En nu?

Dag allemaal,

Ik heb weer even advies nodig!
(Bedenking van mezelf vooraf: het is alsof ik altijd ruzie heb, maar ik kom hier vooral om meningen van buitenaf te hebben, zelf heb ik niet het gevoel dat ik continu ruzie heb...).

Na een hele tijd rustig geweest te zijn, hebben we hier vanavond dus ruzie gehad. Het woord scheiding is gevallen... en enerzijds denk ik soms dat dat wel beter is, anderzijds ben ik ook heel bang voor wat er gaat komen.
De ruzie ging over een akkefietje, maar was voor mij de opeenstapeling van een aantal zaken in het verleden. Mijn man blijft echter steken op het akkefietje en wil niet horen wat ik probeer uit te leggen van wat er achter zit (het gevoel dat ik heb dat hij geen tijd met mij of de kinderen wil doorbrengen). Hij is van mening dat ik fout heb gereageerd.
De kinderen (8 en 10) waren buiten aan het spelen tijdens de discussie. Ik heb dan voorgesteld dat hij naar boven zou gaan zodat de kinderen tijdens de maaltijd de spanning niet zouden voelen. Hij zei dat hij zich wel kon gedragen. Dit was niet het geval, binnen de 5 minuten vroegen ze wat er aan de hand was... ik heb dan gewoon eerlijk gezegd dat we ruzie hadden. Na eten ben ik naar boven gegaan met de jongste om te douchen, en na 5 minuten kwam ook de oudste naar boven, over haar toeren... papa had gezegd dat hij ergens anders wou gaan wonen, en ze wil niet dat we gaan scheiden. Ideale opmerking, zo vlak voor het slapengaan . En de kinderen er bij betrekken, alles wat ik niet wou.
Toen ze beiden in hun bed lagen, wou ik proberen om rustig te praten. Hij weigert dit echter, heeft gezegd dat we het huis gaan verkopen en dat daarmee de kous af is. Wanneer ik probeer duidelijk te maken dat, als we effectief besluiten te scheiden, er wel meer is, zoals de kinderen, reageert hij hier amper op. Hij is zeer snel ook naar boven gegaan, en ik zit dus beneden.
Enerzijds wil ik het er echt met hem nog over hebben, en zien of we er uit kunnen geraken. Anderzijds valt er met hem niet te praten als hij zo is.
En ik weet dus totaal niet wat te doen.
Ga ik naar boven en probeer ik toch nog eens? Wacht ik totdat hij slaapt en ga ik dan ook gewoon slapen? Slaap ik boven of blijf ik beneden liggen? En de grootste vraag is ook de impact op de kinderen. Ik wil hen hier zooo hard voor beschermen... als we zouden beslissen om te scheiden, dan wil ik dat we dat rustig doen, en zo constructief mogelijk voor de kinderen - en onszelf. En terwijl ik dit zo schrijf schiet ik weer in paniek... scheiden is toch echt niet de bedoeling. Maar ik heb het gevoel dat als ik terug in gesprek ga, hij het niet gaat verstaan en dat er niets gaat veranderen, en dat wil ik dan ook weer niet.
En dus dacht ik... laat ik eens aan de mensen op viva een andere blik vragen, misschien helpt dat wel.
Heeft er iemand advies voor mij? Wat zouden jullie doen? (Hoe absurd klinkt dit, hoe kunnen jullie dit nu weten met zo’n beperkte info... maar toch, om mij aan het denken te zetten ).
Alvast bedankt!

Pfff, dit is moeilijk.
Ik ben dus heel boos, vooral om zijn gedrag naar de kinderen (vooral de oudste dan) toe. Maar boos zijn helpt natuurlijk niet. Wel rustig en duidelijk communiceren, en dat kan ik niet wanneer ik boos ben.

Misschien moet ik inderdaad gewoon in bed gaan slapen, ik weet het niet. Hij zal er ook niks van zeggen.

En op de vraag of ik wil scheiden... kan ik eigenlijk niet antwoorden. Ik krijg er tranen van in mijn ogen. Het eerlijke antwoord op dit moment zou zijn dat ik niet wil scheiden, maar dat ik graag wil dat hij verandert. Maar zo werkt het natuurlijk niet.
Onze relatie heeft wat ups en downs gekend, maar eigenlijk ging het de laatste tijd goed. Alleen mis ik soms wat investering van zijn kant, samen leuke dingen doen. Maar ja, corona helpt ook niet natuurlijk.
Een aantal weken terug had ik het erg moeilijk, het werd mij allemaal wat te veel (vooral op vlak van werk), en ik kan ook wel zien dat ik niet de meest aangename persoon was.
In elk geval, als ik wil dat dit goedkomt ben ik de enige die de oplossing in handen heeft. En dan draaien we in rondjes, want wil ik dat, heb ik er de energie voor?

Ik weet het allemaal niet meer

Ik heb uiteindelijk boven geslapen vannacht. Heb wel slecht geslapen want ben heel hard in de war.
Ik denk dat vandaag een belangrijke dag wordt. Hopelijk zijn wel allebei rustiger en kunnen we een volwassen gesprek voeren, waarbij we beiden kunnen aangeven waar het mis loopt, en bekijken of we er iets aan kunnen doen. En indien niet (meer), dan stopt het...
Ik ga wel duidelijk aangeven dat zijn opmerking aan onze oudste niet ok was. Ik vermoed dat hij dit wel gaat inzien. Hij kan het natuurlijk niet terugnemen, maar wel kaderen naar haar toe (als we boos zijn zeggen we soms dingen die we niet moeten zeggen) en vooral zijn excuses aanbieden.

Met de opmerking van Midnight blue ben ik het niet eens. De spanning was duidelijk voelbaar - dit was niet de bedoeling maar we blijven mensen met gevoelens - en de oudste vroeg wat er was. Ze is ook wel slim genoeg dat we haar niets kunnen wijsmaken, dus op dat moment heb ik geoordeeld dat ik beter eerlijk kon zijn: mama en papa hebben ruzie, het heeft niets met jullie te maken en het komt wel weer in orde. Ze hoeven van mij niet te denken dat het leven alleen maar rozegeur en maneschijn is. Soms zijn we het oneens en zijn we boos op elkaar. Maar je kan het daarna wel terug goed maken! Beter zo dan liegen én haar leren dat wat ze voelt niet klopt!

Ondertussen een goed gesprek gehad.
Ik heb minstens 5 keer gezegd dat het niet ok was dat hij dit tegen onze oudste heeft gezegd. Ze zou er blijkbaar achter gevraagd hebben, maar hij zei ook direct dat hij het met haar zou bespreken, dat dit niet ok was.
In mijn gesprek met haar gisteren heb ik niet gezegd dat het goed zou komen tussen haar papa en mij, maar wél dat ze zich geen zorgen hoeft te maken.

In ons gesprek samen heb ik aangegeven waar mijn behoefte ligt. Hij vindt het moeilijk om dit te begrijpen, omdat hij toch vaak thuis is... ik heb ook gezegd dat ik ging proberen om duidelijker mijn noden uit te spreken, omdat hij dit inderdaad niet kan raden. Na al die jaren ken ik hem ook, dit moet nu een tweetal dagen bezinken en dan doet hij er wel iets mee.

Iemand vroeg ook of het dan ´goed’ is of minder slecht. Ik zou hier eerder wel goed op antwoorden. Gisteren was een slechte uitschieter, maar gelukkig komt dit niet vaak voor. Mijn gevoel zegt dat we even de bodem geraakt hebben, en dat we nu terug de goede weg op gaan. Communicatie blijft het sleutelwoord zeker