Gaan kinderen echt boven alles ?

Hallo allemaal,

Ik ben een moeder van 3 kinderen. Toen ik mijn huidige partner leerde kennen had ik al 2 kinderen uit mijn vorige relatie. Over mijn mislukte relatie heb ik mij altijd schuldig gevoeld tegen over de kinderen. Ondanks dat ik er niets aan kon doen. Toen ik mijn huidige partner leerde kennen leek hij de echt top. Hij was lief voor mij. Lief en begrip vol naar de kinderen en had zijn leven goed op orde. Hij was blij dat ik al kinderen had omdat hij ze zelf niet kon krijgen. Hier was ik stiekem wel blij mee want ik wilde ook geen kinderen meer. Toen ik na 6 maanden zwanger bleek was de schrik voor mij dan ook enorm. Hij noemde het een wonder en wilde het kindje hoe dan ook houden. Hij had er alles voor over en zou de beste vader zijn. Maar al snel veranderde zijn gedrag. Hij was minder vaak thuis ging niet mee naar de verloskundige en er kwamen spanningen . Toen ik op tijdens mijn zwangerschap van de trap viel en in het ziekenhuis belande kon ik totaal niet op zijn steun rekenen hij zorgde voor mijn andere 2 kinderen maar kwam mij 1 keer opzoeken in die 2 weken dat ik daar lag. Na 2 weken mocht ik naar huis in een rolstoel ivm een scheur in 2 wervels. Ik had met alles hulp nodig. Maar ipv de hulp kreeg ik alleen maar verwijten. En begon ik mij schuldig te voelen dat ik een last was. Toen ik hem ook nog betrapte op vreemdgaan verdraaide hij het verhaal zo dat dit mijn schuld was en zo begon ik het ook te voelen. Hij was er al deze maanden van overtuigd dat we een zoon zouden krijgen toen dit een dochter bleek te zijn bemoeide hij zich niet meer met mijn zwangerschap. Hij was nauwelijks thuis en als hij er was kreeg ik alleen maar verwijten. Gelukkig ging het lopen wel weer steeds beter. Ik zorgde voor de kinderen, Het huishouden de boodschap en en dat alles in orde was voor de baby. Ik kocht de baby spullen maakte de kamer. Maar ik bleef bij hem omdat ik de kinderen niet nogmaals verdriet wilde doen. Toen onze dochter geboren werd keek hij totaal niet naar haar om. Ik verloor mijzelf steeds verder en verder. Hij had vakantie nodig zij hij en ging naar een vriend van hem in Spanje. Toen ik hem als verassing van het vliegveld op haalde met de kinderen stond hij daar met een andere vrouw. En weer was hij boos. Ik kon wel door de grond zakken. Ik moest met mijn kinderen en de andere vrouw mee in zijn auto een horror rit was dit voor mij. Hij zij dat ik zijn leven verpeste en niks waard was. Ik was net 4 weken geleden bevallen van onze dochter een maand te vroeg. Ik voelde mij echt slecht en dacht dat hij gelijk had en dus maakte ik een einde aan mijn leven. Toen ik gevonden werd was het 3 dagen lang se vraag of ik het zou gaan redden en ik had een engeltje want ik kreeg een tweede kans en kwam na 3 dagen bij in het ziekenhuis. Toen ik eenmaal thuis was hoefde ik nog niet op steun te rekenen in plaats daarvan werd mijn telefoon afgenomen en mocht ik niet meer de deur uit. Ik voelde mij zo schuldig ik was egoïstische zo voelde het. Langzaam begon ik in te zien dat dit zo niet langer kon en ik ging op zoek naar een eigen woning voor mij en de kinderen. Gelukkig vond ik deze maar ik kon er pas over 2 maanden in. Toen ik mijn vriend dit vertelde zette hij mij en de kinderen letterlijk op straat. Ik kon gelukkig bij vrienden terecht tot ik de sleutel van de woning had. Ik kreeg de sleutel 4 dagen voor sinterklaas we hadden letterlijk 3 matrassen. Maar wat was ik blij. Ik heb mijn best gedaan er een leuke sinterklaas van te maken met de kinderen. Ik merkte dat mijn dochter van 6 maanden niet lekker was. Maar werd afgeschilderd als over bezorgde moeder. Toen ik bij mijn beste vriendin op oud en nieuw vierde en rond 1 uur de kinderen op bed hadden gelegd hoorde we een vreemd geluid. We horde alle bij dat het niet hoed was en rende naar mijn dochter van 6 maande oud ze lag levenloos blauw en zonder te ademen in bed. Ik heb haar opgepakt en op de tafel gelegd en gelijk gestart met reanimeren mijn vriendin belde de hulpdiensten en we werden naar het ziekenhuis gebracht. Ook belde ze mijn partner maar die vond het geen noodzaak om naar het ziekenhuis te komen. 2 dagen na het incident kwam hij een keer langs. Toen leek hij wel even onder de indruk hij nam de zorg van de andere 2 kinderen op zich en voor het eerst voelde ik me gesteund. Maar dit was van korte duur. Toen onze dochter weer naar huis mocht liet hij nauwelijks nog iets van zich horen. Het bleek dat hij met meerdere vrouwen het bed had gedeeld tijdens onze relatie. Maar zelfs nu bleef ik hoop houden dat hij zou veranderen de kinderen waren immers gek op hem. Toen onze dochter 2 jaar was wilde hij zijn leven omgooien. Hij was er nu steeds meer voor onze dochter en ik kon meer op zijn steun rekenen. Het ging beter en beter zelfs zo goed dat hij begon over samen wonen weer. Ik durfde dit nog niet aan na alles wat er gebeurd was. Sinds een paar maanden ging het zo goed dat zelfs ik er weer over na durfde te denken om misschien toch weer te gaan samen wonen het was immers beter voor de kinderen. Tot afgelopen 2 weken. Ik kreeg te horen dat hij naar hoeren feesten ging. Ik dacht eerst dat het een fabel was. Tot dat we afgelopen weekend een meningsverschil hadden waarbij hij ineens zij. Je moet blij zijn dat ik al die maanden geen sex met een ander heb gehad en het alleen Maar overwogen heb. ( ik heb een 1,5 jaar na een voorstadium van baarmoederhalskanker behoorlijke menstruatie problemen gehad en continue pijn door grote cyste in mijn eierstokken) gelukkig is dit nu al een maand stabiel. Maar terug naar zijn opmerking ik kon wel door de grond zakken. Zij hij dit nu echt. Ik ben nu een stuk sterker als vroeger gelukkig niet meer zo labiel. Ik heb hem dan ook gezegt dat ik dit niet vind kunnen en nu voor mijzelf kies. Zijn reactie " doe niet zo kinderachtig ik heb toch geen seks gehad met een ander alleen wat betast fuck you". Ik voel mij zo ontzettend schuldig voor mijn kinderen maar langer met deze relatie doorgaan zou mij weer opbreken ben ik bang. Maar wat voel ik mij rot tegen over hun.

Ik vraag mij af doe ik hier goed aan. Of moet ik hem voor mijn kinderen misschien toch nog een kans geven. Ondanks alles. Zij zijn echt gek op hem. Maar ik heb de energie gewoon niet meer na 5 jaar is het op.