Relaties
alle pijlers
Even mijn ei kwijt moeten
zondag 14 april 2024 om 19:54
Hallo lieve vivaforummers,
Wat ik met dit topic wil? Geen idee, hart even luchten misschien.
Ik ben 8 jaar samen met mijn vriend en we hebben hele mooie, fijne momenten samen. Sinds een half jaartje zijn wij de trotse ouders van een mooi meisje en als ik hun samen zie dan ontplof ik van liefde.
Maar er is al 8 jaar iets waar ik me onwijs aan stoor.
Hij is een introverte introvert. Uitgevonden en verbeterd. Hij wil nooit ergens mee naartoe (laat mij vrij omdat ik wel die behoefte heb) en wordt van weinig zaken echt enthousiast. Zolang we als gezinnetje op pad zijn gaat het goed maar wanneer er andere mensen bij komen trekt ie het niet. Mijn familie en ik zijn allemaal familiemensen, zijn familie ook. We zien elkaar graag maar ik moet hem voor mijn gevoel altijd aan zijn haren meeslepen. Nu had ik er altijd vrede mee dat hij niet naar elk familie-etentje meegaat en dat hij niet mee ging naar verjaardagen (behalve van die die hij niet kon missen (zijn en mijn ouders, zussen, oma's etc). Had, want sinds wij een kindje hebben stoort het me steeds vaker. Ik krijg al de tranen in mijn ogen van de gedachte dat ik ons dochtertje later moet gaan uitleggen waarom papa nooit op de foto's staat bij familiemomenten...
Wat mij er nu toe dreef om dit stuk te schrijven? Gisteren was weer een moment bij mijn familie, gezellig bij elkaar maar ik, zoals gebruikelijk, alleen met kind. Vriend zat alleen thuis en nu werd het aankomende jubileum besproken. Volgend jaar zijn mijn ouders 40 jaar getrouwd en om dat te vieren willen ze ons als gezin en het gezin van mijn broer en schoonzusje meenemen op vakantie. Weekje ergens naar een mooi hotel of een villa in Italië of Spanje waar we heerlijk met elkaar de tijd kunnen doorbrengen. Dit tijdens het eten vanavond aan hem verteld. Zijn reactie?
*stilte*
*rollende ogen*
"Wat vind je ervan?"
"Wat wil je dat ik ervan zeg?"
Dat het super lief is aangeboden! Lekker even een weekje weg en dat voor niks. Ik wil dat je ergens enthousiast van wordt, wat dan ook. Dat ik niet zo aan je hoef te leuren en te zeuren. Echt, je hoeft niet mee naar de verjaardag van de zoon van mijn achterneef maar ik zou een moord doen voor wat meer hart voor de familie. Zelfs je moeder snapt niet waar dit vandaan komt, die is gek op het samenzijn met anderen..
Gewoon iets minder op jezelf gekeerd. Oh wat zou het heerlijk zijn als ie ineens meeging naar etentjes, naar borrels.
Zucht... Ik kan er soms zo verdrietig om worden. Het zo'n heerlijke vent, een onwijs lieve papa en een lieve man die mij in mijn waarde laat maar soms is hij zo onwijs moeilijk. Ik probeer hem in zijn waarde te laten maar het valt me steeds zwaarder.
Nogmaals, ik wilde dit even van mij afschrijven. Ik hoef geen berichten van "dan ga je toch van hem af". Is geen optie. We hebben ons mooie meisje wat ons verbind en er zijn 100.000 redenen waarom ik gek op hem ben dus doe geen moeite zo'n reactie te geven. Andere tips, evenals de tips hoe hierover het gesprek te openen lees ik heel graag, wellicht dat ik er iets aan kan hebben.
Voor nu, dank voor het lezen van mijn TEDtalk en een fijne zondagavond
Wat ik met dit topic wil? Geen idee, hart even luchten misschien.
Ik ben 8 jaar samen met mijn vriend en we hebben hele mooie, fijne momenten samen. Sinds een half jaartje zijn wij de trotse ouders van een mooi meisje en als ik hun samen zie dan ontplof ik van liefde.
Maar er is al 8 jaar iets waar ik me onwijs aan stoor.
Hij is een introverte introvert. Uitgevonden en verbeterd. Hij wil nooit ergens mee naartoe (laat mij vrij omdat ik wel die behoefte heb) en wordt van weinig zaken echt enthousiast. Zolang we als gezinnetje op pad zijn gaat het goed maar wanneer er andere mensen bij komen trekt ie het niet. Mijn familie en ik zijn allemaal familiemensen, zijn familie ook. We zien elkaar graag maar ik moet hem voor mijn gevoel altijd aan zijn haren meeslepen. Nu had ik er altijd vrede mee dat hij niet naar elk familie-etentje meegaat en dat hij niet mee ging naar verjaardagen (behalve van die die hij niet kon missen (zijn en mijn ouders, zussen, oma's etc). Had, want sinds wij een kindje hebben stoort het me steeds vaker. Ik krijg al de tranen in mijn ogen van de gedachte dat ik ons dochtertje later moet gaan uitleggen waarom papa nooit op de foto's staat bij familiemomenten...
Wat mij er nu toe dreef om dit stuk te schrijven? Gisteren was weer een moment bij mijn familie, gezellig bij elkaar maar ik, zoals gebruikelijk, alleen met kind. Vriend zat alleen thuis en nu werd het aankomende jubileum besproken. Volgend jaar zijn mijn ouders 40 jaar getrouwd en om dat te vieren willen ze ons als gezin en het gezin van mijn broer en schoonzusje meenemen op vakantie. Weekje ergens naar een mooi hotel of een villa in Italië of Spanje waar we heerlijk met elkaar de tijd kunnen doorbrengen. Dit tijdens het eten vanavond aan hem verteld. Zijn reactie?
*stilte*
*rollende ogen*
"Wat vind je ervan?"
"Wat wil je dat ik ervan zeg?"
Dat het super lief is aangeboden! Lekker even een weekje weg en dat voor niks. Ik wil dat je ergens enthousiast van wordt, wat dan ook. Dat ik niet zo aan je hoef te leuren en te zeuren. Echt, je hoeft niet mee naar de verjaardag van de zoon van mijn achterneef maar ik zou een moord doen voor wat meer hart voor de familie. Zelfs je moeder snapt niet waar dit vandaan komt, die is gek op het samenzijn met anderen..
Gewoon iets minder op jezelf gekeerd. Oh wat zou het heerlijk zijn als ie ineens meeging naar etentjes, naar borrels.
Zucht... Ik kan er soms zo verdrietig om worden. Het zo'n heerlijke vent, een onwijs lieve papa en een lieve man die mij in mijn waarde laat maar soms is hij zo onwijs moeilijk. Ik probeer hem in zijn waarde te laten maar het valt me steeds zwaarder.
Nogmaals, ik wilde dit even van mij afschrijven. Ik hoef geen berichten van "dan ga je toch van hem af". Is geen optie. We hebben ons mooie meisje wat ons verbind en er zijn 100.000 redenen waarom ik gek op hem ben dus doe geen moeite zo'n reactie te geven. Andere tips, evenals de tips hoe hierover het gesprek te openen lees ik heel graag, wellicht dat ik er iets aan kan hebben.
Voor nu, dank voor het lezen van mijn TEDtalk en een fijne zondagavond
Ik lach in de regen, dans in de wind en kijk niet achterom. Of zoiets...
maandag 15 april 2024 om 14:06
Eens. Je kent hem, verwachten dat hij dolenthousiast is, is echt behoorlijk onrealistisch hier. Je weet dat het überhaupt meegaan al een hele opgave voor hem is, en dan verwijt je hem ook nog dat hij niet enthousiast genoeg reageert.Bbubbels schreef: ↑15-04-2024 12:29Ik zou dat familieuitje ook heel anders hebben gebracht. Zovan “schat ik weet dat je er niet enthousiast van gaat worden maar familie heeft plan xyz opgevat en ik vind day heel bijzonder etc en zou y heel tof vinden als jij er ook bij wil zijn. We kunnen een eigen huisje huren zodat je ook lekker je terug kan trekken. Zou je dat voor mij willen doen”? Er van uit gaan dat man hier dolenthousiast van zou worden is wel erg naief.
maandag 15 april 2024 om 14:07
Bbubbels schreef: ↑15-04-2024 12:29Ik zou dat familieuitje ook heel anders hebben gebracht. Zovan “schat ik weet dat je er niet enthousiast van gaat worden maar familie heeft plan xyz opgevat en ik vind day heel bijzonder etc en zou y heel tof vinden als jij er ook bij wil zijn. We kunnen een eigen huisje huren zodat je ook lekker je terug kan trekken. Zou je dat voor mij willen doen”? Er van uit gaan dat man hier dolenthousiast van zou worden is wel erg naief.
Dit maakt inderdaad een wereld van verschil, TO
maandag 15 april 2024 om 19:32
Precies. Je moet het ook allemaal even leuk vinden en net zo goed trekken als de extraverte personen om je heen. En anders fake je maar gewoon want hun gevoelens zijn belangrijker.Lolainthebigcity schreef: ↑15-04-2024 08:50Nou "gelukkig" voor ons introverte kunnen we blijkbaar worden "wakker geschud".
Liefde is geven en nemen toch? Ik lees in dit bericht dat er al werd meegegaan naar belangrijke evenementen maar die aanpassing was niet genoeg......
Volledige aanpassing van 1 persoon naar de ander dat was er nodig om echt gelukkig te zijn.
En daar gaan er strakjes weer een aantal over vallen maar zo is het wel, dat is de boodschap elke keer in dit soort topics. Jullie ( en de mijne, ik ben ook redelijk extravert, al hou ik niet van weekendjes weg ivm prikkelsverwerkingsproblemen) norm is niet iedereens norm, accepteer dat en laat mensen zelf aangeven wat ze wel en niet fijn vinden of sterker nog gewoon aankunnen.
dinsdag 16 april 2024 om 06:58
Inderdaad. Het is ook lastig hoor, een extravert die veel met mensen wil doen en een introvert die veel tijd voor zichzelf nodig heeft. Zet die samen in een relatie en dat lijkt me best ingewikkeld. Zelf ben ik een extraverte introvert en vind ik familie dingen met schoonfamilie ook altijd een behoorlijke opgave ( al ligt het aan de schoonfamilie hoor ). Ik heb momenteel geen partner maar laat ik een van mijn exen als voorbeeld nemen, die had lieve ouders maar waren enorm van de gezelligheid en veel samen doen. Als ik met hun een week op vakantie had gemoeten was ik daar echt niet vrolijk van geworden. Ze zogen energie bij me telkens als ik ze zag.
Ik ging wel mee naar etentjes van ze, verjaardagen, noem maar op maar een week vakantie zou me te ver gaan hoor. En mijn ex zou dat echt niet begrepen hebben en niet leuk gevonden hebben. Want die was van hoe meer zielen hoe meer vreugd.
TO had het beter op een andere manier kunnen brengen, dan was er misschien beter op gereageerd.
Ik snap haar ook wel hoor, dat het vervelend is dat partner zelden meegaat naar sociale evenementen maar hij is nou eenmaal wie hij is en hij mag ook zijn grenzen bewaken en gewoon zichzelf zijn.
Maar de verschillen zijn zo groot tussen wat TO wil en wat vriend wil en nodig heeft dat het logisch is dat het botst en teleurstelling veroorzaakt. Maar juist als je je partner zo lang en goed kent zou je toch moeten weten dat zo'n vakantie totaal niets voor hem zou zijn? Zeker niet als hij al niet mee wil naar een verjaardag.
Ik denk dat de verwachtingen te hoog liggen.
dinsdag 16 april 2024 om 07:14
Ik vind dat TO het ook voor haar partner over kan hebben om te zeggen:"Ik weet dat je niet van zulke dingen houdt. Ik zou het superleuk vinden als je meegaat, maar je kan ook thuis blijven als je dat echt fijner vindt."
Dat is ook liefde.
dinsdag 16 april 2024 om 07:18
Je krijgt de tranen in de ogen bij het idee dat jij je dochter moet uitleggen waarom paoa bijna nooit op familiefoto's staat?
Denk je echt dat het kinderen interesseert welke foto's er van papa en mama zijn?
Nee dus
Heb je er wel bij stil gestaan dat je kund ook de genen van zijn vader heeft en dat ze zelf wel eens net zo introvert zou kunnen worden als haar vader.
Denk je echt dat het kinderen interesseert welke foto's er van papa en mama zijn?
Nee dus
Heb je er wel bij stil gestaan dat je kund ook de genen van zijn vader heeft en dat ze zelf wel eens net zo introvert zou kunnen worden als haar vader.
dinsdag 16 april 2024 om 07:30
Tja TO, het zit er gewoon niet in. Ik weet uit ervaring hoe lastig het is als je zo van elkaar verschilt. Ik begrijp je teleurstelling heel goed. Maar je kan er weinig mee. Die man is zoals hij is. Hij gaat mee als het echt heel belangrijk is en verder moet je je vermaken zonder hem. Maar goed, dat weet je zelf ook echt wel.
Blijf vooral zelf wel gaan, als je dat leuk en belangrijk vindt. En soms mag je daar best even flink van balen. Dan schrijf je het hier van je af en dan kan je weer even vooruit.
Blijf vooral zelf wel gaan, als je dat leuk en belangrijk vindt. En soms mag je daar best even flink van balen. Dan schrijf je het hier van je af en dan kan je weer even vooruit.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
dinsdag 16 april 2024 om 09:36
Ik ben zo blij dat ik in het westen woon en fijn op mezelf kan zijn.
Het lijkt me verschrikkelijk om in een land te wonen waar families en de mensen in de buurt hun hele leven heel hecht zijn. Waar je voor elkaar moet zorgen en alles samen doet. Vooral koken, brrr. En dat er familieleden in je huis wonen.
Het lijkt me verschrikkelijk om in een land te wonen waar families en de mensen in de buurt hun hele leven heel hecht zijn. Waar je voor elkaar moet zorgen en alles samen doet. Vooral koken, brrr. En dat er familieleden in je huis wonen.
dinsdag 16 april 2024 om 09:41
Zou je dan misschien ook minder vrienden hebben? Want als ik naast mijn (schoon)ouders en (schoon)broers/zussen ook naar mijn neven en nichten + partner zou gaan, dan kom ik al op 18 mensen extra en dan tel ik hun kinderenn nog niet eens mee. En de neven/nichten van mijn vriend ook niet. En die mensen wonen ook allemaal niet op een kwartier fietsen. Dat zou qua tijdsbesteding echt een flinke hap zijn, en dan heb ik dus alleen nog maar familie bezocht en geen vrienden. 
dinsdag 16 april 2024 om 09:44
Ik snap je vriend wel. Voor mij hoeven al die sociale contacten ook niet. Hooguit 1 x per week of 2 weken. Ben ook graag op mezelf en al helemaal in jullie geval met een kind, dan heb je nog meer prikkels en ben je blij als je eens rust hebt. Die vakantie zou ik ook niet heen gaan. Vakantie en vrije tijd is kostbaar, lijkt me niet fijn om dat te spenderen aan dingen die je niet wil als jouw vriend zijnde
dinsdag 16 april 2024 om 10:06
Dat mag ze best maar ze wist dit al 8 jaar. Dan kan je er wel over klagen, maar wat heeft dat voor zin?Hexopbezemsteel schreef: ↑16-04-2024 09:47Leuk dat iedereen die vriend begrijpt, maar TO heeft er soms wel last van. Waarom zou dat niet mogen?
dinsdag 16 april 2024 om 10:22
Hexopbezemsteel schreef: ↑16-04-2024 09:47Leuk dat iedereen die vriend begrijpt, maar TO heeft er soms wel last van. Waarom zou dat niet mogen?
Oh, ik begrijp haar teleurstelling heel goed. Ze kan er alleen weinig mee. Ja, hem overal ontprikkelruimte bieden, zodat hij er toch even bij kan zijn.
Zo ken ik een man met een snel overprikkelde echtgenote. Samen gaan ze dan ergens naar toe, hij dropt haar in een natuurgebied in de buurt van de feestlocatie, erna rijd hij door naar die bestemming, hij zit daar al uren voordat zij eens aan komt wandelen, zo nodig trekt zij een feestjurk aan in het toilet en samen nuttigen ze dan nog wat, kletsen wat met deze en gene en gaan aan het eind van de middag weer samen huiswaarts.
dinsdag 16 april 2024 om 10:25
Hexopbezemsteel schreef: ↑16-04-2024 09:47Leuk dat iedereen die vriend begrijpt, maar TO heeft er soms wel last van. Waarom zou dat niet mogen?
Niemand zegt dat dat niet mag. Maar het overgrote deel hier, zegt dat ze dat op een normale manier kenbaar moet maken en een “nee” moet accepteren. En dát doet ze niet.
dinsdag 16 april 2024 om 10:37
Dat klinkt fijn!Eucalypta schreef: ↑16-04-2024 10:22Oh, ik begrijp haar teleurstelling heel goed. Ze kan er alleen weinig mee. Ja, hem overal ontprikkelruimte bieden, zodat hij er toch even bij kan zijn.
Zo ken ik een man met een snel overprikkelde echtgenote. Samen gaan ze dan ergens naar toe, hij dropt haar in een natuurgebied in de buurt van de feestlocatie, erna rijd hij door naar die bestemming, hij zit daar al uren voordat zij eens aan komt wandelen, zo nodig trekt zij een feestjurk aan in het toilet en samen nuttigen ze dan nog wat, kletsen wat met deze en gene en gaan aan het eind van de middag weer samen huiswaarts.
dinsdag 16 april 2024 om 11:31
Wel beetje herkenbaar. Niet dat mn man mega introvert is, maar hij wordt niet blij van verjaardagen. Maakt niet echt uit of het mijn of zijn familie is. Hij gaat overigens wel altijd mee. Als hij er is vindt hij het best leuk. Ikzelf ben overigens ook introvert. Kan niet perse zeggen dat het me superveel energie kost om me in groepen te begeven, dat ik daar moe van wordt ofzo, maar het is meer dat ik niet goed ben in small talk. Ben ik 1 op 1 met iemand, of desnoods met 2 of 3, dan gaat dat prima en kan ik het hoogste woord hebben. Zeker als die mensen vertrouwd zijn voor me. Maar in een grote groep met mensen die ik vaag ken voel ik me echt een introvert, ik kan dan gewoon moeilijk socializen. Dan zie je iedereen met elkaar praten en sta ik er wat bij. Dat maakt dat ik erg opzie tegen dit soort dingen. Man heeft dat ook wel een beetje.
Dingen als verjaardagen, kerst met familie etc horen er gewoon bij vind ik, daar gaan we altijd samen heen. Behalve sommige kinderverjaardagen, dan gaat ie vaak niet mee. Verder gaan we ook wekelijks/1x per 2 weken op zondag, even koffie drinken bij (schoon)ouders. Dat doen we ook altijd samen, met de kinderen. Ik zou het niet leuk vinden als man nooit mee zou gaan. Vind dat ook wel normaal. Je doet dat niet voor jezelf, maar voor je (schoon)ouders. Gewoon even je gezicht laten zien.
Tijd terug nodigden mijn ouders ons ook uit, samen met gezinnen van mn 2 broers, voor een door hun bekostigde reis naar spanje. Ik kreeg daar best wat buikpijn van toen ik dat hoorde en tegen man moest zeggen. Ik wist dat hij daar echt niet op zat te wachten. Hij was dus ook niet blij, we hebben er best woorden over gehad. Moet dit echt, moet ik echt mee? Ik heb dan beetje het gevoel er tussen te zitten. Hij zegt het niet tegen mijn ouders dat hij niet wil of waarom hij het niet leuk vindt, dat mag ik dan doen. En alle anderen waren erg enthousiast, dus dat maakt het ook lastig.
Met mn ouders besproken en zij gaven ook aan dat we echt niet alles samen gaan doen. Mn man had nog steeds geen zin, maar een week vooraf (we wisten het al een jaar ongeveer) riep ie ineens: heb eigenlijk toch wel zin, zo'n weekje naar de zon.
En het was oprecht hartstikke leuk. Allen onze eigen hotelkamer. Eigen huurauto. We spraken elke ochtend af om samen te ontbijten. Daarna ging ieder zn eigen gang. De een naar een stadje, de ander naar het strand. Soms deden we samen iets. Dan was iedereen voor het avondeten weer terug, even gezamenlijk naar het zwembad, samen dineren in het hotel en daarna wat borrelen (was vaak entertainment in het hotel). Maar dus genoeg tijd voor het eigen gezin.
Mn man vond het oprecht ook erg geslaagd en roept nog steeds wel eens tegen de kinderen: was leuk toen he? Heeft zelfs weleens gezegd dat opa en oma dit nog wel eens mogen organiseren.
Dus dat kan ook.
Maar moet zeggen dat een midweekje in een huisje in Nederland (met zn allen in 1 huis) ons beiden slechter is bevallen. Dat vind ik echt te druk, gewoon niet leuk. Dus hoop dat dat plan niet weer gemaakt wordt (rest vd familie vindt dat wel heel leuk, en onze kinderen uiteraard ook). Denk dat we dan toch maar even eerlijk zeggen dat dit voor ons niet hoeft.
Dingen als verjaardagen, kerst met familie etc horen er gewoon bij vind ik, daar gaan we altijd samen heen. Behalve sommige kinderverjaardagen, dan gaat ie vaak niet mee. Verder gaan we ook wekelijks/1x per 2 weken op zondag, even koffie drinken bij (schoon)ouders. Dat doen we ook altijd samen, met de kinderen. Ik zou het niet leuk vinden als man nooit mee zou gaan. Vind dat ook wel normaal. Je doet dat niet voor jezelf, maar voor je (schoon)ouders. Gewoon even je gezicht laten zien.
Tijd terug nodigden mijn ouders ons ook uit, samen met gezinnen van mn 2 broers, voor een door hun bekostigde reis naar spanje. Ik kreeg daar best wat buikpijn van toen ik dat hoorde en tegen man moest zeggen. Ik wist dat hij daar echt niet op zat te wachten. Hij was dus ook niet blij, we hebben er best woorden over gehad. Moet dit echt, moet ik echt mee? Ik heb dan beetje het gevoel er tussen te zitten. Hij zegt het niet tegen mijn ouders dat hij niet wil of waarom hij het niet leuk vindt, dat mag ik dan doen. En alle anderen waren erg enthousiast, dus dat maakt het ook lastig.
Met mn ouders besproken en zij gaven ook aan dat we echt niet alles samen gaan doen. Mn man had nog steeds geen zin, maar een week vooraf (we wisten het al een jaar ongeveer) riep ie ineens: heb eigenlijk toch wel zin, zo'n weekje naar de zon.
En het was oprecht hartstikke leuk. Allen onze eigen hotelkamer. Eigen huurauto. We spraken elke ochtend af om samen te ontbijten. Daarna ging ieder zn eigen gang. De een naar een stadje, de ander naar het strand. Soms deden we samen iets. Dan was iedereen voor het avondeten weer terug, even gezamenlijk naar het zwembad, samen dineren in het hotel en daarna wat borrelen (was vaak entertainment in het hotel). Maar dus genoeg tijd voor het eigen gezin.
Mn man vond het oprecht ook erg geslaagd en roept nog steeds wel eens tegen de kinderen: was leuk toen he? Heeft zelfs weleens gezegd dat opa en oma dit nog wel eens mogen organiseren.
Dus dat kan ook.
Maar moet zeggen dat een midweekje in een huisje in Nederland (met zn allen in 1 huis) ons beiden slechter is bevallen. Dat vind ik echt te druk, gewoon niet leuk. Dus hoop dat dat plan niet weer gemaakt wordt (rest vd familie vindt dat wel heel leuk, en onze kinderen uiteraard ook). Denk dat we dan toch maar even eerlijk zeggen dat dit voor ons niet hoeft.
dinsdag 16 april 2024 om 11:35
woensdag 17 april 2024 om 19:36
Ik ben dus 2x geheel tegen mijn intuitie (die zei dat ik NIET moest gaan) in toch meegegaan naar een familieweekend voor de "ander".
weekend 1 met Ex 1; gezellig op de camping met zijn allen en ex liep de hele middag en avond te zuipen met zijn ooms en neven en ik was oppas voor onze toen nog kleine kinderen. Tot overmaat van ramp pakte een tante die ik nauwelijks kende mijn zoon van toen nog geen 3 iets te hardhandig vast en schreeuwde tegen hem. Dat is een drama van heb ik jou daar geworden want dat pikte ik natuurlijk niet.
Weekend 2 met Ex 2; in een hotel met zijn hele familie. Een dodelijk saaie familie zonder kleur en zonder humor. Om dit enigszins te redden opperde ik het idee dat de honden mee mochten (zowel ik en broer van ex hebben een hond). Dit was wel echt mijn voorwaarde om mee te gaan. Lekker wandelen als ik er doorheen zat, de kinderen vonden het ook een top idee. Echter, ex boekte het hotel en "vergat" voor het gemak even dat er honden mee gingen en 2 dagen van tevoren meldde hij tussen neus en lippen door dat honden verboden waren in het hotel.
Ook dit werd uiteindelijk een vreselijk weekend.
Inmiddels ben ik weer fijn in mijn eentje met kinderen en hond en doen we wat wij leuk vinden en waar wij blij van worden.
weekend 1 met Ex 1; gezellig op de camping met zijn allen en ex liep de hele middag en avond te zuipen met zijn ooms en neven en ik was oppas voor onze toen nog kleine kinderen. Tot overmaat van ramp pakte een tante die ik nauwelijks kende mijn zoon van toen nog geen 3 iets te hardhandig vast en schreeuwde tegen hem. Dat is een drama van heb ik jou daar geworden want dat pikte ik natuurlijk niet.
Weekend 2 met Ex 2; in een hotel met zijn hele familie. Een dodelijk saaie familie zonder kleur en zonder humor. Om dit enigszins te redden opperde ik het idee dat de honden mee mochten (zowel ik en broer van ex hebben een hond). Dit was wel echt mijn voorwaarde om mee te gaan. Lekker wandelen als ik er doorheen zat, de kinderen vonden het ook een top idee. Echter, ex boekte het hotel en "vergat" voor het gemak even dat er honden mee gingen en 2 dagen van tevoren meldde hij tussen neus en lippen door dat honden verboden waren in het hotel.
Ook dit werd uiteindelijk een vreselijk weekend.
Inmiddels ben ik weer fijn in mijn eentje met kinderen en hond en doen we wat wij leuk vinden en waar wij blij van worden.
woensdag 17 april 2024 om 19:51
Hexopbezemsteel schreef: ↑16-04-2024 09:47Leuk dat iedereen die vriend begrijpt, maar TO heeft er soms wel last van. Waarom zou dat niet mogen?
Mensen slaan vooral aan op dat ze hem aan de haren erbij sleept en zeer onrealische verwachtingen aan hem oplegt. Dat is echt niet handig hoor, prima dat je het jammer vindt maar daar kun je het gewoon samen over hebben als je de ander écht in zijn waarde laat. Nu gaat dat niet want hij moet toch aan verwachtingen voldoen die hij niet waar kan maken, dan krijg je een dynamiek met rollende ogen enzo.
woensdag 17 april 2024 om 19:59
Ik zou dan weer nooit van mijn partner verwachten dat hij enthousiast reageert op mijn lekker enthousiaste mededeling dat we lekker, supergezellig, een vliegreis, voor een week met z'n ALLEN
gratis op vakantie gaan. Zó leuk en zó lief . Echt hoor, doe normaal als je weet dat je partner daar helemaal niet blij van wordt.
woensdag 17 april 2024 om 20:01
woensdag 17 april 2024 om 22:40
Zegt jouw man dan ook regelmatig tegen je, d'r is een familie uitje of feestje. Je gaat al zo vaak mee terwijl je dat niet graag doet. Zullen deze keer overslaan en lekker thuis blijven? Komt hij jou dan tegemoet of gaat hij alsnog? Je kunt wel (toe)geven aan de ander, maar wat krijg je zelf?Assiral schreef: ↑17-04-2024 20:01Lastig.. ik ben zelf ook introvert.
En die het liefst zelf ook niet naar dat soort familie uitjes en verjaardagen etc gaat.
Maar mijn man is een echt familie mens, en zet me er voor hem wel overheen omdat ik weet hoe belangrijk hij het vind. Het is geven en nemen in een relatie.
woensdag 17 april 2024 om 22:54
Ik zou het echt snel gaan accepteren to. Want jij bent misschien expliciet extrovert. Maar ik zou hier -net als Lucifee- ook niet van houden, terwijl ik toch ook best wat extraverte stukjes heb. Maar als ik zo'n uitnodiging krijg, zou mij vooral de intensiteit overvallen. Ik vind dat al heftig met mijn eigen familie, laat staan een week met schoonfamilie. Ik heb dat meegemaakt en dat was godzijdank maar een weekend. Dat vond ik nog te overzien. Maar een hele week zou ik ook drie keer voor moeten slikken.Lucifee2024 schreef: ↑14-04-2024 20:08Ben zelf een extrovert maar wel beperkt, ondanks dat ik het leuk vind kan ik maar beperkt zulke prikkels aan.
Ik zou ook geen behoefte aan zo'n vakantie met familieleden willen. Ik vind vakantie sowieso veel prikkels.
Daarnaast was dit bekend, waarom nu ineens zo'n probleem is? Ook snap ik niet wat zijn moeder ermee te maken heeft, omdat zij wel leuk vindt moeten de kinderen ook zo allemaal zijn?
Wat vreemde denkwijze.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
