En nu?

Hoi ik ben nieuw hier. Ik ben frutske, 2,5 jaar getrouwd en heb een kind van net 1 en ik wil even mijn verhaal kwijt. Wist niet goed wat ik voor titel zou kiezen.



Ik heb nu 7,5 jaar een relatie met m`n man waarvan we dus 2,5 jaar getrouwd zijn. We wonen nu 4 jaar samen. Ik was nog vrij jong en onervaren toen ik mijn man leerde kennen en eigenlijk niet toe aan een relatie, maar ja hij was zo leuk. Daardoor wel in een dal gekomen toen, want wilde voor hem gaan maar moest eerst aan wat dingen bij mezelf werken.



Is goed gekomen, somehow he managed to put up with me then. Maar in al die tijd vaak getwijfeld. Maar elke keer kwam ik tot de conclusie dat het mijn eigen onzekerheid en onrust waren.

Voor hem verhuisd naar een andere plaats, waar ik nog niet echt eigen vrienden heb. Ik werk ook niet in dezelfde plaats. Heb me hier nooit heel erg thuis gevoeld, maar was toch bijna nooit thuis.

Nu ik meer thuis ben, ben sinds een jaar moeder van een geweldig kind, merk ik dat ik steeds meer mis. Ik baal ervan dat alles hier zo ver weg is. Ik baal een beetje van de mentaliteit hier. Ik voel me hier gewoon niet thuis.



Ik ben iemand met hele verschillende kanten. Een kant wil rust, veiligheid, geborgenheid, huisje boompje beestje Een andere kant wil avontuur, heeft ambitie, wil risico`s, wil actie, wil haar idealen waar maken, wil reizen, wil de dromen van vroeger waar maken (ontwikkelingswerk, buitenland).



Nu heb ik echt een hele lieve man, hij heeft de wereld voor me over. Maar hij heeft genoeg aan de rust en het huisje boompje beestje. En ik merk steeds meer dat die onrust elke keer terugkomt en ondertussen ben ik er wel achter dat het komt doordat ik de avontuurlijke kant van mezelf onderdruk.

Ik wil graag weg uit deze plaats. Maar mijn man is hier gelukkig. We hebben ooit afgesproken weg te gaan, maar hij wil bijna nergens mee naartoe. Ja er is 1 plaats, maar dat is erg duur en op het moment niet realistisch. En ik weet als ik `m er aan houdt gaat hij mee, maar hij wordt er niet gelukkiger van. Hij is stiekem hier al aan het kijken naar een koophuis, want hij wil eigenlijk hier blijven. En aan de ene kant voelt het wel veilig, maar aan de andere kant heb ik me hier nooit thuis gevoeld en word ik hier stiekem gillend gek.



Nu ben ik druk en dacht lange tijd dat ik rust wil en dat die onrust daar vandaan komt. Maar nu ben ik er achter dat ik het andere deel van mezelf te veel onderdrukt heb de afgelopen jaren.

Mijn man is tevreden zo, maar ik wil meer. Ik mis mezelf. heb het gevoel mezelf kwijt geraakt te zijn. Ik wil uitdaging. Zoek mijn ambitie weer. Die is er wel, maar weet niet goed wat ik nou wil, wel dat ik meer wil dan mijn werk/opleiding van nu. Ik wil reizen (kan best met kind) maar volgens mij heeft mijn man die ambitie niet zo. Ooit hebben we het over een reis gehad van een paar maanden. Toen kwam het idee ook van mij. Hij deed enthousiast, maar als ik dingen wilde uitzoeken of regelen hield hij het af.



Ik heb vaker getwijfeld in mijn relatie, maar altijd dacht ik dat het kwam door mijn eigen onzekerheid. Ik stel hoge eisen aan mezelf en mijn omgeving. Ik ben erg streng voor mezelf. Leg de lat heel hoog, eigenlijk te hoog. Ben bijna nooit trots op iets wat ik heb behaald. Ben me altijd erg bewust van anderen en wil heel graag aardig en leuk gevonden worden. Denk altijd dat anderen net zo streng naar mij kijken als ik. Hierdoor dacht ik altijd dat het verder wel goed zat. Want na zo`n periode ging het altijd wel weer even goed. En het voelde veilig en vertrouwd. Hij neemt me zoals ik ben. Tenminste de kant die ik laat zien. Want de andere kant die vind ik zelf soms ook eng. Die past niet in mijn leventje van nu. Die heb ik al jaren weggestopt.



Maar dat wreekt me nu. Ik mis mezelf. Ik mis mijn vrijheid, mijn humor, mijn eigen leven. Ik weet dat hij het me gunt. Maar wat ik wil, dat zou hem doodongelukkig maken.



Als kind wilde ik al graag wat aan de ongelijkheid in de wereld doen. Ontwikkelingswerk, les geven in Afrika, iets met kinderen die hulp nodig hebben. Ik wilde ook altijd weg uit Nederland. Hij is het gelukkigste hier in dit dorp. Hij is tevreden met elke avond thuis tv kijken of computeren. Af en toe een keer naar de bioscoop of heel misschien een keer ergens een biertje drinken. Als ik echt weg wil ga ik wel met vrienden. Maar vaak zitten we of naast elkaar tv te kijken als de kleine op bed ligt of de een zit boven achter de computer en de ander kijkt tv of leest een boek, doet de was etc. Echt een gesprek samen hebben we niet vaak. En als ik wat probeer aan te kaarten heb ik het gevoel dat hij niet luistert. Hij probeert het wel, maar het lukt niet echt. Hij voelt zich gelijk aangevallen, zelfs als ik zeg dat IK niet lekker in mijn vel zit omdat IK.... Of hij wil gelijk een oplossing verzinnen. Dan ga je volgende week toch met vriendinnen weg. Ja als dat alles zou oplossen was het mooi. Maar het zijn geen structurele oplossingen en zorgen er alleen maar voor dat ik me niet begrepen voel. Of hij zegt, ja ik kan er ook niets aan doen.



En nu voel ik me weer erg onrustig. Ik ben niet echt heel ongelukkig, maar ook zeker niet gelukkig. Als er niets verandert weet ik dat mijn leven zo nog jaren door kabbelt, saai en vol onrust in me, in een soort sleur, en constante twijfel (aan mezelf en alles). De jaren gaan wel door en als de kleine de deur uit is dan weet ik niet hoe het tussen ons gaat.

Ik merk dat ik steeds meer moeite krijg met het feit dat 1 kant van mij alleen aan bod komt. Doordat ik een deel van mezelf wegduw begin ik me steeds onzekerder te voelen, ik raak mezelf kwijt.



Maar hoe kan ik de andere kant van mezelf in dit plaatje inpassen? Kan dat? Wil ik dat? Aan de ene kant hou ik nog wel van hem, maar ik weet niet of het op de goede manier is. Ik vind hem niet meer aantrekkelijk. We hebben nog wel sex, maar niet zo vaak en ik merk dat ik vaak wel sex wil, maar als ik er aan begin (en hij wijst me niet af) dat ik dan halverwege geen zin meer heb. Al is dat de laatste tijd wel beter (maar moet bekennen dat de fantasieen ondertussen vaak niet over hem gaan). Ik erger me aan hem, ik erger me aan het feit dat hij zijn tanden niet poetst `s avonds (alleen ` sochtends of als ik `s avonds er nadrukkelijk om vraag en dan met een zucht), dat er weinig initiatief uit hem komt. Een dag met z`n tweeen is hooguit samen winkelen of naar de ikea en verder apart bezig in huis, dat hij zo degelijk is, dat ik over hem heen kan lopen.



Het lijkt hier vaak net of ik de dingen bepaal, maar de belangrijke dingen heb ik aan hem aangepast. Ik weet dat hij meer aan mij zou aanpassen, maar dan zit hij waarschijnlijk met de gevoelens van onvrede. Hij hoort in dit dorp (ik weet dat hij eigenlijk echt niet weg wil). Hij vindt prima zo gemoedelijk allemaal. Zijn familie in de buurt, die hij veel ziet. Zijn vrienden in de buurt, die hij bijna nooit ziet. Z`n kind, hij is een geweldige vader, als ik ze samen zie dat doet me wel wat. Maar ook bij hem mis ik de passie. De twinkeling in zijn ogen die hij kon hebben als hij over bepaalde dingen praatte. Die zie ik alleen nog als hij het over de kleine heeft of soms als hij het over mij heeft en trots op mij is. Of over z`n familie. Juist die passie, die twinkeling trokken me zo aan.



En nu? We kunnen nog jaren zo doorgaan. Maar ik merk dat ik er passief van word en licht depressief. Maar we hebben het ook goed samen. Het is niet heel vervelend. Alleen misschien wel alsof ik met mijn broer samenwoon. Maar uitelkaar gaan doe je ook niet zomaar. Een huwelijk is iets waar je voor vecht. Zeker met een kind. Ik wil niemand kwetsen. Ik wil geen levens overhoop gooien. En waar moet ik dan heen. Dan ga ik terug naar waar ik vandaan kom, maar dat is bijna 2 uur rijden. Hoe moet dat dan met de band tussen hem en z`n kind. dat kan niet. Aan de andere kant denk ik nu wel eens. Over 15 a 20 jaar, als de kleine groot is, dan is mijn tijd. Dan ga ik doen wat ik wil. Dan gaan we waarschijnlijk ook uit elkaar. maar is dat een basis om bij elkaar te blijven?



Eigenlijk wil ik een manier om alles bij elkaar in te passen. En dan hoef ik echt geen les te gaan geven in Afrika (zou leuk zijn), maar toch wil ik meer uitdaging en iets met mijn andere kant doen. Maar ik weet niet hoe. Ik weet ook eigenlijk niet wat ik wil. Ik kreeg van het weekend nog de opmerking heb je niet wat veel commitments voor iemand die zelf niet weet wat ze wil? Ja dat is zo. Maar ja die keuzes zijn gemaakt. Nu moet ik verder. Maar ik kom er niet helemaal uit hoe.



En ik weet dat ik het gesprek aan moet gaan, maar ik ben zo bang weer teleurgesteld te worden. Hij doet z`n best, maar hij begrijpt me meestal niet. En ik heb vaak het gevoel dat er niet echt naar me geluisterd wordt. Al moet ik ook toegeven dat ik het moeilijk vind om dit soort gesprekken te voeren en open te zijn, niet alleen naar hem toe. Ik vind het moeilijk om me kwetsbaar op te stellen. Maar bij sommigen kan ik het wel. En echt veel andere gesprekken hebben we ook niet meer. Behalve over ons kind.



Ik weet dat hij heel veel van mij houdt. Maar soms heb ik moeite om dat tegen hem te zeggen of om hem te zoenen. En ik hou echt wel van hem, maar ik weet niet of het op de goede manier is.

Als hij er niet is mis ik hem wel (maar hoe langer hij er niets is, hoe minder het wordt ), maar ik weet niet of ik hem dan echt mis of het komt doordat ik dan alleen ben en de aandacht mis en de gewoonte die het geworden is allemaal. Of dat ik gewoon een vriend mis die er altijd is.



Zo ik moest even mijn ei kwijt. Ik hoop dat jullie er enigzins wijs uit kunnen worden. Ik zou het knap vinden, want zelf kan ik dat dus niet Wat ik hiermee wil weet ik ook niet. Maar ik heb iig even mijn hart gelucht.

Mongi, succes met jouw keuzes.



Blijfgewoonbianca, mijn aandeel? Ehm, alles. Het zijn mijn keuzes en is mijn leven, dus wat er gebeurd komt ook door mezelf. En dat niet alles opgelost is door alleen een scheiding, een andere baan, etc dat weet ik ook wel. En het is niet dat alles saai is. Het is dat ik mezelf ben kwijtgeraakt. Dat ik een deel van mezelf heb ontkent/weggeduwd en dat wil ik eigenlijk niet meer. Maar hoe ik nu precies verder moet daar ben ik nog niet uit. Therapie zou idd misschien een optie zijn, al klinkt dat meteen zo heftig. Ben opgevoed met het idee dat je niet snel naar de dokter etc gaat, je niet moet aanstellen en doorgaat. Therapie zou toch wel als falen voelen denk ik. daarbij komt dat mijn ene ervaring met een poging tot hulp vragen niet echt positief is. Ik zit er zelf wel over te twijfelen, maar vind het wel een hele stap.

Lunasol, eigenlijk zeg jij precies waar ik ergens bang voor ben.



Mooncatcher, moeilijk he? Jij worstelt hier dus ook al mee.

Kinke, het is idd een groot ei (was een aardige bevalling ). Ik ben ook niet van plan nu grote stappen te nemen. En het invullen dat hij ergens anders niet gelukkig zou zijn, tja dat zijn indirect zijn woorden. Hij zou meegaan, maar dan echt voor mij. En dat ik me beperkt voel nu ik moeder ben klopt wel, dat is wennen en een nieuwe balans zoeken. Maar dit speelt al langer, alleen heb ik het dus elke keer op andere dingen geschoven. Maar dat ik mezelf weg heb geduwd, dat is me nu toch wel duidelijk geworden. En ik hoef ook echt niet perse naar Afrika, dat is een voorbeeld wat even lekker overdreven en daardoor duidelijk is (hoop ik). En het hoeven niet zulke grote dingen te zijn.



Lunasol, daar heb je helemaal gelijk in. Misschien ben ik ergens ook bang voor wat er uit die gesprekken komt. Maar ik zou mijn huwelijk nooit zo maar zonder vechten opgeven.

Even ter verduidelijking het is niet zo dat ik bij hem weg wil. Ik weet niet wat ik wil nu. Ik wil eigenlijk gewoon een manier vinden om mezelf weer helemaal te kunnen zijn in mijn huidige relatie. Ik weet alleen nog niet hoe ik dat moet doen. En heel misschien ook niet of dat kan, maar dat zal de toekomst dan moeten uitwijzen. Dat is niet iets waar ik nu van uit wil gaan. Wel dat het moeilijk wordt, maar dat zegt dat de uitdaging alleen een stuk groter is toch?

Zo wat veel reacties en wat zeggen jullie een goede dingen.



Lunasol, Ik weet dat ik aan mezelf moet werken, hier ben ik jaren geleden al mee begonnen, maar helaas komt het steeds weer terug. Zelfcompassie, ja ik weet wat het inhoud, weet ook dat het niet mijn sterkste punt is. Goed genoeg, ja wat een ander doet, wat ik zelf doe, niet snel. Ik zie vooral de dingen die ik niet goed doe of beter kan doen in mijn ogen. Dat ik hier iets mee moet dat weet ik, want dit wil ik mijn kind niet meegeven. En ookal kan ik tegen hem zeggen dat hij het geweldig doet als ik voorleef dat het bij mij nooit goed genoeg is dan heeft dat ook z`n weerslag op hem.

Aan de andere kant ben ik ook bang om aan mezelf te werken, want ik ben bang dat mijn man en ik nog meer uit elkaar groeien. De dingen die voor hem genoeg zijn, ik weet niet of ik daar wel genoegen mee kan nemen. In het begin van onze relatie zei ik altijd dat ik hier nooit heen zou verhuizen, want hier zou ik nooit willen wonen. Ondertussen woon ik er al een aantal jaar en ik heb me aangepast en het burgerlijke deel in mij is hier redelijk tevreden, maar de andere kant schreeuwt het van binnen uit. En dat is met meer dingen zo. Soms ben ik bang dat hij de rust was die ik op dat moment zocht. De persoon die ik op dat moment nodig had. Maar als ik nu verder ga groeien dan ben ik bang dat ik hem ontgroei of zo. Dan ben ik bang dat het verschil in opleiding, in dromen, in wat we zien als ontspanning (ik theater, musea, dansen in de discotheek, lezen, ok ook wel film en tv kijken, maar in hoeverre dat laatste ook niet is omdat het zo makkelijk is om nergens anders aan te denken. hij muziek luisteren, de bisocoop, tv kijken, computers, karten, mountainbiken, duiken.) ons op zal breken.



Felicia, zielhonger klinkt mooi. Wat ik zou doen als ik alleen was met m`n zoontje? Ehm, ik denk dat ik dan nog moeite zou hebben om te kiezen wat ik echt wil. Ik zou hier in de buurt blijven, want ik kan hun niet uitelkaar halen. Zou op redelijke reisafstand blijven. Ik kan mijn kind niet mee nemen naar het buitenland of de andere kant van Nederland als zijn vader hier is. Wat ik zelf echt wil, dat weet ik niet. Daar moet ik juist achter zien te komen. Ik heb mijn ambities en dromen weggelegd, maar heb ze een beetje te goed opgeborgen, dus moet even goed zoeken waar ze zijn. Ze zijn er wel, ik voel ze ook, maar wat het precies is dat is me nog niet helemaal duidelijk.



Mirjam, ja ik weet het jullie hebben gelijk. Ik moet met iemand praten. Jaren geleden heb ik het al eens geprobeerd, maar had toen een huisarts die niet snapte waarom een mooie, leuke jonge meid zich rot moest voelen, kop op stel je niet zo aan was eigenlijk waar het op neer kwam.



Mooncatcher, ook al zo`n heel verhaal. En ook dat tegenstrijdige, het allebei willen hebben, maar het gevoel hebben dat het niet te combineren is. Maar volgens mij moet het op de een of andere manier wel te combineren zijn, maar ik weet nog niet hoe. En die angst dat hij de andere kant niet kan handelen herken ik ook. En het impulsieve mis ik ook. En dan ben ik nog niet eens heel impulsief, maar hij is zo bang voor verandering. Eten dat hij niet kent, nou ja als het moet wil hij het proeven, maar niet van harte. Het liefst gaat hij elke keer naar hetzelfde restaurant en bestelt dan hetzelfde (als we uiteten gaan) ik wil afwisseling, nieuwe dingen ontdekken, juist iets anders proeven. Een keer heb ik de fout gemaakt voor te stellen om de tent achter in de auto te gooien op vrijdagmiddag en naar duitsland te rijden en op de bonnefooi een camping te zoeken (toen was er nog geen kind). Zijn reactie was, hoe weet ik dan dat het daar leuk is? Nou dat doe je toch samen, je maakt het toch samen leuk. Dit soort dingen zorgen er idd voor dat ik die kant niet zo goed aan hem durf te tonen.

En wat hebben jullie al veel meegemaakt met al 3 jaar MM en chemo omdat het mis is gegaan. Pff, kan me voorstellen dat dat ook zo z`n weerslag heeft op je relatie.



Kinke, Hij zou meegaan, maar dan echt voor mij.

...jij blijft daar voor hem.....dat is toch hetzelfde? Jij wilt het hem niet aandoen om om een plek te zitten waar hij zich niet prettig zou voelen. Toch doe je dit jezelf nu wél aan. Is het een idee om sámen met hem te kijken naar een plek waar jullie samen gelukkig kunnen zijn? Ja dat klopt ik doe het mezelf wel aan. Misschien omdat ik hier nu toch ben. Ik ben hier toen beland omdat dat op dat moment het beste uitkwam. Ook nu is het nog het meest praktische, maar dat maakt niet dat ik me er gelukkiger voel. Maar het praktische aspect maakt het wel moeilijker om weg te gaan. Plus het feit dat hij moeite heeft met verandering (zie voorbeeld hierboven van restaurant). Tja misschien heb ik het gevoel dat ik het wel moet kunnen redden, ook al knaagt het steeds meer aan me. En of er een plek is waar we ons beiden thuis zouden voelen dat weet ik echt niet.

En hij heeft wel door dat ik niet gelukkig ben, maar hij weet ook niet goed wat hij er mee moet doen. Hierover praten is niet onze sterkste kant. We proberen het wel, maar het is moeilijk. Ik vind het moeilijk om me kwetsbaar op te stellen, maar ik probeer het wel. En hij vindt het moeilijk om te luisteren en over z`n eigen gevoelens te praten. Over veel dingen denkt hij ook niet na zegt hij en daar is hij niet mee bezig. En als er wat is dan praat hij er eigenlijk nooit over. Heel soms een klein beetje. Maar ja bij hem thuis luistert er niemand echt goed. Iedereen schreeuwt door elkaar heen. Dus hij is het ook niet gewend. Z`n vader luistert naar wat je zegt vormt halverwege een mening en moet dit dan kenbaar maken. Hij zal die mening ook niet bijstellen. Ooit had hij een aanbieding gekregen waar hij voor een project werkte. Hij wist helemaal niet of hij dit wilde, maar was trots dat ze die aanbieding hadden gedaan. Toen hij dat bij z`n ouders vertelde kreeg hij meteen te horen, let je wel op dit... Pas op dat... Niets van goh wat leuk. Wat een leuk compliment. Wat wil je ermee? Of wat dan ook. Nee alleen de negatieve dingen werden belicht. Mooncatcher zo iets wil ik mijn kind dus ook nooit aandoen.



Eigenlijk speelt dit al heel lang. Zoals ik al schreef heb ik al eerder een poging gedaan om hulp te zoeken. Ook toen liep ik tegen eigen onzekerheid aan en gebrek aan zelfcompassie. En eigenlijk was ik toen niet klaar voor een relatie. Maar ja ik wilde het graag doen slagen, dus we hebben gevochten. Hij is er toen veel voor me geweest en heeft veel geslikt. Maar juist doordat ik wilde dat het slaagde ging ik dieper door het dal. Met veel praten met vrienden, ouders en mijn (toen nog vriend) man ging het weer beter. Studie die ik deed was niet wat ik wilde. Ben er uiteindelijk ook mee gestopt.



In de jaren daarna samen veel dippen gehad en veel getwijfeld, maar altijd dacht ik dat het aan mijn eigen onrust lag en deels is dat denk ik ook zo.



Ik heb wel een aantal keer op het punt gestaan de relatie te verbreken, maar huilend is het goed gekomen en bepaalde dingen zijn veranderd. Maar hierdoor heb ik wel het gevoel gehad dat ik al echt voor hem gekozen had. Ik had er al zo veel in geinvesteerd.



Toen we na een aantal jaar wilden gaan trouwen vond ik dat ook wel een logische stap. Ach hij wil graag trouwen is wat traditioneel, prima. De keuze voor hem heb ik toch al gemaakt. Ik vond het op zich ook wel een romantisch idee. Al heb ik mijn bruiloft ook aardig aan hem aangepast. Het was mooi, ik voelde me stralend die dag, maar van mij had het ook anders gemogen.



Een korte tijd voor mijn huwelijk had ik ineens een beklemmend gevoel. Ik wilde helemaal niet trouwen. Maar ik wilde wel met hem verder. Alles was geregeld. Iedereen was er mee bezig en ach ik wilde toch met hem verder, dus ben ik maar getrouwd. Ik kon hem die pijn toch niet aandoen en ik wilde hem niet kwijt. Hoe zou ik de bruiloft af kunnen blazen en toch bij hem blijven. Op de dag zelf voelde ik me een prinses en had ik vlinders in mijn buik. Maar daarna was het weer gewoon. Toch voelde het wel weer goed. Ik had nog steeds het idee dat ik misschien te jong was getrouwd. Het voelde wel wat beklemmend. Maar dat lag aan mezelf dacht ik, ik weet niet wat ik wil. weer veel mee bezig geweest en het voelde wel goed.



Uiteindelijk (zit wel een periode tussen hoor, niet gelijk na de bruiloft) gestopt met de pil. Ik wil al mijn hele leven kinderen. Heb dat misschien ook wel als grootste ambitie gehad altijd, het moederschap. En ergens dacht ik ook. Nu ben ik toch getrouwd, laat ik dan ook gaan voor datgene wat ik graag wil moeder worden.



Na een paar maanden toch twijfel. Ik wilde eerst nog reizen. Besloten toch nog even te wachten en wilde tijdelijk naar het buitenland. Maar toen bleek ik dus zwanger. Wat eerst veel tegenstrijdige gevoelens en ook wel wat angsten bij me opriep. Ook doordat ik me niet wilde hechten en het weer verliezen misschien. Maar daarna was ik heel blij. laatste maanden heb ik echt genoten. Na de bevalling was ik ook helemaal gelukkig. Wat was ik verliefd. Ik zat echt op een roze wolk. Spijt, gevoelens van waar ben ik aan begonnen etc die je nog wel eens hoort had ik helemaal niet. Ik wilde het liefst gelijk een tweede, haha. Maar goed dat leek me niet verstandig.



Maar na een aantal maanden kwam ik weer op aarde. En weer kwam die onrust terug. Dacht eerst dat ik te druk was. Dus ik wilde rust. Aan andere dingen gewerkt. Maar het schiet niet op. Elke keer (in al die jaren) komt het dus terug. En ik weet dat ik aan mezelf en aan mijn onzekerheid moet werken. En moet uitvinden wat ik wil. Ben even goed aan het denken gezet dor een goede vriend die mij al jaren kent. Hij voelde de tegenstrijdigheid in me. En na een goed gesprek vroeg hij me ook hoe ik als ik eigenlijk niet weet wat ik wil al zulke belangrijke verbintenissen aan heb kunnen gaan.



Maar ergens vraag ik me ook af of ik mijn kop niet in het zand steek en dat die twijfels en alles niet ook elke keer komen omdat mijn man hoe graag ik het ook zou willen, niet diegene is die bij alle fases in mijn leven past maar dat hij eigenlijk vooral degene is die ooit heel goed bij me paste.

Ergens ben ik misschien bang om daar ook achter te komen in therapie en is dat een van de redenen waarom ik het ergens ook helemaal niet uit durf te zoeken.



Maar ik heb vandaag een goed begin gemaakt en ben op internet al gaan kijken naar psychologen in de buurt en heb even mijn verzekeringspapieren erbij gapakt om te zien wat er wordt vergoed. Wel iets, maar het gaat me een hoop geld kosten dat heb ik al wel door. En misschien ga ik vanavond toch maar eens proberen een gesprek met hem aan te gaan. Weet alleen nog niet hoe ik dingen aan ga kaarten en wat ik moet zeggen.

Mabel en Wanda, jullie hebben ook gelijk. Maar het praten is moeilijk, zelfs als ik het bij mezelf houd voelt het voor hem als aanval. Het maakt hem bang, dat kan ik begrijpen.

En dat ik nu niet naar Afrika zou gaan lijkt me duidelijk. Al heb ik wel spijt van dingen die ik vroeger niet gedaan heb, niet omdat ik niet wilde maar uit angst. Vrijwilligers werk heb ik overwogen. En iets anders dat ben ik aan het zoeken. Ik volg al een nieuwe opleiding. Weet al dat ik hierna nog een andere opleiding zal doen. Ik moet utizoeken wat ik precies wil en me verder ontplooien. Dat ik iets van mijn leven wil maken en me wil ontplooien is me wel duidelijk. Dat ik niet meer de dingen van vroeger kan of wil doen ook.