Ex-man is terminaal

Hij vertelde het mij zes weken geleden; er is kanker gevonden in zijn lichaam, veel kanker, teveel. Al die weken bleef ik energiek en relatief vrolijk, en nu gaat het plots niet meer. Ik kan niet slapen, ik kan niet ontspannen, ik staar wat voor mij uit en kijk verbaasd naar de situatie waarin ik me bevind.

Ex-man en ik hebben een dochter van zes jaar. Vlak na haar geboorte zijn we gescheiden. Ik had hem op heterdaad betrapt met de vrouw waar hij al een hele tijd een relatie mee bleek te hebben. Vergeven heb ik hem niet, maar voor onze dochter deed ik mijn best om het contact vlot te laten verlopen, en dat lukte meestal.
Die relatie met de andere vrouw eindigde en hij kwam in een spiraal van depressies terecht. Dochter bleef in de week bij mij, in het weekend verbleef ze bij hem. Dat liep niet altijd goed, ze vertelde vaak dat papa altijd sliep en weinig met haar ondernam. De laatste maanden kwamen zulke verhalen frequenter uit haar mond; papa was moe en voelde zich ziek. Nu begrijp ik waarom.

Ik rouw niet om hem an sich, wel om de vader van mijn dochter. Maar is dat voldoende? Moet ik meer dan dit voelen?
Dochter is doorgaans happy, zoals ze is, af en toe uit ze haar verdriet. Ze lijkt te begrijpen wat er gaande is, de dood is echter wel een vaag begrip voor haar. Hoe kan ik haar hier in bijstaan? Ik praat veel met haar, maar moet ik meer doen dan dat?
Ik heb sinds twee jaren een nieuwe relatie. We waren net gaan samenwonen, klaar voor een nieuwe start, en nu dit. Kan ik er voor zorgen dat dit mijn relatie niet negatief beïnvloedt, of is dat maar een illusie?
Ex-man sluit zich af. Ik bied sporadisch hulp aan, hier gaat hij niet op in. Moet ik dit blijven aanbieden of laat ik hem beter met rust?

Iemand ervaringen, tips, of gewoon een fantastisch idee om mij door de moeilijke momenten te halen?