Relaties
alle pijlers
gedwongen te kiezen? ouders-->of relatie?
woensdag 15 augustus 2007 om 15:48
Ik heb sinds een tijdje een relatie met een 24 jaar oudere man. We hebben elkaar leren kennen tijdens mijn vorige relatie die niet goed zat. We zijn vrienden geworden, konden goed praten en kregen steeds meer contact. Sinds mijn vorige relatie over is zijn wij meer naar elkaar toegegroeid. Ik heb hier wel erg veel moeite mee gehad en me heftig verzet tegen mijn gevoel vanwege zijn leeftijd, maar ook vanwege het feit dat hij getrouwd is en kinderen heeft. Dit was voor mij not done, logisch. Maar al snel bleek dat ook zijn huwelijk al jaren niet goed is, anders had hij ook niet iets buiten de deur aan willen gaan. Dat is overigens niet goed te praten maar er is een aanleiding voor. Hij vertelde dat hij al een tijd bezig is met eigen woonruimte en nadacht over een scheiding.
Na veel moeilijkheden met mijn gevoel heb ik het uiteindelijk 3x met hem uitgemaakt. Veel pijn en verdriet van beide kanten omdat we van elkaar waren gaan houden. Maar elke keer verscheurd doot verdriet en gemis zijn we weer naar elkaar toegetrokken. Sinds Juli hebben we officieel wat en inmiddels is hij bezig met de scheiding en voor 1 september woont hij opzichzelf.
Ik heb het mijn ouders gisteren verteld. Ze zijn allebei niet blij en dat begrijp ik. Mijn vader is boos, terleurgesteld en schaamt zich voor me zegt hij. Ik heb zo hard mijn best gedaan om uit te leggen dat we van elkaar houden. Maar mijn ouders zien alleen de moeilijke/foute dingen. Ze zijn ervan overtuigd dat ik een hele grote fout maak en me in het ravijn stort. Ik ben echter 23 en weet heel goed wat ik voel en kan best zelf keuzes maken. Ik heb mijn leven goed op orde na een relatie van 6 jaar en weet wel hoe de liefde werkt. Oke er komen veel problemen en lastige praktische zaken op ons af vanwege zijn scheiding en kinderen. Maar ik hou van die man en hij van mij, zielsveel en ik vind het meer dan de moeite waard om de liefde een kans te geven. Als ik een fout maak zal de tijd dat wel uitwijzen en kan ik altijd nog terug hoe moeilijk ook.
Mijn ouders willen me hoe dan ook hiervoor behoeden. Heel lief, heel logisch, ze zijn bezorgd en hadden een heel ander ideaalplaatje voor me in gedachten. Deze situatie is ook niet niks. Ik vraag ook niet van ze om er om staan te juigen. Ik vraag 1 ding van ze en dat is een beetje vertrouwen in mij en een kans om uit te vinden of ik echt gelukkig met hem kan worden. Ik denk van wel want de liefde is sterkt genoeg.
Mijn ouders zijn erg verdrietig. Mijn vader zegt hem nooit te willen zien/kennen en zegt dat de relatie tussen hem en mij erg minimaal zal zijn. Hij zal me niet veel meer kunnen zien omdat hij dan altijd hier aan zal moeten denken. Hij zal niet willen fietsen met evt. kleinkinderen. Het doet ongelooflijk zeer om mijn ouders zo verdrietig te zien en ze zo terleur te stellen....
aan de andere kant ben ik 23 en weet ik wel dat ik zelf mijn eigen weg kan gaan en fouten mag maken. Ze kunnen me niet eeuweig beschermen en behoeden voor fouten. En ik vind het erg oneerlijk en teveel gevraagd om een keus te maken zonder een echte kans gekregen te hebben.
Wat moet ik nog.... ?? Ik ben verscheurd.....
Liefs TTM
Na veel moeilijkheden met mijn gevoel heb ik het uiteindelijk 3x met hem uitgemaakt. Veel pijn en verdriet van beide kanten omdat we van elkaar waren gaan houden. Maar elke keer verscheurd doot verdriet en gemis zijn we weer naar elkaar toegetrokken. Sinds Juli hebben we officieel wat en inmiddels is hij bezig met de scheiding en voor 1 september woont hij opzichzelf.
Ik heb het mijn ouders gisteren verteld. Ze zijn allebei niet blij en dat begrijp ik. Mijn vader is boos, terleurgesteld en schaamt zich voor me zegt hij. Ik heb zo hard mijn best gedaan om uit te leggen dat we van elkaar houden. Maar mijn ouders zien alleen de moeilijke/foute dingen. Ze zijn ervan overtuigd dat ik een hele grote fout maak en me in het ravijn stort. Ik ben echter 23 en weet heel goed wat ik voel en kan best zelf keuzes maken. Ik heb mijn leven goed op orde na een relatie van 6 jaar en weet wel hoe de liefde werkt. Oke er komen veel problemen en lastige praktische zaken op ons af vanwege zijn scheiding en kinderen. Maar ik hou van die man en hij van mij, zielsveel en ik vind het meer dan de moeite waard om de liefde een kans te geven. Als ik een fout maak zal de tijd dat wel uitwijzen en kan ik altijd nog terug hoe moeilijk ook.
Mijn ouders willen me hoe dan ook hiervoor behoeden. Heel lief, heel logisch, ze zijn bezorgd en hadden een heel ander ideaalplaatje voor me in gedachten. Deze situatie is ook niet niks. Ik vraag ook niet van ze om er om staan te juigen. Ik vraag 1 ding van ze en dat is een beetje vertrouwen in mij en een kans om uit te vinden of ik echt gelukkig met hem kan worden. Ik denk van wel want de liefde is sterkt genoeg.
Mijn ouders zijn erg verdrietig. Mijn vader zegt hem nooit te willen zien/kennen en zegt dat de relatie tussen hem en mij erg minimaal zal zijn. Hij zal me niet veel meer kunnen zien omdat hij dan altijd hier aan zal moeten denken. Hij zal niet willen fietsen met evt. kleinkinderen. Het doet ongelooflijk zeer om mijn ouders zo verdrietig te zien en ze zo terleur te stellen....
aan de andere kant ben ik 23 en weet ik wel dat ik zelf mijn eigen weg kan gaan en fouten mag maken. Ze kunnen me niet eeuweig beschermen en behoeden voor fouten. En ik vind het erg oneerlijk en teveel gevraagd om een keus te maken zonder een echte kans gekregen te hebben.
Wat moet ik nog.... ?? Ik ben verscheurd.....
Liefs TTM
donderdag 16 augustus 2007 om 16:36
Goh, dit is ook mijn verhaal. Mijn man en ik schelen ook meer dan 20 jaar. Toen ik het mijn ouders vertelde waren ze niet blij. Mijn vader accepteerde het wel direct, maar zei ook wel dat mijn vriend voor hem niet de ideale schoonzoon was. Mijn moeder had er veel meer moeite mee en in het begin had ik ook geen contact met mijn moeder. Alle contacten verliepen via mijn vader. Uiteindelijk is het helemaal goedgekomen. Mijn ouders hadden tijd nodig om eraan te wennen en om met eigen ogen te zien dat ik wel gelukkig was.
Nu zijn we een paar jaar getrouwd (mijn ouders waren zelfs getuigen op ons huwelijk) en het gaat geweldig. Mijn ouders en mijn man zijn twee handen op een buik. Mijn man heeft nu nog meer contact dan ik met mijn ouders....
Je moet je ouders echt de tijd geven en intussen genieten van jouw geluk.
Nu zijn we een paar jaar getrouwd (mijn ouders waren zelfs getuigen op ons huwelijk) en het gaat geweldig. Mijn ouders en mijn man zijn twee handen op een buik. Mijn man heeft nu nog meer contact dan ik met mijn ouders....
Je moet je ouders echt de tijd geven en intussen genieten van jouw geluk.
vrijdag 17 augustus 2007 om 08:39
Blijft bij mij toch de vraag.... WAAROM? Waarom zo snel alles willen en waarom niet gewoon de gevolgen daarvan voor lief te nemen?
Jullie kiezen er voor om niet eerst alles netjes af te sluiten en daarna pas een relatie aan te gaan... tja... dan is het toch logisch dat jouw ouders een paniek reactie hebben... En wat denk je van zijn kinderen? Die kunnen (en zullen waarschijnlijk) toch geen respect voor jou noch voor hun vader opbrengen... dat gaat dus echt een probleem worden als hij dalijk op zichzelf gaat wonen en later jullie ook gaan samenwonen.... Daar kiezen jullie zelf voor hoor.
Je zegt dat je al 23 bent en weet wat de liefde inhoud... ik vind jou (en man48) overkomen alsof je nog lang niet weet wat waar de klepel van de liefde hangt... Waar ben je in godsnaam mee bezig...???
Jullie kiezen er voor om niet eerst alles netjes af te sluiten en daarna pas een relatie aan te gaan... tja... dan is het toch logisch dat jouw ouders een paniek reactie hebben... En wat denk je van zijn kinderen? Die kunnen (en zullen waarschijnlijk) toch geen respect voor jou noch voor hun vader opbrengen... dat gaat dus echt een probleem worden als hij dalijk op zichzelf gaat wonen en later jullie ook gaan samenwonen.... Daar kiezen jullie zelf voor hoor.
Je zegt dat je al 23 bent en weet wat de liefde inhoud... ik vind jou (en man48) overkomen alsof je nog lang niet weet wat waar de klepel van de liefde hangt... Waar ben je in godsnaam mee bezig...???
