Even mijn ei kwijt moeten

Hallo lieve vivaforummers,

Wat ik met dit topic wil? Geen idee, hart even luchten misschien.

Ik ben 8 jaar samen met mijn vriend en we hebben hele mooie, fijne momenten samen. Sinds een half jaartje zijn wij de trotse ouders van een mooi meisje en als ik hun samen zie dan ontplof ik van liefde.

Maar er is al 8 jaar iets waar ik me onwijs aan stoor.

Hij is een introverte introvert. Uitgevonden en verbeterd. Hij wil nooit ergens mee naartoe (laat mij vrij omdat ik wel die behoefte heb) en wordt van weinig zaken echt enthousiast. Zolang we als gezinnetje op pad zijn gaat het goed maar wanneer er andere mensen bij komen trekt ie het niet. Mijn familie en ik zijn allemaal familiemensen, zijn familie ook. We zien elkaar graag maar ik moet hem voor mijn gevoel altijd aan zijn haren meeslepen. Nu had ik er altijd vrede mee dat hij niet naar elk familie-etentje meegaat en dat hij niet mee ging naar verjaardagen (behalve van die die hij niet kon missen (zijn en mijn ouders, zussen, oma's etc). Had, want sinds wij een kindje hebben stoort het me steeds vaker. Ik krijg al de tranen in mijn ogen van de gedachte dat ik ons dochtertje later moet gaan uitleggen waarom papa nooit op de foto's staat bij familiemomenten...

Wat mij er nu toe dreef om dit stuk te schrijven? Gisteren was weer een moment bij mijn familie, gezellig bij elkaar maar ik, zoals gebruikelijk, alleen met kind. Vriend zat alleen thuis en nu werd het aankomende jubileum besproken. Volgend jaar zijn mijn ouders 40 jaar getrouwd en om dat te vieren willen ze ons als gezin en het gezin van mijn broer en schoonzusje meenemen op vakantie. Weekje ergens naar een mooi hotel of een villa in Italië of Spanje waar we heerlijk met elkaar de tijd kunnen doorbrengen. Dit tijdens het eten vanavond aan hem verteld. Zijn reactie?

*stilte*
*rollende ogen*

"Wat vind je ervan?"

"Wat wil je dat ik ervan zeg?"

Dat het super lief is aangeboden! Lekker even een weekje weg en dat voor niks. Ik wil dat je ergens enthousiast van wordt, wat dan ook. Dat ik niet zo aan je hoef te leuren en te zeuren. Echt, je hoeft niet mee naar de verjaardag van de zoon van mijn achterneef maar ik zou een moord doen voor wat meer hart voor de familie. Zelfs je moeder snapt niet waar dit vandaan komt, die is gek op het samenzijn met anderen..

Gewoon iets minder op jezelf gekeerd. Oh wat zou het heerlijk zijn als ie ineens meeging naar etentjes, naar borrels.

Zucht... Ik kan er soms zo verdrietig om worden. Het zo'n heerlijke vent, een onwijs lieve papa en een lieve man die mij in mijn waarde laat maar soms is hij zo onwijs moeilijk. Ik probeer hem in zijn waarde te laten maar het valt me steeds zwaarder.

Nogmaals, ik wilde dit even van mij afschrijven. Ik hoef geen berichten van "dan ga je toch van hem af". Is geen optie. We hebben ons mooie meisje wat ons verbind en er zijn 100.000 redenen waarom ik gek op hem ben dus doe geen moeite zo'n reactie te geven. Andere tips, evenals de tips hoe hierover het gesprek te openen lees ik heel graag, wellicht dat ik er iets aan kan hebben.

Voor nu, dank voor het lezen van mijn TEDtalk en een fijne zondagavond

blijfgewoonbianca schreef: ↑

14-04-2024 20:02

Hij zal niet gaan staan juichen om de uitnodiging, maar gaat hij ook niet mee om jou een plezier te doen ?

Met veel gemor gaat ie uiteindelijk wel mee, zeker omdat zijn kleine meisje ook mee gaat. Maar van harte gaat het niet terwijl ik hem wel altijd hoor over dat het erg gezellig was (wanneer hij wel ergens mee naartoe gaat)

Lucifee2024 schreef: ↑

14-04-2024 20:08

Daarnaast was dit bekend, waarom nu ineens zo'n probleem is? Ook snap ik niet wat zijn moeder ermee te maken heeft, omdat zij wel leuk vindt moeten de kinderen ook zo allemaal zijn?
Wat vreemde denkwijze.

Meer in de zin van : "Ik herken echt niet waar dit vandaan komt, niemand in de familie is zo op zichzelf"

Hij hoeft niet hetzelfde te zijn maar ze herkend mijn struggle.

Daveotion schreef: ↑

14-04-2024 20:10

Weet je ook waarom hij het niet fijn vindt, heb je hem dat gevraagd? Misschien wil hij je (nog eens) uitleggen waar hij moeite mee heeft?

Kan ie niet echt benoemen. Heb het er wel eens met hem over gehad.
Ik weet wel dat hij een klein sociaal emmertje heeft die snel overstroomd en hier heb ik alle begrip voor. Als hij wil gaan dan gaan we, als ie niet mee wil naar die borrel bij mijn broer en schoonzus is dat natuurlijk prima (hoewel ik dat zelf natuurlijk onwijs jammer vind want ik heb hem er heel graag bij en dat weet ie.

coderood schreef: ↑

14-04-2024 20:12

Wat jammer dat hij niet gewoon zichzelf mag zijn van je.

Eehhhh, waar zeg ik dit? Die opmerking krijg ik van zijn moeder. En niet om hem te veranderen (want de aard van een beestje verander je niet) maar meer als erkenning van onze verschillen en dat die soms lastig zijn. Niemand vind dat hij moet veranderen.

Zou ik het heerlijk vinden als hij ineens de deur met mij wil platlopen, absoluut! Is dat realistisch? Nope. Dat is niet mijn vriend en ook niet waarom ik bij hem ben. Ik ben bij hem om al die andere 100.000 redenen. Dat ene verschil valt in het niets, maar dat maakt het bij tijd en wiijlen niet minder lastig