Relaties
alle pijlers
Eindelijk violen en rozen, of nog meer strubbelingen?
zondag 23 september 2007 om 12:58
Iemand ervaring met het opbouwen van een leven ' samen'met een vers-gescheiden man? En dan doel ik meer op omgaan met omgevingsfactoren (verbitterde ex-vrouw, kids, mensen die het beste met je voor hebben en met argusogen blijven kijken, mensen die afkeuren omdat je elkaar hebt ontmoet toen de scheiding nog niet helemaal rond was...enz). Het gevoel tussen ons 2 zit goed. Wij willen bij elkaar zijn.
zondag 23 september 2007 om 13:33
Meid ga ervoor, wat houdt je tegen. Denk alleen wel aan de kinderen. Kom niet te snel in hun leven en zeker niet als de nieuwe partner van papa. Dus ga bijvoorbeeld niet gelijk samenwonen of samen op vakantie. De kinderen zullen eerst aan de situatie moeten wennen dat papa en mama niet meer samen wonen. Maar buiten de kinderen om zou ik zeggen Go for it
zondag 23 september 2007 om 14:18
Bedankt voor je reactie, Marije. Inderdaad zullen we het nog wat rustig aan moeten aanpakken. En ik moet zelf ook nog wennen aan de plotselinge mogelijkheid om veel meer samen te zijn. Is natuurlijk super, maar wil zo min mogelijk mensen kwetsen. Zijn ex zal mij de komende tijd zien als de vrouw die hun huwelijk heeft stuk gemaakt (puur emotionele reactie want de scheiding was al lang in gang voor wij elkaar uberhaupt kenden). Dat vind ik ook moeilijk. Heb haar nog niet ontmoet maar een keer zal dat gebeuren.
zondag 23 september 2007 om 17:13
Waarom zal ze denken dat het jouw schuld is? Is hij voor jou weggegaan?
Een scheiding duurt nu eenmaal even tussen het moment dat je het samen uitspreekt en de uitspraak van de rechter zit vaak een half jaar tot 2 jaar. Kan uit eigen ervaring zeggen dat het moment van samen uitspreken dat je gaat scheiden al kan voelen als vrij zijn en dus beschikbaar.
Een scheiding duurt nu eenmaal even tussen het moment dat je het samen uitspreekt en de uitspraak van de rechter zit vaak een half jaar tot 2 jaar. Kan uit eigen ervaring zeggen dat het moment van samen uitspreken dat je gaat scheiden al kan voelen als vrij zijn en dus beschikbaar.
zondag 23 september 2007 om 21:32
Jeetje Paloma5, het lijkt wel alsof ik over mezelf lees!!!! Ik zit in exact eenzelfde situatie als dat jij zit. Ook mijn liefde heeft thuis aangegeven te willen scheiden en hij heeft ook kinderen. De papieren om een en ander in gang te zetten zijn inmiddels getekend.
Wij zitten ook met het issue dat we niets liever dan bij elkaar willen zijn, maar wat is verstandig? Voor de omgeving is het verstandig om eerst apart te gaan wonen. Dit dan wel met de wetenschap dat we hoe dan ook op één plek zullen zijn, oftewel dat je eigenlijk geld weggooit aan huur en het kopen van meubilair en dergelijke dat je eigenlijk veel beter anders kan gebruiken.
Nu zal er door de omgeving over gesproken worden maar is dat over een half jaar of een jaar ook niet het geval? Ook dan zal je de verhalen blijven horen want dan is het zogenaamd nog te snel om een nieuwe liefde tegen te komen.
De enige reden waarom ik in mijn geval erover twijfel om meteen te gaan samenwonen zijn zijn kinderen en zijn (bijna) ex-vrouw. Voor de kinderen komt dit uiteraard rauw op het dak vallen. Tuurlijk zien zij papa en mama het liefst bij elkaar. Daarnaast vind ik dat ik ook rekening moet houden met zijn ex-vrouw. Ze had het dan wel zien aankomen maar het zou voor haar hard aankomen als we direct gaan samenwonen. Is natuurlijk niet leuk om je ex-man direct gelukkig te zien.
Kort en goed: ik weet het ook niet, maar ik begrijp maar al te goed hoe je je voelt. Ik houd dit topic zeker onder de aandacht, ben benieuwd of andere forummers met een goed advies komen...
Sterkte!
Wij zitten ook met het issue dat we niets liever dan bij elkaar willen zijn, maar wat is verstandig? Voor de omgeving is het verstandig om eerst apart te gaan wonen. Dit dan wel met de wetenschap dat we hoe dan ook op één plek zullen zijn, oftewel dat je eigenlijk geld weggooit aan huur en het kopen van meubilair en dergelijke dat je eigenlijk veel beter anders kan gebruiken.
Nu zal er door de omgeving over gesproken worden maar is dat over een half jaar of een jaar ook niet het geval? Ook dan zal je de verhalen blijven horen want dan is het zogenaamd nog te snel om een nieuwe liefde tegen te komen.
De enige reden waarom ik in mijn geval erover twijfel om meteen te gaan samenwonen zijn zijn kinderen en zijn (bijna) ex-vrouw. Voor de kinderen komt dit uiteraard rauw op het dak vallen. Tuurlijk zien zij papa en mama het liefst bij elkaar. Daarnaast vind ik dat ik ook rekening moet houden met zijn ex-vrouw. Ze had het dan wel zien aankomen maar het zou voor haar hard aankomen als we direct gaan samenwonen. Is natuurlijk niet leuk om je ex-man direct gelukkig te zien.
Kort en goed: ik weet het ook niet, maar ik begrijp maar al te goed hoe je je voelt. Ik houd dit topic zeker onder de aandacht, ben benieuwd of andere forummers met een goed advies komen...
Sterkte!
zondag 23 september 2007 om 22:43
Smurfje, heb je nu een eigen woning? Laat hij zijn eigen woonruimte zoeken waar hij zijn kinderen ook kan laten komen (tenminste neem aan dat hij ze blijft zien..). Nu heb je toch ook die kosten. Weet niet hoe oud de kids zijn natuurlijk maar ik zie bij mijn kinderen dat ze heel veel te verwerken hebben en van alles zelf invullen en bedenken. Bijvoorbeeld ik kan wel trouwen met die en die want dat zoontje is zo leuk. Papa kan wel trouwen met tante.... etc. Laat ze eerst wennen aan de nieuwe situatie, laat ze rustig wennen aan jou.
Weet natuurlijk niet hoe jouw vriend uit zijn huwelijk is gestapt maar ik kan je wel zeggen dat ik er alleen maar positief tegenover zou staan als mijn ex een nieuwe vrouw vind die om hem geeft, hij verdient ook een leuk leven. Denk dus niet dat alle exen feeksen zijn...
Weet natuurlijk niet hoe jouw vriend uit zijn huwelijk is gestapt maar ik kan je wel zeggen dat ik er alleen maar positief tegenover zou staan als mijn ex een nieuwe vrouw vind die om hem geeft, hij verdient ook een leuk leven. Denk dus niet dat alle exen feeksen zijn...
zondag 23 september 2007 om 23:47
Paloma, het is geen makkelijke situatie. Een vriendin van mij is bijv. een gescheiden, verbitterde vrouw die met 2 kinderen achterblijft. Van haar hoor ik dus de verhalen van haar visie op het geheel. Deze kinderen zijn 13 en 14 jaar en not amused over de nieuwe partner van papa. Het zou best kunnen zijn dat de nieuwe vriendin een aardige vrouw is, maar vanuit solidatiteit met de moeder zullen zij haar nog een lange tijd niet met open armen ontvangen. De vader heeft een woning naast zijn vriendin en er wordt over en weer gelopen. Effectief wonen ze dus niet samen, maar dat is de uiterlijke schijn.Voor de kinderen in kwestie een knap lastige situatie, want wanneer zij bij hun vader zijn, dan kan er niet anders dan contact zijn met haar. Zij wordt dus straal genegeerd door de kinderen. Hun moeder zit thuis en is verdrietig, feitelijk kun je niet anders dan dat verwachten. Onderschat niet dat heel veel kinderen veel liever zouden zien, dat hun ouders toch weer bij elkaar komen.
Mijn advies is toch om vooral in de begin periode veel afstand te houden wanneer de kinderen bij hun vader zijn. Dat geeft de kinderen de mogelijkheid om aan de nieuwe situatie te wennen en de ex-vrouw heel wat minder frustraties. Het is voor de andere partij, naast de scheiding, niet makkelijk om te zien, dat haar kinderen nu deel uitmaken van een 'nieuw gezin'.
Wanneer alles in redelijke banen is met de kinderen, dan kun je gaandeweg wat meer deel uit gaan maken van dat deel van zijn leven waar ook zijn kinderen bij betrokken zijn. Het heeft echt zijn tijd nodig.
In een goede omgang met de kinderen ligt toch een deel van de basis van je nieuwe relatie. Wanneer jij en de kinderen niet goed overweg kunnen, is dat toch een soort van bom onder de relatie.
En de rest van de contacten, zoals vrienden en andere familie, dat zijn mensen die gewoon aan alles maar moeten wennen. Daar zou ik me niet al te druk over maken.
Mijn advies is toch om vooral in de begin periode veel afstand te houden wanneer de kinderen bij hun vader zijn. Dat geeft de kinderen de mogelijkheid om aan de nieuwe situatie te wennen en de ex-vrouw heel wat minder frustraties. Het is voor de andere partij, naast de scheiding, niet makkelijk om te zien, dat haar kinderen nu deel uitmaken van een 'nieuw gezin'.
Wanneer alles in redelijke banen is met de kinderen, dan kun je gaandeweg wat meer deel uit gaan maken van dat deel van zijn leven waar ook zijn kinderen bij betrokken zijn. Het heeft echt zijn tijd nodig.
In een goede omgang met de kinderen ligt toch een deel van de basis van je nieuwe relatie. Wanneer jij en de kinderen niet goed overweg kunnen, is dat toch een soort van bom onder de relatie.
En de rest van de contacten, zoals vrienden en andere familie, dat zijn mensen die gewoon aan alles maar moeten wennen. Daar zou ik me niet al te druk over maken.
zondag 23 september 2007 om 23:56
Smurfje, ook jij bedankt voor je reactie...
Het lijkt inderdaad erg veel op elkaar die situaties. Ik heb hem het liefst steeds om me heen, ongekend dit verlangen om bij elkaar te zijn en de rust die we hebben als we dan ook samen zijn. Ik wil de dagelijkse dingen met hem doen en gelukkig zijn. Wel is het inderdaad zo dat het beter is voor hem om nu eerst een eigen plekje te hebben, waar papa dan 'nu gaat wonen'en waar zijn kinderen ook een plek hebben. Het voelt niet goed als dat meteen bij mij zou zijn, naar niemand niet maar zeker naar de kinderen niet. Het zal er dus op neer komen dat ook wij veel bij elkaar zullen verblijven in twee woningen, maar dat is ook wel goed denk ik, zodat we zelf ook aan onze nieuwe mogelijkheden in de relatie kunnen wennen.
Ook voor zijn exvrouw is het misschien beter om langzaam aan de situatie te wennen dat hij nu een relatie met mij heeft. Hun huwelijk is al heel lang over maar je zou kunnen zeggen dat zij er moeite mee heeft dat hij als eerste smoorverliefd op een ander is. Ineens gaat voor haar spelen dat hij verliefd is op iemand anders dan op haar, en zij ziet dat in haar primaire emotionele reactie nog steeds als vreemdgaan en bedrog. Als we meteen samen zouden gaan wonen is dat heel zuur voor haar en ik zou haar niet onnodig pijn willen doen.
De afgelopen tijd heb ik heel veel negatieve en argwanende reacties gehad vanuit mijn omgeving, over het algemeen goed bedoeld en bezorgd, maar ik zal nu moeten kijken hoe ik daarmee om moet gaan. Hoe introduceer ik hem bijvoorbeeld in mijn wereld en wanneer? Om nog maar niet te beginnen over zijn omgeving. Ineens is daar kort na de scheiding een andere vrouw. Ze zullen me niet meteen in de armen sluiten neem ik aan, het liefst stel ik dat ook nog uit maar wanneer is het moment? Jeetje...
En ik ben zo verliefd!!!
Het lijkt inderdaad erg veel op elkaar die situaties. Ik heb hem het liefst steeds om me heen, ongekend dit verlangen om bij elkaar te zijn en de rust die we hebben als we dan ook samen zijn. Ik wil de dagelijkse dingen met hem doen en gelukkig zijn. Wel is het inderdaad zo dat het beter is voor hem om nu eerst een eigen plekje te hebben, waar papa dan 'nu gaat wonen'en waar zijn kinderen ook een plek hebben. Het voelt niet goed als dat meteen bij mij zou zijn, naar niemand niet maar zeker naar de kinderen niet. Het zal er dus op neer komen dat ook wij veel bij elkaar zullen verblijven in twee woningen, maar dat is ook wel goed denk ik, zodat we zelf ook aan onze nieuwe mogelijkheden in de relatie kunnen wennen.
Ook voor zijn exvrouw is het misschien beter om langzaam aan de situatie te wennen dat hij nu een relatie met mij heeft. Hun huwelijk is al heel lang over maar je zou kunnen zeggen dat zij er moeite mee heeft dat hij als eerste smoorverliefd op een ander is. Ineens gaat voor haar spelen dat hij verliefd is op iemand anders dan op haar, en zij ziet dat in haar primaire emotionele reactie nog steeds als vreemdgaan en bedrog. Als we meteen samen zouden gaan wonen is dat heel zuur voor haar en ik zou haar niet onnodig pijn willen doen.
De afgelopen tijd heb ik heel veel negatieve en argwanende reacties gehad vanuit mijn omgeving, over het algemeen goed bedoeld en bezorgd, maar ik zal nu moeten kijken hoe ik daarmee om moet gaan. Hoe introduceer ik hem bijvoorbeeld in mijn wereld en wanneer? Om nog maar niet te beginnen over zijn omgeving. Ineens is daar kort na de scheiding een andere vrouw. Ze zullen me niet meteen in de armen sluiten neem ik aan, het liefst stel ik dat ook nog uit maar wanneer is het moment? Jeetje...
En ik ben zo verliefd!!!
zondag 23 september 2007 om 23:59
Pom ook bedankt...
Inderdaad, we zullen daar de tijd voor moeten nemen, op dit moment ben ik een indringer in papa's leven, zeker zolang zijn ex er zo over blijft denken als hierboven beschreven. Ik moet zelf ook wennen aan het feit dat hij kinderen heeft, en dat ik daar in de toekomst mee te maken krijg, dus ben inderdaad vast van plan het voorlopig even met rust te laten, ook voor mezelf, en hem eerst met de kids hun draai in de nieuwe situatie te laten vinden. Het moet veilig zijn, ook in papa's nieuwe huis, en daar kunnen denk ik nog niet veel impulsen bij. Dat komt nog.
Inderdaad, we zullen daar de tijd voor moeten nemen, op dit moment ben ik een indringer in papa's leven, zeker zolang zijn ex er zo over blijft denken als hierboven beschreven. Ik moet zelf ook wennen aan het feit dat hij kinderen heeft, en dat ik daar in de toekomst mee te maken krijg, dus ben inderdaad vast van plan het voorlopig even met rust te laten, ook voor mezelf, en hem eerst met de kids hun draai in de nieuwe situatie te laten vinden. Het moet veilig zijn, ook in papa's nieuwe huis, en daar kunnen denk ik nog niet veel impulsen bij. Dat komt nog.
maandag 24 september 2007 om 08:27
Hoi Paloma, ik heb hetzelfde meegemaakt, maar dan van de andere kant: ik was nog aan het scheiden toen ik mijn huidige man ontmoet heb (ik was degene die wou scheiden, omdat ik erg ongelukkig was). Er was echter een verschil: ik woonde al alleen (ongeveer drie maanden).
Ik vond het ook lastig om mijn kinderen (pubers) te vertellen dat ik zo snel al een nieuwe vriend had. Ik was bang dat ze zouden denken dat ik de eerste de beste man genomen had, omdat ik niet alleen kon zijn. Dat was helemaal niet het geval, het was gewoon stom toeval dat ik de liefde van mijn leven zo snel al tegen het lijf gelopen was.
Ik heb het mijn kinderen toch redelijk snel verteld, en ze reageerden goed. Ze vonden het fijn voor me. Ik denk dat dat kwam doordat ze al vele jaren gezien hadden hoe slecht mijn huwelijk met hun vader was, de vele ruzies. Zelfs oppervlakkige kennissen zeiden achteraf dat ik er lange tijd ongelukkig uit had gezien.
Mijn ex had het er in het begin moeilijk mee en was boos op me, maar kreeg na enige tijd zelf een vriendin. Daar is het nu intussen weer mee uit, maar het contact tussen ons (mijn man en ik) en mijn ex is nu genormaliseerd. Ik heb niet de indruk dat hij mij de scheiding nog kwalijk neemt. Hij heeft mijn man ook nooit als de oorzaak van de scheiding gezien, zoveel inzicht had hij wel.
Wij zijn pas na 3,5 jaar gaan samenwonen omdat we 300 km van elkaar af woonden en door omstandigheden niet eerder bij elkaar konden wonen. Het waren tegelijkertijd erg gelukkige en erg moeilijke jaren, gelukkig door onze verliefdheid, moeilijk door het afscheid dat elke zondagavond volgde en het gemis tijdens de week. Maar achteraf kunnen we er trots op zijn dat we het zo gedaan hebben en we waarderen nu des te meer het feit dat we nu altijd samen zijn. Veel succes!
Ik vond het ook lastig om mijn kinderen (pubers) te vertellen dat ik zo snel al een nieuwe vriend had. Ik was bang dat ze zouden denken dat ik de eerste de beste man genomen had, omdat ik niet alleen kon zijn. Dat was helemaal niet het geval, het was gewoon stom toeval dat ik de liefde van mijn leven zo snel al tegen het lijf gelopen was.
Ik heb het mijn kinderen toch redelijk snel verteld, en ze reageerden goed. Ze vonden het fijn voor me. Ik denk dat dat kwam doordat ze al vele jaren gezien hadden hoe slecht mijn huwelijk met hun vader was, de vele ruzies. Zelfs oppervlakkige kennissen zeiden achteraf dat ik er lange tijd ongelukkig uit had gezien.
Mijn ex had het er in het begin moeilijk mee en was boos op me, maar kreeg na enige tijd zelf een vriendin. Daar is het nu intussen weer mee uit, maar het contact tussen ons (mijn man en ik) en mijn ex is nu genormaliseerd. Ik heb niet de indruk dat hij mij de scheiding nog kwalijk neemt. Hij heeft mijn man ook nooit als de oorzaak van de scheiding gezien, zoveel inzicht had hij wel.
Wij zijn pas na 3,5 jaar gaan samenwonen omdat we 300 km van elkaar af woonden en door omstandigheden niet eerder bij elkaar konden wonen. Het waren tegelijkertijd erg gelukkige en erg moeilijke jaren, gelukkig door onze verliefdheid, moeilijk door het afscheid dat elke zondagavond volgde en het gemis tijdens de week. Maar achteraf kunnen we er trots op zijn dat we het zo gedaan hebben en we waarderen nu des te meer het feit dat we nu altijd samen zijn. Veel succes!
maandag 24 september 2007 om 20:15
Hai Paloma5,
Balen hè? Zijn we helemaal verliefd en kunnen we er niet volledig voor uit komen!
Wij hebben inmiddels besloten dat het beter is voor iedereen als hij eerst elders een huisje huurt. Op die manier hebben de kids en omgeving ook de tijd om te wennen aan de situatie en wijzelf uiteraard ook. Tuurlijk zullen we wel veel bij elkaar zijn gelukkig.
Hoe en wanneer het naar buiten brengen is ook bij ons een hele lastige. Zijn familie en mijn familie is al wel op de hoogte maar vrienden nog maar zeer beperkt. Hij weet zeker dat een groot deel van zijn vrienden hem laat vallen. Ik kan dat niet zo goed begrijpen. In mijn ogen zijn dat geen echte vrienden van hem als ze er niet achterstaan dat hij voor zijn eigen geluk gaat, terwijl ze weten dat zijn huwelijk al jaren niet goed is.
Ik begrijp dat bij jouw vriend de scheiding al helemaal rond is? Woont hij op zichzelf nu?
Balen hè? Zijn we helemaal verliefd en kunnen we er niet volledig voor uit komen!
Wij hebben inmiddels besloten dat het beter is voor iedereen als hij eerst elders een huisje huurt. Op die manier hebben de kids en omgeving ook de tijd om te wennen aan de situatie en wijzelf uiteraard ook. Tuurlijk zullen we wel veel bij elkaar zijn gelukkig.
Hoe en wanneer het naar buiten brengen is ook bij ons een hele lastige. Zijn familie en mijn familie is al wel op de hoogte maar vrienden nog maar zeer beperkt. Hij weet zeker dat een groot deel van zijn vrienden hem laat vallen. Ik kan dat niet zo goed begrijpen. In mijn ogen zijn dat geen echte vrienden van hem als ze er niet achterstaan dat hij voor zijn eigen geluk gaat, terwijl ze weten dat zijn huwelijk al jaren niet goed is.
Ik begrijp dat bij jouw vriend de scheiding al helemaal rond is? Woont hij op zichzelf nu?
maandag 24 september 2007 om 20:23
Marije71,
Ja, ik heb zelf een woning... En zoals je kan opmaken uit mijn vorige posting hebben we inmiddels besloten dat hij eerst een huisje huurt. Mijn vriend heeft 2 kinderen tussen de 5 en 10 jaar. Voor de kids lijkt het me toch echt verstandiger zodat ze een plekje hebben waar ze met papa kunnen zijn. Ik wil ook echt pas in beeld komen als de kids een beetje gewend zijn aan de situatie.
Zijn toekomstige ex-vrouw en hij hadden al jaren problemen. Er hebben diverse gesprekken plaatsgevonden met anderen erbij en telkens weer werd er beterschap beloofd, maar helaas. Uiteindelijk is de ontmoeting met mij wel doorslaggevend geweest om nu zijn huwelijk te beëindigen. De zogenaamde druppel die de emmer doet overlopen zeg maar.
Ze heeft aangegeven het wel aan te hebben zien komen maar kan niet begrijpen dat hij direct volledig verliefd is op een andere vrouw. Logische reactie natuurlijk, zou ik ook hebben. Ze heeft het gevoel dat ze direct ingeruild wordt.
Ja, ik heb zelf een woning... En zoals je kan opmaken uit mijn vorige posting hebben we inmiddels besloten dat hij eerst een huisje huurt. Mijn vriend heeft 2 kinderen tussen de 5 en 10 jaar. Voor de kids lijkt het me toch echt verstandiger zodat ze een plekje hebben waar ze met papa kunnen zijn. Ik wil ook echt pas in beeld komen als de kids een beetje gewend zijn aan de situatie.
Zijn toekomstige ex-vrouw en hij hadden al jaren problemen. Er hebben diverse gesprekken plaatsgevonden met anderen erbij en telkens weer werd er beterschap beloofd, maar helaas. Uiteindelijk is de ontmoeting met mij wel doorslaggevend geweest om nu zijn huwelijk te beëindigen. De zogenaamde druppel die de emmer doet overlopen zeg maar.
Ze heeft aangegeven het wel aan te hebben zien komen maar kan niet begrijpen dat hij direct volledig verliefd is op een andere vrouw. Logische reactie natuurlijk, zou ik ook hebben. Ze heeft het gevoel dat ze direct ingeruild wordt.
maandag 24 september 2007 om 20:25
maandag 24 september 2007 om 21:16
De beste tip die ik je kan geven is dat je niet moet vervallen in allerlei gesomber over de problemen die jullie al dan niet zullen gaan meemaken. Monsters wonen in het donker. Steek je energie in het bouwen aan een gezamenlijke toekomst probeer de negatieve dingen zoveel mogelijk te negeren. Voor je het weet ben je namelijk alleen nog daarmee bezig. Dus: geniet van elkaar, wees lief voor elkaar en spreek één moment af in de week waarop jullie eventuele rottigheid samen kunnen bespreken. Misschien kun je hier iets mee..
dinsdag 25 september 2007 om 18:13
Ik heb ook in jouw schoenen gestaan en door financiele omstandigheden is mijn vriend meteen bij mij ingetrokken. Wij zeggen nu, ruim 3 1/2 jaar later dat dit een domme actie was.
Zijn ex is zo verbitterd, geeft mij van alles de schuld. Mijn vriend mag het kind alleen bij zijn ex zien, mag haar absoluut mee nemen naar onze plek.
Familie verjaardagen (opa's/0ma's etc) zijn voor iedereen lastig geworden. meestal gaan we dan niet samen want ik vind het belangrijker dat hij het kind mee neemt. Soms mag dat ook niet van ex en dan gaan wij samen.
Het kind hoort al die jaren alleen maar slechte dingen over mij dus eerlijk gezegd sta ik niet meer eens meer echt te juichen om haar te ontmoeten.De situatie is gewoon goed verziekt.
Dus....laat hem een eigen plek zoeken om daar de kinderen de eerste tijd te ontmoeten. Zo kan hij ook wat meer tot zich zelf komen en los van zijn oude relatie. Want ook dat heeft echt tijd nodig, hoe gek hij ook op jou is.
geef de kinderen en de ex de tijd om heel langzaam aan het idee te wennen dat er een nieuwe vriendin in beeld is. Misschien voor jullie beiden ook wel lekker om elkaar nog beter te leren kennen zonder dat er meteen kinderen bij zijn.
Zijn ex is zo verbitterd, geeft mij van alles de schuld. Mijn vriend mag het kind alleen bij zijn ex zien, mag haar absoluut mee nemen naar onze plek.
Familie verjaardagen (opa's/0ma's etc) zijn voor iedereen lastig geworden. meestal gaan we dan niet samen want ik vind het belangrijker dat hij het kind mee neemt. Soms mag dat ook niet van ex en dan gaan wij samen.
Het kind hoort al die jaren alleen maar slechte dingen over mij dus eerlijk gezegd sta ik niet meer eens meer echt te juichen om haar te ontmoeten.De situatie is gewoon goed verziekt.
Dus....laat hem een eigen plek zoeken om daar de kinderen de eerste tijd te ontmoeten. Zo kan hij ook wat meer tot zich zelf komen en los van zijn oude relatie. Want ook dat heeft echt tijd nodig, hoe gek hij ook op jou is.
geef de kinderen en de ex de tijd om heel langzaam aan het idee te wennen dat er een nieuwe vriendin in beeld is. Misschien voor jullie beiden ook wel lekker om elkaar nog beter te leren kennen zonder dat er meteen kinderen bij zijn.
zondag 14 oktober 2007 om 21:24
Het gaat eigenlijk momenteel even moeilijk met ons. En met mij daarom ook. We hebben een moeilijke tijd nu. We kunnen niet wat we willen samen en dat breekt soms op, zoals nu. Ongeduld van beide kanten. Lastig een weg te vinden. Tijd te vinden. Dit zijn de tropentijden in zijn scheiding, de zwaarste tijd misschien en dat maakt het voor ons emotioneel heel moeilijk.... Je kunt nu nog nit eens een echte relatie beginnen, blijkt, hoewel we dat wel willen. Nouja, mischien spreek ik wartaal nu maar ik ben ook heel moe. Eerst maar uitrusten. Tot snel, Paloma
zondag 21 oktober 2007 om 22:55
Dames
Kan iemand mij een hart onder de riem steken? Momenteel is het even heel erg moeilijk. Soms denk ik dat het niet kan. Zijn leven en mijn leven en dan samen. Nog zo'n lange weg te gaan. Hij laat af en toe zijn koppie hangen. En dat vind ik moeilijk. Want ik wil hem steunen en er voor hem zijn en samen zijn, maar ik ben ook zo bang tegelijkertijd dat hij er straks niet aan begint. Dat het teveel is. Dat we het niet kunnen...Als hij onzeker wordt, word ik het nu ook.
Help...
Kan iemand mij een hart onder de riem steken? Momenteel is het even heel erg moeilijk. Soms denk ik dat het niet kan. Zijn leven en mijn leven en dan samen. Nog zo'n lange weg te gaan. Hij laat af en toe zijn koppie hangen. En dat vind ik moeilijk. Want ik wil hem steunen en er voor hem zijn en samen zijn, maar ik ben ook zo bang tegelijkertijd dat hij er straks niet aan begint. Dat het teveel is. Dat we het niet kunnen...Als hij onzeker wordt, word ik het nu ook.
Help...
maandag 22 oktober 2007 om 00:58
maandag 22 oktober 2007 om 08:14
tja meid... ik heb die ervaring 
Bij mij was het een slechte afloop.... Bij ons begon het veelbelovend 1,5 jaar na scheiding (nog niet officieel gescheiden) van tafel en bed... We waren stapel op elkaar... ;liefde op eerste gezicht..... Hij was de ware en ik de ware voor hem.. Na twee maanden waren we al huizen aan het kijken... etc...
Maar helaas na een paar maanden waren er steeds meer irritaties... hij trok het niet meer, kreeg een verhuizing erbij (moest zijn oude huis uit vanwege uitkopen ex)en de zorg over die kleine....(co-ouderschap) Hij kon de aanacht steeds moeilijker verdelen en was steeds vaker moe... Hij trok mij er niet meer bij. Hij kon mij die aandacht niet meer geven...
De conclusie is na een dik jaar zijn we uit elkaar.... hoe graag we het ook wilde... het lukte niet.
Mannen zijn vaak geneigd om heel snel na een scheiding weer iets nieuws te beginnen en dan begint pas de verwerking... Mijn ex was een bepaald structuur gewend met zijn ex.. waarin ik afwijk.. Ik pak dingen anders aan...Hij wil eigenlijk zijn oude leventje weer voortzetten met een ander ....De routines , de regelmaat... dezelfde aanpak wat betreft huishouden Maar dat gaat niet...en daar kwam hij achter tijdens mij.. Zijjn ex was een regelaar en regelde alles voor hem.. En dat vond ie erg makkelijk.... Hij zoekt dus ook een vrouw die zijn leven vooral makkelijker en eenvoudiger maakt.
Daarnaast had ik het erg moeilijk met de weinig aandacht die ik kreeg... Hij had een drukke baan en 50% van de tijd die kleine.. Dus er bleef gewoon weinig tijd over voor mij en hemzelf....en als er tijd over was brachten we die vaak op bank door... Omdat hij vaak geen puf had om iets leuks te doen..
Ook waren we dikwijls met die kleine... Maar hij had gewoon moeite met aandcaht verdelen.. En vond het iegenlijk maar lastig als ik er ook bij was.... Hijw as daarin niet flexibel..
Daarnaast had ik een aardige ex... Dus dat was het probleem niet...
Ook hadden we het vaak over toekomst... Hij had ene huis gekocht voor zichzelf en wilde komende 10 jaar zeker niet meer verhuizen... Dus m.a.w. ik zou alles moeten opgeven (mijn huisje die ik tevens nieuw heb) om bij hem in te trekken... Een huis wat van hem en die kleine is.. en waar jij toch gast zal voelen... Zijn regels gelden en gewoonten.. Als ik bij hem thuis kwam werd ik daar al gelijk mee gefronteerd... Schoenen uit... Maar dat niet alleen.. het ging bij mij zo ver dat ik gewoon op mijn tenen moest lopen... Hij werd boos om het tandpastadopje die ik er 1 keer niet opgedraaid had.. dus....
Ik moet zeggen .Ik ben opgelucht dat het sinds anderhalve week uit is... Ik wil geen vent die mij constant op lagere prioriteit zet.. Tuurlijk heeft ie een dochterje waar hij rekening mee moet houden.. Maar ik ben erook nog.. en als ik naar het ziekenhuis wegens bloedingen een taxi moet nemen omdat mijnheer met die kleine thuis zit... ga ik wel nadenken.. Is dit wat ik wil... Nee !!!!
Ik denk dat een relatie met een gescheiden man en kind bestwel een toekomst kan hebben.... maar die man moet al een tijd alleen zijn en dus echt zijn scheiding verwerkt hebben (anders ben je troostmeisje... zoals ik)
en daar gaat echt een aantal jaren overheen in de meeste gevallen
Het hoeft bij jou niet zo te zijn maarruh.. ik zal wel erg voorzichtig zijn en toch de kat uit de boom kijken....voordat je straks gekwetst bent... net als ik
en denk er goed na of een leven met ene man en zijn kinderen iets voor jou is... Ik zat ook in een droomwereldje... Ik dacht leuk een klein kindje waar ik ook een band mee kan opbouwen.. Misschien ook nog ene kleintje van mij erbij samen met vriendje... en gezinnetje is compleet en we leven nog lang en gelukkig.... Nou nee... in een stiefgezin kom je veel complexheid tegen.. en dat moet je voor ogen houden.. Andere ideeen over opvoeding, houden van een kind van een ander is vaak anders dan houden van een eigen kind etc..
ik hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt... Ik heb tevens op deze forum iemand ontmoet die net als ik hetzelfde heeft meegemaakt.. ook een man uit een scheiding.. en het begon allemaal zo mooi tot na 1,5 jaar... het is nu al voor de 6e keer uit....Hij komt e achter dat scheiding niet verwerkt is en zijn ex eigenlijk gewoon mist en die vaste structuren.
Ik wens je natuurlijk alle geluk toe.. maar zet jezelf niet op een zijlijn...!!!!! en pas goed op jezelf.. Ik ben er bijna aan onder door gegaan!!!
x
Bij mij was het een slechte afloop....
Bij ons begon het veelbelovend 1,5 jaar na scheiding (nog niet officieel gescheiden) van tafel en bed... We waren stapel op elkaar... ;liefde op eerste gezicht..... Hij was de ware en ik de ware voor hem.. Na twee maanden waren we al huizen aan het kijken... etc...Maar helaas na een paar maanden waren er steeds meer irritaties... hij trok het niet meer, kreeg een verhuizing erbij (moest zijn oude huis uit vanwege uitkopen ex)en de zorg over die kleine....(co-ouderschap) Hij kon de aanacht steeds moeilijker verdelen en was steeds vaker moe... Hij trok mij er niet meer bij. Hij kon mij die aandacht niet meer geven...
De conclusie is na een dik jaar zijn we uit elkaar.... hoe graag we het ook wilde... het lukte niet.
Mannen zijn vaak geneigd om heel snel na een scheiding weer iets nieuws te beginnen en dan begint pas de verwerking... Mijn ex was een bepaald structuur gewend met zijn ex.. waarin ik afwijk.. Ik pak dingen anders aan...Hij wil eigenlijk zijn oude leventje weer voortzetten met een ander ....De routines , de regelmaat... dezelfde aanpak wat betreft huishouden Maar dat gaat niet...en daar kwam hij achter tijdens mij.. Zijjn ex was een regelaar en regelde alles voor hem.. En dat vond ie erg makkelijk.... Hij zoekt dus ook een vrouw die zijn leven vooral makkelijker en eenvoudiger maakt.
Daarnaast had ik het erg moeilijk met de weinig aandacht die ik kreeg... Hij had een drukke baan en 50% van de tijd die kleine.. Dus er bleef gewoon weinig tijd over voor mij en hemzelf....en als er tijd over was brachten we die vaak op bank door... Omdat hij vaak geen puf had om iets leuks te doen..
Ook waren we dikwijls met die kleine... Maar hij had gewoon moeite met aandcaht verdelen.. En vond het iegenlijk maar lastig als ik er ook bij was.... Hijw as daarin niet flexibel..
Daarnaast had ik een aardige ex... Dus dat was het probleem niet...
Ook hadden we het vaak over toekomst... Hij had ene huis gekocht voor zichzelf en wilde komende 10 jaar zeker niet meer verhuizen... Dus m.a.w. ik zou alles moeten opgeven (mijn huisje die ik tevens nieuw heb) om bij hem in te trekken... Een huis wat van hem en die kleine is.. en waar jij toch gast zal voelen... Zijn regels gelden en gewoonten.. Als ik bij hem thuis kwam werd ik daar al gelijk mee gefronteerd... Schoenen uit... Maar dat niet alleen.. het ging bij mij zo ver dat ik gewoon op mijn tenen moest lopen... Hij werd boos om het tandpastadopje die ik er 1 keer niet opgedraaid had.. dus....
Ik moet zeggen .Ik ben opgelucht dat het sinds anderhalve week uit is... Ik wil geen vent die mij constant op lagere prioriteit zet.. Tuurlijk heeft ie een dochterje waar hij rekening mee moet houden.. Maar ik ben erook nog.. en als ik naar het ziekenhuis wegens bloedingen een taxi moet nemen omdat mijnheer met die kleine thuis zit... ga ik wel nadenken.. Is dit wat ik wil... Nee !!!!
Ik denk dat een relatie met een gescheiden man en kind bestwel een toekomst kan hebben.... maar die man moet al een tijd alleen zijn en dus echt zijn scheiding verwerkt hebben (anders ben je troostmeisje... zoals ik
)en daar gaat echt een aantal jaren overheen in de meeste gevallen
Het hoeft bij jou niet zo te zijn maarruh.. ik zal wel erg voorzichtig zijn en toch de kat uit de boom kijken....voordat je straks gekwetst bent... net als ik
en denk er goed na of een leven met ene man en zijn kinderen iets voor jou is... Ik zat ook in een droomwereldje... Ik dacht leuk een klein kindje waar ik ook een band mee kan opbouwen.. Misschien ook nog ene kleintje van mij erbij samen met vriendje... en gezinnetje is compleet en we leven nog lang en gelukkig.... Nou nee... in een stiefgezin kom je veel complexheid tegen.. en dat moet je voor ogen houden.. Andere ideeen over opvoeding, houden van een kind van een ander is vaak anders dan houden van een eigen kind etc..
ik hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt... Ik heb tevens op deze forum iemand ontmoet die net als ik hetzelfde heeft meegemaakt.. ook een man uit een scheiding.. en het begon allemaal zo mooi tot na 1,5 jaar... het is nu al voor de 6e keer uit....Hij komt e achter dat scheiding niet verwerkt is en zijn ex eigenlijk gewoon mist en die vaste structuren.
Ik wens je natuurlijk alle geluk toe.. maar zet jezelf niet op een zijlijn...!!!!! en pas goed op jezelf.. Ik ben er bijna aan onder door gegaan!!!
x
