaat niet en dat begreep ze ook wel. Het was misschien ook het feit, dat ze flirten nu wel leuk vindt (iets dat ze haar hele leventje nooit echt gedaan heeft) Ik zei haar, maar dat is toch prima, doe ik ook wel eens, denk vrijwel iedereen, mits je maar weet waar de grensen liggen en heeft niks te maken met wel of geen relatie, maar puur met het vertrouwen in elkaar. Gelukkig begreep ze dat wel.
Maar goed, het tijds limiet vind ik toch wel moeilijk hoor, ja of niet, zelf denk ik van wel, en dan praat ik niet over, DIE DATUM moet ik het weten want dan gaan we weer samen wonen, nee, ik wil best verder zoals het nu is, zij haar stekkie en ik de mijne en dan gewoon langzaam weer naar elkaar toe groeien en dat zij daardoor, wel een vrouw wordt met een eigen mening en weet dat niet alle mannen, controle freaks zijn maar echt een vrouw kunnen respecteren zoals dit moet, met liefde en begrip.
Gebleken is dus ook, dat bv, ze wilde wel eens wat drinken met vriendinnen na haar werk en dat doet ze nu ook dus, maar nooit in onze relatie, heeft ze dit kenbaar gemaakt aan mij, waarom niet, omdat ze automatisch al aannam dat ik dit niet leuk zou vinden, geheel onterecht, maar komt volgens mij puur door haar vorige relatie, alwaar ze zo werd gecontroleerd, dat ze dit dus ook weer aannam, dat dit nu het geval zou zijn. Ik zei dus ook tegen haar, waarom heb je dat nou nooit gezegd? Was toch prima geweest, mits dit niet een dagelijks iets wordt, is dat tuurlijk goed, maar iets in haar zei, "Dat vind hij toch niet goed, dus laat maar".
Haar gevoel nu van "vrijheid" heeft inderdaad niks te maken met andere mannen maar puur en alleen om haarzelf nu eens niet te vergeten en hopelijk in te zien, dat niet alle mannen hetzelfde denken en doen als de spanjaard waar ze 11 jaar mee was.
Dat "Geen relatie" hebben, wat ze in 1e instantie wel met me wilde hebben, slaat ook puur op het feit, dat dat juist haar weer verplichtingen zou geven waardoor ze misschien niet weer eens ZELF kan beslissen over zaken. Ik heb alleen tegen haar gezegd, ook al woon je elders maar we zien elkaar 2 keer per week, spreek je WEL over een relatie, maar jij hebt jouw vrijheid en ik de mijne, maar je kunt niet samen zijn, knuffelen en misschien sex hebben samen en dan denken ik ben vrijgezel, dat gaat niet en dat begreep ze ook wel. Het was misschien ook het feit, dat ze flirten nu wel leuk vindt (iets dat ze haar hele leventje nooit echt gedaan heeft) Ik zei haar, maar dat is toch prima, doe ik ook wel eens, denk vrijwel iedereen, mits je maar weet waar de grensen liggen en heeft niks te maken met wel of geen relatie, maar puur met het vertrouwen in elkaar. Gelukkig begreep ze dat wel.
Maar goed, het tijds limiet vind ik toch wel moeilijk hoor, ja of niet, zelf denk ik van wel, en dan praat ik niet over, DIE DATUM moet ik het weten want dan gaan we weer samen wonen, nee, ik wil best verder zoals het nu is, zij haar stekkie en ik de mijne en dan gewoon langzaam weer naar elkaar toe groeien en dat zij daardoor, wel een vrouw wordt met een eigen mening en weet dat niet alle mannen, controle freaks zijn maar echt een vrouw kunnen respecteren zoals dit moet, met liefde en begrip.
zaterdag 23 juni 2007 om 11:46
Wat een herkenning dit!
Mijn relatie is nu net over, al zien we elkaar nog wel eens.
Maar jemmig, hijkwam ook uit een huwelijk, ontmoette mij veeeel te snel. Wilde zich eigenlijk nog niet binden, maar de liefde was zo groot dat hij me ook niet los kon laten. Hij wilde nog flierefluiten, los zijn, no strings attached... Maar ik kon niet leven in een relatie waarin hij ook vrijheid wilde.
(hij kwam ook een strenge opvoeding, zwaar huwelijk, nooit gedate enzo, en daar was het na zijn scheiding eindelijk tijd voor, en dat wilde hij ook gaan doen. En ook in onze relatie had hij altjd het idee dat hij er nog wat mee wilde doen)
De opmerking he or she is just not that into you vind ik dan ook nergens op slaan in dit geval. Deze mensen houden heel erg veel van ons. Maar er is iets waar ze bij zichzelf aan moeten werken, wat nog niet klaar is, nog niet afgerond. En daar knnen wij niks aan doen, dat ligt ook niet aan ons, of aan ons persoon.
Helaas is het bij ons foutgelopen. Ik word 30 en wilde geen zo onzekere relatie waarin ik niet zou weten of het ooit wel een echte vaste relatie zo kunnen worden. Maar het doet wel pijn. We missen elkaar maar hij kan het nu gewoon niet...
Zucht, ik herken het zo!
Mijn relatie is nu net over, al zien we elkaar nog wel eens.
Maar jemmig, hijkwam ook uit een huwelijk, ontmoette mij veeeel te snel. Wilde zich eigenlijk nog niet binden, maar de liefde was zo groot dat hij me ook niet los kon laten. Hij wilde nog flierefluiten, los zijn, no strings attached... Maar ik kon niet leven in een relatie waarin hij ook vrijheid wilde.
(hij kwam ook een strenge opvoeding, zwaar huwelijk, nooit gedate enzo, en daar was het na zijn scheiding eindelijk tijd voor, en dat wilde hij ook gaan doen. En ook in onze relatie had hij altjd het idee dat hij er nog wat mee wilde doen)
De opmerking he or she is just not that into you vind ik dan ook nergens op slaan in dit geval. Deze mensen houden heel erg veel van ons. Maar er is iets waar ze bij zichzelf aan moeten werken, wat nog niet klaar is, nog niet afgerond. En daar knnen wij niks aan doen, dat ligt ook niet aan ons, of aan ons persoon.
Helaas is het bij ons foutgelopen. Ik word 30 en wilde geen zo onzekere relatie waarin ik niet zou weten of het ooit wel een echte vaste relatie zo kunnen worden. Maar het doet wel pijn. We missen elkaar maar hij kan het nu gewoon niet...
Zucht, ik herken het zo!
zaterdag 23 juni 2007 om 11:47
Op mijn vraag aan haar, of dit wel de goeie keuze is antwoorden ze:
"Whether I´ve made the right desicion or not, I don´t know."
"But I do know that I won´t be giving my heart 2 anyone else"
Dat zegt toch eigenlijk genoeg?! Ze wil hier uitkomen en ze weet wat ze in ieder geval wil, MIJ of het is duidelijk NIET de bedoeling om een andere relatie aan te gaan voordat ze heeft uitgezocht, wat het is, dat haar zo belemmerd maakt in haar eigen beslissingen.
"Whether I´ve made the right desicion or not, I don´t know."
"But I do know that I won´t be giving my heart 2 anyone else"
Dat zegt toch eigenlijk genoeg?! Ze wil hier uitkomen en ze weet wat ze in ieder geval wil, MIJ of het is duidelijk NIET de bedoeling om een andere relatie aan te gaan voordat ze heeft uitgezocht, wat het is, dat haar zo belemmerd maakt in haar eigen beslissingen.
zaterdag 23 juni 2007 om 11:51
Ik zie veel leeftijden in de reaktie, om een duidelijker beeld te geven van ons, ik ben 42 (gescheiden en 3 kinderen, allen bij mijn ex) en zij is bijna 37 met een dochtertje van 6. Gezien inderdaad onze leeftijden, zou je eigenlijk al een beetje geleefd moeten hebben, vrijheid bedoel ik, ik heb dat gedaan, genoeg...zij echter niet ook al is ze dan 37
zaterdag 23 juni 2007 om 12:13
quote: Myrax reageerde
is het wel de consequentie dat alle opties open zijn. Een 'halve' relatie werkt dan niet.
Wat bedoel je precies met die zin? Alle optie open zijn en een halve relatie werkt dan niet?
dank
Ik moet heel eerlijk tegen je zijn. Als ze nu aan de slag gaat om te ontdekken hoe het is om 100% op eigen benen te staan, los van een ander, weet je niet wat daar de uitkomst van is. Nu ben jij alles voor haar, straks kijkt ze misschien anders tegen de wereld. Dat risico zit erin en dat moet je voor jezelf erkennen. Daar zit 'm ook net de crux.
Niet bij elkaar wonen, elkaar af en toe zien als vrienden of meer - dat kan voldoende zijn voor haar om op eigen benen te staan. Een voorwaarde van monogamie werkt waarschijnlijk niet. Dan is er toch nog een beperking en is dat dus het thema om op te focussen in zucht naar vrijheid. Zeker als ze nu aangeeft flirten leuk te vinden. Daarom zei ik: een halve relatie werkt niet, alle opties 'moeten' open zijn.
Ik suggereer niet dat je hier allemaal in mee moet gaan, of sterk genoeg moet zijn om dit te kunnen dragen. Dit lijkt me ook een uitstekende gelegenheid voor jou om na te gaan wat jij wil, waar jouw grenzen liggen - wat jij wel of niet kan accepteren in een relatie of in het leven.
zaterdag 23 juni 2007 om 12:39
Ik denk dat ik het eerst moet proberen, GEEN contact te leggen met haar, kijken wat het resultaat van dat is, ik kan dit nog wel een maand volhouden en na die maand, als er totaal geen verbetering zit in haar manier van denken, wordt het, hoe moeilijk dit ook zal zijn, open te staan voor andere relaties, die wel een eigen mening hebben en wel weten wat ZIJ belangrijk vinden in het leven. Maar toch....
Het jammere van deze hele discussie en daar had ik een beetje op gehoopt is iemand die dit ook heeft meegemaakt, maar waar het resultaat WEL poisitief was, dus wel bij elkaar en sterker dan ooit, want dat zou toch OOK mogelijk moeten zijn. Hier uitkomen, met elkaar en voor elkaar en een hele duidelijke relatie te hebben.
To Love is Nothing
To be Loved is Something
To Love and be Loved is Amazing
Nou kom maar op Love, laat het aub Amazing zijn!
Het jammere van deze hele discussie en daar had ik een beetje op gehoopt is iemand die dit ook heeft meegemaakt, maar waar het resultaat WEL poisitief was, dus wel bij elkaar en sterker dan ooit, want dat zou toch OOK mogelijk moeten zijn. Hier uitkomen, met elkaar en voor elkaar en een hele duidelijke relatie te hebben.
To Love is Nothing
To be Loved is Something
To Love and be Loved is Amazing
Nou kom maar op Love, laat het aub Amazing zijn!
zaterdag 23 juni 2007 om 12:49
Misschien komen die reacties ook nog DonMarco.
M.i. kan het nog alle kanten op.
Dit is zo'n fase waarin je de tijd vooruit zou willen spoelen zodat je van die tergende onzekerheid af bent. Maar zo werkt het helaas niet. Hoe dan ook je zult moeten dealen met je gevoelens van machteloosheid en frustratie. Daarom zei ik al; je kan deze tijd ook voor jezelf gebruiken. Hoe moeilijk het ook is, probeer wat minder op haar en wat meer op jezelf te focussen. Deze periode kan ook voor jezelf louterend werken.
M.i. kan het nog alle kanten op.
Dit is zo'n fase waarin je de tijd vooruit zou willen spoelen zodat je van die tergende onzekerheid af bent. Maar zo werkt het helaas niet. Hoe dan ook je zult moeten dealen met je gevoelens van machteloosheid en frustratie. Daarom zei ik al; je kan deze tijd ook voor jezelf gebruiken. Hoe moeilijk het ook is, probeer wat minder op haar en wat meer op jezelf te focussen. Deze periode kan ook voor jezelf louterend werken.
zaterdag 23 juni 2007 om 16:21
Tja, mijn ervaringen zijn ook niet rooskleurig: meestal betekent een time-out inderdaad dat diegene de relatie niet ziet zitten, maar ook bang is om alleen te zijn en niet meer bemind (niet alleen lichamelijk) te worden.
Wat ik nog niet voorbij heb zien komen is de tip om professionele hulp te zoeken. Dat klinkt altijd heel heftig, maar een psycholoog kan altijd net even dingen in perspectief zetten doordat het een neutrale persoon is die de juiste vragen kan stellen, ongehinderd door vriendschapsbanden. Ik kan je adviseren je vriendin naar de psych te sturen, maar maak het haar wel duidelijk dat het een kado voor haarzelf is, omdat ze anders in haar eentje zit te modderen.
Veel mensen denken dat er iets goed mis met je moet zijn, maar mij heeft het erg geholpen. Niet zozeer voor een relatie, maar wel om mezelf snel goed te leren kennen. En dat is de beste basis om mee in een relatie te stappen. Ben na het einde van de therapie nooit meer teruggegaan, maar ik merk dat ik soms nog terugval op de inzichten die ik bij mijn psych heb gekregen.
Erg handig dus.
Voor haar lijkt het me goed om heel concreet te leren dealen met de issues uit haar vorige relatie en haar zelf in te laten zien wat ze nu echt wel en niet wilt, en het kan haar uiteindelijke beslissing bespoedigen zodat jij sneller weet waar je aan toe bent.
In de tussentijd kan je misschien zelf ook naar de psycholoog om je turbulente gevoelens die je nu zal hebben, wat meer te stroomlijnen, en misschien om haar ook alvast meer los te laten. Op die manier ben je dan toch met haar en jullie relatie bezig zonder haar er mee 'lastig te vallen'.
Succes in elk geval.
Wat ik nog niet voorbij heb zien komen is de tip om professionele hulp te zoeken. Dat klinkt altijd heel heftig, maar een psycholoog kan altijd net even dingen in perspectief zetten doordat het een neutrale persoon is die de juiste vragen kan stellen, ongehinderd door vriendschapsbanden. Ik kan je adviseren je vriendin naar de psych te sturen, maar maak het haar wel duidelijk dat het een kado voor haarzelf is, omdat ze anders in haar eentje zit te modderen.
Veel mensen denken dat er iets goed mis met je moet zijn, maar mij heeft het erg geholpen. Niet zozeer voor een relatie, maar wel om mezelf snel goed te leren kennen. En dat is de beste basis om mee in een relatie te stappen. Ben na het einde van de therapie nooit meer teruggegaan, maar ik merk dat ik soms nog terugval op de inzichten die ik bij mijn psych heb gekregen.
Erg handig dus.
Voor haar lijkt het me goed om heel concreet te leren dealen met de issues uit haar vorige relatie en haar zelf in te laten zien wat ze nu echt wel en niet wilt, en het kan haar uiteindelijke beslissing bespoedigen zodat jij sneller weet waar je aan toe bent.
In de tussentijd kan je misschien zelf ook naar de psycholoog om je turbulente gevoelens die je nu zal hebben, wat meer te stroomlijnen, en misschien om haar ook alvast meer los te laten. Op die manier ben je dan toch met haar en jullie relatie bezig zonder haar er mee 'lastig te vallen'.
Succes in elk geval.
maandag 25 juni 2007 om 10:07
Ik heb het haar al voorgesteld om naar een psychiater te gaan, maar dat vond ze niet nodig, ze weet wat ze wil en dat is "vrijheid" en mij wel willen blijven zien. Ik weet het klinkt belachelijk, want ik zit hier in een huis, alwaar ze eerst met z´n drietjes woonde, alwaar nu vrijwel alles nog staat van haar en ik dus elke dag geconfronteerd wordt met gedachtens aan hoe het eens was.
Ik wil echter ook niet vragen om alles weg te halen, omdat ik toch geloof dat dit een tijdelijke reakties is en de hoop dat het eens weer goed komt nog steeds aanwezig is.
Echter, ik wil verder, verder met mijn leven en het maakt het niet makkelijk om te leven zoals ik dit nu doe, helemaal omdat ook zij zegt; "Ik hou van je en ik geloof er nog steeds in dat het eens weer goed komt." Het zou zo veel makkelijker zijn, als Liefde en Hoop niet bevestigd werden, maar zolang dat er nog is, is in mijn ogen er nog steeds een kans.
Maar zit wel te denken om wel een tijdslimit in te stellen, nog 1 maand, dat wil dan zeggen, dat ze inprincipe, 3 maanden te tijd heeft gehad om na te denken wat ze wil, alleen en zonder mij, alleen maar met mij of weer samen zijn maar dan op basis van meer vrijheid en vertrouwen.
Ik wil echter ook niet vragen om alles weg te halen, omdat ik toch geloof dat dit een tijdelijke reakties is en de hoop dat het eens weer goed komt nog steeds aanwezig is.
Echter, ik wil verder, verder met mijn leven en het maakt het niet makkelijk om te leven zoals ik dit nu doe, helemaal omdat ook zij zegt; "Ik hou van je en ik geloof er nog steeds in dat het eens weer goed komt." Het zou zo veel makkelijker zijn, als Liefde en Hoop niet bevestigd werden, maar zolang dat er nog is, is in mijn ogen er nog steeds een kans.
Maar zit wel te denken om wel een tijdslimit in te stellen, nog 1 maand, dat wil dan zeggen, dat ze inprincipe, 3 maanden te tijd heeft gehad om na te denken wat ze wil, alleen en zonder mij, alleen maar met mij of weer samen zijn maar dan op basis van meer vrijheid en vertrouwen.
maandag 25 juni 2007 om 10:21
En in de titel zeg je ook al: 'een vrouw die tijd nodig heeft???
Of ik lees het verkeerd hoor. Maar ik word een beetje moe van dat man/vrouw gezeik.
Je vriendin is een persoon die even tijd nodig heeft. Jij voelt je in de steek gelaten, en machteloos, maar dat kan je als man dus ook voelen.
Je zal geduld moeten hebben, er is niets wat je nu kan doen dan proberen je eigen leven even zo goed mogelijk te leiden, en zelf na proberen te denken over haar motieven en hoe het tussen jullie zat.
Succes..
maandag 25 juni 2007 om 10:24
Je moet jezelf afvragen wat JIJ eigenlijk wilt. Zij heeft aangegeven wat ZIJ wil en dat is haar vrijheid en het liefste daarbij een losse relatie met jou.
Maar als jij behoefte hebt aan een echte relatie en iemand die helemaal voor jou gaat, dan kun je wel accoord gaan met haar regeling, maar ik denk dat het voor jou op de lange termijn alleen maar pijn doet.
Een vriendin van mij heeft ook zo'n losse relatie (hij wil het geen relatie noemen), waarbij ze elkaar 2 keer in de week zien. Zij is echt verliefd, en hij wil niet meer dan dit. Zij blijft hem toch zien, omdat ze liever dit heeft dan hem helemaal niet. Maar ik zie ondertussen hoeveel pijn het haar doet, want ze zal hem nooit "echt" krijgen...
Maar als jij behoefte hebt aan een echte relatie en iemand die helemaal voor jou gaat, dan kun je wel accoord gaan met haar regeling, maar ik denk dat het voor jou op de lange termijn alleen maar pijn doet.
Een vriendin van mij heeft ook zo'n losse relatie (hij wil het geen relatie noemen), waarbij ze elkaar 2 keer in de week zien. Zij is echt verliefd, en hij wil niet meer dan dit. Zij blijft hem toch zien, omdat ze liever dit heeft dan hem helemaal niet. Maar ik zie ondertussen hoeveel pijn het haar doet, want ze zal hem nooit "echt" krijgen...
maandag 25 juni 2007 om 12:20
Ja, een vrouw die tijd nodig heeft, dat is het onderwerp, en dat was eigenlijk het punt dat ik hier wilde maken, en dat is, hebben anderen dit meegemaakt en wat denken anderen daarvan.
Uit alle reakties, komen positieve en negatieve opmerkingen en daar wilde ik iets van opsteken, maar blijkbaar mag je je als Man niet uiten??? Sorry, maar ik hou erg veel van haar en zij van mij, en tot op heden, geloven we beide nog dat dit ooit goed komt en we weer bijelkaar zijn, maar ik zal het hier maar bij laten, want nu lijkt het erop, dat Ik iets fout doe en dat was helemaal niet de bedoeling van deze Post. In ieder geval, dank iedereen voor jullie reakties.
Uit alle reakties, komen positieve en negatieve opmerkingen en daar wilde ik iets van opsteken, maar blijkbaar mag je je als Man niet uiten??? Sorry, maar ik hou erg veel van haar en zij van mij, en tot op heden, geloven we beide nog dat dit ooit goed komt en we weer bijelkaar zijn, maar ik zal het hier maar bij laten, want nu lijkt het erop, dat Ik iets fout doe en dat was helemaal niet de bedoeling van deze Post. In ieder geval, dank iedereen voor jullie reakties.
maandag 25 juni 2007 om 12:23
Nee hoor, je doet nix fout. Maar ik snap die scheiding tussen man en vrouw gewoon niet. Je suggereert dat alle vrouwen zo zouden zijn en deze situatie heeft gewoon puur met haar als persoon te maken.
Op dit forum worden mannen en vrouwen namelijk zo vaak in hokjes gestopt, terwijl dat 9 van de 10 keer totaal niet relevant is aan het verhaal zelf.
Daarnaast heeft iedereen je verschillende adviezen gegeven, wat je er verder mee doet is volledig aan jou.
Op dit forum worden mannen en vrouwen namelijk zo vaak in hokjes gestopt, terwijl dat 9 van de 10 keer totaal niet relevant is aan het verhaal zelf.
Daarnaast heeft iedereen je verschillende adviezen gegeven, wat je er verder mee doet is volledig aan jou.
maandag 25 juni 2007 om 20:40
Sorry, inderdaad misschien had ik het moeten noemen "Persoon heeft tijd nodig" maar ik bedoel dus gewoon mijn partner, en niks persoonlijks tegen welke andere vrouw of man. Ik weet zeker dat er ook vele mannen zullen zijn, die plots "tijd nodig heeft". Het ligt inderdaad aan de persoon zelf, zij, die niet een echte keuze kan maken doordat ze zelf iets meemaakt wat ze blijkbaar nog niet gekend heeft van zichzelf,. doch wel veel van me houdt en weet dat het ooit weer goed zal komen.
Ik moet haar alleen wel voor een soort keuze zetten, door haar er in ieder geval goed over na te denken en zeer zeker niet, mij (misschien onbewust) aan een lijntje houdt voor nog vele maanden, want zowel vrouwen als mannen, hebben gevoel en kunnen gekwests worden.;)
woensdag 27 juni 2007 om 09:25
Pffff, ben zo zenuwachtig, ze komt vanmiddag langs om te praten! Ik heb haar uitgelegd, dat nu na 2 maanden het misschien wel eens tijd wordt om na te gaan wat we nu gaan doen.
Heb haar verteld, dat je prima een relatie kunt hebben en toch beide je eigen dingetjes kunt blijven doen en dat wij dat in onze relatie nooit geprobeerd hebben, maar dat zeker mogelijk moet zijn. Haar antwoord was hierop dat ze dat weet, tevens dat ze er nog steeds in geloofd. Alsmede eindigde ze haar smsje, met dat ze langs komt met de woorden; Ik hou van je.
Het is alleen zo eng, want, de woorden: Ik geloof en Ik hou van je, heeft ze altijd al gezegd, ik vraag me nu dus echt af, of ze het wil gaan proberen, want ik weet zeker, dat als ze het nog niet wil, ik er definitief een punt achter moet zetten, ik slaap al 3 weken beroerd, krijg haar niet uit mijn gedachten en ik wil gewoon rust in mijn donder, dus ja...ben erg zenuwachtig.
Zal jullie de uitkomst melden. (fingers crossed)
Heb haar verteld, dat je prima een relatie kunt hebben en toch beide je eigen dingetjes kunt blijven doen en dat wij dat in onze relatie nooit geprobeerd hebben, maar dat zeker mogelijk moet zijn. Haar antwoord was hierop dat ze dat weet, tevens dat ze er nog steeds in geloofd. Alsmede eindigde ze haar smsje, met dat ze langs komt met de woorden; Ik hou van je.
Het is alleen zo eng, want, de woorden: Ik geloof en Ik hou van je, heeft ze altijd al gezegd, ik vraag me nu dus echt af, of ze het wil gaan proberen, want ik weet zeker, dat als ze het nog niet wil, ik er definitief een punt achter moet zetten, ik slaap al 3 weken beroerd, krijg haar niet uit mijn gedachten en ik wil gewoon rust in mijn donder, dus ja...ben erg zenuwachtig.
Zal jullie de uitkomst melden. (fingers crossed)
woensdag 27 juni 2007 om 10:57
