Relaties
alle pijlers
Frustraties lopen uit de hand
zondag 27 december 2020 om 19:29
Hoi allemaal,
Ik zit met een lastige situatie in mijn relatie; ik ga het proberen uit te leggen.
Mijn vriend en ik (midden 20) zijn nu 1,5 jaar samen en wonen sinds een maand of 5 samen. We zijn dus midden in de coronatijd samen gaan wonen, waardoor we opeens beide bijna elke dag samen thuis zitten. Het is een 2-kamer appartement, dus we zitten vaak samen in dezelfde kamer. Ik vind het super vaak super fijn om met hem te zijn, we hebben ons appartementje super ingericht, wonen in een leuke stad... En ik hou van mijn vriend. Toch valt het me zwaar en het is zo erg wennen. Ik merk dat ik steeds meer frustraties heb over dingen die niet gaan zoals ik het graag zou zien, en vice versa.
Het grootste probleem is dat ik me vaak te veel en onbegrepen voel door mijn vriend. Ik kaart irritaties graag aan, wil het daar samen met hem over hebben en tot een oplossing komen. Het helpt voor mij altijd goed om over dingen te praten. Mijn vriend echter, is niet zo'n prater. Hij klapt dicht op zo'n moment of heeft er geen zin in. Een voorbeeld van wat er gebeurt: mijn vriend zit achter zijn computer en ik vraag of hij even tijd heeft, omdat ik het even ergens over wil hebben (vaak iets kleins). Hij zegt dan ja. Ik wacht tot ik zijn aandacht heb, maar hij blijft scrollen op z'n scherm. Als ik vraag of ik dan even z'n aandacht mag krijg ik "ja praat dan". En als ik óf zijn aandacht heb óf begin met praten krijg ik geen reactie en vraagt hij wat ik nou van hem wil. Ik wil gewoon een gesprek waarin we allebei praten, naar elkaar luisteren, elkaar proberen te begrijpen en we het samen oplossen. Nu voel ik me altijd de zeikerd waar hij geen zin in heeft.
De frustratie loopt bij mij hoog op omdat ik gewoon door hem gezien / gehoord wil worden. En steeds krijg ik geen reactie of loopt hij weg. De laatste keer liep het weer uit de hand nadat ik iets aankaartte. Hij liep hij weer weg en liep naar de badkamer en sloot zich daar op. Ik was zo wanhopig dat ik hem weer niet kon bereiken dat ik een trap tegen de deur gaf en daarmee een gat in de deur trapte. Ik ben enorm van mezelf geschrokken en hij ook, hij was gewoon bang voor me. Ik schaam me kapot.
Daarnaast neemt hij me meer voor lief sinds het samenwonen, ik voel me minder gewaardeerd, hij zegt weinig lieve dingen meer en wil veel minder met me ondernemen. Ik hoor vaker de dingen die ik fout doe dan dat hij van me houdt. En begrijp me niet verkeerd, we hebben het vaak heel erg leuk samen maar als deze kleine dingen stapelen zich op en omdat het praten zo moeizaam gaat ontplof ik. Ik wil gewoon dat hij me hoort, begrijpt en van me houdt, en dat ik dat merk. Hij is het overigens wel met me eens hoor, dat daaraan gewerkt moet worden. Maar deze uitbarsting ging te ver.
We laten het nu even rusten en gaan hier over een paar dagen verder over praten. Hij weet ook niet zo goed meer wat hij nou met me moet, en ik weet het ook niet meer. Heeft iemand tips voor dit soort situaties?
Ik zit met een lastige situatie in mijn relatie; ik ga het proberen uit te leggen.
Mijn vriend en ik (midden 20) zijn nu 1,5 jaar samen en wonen sinds een maand of 5 samen. We zijn dus midden in de coronatijd samen gaan wonen, waardoor we opeens beide bijna elke dag samen thuis zitten. Het is een 2-kamer appartement, dus we zitten vaak samen in dezelfde kamer. Ik vind het super vaak super fijn om met hem te zijn, we hebben ons appartementje super ingericht, wonen in een leuke stad... En ik hou van mijn vriend. Toch valt het me zwaar en het is zo erg wennen. Ik merk dat ik steeds meer frustraties heb over dingen die niet gaan zoals ik het graag zou zien, en vice versa.
Het grootste probleem is dat ik me vaak te veel en onbegrepen voel door mijn vriend. Ik kaart irritaties graag aan, wil het daar samen met hem over hebben en tot een oplossing komen. Het helpt voor mij altijd goed om over dingen te praten. Mijn vriend echter, is niet zo'n prater. Hij klapt dicht op zo'n moment of heeft er geen zin in. Een voorbeeld van wat er gebeurt: mijn vriend zit achter zijn computer en ik vraag of hij even tijd heeft, omdat ik het even ergens over wil hebben (vaak iets kleins). Hij zegt dan ja. Ik wacht tot ik zijn aandacht heb, maar hij blijft scrollen op z'n scherm. Als ik vraag of ik dan even z'n aandacht mag krijg ik "ja praat dan". En als ik óf zijn aandacht heb óf begin met praten krijg ik geen reactie en vraagt hij wat ik nou van hem wil. Ik wil gewoon een gesprek waarin we allebei praten, naar elkaar luisteren, elkaar proberen te begrijpen en we het samen oplossen. Nu voel ik me altijd de zeikerd waar hij geen zin in heeft.
De frustratie loopt bij mij hoog op omdat ik gewoon door hem gezien / gehoord wil worden. En steeds krijg ik geen reactie of loopt hij weg. De laatste keer liep het weer uit de hand nadat ik iets aankaartte. Hij liep hij weer weg en liep naar de badkamer en sloot zich daar op. Ik was zo wanhopig dat ik hem weer niet kon bereiken dat ik een trap tegen de deur gaf en daarmee een gat in de deur trapte. Ik ben enorm van mezelf geschrokken en hij ook, hij was gewoon bang voor me. Ik schaam me kapot.
Daarnaast neemt hij me meer voor lief sinds het samenwonen, ik voel me minder gewaardeerd, hij zegt weinig lieve dingen meer en wil veel minder met me ondernemen. Ik hoor vaker de dingen die ik fout doe dan dat hij van me houdt. En begrijp me niet verkeerd, we hebben het vaak heel erg leuk samen maar als deze kleine dingen stapelen zich op en omdat het praten zo moeizaam gaat ontplof ik. Ik wil gewoon dat hij me hoort, begrijpt en van me houdt, en dat ik dat merk. Hij is het overigens wel met me eens hoor, dat daaraan gewerkt moet worden. Maar deze uitbarsting ging te ver.
We laten het nu even rusten en gaan hier over een paar dagen verder over praten. Hij weet ook niet zo goed meer wat hij nou met me moet, en ik weet het ook niet meer. Heeft iemand tips voor dit soort situaties?
maandag 28 december 2020 om 12:22
Les 1: het komt voor dat mensen aan hun partner geven wat ze zelf zouden willen ontvangen - maar die partner zit eigenlijk helemaal niet op die 'giften' te wachten en ziet het al helemaal niet als aansporing om het ook terug te geven.
Les 2: meerdere keren per week horen 'we moeten praten' is bloedirritant, vooral als het meestal betekent dat je een shitload aan kritiek krijgt voor je natuurlijke gedrag dat de ander kennelijk al levenslang irriteert - en de oplossing ligt nooit bij die ander, maar altijd bij jou, want jij moet dat gedrag aanpassen en je nederige excuses aanbieden voor zijn wie je bent. Het leidt er vooral toe dat je de ander gaat vermijden of continu op je tenen loopt om uitbarstingen te voorkomen.
Les 2: meerdere keren per week horen 'we moeten praten' is bloedirritant, vooral als het meestal betekent dat je een shitload aan kritiek krijgt voor je natuurlijke gedrag dat de ander kennelijk al levenslang irriteert - en de oplossing ligt nooit bij die ander, maar altijd bij jou, want jij moet dat gedrag aanpassen en je nederige excuses aanbieden voor zijn wie je bent. Het leidt er vooral toe dat je de ander gaat vermijden of continu op je tenen loopt om uitbarstingen te voorkomen.
maandag 28 december 2020 om 12:35
Ik heb 1x een tuinstoel door de (verder lege tuin) gegooid om mij af te reageren op een verdrietige privésituatie. Low point. En met goede moed weer door 
Ik raad je aan TO om in therapie te gaan. Niet omdat je gek bent, maar ik geloof oprecht dat het helpt om gewoon lekker even tegen een neutraal persoon aan te praten. Zo krijg je ook goede inzichten over jezelf, waar je pijnpunten zitten. Zeker als je vastloopt in een situatie waar je niet zo gemakkelijk uit kan stappen en waarbij er aan beide kanten wel wat ruimte voor verbetering is misschien. Je vriend is niet zo goed in praten (hij sluit zichzelf op in de badkamer om letterlijk weg te lopen van gesprekken, dat is ook niet echt tof haha), maar zijn er andere manieren waarop hij laat zien dat hij om je geeft? Dus wel door je te knuffelen of iets dergelijks, of klusjes in huis op te pakken?
En daarnaast raad ik je ook echt aan om hobby's op te pakken die helemaal los van je vriend staan, maar je wel gelukkig maken. Of om lekker met vriendinnen af te spreken, waar je vriend niet bij is. Of om gewoon andere dingen te doen waar je blij van wordt en die je zonder je vriend kan doen. Op die manier kun je ook heel wat druk van jullie relatie afhalen, omdat je vriend dan niet meer alleen verantwoordelijk is voor jou geluk (wat trouwens echt een ongezond uitgangspunt is, maar daar was je zelf al achter gelukkig).
Ik raad je aan TO om in therapie te gaan. Niet omdat je gek bent, maar ik geloof oprecht dat het helpt om gewoon lekker even tegen een neutraal persoon aan te praten. Zo krijg je ook goede inzichten over jezelf, waar je pijnpunten zitten. Zeker als je vastloopt in een situatie waar je niet zo gemakkelijk uit kan stappen en waarbij er aan beide kanten wel wat ruimte voor verbetering is misschien. Je vriend is niet zo goed in praten (hij sluit zichzelf op in de badkamer om letterlijk weg te lopen van gesprekken, dat is ook niet echt tof haha), maar zijn er andere manieren waarop hij laat zien dat hij om je geeft? Dus wel door je te knuffelen of iets dergelijks, of klusjes in huis op te pakken?
En daarnaast raad ik je ook echt aan om hobby's op te pakken die helemaal los van je vriend staan, maar je wel gelukkig maken. Of om lekker met vriendinnen af te spreken, waar je vriend niet bij is. Of om gewoon andere dingen te doen waar je blij van wordt en die je zonder je vriend kan doen. Op die manier kun je ook heel wat druk van jullie relatie afhalen, omdat je vriend dan niet meer alleen verantwoordelijk is voor jou geluk (wat trouwens echt een ongezond uitgangspunt is, maar daar was je zelf al achter gelukkig).
maandag 28 december 2020 om 12:41
Wat een nare situatie.
Ik ken het gevoel van intense frustratie omdat partner niet bereid is om contact te hebben, dat voelt als een enorme afwijzing en is dat in wezen ook; het is emotionele verwaarlozing/afwijzing. Daarmee gaat hij absoluut een grens over en dat hoef je niet te accepteren. Bij mij liep in het verleden de frustratie ook enorm hoog op als toenmalige partner weer eens geen thuis gaf, of letterlijk zijn oren dichtdeed, of simpelweg niet luisterde. Ik kon daar niet mee omgaan omdat ik issues had met afwijzing en emotionele verwaarlozing en de frustraties die het bij mij opriep waren kinderlijke frustraties: ik was niet in staat om daar als een volwassene mee om te gaan. Later leerde ik van hem dat ook hij zich geen raad wist, want ik haalde oud zeer bij hem naar boven (hij voelde zich waardeloos door mijn benadering, net zoals zijn ouders hem waardeloos lieten voelen als kind). Nu wel.
Ik werk namelijk aan de pijn van vroeger, en ben steeds beter in staat om zaken op een volwassen manier aan te gaan. Als iemand nu bij mij een grens overgaat, dan zeg ik dat vaak gewoon op een volwassen manier, zonder te kwetsen. Ik hoef daar vervolgens geen bevestiging voor van diegene, maar ik kom voor mijzelf op. Betekent wel dat ik nu niet zou kiezen voor een partner die niet instaat is om op een emotioneel niveau echt samen te zijn, daar bedank ik voor want ik heb behoefte aan intimiteit in een relatie.
Betekent ook dat ik nu beter instaat ben om partner ruimte te geven op momenten dat hij even niet in staat is om te delen, want ik weet dat het 'samen' er wel is.
TO, het zou goed zijn om aan jezelf te werken indien je bekend bent met emotionele verwaarlozing of iets dergelijks, want een gezonde relatie hebben lukt niet als je niet weet hoe je met zulk oud zeer om kan gaan. Het zou zomaar kunnen dat jouw huidige partner dat oude zeer telkens opnieuw aanspreekt, in zichzelf en in jou, en dat levert heel veel frustratie op zolang je daar beiden hulpeloos onder lijdt.
Sterkte!
Ik ken het gevoel van intense frustratie omdat partner niet bereid is om contact te hebben, dat voelt als een enorme afwijzing en is dat in wezen ook; het is emotionele verwaarlozing/afwijzing. Daarmee gaat hij absoluut een grens over en dat hoef je niet te accepteren. Bij mij liep in het verleden de frustratie ook enorm hoog op als toenmalige partner weer eens geen thuis gaf, of letterlijk zijn oren dichtdeed, of simpelweg niet luisterde. Ik kon daar niet mee omgaan omdat ik issues had met afwijzing en emotionele verwaarlozing en de frustraties die het bij mij opriep waren kinderlijke frustraties: ik was niet in staat om daar als een volwassene mee om te gaan. Later leerde ik van hem dat ook hij zich geen raad wist, want ik haalde oud zeer bij hem naar boven (hij voelde zich waardeloos door mijn benadering, net zoals zijn ouders hem waardeloos lieten voelen als kind). Nu wel.
Ik werk namelijk aan de pijn van vroeger, en ben steeds beter in staat om zaken op een volwassen manier aan te gaan. Als iemand nu bij mij een grens overgaat, dan zeg ik dat vaak gewoon op een volwassen manier, zonder te kwetsen. Ik hoef daar vervolgens geen bevestiging voor van diegene, maar ik kom voor mijzelf op. Betekent wel dat ik nu niet zou kiezen voor een partner die niet instaat is om op een emotioneel niveau echt samen te zijn, daar bedank ik voor want ik heb behoefte aan intimiteit in een relatie.
Betekent ook dat ik nu beter instaat ben om partner ruimte te geven op momenten dat hij even niet in staat is om te delen, want ik weet dat het 'samen' er wel is.
TO, het zou goed zijn om aan jezelf te werken indien je bekend bent met emotionele verwaarlozing of iets dergelijks, want een gezonde relatie hebben lukt niet als je niet weet hoe je met zulk oud zeer om kan gaan. Het zou zomaar kunnen dat jouw huidige partner dat oude zeer telkens opnieuw aanspreekt, in zichzelf en in jou, en dat levert heel veel frustratie op zolang je daar beiden hulpeloos onder lijdt.
Sterkte!
maandag 28 december 2020 om 12:44
Waarom mag iemand niet zeggen dat een gesprek nu niet uitkomt?
Waarom is jouw wens om te praten belangrijker dan de wens van een ander om op dat moment met rust gelaten te worden?
Wanneer de ander genoodzaakt is om zich op te sluiten in de badkamer, dan is degene die zich afsluit niet de persoon die de grens voorbij is, zeker niet wanneer dan ook nog eens de deur wordt ingetrapt. Hoe onveilig kun je het maken voor de ander?
To constante drang om steeds haar irritaties te bespreken is geen constructieve manier van communiceren.
Waarom is jouw wens om te praten belangrijker dan de wens van een ander om op dat moment met rust gelaten te worden?
Wanneer de ander genoodzaakt is om zich op te sluiten in de badkamer, dan is degene die zich afsluit niet de persoon die de grens voorbij is, zeker niet wanneer dan ook nog eens de deur wordt ingetrapt. Hoe onveilig kun je het maken voor de ander?
To constante drang om steeds haar irritaties te bespreken is geen constructieve manier van communiceren.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 28 december 2020 om 13:06
Bedankt voor de reacties, ik ga even goed bedenken waar dit nou vandaan komt. Ik voel me inderdaad vaak machteloos omdat ik mijn vriend niet kan bereiken. Ik heb ook vaak het idee dat mensen mij niet begrijpen en ik wil dan zo graag dat hij dat wel doet.
En Amber, natuurlijk mag iemand zeggen dat het niet uitkomt. Maar ik vraag vaak of het uitkomt. Als hij dan ja zegt, dan verwacht ik wat van hem. Als hij dan vervolgens negeert wat ik zeg is dat wel frustrerend.
En Amber, natuurlijk mag iemand zeggen dat het niet uitkomt. Maar ik vraag vaak of het uitkomt. Als hij dan ja zegt, dan verwacht ik wat van hem. Als hij dan vervolgens negeert wat ik zeg is dat wel frustrerend.
maandag 28 december 2020 om 13:16
Dus...Lelie195 schreef: ↑28-12-2020 13:06Bedankt voor de reacties, ik ga even goed bedenken waar dit nou vandaan komt. Ik voel me inderdaad vaak machteloos omdat ik mijn vriend niet kan bereiken. Ik heb ook vaak het idee dat mensen mij niet begrijpen en ik wil dan zo graag dat hij dat wel doet.
En Amber, natuurlijk mag iemand zeggen dat het niet uitkomt. Maar ik vraag vaak of het uitkomt. Als hij dan ja zegt, dan verwacht ik wat van hem. Als hij dan vervolgens negeert wat ik zeg is dat wel frustrerend.
jij irriteert je - jij wilt met hem praten - hij wil je best aanhoren - hij moet vervolgens veranderen naar jouw wens, want anders heeft hij niet naar je geluisterd?
Zo werk het niet in de wereld en als dit je modus operandi is, snap ik wel waar dat gevoel dat mensen jou vaak niet begrijpen vandaan komt.
Een irritatie van jou is niet een opdracht voor een ander om te veranderen. Mensen hebben bestaansrecht naast elkaar en je zult altijd dingen tegenkomen die je niet bevallen.
maandag 28 december 2020 om 13:35
Als mijn partner me al een half jaar lang om 5.30 uur onnodig wakker maakt en weigert om daar iets aan te doen, laat staan te luisteren naar het feit dat dat geen sociaal gedrag is, dan schop ik inderdaad geen gat in de deur, dan smoor ik hem met een kussen.
TO, het is van hem minstens zo fout. Als hij weigert om een oplossing te zoeken, zou ik het samenwonen staken.
TO, het is van hem minstens zo fout. Als hij weigert om een oplossing te zoeken, zou ik het samenwonen staken.
maandag 28 december 2020 om 13:56
Misschien ook goed om je te realiseren in je behoefte aan aandacht; niet iedereen kan dat altijd geven. Sommige mensen hebben het nodig om zich af en toe af te sluiten. Dat is niet persoonlijk, dat is nodig om je daarna wel weer met aandacht tegemoet te treden.
Voor de snoozewekker om 5.30 's morgens... toen ik met een partner samenwoonde die dat ook deed, kwam dat doordat mijn partner echt niet wakker kon worden. Ik vond het zelf minder hinderlijk om partner wakker te maken en het bed uit te "schoppen" dan dat alarm elke x minuten. Dus dat werd de strategie. De wekker kon later en hoewel ik nog steeds eerder wakker was dan me lief was EN een "taak" had, vond ik dat een stuk prettiger dan dat achterlijke snoozefest. Beetje compromissen zoeken.
Maak het niet meteen te zwaar en psychologisch. Probeer praktische oplossingen te zoeken voor de praktische problemen en realiseer je verder dat jullie gewoon andere mensen zijn met verschillende behoeften. Als je niet samenwoont, is dat makkelijker (tijdelijk) te stroomlijnen dan 24/7 in Coronatijd. Adem in, adem uit en relatief. Blijf lachen, maak een geintje ipv steeds Praten en Delen en Graven.
O en vergeet niet te seksen. Ook belangrijk om te blijven verbinden
Voor de snoozewekker om 5.30 's morgens... toen ik met een partner samenwoonde die dat ook deed, kwam dat doordat mijn partner echt niet wakker kon worden. Ik vond het zelf minder hinderlijk om partner wakker te maken en het bed uit te "schoppen" dan dat alarm elke x minuten. Dus dat werd de strategie. De wekker kon later en hoewel ik nog steeds eerder wakker was dan me lief was EN een "taak" had, vond ik dat een stuk prettiger dan dat achterlijke snoozefest. Beetje compromissen zoeken.
Maak het niet meteen te zwaar en psychologisch. Probeer praktische oplossingen te zoeken voor de praktische problemen en realiseer je verder dat jullie gewoon andere mensen zijn met verschillende behoeften. Als je niet samenwoont, is dat makkelijker (tijdelijk) te stroomlijnen dan 24/7 in Coronatijd. Adem in, adem uit en relatief. Blijf lachen, maak een geintje ipv steeds Praten en Delen en Graven.
O en vergeet niet te seksen. Ook belangrijk om te blijven verbinden
maandag 28 december 2020 om 16:01
Wat ik heb geleerd na 3x samenwonen is dat het eigenlijk helemaal niet romantisch is. Het is gewoon best wel moeilijk.
Distance makes the heart grow fonder... het is makkelijker om het alleen maar leuk te hebben als je niet steeds op elkaars lip zit. Het is ook makkelijker om een leuk persoon te zijn, als je genoeg tijd voor jezelf hebt.
Als je gaat samenwonen gooi je je relatie eigenlijk in de snelkookpan. Dat eerste jaar ben je aan het kijken of je jullie levens op een leuke manier kunt samenvoegen. Alle dingetjes die eigenlijk niet zo leuk zijn aan de ander of aan jou in combinatie met die ander, komen aan het licht en kun je ineens niet meer omheen.
Dat gebeurt. En is jammer, maar je leert ervan en de volgende keer zie je die eigenschappen sneller in een man.
Hij is geen slechte man, jij bent geen slechte vrouw: jullie zijn allebei mensen en jullie slechte kanten passen gewoon niet bij elkaar.
Iedereen heeft het altijd over de goede kanten die een partner moet bezitten, maar veel belangrijker is: passen zijn slechte kanten/minpunten bij jou. Kun je die accepteren? En passen jouw slechte kanten bij hem? Of halen jullie juist de slechte kanten in elkaar naar boven?
Distance makes the heart grow fonder... het is makkelijker om het alleen maar leuk te hebben als je niet steeds op elkaars lip zit. Het is ook makkelijker om een leuk persoon te zijn, als je genoeg tijd voor jezelf hebt.
Als je gaat samenwonen gooi je je relatie eigenlijk in de snelkookpan. Dat eerste jaar ben je aan het kijken of je jullie levens op een leuke manier kunt samenvoegen. Alle dingetjes die eigenlijk niet zo leuk zijn aan de ander of aan jou in combinatie met die ander, komen aan het licht en kun je ineens niet meer omheen.
Dat gebeurt. En is jammer, maar je leert ervan en de volgende keer zie je die eigenschappen sneller in een man.
Hij is geen slechte man, jij bent geen slechte vrouw: jullie zijn allebei mensen en jullie slechte kanten passen gewoon niet bij elkaar.
Iedereen heeft het altijd over de goede kanten die een partner moet bezitten, maar veel belangrijker is: passen zijn slechte kanten/minpunten bij jou. Kun je die accepteren? En passen jouw slechte kanten bij hem? Of halen jullie juist de slechte kanten in elkaar naar boven?
maandag 28 december 2020 om 18:14
Ik herken mezelf trouwens wel in het niet zo assertief zijn en oud zeer dat naar boven wordt gehaald. Misschien wel deze combinatie. Ik ben nooit een assertief persoon geweest en als kind hoorde ik er nooit bij. Ik werd niet echt gepest, maar er werd niet naar mij geluisterd, het was vaak of ik niet bestond en ik mocht niet met ze meedoen. En ik moet eerlijk zeggen dat dit nu ook steeds vaker weer in mijn hoofd zit. Misschien dat de frustratie daardoor wel erger wordt. Goed om eens over na te denken.
Overigens is het ook wel eens gebeurd dat mijn vriend me een paar dagen negeerde omdat hij vond dat ik overdreven reageerde op iets. Ik vond dat verschrikkelijk en ben vaak bang dat hij me weer gaat negeren als hij niet op me reageert.
Overigens is het ook wel eens gebeurd dat mijn vriend me een paar dagen negeerde omdat hij vond dat ik overdreven reageerde op iets. Ik vond dat verschrikkelijk en ben vaak bang dat hij me weer gaat negeren als hij niet op me reageert.
anoniem_63ad6d55c7cbd wijzigde dit bericht op 28-12-2020 18:16
19.01% gewijzigd
maandag 28 december 2020 om 18:47
Dan kun je ook concluderen dat jullie niet bij elkaar passen.Lelie195 schreef: ↑28-12-2020 18:14Ik herken mezelf trouwens wel in het niet zo assertief zijn en oud zeer dat naar boven wordt gehaald. Misschien wel deze combinatie. Ik ben nooit een assertief persoon geweest en als kind hoorde ik er nooit bij. Ik werd niet echt gepest, maar er werd niet naar mij geluisterd, het was vaak of ik niet bestond en ik mocht niet met ze meedoen. En ik moet eerlijk zeggen dat dit nu ook steeds vaker weer in mijn hoofd zit. Misschien dat de frustratie daardoor wel erger wordt. Goed om eens over na te denken.
Overigens is het ook wel eens gebeurd dat mijn vriend me een paar dagen negeerde omdat hij vond dat ik overdreven reageerde op iets. Ik vond dat verschrikkelijk en ben vaak bang dat hij me weer gaat negeren als hij niet op me reageert.
Een goede, gezonde, stabiele relatie is ook het respect voor elkaar hebben en elkaar nooit dagenlang laten bungelen op deze manier.
Jij bent bang niet gehoord te worden en gaat dus heel ver om gehoord te worden.
Hoe is hij opgevoed? Waarom trekt hij zich zo helemaal terug als jij iets wil melden? Het kan zo maar zijn dat hij dit gedrag al kent van zijn eigen moeder bijvoorbeeld en dit zijn manier is om daarmee om te gaan. En in dat geval gaan jullie niet werken samen, als jullie er beide niet aan willen werken.
maandag 28 december 2020 om 18:49
Op het forum louter immer redelijke mensen die nooit hun stem verheffen, behalve als ze een leuke grap vertellen, dat weet je toch.Kittenxx schreef: ↑28-12-2020 12:24ach kom, TO heeft 1x in frustratie tegen een deur getrapt.
Laten we nou niet doen of zij een agressie probleem is.
wie van ons heeft nou nooit eens een keertje uit frustratie iets gegooid of stuk gemaakt of tegen een computer geschreeuwd?
Ik laatst nog hoor .... ik heb tegen een doos geschopt omdat ik ergens gefrustreerd over was ( geen idee meer wat dan ). Dit gebeurt bij mij zo'n 1x per jaar.... dit voordat jullie mij ook een probleem aanpraten.
maandag 28 december 2020 om 19:30
Een paar dagen iemand negeren, vind ik echt reden om de relatie te stoppen. Zo respectloos. Wat mijn fouten ook zijn, je gaat me niet dagenlang negeren. Dat is gewoon een vuil machtsspelletje dat dan gespeeld wordt door de ander.
Als het zo snel al zoveel gedoe is, zou ik wegwezen en tegelijkertijd in therapie gaan om mijn eigen issues aan te pakken.
Als het zo snel al zoveel gedoe is, zou ik wegwezen en tegelijkertijd in therapie gaan om mijn eigen issues aan te pakken.
maandag 28 december 2020 om 21:19
Alles wat je schrijft had ik in mijn vorige relatie kunnen schrijven. Ik kon beter tegen een muur praten want de tv of fifa was leuker en als het gesprek hem niet zinde, liep hij weg. Ook een keer drie dagen lang genegeerd door hem, eigenlijk om niks. Maar gewoon, omdat hij vond dat ik overdreven reageerde.
Ik werd er doodongelukkig van en ik heb het uitgemaakt. Tuurlijk zit er een deel in je verhaal waarmee je zelf aan de slag moet, maar dit lijkt me gewoon een mismatch.
Knuffel, niet leuk.
Ik werd er doodongelukkig van en ik heb het uitgemaakt. Tuurlijk zit er een deel in je verhaal waarmee je zelf aan de slag moet, maar dit lijkt me gewoon een mismatch.
Knuffel, niet leuk.
maandag 28 december 2020 om 22:56
Mevrouw_SpuitElf schreef: ↑28-12-2020 09:04Als je jezelf zo slecht onder controle hebt dat je 'per ongeluk' uit frustratie een deur intrapt hoor je geen relatie te hebben. Dan hoor je aan jezelf te werken en je eigen problemen op te lossen voordat je een ander ermee opzadelt. Het gaat er niet om of een deur doelbewust stukgemaakt is. Dat zijn dingen die je gewoon doelbewust NIET moet doen.
Ja maar ze heeft dus geen deur ingetrapt he.
Ze heeft TEGEN een deur getrapt.
En dat ze dat dus "doelbewust NIET moet doen" lijkt me.. komt ie he:
Een open deur ;D
Sorry TO, het is niet ten koste van jou bedoeld maar ik vind de reactie van deze forummer persoonlijk een tikkeltje te heftig.
En ik heb onlangs onzachtzinnig mijn fiets langs een rij rommeldozen, uit de garage gefrot, omdat ik weg wilde en ze al Heel lang (niet door mijn toedoen) voor de deur staan.
Was niet helemaal emotioneel gecontroleerd.
En ik ben echt heel nuchter. Tja.
maandag 28 december 2020 om 23:02
dinsdag 29 december 2020 om 07:22
We hebben het hier wel eens over gehad inderdaad en hij snapt het wel. Hij is van zichzelf heel gesloten en als mensen iets aan hem vragen voelt dit voor hem vaak als bemoeienis waardoor hij vragen ontwijkt. Hij weet dit van zichzelf, maar hij weet niet waar het vandaan komt. Hij probeert het te verbeteren maar hij blijft soms een soort automatische reactie zegt hij. Hij vindt zelf overigens ook dat we samen aan die communicatieproblemen moeten werken, want de frustratie vindt hij best logisch. Alleen hoe ik daar dan mee omga, daar moet ik zelf wat aan doen.Friezin71 schreef: ↑28-12-2020 23:02Hoe reageert hij als je hem vertelt dat je je niet gezien voelt? Dat het voelt alsof je hem niet kan bereiken? Als hij van je houdt en weet dat dit iets is dat jou éxtra pijn doet door je geschiedenis, kan ik me voorstellen dat hij zich voor je openstelt. Omdat hij je geen extra pijn wil doen.
dinsdag 29 december 2020 om 07:26
Jullie relatie is niet gezond. Hem kun je niet veranderen, jezelf wel. Indien je in de cirkel blijft lopen waarbij hij eerst moet verbeteren voordat jij aan jezelf gaat werken, dan gaat er nooit wat veranderen. Je kunt blijven hij-bakken, er wijzen altijd 3 vingers terug naar jezelf.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
dinsdag 29 december 2020 om 09:33
Even ter verduidelijking van bovenstaande reactie. De oplossing komt wanneer jij kijkt naar jouw tekortkomingen.Lelie195 schreef: ↑29-12-2020 07:22We hebben het hier wel eens over gehad inderdaad en hijsnapt het wel. Hijis van zichzelf heel gesloten en als mensen iets aan hemvragen voelt dit voor hemvaak als bemoeienis waardoor hijvragen ontwijkt. Hijweet dit van zichzelf, maar hijweet niet waar het vandaan komt. Hijprobeert het te verbeteren maar hijblijft soms een soort automatische reactie zegt hij. Hijvindt zelf overigens ook dat we samen aan die communicatieproblemen moeten werken, want de frustratie vindt hijbest logisch. Alleen hoe ik daar dan mee omga, daar moet ik zelf wat aan doen.
dinsdag 29 december 2020 om 09:47
dinsdag 29 december 2020 om 10:09
Dat begrijp ik helemaal. Deze reactie was op de vraag hoe hij dingen ziet, dus daar reageerde ik opvanlippebiesterveld schreef: ↑29-12-2020 09:33Even ter verduidelijking van bovenstaande reactie. De oplossing komt wanneer jij kijkt naar jouw tekortkomingen.
Daarmee bedoel ik niet dat hij alles fout doet, ik heb al aangegeven dat ik juist aan mezelf moet werken.
