Relaties
alle pijlers
Even mijn ei kwijt moeten
zondag 14 april 2024 om 19:54
Hallo lieve vivaforummers,
Wat ik met dit topic wil? Geen idee, hart even luchten misschien.
Ik ben 8 jaar samen met mijn vriend en we hebben hele mooie, fijne momenten samen. Sinds een half jaartje zijn wij de trotse ouders van een mooi meisje en als ik hun samen zie dan ontplof ik van liefde.
Maar er is al 8 jaar iets waar ik me onwijs aan stoor.
Hij is een introverte introvert. Uitgevonden en verbeterd. Hij wil nooit ergens mee naartoe (laat mij vrij omdat ik wel die behoefte heb) en wordt van weinig zaken echt enthousiast. Zolang we als gezinnetje op pad zijn gaat het goed maar wanneer er andere mensen bij komen trekt ie het niet. Mijn familie en ik zijn allemaal familiemensen, zijn familie ook. We zien elkaar graag maar ik moet hem voor mijn gevoel altijd aan zijn haren meeslepen. Nu had ik er altijd vrede mee dat hij niet naar elk familie-etentje meegaat en dat hij niet mee ging naar verjaardagen (behalve van die die hij niet kon missen (zijn en mijn ouders, zussen, oma's etc). Had, want sinds wij een kindje hebben stoort het me steeds vaker. Ik krijg al de tranen in mijn ogen van de gedachte dat ik ons dochtertje later moet gaan uitleggen waarom papa nooit op de foto's staat bij familiemomenten...
Wat mij er nu toe dreef om dit stuk te schrijven? Gisteren was weer een moment bij mijn familie, gezellig bij elkaar maar ik, zoals gebruikelijk, alleen met kind. Vriend zat alleen thuis en nu werd het aankomende jubileum besproken. Volgend jaar zijn mijn ouders 40 jaar getrouwd en om dat te vieren willen ze ons als gezin en het gezin van mijn broer en schoonzusje meenemen op vakantie. Weekje ergens naar een mooi hotel of een villa in Italië of Spanje waar we heerlijk met elkaar de tijd kunnen doorbrengen. Dit tijdens het eten vanavond aan hem verteld. Zijn reactie?
*stilte*
*rollende ogen*
"Wat vind je ervan?"
"Wat wil je dat ik ervan zeg?"
Dat het super lief is aangeboden! Lekker even een weekje weg en dat voor niks. Ik wil dat je ergens enthousiast van wordt, wat dan ook. Dat ik niet zo aan je hoef te leuren en te zeuren. Echt, je hoeft niet mee naar de verjaardag van de zoon van mijn achterneef maar ik zou een moord doen voor wat meer hart voor de familie. Zelfs je moeder snapt niet waar dit vandaan komt, die is gek op het samenzijn met anderen..
Gewoon iets minder op jezelf gekeerd. Oh wat zou het heerlijk zijn als ie ineens meeging naar etentjes, naar borrels.
Zucht... Ik kan er soms zo verdrietig om worden. Het zo'n heerlijke vent, een onwijs lieve papa en een lieve man die mij in mijn waarde laat maar soms is hij zo onwijs moeilijk. Ik probeer hem in zijn waarde te laten maar het valt me steeds zwaarder.
Nogmaals, ik wilde dit even van mij afschrijven. Ik hoef geen berichten van "dan ga je toch van hem af". Is geen optie. We hebben ons mooie meisje wat ons verbind en er zijn 100.000 redenen waarom ik gek op hem ben dus doe geen moeite zo'n reactie te geven. Andere tips, evenals de tips hoe hierover het gesprek te openen lees ik heel graag, wellicht dat ik er iets aan kan hebben.
Voor nu, dank voor het lezen van mijn TEDtalk en een fijne zondagavond
Wat ik met dit topic wil? Geen idee, hart even luchten misschien.
Ik ben 8 jaar samen met mijn vriend en we hebben hele mooie, fijne momenten samen. Sinds een half jaartje zijn wij de trotse ouders van een mooi meisje en als ik hun samen zie dan ontplof ik van liefde.
Maar er is al 8 jaar iets waar ik me onwijs aan stoor.
Hij is een introverte introvert. Uitgevonden en verbeterd. Hij wil nooit ergens mee naartoe (laat mij vrij omdat ik wel die behoefte heb) en wordt van weinig zaken echt enthousiast. Zolang we als gezinnetje op pad zijn gaat het goed maar wanneer er andere mensen bij komen trekt ie het niet. Mijn familie en ik zijn allemaal familiemensen, zijn familie ook. We zien elkaar graag maar ik moet hem voor mijn gevoel altijd aan zijn haren meeslepen. Nu had ik er altijd vrede mee dat hij niet naar elk familie-etentje meegaat en dat hij niet mee ging naar verjaardagen (behalve van die die hij niet kon missen (zijn en mijn ouders, zussen, oma's etc). Had, want sinds wij een kindje hebben stoort het me steeds vaker. Ik krijg al de tranen in mijn ogen van de gedachte dat ik ons dochtertje later moet gaan uitleggen waarom papa nooit op de foto's staat bij familiemomenten...
Wat mij er nu toe dreef om dit stuk te schrijven? Gisteren was weer een moment bij mijn familie, gezellig bij elkaar maar ik, zoals gebruikelijk, alleen met kind. Vriend zat alleen thuis en nu werd het aankomende jubileum besproken. Volgend jaar zijn mijn ouders 40 jaar getrouwd en om dat te vieren willen ze ons als gezin en het gezin van mijn broer en schoonzusje meenemen op vakantie. Weekje ergens naar een mooi hotel of een villa in Italië of Spanje waar we heerlijk met elkaar de tijd kunnen doorbrengen. Dit tijdens het eten vanavond aan hem verteld. Zijn reactie?
*stilte*
*rollende ogen*
"Wat vind je ervan?"
"Wat wil je dat ik ervan zeg?"
Dat het super lief is aangeboden! Lekker even een weekje weg en dat voor niks. Ik wil dat je ergens enthousiast van wordt, wat dan ook. Dat ik niet zo aan je hoef te leuren en te zeuren. Echt, je hoeft niet mee naar de verjaardag van de zoon van mijn achterneef maar ik zou een moord doen voor wat meer hart voor de familie. Zelfs je moeder snapt niet waar dit vandaan komt, die is gek op het samenzijn met anderen..
Gewoon iets minder op jezelf gekeerd. Oh wat zou het heerlijk zijn als ie ineens meeging naar etentjes, naar borrels.
Zucht... Ik kan er soms zo verdrietig om worden. Het zo'n heerlijke vent, een onwijs lieve papa en een lieve man die mij in mijn waarde laat maar soms is hij zo onwijs moeilijk. Ik probeer hem in zijn waarde te laten maar het valt me steeds zwaarder.
Nogmaals, ik wilde dit even van mij afschrijven. Ik hoef geen berichten van "dan ga je toch van hem af". Is geen optie. We hebben ons mooie meisje wat ons verbind en er zijn 100.000 redenen waarom ik gek op hem ben dus doe geen moeite zo'n reactie te geven. Andere tips, evenals de tips hoe hierover het gesprek te openen lees ik heel graag, wellicht dat ik er iets aan kan hebben.
Voor nu, dank voor het lezen van mijn TEDtalk en een fijne zondagavond
Ik lach in de regen, dans in de wind en kijk niet achterom. Of zoiets...
maandag 15 april 2024 om 07:35
Oh ik herken dit zo erg. Wij zijn al bijna 26 jaar samen.
Echt belangrijke verjaardagen ging hij mee. Maar vaak alleen. Kwam er een uitnodiging van een feest van familie ( die ook nog eens allemaal ver weg wonen), dan kreeg ik al buikpijn hoe ik dit nu weer moest gaan doen. Ik ontdekte dat hij slecht tegen onregelmatigheid kan, en teveel sociale prikkels niet kon handelen. Hou er maar rekening mee dat als jullie kindje ook een sociaal leven krijgt, voetbal op zaterdag bijv., je er ook veel alleen opuit gaat. Lekker veilig in je eigen bubbel. Ik ben het op een gegeven moment maar gaan accepteren, Ik vond het alles behalve leuk, en dat wist hij ook. Maar er is nu wel iets veranderd. Sinds een van onze ouders is overleden, en ditzelfde bij vrienden gebeurde, is hij ineens heel sociaal geworden. Gaat zonder morren overal mee naar toe. Van een onverwachte borrel, tot een biertje in de stad. We gaan zelfs met een vriendengroep een weekend weg. Het lijkt wel of hij wakker is geschud. Hij vind het ineens belangrijk om herinneringen te maken, want ja voor je het weet is het alweer voorbij.
Ik ben er enorm blij mee, want ik heb echt wel getwijfeld of ik dit een leven lang zo wil. Die twijfel is nu gelukkig weg...
Echt belangrijke verjaardagen ging hij mee. Maar vaak alleen. Kwam er een uitnodiging van een feest van familie ( die ook nog eens allemaal ver weg wonen), dan kreeg ik al buikpijn hoe ik dit nu weer moest gaan doen. Ik ontdekte dat hij slecht tegen onregelmatigheid kan, en teveel sociale prikkels niet kon handelen. Hou er maar rekening mee dat als jullie kindje ook een sociaal leven krijgt, voetbal op zaterdag bijv., je er ook veel alleen opuit gaat. Lekker veilig in je eigen bubbel. Ik ben het op een gegeven moment maar gaan accepteren, Ik vond het alles behalve leuk, en dat wist hij ook. Maar er is nu wel iets veranderd. Sinds een van onze ouders is overleden, en ditzelfde bij vrienden gebeurde, is hij ineens heel sociaal geworden. Gaat zonder morren overal mee naar toe. Van een onverwachte borrel, tot een biertje in de stad. We gaan zelfs met een vriendengroep een weekend weg. Het lijkt wel of hij wakker is geschud. Hij vind het ineens belangrijk om herinneringen te maken, want ja voor je het weet is het alweer voorbij.
Ik ben er enorm blij mee, want ik heb echt wel getwijfeld of ik dit een leven lang zo wil. Die twijfel is nu gelukkig weg...
maandag 15 april 2024 om 07:37
Ik snap jouw man goed. Ik vind familie bijeenkomsten ook teveel prikkels, altijd dezelfde die het hardst roepen en al die kinderen erbij die veel herrie maken. (Ik hou van kinderen maar ik kan dan niets meer volgen, gehoorproblemen en prikkelverwerkingsproblemen)
Een vakantie met familie zou voor mij de hel op aarde zijn! Gelukkig ervaren beide families dit ook en krijgen wij dus nooit die uitnodiging.
Je moet jouw man accepteren zoals hij is.
Maak met hem een plan, wanneer vind je het fijn dat hij erbij is en wanneer vind hij het fijn om weg te blijven.
Schrijf dat op en als er een uitnodiging is, kijk op dat plan. Of spreek het aantal feestjes waarbij hij bij gaat zijn.
En let maar op, straks is het fijn als de kleine thuis blijft bij hem en jij gewoon onbezorgd naar een feestje kan.
Een vakantie met familie zou voor mij de hel op aarde zijn! Gelukkig ervaren beide families dit ook en krijgen wij dus nooit die uitnodiging.
Je moet jouw man accepteren zoals hij is.
Maak met hem een plan, wanneer vind je het fijn dat hij erbij is en wanneer vind hij het fijn om weg te blijven.
Schrijf dat op en als er een uitnodiging is, kijk op dat plan. Of spreek het aantal feestjes waarbij hij bij gaat zijn.
En let maar op, straks is het fijn als de kleine thuis blijft bij hem en jij gewoon onbezorgd naar een feestje kan.
maandag 15 april 2024 om 07:43
Ik heb een oom die zelden kwam op verjaardagen van mijn ooms en tantes. Iedereen wist dat en accepteerde dat. Niemand vond daar veel van.
Mijn tante vond het daarentegen vervelend dat ze daar altijd weer vragen over kreeg. Iedereen weet het op een gegeven moment, dan hoeft er niet telkens iets over gevraagd of gezegd te worden.
Hoe is dat bij jou, TO? Krijg jij er steeds opmerkingen over van de families?
Ik snap best dat het voor TO ongezellig kan zijn, vooral omdat ze zo'n familiemens is. Tegenpolen trekken elkaar aan.
TO, bedenk je, hoe zou je het vinden als je vriend je telkens weer wilde bewegen om thuis te blijven, hij zegt er regelmatig iets over en kan maar met moeite accepteren dat jij zo'n familiemens bent. Zo zal het ongeveer voor hem zijn, alleen dan omgekeerd.
Mijn tante vond het daarentegen vervelend dat ze daar altijd weer vragen over kreeg. Iedereen weet het op een gegeven moment, dan hoeft er niet telkens iets over gevraagd of gezegd te worden.
Hoe is dat bij jou, TO? Krijg jij er steeds opmerkingen over van de families?
Ik snap best dat het voor TO ongezellig kan zijn, vooral omdat ze zo'n familiemens is. Tegenpolen trekken elkaar aan.
TO, bedenk je, hoe zou je het vinden als je vriend je telkens weer wilde bewegen om thuis te blijven, hij zegt er regelmatig iets over en kan maar met moeite accepteren dat jij zo'n familiemens bent. Zo zal het ongeveer voor hem zijn, alleen dan omgekeerd.
maandag 15 april 2024 om 07:46
Nolanollie schreef: ↑14-04-2024 21:44Plus, ik trek niet aan mijn man. Komt alleen maar onnodig gezeur van. Dus ik houd mijn mond, accepteer dat ie niet mee wil maar mijn gevoel van jammer word er niet minder op... En dat moet ik dan elders kwijt omdat ik hem er niet steeds mee wil belasten
In je OP schrijf je toch echt iets heel anders (Mijn familie en ik zijn allemaal familiemensen, zijn familie ook. We zien elkaar graag maar ik moet hem voor mijn gevoel altijd aan zijn haren meeslepen. ) en dat je van hem verwachtte dat hij blij en enthousiast zou reageren op een week met familie optrekken is ook een vorm van aan hem trekken.
Denk dat het goed is als je daar meer oog voor hebt, hoeveel druk jij toch op hem legt (bijv. ook door je grote verdriet over dat papa niet op elke familiebijeenkomst op de foto staat).
maandag 15 april 2024 om 07:59
Wellicht blijkt je dochter later ook zo introvert. Dan zijn die foto's zonder vader misschien een goed voorbeeld voor haar om te zien dat papa ook niet overal naar toe wilde, en hoefde. Of, als ze niet zo introvert is, om te zien hoe mensen verschillende behoeften en grenzen hebben en hoe belangrijk het is om die te respecteren. Echt: die foto's waar haar vader niet opstaat, wat boeit dat nou?? Hier zijn toch veel belangrijkere lessen uit te trekken?
maandag 15 april 2024 om 08:06
Nou dit inderdaad. Ik zou bij mijn eigen familie al niet erg enthousiast reageren, en voor hem is het de schoonfamilie.Mariejan schreef: ↑15-04-2024 07:10Ik vind het zelf een beetje gemeen. Je weet al 8 jaar dat hij het niet leuk vindt en dan moet hij enthousiast reageren op een weekje weg met familie.
Omdat het gratis is?
Omdat het lief is?
Het is helemaal niet lief. Want je brengt hem weer in de positie dat hij nee moet zeggen en jij teleurgesteld bent. Terwijl je van te voren weet dat hij dat niet leuk vindt.
maandag 15 april 2024 om 08:28
maandag 15 april 2024 om 08:50
Nou "gelukkig" voor ons introverte kunnen we blijkbaar worden "wakker geschud".poppy04 schreef: ↑15-04-2024 07:35Maar er is nu wel iets veranderd. Sinds een van onze ouders is overleden, en ditzelfde bij vrienden gebeurde, is hij ineens heel sociaal geworden. Gaat zonder morren overal mee naar toe. Van een onverwachte borrel, tot een biertje in de stad. We gaan zelfs met een vriendengroep een weekend weg.Het lijkt wel of hij wakker is geschud. Hij vind het ineens belangrijk om herinneringen te maken, want ja voor je het weet is het alweer voorbij.
Ik ben er enorm blij mee, want ik heb echt wel getwijfeld of ik dit een leven lang zo wil. Die twijfel is nu gelukkig weg...
Liefde is geven en nemen toch? Ik lees in dit bericht dat er al werd meegegaan naar belangrijke evenementen maar die aanpassing was niet genoeg......
Volledige aanpassing van 1 persoon naar de ander dat was er nodig om echt gelukkig te zijn.
Zwijgen is geen zwakte maar een sterkte.
maandag 15 april 2024 om 09:18
De vader van mijn kinderen is ook zo'n extravert persoon die het liefst constant in gezelschap is van vrienden, familie, collega's en zelfs, de horror, buren 
Alsof je dat enige rustmomentje thuis nog moet vullen met het plannen van een burenborrel want het is niet genoeg.
Toen onze oudste geboren werd zat het huis constant vol met ooms tantes neven nichten collega's noem maar op. Meerdere keren per jaar waren er familieweekenden op campings waar iedereen hutje mutje op elkaar zat niks te doen.
Hij begreep niet dat ik niet zo was en we hadden erg vaak woorden over dit onderwerp. Ik ging op den duur bijna nergens meer mee naartoe, was er zo klaar mee. Het kostte mij elke keer tijd en heel veel energie, discussies, zo vermoeiend. En die weekenden waren ook echt niet leuk als je niet al je hele leven bij die familie was opgegroeid.
We zijn inmiddels uit elkaar en hij woont nu samen met zijn vriendin in een fijne straat waar constant van alles georganiseerd wordt gezellig met elkaar. Oudste dochter lijkt op mij en wijkt dan ook regelmatig uit naar haar rustige kamer bij mij in de weekenden dat bij haar vader het huis weer vol zit met vage buren/kennissen/collega's/tantes van tantes van neven van nichten van moeders kant.
In je OP lees ik dat je je al 8 jaar onwijs stoort aan de extraverte kant van je vriend.
Ik vind dat veel hoor, 8 jaar je onwijs ergens aan storen in je relatie.
Jij wil niet uit elkaar, dat snap ik, hij vast ook niet, maar als het echt zo een groot ding is als overkomt uit de OP zou ik wel beginnen met accepteren hoe hij is.
Alsof je dat enige rustmomentje thuis nog moet vullen met het plannen van een burenborrel want het is niet genoeg.
Toen onze oudste geboren werd zat het huis constant vol met ooms tantes neven nichten collega's noem maar op. Meerdere keren per jaar waren er familieweekenden op campings waar iedereen hutje mutje op elkaar zat niks te doen.
Hij begreep niet dat ik niet zo was en we hadden erg vaak woorden over dit onderwerp. Ik ging op den duur bijna nergens meer mee naartoe, was er zo klaar mee. Het kostte mij elke keer tijd en heel veel energie, discussies, zo vermoeiend. En die weekenden waren ook echt niet leuk als je niet al je hele leven bij die familie was opgegroeid.
We zijn inmiddels uit elkaar en hij woont nu samen met zijn vriendin in een fijne straat waar constant van alles georganiseerd wordt gezellig met elkaar. Oudste dochter lijkt op mij en wijkt dan ook regelmatig uit naar haar rustige kamer bij mij in de weekenden dat bij haar vader het huis weer vol zit met vage buren/kennissen/collega's/tantes van tantes van neven van nichten van moeders kant.
In je OP lees ik dat je je al 8 jaar onwijs stoort aan de extraverte kant van je vriend.
Ik vind dat veel hoor, 8 jaar je onwijs ergens aan storen in je relatie.
Jij wil niet uit elkaar, dat snap ik, hij vast ook niet, maar als het echt zo een groot ding is als overkomt uit de OP zou ik wel beginnen met accepteren hoe hij is.
maandag 15 april 2024 om 09:25
Ja dit.Lucifee2024 schreef: ↑14-04-2024 20:13Hij gaat wel mee maar niet naar alles, dan gewoon foto's maken van waar hij wel is.
Snap het probleem ook niet. Mijn wederhelft reageert ook niet dolenthousiast als ik vertel dat we met de hele familie op vakantie gaan o.i.d.
Verwachten dat hij nu ineens na 8 jaar wel enthousiast reageert, is raar.
maandag 15 april 2024 om 09:35
Zeker niet, maar TO verwacht ook enthousiasme als zij vertelt wat haar familie heeft besloten:Vlag schreef: ↑14-04-2024 22:11Maar toch is het niet zo gek als je soms iets voor je partner overhebt? Zij wil heel graag een X aantal dagen vakantie spenderen met haar familie. Hij wil liever wat anders - misschien wil hij niet eens op vakantie?
Ik breng m’n vakanties ook liever door met m’n eigen gezin of met vrienden. Maar als mijn partner heel graag eens per 3 jaar een paar dagen met zijn familie weg wil én het heel leuk vindt als ik daarbij ben, dan pas ik me aan omdat ik van hem houd. En ja, dan vind ik het heus best gezellig die dagen. Maar ik ga voor hem.
"Wat wil je dat ik ervan zeg?"
Dat het super lief is aangeboden! Lekker even een weekje weg en dat voor niks. Ik wil dat je ergens enthousiast van wordt, wat dan ook.
maandag 15 april 2024 om 09:49
Heel herkenbaar.
Uitspraken als "dit wist Je van tevoren toch" slaat kant nog wal.
De 1e periode van je relatie weet je niet precies hoe het zal gaan, die ervaring heb je niet.
Uiteindelijk besef je dat het toch wel heel jammer is dat je niet altijd samen bent met bijv familiebezoek oid.
Maar 8jaar ergernissen hierom is niet oke, daar moet je wat meedoen lijkt me.
Wij zijn beide introvert, ik iets minder dan man, snel overprikkeld bij drukte en veel mensen is niet altijd een feest en maakt je doodmoe..
Zeker als het ook nog verplichte bezoekjes zijn die je gewoon energie kosten, laat staan een familieweekend, daar moet ik echt niet aandenken..man al helemaal niet.
Ik heb wel mensen om mij heen nodig, tot een bepaald level, dan is het klaar.
Man heeft in het begin van onze relatie al aangegeven dat hij geen socialdier is, hoewel hij wel sociaal kan zijn met anderen om zich heen, maar is soms ook sociaal gewenst gedrag.
Gezien ik een ex heb die extreem extravert is, vond ik het heerlijk om een rustig persoon om mij heen te hebben.
Maar ook heel erg wennen.
Ik was zo gewend drukte om mij heen met ex, telkens op pad, overal naartoe, altijd mensen en drukte om mij heen.
Het was mij veelal teveel, ik ging daar teveel in mee en was altijd doodmoe.
Het koste zoveel energie.
Met huidige man is het wel eens een ding met iets ondernemen, hij heeft daar nauwelijks behoefte aan, ik heb daar soms wel behoefte aan.
Hoeft niet vaak, maar soms er even erop uit heb ik nodig, of een weekendje weg.
Hij laat mij vrij als ik weg wil en vind dat ook leuk voor mij.
Maar af en toe komt er de laatste tijd vanuit hemzelf wel eens een voorstel.
Familie bezoek is ook niet iets wat bovenaan zijn lijst staat.
Maar hij gaat wel altijd mee, en dat waardeer ik heel erg.
Met zijn ex ging hij nooit ergens mee naartoe, hij vond het niet leuk, niet gezellig.
Maar die waren er ook te pas en te onpas.
Hij leeft in z'n eigen wereldje en dat is prima, soms vind ik dat lastig, maar omdat ik het gevoel ken om overal mee naartoe te gaan, snap ik hem ook.
Wij maken compromis, maar dat gaat vanzelf eigenlijk, verder laat ik man in z'n waarde en zal hem nooit pushen om ergens mee naartoe te gaan.
Daar heeft hij niks aan en ik ook niet.
Is het niet een optie TO dat jullie dat ook doen?
Compromis sluiten?
Afspreken met welk familie bezoek hij wel meegaat en niet?
Uitspraken als "dit wist Je van tevoren toch" slaat kant nog wal.
De 1e periode van je relatie weet je niet precies hoe het zal gaan, die ervaring heb je niet.
Uiteindelijk besef je dat het toch wel heel jammer is dat je niet altijd samen bent met bijv familiebezoek oid.
Maar 8jaar ergernissen hierom is niet oke, daar moet je wat meedoen lijkt me.
Wij zijn beide introvert, ik iets minder dan man, snel overprikkeld bij drukte en veel mensen is niet altijd een feest en maakt je doodmoe..
Zeker als het ook nog verplichte bezoekjes zijn die je gewoon energie kosten, laat staan een familieweekend, daar moet ik echt niet aandenken..man al helemaal niet.
Ik heb wel mensen om mij heen nodig, tot een bepaald level, dan is het klaar.
Man heeft in het begin van onze relatie al aangegeven dat hij geen socialdier is, hoewel hij wel sociaal kan zijn met anderen om zich heen, maar is soms ook sociaal gewenst gedrag.
Gezien ik een ex heb die extreem extravert is, vond ik het heerlijk om een rustig persoon om mij heen te hebben.
Maar ook heel erg wennen.
Ik was zo gewend drukte om mij heen met ex, telkens op pad, overal naartoe, altijd mensen en drukte om mij heen.
Het was mij veelal teveel, ik ging daar teveel in mee en was altijd doodmoe.
Het koste zoveel energie.
Met huidige man is het wel eens een ding met iets ondernemen, hij heeft daar nauwelijks behoefte aan, ik heb daar soms wel behoefte aan.
Hoeft niet vaak, maar soms er even erop uit heb ik nodig, of een weekendje weg.
Hij laat mij vrij als ik weg wil en vind dat ook leuk voor mij.
Maar af en toe komt er de laatste tijd vanuit hemzelf wel eens een voorstel.
Familie bezoek is ook niet iets wat bovenaan zijn lijst staat.
Maar hij gaat wel altijd mee, en dat waardeer ik heel erg.
Met zijn ex ging hij nooit ergens mee naartoe, hij vond het niet leuk, niet gezellig.
Maar die waren er ook te pas en te onpas.
Hij leeft in z'n eigen wereldje en dat is prima, soms vind ik dat lastig, maar omdat ik het gevoel ken om overal mee naartoe te gaan, snap ik hem ook.
Wij maken compromis, maar dat gaat vanzelf eigenlijk, verder laat ik man in z'n waarde en zal hem nooit pushen om ergens mee naartoe te gaan.
Daar heeft hij niks aan en ik ook niet.
Is het niet een optie TO dat jullie dat ook doen?
Compromis sluiten?
Afspreken met welk familie bezoek hij wel meegaat en niet?
maandag 15 april 2024 om 10:28
Ja, dat is inderdaad onrealistisch. Ze kent hem goed genoeg (lijkt me
) om te weten dat hij hier niet enthousiast van wordt.Maar... ogen rollen vind ik wel het andere uiterste. Een klein beetje inleven in elkaar mag wel in een relatie. En dat geldt in deze context echt voor beiden.
maandag 15 april 2024 om 11:12
Dat ogen rollen was misschien wel een reactie op het zoveelste buiten hem om geregelde verplicht gezellige uitje/vakantie/bezoekje met de familie van TO.
Waarvan TO WEET dat hij er niet per se op zit te wachten maar ze hem wel op een overdreven enthousiaste (misschien dwingende?) toon vertelt dat het toch LEUK is zo'n hele week gratis vakantie met de hele familie?!
Been there met mijn ex. Hoe harder hij zei dat het allemaal leuk moest zijn hoe meer ik mij ging afzetten.
Waarvan TO WEET dat hij er niet per se op zit te wachten maar ze hem wel op een overdreven enthousiaste (misschien dwingende?) toon vertelt dat het toch LEUK is zo'n hele week gratis vakantie met de hele familie?!
Been there met mijn ex. Hoe harder hij zei dat het allemaal leuk moest zijn hoe meer ik mij ging afzetten.
maandag 15 april 2024 om 11:24
Dat is helemaal niet aan de orde. Hij gaat gewoon mee en heeft het dan gezellig, zegt to.Surebaby schreef: ↑14-04-2024 21:43Weet je wat ook energie kost trouwens? Als ambi/extravert op vakantie gaan met introverte mensen. Doodmoe werd ik van het hun 'grenzen aangeven' en miserabele gedrag, niks zomaar leuk vinden, en soms ronduit onbeschofte gedrag uit stress om me heen.
En er maar omheen laveren en jezelf temperen en op je tenen lopen omdat je ziet dat mensen niet anders kunnen.
Dus je bespaart jezelf ook nog eens veel stress als je gewoon in zijn ritme meegaat.
Sowieso een beetje een rare, aanvallende post. Als iemand even alleen wil zijn, laat je diegene even alleen. De rest van de groep kan dan gewoon hun ritme aanhouden. Als dat jou stress oplevert (eerder ergernis denk ik, zo te lezen), ligt dat toch echt bij jou.
maandag 15 april 2024 om 12:29
Ik zou dat familieuitje ook heel anders hebben gebracht. Zovan “schat ik weet dat je er niet enthousiast van gaat worden maar familie heeft plan xyz opgevat en ik vind day heel bijzonder etc en zou y heel tof vinden als jij er ook bij wil zijn. We kunnen een eigen huisje huren zodat je ook lekker je terug kan trekken. Zou je dat voor mij willen doen”? Er van uit gaan dat man hier dolenthousiast van zou worden is wel erg naief.
maandag 15 april 2024 om 13:13
Dit hele stukje is toch verschrikkelijk? En als ik het zo lees, was dit dus de conversatie tussen hun beiden en heeft ze bovenstaande ellende tegen hem uitgesproken.Dat het super lief is aangeboden! Lekker even een weekje weg en dat voor niks. Ik wil dat je ergens enthousiast van wordt, wat dan ook. Dat ik niet zo aan je hoef te leuren en te zeuren. Echt, je hoeft niet mee naar de verjaardag van de zoon van mijn achterneef maar ik zou een moord doen voor wat meer hart voor de familie. Zelfs je moeder snapt niet waar dit vandaan komt, die is gek op het samenzijn met anderen..
“Ik wil”? Hou op zeg. Jij hebt niets te willen. Jij kan echt een volwassen kerel niet jouw (en ook alleen jouw) wil opleggen.
Met dat leuren en zeuren verraadt ze dat ze wél continu loopt te trekken aan ‘m, terwijl ze dat in een latere reactie weer ontkent.
“Hart voor de familie”? Wie ben jij om te bepalen of hij dat heeft, ja of te nee?! Alsof alleen zijn. aanwezigheid, daar de graadmeter voor is. Daarnaast is het jouw familie, misschien verwacht je gewoon te veel. Ik vind m’n schoonfamilie leuk, maar ik heb zeker niet zo’n band met ze als mijn eigen familie.
En zijn moeder erbij halen, vind ik helemaal kansloos en een zwaktebod. Ongelooflijk.
Zie je zelf niet in, hoe akelig deze manier van communiceren is?
maandag 15 april 2024 om 13:19
Ik denk dat daar het probleem zit: TO ziet de aan- of afwezigheid als teken van liefde of juist gebrek daar aan. Je hebt het immers over "hart voor de familie" en "wie wil niet al zijn geliefden op een plek"? Maar dat hij daar allemaal niet zo'n behoefte aan heeft, zegt precies niks over zijn liefde voor hen. Je plakt er zelf dat label op, onbewust lijkt het, en maakt het daarmee onbedoeld nogal zwaar.
En toch klinkt het ook steeds alsof het een gebrek is, dat anders zou moeten. "Ook zijn moeder begrijpt niet waar het vandaan komt". Tja, maakt het uit? Hij houdt er gewoon niet zo van, zoals iemand anders misschien niet van kaas houdt. Dat hoeft toch geen diepere oorsprong te hebben?
En toch klinkt het ook steeds alsof het een gebrek is, dat anders zou moeten. "Ook zijn moeder begrijpt niet waar het vandaan komt". Tja, maakt het uit? Hij houdt er gewoon niet zo van, zoals iemand anders misschien niet van kaas houdt. Dat hoeft toch geen diepere oorsprong te hebben?
maandag 15 april 2024 om 13:23
Of gewoon: schat, ik heb slecht nieuws voor je maar je komt er niet onderuit deze keer sorry. Hoe kan ik het goedmaken?Bbubbels schreef: ↑15-04-2024 12:29Ik zou dat familieuitje ook heel anders hebben gebracht. Zovan “schat ik weet dat je er niet enthousiast van gaat worden maar familie heeft plan xyz opgevat en ik vind day heel bijzonder etc en zou y heel tof vinden als jij er ook bij wil zijn. We kunnen een eigen huisje huren zodat je ook lekker je terug kan trekken. Zou je dat voor mij willen doen”? Er van uit gaan dat man hier dolenthousiast van zou worden is wel erg naief.
maandag 15 april 2024 om 14:00
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
