Relaties
alle pijlers
Ex liegt over omgang met kind en hangt verhalen op....
vrijdag 23 maart 2007 om 21:31
Hallo allemaal,
Sinds een jaar zijn mijn ex en ik uit elkaar. Het is een zeer dramatisch geheel geweest destijds (hij ging vreemd met een vriendin van mij!). We hebben samen één zoon, die nu 6 jaar oud is. Hij woont inmiddels samen met die vriendin, die ook al twee kinderen heeft uit een eerder huwelijk.
Al een tijdje had ik het idee dat er verhalen de wereld in gestuurd werden die niet kloppen. En sinds ik een gesprek heb gehad met zijn vriendin (aan de telefoon) twee weken geleden, weet ik ook dat het écht zo is!
Als er iets is wat onze zoon aan gaat dan bel of email ik hem altijd direct. Bijvoorbeeld met rapport-besprekingen, feestjes op school, etc. Ik vraag hem dan de week ervóór of hij nog komt en op de dag zelf bel ik hem nog op of hij het gaat redden.
Het is nu al een aantal keren voorgevallen dat ik dit zo heb gedaan. Op het laatste moment zegt hij dan af óf hij komt helemaal niet meer. Vervolgens krijg ik de schuld omdat ik zogezegd altijd op het laatste moment met bepaalde dingen aan kom zetten!
Nu hoorde ik van zijn vriendin dat hij haar verteld dat ik écht op de laatste dag, soms twee uur vantevoren, met bijvoorbeeld een rapportgesprek aan kom zetten. Gelukkig waren zowel mijn partner én mijn zoon erbij toen ik het hem de andere twee keren vroeg, dus die leugen was al snel de wereld uit.
Ook als mijn zoontje op de dagen dat hij naar trainingen gaat, die openbaar zijn, zijn vader belt om te vragen of die komt kijken, krijg ik de schuld. Mijn zontje komt bij mij "mam mag ik pappa even bellen om te vragen of hij komt kijken?" "ja hoor, dat mag wel" en dan heb ik even later een ex aan de lijn die briest hoe ik het in mijn hoofd haal om hem met dat soort dingen lastig te vallen?!?!? Moet ik dan mijn zoontje verbieden om zijn vader te bellen? Mijn ex weet dat mijn zoon op donderdag traint, maar (zoals hij zelf zegt) "jullie moeten niet denken dat ik elke keer kom kijken als hij gaat trainen en de volgende keer moet je er maar eerder mee komen"....... terwijl hij écht weet dat dat altijd op donderdagavond is....
Zijn vriendin heeft mij nu gevraagd om bijvoorbeeld rapportbesprekingen aan haar door te geven, zodat zij ervoor kan zorgen dat hij daar ook echt naar toe gaat. Ik baal hier van: ik ben 7 jaar lang zijn agenda geweest, heb voor hem gezorgd op alle fronten en hem altijd de hand boven het hoofd gehouden, maar ik vind gewoon dat hij het nu zélf moet doen! Ik hoef haar toch niet elke keer in te lichten als het over zijn en mijn kind gaat?!?
Nu is het vervelende dat hij niet alleen oneerlijk is tegen haar, maar ook tegen mensen in de omgeving.Mensen die mij nu niet meer aankijken, teriwjl ik zenietsmisdaan heb. Als ik ze dan rechtstreeks vraag wat er aan de hand is en mijn kant van het verhaal vertel, leugens weerleg dan hoor ik een heleboel verhalen die gewoonweg niet kloppen. Ik baal hiervan,omdat ik gewoon geen zin heb om elke keer zijn leugens te weerleggen. Mensen die vóór onze relatie zogenaamd mijn vrienden waren heeft hij helemaal ingepalmd.....
Het is lastig om hiermee om te gaan. Vooral omdat ik weet dat het vechten is tegen de bierkaai....
Iemand adviezen?
Groetjes,
Carrrie.
Sinds een jaar zijn mijn ex en ik uit elkaar. Het is een zeer dramatisch geheel geweest destijds (hij ging vreemd met een vriendin van mij!). We hebben samen één zoon, die nu 6 jaar oud is. Hij woont inmiddels samen met die vriendin, die ook al twee kinderen heeft uit een eerder huwelijk.
Al een tijdje had ik het idee dat er verhalen de wereld in gestuurd werden die niet kloppen. En sinds ik een gesprek heb gehad met zijn vriendin (aan de telefoon) twee weken geleden, weet ik ook dat het écht zo is!
Als er iets is wat onze zoon aan gaat dan bel of email ik hem altijd direct. Bijvoorbeeld met rapport-besprekingen, feestjes op school, etc. Ik vraag hem dan de week ervóór of hij nog komt en op de dag zelf bel ik hem nog op of hij het gaat redden.
Het is nu al een aantal keren voorgevallen dat ik dit zo heb gedaan. Op het laatste moment zegt hij dan af óf hij komt helemaal niet meer. Vervolgens krijg ik de schuld omdat ik zogezegd altijd op het laatste moment met bepaalde dingen aan kom zetten!
Nu hoorde ik van zijn vriendin dat hij haar verteld dat ik écht op de laatste dag, soms twee uur vantevoren, met bijvoorbeeld een rapportgesprek aan kom zetten. Gelukkig waren zowel mijn partner én mijn zoon erbij toen ik het hem de andere twee keren vroeg, dus die leugen was al snel de wereld uit.
Ook als mijn zoontje op de dagen dat hij naar trainingen gaat, die openbaar zijn, zijn vader belt om te vragen of die komt kijken, krijg ik de schuld. Mijn zontje komt bij mij "mam mag ik pappa even bellen om te vragen of hij komt kijken?" "ja hoor, dat mag wel" en dan heb ik even later een ex aan de lijn die briest hoe ik het in mijn hoofd haal om hem met dat soort dingen lastig te vallen?!?!? Moet ik dan mijn zoontje verbieden om zijn vader te bellen? Mijn ex weet dat mijn zoon op donderdag traint, maar (zoals hij zelf zegt) "jullie moeten niet denken dat ik elke keer kom kijken als hij gaat trainen en de volgende keer moet je er maar eerder mee komen"....... terwijl hij écht weet dat dat altijd op donderdagavond is....
Zijn vriendin heeft mij nu gevraagd om bijvoorbeeld rapportbesprekingen aan haar door te geven, zodat zij ervoor kan zorgen dat hij daar ook echt naar toe gaat. Ik baal hier van: ik ben 7 jaar lang zijn agenda geweest, heb voor hem gezorgd op alle fronten en hem altijd de hand boven het hoofd gehouden, maar ik vind gewoon dat hij het nu zélf moet doen! Ik hoef haar toch niet elke keer in te lichten als het over zijn en mijn kind gaat?!?
Nu is het vervelende dat hij niet alleen oneerlijk is tegen haar, maar ook tegen mensen in de omgeving.Mensen die mij nu niet meer aankijken, teriwjl ik zenietsmisdaan heb. Als ik ze dan rechtstreeks vraag wat er aan de hand is en mijn kant van het verhaal vertel, leugens weerleg dan hoor ik een heleboel verhalen die gewoonweg niet kloppen. Ik baal hiervan,omdat ik gewoon geen zin heb om elke keer zijn leugens te weerleggen. Mensen die vóór onze relatie zogenaamd mijn vrienden waren heeft hij helemaal ingepalmd.....
Het is lastig om hiermee om te gaan. Vooral omdat ik weet dat het vechten is tegen de bierkaai....
Iemand adviezen?
Groetjes,
Carrrie.
dinsdag 3 april 2007 om 09:17
Hoi Carrie, ik begrijp dat het heel lastig is om afspraken met je ex te maken. Ik heb er zelf ook zo een namelijk. Wat ik niet goed begrijp is waarom je toch perse wilt vasthouden aan die 3 weken zomervakantie, terwijl je ex blijkbaar 2 weken genoeg vindt. Is het dan niet beter voor je zoon om slechts 2 weken te gaan waarin hij welkom is dan 3 weken waarvan hij die laatste week 'ongewenst' is? Misschien is het voor jou praktisch onmogelijk ivm je werk ofzo, maar zelf heb ik ervoor gekozen om de zomervakantie van mijn kids in te korten. Liever 10 dagen bij papa dan 3 weken waarin hij geen tijd (of zin) heeft. Gelukkig zijn ze niet meer zo klein dat ik in de overgebleven tijd oppas moet zoeken en konden ze in het verleden vaak bij mijn moeder terecht. Ook was het vaak schuiven en meten van mijn werkuren tijdens hun vakantie maar toch ben ik blij dat ik het zo gedaan heb en ze in ieder geval de tijd dat ze bij papa waren, wel welkom waren.
dinsdag 3 april 2007 om 09:36
Helaas niet alleen het zijne, maar ook dat van mijn zoon.... die ik elke keer kan opvangen... dat maakt het zo verrotte moeilijk!
Carrrie.
Dat ben ik met je eens.. alleen onderschat kinderen niet. vaak vullen wij graag de dingen voor ze in hoe ze zich voelen.. en tuurlijk.. je zoon zal zich vaak genoeg rot eronder voelen, maar ook je zoon weet hoe zijn vader is.. hij verwacht elke keer toch nog een beetje al weet ie dat het er niet inzit..
Dit kan ik je namelijk met zekerheid zeggen.. zelf heb ik ook zo'n vader...
elke keer heb ik dat beetje hoop dat ie er WEL voor me zal zijn als ik hem nodig heb, maar de hoop is elke keer voor niets.. diep van binnen weet je zoon het al.. alleen is het nog vechten tegen de kraan die openstaat.
Als klein meisje.. en dan heb ik het over vanaf een jaar of 4 probeerde ik aandacht te krijgen van mn vader.. Nu 26 jaar jater heb ik het pas losgelaten dat die man nou eenmaal zo is..
Lastig voor jou om elke keer het verdriet te zien bij je kind.. maar nogmaals .. kinderen zijn niet gek!! sterkte hoor in de toekomst!!!
Carrrie.
Dat ben ik met je eens.. alleen onderschat kinderen niet. vaak vullen wij graag de dingen voor ze in hoe ze zich voelen.. en tuurlijk.. je zoon zal zich vaak genoeg rot eronder voelen, maar ook je zoon weet hoe zijn vader is.. hij verwacht elke keer toch nog een beetje al weet ie dat het er niet inzit..
Dit kan ik je namelijk met zekerheid zeggen.. zelf heb ik ook zo'n vader...
elke keer heb ik dat beetje hoop dat ie er WEL voor me zal zijn als ik hem nodig heb, maar de hoop is elke keer voor niets.. diep van binnen weet je zoon het al.. alleen is het nog vechten tegen de kraan die openstaat.
Als klein meisje.. en dan heb ik het over vanaf een jaar of 4 probeerde ik aandacht te krijgen van mn vader.. Nu 26 jaar jater heb ik het pas losgelaten dat die man nou eenmaal zo is..
Lastig voor jou om elke keer het verdriet te zien bij je kind.. maar nogmaals .. kinderen zijn niet gek!! sterkte hoor in de toekomst!!!
dinsdag 3 april 2007 om 18:54
Mijn ex was inderdaad was bij het 10-minutengesprek aanwezig. Het was een kort gesprekje want het gaat op school perfect met mijn zoon. We zaten er met z'n drietjes en dat was goed.
Iemand zei hier dat het zo had kunnen zijn dat zijn vriendin er ook zou zijn. Ik zou haar niet geweigerd hebben, waarom zou ik?
Aan de andere kant: mijn man is, helemaal nu ik zelf in de lappenmand zit (zes weken lang minimaal 22 uur per dag plat na zware rugoperatie), fulltime opvoeder van mijn kind. De vriendin van mijn ex is dat vier dagen per maand. Ik had mij niet kunnen voorstellen dat zij erbij had willen zijn. Maar zoals ik al eerder zei: ik zou haar echt niet weigeren hoor, ook zij heeft invloed op het leven van mijn zoon.
Na het gesprek met z'n drietjes en de leerkracht liepen we naar buiten. Mijn ex ging weg door de achterdeur van school en wij stondnen nog even met de leerkracht te praten. We zijn tóch maar (op uitnodiging van de leerkracht) weer naar binnen gelopen en hebben nog even gesproken over de omgang tussen mijn zoon en zijn vader. De regeling en het (niet) nakomen daarvan en alle stress die daaromtrent ontstaan is. Over het goede gesprek met BJ, de brief, de mogelijkheden voor de toekomst.
Het is nu afwachten op een reactie.
Groetjes,
Carrrie.
Iemand zei hier dat het zo had kunnen zijn dat zijn vriendin er ook zou zijn. Ik zou haar niet geweigerd hebben, waarom zou ik?
Aan de andere kant: mijn man is, helemaal nu ik zelf in de lappenmand zit (zes weken lang minimaal 22 uur per dag plat na zware rugoperatie), fulltime opvoeder van mijn kind. De vriendin van mijn ex is dat vier dagen per maand. Ik had mij niet kunnen voorstellen dat zij erbij had willen zijn. Maar zoals ik al eerder zei: ik zou haar echt niet weigeren hoor, ook zij heeft invloed op het leven van mijn zoon.
Na het gesprek met z'n drietjes en de leerkracht liepen we naar buiten. Mijn ex ging weg door de achterdeur van school en wij stondnen nog even met de leerkracht te praten. We zijn tóch maar (op uitnodiging van de leerkracht) weer naar binnen gelopen en hebben nog even gesproken over de omgang tussen mijn zoon en zijn vader. De regeling en het (niet) nakomen daarvan en alle stress die daaromtrent ontstaan is. Over het goede gesprek met BJ, de brief, de mogelijkheden voor de toekomst.
Het is nu afwachten op een reactie.
Groetjes,
Carrrie.
woensdag 4 april 2007 om 11:09
Tóch nog iets in mijn brief gevonden wat ik niet helemaal 'goed' heb gedaan: ik heb geen termijn aangegeven waar binnen hij kan reageren...
Heb besloten dat ik hem een week de tijd ga geven. Heeft hij dan niet gereageerd krijgt hij van mij een mail waar ik in zal zetten dat hij nog drie dagen de tijd krijgt om te reageren. Dat als hij dat niet doet de afspraken zoals ik ze heb voorgesteld (mbt de mei- en zomervakantie) vast zullen staan zodat ik ook verder kan gaan met het inplannen van de vakantie (mét en zonder dekleine man) en dat mijn man ook zijn vakantiedagen kan plannen bij zijn baas....
Ik hoop gewoon dat er geen verdere ellende uit voort komt. Dat de handvaten (of is het handvatten?) van BJ zijn vruchten af zullen werpen. Dat is voor alle partijen (voorál voor de kleine man) het beste...
Carrrie.
Heb besloten dat ik hem een week de tijd ga geven. Heeft hij dan niet gereageerd krijgt hij van mij een mail waar ik in zal zetten dat hij nog drie dagen de tijd krijgt om te reageren. Dat als hij dat niet doet de afspraken zoals ik ze heb voorgesteld (mbt de mei- en zomervakantie) vast zullen staan zodat ik ook verder kan gaan met het inplannen van de vakantie (mét en zonder dekleine man) en dat mijn man ook zijn vakantiedagen kan plannen bij zijn baas....
Ik hoop gewoon dat er geen verdere ellende uit voort komt. Dat de handvaten (of is het handvatten?) van BJ zijn vruchten af zullen werpen. Dat is voor alle partijen (voorál voor de kleine man) het beste...
Carrrie.
woensdag 9 mei 2007 om 17:03
Ruim een maand verder en wéér ellende....
Mijn zoon gaat op zwemles deze zomer, in het plaatselijke buitenbad. Twee keer in de week, op woensdagmiddag en zaterdagmorgen. Ik heb dit mijn ex medegedeeld en deze zei (waar zoonlief bij was!): "ik hoop niet dat het lang duurt voor hij zijn diploma heeft want ik ben niet van plan om elke keer aan het zwembad te gaan zitten".
De sport is ook weer een issue: zoonlief heeft bedacht dat hij toch liever op een andere sport wil. Ik vind dat prima, maar dan wel ná dit seizoen. Hij heeft gekozen voor de sport die hij nu beoefent en moet gewoon het seizoen afmaken. Er is betaald (en dat is dan nog het minste mijn zorg) en ik vind dat als je een verplichting aan gaat, ergens aan begint, dit ook af moet maken.
Gisteren was de maandelijkse clubwedstrijd. Zoonlief is een weekje bij zijn vader vanwege vakantie (jajaja! dat dan weer wel... dat heeft ook bloed zweet en tranen gekost om goede afspraken te maken) en had geen zin om te gaan sporten. Omdat het zijn eerste wedstijdje "ever" was, was ik er ook. Ik had zijn spullen mee, zoals afgesproken. Toen mijn zoon zei dat hij geen zin had zei mijn ex (waar mijn zoon bij was!): "van mij hoeft hij niet hoor", waardoor IK de boeman (vrouw) werd.... Is dát nou het overbrengen van verantwoordelijkheden wat je als ouder op kind probeert te doen?
Maar nu nog het ergste: ik vind niet dat je een kind zonder zwemdiploma zonder toezicht van een volwassene in een kano op een sloot achter kunt laten. Toen mijn zoon mij dat via de telefoon vertelde hoorde ik op de achtergrond dat hij erbij moest zeggen dat het ging om een ondiep slootje. Kan een kind daar niet in verdrinken? Ondiep water, volgens hen kniehoogte, is bij het omslaan van een kano hoofd-diepte! Als de kano om zou slaan kun je je er onder water nauwelijks uit laten glijden!
Omdat ik dit levensgevaarlijk vind en mijn ex blijkbaar niet heb ik vandaag maar weer contact opgenomen met mijn contactpersoon bij Bureau Jeugdzorg. Zij geven aan dit, mede gezien de gehele situatie en zijn andere gedrag in ogenschouw nemend, over alle grenzen heen gaan. Ik kreeg het advies om mijn hart te volgen, een advocaat in te schakelen en er een zaak van te maken.
Aan de ene kant denk ik dat wel wil om mijn zoon in bescherming te nemen. Zijn vader zal niet veranderen. Als ik mijn ex nu aan zou spreken op dit gedrag en hij zou zeggen dat het niet meer voor zou komen, dan is er volgende keer vast wel weer iets anders aan de hand. Moet ik hem dan toch weer vertrouwen?
Aan de andere kant wil ik ook niet dat mijn zoon zijn vader niet of alleen nog onder toezicht kan/mag zien.
En nu?
Ik heb tóch maar weer een mail geschreven met alles wat mij dwars zit. Daarin geef ik aan dat ik uitleg wil over het kanoën en zijn onverantwoordelijke gedrag daarbij. Ik wacht nu maar heel even af welk antwoord ik daar op krijg en aan de hand daar van ga ik er verder werk van maken (of niet). Mijn zoon daar nu weghalen lijkt mij (mede voor mijn zoon) niet de goede optie....
Wat zouden jullie doen?
Carrrie.
Mijn zoon gaat op zwemles deze zomer, in het plaatselijke buitenbad. Twee keer in de week, op woensdagmiddag en zaterdagmorgen. Ik heb dit mijn ex medegedeeld en deze zei (waar zoonlief bij was!): "ik hoop niet dat het lang duurt voor hij zijn diploma heeft want ik ben niet van plan om elke keer aan het zwembad te gaan zitten".
De sport is ook weer een issue: zoonlief heeft bedacht dat hij toch liever op een andere sport wil. Ik vind dat prima, maar dan wel ná dit seizoen. Hij heeft gekozen voor de sport die hij nu beoefent en moet gewoon het seizoen afmaken. Er is betaald (en dat is dan nog het minste mijn zorg) en ik vind dat als je een verplichting aan gaat, ergens aan begint, dit ook af moet maken.
Gisteren was de maandelijkse clubwedstrijd. Zoonlief is een weekje bij zijn vader vanwege vakantie (jajaja! dat dan weer wel... dat heeft ook bloed zweet en tranen gekost om goede afspraken te maken) en had geen zin om te gaan sporten. Omdat het zijn eerste wedstijdje "ever" was, was ik er ook. Ik had zijn spullen mee, zoals afgesproken. Toen mijn zoon zei dat hij geen zin had zei mijn ex (waar mijn zoon bij was!): "van mij hoeft hij niet hoor", waardoor IK de boeman (vrouw) werd.... Is dát nou het overbrengen van verantwoordelijkheden wat je als ouder op kind probeert te doen?
Maar nu nog het ergste: ik vind niet dat je een kind zonder zwemdiploma zonder toezicht van een volwassene in een kano op een sloot achter kunt laten. Toen mijn zoon mij dat via de telefoon vertelde hoorde ik op de achtergrond dat hij erbij moest zeggen dat het ging om een ondiep slootje. Kan een kind daar niet in verdrinken? Ondiep water, volgens hen kniehoogte, is bij het omslaan van een kano hoofd-diepte! Als de kano om zou slaan kun je je er onder water nauwelijks uit laten glijden!
Omdat ik dit levensgevaarlijk vind en mijn ex blijkbaar niet heb ik vandaag maar weer contact opgenomen met mijn contactpersoon bij Bureau Jeugdzorg. Zij geven aan dit, mede gezien de gehele situatie en zijn andere gedrag in ogenschouw nemend, over alle grenzen heen gaan. Ik kreeg het advies om mijn hart te volgen, een advocaat in te schakelen en er een zaak van te maken.
Aan de ene kant denk ik dat wel wil om mijn zoon in bescherming te nemen. Zijn vader zal niet veranderen. Als ik mijn ex nu aan zou spreken op dit gedrag en hij zou zeggen dat het niet meer voor zou komen, dan is er volgende keer vast wel weer iets anders aan de hand. Moet ik hem dan toch weer vertrouwen?
Aan de andere kant wil ik ook niet dat mijn zoon zijn vader niet of alleen nog onder toezicht kan/mag zien.
En nu?
Ik heb tóch maar weer een mail geschreven met alles wat mij dwars zit. Daarin geef ik aan dat ik uitleg wil over het kanoën en zijn onverantwoordelijke gedrag daarbij. Ik wacht nu maar heel even af welk antwoord ik daar op krijg en aan de hand daar van ga ik er verder werk van maken (of niet). Mijn zoon daar nu weghalen lijkt mij (mede voor mijn zoon) niet de goede optie....
Wat zouden jullie doen?
Carrrie.
woensdag 9 mei 2007 om 22:41
Ik heb laatst met mijn ex een gesprek gevoerd over zijn drinken in combinatie met rijden als hij de kinderen heeft (als hij alleen dronken in de auto stapt is dat zijn probleem). Ik heb dit gesprek met de psycholoog geoefend (handig joh, zo'n klankbord :P) en kwam op het volgende uit.
"Ik weet dat je graag drinkt en voorheen was het zo dat ik dan reed. Nu is dat niet meer zo en wil ik graag weten welke maatregelen je neemt om te voorkomen dat je met drank op in de auto stapt als je de kinderen hebt".
Het is heel moeilijk om zo'n onderwerp aan te kaarten zonder in verwijten te vervallen. Mijn ex heeft een drankprobleem (eh, ik bedoel: dat heeft hij natuurlijk níet!) maar dat kan ik natuurlijk niet tegen hem zeggen zonder ruzie te krijgen. En dat drankprobleem interesseert mij verder geen lor (meer), maar wel als de veiligheid van de kinderen in het geding is. Ik heb nu dus de discussie over (al dan niet) een drankprobleem weten te vermijden. Het voordeel van een open vraag is dat er ook een echt antwoord moet komen. Dus jij zou kunnen vragen: op welke manier denk jij in de toekomst dergelijke situaties te vermijden?
Of je hiermee een gedragsverandering teweegbrengt, is natuurlijk maar zeer de vraag. Maar dat is ook niet aan ons, dat moeten ze zelf doen. Wij kunnen ze alleen aanspreken op hun verantwoordelijkheid.
Liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 10 mei 2007 om 16:05
De beslissing welke sport het zou worden is niet in overleg met hem genomen. Waarom niet? Nou, omdat hij bij elke sport bij voorbaat al 'nee' riep. Want vrijwel elke sport is regelmatig in het weekend en hij wenste nergens aan mee te werken. Normaal overleg is met hem niet mogelijk en dus mocht de kleine man van mij gewoon op de sport waarop hij wilde.
Ik heb hierover destijds contact gehad met Bureau Jeugdzorg (adviesgesprek) en gevraagd wat de wederzijdse rechten en plichten hierin zijn. Sport blijkt dus belangrijk te zijn in de fysieke, sociale en emotionele ontwikkeling van een kind. Als een kind kiest voor een bepaalde sport en de ouder waar het kind woont acoord gaat dan kan en mag het kind die sport gaan beoefenen.
Als de andere ouder dit frustreert zonder evenwichtige redenen dan staat hij de fysieke, sociale en emotionele ontwikkeling van het kind in de weg. Dat kan niet en dat mag niet. Hij is dus gewoon "verplicht'' om met zijn zoon naar de sportclub/zwemles te gaan.
Anders wordt het als het kind vijf verschillende sporten beoefent en drie muziekinstrumenten bespeelt waarvoor hij/zij het gehele weekend rondgereden moet worden. Dan kun je je afvragen of de moeder de vader niet frustreert.. hihihihi...
Maar goed, dat voor wat betreft de sport....
Over het kanoën is het laatste woord nog niet gesproken!
Ik heb hierover destijds contact gehad met Bureau Jeugdzorg (adviesgesprek) en gevraagd wat de wederzijdse rechten en plichten hierin zijn. Sport blijkt dus belangrijk te zijn in de fysieke, sociale en emotionele ontwikkeling van een kind. Als een kind kiest voor een bepaalde sport en de ouder waar het kind woont acoord gaat dan kan en mag het kind die sport gaan beoefenen.
Als de andere ouder dit frustreert zonder evenwichtige redenen dan staat hij de fysieke, sociale en emotionele ontwikkeling van het kind in de weg. Dat kan niet en dat mag niet. Hij is dus gewoon "verplicht'' om met zijn zoon naar de sportclub/zwemles te gaan.
Anders wordt het als het kind vijf verschillende sporten beoefent en drie muziekinstrumenten bespeelt waarvoor hij/zij het gehele weekend rondgereden moet worden. Dan kun je je afvragen of de moeder de vader niet frustreert.. hihihihi...
Maar goed, dat voor wat betreft de sport....
Over het kanoën is het laatste woord nog niet gesproken!
vrijdag 11 mei 2007 om 09:18
Het gesprek verliep op zich goed, hij legde uit dat hij ervoor zorgt dat hij niet meer hoeft te rijden als hij drinkt (hij woont bij vrienden in, dus dat geeft wel een extra ingebouwde zekerheid). En vroeg vervolgens hoe ik dit oplos :P Daar heb ik gewoon serieus op gereageerd, hoewel ik wel doorhad dat hij mij wilde uitlokken om hem van alcoholisme te beschuldigen. Die discussie wilde ik vermijden. Het gaat me gelukkig steeds beter af om niet te 'happen'
Helaas zal ik die discussie nu toch moeten aangaan: mijn ex heeft eenzijdig besloten de omgangsregeling uit te breiden en komt de kinderen vandaag gewoon ophalen van school, hoewel ik heb gezegd het hier niet mee eens te zijn. Dit betekent nl. dat hij ze een avond en nacht extra heeft en ik weet dat hij geen 2 avonden achter elkaar (wat zeg ik, niet eens één avond) zonder overmatig alcoholgebruik kan. Ik wilde dit via de advocaten formeel aankaarten, maar nu sta ik opeens voor het probleem: geef ik de kinderen mee of niet?
De kinderen zitten er natuurlijk wel leuk tussenin als ik niet meewerk (in de zin dat ze papa totaal niet verwachten aan de schoolpoort, bang zijn dat mama niet weet dat ze met papa meegaan, enz. enz.). Dat kan ze echt schade berokkenen. Anderzijds is het klip en klaar dat het mijn ex niet om de kinderen gaat, maar dat hij zich volkomen machteloos voelt en op deze manier zijn macht wil laten voelen. Hij heeft dit ook met zo veel woorden gezegd.
Enfin, ik heb mijn advocaat en psycholoog geraadpleegd en besloten ze voor deze keer mee te geven om de zaak niet op de spits te drijven, maar zowel via de advocaat als persoonlijk mijn zorg over het drankgebruik ter sprake te brengen. Ik wil de kinderen simpelweg geen extra dag/nacht meegeven als ik niet de zekerheid krijg dat hij niet drinkt. Maar het is heel erg moeilijk een evenwicht te vinden tussen mezelf beschermen en de kinderen...
Ik heb een borrel nodig (het is tenslotte al 9 uur geweest)! :P
liefs,
dubio
Ga in therapie!
