Relaties
alle pijlers
Flinke ruzie met vriend, weet niet of het goed komt
donderdag 18 juni 2020 om 17:17
Hoi allemaal,
Ik moet hier toch even mijn verhaal kwijt..
Vanochtend hebben vriend en ik een flinke ruzie gehad en nu weet hij niet of hij verder wil.
Al meerdere keren heeft mijn vriend opmerkingen gemaakt die kwetsend en onhandig zijn, in een half jaar zeker 5 of 6 keer
Ik heb dit keer op keer aangegeven, we hebben hier rustige gesprekken over gehad maar ik heb wel gezegd dat mijn grens bereikt is. Dat ik me veilig in een relatie wil voelen. Ook heeft hij een keer tijdens een ruzie, kritiek op mijn kind gehad, dat hij 'niet op stap kon met dat kind, dat ik moet gaan opvoeden'. Wat ik overigens nergens op vond slaan, want hij had commentaar dat kind nieste in een winkel terwijl het coronatijd is. Maar een kind van 6 is natuurlijk minder bewust van zichzelf.
Nu komen mijn ouders dit weekend, en vriend wilde ook komen. Ik heb dit alleen liever nog even niet. Ik wil eerst volledig vertrouwen hebben dat hij zich normaal kan gedragen en geen lompe opmerkingen maakt waar ouders of kind bij zijn.
Ik heb hem dit gewoon eerlijk vertelt. Dat ik er huiverig voor ben. Dat ik dit pas doe als hij een tijdje laat zien zich normaal te kunnen gedragen. Dat de manier waarover hij en mijn kind sprak me niet in de koude kleren is gaan zitten en dat ik me eerst weer veilig wilde voelen. Daarop volgde van hem eerst boosheid,daarna een block op WhatsApp (want hij had al mijn appjes ongelezen in de prullenbak gegooid en had daar geen zin in) en daarna een afstandelijke tekst waarin hij vraagt of we kunnen praten. Ik heb daarop gereageerd dat dat morgen rustig kan, dat ik hem niet wilde kwetsen maar wel eerlijk wil zijn en dat ik hoop dat we eruit komen. Hij zegt dat hij niet denkt dat we eruit komen, dat hij niet wil bellen en appen tijdens werktijd en wenst me een prettige dag.
En ik, ik voel me verdrietig. Ik ga even niet meer reageren. Kijk wel hoe het verder gaat en wat ik zelf wil. Maar bah, wat baal ik hiervan..
Ik moet hier toch even mijn verhaal kwijt..
Vanochtend hebben vriend en ik een flinke ruzie gehad en nu weet hij niet of hij verder wil.
Al meerdere keren heeft mijn vriend opmerkingen gemaakt die kwetsend en onhandig zijn, in een half jaar zeker 5 of 6 keer
Ik heb dit keer op keer aangegeven, we hebben hier rustige gesprekken over gehad maar ik heb wel gezegd dat mijn grens bereikt is. Dat ik me veilig in een relatie wil voelen. Ook heeft hij een keer tijdens een ruzie, kritiek op mijn kind gehad, dat hij 'niet op stap kon met dat kind, dat ik moet gaan opvoeden'. Wat ik overigens nergens op vond slaan, want hij had commentaar dat kind nieste in een winkel terwijl het coronatijd is. Maar een kind van 6 is natuurlijk minder bewust van zichzelf.
Nu komen mijn ouders dit weekend, en vriend wilde ook komen. Ik heb dit alleen liever nog even niet. Ik wil eerst volledig vertrouwen hebben dat hij zich normaal kan gedragen en geen lompe opmerkingen maakt waar ouders of kind bij zijn.
Ik heb hem dit gewoon eerlijk vertelt. Dat ik er huiverig voor ben. Dat ik dit pas doe als hij een tijdje laat zien zich normaal te kunnen gedragen. Dat de manier waarover hij en mijn kind sprak me niet in de koude kleren is gaan zitten en dat ik me eerst weer veilig wilde voelen. Daarop volgde van hem eerst boosheid,daarna een block op WhatsApp (want hij had al mijn appjes ongelezen in de prullenbak gegooid en had daar geen zin in) en daarna een afstandelijke tekst waarin hij vraagt of we kunnen praten. Ik heb daarop gereageerd dat dat morgen rustig kan, dat ik hem niet wilde kwetsen maar wel eerlijk wil zijn en dat ik hoop dat we eruit komen. Hij zegt dat hij niet denkt dat we eruit komen, dat hij niet wil bellen en appen tijdens werktijd en wenst me een prettige dag.
En ik, ik voel me verdrietig. Ik ga even niet meer reageren. Kijk wel hoe het verder gaat en wat ik zelf wil. Maar bah, wat baal ik hiervan..
anoniem_398918 wijzigde dit bericht op 18-06-2020 17:19
2.14% gewijzigd
donderdag 18 juni 2020 om 17:50
donderdag 18 juni 2020 om 17:50
donderdag 18 juni 2020 om 17:50
Ik lees in je andere topic dat jullie 33 en 40 zijn. Op basis van de OP dacht ik hooguit 25. Ik vind het van beide kanten nogal kinderachtig overkomen. Van hem het blocken, niet lezen van berichtjes en de opmerkingen. Van jou uit de formulering naar hem toe, het idee hem te moeten opvoeden voordat hij toonbaar is aan je ouders. Als er binnen 7 maanden al zoveel drama is, dan lijkt het me de moeite niet om hier nog energie in te steken.
donderdag 18 juni 2020 om 17:53
Dit.ninanoname schreef: ↑18-06-2020 17:22Als je je moet afvragen of je partner zich wel zal gedragen met anderen erbij, is het toch geen relatiemateriaal? En daarbij, kritiek op je kind is toch helemaal uit den boze?
donderdag 18 juni 2020 om 17:59
Waarom was hij wel goed genoeg om je kind aan bloot te stellen maar mogen je ouders hem niet ontmoeten? De opmerking dat hij zich maar eerst moet leren gedragen vind ik eigenlijk nogal ver gaan. Het is geen kind van je. Als je je genoodzaakt voelt om dit te moeten zeggen had je eigenlijk al bij hem weg moeten gaan want dan is schijnbaar je grens al ver van bereikt.
donderdag 18 juni 2020 om 18:02
Mijn grens is ook echt bereikt. Mijn ouders hebben hem al ontmoet, al voordat mijn kind hem ontmoette.
In de tussentijd is het echter gebeurd dat ik me niet prettig voelde en ik voel me niet prettig bij zowel ouders als kind, dus dat heb ik liever even niet. Ik sprak recht uit mijn gevoel. En misschien en waarschijnlijk komt dat over alsof ik hem wil opvoeden. Maar het is gewoon waar mijn voorkeur lag: hem nog een kans geven maar dan eerst kijken of het echt zou werken en daar niet mijn kind en ouders in meeslepen.
In de tussentijd is het echter gebeurd dat ik me niet prettig voelde en ik voel me niet prettig bij zowel ouders als kind, dus dat heb ik liever even niet. Ik sprak recht uit mijn gevoel. En misschien en waarschijnlijk komt dat over alsof ik hem wil opvoeden. Maar het is gewoon waar mijn voorkeur lag: hem nog een kans geven maar dan eerst kijken of het echt zou werken en daar niet mijn kind en ouders in meeslepen.
donderdag 18 juni 2020 om 18:07
Je zegt dat je denkt dat hij misschien niet met je verder wilt, maar wat wil jij? Je geeft aan dat je grens is bereikt, ik zou daar dus goed voor waken. Ga jezelf vooral niet voorbij! Jij en je kind komen op de eerste plaats, en als hij nu al op deze manier daar mee omgaat lijkt het mij een duidelijke zaak...
donderdag 18 juni 2020 om 18:10
Maar als hij zo ver gegaan is dat je hem niet meer in de buurt van je kind en ouders wil hebben snap ik niet dat je het nog reltiemateriaal vindt. Ik beginsel probeer je er samen over te praten, werkt dat niet dan is het toch klaar? Deze maatregel is toch eigenlijk een stap te ver?Annaboowl schreef: ↑18-06-2020 18:02Mijn grens is ook echt bereikt. Mijn ouders hebben hem al ontmoet, al voordat mijn kind hem ontmoette.
In de tussentijd is het echter gebeurd dat ik me niet prettig voelde en ik voel me niet prettig bij zowel ouders als kind, dus dat heb ik liever even niet. Ik sprak recht uit mijn gevoel. En misschien en waarschijnlijk komt dat over alsof ik hem wil opvoeden. Maar het is gewoon waar mijn voorkeur lag: hem nog een kans geven maar dan eerst kijken of het echt zou werken en daar niet mijn kind en ouders in meeslepen.
donderdag 18 juni 2020 om 18:38
Weten je ouders van zijn opmerkingen na kind ?
Ben je bang dat als die er wel is en weer zijn gebrek aan volwassenheid vertoond dat je ouders er wat over zeggen ?
Anyway het klinkt niet echt als relatie materiaal en ik zou omwille van je kind niet zo een gast in huis willen
Dus maakt hij het uit mooi !
Doet die het niet
Dan doe jij het
Ben je bang dat als die er wel is en weer zijn gebrek aan volwassenheid vertoond dat je ouders er wat over zeggen ?
Anyway het klinkt niet echt als relatie materiaal en ik zou omwille van je kind niet zo een gast in huis willen
Dus maakt hij het uit mooi !
Doet die het niet
Dan doe jij het
"Not making a decision Is a BIIIIIIIIIIG decision"
donderdag 18 juni 2020 om 18:57
Laat hem gaan, jullie passen niet bijelkaar. Je kan echt niet afdwingen dat hij naast jou op de bank gaat zitten ipv te feesten. En als zijn opmerkingen ook al verkeerd vallen wat doe je dan nog bij hem, of heb jij het waanidee dat je hem kan veranderen?Annaboowl schreef: ↑18-06-2020 18:02Mijn grens is ook echt bereikt. Mijn ouders hebben hem al ontmoet, al voordat mijn kind hem ontmoette.
In de tussentijd is het echter gebeurd dat ik me niet prettig voelde en ik voel me niet prettig bij zowel ouders als kind, dus dat heb ik liever even niet. Ik sprak recht uit mijn gevoel. En misschien en waarschijnlijk komt dat over alsof ik hem wil opvoeden. Maar het is gewoon waar mijn voorkeur lag: hem nog een kans geven maar dan eerst kijken of het echt zou werken en daar niet mijn kind en ouders in meeslepen.
donderdag 18 juni 2020 om 19:02
donderdag 18 juni 2020 om 19:08
Gezien je andere topic lijkt mij dat jullie te veel verschillen.
Hij klinkt me wel een beetje kinderachtig.
Maar dat je hem niet mee wilt nemen naar je ouders om hem een soort proeftijd te geven vind ik ook een beetje kinderlijk gedrag van jou.
Misschien wil je inderdaad zelf zien of hij die opmerkingen voor zich houd en dat je hem liever even niet mee hebt. Maar ik denk niet dat je dat hebt hoeven zeggen.
Jullie zijn maar kort bij elkaar, je had ook kunnen zeggen dat je graag ruimte wilt en alleen wilt gaan?
Hij klinkt me wel een beetje kinderachtig.
Maar dat je hem niet mee wilt nemen naar je ouders om hem een soort proeftijd te geven vind ik ook een beetje kinderlijk gedrag van jou.
Misschien wil je inderdaad zelf zien of hij die opmerkingen voor zich houd en dat je hem liever even niet mee hebt. Maar ik denk niet dat je dat hebt hoeven zeggen.
Jullie zijn maar kort bij elkaar, je had ook kunnen zeggen dat je graag ruimte wilt en alleen wilt gaan?
