Relaties
alle pijlers
En nu?
dinsdag 6 november 2007 om 22:21
Hoi ik ben nieuw hier. Ik ben frutske, 2,5 jaar getrouwd en heb een kind van net 1 en ik wil even mijn verhaal kwijt. Wist niet goed wat ik voor titel zou kiezen.
Ik heb nu 7,5 jaar een relatie met m`n man waarvan we dus 2,5 jaar getrouwd zijn. We wonen nu 4 jaar samen. Ik was nog vrij jong en onervaren toen ik mijn man leerde kennen en eigenlijk niet toe aan een relatie, maar ja hij was zo leuk. Daardoor wel in een dal gekomen toen, want wilde voor hem gaan maar moest eerst aan wat dingen bij mezelf werken.
Is goed gekomen, somehow he managed to put up with me then. Maar in al die tijd vaak getwijfeld. Maar elke keer kwam ik tot de conclusie dat het mijn eigen onzekerheid en onrust waren.
Voor hem verhuisd naar een andere plaats, waar ik nog niet echt eigen vrienden heb. Ik werk ook niet in dezelfde plaats. Heb me hier nooit heel erg thuis gevoeld, maar was toch bijna nooit thuis.
Nu ik meer thuis ben, ben sinds een jaar moeder van een geweldig kind, merk ik dat ik steeds meer mis. Ik baal ervan dat alles hier zo ver weg is. Ik baal een beetje van de mentaliteit hier. Ik voel me hier gewoon niet thuis.
Ik ben iemand met hele verschillende kanten. Een kant wil rust, veiligheid, geborgenheid, huisje boompje beestje Een andere kant wil avontuur, heeft ambitie, wil risico`s, wil actie, wil haar idealen waar maken, wil reizen, wil de dromen van vroeger waar maken (ontwikkelingswerk, buitenland).
Nu heb ik echt een hele lieve man, hij heeft de wereld voor me over. Maar hij heeft genoeg aan de rust en het huisje boompje beestje. En ik merk steeds meer dat die onrust elke keer terugkomt en ondertussen ben ik er wel achter dat het komt doordat ik de avontuurlijke kant van mezelf onderdruk.
Ik wil graag weg uit deze plaats. Maar mijn man is hier gelukkig. We hebben ooit afgesproken weg te gaan, maar hij wil bijna nergens mee naartoe. Ja er is 1 plaats, maar dat is erg duur en op het moment niet realistisch. En ik weet als ik `m er aan houdt gaat hij mee, maar hij wordt er niet gelukkiger van. Hij is stiekem hier al aan het kijken naar een koophuis, want hij wil eigenlijk hier blijven. En aan de ene kant voelt het wel veilig, maar aan de andere kant heb ik me hier nooit thuis gevoeld en word ik hier stiekem gillend gek.
Nu ben ik druk en dacht lange tijd dat ik rust wil en dat die onrust daar vandaan komt. Maar nu ben ik er achter dat ik het andere deel van mezelf te veel onderdrukt heb de afgelopen jaren.
Mijn man is tevreden zo, maar ik wil meer. Ik mis mezelf. heb het gevoel mezelf kwijt geraakt te zijn. Ik wil uitdaging. Zoek mijn ambitie weer. Die is er wel, maar weet niet goed wat ik nou wil, wel dat ik meer wil dan mijn werk/opleiding van nu. Ik wil reizen (kan best met kind) maar volgens mij heeft mijn man die ambitie niet zo. Ooit hebben we het over een reis gehad van een paar maanden. Toen kwam het idee ook van mij. Hij deed enthousiast, maar als ik dingen wilde uitzoeken of regelen hield hij het af.
Ik heb vaker getwijfeld in mijn relatie, maar altijd dacht ik dat het kwam door mijn eigen onzekerheid. Ik stel hoge eisen aan mezelf en mijn omgeving. Ik ben erg streng voor mezelf. Leg de lat heel hoog, eigenlijk te hoog. Ben bijna nooit trots op iets wat ik heb behaald. Ben me altijd erg bewust van anderen en wil heel graag aardig en leuk gevonden worden. Denk altijd dat anderen net zo streng naar mij kijken als ik. Hierdoor dacht ik altijd dat het verder wel goed zat. Want na zo`n periode ging het altijd wel weer even goed. En het voelde veilig en vertrouwd. Hij neemt me zoals ik ben. Tenminste de kant die ik laat zien. Want de andere kant die vind ik zelf soms ook eng. Die past niet in mijn leventje van nu. Die heb ik al jaren weggestopt.
Maar dat wreekt me nu. Ik mis mezelf. Ik mis mijn vrijheid, mijn humor, mijn eigen leven. Ik weet dat hij het me gunt. Maar wat ik wil, dat zou hem doodongelukkig maken.
Als kind wilde ik al graag wat aan de ongelijkheid in de wereld doen. Ontwikkelingswerk, les geven in Afrika, iets met kinderen die hulp nodig hebben. Ik wilde ook altijd weg uit Nederland. Hij is het gelukkigste hier in dit dorp. Hij is tevreden met elke avond thuis tv kijken of computeren. Af en toe een keer naar de bioscoop of heel misschien een keer ergens een biertje drinken. Als ik echt weg wil ga ik wel met vrienden. Maar vaak zitten we of naast elkaar tv te kijken als de kleine op bed ligt of de een zit boven achter de computer en de ander kijkt tv of leest een boek, doet de was etc. Echt een gesprek samen hebben we niet vaak. En als ik wat probeer aan te kaarten heb ik het gevoel dat hij niet luistert. Hij probeert het wel, maar het lukt niet echt. Hij voelt zich gelijk aangevallen, zelfs als ik zeg dat IK niet lekker in mijn vel zit omdat IK.... Of hij wil gelijk een oplossing verzinnen. Dan ga je volgende week toch met vriendinnen weg. Ja als dat alles zou oplossen was het mooi. Maar het zijn geen structurele oplossingen en zorgen er alleen maar voor dat ik me niet begrepen voel. Of hij zegt, ja ik kan er ook niets aan doen.
En nu voel ik me weer erg onrustig. Ik ben niet echt heel ongelukkig, maar ook zeker niet gelukkig. Als er niets verandert weet ik dat mijn leven zo nog jaren door kabbelt, saai en vol onrust in me, in een soort sleur, en constante twijfel (aan mezelf en alles). De jaren gaan wel door en als de kleine de deur uit is dan weet ik niet hoe het tussen ons gaat.
Ik merk dat ik steeds meer moeite krijg met het feit dat 1 kant van mij alleen aan bod komt. Doordat ik een deel van mezelf wegduw begin ik me steeds onzekerder te voelen, ik raak mezelf kwijt.
Maar hoe kan ik de andere kant van mezelf in dit plaatje inpassen? Kan dat? Wil ik dat? Aan de ene kant hou ik nog wel van hem, maar ik weet niet of het op de goede manier is. Ik vind hem niet meer aantrekkelijk. We hebben nog wel sex, maar niet zo vaak en ik merk dat ik vaak wel sex wil, maar als ik er aan begin (en hij wijst me niet af) dat ik dan halverwege geen zin meer heb. Al is dat de laatste tijd wel beter (maar moet bekennen dat de fantasieen ondertussen vaak niet over hem gaan). Ik erger me aan hem, ik erger me aan het feit dat hij zijn tanden niet poetst `s avonds (alleen ` sochtends of als ik `s avonds er nadrukkelijk om vraag en dan met een zucht), dat er weinig initiatief uit hem komt. Een dag met z`n tweeen is hooguit samen winkelen of naar de ikea en verder apart bezig in huis, dat hij zo degelijk is, dat ik over hem heen kan lopen.
Het lijkt hier vaak net of ik de dingen bepaal, maar de belangrijke dingen heb ik aan hem aangepast. Ik weet dat hij meer aan mij zou aanpassen, maar dan zit hij waarschijnlijk met de gevoelens van onvrede. Hij hoort in dit dorp (ik weet dat hij eigenlijk echt niet weg wil). Hij vindt prima zo gemoedelijk allemaal. Zijn familie in de buurt, die hij veel ziet. Zijn vrienden in de buurt, die hij bijna nooit ziet. Z`n kind, hij is een geweldige vader, als ik ze samen zie dat doet me wel wat. Maar ook bij hem mis ik de passie. De twinkeling in zijn ogen die hij kon hebben als hij over bepaalde dingen praatte. Die zie ik alleen nog als hij het over de kleine heeft of soms als hij het over mij heeft en trots op mij is. Of over z`n familie. Juist die passie, die twinkeling trokken me zo aan.
En nu? We kunnen nog jaren zo doorgaan. Maar ik merk dat ik er passief van word en licht depressief. Maar we hebben het ook goed samen. Het is niet heel vervelend. Alleen misschien wel alsof ik met mijn broer samenwoon. Maar uitelkaar gaan doe je ook niet zomaar. Een huwelijk is iets waar je voor vecht. Zeker met een kind. Ik wil niemand kwetsen. Ik wil geen levens overhoop gooien. En waar moet ik dan heen. Dan ga ik terug naar waar ik vandaan kom, maar dat is bijna 2 uur rijden. Hoe moet dat dan met de band tussen hem en z`n kind. dat kan niet. Aan de andere kant denk ik nu wel eens. Over 15 a 20 jaar, als de kleine groot is, dan is mijn tijd. Dan ga ik doen wat ik wil. Dan gaan we waarschijnlijk ook uit elkaar. maar is dat een basis om bij elkaar te blijven?
Eigenlijk wil ik een manier om alles bij elkaar in te passen. En dan hoef ik echt geen les te gaan geven in Afrika (zou leuk zijn), maar toch wil ik meer uitdaging en iets met mijn andere kant doen. Maar ik weet niet hoe. Ik weet ook eigenlijk niet wat ik wil. Ik kreeg van het weekend nog de opmerking heb je niet wat veel commitments voor iemand die zelf niet weet wat ze wil? Ja dat is zo. Maar ja die keuzes zijn gemaakt. Nu moet ik verder. Maar ik kom er niet helemaal uit hoe.
En ik weet dat ik het gesprek aan moet gaan, maar ik ben zo bang weer teleurgesteld te worden. Hij doet z`n best, maar hij begrijpt me meestal niet. En ik heb vaak het gevoel dat er niet echt naar me geluisterd wordt. Al moet ik ook toegeven dat ik het moeilijk vind om dit soort gesprekken te voeren en open te zijn, niet alleen naar hem toe. Ik vind het moeilijk om me kwetsbaar op te stellen. Maar bij sommigen kan ik het wel. En echt veel andere gesprekken hebben we ook niet meer. Behalve over ons kind.
Ik weet dat hij heel veel van mij houdt. Maar soms heb ik moeite om dat tegen hem te zeggen of om hem te zoenen. En ik hou echt wel van hem, maar ik weet niet of het op de goede manier is.
Als hij er niet is mis ik hem wel (maar hoe langer hij er niets is, hoe minder het wordt
), maar ik weet niet of ik hem dan echt mis of het komt doordat ik dan alleen ben en de aandacht mis en de gewoonte die het geworden is allemaal. Of dat ik gewoon een vriend mis die er altijd is.
Zo ik moest even mijn ei kwijt. Ik hoop dat jullie er enigzins wijs uit kunnen worden. Ik zou het knap vinden, want zelf kan ik dat dus niet
Wat ik hiermee wil weet ik ook niet. Maar ik heb iig even mijn hart gelucht.
Ik heb nu 7,5 jaar een relatie met m`n man waarvan we dus 2,5 jaar getrouwd zijn. We wonen nu 4 jaar samen. Ik was nog vrij jong en onervaren toen ik mijn man leerde kennen en eigenlijk niet toe aan een relatie, maar ja hij was zo leuk. Daardoor wel in een dal gekomen toen, want wilde voor hem gaan maar moest eerst aan wat dingen bij mezelf werken.
Is goed gekomen, somehow he managed to put up with me then. Maar in al die tijd vaak getwijfeld. Maar elke keer kwam ik tot de conclusie dat het mijn eigen onzekerheid en onrust waren.
Voor hem verhuisd naar een andere plaats, waar ik nog niet echt eigen vrienden heb. Ik werk ook niet in dezelfde plaats. Heb me hier nooit heel erg thuis gevoeld, maar was toch bijna nooit thuis.
Nu ik meer thuis ben, ben sinds een jaar moeder van een geweldig kind, merk ik dat ik steeds meer mis. Ik baal ervan dat alles hier zo ver weg is. Ik baal een beetje van de mentaliteit hier. Ik voel me hier gewoon niet thuis.
Ik ben iemand met hele verschillende kanten. Een kant wil rust, veiligheid, geborgenheid, huisje boompje beestje Een andere kant wil avontuur, heeft ambitie, wil risico`s, wil actie, wil haar idealen waar maken, wil reizen, wil de dromen van vroeger waar maken (ontwikkelingswerk, buitenland).
Nu heb ik echt een hele lieve man, hij heeft de wereld voor me over. Maar hij heeft genoeg aan de rust en het huisje boompje beestje. En ik merk steeds meer dat die onrust elke keer terugkomt en ondertussen ben ik er wel achter dat het komt doordat ik de avontuurlijke kant van mezelf onderdruk.
Ik wil graag weg uit deze plaats. Maar mijn man is hier gelukkig. We hebben ooit afgesproken weg te gaan, maar hij wil bijna nergens mee naartoe. Ja er is 1 plaats, maar dat is erg duur en op het moment niet realistisch. En ik weet als ik `m er aan houdt gaat hij mee, maar hij wordt er niet gelukkiger van. Hij is stiekem hier al aan het kijken naar een koophuis, want hij wil eigenlijk hier blijven. En aan de ene kant voelt het wel veilig, maar aan de andere kant heb ik me hier nooit thuis gevoeld en word ik hier stiekem gillend gek.
Nu ben ik druk en dacht lange tijd dat ik rust wil en dat die onrust daar vandaan komt. Maar nu ben ik er achter dat ik het andere deel van mezelf te veel onderdrukt heb de afgelopen jaren.
Mijn man is tevreden zo, maar ik wil meer. Ik mis mezelf. heb het gevoel mezelf kwijt geraakt te zijn. Ik wil uitdaging. Zoek mijn ambitie weer. Die is er wel, maar weet niet goed wat ik nou wil, wel dat ik meer wil dan mijn werk/opleiding van nu. Ik wil reizen (kan best met kind) maar volgens mij heeft mijn man die ambitie niet zo. Ooit hebben we het over een reis gehad van een paar maanden. Toen kwam het idee ook van mij. Hij deed enthousiast, maar als ik dingen wilde uitzoeken of regelen hield hij het af.
Ik heb vaker getwijfeld in mijn relatie, maar altijd dacht ik dat het kwam door mijn eigen onzekerheid. Ik stel hoge eisen aan mezelf en mijn omgeving. Ik ben erg streng voor mezelf. Leg de lat heel hoog, eigenlijk te hoog. Ben bijna nooit trots op iets wat ik heb behaald. Ben me altijd erg bewust van anderen en wil heel graag aardig en leuk gevonden worden. Denk altijd dat anderen net zo streng naar mij kijken als ik. Hierdoor dacht ik altijd dat het verder wel goed zat. Want na zo`n periode ging het altijd wel weer even goed. En het voelde veilig en vertrouwd. Hij neemt me zoals ik ben. Tenminste de kant die ik laat zien. Want de andere kant die vind ik zelf soms ook eng. Die past niet in mijn leventje van nu. Die heb ik al jaren weggestopt.
Maar dat wreekt me nu. Ik mis mezelf. Ik mis mijn vrijheid, mijn humor, mijn eigen leven. Ik weet dat hij het me gunt. Maar wat ik wil, dat zou hem doodongelukkig maken.
Als kind wilde ik al graag wat aan de ongelijkheid in de wereld doen. Ontwikkelingswerk, les geven in Afrika, iets met kinderen die hulp nodig hebben. Ik wilde ook altijd weg uit Nederland. Hij is het gelukkigste hier in dit dorp. Hij is tevreden met elke avond thuis tv kijken of computeren. Af en toe een keer naar de bioscoop of heel misschien een keer ergens een biertje drinken. Als ik echt weg wil ga ik wel met vrienden. Maar vaak zitten we of naast elkaar tv te kijken als de kleine op bed ligt of de een zit boven achter de computer en de ander kijkt tv of leest een boek, doet de was etc. Echt een gesprek samen hebben we niet vaak. En als ik wat probeer aan te kaarten heb ik het gevoel dat hij niet luistert. Hij probeert het wel, maar het lukt niet echt. Hij voelt zich gelijk aangevallen, zelfs als ik zeg dat IK niet lekker in mijn vel zit omdat IK.... Of hij wil gelijk een oplossing verzinnen. Dan ga je volgende week toch met vriendinnen weg. Ja als dat alles zou oplossen was het mooi. Maar het zijn geen structurele oplossingen en zorgen er alleen maar voor dat ik me niet begrepen voel. Of hij zegt, ja ik kan er ook niets aan doen.
En nu voel ik me weer erg onrustig. Ik ben niet echt heel ongelukkig, maar ook zeker niet gelukkig. Als er niets verandert weet ik dat mijn leven zo nog jaren door kabbelt, saai en vol onrust in me, in een soort sleur, en constante twijfel (aan mezelf en alles). De jaren gaan wel door en als de kleine de deur uit is dan weet ik niet hoe het tussen ons gaat.
Ik merk dat ik steeds meer moeite krijg met het feit dat 1 kant van mij alleen aan bod komt. Doordat ik een deel van mezelf wegduw begin ik me steeds onzekerder te voelen, ik raak mezelf kwijt.
Maar hoe kan ik de andere kant van mezelf in dit plaatje inpassen? Kan dat? Wil ik dat? Aan de ene kant hou ik nog wel van hem, maar ik weet niet of het op de goede manier is. Ik vind hem niet meer aantrekkelijk. We hebben nog wel sex, maar niet zo vaak en ik merk dat ik vaak wel sex wil, maar als ik er aan begin (en hij wijst me niet af) dat ik dan halverwege geen zin meer heb. Al is dat de laatste tijd wel beter (maar moet bekennen dat de fantasieen ondertussen vaak niet over hem gaan). Ik erger me aan hem, ik erger me aan het feit dat hij zijn tanden niet poetst `s avonds (alleen ` sochtends of als ik `s avonds er nadrukkelijk om vraag en dan met een zucht), dat er weinig initiatief uit hem komt. Een dag met z`n tweeen is hooguit samen winkelen of naar de ikea en verder apart bezig in huis, dat hij zo degelijk is, dat ik over hem heen kan lopen.
Het lijkt hier vaak net of ik de dingen bepaal, maar de belangrijke dingen heb ik aan hem aangepast. Ik weet dat hij meer aan mij zou aanpassen, maar dan zit hij waarschijnlijk met de gevoelens van onvrede. Hij hoort in dit dorp (ik weet dat hij eigenlijk echt niet weg wil). Hij vindt prima zo gemoedelijk allemaal. Zijn familie in de buurt, die hij veel ziet. Zijn vrienden in de buurt, die hij bijna nooit ziet. Z`n kind, hij is een geweldige vader, als ik ze samen zie dat doet me wel wat. Maar ook bij hem mis ik de passie. De twinkeling in zijn ogen die hij kon hebben als hij over bepaalde dingen praatte. Die zie ik alleen nog als hij het over de kleine heeft of soms als hij het over mij heeft en trots op mij is. Of over z`n familie. Juist die passie, die twinkeling trokken me zo aan.
En nu? We kunnen nog jaren zo doorgaan. Maar ik merk dat ik er passief van word en licht depressief. Maar we hebben het ook goed samen. Het is niet heel vervelend. Alleen misschien wel alsof ik met mijn broer samenwoon. Maar uitelkaar gaan doe je ook niet zomaar. Een huwelijk is iets waar je voor vecht. Zeker met een kind. Ik wil niemand kwetsen. Ik wil geen levens overhoop gooien. En waar moet ik dan heen. Dan ga ik terug naar waar ik vandaan kom, maar dat is bijna 2 uur rijden. Hoe moet dat dan met de band tussen hem en z`n kind. dat kan niet. Aan de andere kant denk ik nu wel eens. Over 15 a 20 jaar, als de kleine groot is, dan is mijn tijd. Dan ga ik doen wat ik wil. Dan gaan we waarschijnlijk ook uit elkaar. maar is dat een basis om bij elkaar te blijven?
Eigenlijk wil ik een manier om alles bij elkaar in te passen. En dan hoef ik echt geen les te gaan geven in Afrika (zou leuk zijn), maar toch wil ik meer uitdaging en iets met mijn andere kant doen. Maar ik weet niet hoe. Ik weet ook eigenlijk niet wat ik wil. Ik kreeg van het weekend nog de opmerking heb je niet wat veel commitments voor iemand die zelf niet weet wat ze wil? Ja dat is zo. Maar ja die keuzes zijn gemaakt. Nu moet ik verder. Maar ik kom er niet helemaal uit hoe.
En ik weet dat ik het gesprek aan moet gaan, maar ik ben zo bang weer teleurgesteld te worden. Hij doet z`n best, maar hij begrijpt me meestal niet. En ik heb vaak het gevoel dat er niet echt naar me geluisterd wordt. Al moet ik ook toegeven dat ik het moeilijk vind om dit soort gesprekken te voeren en open te zijn, niet alleen naar hem toe. Ik vind het moeilijk om me kwetsbaar op te stellen. Maar bij sommigen kan ik het wel. En echt veel andere gesprekken hebben we ook niet meer. Behalve over ons kind.
Ik weet dat hij heel veel van mij houdt. Maar soms heb ik moeite om dat tegen hem te zeggen of om hem te zoenen. En ik hou echt wel van hem, maar ik weet niet of het op de goede manier is.
Als hij er niet is mis ik hem wel (maar hoe langer hij er niets is, hoe minder het wordt
), maar ik weet niet of ik hem dan echt mis of het komt doordat ik dan alleen ben en de aandacht mis en de gewoonte die het geworden is allemaal. Of dat ik gewoon een vriend mis die er altijd is.Zo ik moest even mijn ei kwijt. Ik hoop dat jullie er enigzins wijs uit kunnen worden. Ik zou het knap vinden, want zelf kan ik dat dus niet
Wat ik hiermee wil weet ik ook niet. Maar ik heb iig even mijn hart gelucht.
woensdag 7 november 2007 om 12:23
Trouwens, je hebt best kans dat wanneer jij de dingen gaat doen met je leven die je wil doen en van je leven geniet, dat je man ook weer inspireert. Misschien ook niet en dan kan blijken dat jullie toch niet bij elkaar passen. Maar je weet het niet, vul niet teveel in voor hem. Wanneer jij anders in het leven staat, onstaat er vanzelf een nieuwe wisselwerking tussen jullie. En dat kan wel werken of niet werken.
woensdag 7 november 2007 om 12:51
Het zal waarschijnlijk wat hard klinken, maar wat een gedoe om een luxeprobleem. En eigenlijk niet een één luxeprobleem, maar wel tien. En niet één kan je goed benoemen. Zelfs je passie niet. Het enige waar je het over hebt, en zelf al van zegt dat het er nooit van zal komen, is je kinderdroom om naar Afrika te gaan.
Ik ben het volledig eens met die vriend : voor iemand die niet weet wat ze wil heb je aardig wat bepalende keuzes gemaakt. En dan vind ik dat je maar moet zorgen dat ze werken. Heb je er alles aan gedaan en werkt het nog niet? Dan moet je andere keuzes maken en weggaan. maar niet met als reden : Onrust.
Je laat je een beetje meevaren op de stroom die anderen inzetten. En je gaat mee in de glorie van het moment. Dat vind ik zo beperkt. Wat wil jij? Wat zijn de hoofdlijnen in je leven? Je weet alleen te benoemen wat je niet wil. Waar wil je zijn over 10 jaar? Wie wil je zijn?
Een psycholoog kan jou echt niet helpen je doel in het leven te vinden, of je onrust weg nemen. Zo iemand kan je hooguit aan het denken zetten. Zoek het nou eens niet buiten jezelf, maar praat met jezelf. En met je man. Of hij dat nou moeilijk vind of niet, gekwetst raakt of niet, boos wordt of niet, doe jóuw verhaal. Denk nu eens niet voor hém, maar laat het gewoon gebeuren.
Je hebt een goede basis, werk van daaruit verder.
Ik ben het volledig eens met die vriend : voor iemand die niet weet wat ze wil heb je aardig wat bepalende keuzes gemaakt. En dan vind ik dat je maar moet zorgen dat ze werken. Heb je er alles aan gedaan en werkt het nog niet? Dan moet je andere keuzes maken en weggaan. maar niet met als reden : Onrust.
Je laat je een beetje meevaren op de stroom die anderen inzetten. En je gaat mee in de glorie van het moment. Dat vind ik zo beperkt. Wat wil jij? Wat zijn de hoofdlijnen in je leven? Je weet alleen te benoemen wat je niet wil. Waar wil je zijn over 10 jaar? Wie wil je zijn?
Een psycholoog kan jou echt niet helpen je doel in het leven te vinden, of je onrust weg nemen. Zo iemand kan je hooguit aan het denken zetten. Zoek het nou eens niet buiten jezelf, maar praat met jezelf. En met je man. Of hij dat nou moeilijk vind of niet, gekwetst raakt of niet, boos wordt of niet, doe jóuw verhaal. Denk nu eens niet voor hém, maar laat het gewoon gebeuren.
Je hebt een goede basis, werk van daaruit verder.
woensdag 7 november 2007 om 13:52
woensdag 7 november 2007 om 14:31
Feliciaatje verschillen tussen partners hoeven idd geen problemen op te leveren. Zo lang je er samen maar uitkomt. Daar is goede communicatie voor nodig. Misschien is dat wel het grootste punt wat er bij ons schort. Het is alleen moeilijk om dat goed op gang te krijgen.
Kinke, bedankt voor je reactie je weet het zo mooi te verwoorden. Ik moet idd uitpluizen wat ik wil. Me eens niet laten leiden door angst. Mocht er uitkomen dat het niet gaat dan is dat zo (zeg ik nu dapper, haha) Maar ik hoop echt dat we er sterker uitkomen. En grenzen aangeven dat ligt er aan in welke situatie ik zit of ik dat kan. Hiermee ben ik er duidelijk niet zo goed in.
Evidenza, weggaan om onrust is zeker niet iets wat ik van plan ben. Ik wil niet bij hem weg. Alleen de angst om nog verder uit elkaar te groeien weerhoud me er wel van om voor mezelf dingen verder uit te zoeken en dat is natuurlijk ook niet goed. Zolang ik dat niet doe houd ik die onrust.
En als ik wist wat ik wilde had ik dit probleem niet. Blijkbaar kom ik daar alleen niet uit, dus vandaar dat ik misschien wat hulp kan gebruiken. Iemand die naar me luistert en me zo zelf tot inzichten kan doen komen. En iemand die helpt wat minder streng voor mezelf te zijn. Iemand die me helpt in te zien wat ik wel goed doe en daar tevreden mee te zijn in plaats van altijd vinden dat ik overal te kort schiet. Volgens mij zijn psychologen daar wel voor. Maar ik ben bang voor de gevolgen die dat allemaal kan hebben.
Ik weet dat ik aardig wat bepalende keuzes heb gemaakt en daar wil ik juist uit werken. Ik wil alleen mijn eigen ik helemaal kunnen combineren met mijn huidige situatie. Ik hoop echt dat me dat gaat lukken. Maar dat is al weer een mooie uitdaging toch.
Samen praten is een goede uitdaging, alleen hij klapt zo snel dicht waardoor ik weer ga lopen door 'zeuren' of het gesprek stokt gewoon. Ik moet ook uitkijken dat ik niet over hem heen wals dan. Ik ben verbaal veel sterker dan hij is, ik kan dingen beter verwoorden waardoor hij het wel ens moeilijk vind. Ook denk ik meer over dingen na. Over gevoelens praat hij niet snel. Ik vraag er wel eens naar of vraag wat het hem doet. Maar dan zegt hij er weinig over. Hooguit dat hij daar niet overnadenkt of het niet weet. Goh lekker stelletje zijn we zo samen he.
Kinke, bedankt voor je reactie je weet het zo mooi te verwoorden. Ik moet idd uitpluizen wat ik wil. Me eens niet laten leiden door angst. Mocht er uitkomen dat het niet gaat dan is dat zo (zeg ik nu dapper, haha) Maar ik hoop echt dat we er sterker uitkomen. En grenzen aangeven dat ligt er aan in welke situatie ik zit of ik dat kan. Hiermee ben ik er duidelijk niet zo goed in.
Evidenza, weggaan om onrust is zeker niet iets wat ik van plan ben. Ik wil niet bij hem weg. Alleen de angst om nog verder uit elkaar te groeien weerhoud me er wel van om voor mezelf dingen verder uit te zoeken en dat is natuurlijk ook niet goed. Zolang ik dat niet doe houd ik die onrust.
En als ik wist wat ik wilde had ik dit probleem niet. Blijkbaar kom ik daar alleen niet uit, dus vandaar dat ik misschien wat hulp kan gebruiken. Iemand die naar me luistert en me zo zelf tot inzichten kan doen komen. En iemand die helpt wat minder streng voor mezelf te zijn. Iemand die me helpt in te zien wat ik wel goed doe en daar tevreden mee te zijn in plaats van altijd vinden dat ik overal te kort schiet. Volgens mij zijn psychologen daar wel voor. Maar ik ben bang voor de gevolgen die dat allemaal kan hebben.
Ik weet dat ik aardig wat bepalende keuzes heb gemaakt en daar wil ik juist uit werken. Ik wil alleen mijn eigen ik helemaal kunnen combineren met mijn huidige situatie. Ik hoop echt dat me dat gaat lukken. Maar dat is al weer een mooie uitdaging toch.
Samen praten is een goede uitdaging, alleen hij klapt zo snel dicht waardoor ik weer ga lopen door 'zeuren' of het gesprek stokt gewoon. Ik moet ook uitkijken dat ik niet over hem heen wals dan. Ik ben verbaal veel sterker dan hij is, ik kan dingen beter verwoorden waardoor hij het wel ens moeilijk vind. Ook denk ik meer over dingen na. Over gevoelens praat hij niet snel. Ik vraag er wel eens naar of vraag wat het hem doet. Maar dan zegt hij er weinig over. Hooguit dat hij daar niet overnadenkt of het niet weet. Goh lekker stelletje zijn we zo samen he.
woensdag 7 november 2007 om 14:43
Ach meid, je moet gewoon het idee van je afzetten dat alles in het leven nagelvast is.
Ik heb even wat luchtig rekenwerk op je OP losgelaten en daaruit geconcludeerd dat je ws ergens in de twintig bent. Nou, over 20 of 25 jaar als je kids de deur uit zijn, ben je dus ca. 50, dan kun (als het leven niet al te erg tegenzit) alsnog van alles doen hoor.
woensdag 7 november 2007 om 14:52
Mabel ik ben idd 2e helft 20. En als de kids de deur uit zijn kan er nog een hoop dat weet ik. Het is ook niet zo dat ik nu al die dromen van toen wil verwezenlijken. Sommige dromen zou ik niet eens meer willen verwezenlijken, haha. Het is meer dat ik een kant in mezelf, die ik dus niet goed onder woorden kan brengen dat is duidelijk, heb weggeduwd de afgelopen jaren. dat ik een deel van mezelf heb ontkent. En dat begint me parten te spelen. Misschien als ik die kant ook kan accepteren en invoegen in mijn leven (kan `m geloof ik ook aardig veroordelen soms) dat ik die onrust dan eindelijk wat van me af kan zetten en wat minder veroordelend kan zijn naar mezelf. En als we er samen mee om kunnen gaan dan kan het ons idd samen sterker maken hoop ik.
woensdag 7 november 2007 om 16:11
Beste frutske,
Ik heb alleen de eerste pagina met reacties gelezen maar ik wil alvast reageren. Ik zal na het posten nog verder lezen en misschien wat toevoegen.
Je verhaal heeft me heel erg geraakt. Ik maak niet hetezelfde mee als jij, maar om de een of andere reden (die ik nog niet kan plaatsen) komt het gevoel dat erachter zit me heel bekend voor.
Misschien is het wel de tweesplitsing in jezelf: je heb altijd een bepaalde behoefte naar een soort spanning gehad, maar je geeft ook toe aan dingen die comfortabel voelen.... Ik denk niet dat jij bij je man was gebleven als het niet comfortbale voelde, ik denk juist dat dit een hele belangrijke pijler is voor jullie relatie. En daarmee ook jullie valkuil. Hij houdt van een gemoedelijk, voortkabbelend leven. Jij voelt je daar ook goed bij. Ik lees tussen de regels door bij jou dat je heel veel onzekerheden hebt. Daarom gedij(de) je waarschijnlijk ook tijden wél goed binnen deze relatie.
Er zit echter ook een kant in je waar je niet aan toe hebt gegevn, namelijk je wildere/ idealistische/ expirimentelere/ extravertere/ ontdekkende kant. Waarom heb je daar niet aan toe gegeven? Was het verlegenheid? Onzekerheid? Schaamte? Al deze gevoelens komen engszins op hetzelfde neer. Met deze gevoelens zou je misschien wel heel veel baat kunnen hebben bij theraie. Dat klinkt ernstiger dan het is. Je hebt heel veel verschillende therapievormen en zoveel verschillende therpeuten. Laat je leven niet langer beslissen door onzekerheid. Het toegeven van het feit dat je onbehagen voelt en het zoeken van een beetje hulp daarbij is een hele grote stap vooruit. Zie het als een groot eschenk naar jezelf!
Als je het toch écht niet wil, probeer dan zelf na te denken wát het CONCREET is dat je mist. "Spanning" is nog heel abstract en ook niet toetsbaar. Je kunt pas met kleine stapjes ontdekken of het wat voor je is als je het ook weet te concretiseren.
Mis je het volop in het leven staan? Waarom kijk je niet of je vrijwilligerswerk kan doen in jouw buurt? Is niet meteen Afrika, maar misschien levert het een vergelijkbaar gevoel op.
Mis je onverwachte gebeurtenissen en steden waarin het 'leeft'? Waarom kleed je je kleine niet warm aan en ga je met de trein naar een grote stad. Bijv. in Amsterdam langs de gracht lopen met de wandelwagen en genieten van het feit dat je VRIJ bent.
Mis je erkenning voor het feit dat je niet alleen moeder en vrouw bent? Waarom leg je dit je man niet uit? Waarom gaan jullie niet samen een dagje weg? Hij klinkt als de man die jou wel in de watten wil leggen.
Mis je de spanning van bevestiging van andere mannen? Ga eens met je vriendinnen naar de kroeg en lach samen tegen/om alle mannen die hun hoofden nog naar je omdraaien en kruip daarna tegen je man aan in bed...
Wat ik wil zegen met deze voorbeelden is dat het nu een goed moment is in je leven om op ontdekkingstoch te gaan naar jezelf. Ook al lijken bovenstaande voorbeelden niet constructief op lange termijn, ze leiden wel tot kleine stapjes, en dat is beter dan niks doen (en ongelukkig zitten te wezen). Misschien maken die kleine dingen je al zelfverzekerder en gelukkiger en zijn het nét die dingen die je nodig hebt om in het leven zoals je dat nu hebt nog heel lang gelukkig te blijven.
Misschien is dat niet zo. Praat daarom open met je man hierover. Betrek hem bij je gevoelens. Schrijf ze voor jezelf op, zodat je over een paar maanden al kunt zien of je je dan anders voelt.
Iemand sprak al over dat je ziel honger had en dat vond ik zo mooi gezegd. Voed je ziel weer. Zoek het geluk bewust op. Bouw het op met kleine (concrete en "controleerbare") dingen.
Ik begon deze post met dat je verhaal me geraakt had en het iets herkenbaars had. Ik weet door dit bovenstaande aan je te schrijven wat het is. Het is mijn grote angst om dit ooit te gaan voelen.
Ik ben ook iemand van twee kanten en geef je toe aan de één ligt het gevaar op de loer dat de andere kant ondergesneeuwd raakt. Door bovenstaande aan jou te schrijven ben ik ook zef heel wat wijzer geworden over mijn eigen angst. Ik heb nu het gevoel dat de angst wel gegrond is, maar dat je (men) er niet aan over geleverd bent (is). Je kan altijd zelf weer dingen (al zijn het kleine dingetjes) ondernemen om weer dichter bij je verlangens te komen.
Dank je wel voor het openen van dit topic, ik heb er ook echt iets heel waardevols aan. Ik hoop dat mijn post (en die van de anderen!) je helpen om "dichter bij je ziel te komen" (zoals een andere forummer zei). Heel veel sterkte met deze ontdekkingstocht! (f)
(ik ben normaal niet zo sentimenteel en spiritueel, maar in jouw situatie lijkt het me eigenlijk wel een heel mooi uitgangspunt. Het benadert alles veel positiever dan: verlaat je man, pak je kind op, vertrek naar Afrika en zie maar waar het schip strandt.... ik denk dat jij er misschien nu veel méér uit kan halen als je het eerst dichter bij jezelf gaat zoeken. Door ook te werken aan je onzekerheid en te zoeken wát je de onvrede bezorgt.)
Ik heb alleen de eerste pagina met reacties gelezen maar ik wil alvast reageren. Ik zal na het posten nog verder lezen en misschien wat toevoegen.
Je verhaal heeft me heel erg geraakt. Ik maak niet hetezelfde mee als jij, maar om de een of andere reden (die ik nog niet kan plaatsen) komt het gevoel dat erachter zit me heel bekend voor.
Misschien is het wel de tweesplitsing in jezelf: je heb altijd een bepaalde behoefte naar een soort spanning gehad, maar je geeft ook toe aan dingen die comfortabel voelen.... Ik denk niet dat jij bij je man was gebleven als het niet comfortbale voelde, ik denk juist dat dit een hele belangrijke pijler is voor jullie relatie. En daarmee ook jullie valkuil. Hij houdt van een gemoedelijk, voortkabbelend leven. Jij voelt je daar ook goed bij. Ik lees tussen de regels door bij jou dat je heel veel onzekerheden hebt. Daarom gedij(de) je waarschijnlijk ook tijden wél goed binnen deze relatie.
Er zit echter ook een kant in je waar je niet aan toe hebt gegevn, namelijk je wildere/ idealistische/ expirimentelere/ extravertere/ ontdekkende kant. Waarom heb je daar niet aan toe gegeven? Was het verlegenheid? Onzekerheid? Schaamte? Al deze gevoelens komen engszins op hetzelfde neer. Met deze gevoelens zou je misschien wel heel veel baat kunnen hebben bij theraie. Dat klinkt ernstiger dan het is. Je hebt heel veel verschillende therapievormen en zoveel verschillende therpeuten. Laat je leven niet langer beslissen door onzekerheid. Het toegeven van het feit dat je onbehagen voelt en het zoeken van een beetje hulp daarbij is een hele grote stap vooruit. Zie het als een groot eschenk naar jezelf!
Als je het toch écht niet wil, probeer dan zelf na te denken wát het CONCREET is dat je mist. "Spanning" is nog heel abstract en ook niet toetsbaar. Je kunt pas met kleine stapjes ontdekken of het wat voor je is als je het ook weet te concretiseren.
Mis je het volop in het leven staan? Waarom kijk je niet of je vrijwilligerswerk kan doen in jouw buurt? Is niet meteen Afrika, maar misschien levert het een vergelijkbaar gevoel op.
Mis je onverwachte gebeurtenissen en steden waarin het 'leeft'? Waarom kleed je je kleine niet warm aan en ga je met de trein naar een grote stad. Bijv. in Amsterdam langs de gracht lopen met de wandelwagen en genieten van het feit dat je VRIJ bent.
Mis je erkenning voor het feit dat je niet alleen moeder en vrouw bent? Waarom leg je dit je man niet uit? Waarom gaan jullie niet samen een dagje weg? Hij klinkt als de man die jou wel in de watten wil leggen.
Mis je de spanning van bevestiging van andere mannen? Ga eens met je vriendinnen naar de kroeg en lach samen tegen/om alle mannen die hun hoofden nog naar je omdraaien en kruip daarna tegen je man aan in bed...
Wat ik wil zegen met deze voorbeelden is dat het nu een goed moment is in je leven om op ontdekkingstoch te gaan naar jezelf. Ook al lijken bovenstaande voorbeelden niet constructief op lange termijn, ze leiden wel tot kleine stapjes, en dat is beter dan niks doen (en ongelukkig zitten te wezen). Misschien maken die kleine dingen je al zelfverzekerder en gelukkiger en zijn het nét die dingen die je nodig hebt om in het leven zoals je dat nu hebt nog heel lang gelukkig te blijven.
Misschien is dat niet zo. Praat daarom open met je man hierover. Betrek hem bij je gevoelens. Schrijf ze voor jezelf op, zodat je over een paar maanden al kunt zien of je je dan anders voelt.
Iemand sprak al over dat je ziel honger had en dat vond ik zo mooi gezegd. Voed je ziel weer. Zoek het geluk bewust op. Bouw het op met kleine (concrete en "controleerbare") dingen.
Ik begon deze post met dat je verhaal me geraakt had en het iets herkenbaars had. Ik weet door dit bovenstaande aan je te schrijven wat het is. Het is mijn grote angst om dit ooit te gaan voelen.
Ik ben ook iemand van twee kanten en geef je toe aan de één ligt het gevaar op de loer dat de andere kant ondergesneeuwd raakt. Door bovenstaande aan jou te schrijven ben ik ook zef heel wat wijzer geworden over mijn eigen angst. Ik heb nu het gevoel dat de angst wel gegrond is, maar dat je (men) er niet aan over geleverd bent (is). Je kan altijd zelf weer dingen (al zijn het kleine dingetjes) ondernemen om weer dichter bij je verlangens te komen.
Dank je wel voor het openen van dit topic, ik heb er ook echt iets heel waardevols aan. Ik hoop dat mijn post (en die van de anderen!) je helpen om "dichter bij je ziel te komen" (zoals een andere forummer zei). Heel veel sterkte met deze ontdekkingstocht! (f)
(ik ben normaal niet zo sentimenteel en spiritueel, maar in jouw situatie lijkt het me eigenlijk wel een heel mooi uitgangspunt. Het benadert alles veel positiever dan: verlaat je man, pak je kind op, vertrek naar Afrika en zie maar waar het schip strandt.... ik denk dat jij er misschien nu veel méér uit kan halen als je het eerst dichter bij jezelf gaat zoeken. Door ook te werken aan je onzekerheid en te zoeken wát je de onvrede bezorgt.)
woensdag 7 november 2007 om 16:21
Iedere dag, ieder uur, iedere minuut, iedere seconde heb je een keuze.
Welke keuze maak je?
Kies je voor jezelf of kies je voor je gemak.........
Of weerhouden de konsekwenties je van de keuze?
Misschien zijn er wel andere mogelijkheden. Begin eens met het delen van je verhaal met je partner.
Niets is zo frustrerend om er, als partner, achter te komen dat het geluk dat je meende te hebben, niet bestaat omdat je partner het niet aandurfde om zijn/haar echte gevoel met je te delen.
Welke keuze maak je?
Kies je voor jezelf of kies je voor je gemak.........
Of weerhouden de konsekwenties je van de keuze?
Misschien zijn er wel andere mogelijkheden. Begin eens met het delen van je verhaal met je partner.
Niets is zo frustrerend om er, als partner, achter te komen dat het geluk dat je meende te hebben, niet bestaat omdat je partner het niet aandurfde om zijn/haar echte gevoel met je te delen.
donderdag 8 november 2007 om 14:37
Veel herkenning hier in jullie verhalen.
Zo'n dikke drie jaar geleden is mijn huis afgebrand. Mijn ex en ik hadden toen al een tijdje een relatie en woonden zo half-half samen. Vanaf die brand hebben we gezegd: oke, vanaf dit punt gaan we samen een toekomst opbouwen. We beginnen samen met nul en kunnen nu de hele wereld aan.
Uiteindelijk kwam het erop neer dat ik begon met nul (echt nul, ik had niets meer, alleen de kleren die ik toen aanhad) en hij ging gewoon verder met zijn oude leven.
In ons nieuwe huis kwamen allemaal oude spullen van hem, erfstukken, oude foto's, etc. Alles was of van hem, of nieuw. Ik had niets van mezelf en hoe langer het duurde, hoe meer ik me in mezelf terug trok. Er was steeds minder ruimte voor mezelf en mijn wensen en ik paste me volledig aan aan zijn wensen.
We zijn vorig jaar verhuisd naar het buitenland.
Hier aangekomen, ontdekte ik dat ik toch nog wel iets kon en ook wilde! Ik vond een baantje, ben iets gaan doen wat ik nog nooit gedaan had en kreeg dit vrij snel onder de knie, had weer plezier in wat ik deed, voelde me gewaardeerd en deed leuke contacten op. En hoe meer ik genoot van het nieuwe leven, hoe meer mijn ex zich terugtrok in zichzelf en ons priveleven voor mij af begon te schermen. Het was alsof ik een heel eigen leven had, los van ons gezin en gewoon hier logeerde! Ik begon me zelfs een slechte moeder te voelen en dacht wel eens dat het beter was als ik ergens anders zou gaan wonen, want ik kon toch niet goed voor hem zorgen.
Uiteindelijk is de bom gebarsten en voor mij was het vrijwel meteen duidelijk. Deze relatie heeft geen toekomst meer. We deelden echt niets meer. Misschien als we eerder waren gaan communiceren, wat ik ook zeker wel geprobeerd heb, dat het goed had kunnen komen, maar ik vraag het me echt af. Vanaf het begin van onze relatie is er al teveel scheef gegroeid, denk ik nu.
Mijn beste vriendin zei op een gegeven moment tegen mij, je bent weer zoals vroeger. En zo voelt het nog steeds.
Ik ben nu ook alleen, woon met onze zoon in de Alpen, maar weet dat ik de juiste keuzes heb gemaakt. Ik voel me gelukkig nu.
Begrijp me niet verkeerd, mijn ex was en is echt een fijn mens en zeker een goede man, maar niet voor mij. Zolang ik geen eigen mening had, me eten voor liet schotelen, de zorg van onze zoon uit handen gaf, ging het prima tussen ons! Maar zodra ik veranderde en weer zelf wilde leven en nadenken, liep het fout.
Ik kan je dus helaas niets vertellen over hoe het er in een relatie uit gaat zien als de een voor 'zichzelf' gaat kiezen. Volgens mij moet het wel goed kunnen gaan, omdat je immers een basis hebt. Mits je communicatie goed verloopt, en dat was bij ons een van de struikelblokken.
Zo'n dikke drie jaar geleden is mijn huis afgebrand. Mijn ex en ik hadden toen al een tijdje een relatie en woonden zo half-half samen. Vanaf die brand hebben we gezegd: oke, vanaf dit punt gaan we samen een toekomst opbouwen. We beginnen samen met nul en kunnen nu de hele wereld aan.
Uiteindelijk kwam het erop neer dat ik begon met nul (echt nul, ik had niets meer, alleen de kleren die ik toen aanhad) en hij ging gewoon verder met zijn oude leven.
In ons nieuwe huis kwamen allemaal oude spullen van hem, erfstukken, oude foto's, etc. Alles was of van hem, of nieuw. Ik had niets van mezelf en hoe langer het duurde, hoe meer ik me in mezelf terug trok. Er was steeds minder ruimte voor mezelf en mijn wensen en ik paste me volledig aan aan zijn wensen.
We zijn vorig jaar verhuisd naar het buitenland.
Hier aangekomen, ontdekte ik dat ik toch nog wel iets kon en ook wilde! Ik vond een baantje, ben iets gaan doen wat ik nog nooit gedaan had en kreeg dit vrij snel onder de knie, had weer plezier in wat ik deed, voelde me gewaardeerd en deed leuke contacten op. En hoe meer ik genoot van het nieuwe leven, hoe meer mijn ex zich terugtrok in zichzelf en ons priveleven voor mij af begon te schermen. Het was alsof ik een heel eigen leven had, los van ons gezin en gewoon hier logeerde! Ik begon me zelfs een slechte moeder te voelen en dacht wel eens dat het beter was als ik ergens anders zou gaan wonen, want ik kon toch niet goed voor hem zorgen.
Uiteindelijk is de bom gebarsten en voor mij was het vrijwel meteen duidelijk. Deze relatie heeft geen toekomst meer. We deelden echt niets meer. Misschien als we eerder waren gaan communiceren, wat ik ook zeker wel geprobeerd heb, dat het goed had kunnen komen, maar ik vraag het me echt af. Vanaf het begin van onze relatie is er al teveel scheef gegroeid, denk ik nu.
Mijn beste vriendin zei op een gegeven moment tegen mij, je bent weer zoals vroeger. En zo voelt het nog steeds.
Ik ben nu ook alleen, woon met onze zoon in de Alpen, maar weet dat ik de juiste keuzes heb gemaakt. Ik voel me gelukkig nu.
Begrijp me niet verkeerd, mijn ex was en is echt een fijn mens en zeker een goede man, maar niet voor mij. Zolang ik geen eigen mening had, me eten voor liet schotelen, de zorg van onze zoon uit handen gaf, ging het prima tussen ons! Maar zodra ik veranderde en weer zelf wilde leven en nadenken, liep het fout.
Ik kan je dus helaas niets vertellen over hoe het er in een relatie uit gaat zien als de een voor 'zichzelf' gaat kiezen. Volgens mij moet het wel goed kunnen gaan, omdat je immers een basis hebt. Mits je communicatie goed verloopt, en dat was bij ons een van de struikelblokken.
donderdag 8 november 2007 om 18:53
Wat een goede reacties weer.
quote:
frutske schreef op 07 november 2007 @ 14:31:
Feliciaatje verschillen tussen partners hoeven idd geen problemen op te leveren. Zo lang je er samen maar uitkomt. Daar is goede communicatie voor nodig. Misschien is dat wel het grootste punt wat er bij ons schort. Het is alleen moeilijk om dat goed op gang te krijgen.
Ja dat vergt ms op dit punt wel enige inspanning; en stel dat het lukt, dat je man ook eens het achterste van zn tong durft te laten zien, dan moet je ms ook nog leren incasseren.
Ik denk dat ik wel redelijk kan incasseren. Zal niet altijd gelijk reageren of gelijk goed reageren, heb wel vaak even tidj nodig om dingen te laten bezinken en overdenken, zodat ik kan kijken wat ik er mee kan en van vind.
Kinke, bedankt voor je reactie je weet het zo mooi te verwoorden. Ik moet idd uitpluizen wat ik wil. Me eens niet laten leiden door angst. Mocht er uitkomen dat het niet gaat dan is dat zo (zeg ik nu dapper, haha) Maar ik hoop echt dat we er sterker uitkomen. En grenzen aangeven dat ligt er aan in welke situatie ik zit of ik dat kan. Hiermee ben ik er duidelijk niet zo goed in.
Dat komt ws omdat je eigenlijk geen grenzen hebt; je vind het zo te lezen vooralsnog gemakkelijker om een ander (vooral je man) te laten bepalen wat er gebeurt.
[fgcolor=#000000]Ik heb wel grenzen, maar ben idd misschien een beetje te flexibel. Wilde het zo graag laten slagen dat ik me misschien te veel heb aangepast. En het voelde ook wel veilig zo. Maar nu moet ik idd gaan uitzoeken wat ik precies wil.[/fgcolor]
Evidenza, weggaan om onrust is zeker niet iets wat ik van plan ben. Ik wil niet bij hem weg.
Nee, want je hebt ws de onderhuidse angst dat je dan opeens alleen met jezelf te maken hebt; Niemand die je leven leidt.
[fgcolor=#000000]Dat denk ik niet, misschien ook wel, ik weet het niet. Ben wel bang voor waar ik dan sta, wat ik dan moet. Dit is toch wel veilig en vertrouwd. Plus ik vind dat je moet vechten voor een relatie en een huwelij, zeker met een kind in het spel. En het is niet zo dat ik niet om hem geef of niets meer voor hem voel. Ik weet alleen niet precies wat ik voel.[/fgcolor]Alleen de angst om nog verder uit elkaar te groeien weerhoud me er wel van om voor mezelf dingen verder uit te zoeken en dat is natuurlijk ook niet goed.
Nee, je hoeft ook helemaal niet uit elkaar te groeien; je kunt hem tot deelgenoot/symphatisant maken in dit proces.
[fgcolor=#000000]Ja dat kan en dat wil ik ook wel, maar ik denk dat de communicatie al aardig scheef is gegroeid hier. Dus daar zal nog hard aan getrokken moeten worden. En ik weet dat hij het eng vind als ik die dingen ga doen. Hij zla ook heel trots op me zijn, maar ook bang me te verliezen. Gister zat ik achter de computer toen hij thuiskwam. Ik moest een beetje zenuwachtig lachen (zat hier te lezen) om een opmerking die ik erg herkenden. Dus hij vroeg waarom ik lachte. Toen ik aangaf dat het soms makkelijker is om te lachen dan te huilen vroeg hij gelijk wat HIJ fout had gedaan. (Dit is wel vaker zo en ik heb hem al zo vaak gezegd dat als ik niet lekker in mijn vel zit dit niet gelijk hoeft te betekenen dat hij iets fout heeft gedaan.) Toen ik aangaf dat hij niets fout had gedaan, maar dat ik gewoon niet goed in mijn vel zit en veel te overdenken heb en dat we het daar beter over konden hebben als we meer tijd hadden (meer dan de 5 min die we nu letterlijk hadden). Gaf hij ook al aan dat hij het altijd gelijk op zichzelf betrekt. Heb uiteindelijk wel aangegeven dat ik het gevoel heb mezelf kwijt te zijn en een puntje van de sluier opgelicht, maar er was echt geen tijd om er dieper op in te gaan.[/fgcolor]Maar dat is al weer een mooie uitdaging toch.
Inderdaad, de zoektocht is ws net zo boeiend als het doel.
Ja dat denk ik ook.Samen praten is een goede uitdaging, alleen hij klapt zo snel dicht waardoor ik weer ga lopen door 'zeuren' of het gesprek stokt gewoon. Ik moet ook uitkijken dat ik niet over hem heen wals dan. Ik ben verbaal veel sterker dan hij is, ik kan dingen beter verwoorden waardoor hij het wel ens moeilijk vind. Ook denk ik meer over dingen na. Over gevoelens praat hij niet snel. Ik vraag er wel eens naar of vraag wat het hem doet. Maar dan zegt hij er weinig over. Hooguit dat hij daar niet overnadenkt of het niet weet. Goh lekker stelletje zijn we zo samen he.
Als je met iemand wilt gaan praten die dat niet (meer) gewend is, moet je in t begin vooral kunnen luisteren en zwijgen. Zo iemand komt op gang als een lang niet gebruikte machine, Krakend en piepend, met veel ALTIJD's en NOOIT's, halve zinnen, kromme zinnen, zwart-wit verwoorde wensen, frustraties. Dan moet je daar dus vooral niet overheen walsen met je eigen beter verwoorde uitleg. Je kunt hooguit voorzichtig vragen, "heb je daar een voorbeeld van/ kun je dat nog wat uitgebreider uitleggen".
Oftwel (mijn ervaring) als je wilt praten met je man, moet je eerst leren om je kaken op elkaar te klemmen .....
[fgcolor=#000000]Ook niets zeggen en luisteren heb ik geprobeerd. Hem proberen te prikkelen. Ik heb hem ooit een brief geschreven en hem rustig de tijd gegeven om erover na te denken (ging toen over wat anders) en het op zijn eigen tijd en in zijn eigen woorden te beantwoorden. Dat heeft hij uiteindelijk gedaan, maar dat heeft wel weken gekost. Ik probeer er juist niet overheen te walsen. [/fgcolor]
En mocht je mijn opmerkingen te streng vinden......... ik wil je niet afkraken, alleen wat stof tot nadenken geven.
Ik vind je opmerkingen zeker niet te streng. Ik heb juist veel aan dit soort opmerkingen.
quote:
frutske schreef op 07 november 2007 @ 14:31:
Feliciaatje verschillen tussen partners hoeven idd geen problemen op te leveren. Zo lang je er samen maar uitkomt. Daar is goede communicatie voor nodig. Misschien is dat wel het grootste punt wat er bij ons schort. Het is alleen moeilijk om dat goed op gang te krijgen.
Ja dat vergt ms op dit punt wel enige inspanning; en stel dat het lukt, dat je man ook eens het achterste van zn tong durft te laten zien, dan moet je ms ook nog leren incasseren.
Ik denk dat ik wel redelijk kan incasseren. Zal niet altijd gelijk reageren of gelijk goed reageren, heb wel vaak even tidj nodig om dingen te laten bezinken en overdenken, zodat ik kan kijken wat ik er mee kan en van vind.
Kinke, bedankt voor je reactie je weet het zo mooi te verwoorden. Ik moet idd uitpluizen wat ik wil. Me eens niet laten leiden door angst. Mocht er uitkomen dat het niet gaat dan is dat zo (zeg ik nu dapper, haha) Maar ik hoop echt dat we er sterker uitkomen. En grenzen aangeven dat ligt er aan in welke situatie ik zit of ik dat kan. Hiermee ben ik er duidelijk niet zo goed in.
Dat komt ws omdat je eigenlijk geen grenzen hebt; je vind het zo te lezen vooralsnog gemakkelijker om een ander (vooral je man) te laten bepalen wat er gebeurt.
[fgcolor=#000000]Ik heb wel grenzen, maar ben idd misschien een beetje te flexibel. Wilde het zo graag laten slagen dat ik me misschien te veel heb aangepast. En het voelde ook wel veilig zo. Maar nu moet ik idd gaan uitzoeken wat ik precies wil.[/fgcolor]
Evidenza, weggaan om onrust is zeker niet iets wat ik van plan ben. Ik wil niet bij hem weg.
Nee, want je hebt ws de onderhuidse angst dat je dan opeens alleen met jezelf te maken hebt; Niemand die je leven leidt.
[fgcolor=#000000]Dat denk ik niet, misschien ook wel, ik weet het niet. Ben wel bang voor waar ik dan sta, wat ik dan moet. Dit is toch wel veilig en vertrouwd. Plus ik vind dat je moet vechten voor een relatie en een huwelij, zeker met een kind in het spel. En het is niet zo dat ik niet om hem geef of niets meer voor hem voel. Ik weet alleen niet precies wat ik voel.[/fgcolor]Alleen de angst om nog verder uit elkaar te groeien weerhoud me er wel van om voor mezelf dingen verder uit te zoeken en dat is natuurlijk ook niet goed.
Nee, je hoeft ook helemaal niet uit elkaar te groeien; je kunt hem tot deelgenoot/symphatisant maken in dit proces.
[fgcolor=#000000]Ja dat kan en dat wil ik ook wel, maar ik denk dat de communicatie al aardig scheef is gegroeid hier. Dus daar zal nog hard aan getrokken moeten worden. En ik weet dat hij het eng vind als ik die dingen ga doen. Hij zla ook heel trots op me zijn, maar ook bang me te verliezen. Gister zat ik achter de computer toen hij thuiskwam. Ik moest een beetje zenuwachtig lachen (zat hier te lezen) om een opmerking die ik erg herkenden. Dus hij vroeg waarom ik lachte. Toen ik aangaf dat het soms makkelijker is om te lachen dan te huilen vroeg hij gelijk wat HIJ fout had gedaan. (Dit is wel vaker zo en ik heb hem al zo vaak gezegd dat als ik niet lekker in mijn vel zit dit niet gelijk hoeft te betekenen dat hij iets fout heeft gedaan.) Toen ik aangaf dat hij niets fout had gedaan, maar dat ik gewoon niet goed in mijn vel zit en veel te overdenken heb en dat we het daar beter over konden hebben als we meer tijd hadden (meer dan de 5 min die we nu letterlijk hadden). Gaf hij ook al aan dat hij het altijd gelijk op zichzelf betrekt. Heb uiteindelijk wel aangegeven dat ik het gevoel heb mezelf kwijt te zijn en een puntje van de sluier opgelicht, maar er was echt geen tijd om er dieper op in te gaan.[/fgcolor]Maar dat is al weer een mooie uitdaging toch.
Inderdaad, de zoektocht is ws net zo boeiend als het doel.
Ja dat denk ik ook.Samen praten is een goede uitdaging, alleen hij klapt zo snel dicht waardoor ik weer ga lopen door 'zeuren' of het gesprek stokt gewoon. Ik moet ook uitkijken dat ik niet over hem heen wals dan. Ik ben verbaal veel sterker dan hij is, ik kan dingen beter verwoorden waardoor hij het wel ens moeilijk vind. Ook denk ik meer over dingen na. Over gevoelens praat hij niet snel. Ik vraag er wel eens naar of vraag wat het hem doet. Maar dan zegt hij er weinig over. Hooguit dat hij daar niet overnadenkt of het niet weet. Goh lekker stelletje zijn we zo samen he.
Als je met iemand wilt gaan praten die dat niet (meer) gewend is, moet je in t begin vooral kunnen luisteren en zwijgen. Zo iemand komt op gang als een lang niet gebruikte machine, Krakend en piepend, met veel ALTIJD's en NOOIT's, halve zinnen, kromme zinnen, zwart-wit verwoorde wensen, frustraties. Dan moet je daar dus vooral niet overheen walsen met je eigen beter verwoorde uitleg. Je kunt hooguit voorzichtig vragen, "heb je daar een voorbeeld van/ kun je dat nog wat uitgebreider uitleggen".
Oftwel (mijn ervaring) als je wilt praten met je man, moet je eerst leren om je kaken op elkaar te klemmen .....
[fgcolor=#000000]Ook niets zeggen en luisteren heb ik geprobeerd. Hem proberen te prikkelen. Ik heb hem ooit een brief geschreven en hem rustig de tijd gegeven om erover na te denken (ging toen over wat anders) en het op zijn eigen tijd en in zijn eigen woorden te beantwoorden. Dat heeft hij uiteindelijk gedaan, maar dat heeft wel weken gekost. Ik probeer er juist niet overheen te walsen. [/fgcolor]
En mocht je mijn opmerkingen te streng vinden......... ik wil je niet afkraken, alleen wat stof tot nadenken geven.
Ik vind je opmerkingen zeker niet te streng. Ik heb juist veel aan dit soort opmerkingen.
donderdag 8 november 2007 om 19:08
Spinster, waarom ik niet aan die andere kant heb toegegeven weet ik niet. Waarschijnlijk in het begin omdat ik er toen even niet zo veel behoefte aan had. Op dat moment had ik het veilige nodig. Zat niet zo lekker in mijn vel. Daarna is het er ingeslopen dat ik die kant verdrong. Mijn leven is verandert. Mijn omgeving hier is anders (doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg) en daar paste het niet in. Af en toe deed ik het wel, maar te weinig. En verder misschien ook onzekerheid en het aanpassende in mij.
Eigenlijk mis ik alle dingen wel die je opnoemt: Het volop in het leven staan. Maar ja ik werk, doe een opleiding en heb een kind, dus opzich ben ik best druk zou je zeggen. Maar misschien niet met de dingen waar mijn hart ligt (behalve bij mijn kind natuurlijk wel)
Onverwachte gebeurtenissen en steden waarin het leeft. Ja dit mis ik ook. Maar ik kan hiervandaan niet even met de kinderwagen naar een stad. Tegen de tijd dat ik daar ben is het al weer tijd om te slapen voor de kleine en die slaapt echt niet meer in de wagen helaas. Ik ben hierheen gekomen vanuit Amsterdam. Nu is Amsterdam ook niet de plek waar ik wil wonen, maar ik mis het nu wel heel erg. Ik zou graag in een wat kleinere stad of een dorp naast een stad willen wonene, zodat ik wel gewoon wat kan doen. Hier valt zo weinig te beleven en voor alles moet je ene tidj in de auto zitten.
Erkennening voor het feit dat ik niet alleen moeder en vrouw ben die krijg ik wel, van mijn man, maar ook van anderen, in mijn, werk, mijn opleiding, bij vrienden. Toch voel ik me misschien vooral moedere, maar dat hoort meer bij het verse moederschap denk ik.
Spanning van bevestiging van andere mannen mis ik wel. Ik was altijd een flirt (ben ik misschien nog wel) en heb veel plezier gehad voor ik mijn man leerde kennen (alleen zoenen dan). Maar ik heb maar 1 vriendje gehad voor hem en dat heb ik vrij snel uitgemaakt. Ik had steeds het liedje vrij zijn in mijn hoofd en dan als eind zin niet liefde komt ooit, maar liefde komt nooit. Schaamde me ook voor hem. maar het was een mooie jongen (maar niet zo heel intelligent). Dat was het duidelijk niet. Soms vind ik het wel jammer dat ik niet meer ervaring en vergelijkings materiaal heb op relatiegebied.
Maar met vriendinnen naar de kroeg gaan en een beetje sjansen en samen lachen om de mannen dat doe ik al. Zelfs met mijn man erbij, die zit dan aan de bar mee te lachen. Ok, sinds een jaar niet zo vaak meer en zeker niet met mijn man erbij. Maar nog wel regelmatig.
Verder vond ik je posting heel helder en ik kan er zeker wat mee.
Eigenlijk mis ik alle dingen wel die je opnoemt: Het volop in het leven staan. Maar ja ik werk, doe een opleiding en heb een kind, dus opzich ben ik best druk zou je zeggen. Maar misschien niet met de dingen waar mijn hart ligt (behalve bij mijn kind natuurlijk wel)
Onverwachte gebeurtenissen en steden waarin het leeft. Ja dit mis ik ook. Maar ik kan hiervandaan niet even met de kinderwagen naar een stad. Tegen de tijd dat ik daar ben is het al weer tijd om te slapen voor de kleine en die slaapt echt niet meer in de wagen helaas. Ik ben hierheen gekomen vanuit Amsterdam. Nu is Amsterdam ook niet de plek waar ik wil wonen, maar ik mis het nu wel heel erg. Ik zou graag in een wat kleinere stad of een dorp naast een stad willen wonene, zodat ik wel gewoon wat kan doen. Hier valt zo weinig te beleven en voor alles moet je ene tidj in de auto zitten.
Erkennening voor het feit dat ik niet alleen moeder en vrouw ben die krijg ik wel, van mijn man, maar ook van anderen, in mijn, werk, mijn opleiding, bij vrienden. Toch voel ik me misschien vooral moedere, maar dat hoort meer bij het verse moederschap denk ik.
Spanning van bevestiging van andere mannen mis ik wel. Ik was altijd een flirt (ben ik misschien nog wel) en heb veel plezier gehad voor ik mijn man leerde kennen (alleen zoenen dan). Maar ik heb maar 1 vriendje gehad voor hem en dat heb ik vrij snel uitgemaakt. Ik had steeds het liedje vrij zijn in mijn hoofd en dan als eind zin niet liefde komt ooit, maar liefde komt nooit. Schaamde me ook voor hem. maar het was een mooie jongen (maar niet zo heel intelligent). Dat was het duidelijk niet. Soms vind ik het wel jammer dat ik niet meer ervaring en vergelijkings materiaal heb op relatiegebied.
Maar met vriendinnen naar de kroeg gaan en een beetje sjansen en samen lachen om de mannen dat doe ik al. Zelfs met mijn man erbij, die zit dan aan de bar mee te lachen. Ok, sinds een jaar niet zo vaak meer en zeker niet met mijn man erbij. Maar nog wel regelmatig.
Verder vond ik je posting heel helder en ik kan er zeker wat mee.
donderdag 8 november 2007 om 19:11
Hou van jezelf, ik weet niet waar ik nu voor kies. Dat ben ik nu aan het uitzoeken. De afgelopen jaren heb ik duidelijk voor het gemak gekozen.
En ik wil mijn partner hier echt wel deelgenoot van maken. Wil hem alleen niet kwetsen, hij is ook niet de meest zekere persoon. Dus wil er wel eerst goed overnadenken hoe ik dingen ga formuleren.
Greta en Ine, bedankt voor jullie reacties. ze hebben veel bij me los gemaakt.
En ik wil mijn partner hier echt wel deelgenoot van maken. Wil hem alleen niet kwetsen, hij is ook niet de meest zekere persoon. Dus wil er wel eerst goed overnadenken hoe ik dingen ga formuleren.
Greta en Ine, bedankt voor jullie reacties. ze hebben veel bij me los gemaakt.
donderdag 8 november 2007 om 19:35
Ok, verder heb ik ook nagedacht. Ik kom steeds kleine stapjes vooruit.
Ik mis mijn intellectuele ik. Ik heb het VWO gedaan. Heb gestudeerd, maar dit niet afgemaakt (was niet de studie voor mij) en doe nu HBO. Mijn man heeft de MAVO gedaan en het MBO. Hij werkt wel in een HBO functie en ik juist in een MBO functie, maar toch denken we niet hetzelfde. Ik merk dat ik iemand mis om mee te filosoferen, om diepzinnige gesprekken mee te houden, om over boeken te kletsen. Ook hierbij liggen onze interesses uit elkaar. Wat op zich nog niet zo erg is, maar ik mis het wel om samen `s avonds eens een keer onder het genot van een wijntje gewoon een goed gesprek te hebben over wat anders dan ons kind of de dagelijkse dingen, maar over de politiek of wat zou er gebeuren als.... Weet ik veel er zijn zo veel dingen te verzinnen.
Ik merk dat ik het gevoel heb dat ik in een ander sociaal millieu ben gekomen. Mijn vrienden hebben allemaal VWO gedaan, zijn gaan studeren. Denken over andere dingen na en op een andere manier dan de mensen waar ik hier mee omga. Die doen andere dingen, interesseren zich meer in bier drinken en blowen of handel drijven en geven hun baby`s al oorbellen en gouden schoentjes. Praten over WAO en WW, de bouw. Niets mis mee, maar dat past niet bij mij. Mijn normen en waarden zijn anders. Die van mijn man ook, maar toch voelt hij zich hier beter in thuis dan ik. Degene waar ik dan nog het meeste mee gemeen heb is mijn schoonmoeder.
Ik merk dat ik mijn optimistische zelf ben kwijt geraakt en dat vind ik heel erg. Ik kan nog steeds wel optimistisch zijn, maar vroeger was ik bijna altijd optimistisch en lachte ik bijna altijd. Ik mis de spontane dingen. Zelfs voor we een kind hadden kon ik niet `s middags bedenken om uiteten te gaan, daar moest hij zich eerst minimaal 1 dag op voorbereiden. Als we dan toch gingen vond hij het wel leuk hoor.
Ik mis mijn uitdagende zelf. Ik heb altijd twee kanten gehad. Op de middelbare school al, op school was ik het brave meisje, maar in het weekend in de kroeg was ik heel anders. Dan hadden ze me niet herkent, haha. Met mijn nichtje was ik nog weer erger, zij is veel impulsiever, ik ben rationeler. Zo vullen we elkaar goed aan. Zij bedacht een spontane actie en als het te impulsief was (op vakantie midden in de nacht bij vreemde jongens in de auto stappen bijvoorbeeld) dan was ik rationeel genoeg om het tegen te houden.
Ik mis mijn ambitie, ik wilde of ontwikkelingswerk doen. Maar ook gewoon een leuke goede uitdagende baan hier, een universitaire studie. Nu heb ik een leuke baan, maar erg uitdagend is het niet. Nu is het wel even goed met kind en opleiding ernaast, maar toch. En de opleiding die ik nu volg, dat is het eigenlijk ook niet. Ik maak het wel af, maar eigenlijk wil ik meer dan dit. Dat komt ook wel goed.
Ik mis mijn culturele kant, de theater en musem bezoeken. Oude gebouwen bekijken op vakantie. Ik wil mijn kind ook een bepaalde culturele basis meegeven. Dit hebben we ook wel afgesproken. Als hij ouder is gaan we iig naar musea en kindertheater.
Dit zijn al een paar concrete dingen die ik mis. Hier valt natuurlijk wel wat mee te doen. En veel kan ik wel met vrienden doen. Maar ik wil ook dingen met mijn man delen. Dingen naast onze zoon waar ik passie voor voel. Ik kan die gesprekken best met vrienden voeren, dat doe ik ook wel al zie ik ze erg wienig doordat we allemaal druk zijn en de vrienden met wie ik dat doe niet erg dichtbij wonen. Maar als ik hiervan niets met mijn man deel, wat moet ik dan met hem delen? Ik heb nu vaak al het gevoel dat we weinig tegen elkaar te zeggen hebben. Ik wil wel eens wat anders dan samen winkelen en naar de bisocoop of uiteten als ik aangeef wat leuks te willen doen.
Ik voel me hier soms gewoon zo afgestompt.
Zo wat is het goed om dit soort dingen eens neer te zetten. Nu moet ik wel nadenken en het concreter maken. Ik ben er nog niet. Maar het begint me al ietsje duidelijker te worden. Het begin is er zal ik maar zeggen.
Ik hoop dat jullie me willen blijven helpen met jullie vragen en opmerkingen, dat geeft mij weer nieuwe inzichten om over na te denken.
groetjes Frutske
Ik mis mijn intellectuele ik. Ik heb het VWO gedaan. Heb gestudeerd, maar dit niet afgemaakt (was niet de studie voor mij) en doe nu HBO. Mijn man heeft de MAVO gedaan en het MBO. Hij werkt wel in een HBO functie en ik juist in een MBO functie, maar toch denken we niet hetzelfde. Ik merk dat ik iemand mis om mee te filosoferen, om diepzinnige gesprekken mee te houden, om over boeken te kletsen. Ook hierbij liggen onze interesses uit elkaar. Wat op zich nog niet zo erg is, maar ik mis het wel om samen `s avonds eens een keer onder het genot van een wijntje gewoon een goed gesprek te hebben over wat anders dan ons kind of de dagelijkse dingen, maar over de politiek of wat zou er gebeuren als.... Weet ik veel er zijn zo veel dingen te verzinnen.
Ik merk dat ik het gevoel heb dat ik in een ander sociaal millieu ben gekomen. Mijn vrienden hebben allemaal VWO gedaan, zijn gaan studeren. Denken over andere dingen na en op een andere manier dan de mensen waar ik hier mee omga. Die doen andere dingen, interesseren zich meer in bier drinken en blowen of handel drijven en geven hun baby`s al oorbellen en gouden schoentjes. Praten over WAO en WW, de bouw. Niets mis mee, maar dat past niet bij mij. Mijn normen en waarden zijn anders. Die van mijn man ook, maar toch voelt hij zich hier beter in thuis dan ik. Degene waar ik dan nog het meeste mee gemeen heb is mijn schoonmoeder.
Ik merk dat ik mijn optimistische zelf ben kwijt geraakt en dat vind ik heel erg. Ik kan nog steeds wel optimistisch zijn, maar vroeger was ik bijna altijd optimistisch en lachte ik bijna altijd. Ik mis de spontane dingen. Zelfs voor we een kind hadden kon ik niet `s middags bedenken om uiteten te gaan, daar moest hij zich eerst minimaal 1 dag op voorbereiden. Als we dan toch gingen vond hij het wel leuk hoor.
Ik mis mijn uitdagende zelf. Ik heb altijd twee kanten gehad. Op de middelbare school al, op school was ik het brave meisje, maar in het weekend in de kroeg was ik heel anders. Dan hadden ze me niet herkent, haha. Met mijn nichtje was ik nog weer erger, zij is veel impulsiever, ik ben rationeler. Zo vullen we elkaar goed aan. Zij bedacht een spontane actie en als het te impulsief was (op vakantie midden in de nacht bij vreemde jongens in de auto stappen bijvoorbeeld) dan was ik rationeel genoeg om het tegen te houden.
Ik mis mijn ambitie, ik wilde of ontwikkelingswerk doen. Maar ook gewoon een leuke goede uitdagende baan hier, een universitaire studie. Nu heb ik een leuke baan, maar erg uitdagend is het niet. Nu is het wel even goed met kind en opleiding ernaast, maar toch. En de opleiding die ik nu volg, dat is het eigenlijk ook niet. Ik maak het wel af, maar eigenlijk wil ik meer dan dit. Dat komt ook wel goed.
Ik mis mijn culturele kant, de theater en musem bezoeken. Oude gebouwen bekijken op vakantie. Ik wil mijn kind ook een bepaalde culturele basis meegeven. Dit hebben we ook wel afgesproken. Als hij ouder is gaan we iig naar musea en kindertheater.
Dit zijn al een paar concrete dingen die ik mis. Hier valt natuurlijk wel wat mee te doen. En veel kan ik wel met vrienden doen. Maar ik wil ook dingen met mijn man delen. Dingen naast onze zoon waar ik passie voor voel. Ik kan die gesprekken best met vrienden voeren, dat doe ik ook wel al zie ik ze erg wienig doordat we allemaal druk zijn en de vrienden met wie ik dat doe niet erg dichtbij wonen. Maar als ik hiervan niets met mijn man deel, wat moet ik dan met hem delen? Ik heb nu vaak al het gevoel dat we weinig tegen elkaar te zeggen hebben. Ik wil wel eens wat anders dan samen winkelen en naar de bisocoop of uiteten als ik aangeef wat leuks te willen doen.
Ik voel me hier soms gewoon zo afgestompt.
Zo wat is het goed om dit soort dingen eens neer te zetten. Nu moet ik wel nadenken en het concreter maken. Ik ben er nog niet. Maar het begint me al ietsje duidelijker te worden. Het begin is er zal ik maar zeggen.
Ik hoop dat jullie me willen blijven helpen met jullie vragen en opmerkingen, dat geeft mij weer nieuwe inzichten om over na te denken.
groetjes Frutske
vrijdag 9 november 2007 om 22:56
Heb net een vriendin gesproken en we gaan iig binnenkort samen even bijkletsen en dan kan ik mijn ei kwijt. Ken haar al meer dan 10 jaar, dus ze kent me wel behoorlijk goed ondertussen. Als het lukt komt ze morgen langs, anders wordt het over 3 weken (mijn eigen weekenden zitten verder ook vol helaas).
Zij kent mijn man en de situatie en omgeving hier ook erg goed. Dus ik denk wel dat ik er met haar goed over kan praten.
Merk dat ik nu wel wat moet gaan doen met mijn onrust en vragen, ik moet echt mezelf weer vinden, want ik word zo onzeker en dat heeft z`n weerslag op alles: mijn werk, studie, huishouden, aandacht voor m`n zoontje.
Dus als iemand me nog kan helpen met vragen die me verder moeten laten nadenken, graag.
Zij kent mijn man en de situatie en omgeving hier ook erg goed. Dus ik denk wel dat ik er met haar goed over kan praten.
Merk dat ik nu wel wat moet gaan doen met mijn onrust en vragen, ik moet echt mezelf weer vinden, want ik word zo onzeker en dat heeft z`n weerslag op alles: mijn werk, studie, huishouden, aandacht voor m`n zoontje.
Dus als iemand me nog kan helpen met vragen die me verder moeten laten nadenken, graag.
zondag 18 november 2007 om 10:44
Nou het is een beetje een monoloog geworden geloof ik 
Toch kan ik nog wel wat advies gebruiken, dus ik doe nog een poging. Als jullie er geen zin in heebn, ook okay, dan laat ik het hierbij.
Ik ben ondertussen met mezelf aan de slag gegaan. Ben bij de huisarts geweest en heb een doorverwijzing naar een psycholoog, gewoon om aan mezelf te werken. Eigenlijk voel ik me al weer veel beter. Maar wil nu wel aan bepaalde dingen werken, zodat ze niet steeds terugkomen.
Maar nu voel ik me wel beter in mijn vel en geniet ik weer echt van mijn zoontje (o wat heerlijk, voelde me zo schuldig), maar nog steeds twijfel ik aan mijn relatie.
Gister hebben we de kleine uit logeren gebracht en zijn we samen uiteten gegaan en daarna samen thuis een gezellige avond gemaakt. Het was nogal een spontaan idee van mijn kant, dus het theater etc zat er niet meer in helaas. Maar ik blijf wat missen. Ik vind hem echt heel aardig, maar als hij zegt dat hij van me houdt weet ik niet hoe ik moet reageren. Behalve over onze zoon hadden we weinig gespreksonderwerpen. Ik heb geprobeerd te praten over hoe ik me hier voel, maar hij snapt het niet echt. Hij snapt wel dat ik andere normen en waarden heb etc. Maar zelf heeft hij daar geen last van. Hij is zo gewend al van kinds af aan zich aan te passen en maar mee te doen, dat hij het probleem echt niet zo duidelijk ziet. Hij zegt wel dat hij me begrijpt, maar zijn nonverbale communicatie (hij is erg expressief en communiceert heel veel nonverbaal) stookte daar absoluuut niet mee.
Ook geeft hij aan dat er binnenkort misschien vacatures vrijkomen in een andere plaats en dat hij dan eventueel wel wil verhuizen, maar de toon in zijn stem zegt wat anders. Ik weet dat hij heel terughoudend is altijd en graag zekerheid wil. Hij zou dan wel een langere reistijd hebben dan nu en in die regio zijn de huizen duurder, dus dat zouden idd wel nadelen zijn. Maar naar een andere plaats daar in de omgeving wil hij al helemaal niet.
Ook hadden we het over zijn moeder en dat die zichzelf aardig weggecijferd heeft voor haar man en de kinderen. Voor zijn werk zijn ze een paar keer verhuisd en ze is gestopt met werken toen de kinderen er waren, mijn schoonvader was niet veel thuis. Ik heb mijn man aangegeven dat ik dat niet zou kunnen en willen. Hij had pas een filmpje gezien van vroeger waarbij zijn ogen werden geopend hoe moeilijk zijn moeder het in een bepaalde plaats heeft gehad en dat zij toen veel steun heeft gehad aan de huisarts.
Hij bedoelde het vast heel lief, maar het voelde net alsof hij zoiets had van dat ik dat ook moest kunnen. Ook al zei hij dat hij wist dat ik dat niet zou kunnen en willen. Maar nonverbaal en verbaal stookte weer niet met elkaar. Hij had en het niet door en soms vraag ik me af of hij wel weet hoe hij er dan echt overdenkt, hij heeft vaak niet door dat zijn toon en lichaamshouding andere dingen zeggen. En die spreken bij hem echt heel duidelijk.
Al met al had ik gisteravond echt een gevoel van hier is nog een hele lange weg te gaan en ik weet niet goed hoe of wat. Ik voelde geen verliefdheid meer, maar dat is niet zo gek. Maar eigenlijk voelde ik helemaal niet meer dan vriendschap voor hem en voelde ik gewoon weinig. Ik had echt het gevoel dat we weinig meer delen dan ons kind en de liefde voor hem. Dan straalden we in ons gesprek, dan liep het lekker. Dan herkende ik hem ook even weer.
Ik mis het zo dat mijn man niet meer gepassioneerd over dingen kan vertellen. Toen ik hem leerde kennen was dat juist wat mij aantrok, dat hij straalde als hij het over bepaalde dingen had. Dat soort dingen heeft hij niet meer. Ik heb hem gezegd dat me dat is opgevallen en gevraagd of hij het niet mist, maar hij zegt van niet. Hij is tevreden zoals het is. Voor hem is dit genoeg en het liefst zou hij alles zo laten zoals het nu is.
In zijn ogen zag ik ook nog de liefde voor mij, hoe trots hij op me is, hoe geweldig hij me vindt. En ik voel het niet meer voor hem. Ik vind hem aardig, hij is lief en het is veilig en gemakkelijk, maar die geveolens kan ik niet beantwoorden. Ik voel ze niet zo. Dat maakte wel dat ik me heel schuldig voelde gister. Ik kon zijn blik niet op die manier beantwoorden. Juist dat maakte mij pijnlijk aware van hoe we er zaten en alles wat we zeiden.
En nu? Pff, ik voel me zo vertwijfeld. Ik wil hier zo graag weg, maar lost dat wat op voor ons? Ik wil vechten voor m`n huwelijk. Ik ben niet ongelukkig of zo met hem. Maar doe ik hem dan niet te kort? Hoe kunnen gevoelens in 2 jaar tijd zo veranderen? Twee jaar geleden was ik nog dolblij zwanger van hem te zijn. En nu? Hij is echt een geweldige vader. Hij zal me in alles steunen en onze zoon ook. Hij is misschien wel de liefste man die ik ken. En toch.... Pff, wat moet ik hier nou weer mee?
Toch kan ik nog wel wat advies gebruiken, dus ik doe nog een poging. Als jullie er geen zin in heebn, ook okay, dan laat ik het hierbij.
Ik ben ondertussen met mezelf aan de slag gegaan. Ben bij de huisarts geweest en heb een doorverwijzing naar een psycholoog, gewoon om aan mezelf te werken. Eigenlijk voel ik me al weer veel beter. Maar wil nu wel aan bepaalde dingen werken, zodat ze niet steeds terugkomen.
Maar nu voel ik me wel beter in mijn vel en geniet ik weer echt van mijn zoontje (o wat heerlijk, voelde me zo schuldig), maar nog steeds twijfel ik aan mijn relatie.
Gister hebben we de kleine uit logeren gebracht en zijn we samen uiteten gegaan en daarna samen thuis een gezellige avond gemaakt. Het was nogal een spontaan idee van mijn kant, dus het theater etc zat er niet meer in helaas. Maar ik blijf wat missen. Ik vind hem echt heel aardig, maar als hij zegt dat hij van me houdt weet ik niet hoe ik moet reageren. Behalve over onze zoon hadden we weinig gespreksonderwerpen. Ik heb geprobeerd te praten over hoe ik me hier voel, maar hij snapt het niet echt. Hij snapt wel dat ik andere normen en waarden heb etc. Maar zelf heeft hij daar geen last van. Hij is zo gewend al van kinds af aan zich aan te passen en maar mee te doen, dat hij het probleem echt niet zo duidelijk ziet. Hij zegt wel dat hij me begrijpt, maar zijn nonverbale communicatie (hij is erg expressief en communiceert heel veel nonverbaal) stookte daar absoluuut niet mee.
Ook geeft hij aan dat er binnenkort misschien vacatures vrijkomen in een andere plaats en dat hij dan eventueel wel wil verhuizen, maar de toon in zijn stem zegt wat anders. Ik weet dat hij heel terughoudend is altijd en graag zekerheid wil. Hij zou dan wel een langere reistijd hebben dan nu en in die regio zijn de huizen duurder, dus dat zouden idd wel nadelen zijn. Maar naar een andere plaats daar in de omgeving wil hij al helemaal niet.
Ook hadden we het over zijn moeder en dat die zichzelf aardig weggecijferd heeft voor haar man en de kinderen. Voor zijn werk zijn ze een paar keer verhuisd en ze is gestopt met werken toen de kinderen er waren, mijn schoonvader was niet veel thuis. Ik heb mijn man aangegeven dat ik dat niet zou kunnen en willen. Hij had pas een filmpje gezien van vroeger waarbij zijn ogen werden geopend hoe moeilijk zijn moeder het in een bepaalde plaats heeft gehad en dat zij toen veel steun heeft gehad aan de huisarts.
Hij bedoelde het vast heel lief, maar het voelde net alsof hij zoiets had van dat ik dat ook moest kunnen. Ook al zei hij dat hij wist dat ik dat niet zou kunnen en willen. Maar nonverbaal en verbaal stookte weer niet met elkaar. Hij had en het niet door en soms vraag ik me af of hij wel weet hoe hij er dan echt overdenkt, hij heeft vaak niet door dat zijn toon en lichaamshouding andere dingen zeggen. En die spreken bij hem echt heel duidelijk.
Al met al had ik gisteravond echt een gevoel van hier is nog een hele lange weg te gaan en ik weet niet goed hoe of wat. Ik voelde geen verliefdheid meer, maar dat is niet zo gek. Maar eigenlijk voelde ik helemaal niet meer dan vriendschap voor hem en voelde ik gewoon weinig. Ik had echt het gevoel dat we weinig meer delen dan ons kind en de liefde voor hem. Dan straalden we in ons gesprek, dan liep het lekker. Dan herkende ik hem ook even weer.
Ik mis het zo dat mijn man niet meer gepassioneerd over dingen kan vertellen. Toen ik hem leerde kennen was dat juist wat mij aantrok, dat hij straalde als hij het over bepaalde dingen had. Dat soort dingen heeft hij niet meer. Ik heb hem gezegd dat me dat is opgevallen en gevraagd of hij het niet mist, maar hij zegt van niet. Hij is tevreden zoals het is. Voor hem is dit genoeg en het liefst zou hij alles zo laten zoals het nu is.
In zijn ogen zag ik ook nog de liefde voor mij, hoe trots hij op me is, hoe geweldig hij me vindt. En ik voel het niet meer voor hem. Ik vind hem aardig, hij is lief en het is veilig en gemakkelijk, maar die geveolens kan ik niet beantwoorden. Ik voel ze niet zo. Dat maakte wel dat ik me heel schuldig voelde gister. Ik kon zijn blik niet op die manier beantwoorden. Juist dat maakte mij pijnlijk aware van hoe we er zaten en alles wat we zeiden.
En nu? Pff, ik voel me zo vertwijfeld. Ik wil hier zo graag weg, maar lost dat wat op voor ons? Ik wil vechten voor m`n huwelijk. Ik ben niet ongelukkig of zo met hem. Maar doe ik hem dan niet te kort? Hoe kunnen gevoelens in 2 jaar tijd zo veranderen? Twee jaar geleden was ik nog dolblij zwanger van hem te zijn. En nu? Hij is echt een geweldige vader. Hij zal me in alles steunen en onze zoon ook. Hij is misschien wel de liefste man die ik ken. En toch.... Pff, wat moet ik hier nou weer mee?
zondag 18 november 2007 om 12:45
@Frutske waarom probeer je niet een compromis te zoeken met je man. Als ik het goed begrijp wonen jullie in een huurhuis en jullie zoontje is nog geen vier jaar oud. DE perfecte omstandigheid volgens mij om te doen wat je wilt!
Waarom gaan jullie niet voor 6 of 12 maanden naar het buitenland? Daar werken en wonen en kijken hoe het gaat. Dat lijkt me voor je man ook nog te overzien. Jullie kunnen het huis misschien tijdelijk onderverhuren?
Ik zou het sowieso met je man bespreken, dat dit iets is wat je echt wilt en waar je samen uit wilt komen. Jullie zien dan vanzelf wel hoe dat jaar loopt en dan kan je man altijd nog terug naar zijn dorp.
Lijkt mij de meest logische en realistische oplossing.
Succes en sterkte.
Waarom gaan jullie niet voor 6 of 12 maanden naar het buitenland? Daar werken en wonen en kijken hoe het gaat. Dat lijkt me voor je man ook nog te overzien. Jullie kunnen het huis misschien tijdelijk onderverhuren?
Ik zou het sowieso met je man bespreken, dat dit iets is wat je echt wilt en waar je samen uit wilt komen. Jullie zien dan vanzelf wel hoe dat jaar loopt en dan kan je man altijd nog terug naar zijn dorp.
Lijkt mij de meest logische en realistische oplossing.
Succes en sterkte.
zondag 18 november 2007 om 13:28
zondag 18 november 2007 om 13:46
Sunny,
ik hoef niet per se naar het buitenland. Maar ik wil wel weg uit deze omgeving. Ik heb het gevoel dat ik hier niet pas. Ik mis mezelf. Ben de afgelopen jaren te veel gaan leven naar 1 kant van mezelf en heb daarmee denk ik mezelf te veel ontkent.
Maar je hebt wel gelijk. Nu is de tijd om dingen uit te gaan zoeken. Om eventueel tijdelijk ergens anders te gaan wonen. Maar mijn man is van de zekerheden (en een deel van mij vindt dat ook wel erg fijn, zekerheid) en tijdelijk weggaan zonder te weten hoe of wat daarna, dat vindt hij toch wel moeilijk. En dat is natuurlijk ook eng. Nou ja, je hebt me iig wel weer wat gegeven om over na te denken.
Charmant, bedankt voor je reactie. Ik vindt het wel fijn om te lezen dat mensen het herkennen, hoe vervelend het natuurlijk voor jou is. Het geeft me wel het gevoel niet alleen te staan.
ik hoef niet per se naar het buitenland. Maar ik wil wel weg uit deze omgeving. Ik heb het gevoel dat ik hier niet pas. Ik mis mezelf. Ben de afgelopen jaren te veel gaan leven naar 1 kant van mezelf en heb daarmee denk ik mezelf te veel ontkent.
Maar je hebt wel gelijk. Nu is de tijd om dingen uit te gaan zoeken. Om eventueel tijdelijk ergens anders te gaan wonen. Maar mijn man is van de zekerheden (en een deel van mij vindt dat ook wel erg fijn, zekerheid) en tijdelijk weggaan zonder te weten hoe of wat daarna, dat vindt hij toch wel moeilijk. En dat is natuurlijk ook eng. Nou ja, je hebt me iig wel weer wat gegeven om over na te denken.
Charmant, bedankt voor je reactie. Ik vindt het wel fijn om te lezen dat mensen het herkennen, hoe vervelend het natuurlijk voor jou is. Het geeft me wel het gevoel niet alleen te staan.
zondag 18 november 2007 om 14:34
Dag Frutske,
Hoewel ik niet in dezelfde situatie als jij zit (geen kinderen), herken ik het een beetje. Mijn vriend is ook geboren en getogen in hetzelfde dorp, ging eigenlijk nooit op vakantie, etc. Weet je, soms moet je mensen eerst dingen laten proberen voordat ze weten of ze het leuk vinden. Hij is uiteindelijk bij mij in Amsterdam komen wonen en wil nu niet meer weg. Ook is hij een paar keer mee op reis gegaan en dat had hij niet willen missen. En zelfs voor kunst, cultuur en theater is hij wel in, hij heeft alleen soms even een zetje nodig om mee te gaan.
Maar als jouw uiteindelijk voornamelijk werkt en in het dorp blijft zitten, ja dan heeft hij ook weinig dingen om echt gepassioneerd over te praten. Dat zijn eigen moeder hetzelfde heeft meegemaakt is alleen maar positief, dan weet hij tenminste wel hoe fijn jij het zou vinden wanneer hij van zijn kant meewerkt.
Ik zou het in ieder geval nog niet opgeven. Denk dat therapie de goede stap is, maar misschien zou relatietherapie ook niet verkeerd zijn...
Sterkte ermee!
Hoewel ik niet in dezelfde situatie als jij zit (geen kinderen), herken ik het een beetje. Mijn vriend is ook geboren en getogen in hetzelfde dorp, ging eigenlijk nooit op vakantie, etc. Weet je, soms moet je mensen eerst dingen laten proberen voordat ze weten of ze het leuk vinden. Hij is uiteindelijk bij mij in Amsterdam komen wonen en wil nu niet meer weg. Ook is hij een paar keer mee op reis gegaan en dat had hij niet willen missen. En zelfs voor kunst, cultuur en theater is hij wel in, hij heeft alleen soms even een zetje nodig om mee te gaan.
Maar als jouw uiteindelijk voornamelijk werkt en in het dorp blijft zitten, ja dan heeft hij ook weinig dingen om echt gepassioneerd over te praten. Dat zijn eigen moeder hetzelfde heeft meegemaakt is alleen maar positief, dan weet hij tenminste wel hoe fijn jij het zou vinden wanneer hij van zijn kant meewerkt.
Ik zou het in ieder geval nog niet opgeven. Denk dat therapie de goede stap is, maar misschien zou relatietherapie ook niet verkeerd zijn...
Sterkte ermee!
