Eenzaam, maar toch contacten soms afhouden

03-09-2022 23:58 82 berichten
Alle reacties Link kopieren Quote
Herkent iemand dit?

Ik heb altijd al erg de behoefte gehad aan "alleen-tijd", maar ik ben ook weer een sociaal type, die wel eens houdt van een feestje. Maar nu voel ik me vaker eenzaam, maar toch heb ik geen zin om af te spreken. Op de een of andere manier vervullen die vriendinnen die eenzaamheid niet. Ik heb 15 jaar lang samengewoond en woon sinds 3 jaar alleen. Dat samenwonen voelde vertrouwd en in die relatie was ik vaak alleen. Daarna heb ik ook alle mannen afgewezen, omdat het me vaak beklemde ofzo. Ook al zag ik ze maar 1x p.w. Ik voel me dus zeer vaak eenzaam, maar toch zeg ik afspraken af, omdat ik dan al te veel prikkels heb gehad de dagen ervoor (te veel al gedaan).

Graag wil ik weten wat dit is en of meer mensen zich hierin herkennen.
Alle reacties Link kopieren Quote
Maar daar moet je wel een klik voor hebben met elkaar denk ik.

Met vrienden kan ik het over alles hebben, gevoelens, angsten dromen en taboe onderwerpen enz. Het hoeft alleen niet elke keer.

Maar als die band er niet is en je voert een diepgaand gesprek dan is het niet fijn. Tijdje geleden deed ik dat met een kennis, ik kende haar pas kort en voelde niet echt een klik maar ons gesprek ging (na een wijntje) over scheidingen en narcistische mannen, familie en pleasegedrag etc.

Ik voelde me daarna soort van emotioneel opgebrand, omdat wij helemaal geen fundament hebben voor zon soort prive uitwisseling. Ik was er fysiek zelfs niet goed van.

Heb haar daarna ook nooit meer 1 op 1 gesproken, ik denk dat het voor ons beiden niet goed voelde. Zij is ook zo'n hsp die moeite heeft met begrenzen dus we stapten allebei in dezelfde valkuil denk ik.
Alle reacties Link kopieren Quote
Kwam dat niet door de alcohol?
Damned if I don’t
Alle reacties Link kopieren Quote
Hondenvrouwtje schreef:
05-09-2022 02:15
Er zijn nu eenmaal mensen die oppervlakkigere gesprekken voeren dan anderen. Bij sommige mensen kom ik tot hele fijne gesprekken en bij sommige mensen niet omdat het lijkt alsof ze oppervlakkig zijn en zodra ik de diepte in wil, ze boot meteen afhouden. Het is moeilijk uit te leggen
Dat klopt maar ik denk dat niemand oppervlakkig is. Het kan zijn dat iemand meer tijd nodig heeft. Of dat er (op dat moment of met die persoon) geen behoefte is aan meer diepgang.
Damned if I don’t
Jole schreef:
06-09-2022 17:01
Tsja, ik ben ook nogal een diepgaand iemand
Ik zie mezelf niet als oppervlakkig, maar ik heb lang niet altijd zin in zware gesprekken. Ik houd er ook niet van om door iemand “gegijzeld” te worden op een feestje. Soms neemt iemand je op een bepaalde manier apart, waardoor je alleen maar met die ene persoon praat. Mensen hebben bij mij soms de neiging persoonlijke dingen te vertellen of problemen te willen bespreken en dat vind ik op feestjes ook niet altijd leuk, je kapt dat ook niet zo 1-2-3 af.

Ook word ik altijd gevonden door die ene buitenstaander, die bijvoorbeeld met een partner mee is, en niemand kent. Ik praat graag met mensen, maar ik ben toch ook wel iemand die graag wat meekrijgt van de algehele lol op een feestje.

Dus in die zin ben ik niet echt de klassieke introvert. Want ik houd wel van meelachen met een groepsgesprek. Gelukkig ben ik ook dol op dansen, en dat is dé manier om uit een gesprek te stappen.

Tegelijkertijd kan ik echt genieten van alleen staan op een druk feestje of in een café, lekker toekijken. Heerlijk.
Alle reacties Link kopieren Quote
Navyblue, ik denk dat wij wat anders bedoelen met oppervlakkig.
Bij je laatste post kom je bij mij over als dat je een toegankelijk persoon bent waardoor mensen geneigd zijn naar jou te komen met hun 'dingetjes'
Alle reacties Link kopieren Quote
Miss_Edwards schreef:
04-09-2022 08:40
Ja hoor, best herkenbaar. Ik voel me zelden eenzaam maar heel soms komt er wel een vlaag opzetten. Ik heb ASS en ben van mezelf uit graag alleen en een einzelganger maar dat is ook een stukje aangeleerd gedrag.
Mensen hebben me vaak verlaten, gekwetst en teleurgesteld, niet alleen vrienden maar ook familie. Alsof ik nooit de moeite waard was om voor te blijven. Daarom durf ik nu dus niet meer echt relaties of vriendschappen aan te gaan, mensen lopen toch wel bij me weg.
Dat is onlangs met vriendschappen die ik gesloten had dus weer gebeurd. Telkens als dat gebeurt ga ik nog meer achter mijn muur zitten, trek ik hem nog meer omhoog.
Het is veilig in de muur. Als je niemand bij je laat kan je ook niet gekwetst worden. Aan de andere kant wordt je muur ook je gevangenis, door de jaren heen.
Houdt hij je tegen om risico's te nemen. Dus zit ik ook veel alleen thuis, zeker nu ik niet kan werken door long covid. Ik verveel me nooit hoor, ben het wel gewend om alleen te zijn en voel me ook prima, maar ja soms steekt het wel om nooit iemand te hebben om iets mee te gaan doen behalve mijn moeder.
Maar daar kies ik dus ook een beetje zelf voor. Ik noem het altijd een zelfgekozen isolement. Ik heb meer met dieren dan met mensen.

Een relatie met een man heb ik al in geen jaren gehad, als ik op vakantie ga dan ga ik altijd alleen. Gelukkig mag ik mezelf wel graag en ben ik het al jaren gewend maar ik denk dat veel mensen het niet zouden trekken, zoals ik leef.
Mijn moeder maakt zich wel eens zorgen om me, maar dat hoeft niet, ik red me best, ik ben alleen niet super gelukkig maar dat ben ik sowieso nooit dankzij chronische depressies.

Soms heb ik wel eens een Tinder date hier, laatst toevallig nog een gehad en dat was super leuk, hele fijne jongen waar ik ook echt een klik mee had. Hij zocht niet per se iets serieus en ik ook niet, meer een FWB, perfect dus. En daarna dus nooit meer wat van gehoord, terwijl hij toch liet merken dat hij het vaker zou willen doen. Dan denk ik dus meteen weer: zie je wel, je bent niet leuk genoeg.
Ik snap er dan niets van en ga het over analyseren om te zien of ik wat fout gedaan heb, vooral omdat we echt een klik hadden. Ik probeer het dan niet te hard op te vatten maar toch voel ik me dan best wel shit.
Wat een intens en eerlijk verhaal.

Grotendeels voor mij herkenbaar. Hier ook ASS (Asperger). Ik heb wel sociale contacten (4 vrienden) en die koester ik ook, maar zij leiden een ander leven dan ik. Twee vrienden wonen helaas ook ver weg maar we hebben wel goed contact. Heb altijd wel vrienden gehad, nooit echt alleen geweest, maar misschien is het ook zo als je ouder wordt dat je je vrienden niet elke week ziet. Ik vergelijk mezelf denk ik teveel met anderen en ben geneigd om mezelf met 4 vrienden een soort "loser" te vinden.

Heb helaas ook last van verlatingsangst, stemmingswisselingen (soms weer depressieve episodes) en vaak weinig energie door het vele nadenken en analyseren van allerlei situaties. En altijd op m'n hoede als ik nieuwe mensen ontmoet of zij niet teveel "aparts" aan me merken.

Het is echt leuke reclame voor mezelf :biggrin:
Jole schreef:
06-09-2022 22:52
Navyblue, ik denk dat wij wat anders bedoelen met oppervlakkig.
Bij je laatste post kom je bij mij over als dat je een toegankelijk persoon bent waardoor mensen geneigd zijn naar jou te komen met hun 'dingetjes'
Oh ja, misschien praten we een beetje langs elkaar heen.

Gebruikersavatar
Anonymous
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn

Terug naar boven