Relaties
alle pijlers
Ga je na 20+ jr samen uit elkaar, omdat je verschillend bent
zaterdag 3 augustus 2024 om 23:13
Mijn man en ik zijn beiden 37 jaar, we hebben samen een dochtertje van 8 jaar. We zijn samen sinds ons 16e dus dit jaar alweer 21 jaar. Maar ik twijfel al een paar maanden aan onze relatie..
Het is namelijk niet zo dat ik ongelukkig ben. Maar heel gelukkig ben ik denk ook niet.. maar misschien ben ik gewoon aan het zeuren... Ik vind het gewoon heel lastig. Het zit n.l. zo, we zijn allebei echt super verschillend en dat is natuurlijk altijd al zo geweest, maar misschien naarmate ik ouder word, worden die verschillen toch wat groter en zoek ik gewoon meer 'verbinding'.. klinkt heel wazig.
Mijn man is nl. een introvert, rechtlijnig, alles is zwart of wit, binnenvetter (graag alles zelf op willen lossen), houdt vast aan routines, houdt niet van small talk, perfectionistisch, werkt onwijs veel (45-60 uur p.w), is soms een beetje ongevoelig, denkt heel erg aan de toekomst (sparen).
Ik ben daarintegen super sociaal, heb veel vrienden en vriendinnen, houd van uitgaan, spontane dingen doen, heb wel emoties haha, en vaar goed op mn intuïtie, ik zit altijd in het grijze gebied ipv zwart/wit denken, en wil dingen liever uitpraten of bespreken ipv binnenhouden. Ik doe wel aan small talk omdat ik mensen vaak gewoon interessant vind en ik spaar wel, maar leef vooral in het nu (want ja, misschien ben je er morgen niet meer).
Nu is het natuurlijk niet zo dat hij een heel ander mens is geworden sinds zn 16e maar ik misschien wel een beetje.. ik kan er gewoon minder goed mee omgaan en mis soms gewoon iets. Een maatje.. iemand met dezelfde interesses en die hetzelfde naar het leven kijken.. we zijn gewoon zo ontzettend anders.. iemand om lekker mee te ouwehoeren. Iemand die geen moeite heeft om het over zn emoties te hebben... Die durft te huilen als het gewoon even kut gaat..
We accepteren elkaar volledig zoals we zijn en daarom hadden we bijna nooit ruzie, wat natuurlijk ook prettig is. Hij houdt bijv. heel erg van gamen en ik van uitgaan. Sinds onze jonge jaren ga ik gewoon altijd uit en hij gaat lekker zn eigen hobby doen, gamen of poolen met vrienden. Prima, nooit gezeur. Alleen vind ik dit de laatste tijd moeilijk dat we zo weinig dezelfde interesses hebben. En dat we ook vaker kleine ruzie's hebben over niks-dingen. Hij is ontzettend perfectionistisch en heeft bijv het huis en onze auto altijd in nieuwstaat.. maar dat kan niet, want we hebben een kindje en er moet natuurlijk ook gewoon geleefd kunnen worden in een huis. Als er dan ergens en kras of vlek op zit, dan gaat hij weer met zn doekje in de weer terwijl ik denk jeetje man, doe normaal. Ik zeg er niks van, want zo is ie altijd al geweest. En dat is nou eenmaal wie die is. Maar ik begin me er wel aan te irriteren.. ook met onze toekomst. Hij spaart omdat hij later eerder met pensioen wil, maar dat betekent ook dat we dus bijv dit jaar niet op vakantie gaan. Ik denk.. jeetje, je moet ook nu genieten van de tijd met je gezin. Nouja zo kan ik nog wel even doorgaan.
Hij is oprecht en onwijs loyaal. Hij zorgt financieel goed voor ons, zorgt echt dat we niks tekort komen. Ook houd ik natuurlijk onwijs veel van hem, ik vind hem nog steeds super aantrekkelijk en de seks is ook nog steeds heel goed. We hebben een super lieve en gezonde dochter. Ik heb heel veel waar ik dankbaar voor ben.. maar we zijn zo ontzettend verschillend. Ga je daarvoor uit elkaar en gooi het leven van je dochter overhoop? Ik denk het niet.. maaar ik mis wel een maatje.. het voelt gewoon zo fucking eenzaam.
Net hadden we weer zo een lullig ruzie'tje en die wilde ik uitpraten nu de kleine op bed ligt. Maar hij draait zn rug naar me toe en zegt dat ie gewoon wil slapen want hij is moe.
Ik weet het gewoon niet meer.
Het is namelijk niet zo dat ik ongelukkig ben. Maar heel gelukkig ben ik denk ook niet.. maar misschien ben ik gewoon aan het zeuren... Ik vind het gewoon heel lastig. Het zit n.l. zo, we zijn allebei echt super verschillend en dat is natuurlijk altijd al zo geweest, maar misschien naarmate ik ouder word, worden die verschillen toch wat groter en zoek ik gewoon meer 'verbinding'.. klinkt heel wazig.
Mijn man is nl. een introvert, rechtlijnig, alles is zwart of wit, binnenvetter (graag alles zelf op willen lossen), houdt vast aan routines, houdt niet van small talk, perfectionistisch, werkt onwijs veel (45-60 uur p.w), is soms een beetje ongevoelig, denkt heel erg aan de toekomst (sparen).
Ik ben daarintegen super sociaal, heb veel vrienden en vriendinnen, houd van uitgaan, spontane dingen doen, heb wel emoties haha, en vaar goed op mn intuïtie, ik zit altijd in het grijze gebied ipv zwart/wit denken, en wil dingen liever uitpraten of bespreken ipv binnenhouden. Ik doe wel aan small talk omdat ik mensen vaak gewoon interessant vind en ik spaar wel, maar leef vooral in het nu (want ja, misschien ben je er morgen niet meer).
Nu is het natuurlijk niet zo dat hij een heel ander mens is geworden sinds zn 16e maar ik misschien wel een beetje.. ik kan er gewoon minder goed mee omgaan en mis soms gewoon iets. Een maatje.. iemand met dezelfde interesses en die hetzelfde naar het leven kijken.. we zijn gewoon zo ontzettend anders.. iemand om lekker mee te ouwehoeren. Iemand die geen moeite heeft om het over zn emoties te hebben... Die durft te huilen als het gewoon even kut gaat..
We accepteren elkaar volledig zoals we zijn en daarom hadden we bijna nooit ruzie, wat natuurlijk ook prettig is. Hij houdt bijv. heel erg van gamen en ik van uitgaan. Sinds onze jonge jaren ga ik gewoon altijd uit en hij gaat lekker zn eigen hobby doen, gamen of poolen met vrienden. Prima, nooit gezeur. Alleen vind ik dit de laatste tijd moeilijk dat we zo weinig dezelfde interesses hebben. En dat we ook vaker kleine ruzie's hebben over niks-dingen. Hij is ontzettend perfectionistisch en heeft bijv het huis en onze auto altijd in nieuwstaat.. maar dat kan niet, want we hebben een kindje en er moet natuurlijk ook gewoon geleefd kunnen worden in een huis. Als er dan ergens en kras of vlek op zit, dan gaat hij weer met zn doekje in de weer terwijl ik denk jeetje man, doe normaal. Ik zeg er niks van, want zo is ie altijd al geweest. En dat is nou eenmaal wie die is. Maar ik begin me er wel aan te irriteren.. ook met onze toekomst. Hij spaart omdat hij later eerder met pensioen wil, maar dat betekent ook dat we dus bijv dit jaar niet op vakantie gaan. Ik denk.. jeetje, je moet ook nu genieten van de tijd met je gezin. Nouja zo kan ik nog wel even doorgaan.
Hij is oprecht en onwijs loyaal. Hij zorgt financieel goed voor ons, zorgt echt dat we niks tekort komen. Ook houd ik natuurlijk onwijs veel van hem, ik vind hem nog steeds super aantrekkelijk en de seks is ook nog steeds heel goed. We hebben een super lieve en gezonde dochter. Ik heb heel veel waar ik dankbaar voor ben.. maar we zijn zo ontzettend verschillend. Ga je daarvoor uit elkaar en gooi het leven van je dochter overhoop? Ik denk het niet.. maaar ik mis wel een maatje.. het voelt gewoon zo fucking eenzaam.
Net hadden we weer zo een lullig ruzie'tje en die wilde ik uitpraten nu de kleine op bed ligt. Maar hij draait zn rug naar me toe en zegt dat ie gewoon wil slapen want hij is moe.
Ik weet het gewoon niet meer.
dinsdag 6 augustus 2024 om 12:59
Niet iedereen wil weer een partner. Steeds meer mensen zijn bewust single, gaan latten, hebben een fwb of wachten tot de kinderen uit huis zijn met partners. Er zijn tal van opties tegenwoordig. Ik neem aan dat to zich als moderne vrouw zelf kan redden.
dinsdag 6 augustus 2024 om 20:38
Dit dacht ik ook. Man is 60-70 uur per week aan het werk, en dan ook niet samen op vakantie - niet gek dat je je dan eenzaam voelt.september schreef: ↑06-08-2024 12:54Ik denk wel dat TO graag een relatie wil, maar volgens mij heeft ze nu het gevoel geen relatie te hebben. Ze leven gewoon samen. En dan gaan je vrienden en vriendinnen gezellig op vakantie met hun gezinnen en jij zit almaar thuis. Dan hoef je nog niet iemand op het oog te hebben om wat te missen in het leven.
donderdag 8 augustus 2024 om 23:05
Sorry, dat mijn reactie zo lang op zich liet wachten. Kind & zomervakantie = vaak hele dagen weg. Maar heel fijn om jullie reacties te lezen. Ik hoop dat ik op alles een beetje antwoord kan geven..
Allereerst: NEE, er is absoluut geen sprake van een ander! Geen vlinders voor een collega of stiekem een beetje flirten, helemaal niks. Het is gewoon mijn gevoel naar mijn man, zonder dat er een ander in het spel is.
En ik twijfel wel al langer of wij goed bij elkaar passen, maar misschien sinds een paar maanden tot een jaar echt serieus. We zijn een maand of twee uit elkaar geweest, toen we 23/24 waren. We woonde toen net samen en ik twijfelde toen ookal heel erg of we wel bij elkaar pasten.
Beetje achtergrond info: mijn vader is een player en mijn ouders zijn uitelkaar gegaan omdat mijn vader vaak vreemding. Mijn instelling was daardoor: "lang leven de lol, ik hoef geen partner. Ik doe het allemaal wel alleen, geen gezeik aan mn hoofd door mannen. Die mannen zijn toch niet te vertrouwen". Totdat ik op mijn 16e mijn man leerde kennen. En hij was, in tegenstelling tot mijn vriendengroep toen (ook het type vreemdgaan), super loyaal, heel stabiel, zorgzaam, verstandig, lief. Eigenlijk alles wat ik zocht in een man. En ik ben toen voor hem gevallen. Ondanks de ruzies van mijn ouders vroeger toen ik heel jong was, de ervaringen van mijn moeder met mannen, en daardoor dus mijn voornemen om alleen te blijven de rest van m'n leven, dacht ik toch: "niet iedere vent is misschien zo, misschien is dit wel écht een goede jongen. Uit elkaar gaan kan altijd nog. Ik geef het gewoon een kans". En dat heb ik gedaan. En uiteraard ging niet alles makkelijk. Want van mn 16-19 jaar had ik redelijk veel last van mn hormonen door de pil en was ik niet de makkelijkste. Maar ondanks dat, bleef hij bij me.
Toen we dus net samenwoonde op ons 23-24ste zijn we even uit elkaar geweest. Omdat we dus zo verschillend zijn.. ik ging namelijk het liefste elk weekend uit, of wilde vriendinnen over de vloer hebben. En hij had andere interesses. Samen Netflixen of winkelen. En dat vind ik ook leuk hoor.. maar sociale dingen, dat vind ik net iets leuker. We hebben na twee maanden uit elkaar geweest te zijn, besloten toch samen verder te gaan. Omdat we zoveel van elkaar houden. En de verschillen te accepteren. Maar vooral ik van hem. En dat gaf hij toen ook toe. Ik had toen ook vooral moeite met zijn eigenschappen en hij minder met die van mij, want ook toen was hij gewoon gelukkig.
Net als nu. Hij is nog steeds gewoon gelukkig. Ik heb een gesprek met hem gehad drie dagen geleden. Hij ziet het probleem niet zo. Hij houdt van mij, we hebben alles wat we willen, lieve dochter, mooi huis, financieel zit het goed, we hebben prima seks, en we vinden elkaar nog steeds onwijs aantrekkelijk. En daarom trek ik natuurlijk niet zo maar de stekker eruit. En 'misschien' veel mensen zouden willen ruilen met ons. Maar misschien ook veel niet als je je zo eenzaam voelt...Het is een gevoelskwestie. Ik heb 21 jaar geleden gekozen voor de veilige basis. En ik ben er van gaan houden. En ik wil dat niet zomaar weggooien. Maar ik denk dat ik gewoon echt een maatje mis. Iemand waarmee je kan lachen. En gevoelens mee kan delen. Iemand die ook af en toe uitzichzelf iets deelt met je zonder dat ik het eruit moet trekken. Iemand met dezelfde interesses.. Het lijkt vaak of we op twee eilandjes zitten. Ik met mijn dochter en hij alleen. En dat zie ik graag samen, maar ik weet niet of dat gaat lukken.. want hij is hij en ik ben ik..
Ter info:.Ik ben net na mijn bevalling chronisch ziek geworden. Hij werkt dus best veel, en ik zorg voor bijna het volledige huishouden en onze dochter. Daardoor heb ik toch wel minder te zeggen over onze uitgaven want hij werkt best veel om te zorgen dat we niks te kort komen en kunnen sparen, omdat ik dat dus niet meer kan. En ik ben echt dankbaar dat hij dat voor ons doet. Maar ik voel me ook reteschuldig dat ik niks financieel kan bijdragen.. behalve mijn uitkering dan. Dat voelt naast mijn ziek zijn, ook nog als een last op zijn schouders. Dus ik bemoei me zo min mogelijk met de uitgaven. Ik hoop dat dat in de toekomst ooit anders wordt, maar heel spoedig zal dat niet zijn.
Ik weet ook dat je niet alles in je partner kan vinden en daarom doe ik veel met vriendinnen. Zoals dagjes weg, uitgaan, terrasjes pakken, uit eten.. maar zijn dat niet de dingen die je ook als man gewoon wel leuk zou vinden om met je vrouw en kind te doen? Ik voel me gewoon als een last, omdat hij dus niet van die sociale dingen houdt.
Ik heb dus in principe alles wat mn hartje begeert, maar geen man waar ik een 'connectie' mee heb, en misschien nooit echt mee gehad heb. Maar ik heb nu wel een dochter.. en in mijn hoofd vind ik het een belachelijke reden om hiervoor uit elkaar te gaan. Maar ik voel me eenzaam in deze relatie.. volgens mij hoort een relatie gewoon niet zo te zijn denk ik soms. Maar goed, ik weet het niet want het is mn enige relatie..
Misschien ook door mijn ziek zijn ben ik misschien ook nog iets anders naar het leven gaan kijken.. nog meer leven in het nu.. en zo een type was ik al. En hij is gewoon (bijna) nog steeds dezelfde persoon als 21 jaar geleden.
Nouja goed, dit verhaal ging nogal van de hak op de tak. Sorry.. maar ik hoop dat ik wat antwoorden heb kunnen geven.
Allereerst: NEE, er is absoluut geen sprake van een ander! Geen vlinders voor een collega of stiekem een beetje flirten, helemaal niks. Het is gewoon mijn gevoel naar mijn man, zonder dat er een ander in het spel is.
En ik twijfel wel al langer of wij goed bij elkaar passen, maar misschien sinds een paar maanden tot een jaar echt serieus. We zijn een maand of twee uit elkaar geweest, toen we 23/24 waren. We woonde toen net samen en ik twijfelde toen ookal heel erg of we wel bij elkaar pasten.
Beetje achtergrond info: mijn vader is een player en mijn ouders zijn uitelkaar gegaan omdat mijn vader vaak vreemding. Mijn instelling was daardoor: "lang leven de lol, ik hoef geen partner. Ik doe het allemaal wel alleen, geen gezeik aan mn hoofd door mannen. Die mannen zijn toch niet te vertrouwen". Totdat ik op mijn 16e mijn man leerde kennen. En hij was, in tegenstelling tot mijn vriendengroep toen (ook het type vreemdgaan), super loyaal, heel stabiel, zorgzaam, verstandig, lief. Eigenlijk alles wat ik zocht in een man. En ik ben toen voor hem gevallen. Ondanks de ruzies van mijn ouders vroeger toen ik heel jong was, de ervaringen van mijn moeder met mannen, en daardoor dus mijn voornemen om alleen te blijven de rest van m'n leven, dacht ik toch: "niet iedere vent is misschien zo, misschien is dit wel écht een goede jongen. Uit elkaar gaan kan altijd nog. Ik geef het gewoon een kans". En dat heb ik gedaan. En uiteraard ging niet alles makkelijk. Want van mn 16-19 jaar had ik redelijk veel last van mn hormonen door de pil en was ik niet de makkelijkste. Maar ondanks dat, bleef hij bij me.
Toen we dus net samenwoonde op ons 23-24ste zijn we even uit elkaar geweest. Omdat we dus zo verschillend zijn.. ik ging namelijk het liefste elk weekend uit, of wilde vriendinnen over de vloer hebben. En hij had andere interesses. Samen Netflixen of winkelen. En dat vind ik ook leuk hoor.. maar sociale dingen, dat vind ik net iets leuker. We hebben na twee maanden uit elkaar geweest te zijn, besloten toch samen verder te gaan. Omdat we zoveel van elkaar houden. En de verschillen te accepteren. Maar vooral ik van hem. En dat gaf hij toen ook toe. Ik had toen ook vooral moeite met zijn eigenschappen en hij minder met die van mij, want ook toen was hij gewoon gelukkig.
Net als nu. Hij is nog steeds gewoon gelukkig. Ik heb een gesprek met hem gehad drie dagen geleden. Hij ziet het probleem niet zo. Hij houdt van mij, we hebben alles wat we willen, lieve dochter, mooi huis, financieel zit het goed, we hebben prima seks, en we vinden elkaar nog steeds onwijs aantrekkelijk. En daarom trek ik natuurlijk niet zo maar de stekker eruit. En 'misschien' veel mensen zouden willen ruilen met ons. Maar misschien ook veel niet als je je zo eenzaam voelt...Het is een gevoelskwestie. Ik heb 21 jaar geleden gekozen voor de veilige basis. En ik ben er van gaan houden. En ik wil dat niet zomaar weggooien. Maar ik denk dat ik gewoon echt een maatje mis. Iemand waarmee je kan lachen. En gevoelens mee kan delen. Iemand die ook af en toe uitzichzelf iets deelt met je zonder dat ik het eruit moet trekken. Iemand met dezelfde interesses.. Het lijkt vaak of we op twee eilandjes zitten. Ik met mijn dochter en hij alleen. En dat zie ik graag samen, maar ik weet niet of dat gaat lukken.. want hij is hij en ik ben ik..
Ter info:.Ik ben net na mijn bevalling chronisch ziek geworden. Hij werkt dus best veel, en ik zorg voor bijna het volledige huishouden en onze dochter. Daardoor heb ik toch wel minder te zeggen over onze uitgaven want hij werkt best veel om te zorgen dat we niks te kort komen en kunnen sparen, omdat ik dat dus niet meer kan. En ik ben echt dankbaar dat hij dat voor ons doet. Maar ik voel me ook reteschuldig dat ik niks financieel kan bijdragen.. behalve mijn uitkering dan. Dat voelt naast mijn ziek zijn, ook nog als een last op zijn schouders. Dus ik bemoei me zo min mogelijk met de uitgaven. Ik hoop dat dat in de toekomst ooit anders wordt, maar heel spoedig zal dat niet zijn.
Ik weet ook dat je niet alles in je partner kan vinden en daarom doe ik veel met vriendinnen. Zoals dagjes weg, uitgaan, terrasjes pakken, uit eten.. maar zijn dat niet de dingen die je ook als man gewoon wel leuk zou vinden om met je vrouw en kind te doen? Ik voel me gewoon als een last, omdat hij dus niet van die sociale dingen houdt.
Ik heb dus in principe alles wat mn hartje begeert, maar geen man waar ik een 'connectie' mee heb, en misschien nooit echt mee gehad heb. Maar ik heb nu wel een dochter.. en in mijn hoofd vind ik het een belachelijke reden om hiervoor uit elkaar te gaan. Maar ik voel me eenzaam in deze relatie.. volgens mij hoort een relatie gewoon niet zo te zijn denk ik soms. Maar goed, ik weet het niet want het is mn enige relatie..
Misschien ook door mijn ziek zijn ben ik misschien ook nog iets anders naar het leven gaan kijken.. nog meer leven in het nu.. en zo een type was ik al. En hij is gewoon (bijna) nog steeds dezelfde persoon als 21 jaar geleden.
Nouja goed, dit verhaal ging nogal van de hak op de tak. Sorry.. maar ik hoop dat ik wat antwoorden heb kunnen geven.
donderdag 8 augustus 2024 om 23:11
Ik denk dat ik het wel snap. Door je jeugdervaringen was je stabiliteit kwijt en die vond je bij hem. Nu ben je groter en sterker en heb je dat hele stabiele niet meer nodig, hoe ondankbaar dat ook is of lijkt.
Dan wordt het saai en krijg je andere verlangens.
Wat me wel verbaasd is dat jullie nog goede seks hebben en jij hem nog aantrekkelijk vindt. Meestal gaat dat het raam uit bij de behoefte aan dynamiek.
Heb je er wel eens aan gedacht om op zoek te gaan naar een goede vriend? Een man die net als jij van uitgaan en gekkigheid houdt zonder dat hij een bedreiging vormt voor je relatie?
Dan wordt het saai en krijg je andere verlangens.
Wat me wel verbaasd is dat jullie nog goede seks hebben en jij hem nog aantrekkelijk vindt. Meestal gaat dat het raam uit bij de behoefte aan dynamiek.
Heb je er wel eens aan gedacht om op zoek te gaan naar een goede vriend? Een man die net als jij van uitgaan en gekkigheid houdt zonder dat hij een bedreiging vormt voor je relatie?
.
donderdag 8 augustus 2024 om 23:11
Samen weg, precies een jaar geleden. Om ons jubileum te vieren.Doreia* schreef: ↑04-08-2024 16:51Welke dingen doen jullie wel als gezin met zijn drieën?
Wanneer hebben jullie voor het laatst een oppas geregeld en zijn samen uit eten gegaan en naar de bioscoop (oid) gegaan?
Je kunt best heel erg verschillend zijn, als jullie ondertussen ook elkaar maar blijven vinden.
Niet op vakantie gaan vanwege pensioen, daar zou ik echt heel hard voor gaan liggen en toch een vakantie boeken.
Met zn drieën. Afgelopen december zijn we een weekendje weg geweest. Wel omdat ik wederom had aangegeven dat we nooit iets samen als gezin doen. En we gaan wel af en toe samen winkelen (1x in de 2 maanden).
Hij heeft beloofd volgend jaar echt samen op vakantie te gaan.
donderdag 8 augustus 2024 om 23:12
Omdat ik chronisch ziek ben en volledig afgekeurd ben. En hij meer dan 40+ uur werkt..Wissewis schreef: ↑04-08-2024 17:02En hij weet dat jij twijfelt over een scheiding terwijl jullie duidelijk wel nog deels on speaking terms zijn, seks hebben, ...?
Waarom mag hij als enige beslissen dat er niet op vakantie gegaan wordt omdat hij wil sparen voor iets over 25 jaar?
Sparen is leuk, maar hij moet niet de enige zijn die zo'n beslissingen neemt.
donderdag 8 augustus 2024 om 23:16
Ik vermoed dat de fantasie die je in je hoofd hebt het niet waard is om dit prachtige gezin op het spel te zetten.
-Als je straks 85 bent kan je met trots terugkijken op je leven, je kind, je partner en kleinkind(eren). Misschien een beetje saai maar wel de veiligheid en geborgenheid die je nodig hebt.
-Of je kan nu gaan voor dat avontuur en over 5 jaar de rest van je leven afvragen wat je bezielde om dit te beëindigen. En je gaat mogelijks intens verdriet ervaren na de toppen van de rollercoaster.
Iets tussenin is ook mogelijk maar ik schat je geluk op lange termijn niet beter in dan de situatie waar je je nu in bevindt. Desondanks, veel geluk!
-Als je straks 85 bent kan je met trots terugkijken op je leven, je kind, je partner en kleinkind(eren). Misschien een beetje saai maar wel de veiligheid en geborgenheid die je nodig hebt.
-Of je kan nu gaan voor dat avontuur en over 5 jaar de rest van je leven afvragen wat je bezielde om dit te beëindigen. En je gaat mogelijks intens verdriet ervaren na de toppen van de rollercoaster.
Iets tussenin is ook mogelijk maar ik schat je geluk op lange termijn niet beter in dan de situatie waar je je nu in bevindt. Desondanks, veel geluk!
donderdag 8 augustus 2024 om 23:16
Ja dat weet hij wel, alleen hij kan er niet zoveel mee. Hij kan niet veranderen als mens. Hij is wie hij is. Hij gaat niet opeens gezellig zitten socializen aan tafel en de dag doornemen of mee naar een festival of borrel. Of barbecue-en bij vrienden. Hij weet wat ik wil. Een man die daarvan houdt en dat is hij niet. Het is dus aan mij of ik daarmee verder kan.. of ik daar gelukkig van word.Pimpelmeesje87 schreef: ↑04-08-2024 17:12Ik zou het bespreken en kijken hoe het gaat. Als het niet beter gaat in therapie. Maar eerlijk, je kan beter een goed gezin zijn dan ongelukkige partners. Het klinkt alsof jouw behoeftes veranderen en hij daar niet op aansluit. Weet hij welke behoeftes jij hebt? En weet jij iets over zijn behoeftes?
donderdag 8 augustus 2024 om 23:21
In principe doen we alleen wat samen om ons jubileum te vieren. Maar verder doen we eigenlijk weinig samen buiten de deur. We kijken wel samen Netflix.. en doen de boodschappen samen.. romantisch he.
Ons seksleven is wel goed. We vinden elkaar nog steeds aantrekkelijk. Frequentie is goed en de kwaliteit ook. En daar is hij het mee eens.
donderdag 8 augustus 2024 om 23:30
Ja betreft de seks: als we een periode hebben zoals de afgelopen drie weken waarbij we afstandelijker zijn naar elkaar toe, dan hebben we geen seks hoor. Dan heb ik er totaal geen behoefte aan en hij vast ook niet. Maar als het gaat zoals het normaal gaat, hebben we gewoon 2-3 in de week seks, en dat is voor ons prima. Tis afhankelijk van drukte op zijn werk en mijn hormonenRooss4.0 schreef: ↑08-08-2024 23:11Ik denk dat ik het wel snap. Door je jeugdervaringen was je stabiliteit kwijt en die vond je bij hem. Nu ben je groter en sterker en heb je dat hele stabiele niet meer nodig, hoe ondankbaar dat ook is of lijkt.
Dan wordt het saai en krijg je andere verlangens.
Wat me wel verbaasd is dat jullie nog goede seks hebben en jij hem nog aantrekkelijk vindt. Meestal gaat dat het raam uit bij de behoefte aan dynamiek.
Heb je er wel eens aan gedacht om op zoek te gaan naar een goede vriend? Een man die net als jij van uitgaan en gekkigheid houdt zonder dat hij een bedreiging vormt voor je relatie?
. Dus kan dagelijks zijn of soms twee weken niet, omdat ie gewoon te moe is. Maar gemiddeld 2-3 pw. Voor ons is dat prima zo.
donderdag 8 augustus 2024 om 23:34
Ohja en betreft op zoek gaan naar een goede vriend. Ik heb hele goede vrienden, waar ik al jaren mee omga en ook mee uitga. En dat is prima en mijn man heeft daar geen enkel probleem mee ook. Maar ik denk dat ik dat gewoon heel graag zou willen delen met mijn man..Rooss4.0 schreef: ↑08-08-2024 23:11Ik denk dat ik het wel snap. Door je jeugdervaringen was je stabiliteit kwijt en die vond je bij hem. Nu ben je groter en sterker en heb je dat hele stabiele niet meer nodig, hoe ondankbaar dat ook is of lijkt.
Dan wordt het saai en krijg je andere verlangens.
Wat me wel verbaasd is dat jullie nog goede seks hebben en jij hem nog aantrekkelijk vindt. Meestal gaat dat het raam uit bij de behoefte aan dynamiek.
Heb je er wel eens aan gedacht om op zoek te gaan naar een goede vriend? Een man die net als jij van uitgaan en gekkigheid houdt zonder dat hij een bedreiging vormt voor je relatie?
vrijdag 9 augustus 2024 om 00:20
Je zult altijd wel op 1 of meerdere dingen moeten inleveren in een relatie, dus of je probleem al is opgelost met een scheiding en een nieuwe man die wel heel sociaal en gezellig, is maar de maar de vraag. Hoeveel beter denk je het te kunnen treffen? Zet even voor jezelf op een rijtje want jouw kernwaarde zijn voor een relatie en tot in hoeverre dat nog strookt met elkaar.Browneyedgirl schreef: ↑08-08-2024 23:34Ohja en betreft op zoek gaan naar een goede vriend. Ik heb hele goede vrienden, waar ik al jaren mee omga en ook mee uitga. En dat is prima en mijn man heeft daar geen enkel probleem mee ook. Maar ik denk dat ik dat gewoon heel graag zou willen delen met mijn man..
Voor mij persoonlijk is een loyale partner die zijn geloften honoreert in ieder geval goud waard.
vrijdag 9 augustus 2024 om 00:38
Ik ken meerdere soortgelijke verhalen en ik blijf het lastig vinden om daar echt iets van te vinden.
Het is een weegschaal dat niet in balans staat maar wel gevuld met wat moois. Steeds werk je hier voor en is dat erg? Nee.
Maar de tekortkomingen blijven je achtervolgen.
Ik vind het een ding als het zijn eigen leven gaat leiden. Zoals dat je man zijn pensioen voor het gezin kiest, in dit geval de vakanties, herinneringen maken. Of bij een vriendin; zelf op vakantie gaan met vrienden maar dit weigert als de vrouw het wil.
Dat is niet het gewenste balans wat iemand wil. Hoe het zou moeten zijn. Dan begrijp ik je twijfel goed.
Maar persoonlijk denk ik dat we teveel eisen naar wat we allemaal wensen. Wanneer is iets goed genoeg? En je tekortkomingen kun je ook op een ander manier invullen.
Hoeveel gezinnen hebben nu werkelijk alles? Hoe realistisch is het dat je behoeftes verschuiven na jaren?
En wanneer is het oké, dat iets veranderd?
En moet je alles vinden in je partner ?
Het is een weegschaal dat niet in balans staat maar wel gevuld met wat moois. Steeds werk je hier voor en is dat erg? Nee.
Maar de tekortkomingen blijven je achtervolgen.
Ik vind het een ding als het zijn eigen leven gaat leiden. Zoals dat je man zijn pensioen voor het gezin kiest, in dit geval de vakanties, herinneringen maken. Of bij een vriendin; zelf op vakantie gaan met vrienden maar dit weigert als de vrouw het wil.
Dat is niet het gewenste balans wat iemand wil. Hoe het zou moeten zijn. Dan begrijp ik je twijfel goed.
Maar persoonlijk denk ik dat we teveel eisen naar wat we allemaal wensen. Wanneer is iets goed genoeg? En je tekortkomingen kun je ook op een ander manier invullen.
Hoeveel gezinnen hebben nu werkelijk alles? Hoe realistisch is het dat je behoeftes verschuiven na jaren?
En wanneer is het oké, dat iets veranderd?
En moet je alles vinden in je partner ?
vrijdag 9 augustus 2024 om 00:54
Ik denk dat je dat stiekem al wel weet. De vraag stellen is 'm beantwoorden. Maar snap ook heel goed dat je niet meteen klaar bent om de consequenties te aanvaarden.Browneyedgirl schreef: ↑08-08-2024 23:16Ja dat weet hij wel, alleen hij kan er niet zoveel mee. Hij kan niet veranderen als mens. Hij is wie hij is. Hij gaat niet opeens gezellig zitten socializen aan tafel en de dag doornemen of mee naar een festival of borrel. Of barbecue-en bij vrienden. Hij weet wat ik wil. Een man die daarvan houdt en dat is hij niet. Het is dus aan mij of ik daarmee verder kan.. of ik daar gelukkig van word.
vrijdag 9 augustus 2024 om 04:21
Natuurlijk kun je nooit alles hebben in het leven. Maar iets meer verbinding en diepgang mag iemand best wensen, vind ik.KOKO-DO schreef: ↑09-08-2024 00:38Ik ken meerdere soortgelijke verhalen en ik blijf het lastig vinden om daar echt iets van te vinden.
Het is een weegschaal dat niet in balans staat maar wel gevuld met wat moois. Steeds werk je hier voor en is dat erg? Nee.
Maar de tekortkomingen blijven je achtervolgen.
Ik vind het een ding als het zijn eigen leven gaat leiden. Zoals dat je man zijn pensioen voor het gezin kiest, in dit geval de vakanties, herinneringen maken. Of bij een vriendin; zelf op vakantie gaan met vrienden maar dit weigert als de vrouw het wil.
Dat is niet het gewenste balans wat iemand wil. Hoe het zou moeten zijn. Dan begrijp ik je twijfel goed.
Maar persoonlijk denk ik dat we teveel eisen naar wat we allemaal wensen. Wanneer is iets goed genoeg? En je tekortkomingen kun je ook op een ander manier invullen.
Hoeveel gezinnen hebben nu werkelijk alles? Hoe realistisch is het dat je behoeftes verschuiven na jaren?
En wanneer is het oké, dat iets veranderd?
En moet je alles vinden in je partner ?
vrijdag 9 augustus 2024 om 04:24
Verschrikkelijk, dit. Nu een leven moeten doorploegen om straks op je 85e op terug te kijken.JackKos schreef: ↑08-08-2024 23:16Ik vermoed dat de fantasie die je in je hoofd hebt het niet waard is om dit prachtige gezin op het spel te zetten.
-Als je straks 85 bent kan je met trots terugkijken op je leven, je kind, je partner en kleinkind(eren). Misschien een beetje saai maar wel de veiligheid en geborgenheid die je nodig hebt.
-Of je kan nu gaan voor dat avontuur en over 5 jaar de rest van je leven afvragen wat je bezielde om dit te beëindigen. En je gaat mogelijks intens verdriet ervaren na de toppen van de rollercoaster.
Iets tussenin is ook mogelijk maar ik schat je geluk op lange termijn niet beter in dan de situatie waar je je nu in bevindt. Desondanks, veel geluk!
vrijdag 9 augustus 2024 om 08:21
Je man heeft geen wezenlijk ander persoon te worden, maar wil hij je nergens in tegemoet komen? Door 1x per maand samen een nieuw restaurantje uit te proberen of naar de bioscoop te gaan ofzo? Hoeft hij niet te socializen op feestjes, maar hebben jullie wel wat meer quality time dan alleen Netflix en af en toe winkelen.
Uiteindelijk is het jullie beider verantwoordelijkheid om de relatie te voeden, dus hij kan (moet) daar ook wat voor doen.
Verder denk ik dat jij los van hem ook wat aan je situatie zou kunnen veranderen. Ik kan me voorstellen dat je door het chronisch ziek zijn en niet werken ook vereenzaamt. Heb je zelf genoeg sociale contacten? Zie je mensen overdag? Zou je wat licht (vrijwilligers)werk kunnen doen om wat meer onder de mensen te komen? Ernaar je genoeg zingeving in je leven? Want het klinkt alsof je daar misschien ook weer wat kunt ontwikkelen waar je plezier van gaat hebben.
Uiteindelijk is het jullie beider verantwoordelijkheid om de relatie te voeden, dus hij kan (moet) daar ook wat voor doen.
Verder denk ik dat jij los van hem ook wat aan je situatie zou kunnen veranderen. Ik kan me voorstellen dat je door het chronisch ziek zijn en niet werken ook vereenzaamt. Heb je zelf genoeg sociale contacten? Zie je mensen overdag? Zou je wat licht (vrijwilligers)werk kunnen doen om wat meer onder de mensen te komen? Ernaar je genoeg zingeving in je leven? Want het klinkt alsof je daar misschien ook weer wat kunt ontwikkelen waar je plezier van gaat hebben.
vrijdag 9 augustus 2024 om 08:21
Fijn dat je reageert!
Jullie goede seksleven… volgens mij is dat echt de ‘key’ hier. Geloof me, als er echt geen verbinding was dan was dat er ook niet meer na 21 jaar. Of zijn jullie allebei mensen die puur en alleen uit lust met elkaar naar bed gaan? Dat is denk ik vrij uitzonderlijk maar kan wel..
Ik vind het dus ook een lastig verhaal, zeker in combinatie met het feit dat je afgekeurd bent en niet kan werken. Dat zal niet voor niks zijn dus zou het niet veel te zwaar voor je zijn, lichamelijk, financieel en mentaal, om er alleen voor te staan? Klinkt een beetje lullig om dat mee te laten wegen maar ik denk dat je ook wel realistisch moet zijn daarin.
Jullie goede seksleven… volgens mij is dat echt de ‘key’ hier. Geloof me, als er echt geen verbinding was dan was dat er ook niet meer na 21 jaar. Of zijn jullie allebei mensen die puur en alleen uit lust met elkaar naar bed gaan? Dat is denk ik vrij uitzonderlijk maar kan wel..
Ik vind het dus ook een lastig verhaal, zeker in combinatie met het feit dat je afgekeurd bent en niet kan werken. Dat zal niet voor niks zijn dus zou het niet veel te zwaar voor je zijn, lichamelijk, financieel en mentaal, om er alleen voor te staan? Klinkt een beetje lullig om dat mee te laten wegen maar ik denk dat je ook wel realistisch moet zijn daarin.
vrijdag 9 augustus 2024 om 08:43
vrijdag 9 augustus 2024 om 09:04
Dit vind ik echt verdrietig om te lezen. Je bent toch samen een team? Jij zorgt voor het huishouden en mede daardoor kan hij zo veel werken.Browneyedgirl schreef: ↑08-08-2024 23:12Omdat ik chronisch ziek ben en volledig afgekeurd ben. En hij meer dan 40+ uur werkt..
Stel jij was de werkende en hij chronisch ziek, zou je dan ook het vetorecht opeisen over dergelijke beslissingen?
vrijdag 9 augustus 2024 om 09:35
Sorry als ik het wat zakelijk op ga schrijven maar hoe zie je het dan praktisch voor je wanneer jullie uit elkaar gaan?
Je bent chronisch ziek en kan niet werken, je bent voor je inkomen afhankelijk van zijn geld en een uitkering. Dat wordt geen vetpot straks, om leuke dingen van met een ander te doen. En welke ander? Want ik neem aan dat je door je ziekte ook minder energie hebt dan gemiddeld. Ga je dan straks alleen een huishouden draaiende houden, voor je kind zorgen en daten en nieuwe mensen leren kennen?
Denk je dat je dan minder eenzaam bent dan nu met die toch kennelijk wel leuke man, met wie je nog goede seks hebt en die je nog aantrekkelijk vindt en met wie je die hele geschiedenis hebt?
Het voelt een beetje alsof jij je erg gehinderd voelt in dingen ondernemen en geld uitgeven omdat hij hoofd inkomen en kennelijk ook uitgaven is. Hij is kennelijk niet het type om veel initiatief te nemen om met jou op stap te gaan. Maar wat gebeurt er wanneer jij het initiatief neemt, gaat hij dan wel mee? Dus wanneer jij voor jullie dates inplant?
Hij belooft dat jullie op vakantie kunnen volgend jaar. Wanneer vakantie voor jou wel belangrijk is moet je echt het gesprek aangaan over hoe jullie besluitvorming nu gaat. Het is volstrekt onevenwichtig dat hij dit alleen beslist. Jullie moeten samen naar jullie financiën kijken en besluiten wat er wel of niet kan, wat wel of niet belangrijk is.
En als hij echt zo star blijft en alles wil bepalen zou ik hem ook zeggen: luister ik word hier ongelukkig van en scheiden is voor jou ook echt een heel eind duurder dan een weekje naar de zon.
Je bent chronisch ziek en kan niet werken, je bent voor je inkomen afhankelijk van zijn geld en een uitkering. Dat wordt geen vetpot straks, om leuke dingen van met een ander te doen. En welke ander? Want ik neem aan dat je door je ziekte ook minder energie hebt dan gemiddeld. Ga je dan straks alleen een huishouden draaiende houden, voor je kind zorgen en daten en nieuwe mensen leren kennen?
Denk je dat je dan minder eenzaam bent dan nu met die toch kennelijk wel leuke man, met wie je nog goede seks hebt en die je nog aantrekkelijk vindt en met wie je die hele geschiedenis hebt?
Het voelt een beetje alsof jij je erg gehinderd voelt in dingen ondernemen en geld uitgeven omdat hij hoofd inkomen en kennelijk ook uitgaven is. Hij is kennelijk niet het type om veel initiatief te nemen om met jou op stap te gaan. Maar wat gebeurt er wanneer jij het initiatief neemt, gaat hij dan wel mee? Dus wanneer jij voor jullie dates inplant?
Hij belooft dat jullie op vakantie kunnen volgend jaar. Wanneer vakantie voor jou wel belangrijk is moet je echt het gesprek aangaan over hoe jullie besluitvorming nu gaat. Het is volstrekt onevenwichtig dat hij dit alleen beslist. Jullie moeten samen naar jullie financiën kijken en besluiten wat er wel of niet kan, wat wel of niet belangrijk is.
En als hij echt zo star blijft en alles wil bepalen zou ik hem ook zeggen: luister ik word hier ongelukkig van en scheiden is voor jou ook echt een heel eind duurder dan een weekje naar de zon.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
