Relaties
alle pijlers
en opeens weet je het het is over
zondag 1 juli 2007 om 02:39
12 jaar samen, getrouwd, geen kids. Prima tijden gehad, weinig ruzies, fijne tijden en dan plots word je wakker..... is dit het nou? Is dit ware liefde? Al snel ontdek je dat het niet aan hem ligt. Uiteraard heeft hij zijn voor en nadelen, maar het is een lieve vent, knap, helpt mee in huishouden, kookt, zorgzaam, trouw, alles wat je maar kunt wensen maar......niet meer voor mij... Dat besef begint langzaam tot mij door te dringen. De drang naar vrijheid is zo groot dat het een onhoudbare situatie wordt. Ik wil weg! Da´s het enige dat ik weet, maar niet zoals wellicht bij de meeste stellen gebaseerd op een slechte relatie. Nee integendeel, geheel gebaseerd om mijn gevoel. In het begin denk je dat gaat wel over. Het is een periode bla bla bla, maar na een half jaar is toch de conclusie dat ik weg moet gaan. Ik zie de conversatie al voor mij
waarom ga je weg?
omdat ik alleen wil zijn.
maar da´s toch geen reden om bij mij weg te gaan? Je kan och alles doen wat je wilt?
en hij heeft gelijk.....het wordt een raar gesprek. Als je bij een alcoholist bent zeg je dat je weggaat omdat je het drinken zat bent. Iedereen ziet dat en begrijpt dat, maar dit is intern zeg maar....
Te jong begonnen aan het leven met mijn manlief breekt mij nu als vrouw in de dertig op. Ik wil reizen, avonturen en vooral vrij en alleen zijn! En voor dit in mijn ogen nogsteeds egoistische gevoel ga ik mijn man verlaten.... Plotseling was het gevoel van het ´waarom zijn we samen´ volledig weg. Het is een geweldige vent. Hij is geweldig zoals hij is en vooral niks aan veranderen maar niet meer voor mij. Ik laat achter een gedesillusioneerde man, totaal ontreddert en weinig begrijpend van mijn gevoel.... hopelijk zal hij mij begrijpen one day..... Ook hij verdient het allerbeste......
Ik voel mij egoistisch en verdrietig. Wie herkent dit vreselijke gevoel?
waarom ga je weg?
omdat ik alleen wil zijn.
maar da´s toch geen reden om bij mij weg te gaan? Je kan och alles doen wat je wilt?
en hij heeft gelijk.....het wordt een raar gesprek. Als je bij een alcoholist bent zeg je dat je weggaat omdat je het drinken zat bent. Iedereen ziet dat en begrijpt dat, maar dit is intern zeg maar....
Te jong begonnen aan het leven met mijn manlief breekt mij nu als vrouw in de dertig op. Ik wil reizen, avonturen en vooral vrij en alleen zijn! En voor dit in mijn ogen nogsteeds egoistische gevoel ga ik mijn man verlaten.... Plotseling was het gevoel van het ´waarom zijn we samen´ volledig weg. Het is een geweldige vent. Hij is geweldig zoals hij is en vooral niks aan veranderen maar niet meer voor mij. Ik laat achter een gedesillusioneerde man, totaal ontreddert en weinig begrijpend van mijn gevoel.... hopelijk zal hij mij begrijpen one day..... Ook hij verdient het allerbeste......
Ik voel mij egoistisch en verdrietig. Wie herkent dit vreselijke gevoel?
zondag 1 juli 2007 om 03:56
Ik ken het gevoel dat je omschrijft niet, maar bij mij komt in eerste instantie de volgende vraag naar boven; "hoe?".
Hoe komt het dat je dat gevoel hebt?
Hoe is dat begonnen?
Hoe heb je dat kunnen laten sluimeren?
Hoe komt het dat je alleen wilt zijn? Wie komt daarvoor in de plaats? Een mens wil in eerste instantie namelijk helemaal niet alleen zijn. Wie heb je in gedachten? Welk voorbeeld/beeld heb je van je toekomst? Past dat bij wie je bent? Of bij wie je wil dat je bent?
Er moet een oorzaak voor zijn, dat kan niet anders. Heb jij genoeg energie in je relatie gestoken? Heeft hij dat gedaan?
Niets komt zonder reden, en in dit geval denk ik dat je moet zoeken, terugkijken, voordat je een beslissing neemt. Juist omdat het gevoelsmatig is kun je de rest niet over het hoofd gaan zien.
Hoe komt het dat je dat gevoel hebt?
Hoe is dat begonnen?
Hoe heb je dat kunnen laten sluimeren?
Hoe komt het dat je alleen wilt zijn? Wie komt daarvoor in de plaats? Een mens wil in eerste instantie namelijk helemaal niet alleen zijn. Wie heb je in gedachten? Welk voorbeeld/beeld heb je van je toekomst? Past dat bij wie je bent? Of bij wie je wil dat je bent?
Er moet een oorzaak voor zijn, dat kan niet anders. Heb jij genoeg energie in je relatie gestoken? Heeft hij dat gedaan?
Niets komt zonder reden, en in dit geval denk ik dat je moet zoeken, terugkijken, voordat je een beslissing neemt. Juist omdat het gevoelsmatig is kun je de rest niet over het hoofd gaan zien.
zondag 1 juli 2007 om 03:57
Pfffff, heftig dit...
Ik herken het niet in die zin dat ik niet in zo'n situatie zit of gezeten heb, maar kan me er wel alles bij voorstellen. Voor ik mijn huidige vrouw leerde kennen, heb ik "wilde jaren" achter de rug gehad waarin ik van alles heb ondernomen. En gelukkig is zij er ook voor in om nog steeds allerlei avontuurlijks te ondernemen en zitten we wat dat betreft gelukkig vaak op 1 lijn.
Dus daarom heb ik niet het idee dat ik iets ga missen als ik bij mijn vrouw blijf tot de dood ons scheidt.
Maar als je bijv. jong getrouwd bent en al een aantal jaren "gesettled" bent, kan ik me voorstellen dat je een gevoel bekruipt van ik wil niet de rest van mijn leven zo doorkabbelen, ik wil nog dit en dat en zus en zo meemaken. En niet later in het bejaardenhuis denken van had ik maar dit en had ik maar dat...
Begrijp ik goed dat jij van alles wilt maar dat je man daar niet voor in is? Of houden praktische omstandigheden jullie tegen zoals bijv. een huis met hypotheek, vaste baan etc., wat hij niet (tijdelijk) wil opgeven om gedurende zekere tijd de wijde wereld in te trekken?
Heb je je besluit al genomen of heb je het nog in overweging? Ben je er nog over in gesprek met je man? Zit er nog "rek" in zeg maar?
Sterkte met je overwegingen, ben benieuwd hoe het verder gaat.
Ik herken het niet in die zin dat ik niet in zo'n situatie zit of gezeten heb, maar kan me er wel alles bij voorstellen. Voor ik mijn huidige vrouw leerde kennen, heb ik "wilde jaren" achter de rug gehad waarin ik van alles heb ondernomen. En gelukkig is zij er ook voor in om nog steeds allerlei avontuurlijks te ondernemen en zitten we wat dat betreft gelukkig vaak op 1 lijn.
Dus daarom heb ik niet het idee dat ik iets ga missen als ik bij mijn vrouw blijf tot de dood ons scheidt.
Maar als je bijv. jong getrouwd bent en al een aantal jaren "gesettled" bent, kan ik me voorstellen dat je een gevoel bekruipt van ik wil niet de rest van mijn leven zo doorkabbelen, ik wil nog dit en dat en zus en zo meemaken. En niet later in het bejaardenhuis denken van had ik maar dit en had ik maar dat...
Begrijp ik goed dat jij van alles wilt maar dat je man daar niet voor in is? Of houden praktische omstandigheden jullie tegen zoals bijv. een huis met hypotheek, vaste baan etc., wat hij niet (tijdelijk) wil opgeven om gedurende zekere tijd de wijde wereld in te trekken?
Heb je je besluit al genomen of heb je het nog in overweging? Ben je er nog over in gesprek met je man? Zit er nog "rek" in zeg maar?
Sterkte met je overwegingen, ben benieuwd hoe het verder gaat.
zondag 1 juli 2007 om 04:43
Hai Jose, ik herken het in zekere zin. Ik heb dat gevoel echter pas sinds ik mijn laatste relatie verbroken heb. Dus in die zin niet vergelijkbaar.
Ik herken wel het -zeer overtuigd- 'vrij en alleen' willen zijn. (reizen doe ik sowieso al en avonturen...hmmm... die heb ik al voldoende beleefd:$;)) En dat gevoel kan allesoverheersend zijn.
Sinds ik weet dat dat is wat ik wil, ben ik trouwens een stuk gelukkiger. Gelukkiger met het leven en gelukkiger met mij.
In hoeverre heb je al met je man gesproken? Ik kan me voorstellen dat je je egoïstisch en vooral ook erg verdrietig voelt. Maar als egoïsme in deze jou je geluk brengt, is er weinig tegen in te brengen.
Ik vind het moeilijk je te adviseren, juist omdat je in een (langdurige) relatie zit. Zou het zin hebben eens met iemand te gaan praten? Je zegt dat je dit gevoel nu een half jaar hebt, heb je dit al die tijd voor jezelf gehouden?
Een goede relatie verbreken is niet niks, maar als jij denkt dat dat is wat jou gelukkig zal maken... Ik bedoel, tegen je zin in een relatie blijven is het natuurlijk ook niet. En als jij ongelukkig bent kun je nog zo je best doen, maar uiteindelijk heeft dat toch een weerslag op de relatie en vooral op jou.
Begin allereerst met praten en uitzoeken waar dat gevoel vandaan komt.
Sterkte
Ik herken wel het -zeer overtuigd- 'vrij en alleen' willen zijn. (reizen doe ik sowieso al en avonturen...hmmm... die heb ik al voldoende beleefd:$;)) En dat gevoel kan allesoverheersend zijn.
Sinds ik weet dat dat is wat ik wil, ben ik trouwens een stuk gelukkiger. Gelukkiger met het leven en gelukkiger met mij.
In hoeverre heb je al met je man gesproken? Ik kan me voorstellen dat je je egoïstisch en vooral ook erg verdrietig voelt. Maar als egoïsme in deze jou je geluk brengt, is er weinig tegen in te brengen.
Ik vind het moeilijk je te adviseren, juist omdat je in een (langdurige) relatie zit. Zou het zin hebben eens met iemand te gaan praten? Je zegt dat je dit gevoel nu een half jaar hebt, heb je dit al die tijd voor jezelf gehouden?
Een goede relatie verbreken is niet niks, maar als jij denkt dat dat is wat jou gelukkig zal maken... Ik bedoel, tegen je zin in een relatie blijven is het natuurlijk ook niet. En als jij ongelukkig bent kun je nog zo je best doen, maar uiteindelijk heeft dat toch een weerslag op de relatie en vooral op jou.
Begin allereerst met praten en uitzoeken waar dat gevoel vandaan komt.
Sterkte
zondag 1 juli 2007 om 11:39
Als je wil reizen kan dit dan niet met hem samen? Of is het gewoon niet zo'n reislustig type? Avonturen en vrij zijn klinkt heel mooi maar valt in de praktijk vaak tegen.
Bedenk heel goed wat je dan precies zou willen doen. Wat zou je dan willen meemaken en kan dat echt niet binnen je relatie?
Kan best zijn dat je iets mist in deze relatie en dat je tot de conclussie komt dat deze man het niet voor je is. In dat geval kan het een goed idee zijn om bij je partner weg te gaan.
Maar op dit forum staan genoeg verhalen van ongewenste singles om te kunnen zien dat het single leven lang niet altijd zo leuk is als het je nu lijkt.
Vaak gaan mensen die bij hun partner weg gaan ervan uit dat ze een nieuwe partner tegenkomen wannneer ze er weer aan toe zijn.
Op dit forum kun je vaak genoeg lezen dat die o zo gewenste partner maar niet komt.
Bedenk dus goed wat je "weggooit" voor je iets gaat doen.
Bedenk heel goed wat je dan precies zou willen doen. Wat zou je dan willen meemaken en kan dat echt niet binnen je relatie?
Kan best zijn dat je iets mist in deze relatie en dat je tot de conclussie komt dat deze man het niet voor je is. In dat geval kan het een goed idee zijn om bij je partner weg te gaan.
Maar op dit forum staan genoeg verhalen van ongewenste singles om te kunnen zien dat het single leven lang niet altijd zo leuk is als het je nu lijkt.
Vaak gaan mensen die bij hun partner weg gaan ervan uit dat ze een nieuwe partner tegenkomen wannneer ze er weer aan toe zijn.
Op dit forum kun je vaak genoeg lezen dat die o zo gewenste partner maar niet komt.
Bedenk dus goed wat je "weggooit" voor je iets gaat doen.
zondag 1 juli 2007 om 14:41
Ik sluit me aan bij Nandine, maar wil er nog iets aan toevoegen:
Bespreek eens met je vriend of je er niet een tijdje tussenuit kunt, op avontuur zonder hem. Waarom zou je altijd bij elkaar moeten zijn? Je kunt het er eens over hebben, misschien wil hij je die vrijheid graag 'geven' als dat betekent dat jullie relatie blijft bestaan.
Het hoeft niet of/of te zijn, en/en kan ook.
Ik heb die behoefte aan vrijheid ook gehad toen ik een jaar of 7 bij mijn vriend was. Hij begreep het niet, ik kon het hem ook niet duidelijk maken. Dat vond ik erg moeilijk, het deed me pijn om hem pijn te doen. Maar uiteindelijk ben ik steeds meer voor mezelf gaan doen. Als ik nu iets wil, dan doe ik dat. En zo heeft hij afgelopen jaar een tijd zonder mij in het buitenland gewerkt. Als ik dat zou willen, zou ik ook een tijd alleen kunnen gaan reizen. Gek genoeg heb ik die behoefte nu niet meer zo, nu ik weet dat het kan als ik het wil.
Bespreek eens met je vriend of je er niet een tijdje tussenuit kunt, op avontuur zonder hem. Waarom zou je altijd bij elkaar moeten zijn? Je kunt het er eens over hebben, misschien wil hij je die vrijheid graag 'geven' als dat betekent dat jullie relatie blijft bestaan.
Het hoeft niet of/of te zijn, en/en kan ook.
Ik heb die behoefte aan vrijheid ook gehad toen ik een jaar of 7 bij mijn vriend was. Hij begreep het niet, ik kon het hem ook niet duidelijk maken. Dat vond ik erg moeilijk, het deed me pijn om hem pijn te doen. Maar uiteindelijk ben ik steeds meer voor mezelf gaan doen. Als ik nu iets wil, dan doe ik dat. En zo heeft hij afgelopen jaar een tijd zonder mij in het buitenland gewerkt. Als ik dat zou willen, zou ik ook een tijd alleen kunnen gaan reizen. Gek genoeg heb ik die behoefte nu niet meer zo, nu ik weet dat het kan als ik het wil.
zondag 1 juli 2007 om 14:50
Ik vraag me af wat precies het pijnpunt is. Je beschrijft allerlei dingen die je allen zou willen/kunnen doen; maar zoals velen al opmerkten hoef je daarvoor niet perse je huwelijk te beëindigen.
Ik lees in je posting niets over wat je nog voelt voor je man. Je beschrijft hem wel heel positief, maar dan nog kan je gevoel voor hem best over zijn.
Ik lees in je posting niets over wat je nog voelt voor je man. Je beschrijft hem wel heel positief, maar dan nog kan je gevoel voor hem best over zijn.
zondag 1 juli 2007 om 14:59
Rupert Holmes
Pina Colada Lyrics
I was tired of my lady
We'd been together too long
Like a worn-out recording
Of a favorite song
So while she lay there sleeping
I read the paper in bed
And in the personal columns
There was this letter I read
"If you like Pina Coladas
And getting caught in the rain
If you're not into yoga
If you have half a brain
If you'd like making love at midnight
In the dunes on the Cape
Then I'm the love that you've looked for
Write to me and escape."
I didn't think about my lady
I know that sounds kind of mean
But me and my old lady
Have fallen into the same old dull routine
So I wrote to the paper
Took out a personal ad
And though I'm nobody's poet
I thought it wasn't half bad
"Yes I like Pina Coladas
And getting caught in the rain
I'm not much into health food
I am into champagne
I've got to meet you by tomorrow noon
And cut through all this red-tape
At a bar called O'Malley's
Where we'll plan our escape."
So I waited with high hopes
And she walked in the place
I knew her smile in an instant
I knew the curve of her face
It was my own lovely lady
And she said, "Oh it's you."
Then we laughed for a moment
And I said, "I never knew."
That you like Pina Coladas
Getting caught in the rain
And the feel of the ocean
And the taste of champagne
If you'd like making love at midnight
In the dunes of the Cape
You're the lady I've looked for
Come with me and escape
Misschien kan het allemaal minder drastisch dan je denkt...
Pina Colada Lyrics
I was tired of my lady
We'd been together too long
Like a worn-out recording
Of a favorite song
So while she lay there sleeping
I read the paper in bed
And in the personal columns
There was this letter I read
"If you like Pina Coladas
And getting caught in the rain
If you're not into yoga
If you have half a brain
If you'd like making love at midnight
In the dunes on the Cape
Then I'm the love that you've looked for
Write to me and escape."
I didn't think about my lady
I know that sounds kind of mean
But me and my old lady
Have fallen into the same old dull routine
So I wrote to the paper
Took out a personal ad
And though I'm nobody's poet
I thought it wasn't half bad
"Yes I like Pina Coladas
And getting caught in the rain
I'm not much into health food
I am into champagne
I've got to meet you by tomorrow noon
And cut through all this red-tape
At a bar called O'Malley's
Where we'll plan our escape."
So I waited with high hopes
And she walked in the place
I knew her smile in an instant
I knew the curve of her face
It was my own lovely lady
And she said, "Oh it's you."
Then we laughed for a moment
And I said, "I never knew."
That you like Pina Coladas
Getting caught in the rain
And the feel of the ocean
And the taste of champagne
If you'd like making love at midnight
In the dunes of the Cape
You're the lady I've looked for
Come with me and escape
Misschien kan het allemaal minder drastisch dan je denkt...
zondag 1 juli 2007 om 15:28
Een vriendin van mij had hetzelfde gevoel, na acht jaar samen zijn. Alhoewel ze de perfecte vent had, voelde ze zich niet meer gelukkig; ze voelde zich onbegrepen, ze voelde zich in het maatschappelijke keurslijf geduwd en ze liet dit gevoel zo sluimeren dat ze vreemd ging. Uiteindelijk heeft haar vriend het (om die reden) uitgemaakt. Het eerste jaar daarna is heel zwaar, want niemand in je omgeving begrijpt je. Het tweede jaar was ze gelukkig en nu drie jaar later en vier foute scharrels verder komt ze tot de conclusie dat haar ex-vriend eigenlijk best wel een geschikte man voor haar was. Maar ja, die is inmiddels doorgegaan met zijn leven en heeft een nieuwe vrouw gevonden. En die vriendin van mij loopt nu wanhopig te zoeken naar de liefde die ze ooit heeft gehad...
zondag 1 juli 2007 om 15:58
José, lees het topic van DonMarco; "een vrouw heeft tijd nodig?" (nu op 2e pagina). Lijkt erg op jouw ervaring, maar poster is degene die het 'overkomt'.
Ja, ik begrijp je gevoelens - been there done that. Of het de juiste keuze is...? Time will tell. Je zou ook een half jaar alleen op wereldreis kunnen gaan, om te kijken wat je dan ervaart. Of je partner in de tussentijd op je wil blijven wachten is natuurlijk de vraag - maar misschien zijn er nog andere mogelijkheden om te ervaren wat jij mist.
Ja, ik begrijp je gevoelens - been there done that. Of het de juiste keuze is...? Time will tell. Je zou ook een half jaar alleen op wereldreis kunnen gaan, om te kijken wat je dan ervaart. Of je partner in de tussentijd op je wil blijven wachten is natuurlijk de vraag - maar misschien zijn er nog andere mogelijkheden om te ervaren wat jij mist.
dinsdag 3 juli 2007 om 15:42
Bedankt voor al jullie reacties! Grappig te horen dat ik ook dingen alleen kan doen want dat doe ik momenteel ook. Ben in Zuid Amerika met vriendin, dus zonder man. Ik begrijp de reactie dat je niet iets weg moet ´gooien´ dat zo goed is, maar voor mijn gevoel heb ik geen keuze. Ik ben bang dat ik idd als ik oud ben zeg: Had ik maar... Bovendien bekruipt mij het gevoel dat hij gewoon niet de ware voor mij is...Ik ben in de 12 jaar dat we samen zijn gegroeid. Ik heb een vervelende jeud gehad hetgeen ik nu op dit moment volledig heb verwerkt. Daardoor voel ik mij sterker als ooit te voren. Nu is het tijd voor mezelf zeg maar. Mijn mannetje is een lieverd maar geen doorzetter. Niet iemand die het voortouw neemt. Ik heb altijd de kar getrokken en dat wil ik gewoon niet meer. Ik wil een vent die mij gaat leiden zeg maar... Mijn behoften zijn verandert. Wat ik vroeger geweldig vond aan manlief vind ik nu een nadeel, terwijl hij niet verandert is!
Daarnaast speelt mee dat de aantrekkingskracht volledig weg is bij mij... Ik weet dat ik waarschijnlijk iets heel kostbaars ga weggooien en het inruil voor niks en veel onzekerheid, maar blijven in deze situatie is onhoudbaar. Ik moet mezelf leren kennen en vrij zijn. Zo voelt het. Ik doe al veel dingen alleen en altijd ook gedaan, dus daar zit het hem niet in....
Waarschijnlijk ben ik hem ontgroeid en zijn we ellicht ook nooit de perfect match geweest..... zucht.....Mijn huwelijk is letterlijk in 6 maanden als een kaartenhuis in elkaar gezakt....10x zucht....
Het liefst overigens zou ik willen dat dit gevolel gaat verdwijen maar ik ben bang dat dat niet meer gaat gebeuren.....
Liefs José.
Daarnaast speelt mee dat de aantrekkingskracht volledig weg is bij mij... Ik weet dat ik waarschijnlijk iets heel kostbaars ga weggooien en het inruil voor niks en veel onzekerheid, maar blijven in deze situatie is onhoudbaar. Ik moet mezelf leren kennen en vrij zijn. Zo voelt het. Ik doe al veel dingen alleen en altijd ook gedaan, dus daar zit het hem niet in....
Waarschijnlijk ben ik hem ontgroeid en zijn we ellicht ook nooit de perfect match geweest..... zucht.....Mijn huwelijk is letterlijk in 6 maanden als een kaartenhuis in elkaar gezakt....10x zucht....
Het liefst overigens zou ik willen dat dit gevolel gaat verdwijen maar ik ben bang dat dat niet meer gaat gebeuren.....
Liefs José.
dinsdag 3 juli 2007 om 16:35
Triest verhaal ja. Toch vind ik dat geen reden om bij iemand te blijven. Ok, er zijn risico's verbonden aan dit soort keuzes, maar voor hetzelfde geld loop je iemand tegen het lijf waarmee je wél echt gelukkig bent.
Bovendien denk ik ook: als 2 mensen echt voor elkaar bestemd zijn dan komen ze elkaar vast wel weer een keertje tegen.
dinsdag 3 juli 2007 om 19:32
toch zou ik er eerst nog eens een goed gesprek tegenaan gooien. Misschien is hij ook wel in voor een andere aanpak. misschien wil hij ook wel meer, anders, wil hij wel een tijdje de kar trekken. Misschien is hij dat niet gaan doen omdat hij ook dacht, ach, zij doet dat, niks aan veranderen... maar kriebelt het toch.
dinsdag 3 juli 2007 om 19:52
Ik herken het helemaal! Bij mij was t alleen na een relatie van 20 jaar (waarvan 12 jaar getrouwd) en wel kids....Ik was ookal een hele tijd niet meer gelukkig en vooral niet meer mezelf....Ik was de vrouw/moeder van....Mn ex is een leuke kerel ( ook niet onaantrekkelijk) en bijna niemand begreep het. Ook ik voelde me een egoist en we zijn in therapie gegaan.....dat heeft mij persoonlijk veel geholpen maar onze relatie was over...Ik wist t eigenlijk al....Als het "gevoel"weg is, kun je therapieen tot je een ons weegt( ik was wat dat gewicht betreft al aardig op weg...) maar dan helpt het gewoon niet meer en moet je tot de conclusie komen dat het gewoon over is...Heel erg moeilijk omdat het niet zijn keuze was en ik wilde hen niet kwetsen, maar denk dat ik hem nog meer gekwetst zou hebben als ik bij hem zou zijn gebleven uit medelijden. Heb dus voor mezelf gekozen en kan nu zeggen dat het de goede beslissing is geweest. Ben weer mezelf en kan weer genieten! Het was een vreselijk zwaar jaar...Heb een andere baan moeten zoeken...heb ons huis gekocht...heb met de kids moeten leren omgaan, die natuurlijk vreselijk dwars waren....maar het is me gelukt! Ben trots op mezelf!
Sterkte...
Sterkte...
zondag 8 juli 2007 om 13:55
ook ik ben bang dat het over is....
heb het net bespreekbaar gemaakt met vriend, maar die ziet het niet. dat is lastig en moeilijk. want ik wil hem geen pijn doen.
Mijn verhaal:
begin dertig, 1 zoontje van ruim 1 jaar.
10 jaar alleen gewoond. sinds 5 jaar een relatie met vriend waarvan we nu 1.5 jaar samenwonen. Ik was dus onverwacht zwanger en zijn halsoverkop gaan samenwonen.
vriend heeft eigen bedrijf en werkt 80 uur per week. ook op zaterdag en zondag. dus weinig tijd samen.
het is een doodgoede kerel. Maar ik ben bang dat mijn gevoel weg is.
Ik wil een leven waarin ook ik kan leven samen met een kerel ipv het gevoel te hebben alleen maar moeder en huisvrouw te zijn. er is bij ons weinig tot geen tijd voor leuke dingen samen. ik zie het om me heen zoveel anders. ik vind dat ik meer waard ben dan het leven dat ik nu lijd. ben nu begin dertig en denk niet dat ik dit nog jaaaren vol ga houden.
hij zegt al 1.5 jaar dat het beter gaat worden, maar geloof er eigenlijk niet meer in.
heb het net bespreekbaar gemaakt met vriend, maar die ziet het niet. dat is lastig en moeilijk. want ik wil hem geen pijn doen.
Mijn verhaal:
begin dertig, 1 zoontje van ruim 1 jaar.
10 jaar alleen gewoond. sinds 5 jaar een relatie met vriend waarvan we nu 1.5 jaar samenwonen. Ik was dus onverwacht zwanger en zijn halsoverkop gaan samenwonen.
vriend heeft eigen bedrijf en werkt 80 uur per week. ook op zaterdag en zondag. dus weinig tijd samen.
het is een doodgoede kerel. Maar ik ben bang dat mijn gevoel weg is.
Ik wil een leven waarin ook ik kan leven samen met een kerel ipv het gevoel te hebben alleen maar moeder en huisvrouw te zijn. er is bij ons weinig tot geen tijd voor leuke dingen samen. ik zie het om me heen zoveel anders. ik vind dat ik meer waard ben dan het leven dat ik nu lijd. ben nu begin dertig en denk niet dat ik dit nog jaaaren vol ga houden.
hij zegt al 1.5 jaar dat het beter gaat worden, maar geloof er eigenlijk niet meer in.
zondag 8 juli 2007 om 19:09
Ik snap je wel, ik ben 34, geen kinderen en geen kinderwens, negen jaar samen en we zijn nu een drietal weken uit elkaar. Ik mis hem wel, maar spijt heb ik niet, ik heb plots weer tonnen energie, ben opnieuw plannen aan het maken en zo. Het scheelt wel dat we niet in ruzie uit elkaar gaan, ik kan hem altijd blijven bellen en hij blijft me zeker voorlopig nog helpen met klusjes en zo. Dit was mijn twee lange relatie, voordien was ik vijf jaar samen met iemand en dat was een zeer abrupte breuk, daar heb ik echt veel langer mee geworsteld. Mijn partner - mijn ex dus - hebben de eerste week huilend aan de telefoon gehangen omdat we uit elkaar gingen, maar nu voel ik me fit en vol energie.
zondag 8 juli 2007 om 19:11
maandag 9 juli 2007 om 15:22
Ik heb op mijn 20e m'n ex leren kennen, hij was mijn eerste echte relatie en ik woonde net op mezelf. Hij was een aantal jaar ouder, had al een aantal relaties gehad en had meer levenservaring. Het was een leuke vent, zag er goed uit, was supertrouw en betrouwbaar en hij droeg mij op handen. Hij was niet één van de makkelijksten maar daar kon ik heel goed mee omgaan en ook iedereen om ons heen vond ons goed bij elkaar passen. We hebben jaren een prima relatie gehad, waarin ik zelfverzekerder en volwassener werd (hij was dat vanaf het begin meer dan ik). Op een gegeven moment was hij wel toe aan trouwen en kinderen, samen een huis kopen in plaats van inwonen bij mij, ik nog niet. Ik was nooit veel uitgeweest, had al vanaf m'n 19e dezelfde baan en onze vrienden waren voornamelijk zijn vrienden.
Ander werk bracht me nieuwe kennissen, ik ging wat meer uit en ontdekte dat ik toch wel dingen had gemist (eigen vriendenkring, keertje borrelen na het werk, meer zelfstandigheid). Hij werd bang door de verandering en ging daar op een verkeerde manier mee om, hij werd bezitterig, hard en controlerend. Lang probeerde ik met hem te praten en hem uit te leggen dat ik niet met onze relatie wilde stoppen maar wel graag even wat meer ruimte wilde om gewoon wat nieuwe leuke dingen mee te maken. Maar zijn angst mij kwijt te raken weerhield hem er goed op te reageren. Ergens heel begrijpelijk maar zijn weigering te luisteren en erover te praten en zijn hatelijk gedrag verder dreven mij steeds verder van hem af. Toen ik vervolgens verliefd werd op iemand anders (die natuurlijk geen problemen met mij had en daardoor veel leuker leek) heb ik onze relatie van inmiddels 11 jaar beëindigd. Mijn ex was er kapot van en probeerde me een aantal maanden lang over te halen het nog 's te proberen, hij had er veel over nagedacht en wilde samen de problemen serieus aanpakken. Maar ik wilde niet meer, was blij met mijn "nieuwe leventje" met nieuwe vrienden, uitgaan en onafhankelijkheid.
Dat nieuwe leventje heeft me een tijd gelukkig gemaakt en het was ook goed voor me "het mee te maken". Er kwam een nieuwe vriend, er waren reizen, feestjes en nieuwe vrienden. Ik was vaak nog in gedachten bezig met mijn ex-vriend (en soms had ik er ook nog verdriet van) maar dit was toch het leven wat ik wilde?
Uiteindelijk bedroog mijn "nieuwe" vriend me na een paar jaar, waarna ik een paar maanden in een enorme dip raakte (waarin ik alleen werkte, huilde en teveel dronk) en de "nieuwe" vrienden raakten uit beeld want waren alleen in voor feestjes en kroegbezoek.
Nu inmiddels ben ik weer mezelf, heb de dingen weer op de rit. Heb veel meegemaakt de afgelopen jaren en ergens is dat goed geweest. Het onrustige is eruit, ik ben m'n eigen rustige lieve opgewekte zelf weer. Ik ontdek weer welke "normale" dingen ik leuk vind en geniet daarvan. Maar zoals ik nu ben is zoals ik al die jaren geleden met mijn ex was. De dingen waar ik nu van geniet zijn de dingen die ik vroeger ook met hem deed, die hij ook leuk vond. En meer en meer raak ik bewust van het feit dat ik de, voor mij, perfecte relatie had en dat ik die weggegooid heb. Nouja, weggegooid.. het was te vroeg voor mij, ik was te jong. Maar het was het waard ervoor te vechten en dat heb ik niet (genoeg) gedaan. En daar heb ik spijt van.
Moraal van dit (lange ;)) verhaal? Het kan verschillende redenen hebben, een goede relatie opgeven. En het kan verschillend uitpakken.
Ik hoop dat het goed uitpakt voor jou, dat het inderdaad de goede keuze blijkt te zijn geweest.
Ander werk bracht me nieuwe kennissen, ik ging wat meer uit en ontdekte dat ik toch wel dingen had gemist (eigen vriendenkring, keertje borrelen na het werk, meer zelfstandigheid). Hij werd bang door de verandering en ging daar op een verkeerde manier mee om, hij werd bezitterig, hard en controlerend. Lang probeerde ik met hem te praten en hem uit te leggen dat ik niet met onze relatie wilde stoppen maar wel graag even wat meer ruimte wilde om gewoon wat nieuwe leuke dingen mee te maken. Maar zijn angst mij kwijt te raken weerhield hem er goed op te reageren. Ergens heel begrijpelijk maar zijn weigering te luisteren en erover te praten en zijn hatelijk gedrag verder dreven mij steeds verder van hem af. Toen ik vervolgens verliefd werd op iemand anders (die natuurlijk geen problemen met mij had en daardoor veel leuker leek) heb ik onze relatie van inmiddels 11 jaar beëindigd. Mijn ex was er kapot van en probeerde me een aantal maanden lang over te halen het nog 's te proberen, hij had er veel over nagedacht en wilde samen de problemen serieus aanpakken. Maar ik wilde niet meer, was blij met mijn "nieuwe leventje" met nieuwe vrienden, uitgaan en onafhankelijkheid.
Dat nieuwe leventje heeft me een tijd gelukkig gemaakt en het was ook goed voor me "het mee te maken". Er kwam een nieuwe vriend, er waren reizen, feestjes en nieuwe vrienden. Ik was vaak nog in gedachten bezig met mijn ex-vriend (en soms had ik er ook nog verdriet van) maar dit was toch het leven wat ik wilde?
Uiteindelijk bedroog mijn "nieuwe" vriend me na een paar jaar, waarna ik een paar maanden in een enorme dip raakte (waarin ik alleen werkte, huilde en teveel dronk) en de "nieuwe" vrienden raakten uit beeld want waren alleen in voor feestjes en kroegbezoek.
Nu inmiddels ben ik weer mezelf, heb de dingen weer op de rit. Heb veel meegemaakt de afgelopen jaren en ergens is dat goed geweest. Het onrustige is eruit, ik ben m'n eigen rustige lieve opgewekte zelf weer. Ik ontdek weer welke "normale" dingen ik leuk vind en geniet daarvan. Maar zoals ik nu ben is zoals ik al die jaren geleden met mijn ex was. De dingen waar ik nu van geniet zijn de dingen die ik vroeger ook met hem deed, die hij ook leuk vond. En meer en meer raak ik bewust van het feit dat ik de, voor mij, perfecte relatie had en dat ik die weggegooid heb. Nouja, weggegooid.. het was te vroeg voor mij, ik was te jong. Maar het was het waard ervoor te vechten en dat heb ik niet (genoeg) gedaan. En daar heb ik spijt van.
Moraal van dit (lange ;)) verhaal? Het kan verschillende redenen hebben, een goede relatie opgeven. En het kan verschillend uitpakken.
Ik hoop dat het goed uitpakt voor jou, dat het inderdaad de goede keuze blijkt te zijn geweest.
maandag 9 juli 2007 om 19:27
Nikki34, ben onder de indruk van jou verhaal. Het had zo mijn verhaal kunnen zijn of mijn toekomstige verhaal.....
Ik ben mij ervan bewust dat ik iets moois zal laten gaan, maar is dat een reden om nu te blijven? Het enige dat mij weerhoudt nog niet daadwerkelijk op te stappen, omdat ik nog meer overtuigd wil zijn van mijn keuze. Als mijn gevoel na enige weken nogsteeds onverandert is moet ik mijzelf en manlief niet langer voor de gek houden. Momenteel ben ik weer terug van de reis. We zullen de komende tijd heel eerlijk tegen elkaar zijn en aangeven (vooral ik dan) wat ik voel en wat ik denk. Dat vind ik ook lastig omdat ik hem kwets, maar toch moet ik het doen. Ik houd alleen mijzelf en hem voor de gek....
Ik ben mij ervan bewust dat ik iets moois zal laten gaan, maar is dat een reden om nu te blijven? Het enige dat mij weerhoudt nog niet daadwerkelijk op te stappen, omdat ik nog meer overtuigd wil zijn van mijn keuze. Als mijn gevoel na enige weken nogsteeds onverandert is moet ik mijzelf en manlief niet langer voor de gek houden. Momenteel ben ik weer terug van de reis. We zullen de komende tijd heel eerlijk tegen elkaar zijn en aangeven (vooral ik dan) wat ik voel en wat ik denk. Dat vind ik ook lastig omdat ik hem kwets, maar toch moet ik het doen. Ik houd alleen mijzelf en hem voor de gek....
maandag 9 juli 2007 om 19:51
Nee, het is geen reden om te blijven (want misschien komt er voor jou en je partner afzonderlijk in de toekomst nog wel iets veel mooiers op je pad en je vriend verdient ook iemand die net zo blij met hem is als hij met jou) maar het is wel een reden er goed over na te denken, het te bespreken en het echt geprobeerd te hebben. Tenminste, dat is mijn mening.
Tuurlijk kan het zijn dat het bij mij, als ik het langer had geprobeerd (met hem samen) alsnog fout was gelopen, om de redenen die ik had of om andere redenen. Maar achteraf heb ik spijt dat ik ons niet de kans heb gegeven het nog 's te proberen toen bij hem de ogen open waren gegaan. Niet zozeer om het idee dat het dan anders gelopen was (want daar ben ik wel realistisch over) maar omdat ik er achteraf toch een "onaf" gevoel over heb en hem niet echt de kans heb gegeven er zijn best voor te doen toen hij eindelijk begreep wat nou het "probleem" was.
Daar komt mijn spijt vandaan, omdat ik nu zie dat het niks met hem of onze relatie te maken had maar alles met mij en het feit dat ik bepaalde dingen miste (die ik ook binnen de relatie had kunnen ondernemen).
Maar toen was ik voor 1000% overtuigd van mijn keuze en dat is het probleem. Als het niet de juiste keuze is wordt dat vaak pas véél later duidelijk, als het al te laat is.
Tuurlijk kan het zijn dat het bij mij, als ik het langer had geprobeerd (met hem samen) alsnog fout was gelopen, om de redenen die ik had of om andere redenen. Maar achteraf heb ik spijt dat ik ons niet de kans heb gegeven het nog 's te proberen toen bij hem de ogen open waren gegaan. Niet zozeer om het idee dat het dan anders gelopen was (want daar ben ik wel realistisch over) maar omdat ik er achteraf toch een "onaf" gevoel over heb en hem niet echt de kans heb gegeven er zijn best voor te doen toen hij eindelijk begreep wat nou het "probleem" was.
Daar komt mijn spijt vandaan, omdat ik nu zie dat het niks met hem of onze relatie te maken had maar alles met mij en het feit dat ik bepaalde dingen miste (die ik ook binnen de relatie had kunnen ondernemen).
Maar toen was ik voor 1000% overtuigd van mijn keuze en dat is het probleem. Als het niet de juiste keuze is wordt dat vaak pas véél later duidelijk, als het al te laat is.
