En nu?

Dag allemaal,

Ik heb weer even advies nodig!
(Bedenking van mezelf vooraf: het is alsof ik altijd ruzie heb, maar ik kom hier vooral om meningen van buitenaf te hebben, zelf heb ik niet het gevoel dat ik continu ruzie heb...).

Na een hele tijd rustig geweest te zijn, hebben we hier vanavond dus ruzie gehad. Het woord scheiding is gevallen... en enerzijds denk ik soms dat dat wel beter is, anderzijds ben ik ook heel bang voor wat er gaat komen.
De ruzie ging over een akkefietje, maar was voor mij de opeenstapeling van een aantal zaken in het verleden. Mijn man blijft echter steken op het akkefietje en wil niet horen wat ik probeer uit te leggen van wat er achter zit (het gevoel dat ik heb dat hij geen tijd met mij of de kinderen wil doorbrengen). Hij is van mening dat ik fout heb gereageerd.
De kinderen (8 en 10) waren buiten aan het spelen tijdens de discussie. Ik heb dan voorgesteld dat hij naar boven zou gaan zodat de kinderen tijdens de maaltijd de spanning niet zouden voelen. Hij zei dat hij zich wel kon gedragen. Dit was niet het geval, binnen de 5 minuten vroegen ze wat er aan de hand was... ik heb dan gewoon eerlijk gezegd dat we ruzie hadden. Na eten ben ik naar boven gegaan met de jongste om te douchen, en na 5 minuten kwam ook de oudste naar boven, over haar toeren... papa had gezegd dat hij ergens anders wou gaan wonen, en ze wil niet dat we gaan scheiden. Ideale opmerking, zo vlak voor het slapengaan . En de kinderen er bij betrekken, alles wat ik niet wou.
Toen ze beiden in hun bed lagen, wou ik proberen om rustig te praten. Hij weigert dit echter, heeft gezegd dat we het huis gaan verkopen en dat daarmee de kous af is. Wanneer ik probeer duidelijk te maken dat, als we effectief besluiten te scheiden, er wel meer is, zoals de kinderen, reageert hij hier amper op. Hij is zeer snel ook naar boven gegaan, en ik zit dus beneden.
Enerzijds wil ik het er echt met hem nog over hebben, en zien of we er uit kunnen geraken. Anderzijds valt er met hem niet te praten als hij zo is.
En ik weet dus totaal niet wat te doen.
Ga ik naar boven en probeer ik toch nog eens? Wacht ik totdat hij slaapt en ga ik dan ook gewoon slapen? Slaap ik boven of blijf ik beneden liggen? En de grootste vraag is ook de impact op de kinderen. Ik wil hen hier zooo hard voor beschermen... als we zouden beslissen om te scheiden, dan wil ik dat we dat rustig doen, en zo constructief mogelijk voor de kinderen - en onszelf. En terwijl ik dit zo schrijf schiet ik weer in paniek... scheiden is toch echt niet de bedoeling. Maar ik heb het gevoel dat als ik terug in gesprek ga, hij het niet gaat verstaan en dat er niets gaat veranderen, en dat wil ik dan ook weer niet.
En dus dacht ik... laat ik eens aan de mensen op viva een andere blik vragen, misschien helpt dat wel.
Heeft er iemand advies voor mij? Wat zouden jullie doen? (Hoe absurd klinkt dit, hoe kunnen jullie dit nu weten met zo’n beperkte info... maar toch, om mij aan het denken te zetten ).
Alvast bedankt!

@Doreia: dit komt wel even binnen. Moet ik ook wat laten bezinken. Want ergens ben ik er van overtuigd dat hij niet wil scheiden, maar er is een klein stemmetje dat zegt van misschien wel - en dan komt die angst weer. Tja, veel meer kan ik niet zeggen. Dit blijft nog even ronddraaien in mijn hoofd

@LilyRose: nee, therapie is geen optie. Enerzijds heeft mijn man een uitgesproken mening over dat ‘gezwets’, en anderzijds werk ik zelf in die sector en heb ik heel veel contacten met therapeuten. Dit voelt voor mij dus niet echt veilig aan. Heb er al vaak aan gedacht om ook voor mezelf met iemand te gaan praten, maar de drempel is te hoog...

Bedankt allemaal voor de antwoorden!
Ik ben eigenlijk ook erg kwaad voor het feit dat hij dit tegen onze oudste heeft gezegd. Ik ben vermoedelijk ook niet rustig genoeg om nu in gesprek met hem te gaan. Dan gaat het toch maar verder escaleren.

Ik denk dat ik vannacht beneden slaap, de wekker vroeg zet en dan morgen naar boven ga, zodat de kinderen er zo weinig mogelijk van opmerken.
Morgen zijn ze naar school, en zijn we beiden thuis (ik moet wel werken), dan kan ik misschien beter in gesprek gaan. En dan zien we wel wanneer ze thuiskomen hoe het staat. Alleen vermoed ik dat ze morgenvroeg wel vragen gaan stellen en daar weet ik niet wat ik op moet antwoorden.

En inderdaad, als hij echt wil scheiden moet ik er in mee. Maar op dit moment ben ik er niet van overtuigd dat het dat is wat hij echt wil. Waar ik vooral nood aan heb is dat hij wil vechten voor ons, en dat gevoel heb ik al lang niet meer...