Ex bespeelt mij/ Ik laat mij bespelen

Goedemorgen.
Ik heb vanwege problemen met mijn andere account een nieuwe gebruikersnaam aangemaakt, maar ik zit al jaren (actief) op dit forum.
Ik hoop oprecht dat jullie mij kunnen voorzien van repliek, want ik voer momenteel een gevecht tussen wijsheid en mijn hart.
Een paar jaar geleden zijn ex en ik uit elkaar gegaan. We hebben een kind en hierover was strijd. Het is een ware vechtscheiding geweest met inmiddels duidelijkheid over ons kind en de omgang.
Sinds een tijdje is de omgangsregeling gewijzigd naar 50-50. Sindsdien is mijn ex, die zich hierdoor gewonnen voelt, bezig met andere dingen behalve strijd. Gelukkig zou je denken, maar niets is minder waar.

Als ons kind bij hem is en zijn vriendin is er niet stuurt hij mij de hele avond door berichten. Het gaat alle kanten op en als ik er zo over nadenk zit er eigenlijk ook helemaal geen duidelijkheid in. Wat ik wel denk is dat hij nog van mij houdt, maar ook blij is met zijn vriendin, omdat hij daar een nieuw leven mee kan opbouwen, nieuwe vrienden heeft gemaakt en hij heeft natuurlijk oppas.

Praktische vragen die ik hem stel over ons kind worden niet beantwoord. Er wordt overheen gepraat met allerlei teksten die over mij gaan en wat ik allemaal heb gedaan. Het is echt pure gaslighting en manipulatie. Dan moet ik hem bijvoorbeeld vertellen wat er in mij omgaat en hoe ik denk over de toekomst. Of het gaat over mijn verleden en mijn opvoeding.
Probleem is: ik hou nog van deze man. Ik ben weg, omdat ik niet meer tegen de leugens en het gedraai kon en hij fysiek gewelddadig. Iets waarvan ik zelf geloof dat dit kwam door veel stress en tegenslagen in combinatie met de druk die hij ervaarde van mij.

Afgelopen week, nadat hij weer hele avonden berichten heeft gestuurd, waaruit ik toch de hoop kreeg dat hij misschien inmiddels meer inzichten zou hebben gekregen door zijn nieuwe vriendin is hij bij mij thuis geweest en hebben we geknuffeld en gezoend.
Omdat het bijna bedtijd was voor kind vroeg ik of ze bleven. Dit wilde hij niet, omdat hij mij geen pijn wilde doen. Achteraf denk ik dat hij het thuis niet had kunnen uitleggen als ze de hele nacht weg waren gebleven.

Ik weet dat ik mij hiermee heb laten verleiden. Misschien eenzaamheid. Misschien toch (valse) hoop en toch ook een weg proberen te vinden voor ons kind. Het lijkt nu namelijk erg zwart/ wit: helemaal geen contact of meegaan in dit spel om toch ons kind ook 2 ouders te geven die (af en toe) samen kunnen zijn. Het doet mij een beetje denken aan Andre Hazes en Monique.
Ook is er de hoop dat als ik hierin meega ik meer toegang krijg tot ons kind. Ik ben het niet eens met de 50/50 regeling en weet dat hij zich in allerlei bochten wringt om te kunnen werken en ons kind achterlaat bij anderen. Ik heb liever dat hij mij dan gewoon vraagt en we het meer samen kunnen doen in plaats van 2 volledig gescheiden levens.

Nu is vermoedelijk zijn vriendin er weer en is het uiteraard rustig. Dat maakt tegelijkertijd een tweestrijd in mijn hoofd en hart: heb ik me laten gebruiken? Of is dit wat het gaat zijn omdat het in ieder geval beter is dan strijd?
Moet ik maar accepteren dat hij never nooit waarde gaat hechten aan wat ik belangrijk vind voor ons kind (want hij geeft tenslotte geen antwoord op mijn vragen) Ik weet dat als ik weer door zou vragen het weer ruzie zou worden of afstand. Terwijl we nu dus af en toe gezellig met ons kind leuke dingen kunnen doen. (waarbij ik dus eigenlijk nog steeds hoop koester dat we als gescheiden ouders wel samen voor ons kind zorgen en elkaar liefhebben)

Ik hoop op ervaringen en adviezen. Adviezen als 'ga in therapie' heb ik allang gehad en opgevolgd. Ik denk ook serieus dat dit de daadwerkelijke test is om te zien of ik sterk genoeg ben voor deze situatie. Het voelt alleen zo zwart/ wit om te zeggen: ik wil geen contact anders dan over ons kind (want dan is er dus helemaal geen contact, omdat hij niet wil overleggen)

Het voelt als dansen met de duivel. En als we geen kind hadden gehad, dan had ik natuurlijk allang het contact definitief verbroken.

Uiteraard ga ik er vanuit dat zijn vriendin van niets weet. Die denkt dat ik een gekke ex ben en heb ik nog nooit gezien of gesproken.

Goedemorgen allemaal,

Bedankt voor jullie kritische feedback. Ik reageer even in een algemene mail, omdat vrijwel alle antwoorden op elkaar overeenkomen.

Ik ben weldegelijk in therapie geweest. En een tijd lang ging het ook heel goed met de grey rock methode. Inderdaad voelde ik mij toen een stuk beter en vrij. De controle over mijzelf was fijn en gaf energie en zelfs mijn hoop en verlangen vervaagden naar de achtergrond.
Maar net als met een verslaving aan drugs blijft het altijd ergens op de achtergrond, op zwakke, of eenzame momenten. En ook al heb je therapie: uiteindelijk ben je het zelf (ik dus) die het ook daadwerkelijk moet doen. Dat ging dus een hele lange tijd erg goed. Ik denk dat ik nu een soort terugval heb gehad, ook omdat de omgangsregeling gewijzigd is en ik de controle over kind voor een groot deel kwijt ben en het moet missen. Bovendien komt deze 'drugs'in verschillende gedaantes. Ik herken het niet altijd meteen en voor ik het weet ben ik er ingezogen.

Ik heb extreme verlatingsangst en ben opgegroeid met een vader die exact hetzelfde deed met mijn moeder. Ik weet dus waar het vandaan komt en dat weet ik al jaren. Ik weet ook dat afstand het enige is dat helpt. Afgelopen jaar ging goed.
En ben ik echt al wel een stuk wijzer en krachtiger geworden. Desondanks bleef hij altijd wel ergens in mijn lichaam. Als dus de verslaving die nooit helemaal weg gaat. Ik had kunnen gaan daten en opnieuw verliefd worden, wat zou hebben geholpen, maar ik wilde dit met mijzelf aangaan. Niet het 1 voor het ander inruilen. Ik wilde ontdekken voor mijzelf wanneer ik er moeite mee had en hoe ik er mee om moest gaan. Ik begon het dus ook steeds meer te zien als iets in mij, in plaats van een gemis naar hem.

Ik weet dat ik deze man moet achterlaten. En dat ben ik ook van plan. Ik zie dit als een terugval, omdat de situatie zo extreem is gewijzigd.

Bedankt voor jullie support. Het geeft me steun en helpt me nog meer te staan achter mijn besluit. Ik kom van heel ver, dus ik hoop echt dat jullie me niet zien als een aandachtszoekende, zwakke ex. Ook al ben ik dat dus wel, maar ik ben lerende.

Keep_Smiling123 schreef: ↑

27-12-2023 02:02

Beste TO, wat wil je?

Een stabiele basis voor je kind?
Of een speelbal zijn van jouw - en zijn - emoties en/of driften, zoals je in je OP schetst?

Waarom praat je zijn geweld goed?
Waarom zoen je met hem terwijl hij een nieuwe vriendin heeft?
Waarom laat je je manipuleren, zoals je zelf in je OP beschrijft?

Houd je nog altijd echt van hem?
Of kun je geen afscheid nemen van het 'plaatje in je hoofd' - de illusie van jullie samen, als een gelukkig gezin?
Of wil je het gevoel hebben dat hij je nog steeds aantrekkelijk vindt, hoewel hij een nieuwe vriendin heeft?

En als je nog steeds van hem houdt, denk je dat jullie nu wel samen een stabiele, liefdevolle relatie kunnen hebben?
Dat jullie samen een warme, veilige omgeving kunnen creëren, een fijn gezin, voor jullie kind?

Dat weet jij als geen ander. Maar wat je ook doet:

Denk. aan. je. kind.

Met een ex-partner die een narcist, manipulator of gaslighter is, zijn jij en je kind samen - dus zonder zo'n ex - echt stukken beter af.

Dat geldt vooral voor je kind, dat hierin niets te kiezen heeft, maar wel moet zien te dealen met jullie keuzes en jullie gedragingen. (Zoenen wat jullie kind mogelijk heeft meegekregen, aanbieden om te blijven slapen, aiaiaiai...)

Ik wens je veel wijsheid toe. En bovenal besluitvaardigheid én een heel stevige ruggengraat.

Ik zal hier eerlijk antwoord op geven, zodat ik er anders naar leer kijken.

Je vraagt of ik geen afscheid kan nemen van het plaatje in mijn hoofd en ik denk dat daar een kern van waarheid in zit. Het is niet alleen een plaatje, het is een soort mindfuck waarbij ik dus geloof dat hij met zijn nieuwe vriendin is, omdat ik zo lang de deur heb dichtgehouden.
Als ik hem weer zou toelaten zouden we misschien in een latrelatie er samen voor ons kind kunnen zijn met ieder ons eigen huis.

Inmiddels weet ik, besef ik, dat het nooit gaat lukken, omdat ik hem niet kan vertrouwen.
Maar ook daarin is weer die mindfuck: 'maar misschien moet ik dat wel opnieuw gaan leren en is dat werken aan een relatie'.
Sterker nog: ik hou mijzelf soms zelfs voor dat het een nieuwe vorm van relatie gaat zijn, waarbij we als individu leven en geen verwachtingen mogen hebben van elkaar. Een beetje zoals Monique en Andre Hazes.

En zo blijf ik mijzelf voor de gek houden. Net als dus het idee dat ik als ik zou stoppen met roken, ik dood zou gaan van de stress (als voorbeeld)
het is gewoon een overtuiging en een gevecht in mijzelf om daarin anders te gaan denken (zijn)

Doreia* schreef: ↑

26-12-2023 23:20

Lees je heel stevig en goed in, in de dynamiek van een toxische relatie. En van een huiselijk geweld relatie.

Hij heeft je doen geloven dat jij de Enige Op de Hele Wereld Bent, die hem begrijpt.
En jij ziet wat er van hem kan worden als hij nu toch alleen maar even... (insert alle dingen die verkeerd gaan) zou veranderen.

Andersom heb je het dan lekker zo druk met hém en je focus op hém hebben, dat je niet na hoeft te denken over jezelf. Of je dit wel verdient eigenlijk? Of dat je misschien wel beter verdient. Want als je daar over na gaat denken, dan ben je alleen. En alleen is niet wat jij wil zijn. Want dan kom je aan jezelf toe! En dat moet niet. En dus probeer je weer een ronde dingen bij hem te veranderen, die hij helemaal niet wil, waardoor je zélf maar weer een ronde gaat veranderen. Misschien werkt dit dan wel, dat hij verandert in de Prins op het Witte Paard!

Het heeft alles te maken met conditioneringen, overtuigingen en vergeten jezelf op 1 te mogen zetten. Dat een ander alles maar met je mag doen, zolang hij maar wel verbinding met je zoekt.

Lees je in en kom eruit! Omwille van jullie kind!

Ik was oprecht op dit punt aangekomen. We hadden al een tijd geen contact meer (overdracht via anderen) en ik was bezig met de (on) rust in mijzelf en kon dit ook inmiddels loskoppelen van hem. Ik was dus zelfs al op het punt dat deze momenten van onrust mij niet meer verlamden, maar ik het kon omzetten in energie.
Ik begon een beeld te krijgen van wat ik echt nodig/ behoefte aan had en wat ik wilde met zelfs het gevoel: als dit niet komt ben ik óók tevreden met mijn leven.

Tot dus alles veranderde.

KOKO-DO schreef: ↑

26-12-2023 23:16

Je danst eigenlijk naar zijn pijpen met de hoop dat je meer je kind ziet ipv minder.
En dan neem je genoegen dat je je op het laagste 'niveau' opstelt.

Je zegt dat je behandeling hebt gehad maar het heeft weinig geholpen omdat? Je niet wilde veranderen?

Besef je dat je genoegen neemt met de zwakste versie van jezelf? Je vind het prima om de macht bij hem te leggen.

Ik vind het persoonlijk heel erg als een persoon genoegen neemt met de zwakste versie van jezelf. Dat je dit niet wil of kan in zien heb ik niet veel medelijden mee. Maar er is een kind bij betrokken. Onbewust neem je je kind hier in mee en dát vind ik erg zorgelijk. Ik merk nergens op dat je hier van bewust bent.

Laten we eerlijk zijn dat dit geen duurzame oplossing is. Begin bij jezelf. Wat kun jij hier aan veranderen?

Oh, ik ben mij hier weldegelijk heel erg van bewust. Maar het voelt als vechten tegen mijzelf op sommige momenten. Mijn eigen overtuigingen loslaten. Ga daar maar aan staan.
Ik beschrijf het wel eens als leren dat de aarde plat is . Je weet het dus zeker. Hebt het zelfs gezien op alle plaatjes e.d.
En dan van anderen horen dat het niet zo is. "maar ik heb het zelf gezien! Ben ik dan gek? Zijn anderen zich nog niet bewust?

Zo diep zit de overtuiging van dat 'plaatje' (en dat plaatje is dat hij kan veranderen )

Het is écht een proces met duidelijk vallen en opstaan en laag voor laag. Elke keer als ik denk dat ik er ben, blijk ik er nog niet te zijn en word weer een andere laag aangeboord, zo voelt het. Steeds een beetje dieper en pijnlijker. Tegelijkertijd ook steeds minder pijnlijk op een ander vlak.

Frizz schreef: ↑

27-12-2023 09:16

Wat goed dat er dus zóveel bewustwording is. Wat ga je nu doen?

Terug naar mijn oude 'strategie' en het contact wederom afkappen. En daarmee leren omgaan met het verlies van ons kind voor de weken dat hij niet bij mij is. Overigens ga ik wel weer contact opnemen hierover met mijn advocaat om te kijken wat hierin nog mogelijk is.

Bovendien heb ik met mijzelf de afspraak gemaakt om pas na 3 dagen te reageren op zijn berichten en alleen zakelijk en over kind. Hier was ik heel goed in, maar zoals ik al zei: ik heb me laten verleiden. Ik weet dus wel hoe het moet. Ik weet ook hoe moeilijk ik het vind. Maar ik zal mijzelf moeten herpakken en de illusie loslaten dat ik hem kan veranderen.

Ik moet afgaan op wat ik zie: een man die liegt, vreemdgaat, geen verantwoordelijkheid neemt voor zijn daden naar mij, mij nog steeds negeert als moeder van ons kind. Bovendien moet ik rust en duidelijkheid scheppen voor ons kind.
En niet kijken naar wat hij kan zijn. Of hoe het kan zijn. Ik ben niet zijn redder of veranderaar.

Frizz schreef: ↑

27-12-2023 09:16

Wat goed dat er dus zóveel bewustwording is. Wat ga je nu doen?

Terug naar mijn oude 'strategie' en het contact wederom afkappen. En daarmee leren omgaan met het verlies van ons kind voor de weken dat hij niet bij mij is. Overigens ga ik wel weer contact opnemen hierover met mijn advocaat om te kijken wat hierin nog mogelijk is.

Bovendien heb ik met mijzelf de afspraak gemaakt om pas na 3 dagen te reageren op zijn berichten en alleen zakelijk en over kind. Hier was ik heel goed in, maar zoals ik al zei: ik heb me laten verleiden. Ik weet dus wel hoe het moet. Ik weet ook hoe moeilijk ik het vind. Maar ik zal mijzelf moeten herpakken en de illusie loslaten dat ik hem kan veranderen.

Ik moet afgaan op wat ik zie: een man die liegt, vreemdgaat, geen verantwoordelijkheid neemt voor zijn daden naar mij, mij nog steeds negeert als moeder van ons kind. Bovendien moet ik rust en duidelijkheid scheppen voor ons kind.
En niet kijken naar wat hij kan zijn. Of hoe het kan zijn. Ik ben niet zijn redder of veranderaar.

Zeg ik nu heel dapper. Maar tegelijkertijd verstuur ik dit en denk ik: en dus ben ik degene die alle kansen ontneemt. De deur dichthoud.

De mindfuck waar ik ook mee worstel en ik hoop dat jullie hier ook iets over kunnen zeggen:

Zoals ik al in een eerder bericht aangaf ben ik in een soortgelijke situatie opgegroeid met een vader en een stiefmoeder, waarbij ik altijd nog zag dat mijn vader van mijn moeder hield. Hij vroeg me altijd hoe het met haar ging en als klein meisje heb ik ze nog zien zoenen (tja, de geschiedenis herhaalt zich dus)
Mijn vader zie ik nu als een leeggezogen, ongelukkige man die rouwt om mijn moeder. Ik zie spijt en berouw. Hij is nooit helemaal gelukkig geworden. Mijn moeder trouwens ook niet.

Dit is dus wat ik geloof dat ook met mijn ex gaat zijn. En op de een of andere manier wil ik dit dus voorkomen. Hem (en ons) hiervoor behoeden.

Eucalypta schreef: ↑

27-12-2023 09:55

Tja, is dat echt zo of wil jij dat graag zien?
Het kan best dat jij ook tav je biologische ouders jezelf voor de gek houdt omdat de overtuiging dat alles met dit of dat toch Gelukkig Gezin gaat worden zo hardnekkig bij jou is.
Alsof jij superwoman bent die met haar blote handen ijzer kan bewerken.

Feit is dat jij bent opgegroeid in een toxische relatie en jouw kind hetzelfde aan dreigt te doen.
Wellicht moet je jezelf eens verplaatsen in de kindpositie, om voor het kind de schade (die ook jij als kind hebt opgelopen) te voorkomen.

Thnx. Dit is erg confronterend en ik voel ook de pijn bij mijzelf om dit gevoel te aanvaarden. Ik denk inderdaad dat ik superwoman ben die met haar blote handen ijzer kan bewerken, dat het bij mij anders gaat worden en dat ik het wél kan veranderen.

Maar je hebt gelijk

Eucalypta schreef: ↑

27-12-2023 09:43

Pff, wat maak jij het jezelf moeilijk.
Wat trek jij veel naar jou toe met "dan houd ik de deur dicht"
In je OP schrijf je dat hij geen overleg over kind met jou wil.
Daar gaat je Gelukkig Gezin idee, hij wil dat niet.
Hij wil niks met jou.
Alleen als hij zich verveelt speelt hij valse spelletjes met jou.
En jij voorziet hem dan ook nog van gevoelige info die hij in de rechtbank tegen jou kan gebruiken.
Jij bent jouw eigen vijand door vast te houden aan het idee dat hij toch van jou houdt.
Lees de aangifte er (nog) eens op na: is dat nou echte liefde?

Ik kijk inderdaad teveel naar een illusie in plaats van naar de werkelijkheid.

Doreia* schreef: ↑

27-12-2023 10:03

Je kind schrijft over 20 jaar dit soort topics, als jij je zelf nu niet een halt toe roept.

Ik merk vooruitgang bij mijzelf. Daar waar ik jaren geleden jullie nog voor onwetend zou verklaren en weer hele discussies met mijzelf zou voeren neem ik het nu voor waar aan en ga ik er naar handelen.

Maar pijn doet het nog steeds. Denk dat dat rouw is.

Gizz1979 schreef: ↑

27-12-2023 10:09

Dat is niet jouw taak/ Net als dat een verslaafde alleen voor zichzelf succesvol kan afkicken en niet voor zijn omgeving. Alleen hijzelf kan zorgen dat zijn leven goed gaat.
Meisje wat maak jij het jezelf moeilijk. 1x fysiek geweest zou al een no go moeten zijn om het nog eens te willen met hem. Er zijn echt echt maar heel weinig mishandelaars die het daarna nooit meer doen. Wil je jezelf, maar ook je kind daaraan blootstellen? Een kind leert daar ook van he, moeders in elkaar gemept zien worden (of verbaal aggressief) en dat gewoon accepteren. Een les die je je kind niet wil leren (het is oke om vrouwen te slaan).

Het enige waar je op moet focussen is, hoe is hij voor jullie kindje/ Accepteer dat hij andere manier van opvoeden heeft, wie zegt immers dat jhouw manier de juiste manier is;-). Het enige dat telt, is jullie kindje veilig, krijgt het eten en drinken, een schone luier. Over de rest heb je zeer weinig te zeggen.
En als hij begint te appen? gewoon op mute, en enkel reageren als het je kindje betreft. Ik vermoed dat hij heel goed weet hoe jij in elkaar steekt e dat hij je op deze manier in de war brengt en in zijn greep heeft.

Ja, hij kent echt mijn achilleshiel. Weet er precies op in te spelen. Ik geef hem nog teveel macht over mij.
En ergens geeft mij dat dus het gevoel dat we 'verbonden' zijn of bij elkaar horen of wat dan ook.

Heel gek eigenlijk als ik er zo over nadenk

Fleur48 schreef: ↑

27-12-2023 10:23

Je taal is erg dramatisch. Woorden doen ertoe. Ze beïnvloeden je gemoedstoestand en je kijk op de zaken. Probeer om te beginnen eens wat nuchterdere taal te gebruiken. Bijvoorbeeld: ik lees “het verlies van ons kind” Het verlies van een kind betekend in normale spreektaal dat het overleden is. Wat natuurlijk een vreselijk drama zou zijn, maar jij hebt je kind niet verloren. Het leeft gelukkig, alleen niet altijd bij jou. Zeg dan: ik zie mijn kind minder vaak dan ik zou willen omdat het dan bij de vader is.

Zo zijn er nog wel meer voorbeelden in je tekst te vinden waarbij ik denk: dat kan wel een tandje minder. Door je taalgebruik denk ik, zoals ik al eerder zei, dat je Energie krijgt van drama en het daardoor blijft opzoeken, als een soort tragische heldin in je eigen treurspel.

Hier kan ik mij in vinden

Rabarber schreef: ↑

27-12-2023 10:25

Natuurlijk ben je lerende. Je hebt immers ook goede stappen gezet door bijvoorbeeld bij hem weg te gaan. Goed van je!

Je schrijft dat je zou hebben kunnen gaan daten en dat dit geholpen zou hebben. Daarmee denk ik dat je nog lang niet klaar bent met therapie. Want nee, daten en verliefd worden zou níet geholpen hebben. Daaruit blijkt dat je jezelf toch nog niet kent.

En je schrijft dat je hebt geleerd wanneer je er moeite mee had en hoe je er mee om moest gaan. Dat zijn trucjes die je geleerd hebt. En trucjes zijn makkelijk op te voeren als je wat stabieler bent, maar zijn heel moeilijk vol te houden als je weer eens op los zand staat. Dat blijkt wel.

Het enige wat naar mijn idee helpt, is je gevoelens en gedachten doorgronden, doorvoelen, doorleven. Wéten-weten (niet alleen met je brein, maar juist diep van binnen) hoe het komt dat je bent zoals je nu bent, maakt je sterk. Als je echt weet-weet (dus niet met je verstand een riedeltje opdreunen wat ik je nu steeds zie doen), als je het echt in je wezen doorhebt, als het ín je zit, dan zul je krachtig zijn.

Ik hoop dat je nog de juiste begeleiding kunt vinden die jou dit kan leren.

Heb je hierin tips? Ik ga straks naar de huisarts namelijk om de situatie te bespreken. Misschien kan ik het gelijk aankaarten.