Relaties
alle pijlers
Ga je na 20+ jr samen uit elkaar, omdat je verschillend bent
zaterdag 3 augustus 2024 om 23:13
Mijn man en ik zijn beiden 37 jaar, we hebben samen een dochtertje van 8 jaar. We zijn samen sinds ons 16e dus dit jaar alweer 21 jaar. Maar ik twijfel al een paar maanden aan onze relatie..
Het is namelijk niet zo dat ik ongelukkig ben. Maar heel gelukkig ben ik denk ook niet.. maar misschien ben ik gewoon aan het zeuren... Ik vind het gewoon heel lastig. Het zit n.l. zo, we zijn allebei echt super verschillend en dat is natuurlijk altijd al zo geweest, maar misschien naarmate ik ouder word, worden die verschillen toch wat groter en zoek ik gewoon meer 'verbinding'.. klinkt heel wazig.
Mijn man is nl. een introvert, rechtlijnig, alles is zwart of wit, binnenvetter (graag alles zelf op willen lossen), houdt vast aan routines, houdt niet van small talk, perfectionistisch, werkt onwijs veel (45-60 uur p.w), is soms een beetje ongevoelig, denkt heel erg aan de toekomst (sparen).
Ik ben daarintegen super sociaal, heb veel vrienden en vriendinnen, houd van uitgaan, spontane dingen doen, heb wel emoties haha, en vaar goed op mn intuïtie, ik zit altijd in het grijze gebied ipv zwart/wit denken, en wil dingen liever uitpraten of bespreken ipv binnenhouden. Ik doe wel aan small talk omdat ik mensen vaak gewoon interessant vind en ik spaar wel, maar leef vooral in het nu (want ja, misschien ben je er morgen niet meer).
Nu is het natuurlijk niet zo dat hij een heel ander mens is geworden sinds zn 16e maar ik misschien wel een beetje.. ik kan er gewoon minder goed mee omgaan en mis soms gewoon iets. Een maatje.. iemand met dezelfde interesses en die hetzelfde naar het leven kijken.. we zijn gewoon zo ontzettend anders.. iemand om lekker mee te ouwehoeren. Iemand die geen moeite heeft om het over zn emoties te hebben... Die durft te huilen als het gewoon even kut gaat..
We accepteren elkaar volledig zoals we zijn en daarom hadden we bijna nooit ruzie, wat natuurlijk ook prettig is. Hij houdt bijv. heel erg van gamen en ik van uitgaan. Sinds onze jonge jaren ga ik gewoon altijd uit en hij gaat lekker zn eigen hobby doen, gamen of poolen met vrienden. Prima, nooit gezeur. Alleen vind ik dit de laatste tijd moeilijk dat we zo weinig dezelfde interesses hebben. En dat we ook vaker kleine ruzie's hebben over niks-dingen. Hij is ontzettend perfectionistisch en heeft bijv het huis en onze auto altijd in nieuwstaat.. maar dat kan niet, want we hebben een kindje en er moet natuurlijk ook gewoon geleefd kunnen worden in een huis. Als er dan ergens en kras of vlek op zit, dan gaat hij weer met zn doekje in de weer terwijl ik denk jeetje man, doe normaal. Ik zeg er niks van, want zo is ie altijd al geweest. En dat is nou eenmaal wie die is. Maar ik begin me er wel aan te irriteren.. ook met onze toekomst. Hij spaart omdat hij later eerder met pensioen wil, maar dat betekent ook dat we dus bijv dit jaar niet op vakantie gaan. Ik denk.. jeetje, je moet ook nu genieten van de tijd met je gezin. Nouja zo kan ik nog wel even doorgaan.
Hij is oprecht en onwijs loyaal. Hij zorgt financieel goed voor ons, zorgt echt dat we niks tekort komen. Ook houd ik natuurlijk onwijs veel van hem, ik vind hem nog steeds super aantrekkelijk en de seks is ook nog steeds heel goed. We hebben een super lieve en gezonde dochter. Ik heb heel veel waar ik dankbaar voor ben.. maar we zijn zo ontzettend verschillend. Ga je daarvoor uit elkaar en gooi het leven van je dochter overhoop? Ik denk het niet.. maaar ik mis wel een maatje.. het voelt gewoon zo fucking eenzaam.
Net hadden we weer zo een lullig ruzie'tje en die wilde ik uitpraten nu de kleine op bed ligt. Maar hij draait zn rug naar me toe en zegt dat ie gewoon wil slapen want hij is moe.
Ik weet het gewoon niet meer.
Het is namelijk niet zo dat ik ongelukkig ben. Maar heel gelukkig ben ik denk ook niet.. maar misschien ben ik gewoon aan het zeuren... Ik vind het gewoon heel lastig. Het zit n.l. zo, we zijn allebei echt super verschillend en dat is natuurlijk altijd al zo geweest, maar misschien naarmate ik ouder word, worden die verschillen toch wat groter en zoek ik gewoon meer 'verbinding'.. klinkt heel wazig.
Mijn man is nl. een introvert, rechtlijnig, alles is zwart of wit, binnenvetter (graag alles zelf op willen lossen), houdt vast aan routines, houdt niet van small talk, perfectionistisch, werkt onwijs veel (45-60 uur p.w), is soms een beetje ongevoelig, denkt heel erg aan de toekomst (sparen).
Ik ben daarintegen super sociaal, heb veel vrienden en vriendinnen, houd van uitgaan, spontane dingen doen, heb wel emoties haha, en vaar goed op mn intuïtie, ik zit altijd in het grijze gebied ipv zwart/wit denken, en wil dingen liever uitpraten of bespreken ipv binnenhouden. Ik doe wel aan small talk omdat ik mensen vaak gewoon interessant vind en ik spaar wel, maar leef vooral in het nu (want ja, misschien ben je er morgen niet meer).
Nu is het natuurlijk niet zo dat hij een heel ander mens is geworden sinds zn 16e maar ik misschien wel een beetje.. ik kan er gewoon minder goed mee omgaan en mis soms gewoon iets. Een maatje.. iemand met dezelfde interesses en die hetzelfde naar het leven kijken.. we zijn gewoon zo ontzettend anders.. iemand om lekker mee te ouwehoeren. Iemand die geen moeite heeft om het over zn emoties te hebben... Die durft te huilen als het gewoon even kut gaat..
We accepteren elkaar volledig zoals we zijn en daarom hadden we bijna nooit ruzie, wat natuurlijk ook prettig is. Hij houdt bijv. heel erg van gamen en ik van uitgaan. Sinds onze jonge jaren ga ik gewoon altijd uit en hij gaat lekker zn eigen hobby doen, gamen of poolen met vrienden. Prima, nooit gezeur. Alleen vind ik dit de laatste tijd moeilijk dat we zo weinig dezelfde interesses hebben. En dat we ook vaker kleine ruzie's hebben over niks-dingen. Hij is ontzettend perfectionistisch en heeft bijv het huis en onze auto altijd in nieuwstaat.. maar dat kan niet, want we hebben een kindje en er moet natuurlijk ook gewoon geleefd kunnen worden in een huis. Als er dan ergens en kras of vlek op zit, dan gaat hij weer met zn doekje in de weer terwijl ik denk jeetje man, doe normaal. Ik zeg er niks van, want zo is ie altijd al geweest. En dat is nou eenmaal wie die is. Maar ik begin me er wel aan te irriteren.. ook met onze toekomst. Hij spaart omdat hij later eerder met pensioen wil, maar dat betekent ook dat we dus bijv dit jaar niet op vakantie gaan. Ik denk.. jeetje, je moet ook nu genieten van de tijd met je gezin. Nouja zo kan ik nog wel even doorgaan.
Hij is oprecht en onwijs loyaal. Hij zorgt financieel goed voor ons, zorgt echt dat we niks tekort komen. Ook houd ik natuurlijk onwijs veel van hem, ik vind hem nog steeds super aantrekkelijk en de seks is ook nog steeds heel goed. We hebben een super lieve en gezonde dochter. Ik heb heel veel waar ik dankbaar voor ben.. maar we zijn zo ontzettend verschillend. Ga je daarvoor uit elkaar en gooi het leven van je dochter overhoop? Ik denk het niet.. maaar ik mis wel een maatje.. het voelt gewoon zo fucking eenzaam.
Net hadden we weer zo een lullig ruzie'tje en die wilde ik uitpraten nu de kleine op bed ligt. Maar hij draait zn rug naar me toe en zegt dat ie gewoon wil slapen want hij is moe.
Ik weet het gewoon niet meer.
zondag 11 augustus 2024 om 07:36
Dit doet ze toch ook allemaal? Ze trekt er op uit met haar vrienden, doet haar eigen dingen terwijl haar partner thuis zit.Olea schreef: ↑10-08-2024 22:01Zo mee eens! Soms zijn die tijden er nou eenmaal. Dat je je minder verbonden of minder geliefd voelt. Dat het lijkt dat je allebei een andere richting uit gaat. Maar kijk ook vooral naar wat je zélf kunt doen om daaruit te komen. Zonder dat het tot een breuk komt. Heb je meer behoefte aan contacten, levendigheid, vakantie: ga er dan voor zorgen dat je dat meer krijgt in je leven.
Kind is acht, er kan echt wel weer wat meer ruimte voor je eigen behoeften komen. In de avonden, het weekend, op je vrije dag als je die hebt. Je bent niet afhankelijk van je partners' behoeften. Zeker niet als dat gaat over vakanties en mensen zien.
Koste wat kost een relatie willen behouden kan, maar je moet er niet aan onderdoor gaan.
Maar ik kijk denk ik heel anders tegen scheiding aan.
zondag 11 augustus 2024 om 08:46
Je lijkt je verwachtingen erg afgeschaald te hebben. Tuurlijk, hij is wie hij is en het is mooi om dat te respecteren. Maar in een relatie zet je toch ook met liefde een stapje naar elkaar toe? Een driedaags festival samen zit er misschien niet in, maar een barbecue met vrienden is ook al geen optie, lees ik. Dat gaat me wel ver. Ga dat gesprek eens aan. Je mag best verwachten dat hij er af en toe bij is. Net als dat je op je strepen mag staan als er een ruzie uitgepraat moet worden.
En echt: jullie runnen samen een gezin, dus de keuzes die daarbij horen - ook financieel - moeten jullie samen en ook gelijkwaardig kunnen maken. Je bent geen klaploper, je draagt bij op een belangrijke en voor jou haalbare manier. Als jij het huishouden niet runt en voor jullie dochter zorgt, kan hij geen 65 uur werken. Lijkt me een prima aanknopingspunt voor het andere gesprek.
En als die gesprekken echt niet gevoerd kunnen worden: zoek hulp om dat samen te leren.
En echt: jullie runnen samen een gezin, dus de keuzes die daarbij horen - ook financieel - moeten jullie samen en ook gelijkwaardig kunnen maken. Je bent geen klaploper, je draagt bij op een belangrijke en voor jou haalbare manier. Als jij het huishouden niet runt en voor jullie dochter zorgt, kan hij geen 65 uur werken. Lijkt me een prima aanknopingspunt voor het andere gesprek.
En als die gesprekken echt niet gevoerd kunnen worden: zoek hulp om dat samen te leren.
zondag 11 augustus 2024 om 08:52
september schreef: ↑11-08-2024 07:36Dit doet ze toch ook allemaal? Ze trekt er op uit met haar vrienden, doet haar eigen dingen terwijl haar partner thuis zit.
Koste wat kost een relatie willen behouden kan, maar je moet er niet aan onderdoor gaan.
Maar ik kijk denk ik heel anders tegen scheiding aan.
Maar niemand zegt hier ‘koste wat het kost’. Alleen wel: trek niet te snel de stekker eruit. Dat kan altijd nog. Probeer er eerst nog wat van te maken. Er zijn nog zoveel mogelijkheden tussen niks doen of uitmaken. Voor jezelf (want je kan er maar zo gelukkiger uitkomen), maar ook voor dochter.
Vind jij dat niet een verplichting ook naar het kind toe dan? Dat je je best doet om er samen uit te komen vóórdat je gaat scheiden?
zondag 11 augustus 2024 om 10:16
Tuurlijk wel, maar deze man praat niet. Dan wordt het moeilijk op den duur.katkaatje schreef: ↑11-08-2024 08:52Maar niemand zegt hier ‘koste wat het kost’. Alleen wel: trek niet te snel de stekker eruit. Dat kan altijd nog. Probeer er eerst nog wat van te maken. Er zijn nog zoveel mogelijkheden tussen niks doen of uitmaken. Voor jezelf (want je kan er maar zo gelukkiger uitkomen), maar ook voor dochter.
Vind jij dat niet een verplichting ook naar het kind toe dan? Dat je je best doet om er samen uit te komen vóórdat je gaat scheiden?
zondag 11 augustus 2024 om 11:05
Ik denk dat het belangrijkste gevoel wat bij je heerst: eenzaamheid, het belangrijkste is om naar de kijken. Dat komt niet van 1 dingetje wat je mist of denkt nodig te hebben. Dat zijn waarschijnlijk meer zaken waar je geen verbinding bij je partner mee voelt. En wel wezenlijk belangrijk zijn voor jouw levensgeluk.
Hij lijkt mij emotioneel ook totaal ergens anders te zitten. Hij begrijpt jouw gevoelens niet, en/of kan er niet mee omgaan. En dat is voor veel mensen heel erg belangrijk in een relatie. Het lijkt zelfs dat er misschien wel autisme speelt. Wat ik lastig vind te benoemen omdat ik dat wel vaker zeg in topics. Maar ik doe het toch weer: weet jij zeker dat er niet zoiets speelt bij hem?
Ik ben iemand die connectie moet voelen op veel gebieden met partner. Mijn ex was een ster in werken en structureel zijn ding doen, altijd even gemotiveerd en vrijwel niet verzaken daarin. Maar hij leefde een heel leven in zijn hoofd, met zichzelf. Dat hield in dat hij niet sociaal was, heel weinig deelde van bijvoorbeeld wat hij meemaakte en hij begreep niet wat empathie inhield, al dacht hij van wel omdat hij emotioneel kon worden als ik eens ergens heel heftig om huilde. Maar daar hield het wel op qua empathie. De rest was altijd voor mij om voor mijzelf op te lossen, over na te denken enz. Is dit wel herkenbaar voor je?
Hij lijkt mij emotioneel ook totaal ergens anders te zitten. Hij begrijpt jouw gevoelens niet, en/of kan er niet mee omgaan. En dat is voor veel mensen heel erg belangrijk in een relatie. Het lijkt zelfs dat er misschien wel autisme speelt. Wat ik lastig vind te benoemen omdat ik dat wel vaker zeg in topics. Maar ik doe het toch weer: weet jij zeker dat er niet zoiets speelt bij hem?
Ik ben iemand die connectie moet voelen op veel gebieden met partner. Mijn ex was een ster in werken en structureel zijn ding doen, altijd even gemotiveerd en vrijwel niet verzaken daarin. Maar hij leefde een heel leven in zijn hoofd, met zichzelf. Dat hield in dat hij niet sociaal was, heel weinig deelde van bijvoorbeeld wat hij meemaakte en hij begreep niet wat empathie inhield, al dacht hij van wel omdat hij emotioneel kon worden als ik eens ergens heel heftig om huilde. Maar daar hield het wel op qua empathie. De rest was altijd voor mij om voor mijzelf op te lossen, over na te denken enz. Is dit wel herkenbaar voor je?
maandag 12 augustus 2024 om 02:25
Het is geen keuze geweest om chronisch ziek te zijn. Dat is jullie overkomen. We weten allemaal dat er een flink ziek zijn nodig is om volledig te worden afgekeurd, dus dat is een vreselijk lot dat jou getroffen heeft. Maar jij bent nog altijd een volwassen vrouw, met een mening, met dromen, met wensen. Toch schik jij je volledig naar de mening, dromen en wensen van jouw man. Het lijkt alsof je dat doet uit schuldgevoel over jouw ziekte. Maar dat slaat nergens op. Niemand wil ziek zijn. Dat overkomt je. Dat maakt niet dat je ineens dankbaar moet zijn dat iemand voor je zorgt.Browneyedgirl schreef: ↑08-08-2024 23:12Omdat ik chronisch ziek ben en volledig afgekeurd ben. En hij meer dan 40+ uur werkt..
Misschien is de verhouding tussen jou en je man door jouw ziekte en schuldgevoel nu een soort ouder-kind-relatie geworden. Zo klinkt jullie huidige gezagsverhouding in elk geval. En het is logisch dat jij je daar doodongelukkig door voelt.
Je zult echt meer voor jouw eigen mening, dromen en wensen op moeten komen!!! Wie is hij om te beloven dat jullie dan volgend jaar wel op vakantie gaan? Zoiets zeg je als ouder tegen je kind, niet als man tegen je vrouw. Hij heeft nu alle touwtjes in handen en jij schikt je daarnaar.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
