Relaties
alle pijlers
gedwongen te kiezen? ouders-->of relatie?
woensdag 15 augustus 2007 om 15:48
Ik heb sinds een tijdje een relatie met een 24 jaar oudere man. We hebben elkaar leren kennen tijdens mijn vorige relatie die niet goed zat. We zijn vrienden geworden, konden goed praten en kregen steeds meer contact. Sinds mijn vorige relatie over is zijn wij meer naar elkaar toegegroeid. Ik heb hier wel erg veel moeite mee gehad en me heftig verzet tegen mijn gevoel vanwege zijn leeftijd, maar ook vanwege het feit dat hij getrouwd is en kinderen heeft. Dit was voor mij not done, logisch. Maar al snel bleek dat ook zijn huwelijk al jaren niet goed is, anders had hij ook niet iets buiten de deur aan willen gaan. Dat is overigens niet goed te praten maar er is een aanleiding voor. Hij vertelde dat hij al een tijd bezig is met eigen woonruimte en nadacht over een scheiding.
Na veel moeilijkheden met mijn gevoel heb ik het uiteindelijk 3x met hem uitgemaakt. Veel pijn en verdriet van beide kanten omdat we van elkaar waren gaan houden. Maar elke keer verscheurd doot verdriet en gemis zijn we weer naar elkaar toegetrokken. Sinds Juli hebben we officieel wat en inmiddels is hij bezig met de scheiding en voor 1 september woont hij opzichzelf.
Ik heb het mijn ouders gisteren verteld. Ze zijn allebei niet blij en dat begrijp ik. Mijn vader is boos, terleurgesteld en schaamt zich voor me zegt hij. Ik heb zo hard mijn best gedaan om uit te leggen dat we van elkaar houden. Maar mijn ouders zien alleen de moeilijke/foute dingen. Ze zijn ervan overtuigd dat ik een hele grote fout maak en me in het ravijn stort. Ik ben echter 23 en weet heel goed wat ik voel en kan best zelf keuzes maken. Ik heb mijn leven goed op orde na een relatie van 6 jaar en weet wel hoe de liefde werkt. Oke er komen veel problemen en lastige praktische zaken op ons af vanwege zijn scheiding en kinderen. Maar ik hou van die man en hij van mij, zielsveel en ik vind het meer dan de moeite waard om de liefde een kans te geven. Als ik een fout maak zal de tijd dat wel uitwijzen en kan ik altijd nog terug hoe moeilijk ook.
Mijn ouders willen me hoe dan ook hiervoor behoeden. Heel lief, heel logisch, ze zijn bezorgd en hadden een heel ander ideaalplaatje voor me in gedachten. Deze situatie is ook niet niks. Ik vraag ook niet van ze om er om staan te juigen. Ik vraag 1 ding van ze en dat is een beetje vertrouwen in mij en een kans om uit te vinden of ik echt gelukkig met hem kan worden. Ik denk van wel want de liefde is sterkt genoeg.
Mijn ouders zijn erg verdrietig. Mijn vader zegt hem nooit te willen zien/kennen en zegt dat de relatie tussen hem en mij erg minimaal zal zijn. Hij zal me niet veel meer kunnen zien omdat hij dan altijd hier aan zal moeten denken. Hij zal niet willen fietsen met evt. kleinkinderen. Het doet ongelooflijk zeer om mijn ouders zo verdrietig te zien en ze zo terleur te stellen....
aan de andere kant ben ik 23 en weet ik wel dat ik zelf mijn eigen weg kan gaan en fouten mag maken. Ze kunnen me niet eeuweig beschermen en behoeden voor fouten. En ik vind het erg oneerlijk en teveel gevraagd om een keus te maken zonder een echte kans gekregen te hebben.
Wat moet ik nog.... ?? Ik ben verscheurd.....
Liefs TTM
Na veel moeilijkheden met mijn gevoel heb ik het uiteindelijk 3x met hem uitgemaakt. Veel pijn en verdriet van beide kanten omdat we van elkaar waren gaan houden. Maar elke keer verscheurd doot verdriet en gemis zijn we weer naar elkaar toegetrokken. Sinds Juli hebben we officieel wat en inmiddels is hij bezig met de scheiding en voor 1 september woont hij opzichzelf.
Ik heb het mijn ouders gisteren verteld. Ze zijn allebei niet blij en dat begrijp ik. Mijn vader is boos, terleurgesteld en schaamt zich voor me zegt hij. Ik heb zo hard mijn best gedaan om uit te leggen dat we van elkaar houden. Maar mijn ouders zien alleen de moeilijke/foute dingen. Ze zijn ervan overtuigd dat ik een hele grote fout maak en me in het ravijn stort. Ik ben echter 23 en weet heel goed wat ik voel en kan best zelf keuzes maken. Ik heb mijn leven goed op orde na een relatie van 6 jaar en weet wel hoe de liefde werkt. Oke er komen veel problemen en lastige praktische zaken op ons af vanwege zijn scheiding en kinderen. Maar ik hou van die man en hij van mij, zielsveel en ik vind het meer dan de moeite waard om de liefde een kans te geven. Als ik een fout maak zal de tijd dat wel uitwijzen en kan ik altijd nog terug hoe moeilijk ook.
Mijn ouders willen me hoe dan ook hiervoor behoeden. Heel lief, heel logisch, ze zijn bezorgd en hadden een heel ander ideaalplaatje voor me in gedachten. Deze situatie is ook niet niks. Ik vraag ook niet van ze om er om staan te juigen. Ik vraag 1 ding van ze en dat is een beetje vertrouwen in mij en een kans om uit te vinden of ik echt gelukkig met hem kan worden. Ik denk van wel want de liefde is sterkt genoeg.
Mijn ouders zijn erg verdrietig. Mijn vader zegt hem nooit te willen zien/kennen en zegt dat de relatie tussen hem en mij erg minimaal zal zijn. Hij zal me niet veel meer kunnen zien omdat hij dan altijd hier aan zal moeten denken. Hij zal niet willen fietsen met evt. kleinkinderen. Het doet ongelooflijk zeer om mijn ouders zo verdrietig te zien en ze zo terleur te stellen....
aan de andere kant ben ik 23 en weet ik wel dat ik zelf mijn eigen weg kan gaan en fouten mag maken. Ze kunnen me niet eeuweig beschermen en behoeden voor fouten. En ik vind het erg oneerlijk en teveel gevraagd om een keus te maken zonder een echte kans gekregen te hebben.
Wat moet ik nog.... ?? Ik ben verscheurd.....
Liefs TTM
woensdag 15 augustus 2007 om 15:55
Hoi,
Ik kan de schrik van je ouders wel begrijpen. Je had tenslotte zijn dochter kunnen zijn. Mischien moeten ze even de tijd hebben om aan het idee te wennen. Je hebt het ze net verteld, het is de eerste reaktie die ze dan geven.
Laat het even bezinken. Ga vooral je eigen weg, maar niet je ouders uit de weg. Je bent voor hun 1 van de dierbaarste personen op de wereld, en ze willen alleen maar jouw geluk. Mogelijk als ze over een poosje zien, dat jij heel gelukkig bent draaien ze wel bij. Het is ook nog al wat. Je zegt zelf al , dat je in het begin ook moeite had dat ie een stuk ouder was dan jou. Ook jij hebt je daar door heen moeten worstelen. Dus laat staan je ouders.
Je zult ongetwijfeld meer van dat soort reakties krijgen hoor, dus wapen je daar maar vast tegen. Maar ik hoop , als hij de liefde vna je leven is, dat je ouders het leren accepteren. Maar denk wel dat het tijd kost.
Groetjes!
Ik kan de schrik van je ouders wel begrijpen. Je had tenslotte zijn dochter kunnen zijn. Mischien moeten ze even de tijd hebben om aan het idee te wennen. Je hebt het ze net verteld, het is de eerste reaktie die ze dan geven.
Laat het even bezinken. Ga vooral je eigen weg, maar niet je ouders uit de weg. Je bent voor hun 1 van de dierbaarste personen op de wereld, en ze willen alleen maar jouw geluk. Mogelijk als ze over een poosje zien, dat jij heel gelukkig bent draaien ze wel bij. Het is ook nog al wat. Je zegt zelf al , dat je in het begin ook moeite had dat ie een stuk ouder was dan jou. Ook jij hebt je daar door heen moeten worstelen. Dus laat staan je ouders.
Je zult ongetwijfeld meer van dat soort reakties krijgen hoor, dus wapen je daar maar vast tegen. Maar ik hoop , als hij de liefde vna je leven is, dat je ouders het leren accepteren. Maar denk wel dat het tijd kost.
Groetjes!
woensdag 15 augustus 2007 om 15:57
jeetje meis, wat moeilijk...
aan de ene kant snap ik de reaktie van je ouders wel een beetje, net zoals je zelf zegt, ze zijn bezorgd om hun dochter en willen graag dat jij een leuk, fijn en gelukkig leven krijgt. In hun ogen kan dat niet met deze man. Een reden kan zijn omdat je echt met heel veel ellende te maken krijgt ivm de scheiding, zijn kinderen (die hij ws minder gaat zien als hij nu doet) en de omgeving (omdat het best een groot leeftijdsverschil is) En geloof mij, jullie krijgen het moeilijk!
Jouw kant snap ik ook heel goed, want jij voelt wat je voelt voor deze man, en daarbij valt alles in het niet, maar staar je niet blind op dat liefde alles goedmaakt want je weet echt (nog) niet wat er boven je hoofd hangt (ik zit er zelf midden in namelijk)
Hoe zeker ben je van het feit dat hij bij zijn vrouw weggaat? Heb je scheidingspapieren gezien? Ik vraag dit omdat er ook heel veel mensen zijn die zeggen te gaan scheiden maar dit nooit gaan doen..
Heel veel sterkte, ik heb geen concrete oplossing voor je, sorry!
aan de ene kant snap ik de reaktie van je ouders wel een beetje, net zoals je zelf zegt, ze zijn bezorgd om hun dochter en willen graag dat jij een leuk, fijn en gelukkig leven krijgt. In hun ogen kan dat niet met deze man. Een reden kan zijn omdat je echt met heel veel ellende te maken krijgt ivm de scheiding, zijn kinderen (die hij ws minder gaat zien als hij nu doet) en de omgeving (omdat het best een groot leeftijdsverschil is) En geloof mij, jullie krijgen het moeilijk!
Jouw kant snap ik ook heel goed, want jij voelt wat je voelt voor deze man, en daarbij valt alles in het niet, maar staar je niet blind op dat liefde alles goedmaakt want je weet echt (nog) niet wat er boven je hoofd hangt (ik zit er zelf midden in namelijk)
Hoe zeker ben je van het feit dat hij bij zijn vrouw weggaat? Heb je scheidingspapieren gezien? Ik vraag dit omdat er ook heel veel mensen zijn die zeggen te gaan scheiden maar dit nooit gaan doen..
Heel veel sterkte, ik heb geen concrete oplossing voor je, sorry!
woensdag 15 augustus 2007 om 16:05
@gerardvandegraaf:
Bedankt voor je reactie. Ik weet inderdaad niet precies wat me te wachten staat. Ik ben er ook best bang voor maar heb besloten ervoor te gaan met alle shit daarbij. Ik kan altijd nog terug en misschien slaan we ons er wel doorheen wat ik nu wel denk.
Het grote leeftijdsverschil wordt opzich aardig goed geaccepteert door de rest van mijn omgeving. Mijn ouders vinden vooral dat ik oorzaak van de scheiding ben en zo veel mensen pijn doe. Ik ben niet de oorzaak, het huwelijk was al kapot. Ik ben wel een factor die het proces doet versnellen en had het echt heel graag anders gezien.Maar anders was hij misschien nog wat jaartjes doorgegaan maar een scheiding was gekomen want hij is niet gelukkig en heeft daar natuurlijk ook recht op!
Wat betreft de praktsiche problemen kun je me daar wat meer over vertellen omdat je er midden in zit? Heb je een relatie met een gescheiden man/vrouw met kinderen?
Liefs,
TTM
Bedankt voor je reactie. Ik weet inderdaad niet precies wat me te wachten staat. Ik ben er ook best bang voor maar heb besloten ervoor te gaan met alle shit daarbij. Ik kan altijd nog terug en misschien slaan we ons er wel doorheen wat ik nu wel denk.
Het grote leeftijdsverschil wordt opzich aardig goed geaccepteert door de rest van mijn omgeving. Mijn ouders vinden vooral dat ik oorzaak van de scheiding ben en zo veel mensen pijn doe. Ik ben niet de oorzaak, het huwelijk was al kapot. Ik ben wel een factor die het proces doet versnellen en had het echt heel graag anders gezien.Maar anders was hij misschien nog wat jaartjes doorgegaan maar een scheiding was gekomen want hij is niet gelukkig en heeft daar natuurlijk ook recht op!
Wat betreft de praktsiche problemen kun je me daar wat meer over vertellen omdat je er midden in zit? Heb je een relatie met een gescheiden man/vrouw met kinderen?
Liefs,
TTM
woensdag 15 augustus 2007 om 16:07
Goh, wat een moeilijke situatie zeg! In de ogen van je ouders ben jij nog steeds hun kleine meisje en willen ze je uiteraard behoeden voor fouten die jij eventueel maakt in je leven. Aan de ene kant geef ik je ouders gelijk, aan de andere kant....je bent volwassen genoeg zelf te bepalen hoe jij je leven invult. Ikzelf vind het leeftijdsverschil wel wat aan de hoge kant hoor. Heb je ook nagedacht over de consequenties als jullie een paar jaar verder zijn?? Heb jij een kinderwens? En besef je dat als jij een jaar of 45 bent, hij al tegen de 70(!) aanloopt?, dus ook jong weduwe wordt? Jullie eventuele kinderen krijgen een vader, die hun opa had kunnen zijn....Zo zijn er legio nadelen TTM! Eigenlijk zie ik in dit opzicht weinig voordelen wat betreft de toekomst....Maar ja...wie ben ik....
Weeg eens alle voordelen en nadelen tegen elkaar af....(denk daarbij ook aan je ouders, die je een groot verdriet doet) en trek daar je conclusies uit...
Sterkte ermee
Weeg eens alle voordelen en nadelen tegen elkaar af....(denk daarbij ook aan je ouders, die je een groot verdriet doet) en trek daar je conclusies uit...
Sterkte ermee
woensdag 15 augustus 2007 om 16:13
@Xander
Bedankt voor je reactie. Het leeftijdsverschil is zeker groot. Maar daar heb ik lang en goed genoeg over nagedacht en het geaccepteert. Ik heb een kinderwens en hij wil ze ook nog dolgraag. Jong weduwe kan, het risico is groter als met iemand van gelijke leeftijd maarja wie heeft er nou garantie echt oud te worden? Niemand toch? Ja er zitten meer risico's aan vast die inderdaad soms nadelig zijn. Maar ik hou wel van HEM ALS PERSOON en de liefde zit diep.
Mijn ouders verdriet doen ik het laatste wat ik wil, maar dat geldt ook voor het laten lopen van mijn geluk op dit moment.
Bedankt voor je reactie. Het leeftijdsverschil is zeker groot. Maar daar heb ik lang en goed genoeg over nagedacht en het geaccepteert. Ik heb een kinderwens en hij wil ze ook nog dolgraag. Jong weduwe kan, het risico is groter als met iemand van gelijke leeftijd maarja wie heeft er nou garantie echt oud te worden? Niemand toch? Ja er zitten meer risico's aan vast die inderdaad soms nadelig zijn. Maar ik hou wel van HEM ALS PERSOON en de liefde zit diep.
Mijn ouders verdriet doen ik het laatste wat ik wil, maar dat geldt ook voor het laten lopen van mijn geluk op dit moment.
woensdag 15 augustus 2007 om 16:21
Hmmm... weet je... ik denk gelijk... ongeacht het leeftijdsverschil... jij bent net uit een relatie, hij is net (eigelijk nog niet eens) uit een huwelijk... waarom toch gelijk zo snel een relatie willen hebben? Je krijgt eerst nog een heel drama over of hij wel echt weg wil van huis (zeggen dat je gaat scheiden is iest heel anders dan gescheiden zijn, je gaat toch je kinderen en vrouw en jullie leven samen missen). Waarom heb je je ouders al ingelicht terwijl hij nog bij zijn vrouw woont? Waarom niet eerst de tijd voor jezelf nemen, tot jezelf komen, een tijd aankijken hoe het tussen jullie loopt en daarna pas je ouders inlichten?
Ik kan je ouders trouwens best begrijpen, het komt natuurlijk erg rauw op je dak en gezien hoe jullie nu handelen... denk ik dat je nog helemaal niet toe bent aan zo'n relatie.
Ik kan je ouders trouwens best begrijpen, het komt natuurlijk erg rauw op je dak en gezien hoe jullie nu handelen... denk ik dat je nog helemaal niet toe bent aan zo'n relatie.
woensdag 15 augustus 2007 om 16:23
He TTM,
1 ding moet je idd goed voor ogen houden, jij bent niet de reden van hun scheiding, jij bent de degene waardoor zijn ogen open zijn gegaan, hij ziet in dat hij niet gelukkig is, en net wat jij zegt: hij heeft ook recht op geluk, en het is alleen maar goed dat hij voor zijn eigen geluk kiest, iedereen is nl verantwoordelijk voor zijn eigen geluk, iemand anders kan daar alleen wat aan toevoegen.
Ik heb idd een relatie met een gescheiden man met 1 kind (dochter van 17) hij is 16 jaar ouder als ik, en bij hem zijn zijn ogen ook open gegaan door mij, hij was al een aantal jaren niet gelukkig met zijn toenmalige vrouw, en vluchtte in zijn werk.
Door mij (eigenlijk door ons samen) ziet hij nu hoe het ook kan gaan, en hij heeft dus na een huwelijk van bijna 20 jaar ook voor zijn eigen geluk gekozen.
Ik word door zijn ouders heel goed geaccepteerd als zijn nieuwe relatie, zij zeggen zelfs dat ze blij zijn dat ik in zijn leven ben gekomen omdat hij dan zelf ook weer gelukkig is en een normaal leven kan leiden. Maar doordat hij een kind heeft blijft er altijd een verbinding met zijn ex, en daar heb ik heel veel moeite mee, omdat zij (logisch) allemaal hele vervelende verhalen ophangt en hun kind ook bestookt met negatieve dingen over mij.
MIjn ouders hebben hem vanaf het begin helemaal geaccepteerd, 1 omdat ze zagen dat hij mij heel gelukkig maakt en 2 omdat hun net als ik vinden dat iemand echt wel voor zijn geluk mag kiezen.
Wat wel is, gescheiden mensen gaan door een soort van rouwproces heen, ze denken dat ze heel erg opgelucht zullen zijn als alles achter de rug is, alleen werkt dat in de praktijk vaak niet zo omdat ze toch een heel leven met een ander achter de rug hebben en daar zo hun vaste patronen hadden. Dat valt allemaal weg.
Mag ik vragen hoe lang jouw vriend getrouwd is geweest en hoeveel kinderen hij heeft en van welke leeftijd?
x GVDG
woensdag 15 augustus 2007 om 16:24
Moeilijke keus TTM.....
Ok, zal hier even open in zijn: Tussen mijn vader( waar ik overigens weinig contact mee heb) en zijn vrouw zit 25 jaar. In het begin ging alles echt geweldig....bla bla bla... Nu we 12 jaar verder, kan ik duidelijk aan die 2 merken dat het leeftijdsverschil parten begint te spelen, de match over hun levensinvulling is allang niet meer wat het geweest is en merk dat ze uit elkaar gaan groeien. Om het even kort te houden TTM, ik maak het dus van dichtbij mee, en zie het gewoon misgaan over een tijdje...kijk er echt niet raar van op als die 2 uit elkaar gaan.
Nogmaals, denk aan je ouders en alle consequenties die het met zich meebrengt!
Ok, zal hier even open in zijn: Tussen mijn vader( waar ik overigens weinig contact mee heb) en zijn vrouw zit 25 jaar. In het begin ging alles echt geweldig....bla bla bla... Nu we 12 jaar verder, kan ik duidelijk aan die 2 merken dat het leeftijdsverschil parten begint te spelen, de match over hun levensinvulling is allang niet meer wat het geweest is en merk dat ze uit elkaar gaan groeien. Om het even kort te houden TTM, ik maak het dus van dichtbij mee, en zie het gewoon misgaan over een tijdje...kijk er echt niet raar van op als die 2 uit elkaar gaan.
Nogmaals, denk aan je ouders en alle consequenties die het met zich meebrengt!
woensdag 15 augustus 2007 om 16:32
Oke, jeetje wel fijn iemand die in een soortgelijke situatie zit.
Mijn vriend is 20 jaar getrouwd en zijn kinderen zijn 9 en 12. Best moeilijke leeftijden ook.
Ik heb inderdaad wel nagedacht over het verdriet dat hij nog zal krijgen. Ik zal er voor hem zijn om hem te steunen en er zal ruimte zijn om erover te praten en zijn verdriet te uiten.
Omgang met kinderen en ex zal inderdaad ook moeilijk zijn. Hij weet natuurlijk ook nog helemaal niet hoe dat allemaal vorm gaat krijgen omdat het nog pas begonnen is. Maar ik wil het aangaan en maar zien. Ik zit nooit vastgeketend en als ik echt heel ongelukkig wordt kan ik alsnog voor mezelf kiezen wat ook hij dan zou willen. Maar vooralsnog denk ik dat we er samen wel door komen en vind ik niet dat mijn ouders me voor zo'n keuze moeten stellen.
Mijn vriend is 20 jaar getrouwd en zijn kinderen zijn 9 en 12. Best moeilijke leeftijden ook.
Ik heb inderdaad wel nagedacht over het verdriet dat hij nog zal krijgen. Ik zal er voor hem zijn om hem te steunen en er zal ruimte zijn om erover te praten en zijn verdriet te uiten.
Omgang met kinderen en ex zal inderdaad ook moeilijk zijn. Hij weet natuurlijk ook nog helemaal niet hoe dat allemaal vorm gaat krijgen omdat het nog pas begonnen is. Maar ik wil het aangaan en maar zien. Ik zit nooit vastgeketend en als ik echt heel ongelukkig wordt kan ik alsnog voor mezelf kiezen wat ook hij dan zou willen. Maar vooralsnog denk ik dat we er samen wel door komen en vind ik niet dat mijn ouders me voor zo'n keuze moeten stellen.
woensdag 15 augustus 2007 om 16:36
woensdag 15 augustus 2007 om 16:38
Ik vind het ook fijn dat ik een lotgenoot heb gevonden :-)
Wat betreft je ouders: nee dat is zeker niet fijn, ze zijn toch heel belangrijk in je leven, maar misschien moet je ze even de tijd geven om te wennen aan het idee dat hun dochter voor de man (en situatie) heeft gekozen. Wie weet draaien ze bij als ze zien dat jij heel erg gelukkig wordt van hem? Want dat is toch het allerbelangrijkste voor ouders denk ik.
Ik vind het ook niet helemaal eerlijk van je ouders dat ze je voor zo'n moeilijke keus zetten, maar nogmaals misschien is het een schrik reaktie?
Weet je al of de kinderen een bezoekregeling krijgen of dat er voor co-ouderschap wordt gekozen?
Liefs GVDG
woensdag 15 augustus 2007 om 16:43
Ja het is fijn om begrepen te worden al accepteer en begrijp ik ook alle kritiek en weerstand hoor!
Ik geef ze ook zeker tijd en ga nu nog geen resolute beslissingen nemen. Ze moeten mij dan natuurlijk ook wel tijd geven en daar zijn ze niet zo goed in helaas...
We wonen ver van elkaar af dus ik denk wel dat het een bezoekregeling wordt. Als onze relatie tenminste een kans van slagen moet krijgen... Uiteindelijk kan ik wel die kant op verhuizen, maar voor nu eerst maar even een beetje de commotie tot bedaren laten komen.
En ik moet ook toegeven dat ik een co-ouderschap wel moeilijk zal vinden.
Hij is nu nog erg druk met een eigen plek regelen en dingen bespreken thuis, dus het is nog wel een beetje afwachten.
Ik geef ze ook zeker tijd en ga nu nog geen resolute beslissingen nemen. Ze moeten mij dan natuurlijk ook wel tijd geven en daar zijn ze niet zo goed in helaas...
We wonen ver van elkaar af dus ik denk wel dat het een bezoekregeling wordt. Als onze relatie tenminste een kans van slagen moet krijgen... Uiteindelijk kan ik wel die kant op verhuizen, maar voor nu eerst maar even een beetje de commotie tot bedaren laten komen.
En ik moet ook toegeven dat ik een co-ouderschap wel moeilijk zal vinden.
Hij is nu nog erg druk met een eigen plek regelen en dingen bespreken thuis, dus het is nog wel een beetje afwachten.
woensdag 15 augustus 2007 om 17:18
Hallo,
Geef je ouders vooral alle ruimte om te wennen aan je nieuwe relatie. Ook al kwetsen ze je er in eerste instantie mee.
Je geeft aan dat je 23 bent, je leven op orde hebt en wel weet hoe de liefde in elkaar zit na een relatie van 6 jaar. Ik vraag me af in hoeverre je zoiets weet als je 23 bent.
Je vriend is nog niet officieel gescheiden. Hij weet nog niet wat het is om zijn kinderen te moeten missen (ervan uitgaand dat ze bij zijn ex blijven wonen). Ik vind het "eng" dat hij nu al een relatie met jou heeft.
Ik ben nu 30. Toen ik 20 was had ik een relatie met een man die 30 jaar ouder was. Ik was ervan overtuigd dat ik met hem ging trouwen en dat we kindertjes gingen krijgen. Niet gebeurd (gelukkig). Ik hoop voor je dat je de uitzondering op de regel bent, en dat het door blijft gaan op de positieve manier die jij voor ogen hebt. Geef je ouders echter aub de tijd.
Geef je ouders vooral alle ruimte om te wennen aan je nieuwe relatie. Ook al kwetsen ze je er in eerste instantie mee.
Je geeft aan dat je 23 bent, je leven op orde hebt en wel weet hoe de liefde in elkaar zit na een relatie van 6 jaar. Ik vraag me af in hoeverre je zoiets weet als je 23 bent.
Je vriend is nog niet officieel gescheiden. Hij weet nog niet wat het is om zijn kinderen te moeten missen (ervan uitgaand dat ze bij zijn ex blijven wonen). Ik vind het "eng" dat hij nu al een relatie met jou heeft.
Ik ben nu 30. Toen ik 20 was had ik een relatie met een man die 30 jaar ouder was. Ik was ervan overtuigd dat ik met hem ging trouwen en dat we kindertjes gingen krijgen. Niet gebeurd (gelukkig). Ik hoop voor je dat je de uitzondering op de regel bent, en dat het door blijft gaan op de positieve manier die jij voor ogen hebt. Geef je ouders echter aub de tijd.
donderdag 16 augustus 2007 om 07:23
Tuurlijk mag iedereen voor zijn eigen geluk kiezen.... wil niet zeggen dat dit betekent dat je daar anderen onnodig bij mag kwetsen....
Vreemd gaan is niet voor je eigen geluk kiezen... een man met ballen had eerst tegen zijn vrouw gezegd dat hij niet meer van haar hield en niet meer gelukkig is met zijn relatie, was bij haar weggegaan, had haar en zijn kinderen de tijd gegeven om aan dat idee te wennen en zou dan pas aanpappen met een ander... Das niet alleen voor je eigen geluk kiezen, maar ook respect hebben voor iemand waar je ooit toch genoeg van hebt gehouen om kinderen mee te krijgen en samen oud mee te willen worden.
Vreemd gaan is niet voor je eigen geluk kiezen... een man met ballen had eerst tegen zijn vrouw gezegd dat hij niet meer van haar hield en niet meer gelukkig is met zijn relatie, was bij haar weggegaan, had haar en zijn kinderen de tijd gegeven om aan dat idee te wennen en zou dan pas aanpappen met een ander... Das niet alleen voor je eigen geluk kiezen, maar ook respect hebben voor iemand waar je ooit toch genoeg van hebt gehouen om kinderen mee te krijgen en samen oud mee te willen worden.
donderdag 16 augustus 2007 om 07:42
Aan de ene kant heb je gelijk, maar soms moet er eerst iets gebeuren voordat je inziet dat je niet meer gelukkig bent, en misschien heeft die man dat diep van binnen wel geweten maar er niet aan toe heeft durven geven, op het moment dat je dan iemand anders tegen komt die jou wel dat gevoel geeft wat je mist kun je niet meer terug, hij is wel zo eerlijk om (nu) met zijn huidige relatie te stoppen. Het had ook een man kunnen zijn die het wel best vond en al die heisa niet aan was gegaan door te gaan scheiden en TTM voor "erbij" zou willen houden. Neemt niet weg dat vreemdgaan goed te praten valt, maar soms is het wel te begrijpen dat zoiets gebeurd vind ik.
En bij een scheiding kwets je altijd mensen, daar ontkom je niet aan. Maar moet je daarom dan zelf ongelukkig blijven?
donderdag 16 augustus 2007 om 09:52
donderdag 16 augustus 2007 om 10:32
Ik kan me voorstellen dat je ouders geschrokken zijn, maar ik vind wat je vader zegt erg overdreven eerlijk gezegd.
Heb je tegen je ouders ook gezegd wat je hier schreef? Ik bedoel, tuurlijk is het niet niks om wat met iemand te hebben die zoveel ouder is, maar ik krijg wel het idee dat je je daar terdege van bewust bent.
Mijn tip, laat het even rusten, zodat je ouders kunnen wennen aan het idee, en vertel ze dan vervolgens wat je hier ook verteld hebt. Dat je het erg vind dat de relatie tussen jou en hen hieronder lijdt.
Sterkte meid!
Heb je tegen je ouders ook gezegd wat je hier schreef? Ik bedoel, tuurlijk is het niet niks om wat met iemand te hebben die zoveel ouder is, maar ik krijg wel het idee dat je je daar terdege van bewust bent.
Mijn tip, laat het even rusten, zodat je ouders kunnen wennen aan het idee, en vertel ze dan vervolgens wat je hier ook verteld hebt. Dat je het erg vind dat de relatie tussen jou en hen hieronder lijdt.
Sterkte meid!
donderdag 16 augustus 2007 om 11:08
Als "GM"echter besluit dat hij wil gaan schieden vanwege een nieuwe liefde, dan is het toch niet meer relevant hoe "ongelukkig"dat huwelijk was. Zodra een van de partners ervoor kiest om de scheiding te willen inzetten denkt die persoon gelukkiger te zijn zonder de aanstaande ex. Moet je dan als "minnares"zeggen "Nu wil ik je niet mer omdat je kennelijk voordat je mij kende er niet over nadacht om te willen scheiden.
Daarnaast wordt overal geroepen dat je moet vechten voor je huwelijk, dat een scheiding zo slecht voor de kinderen is en dat je dus niet om een wissewasje gaat scheiden, dus ik kan me heel goed voorstellen dat je in een huwelijk blijft tot je echt een goede reden hebt om er uit te stappen.
@ TO, denk dat je je ouders duidelijk moet maken dat het al dan niet scheiden de keuze van je GM is en dat jij er los van staat. Ik geloof niet dat een 3e persoon een goed huwelijk kan stukmaken. als het allemaal goed gaat tussen jullie zullen op den duur je ouders wl bijdraaien. ik zou eerst maar eens afwachten of hij daadwerkelijk gaat scheiden. als zijn vrouw m seekt om een herkansing en hij zich realiseert hoeveel alimentatie hij moet betalen en dat ie zijn kinderen veel minder ziet en veel kleiner zal moeten gaan wonen, kiest ie mss alsnog voor zijn huwelijk.
donderdag 16 augustus 2007 om 12:50
Bedankt voor alle nieuwe reacties.
Ik begrijp de weerstand tegen het vreemdgaan van hem en de manier waarop hij het aanpakt. Het is inderdaad netter om op tijd zoiets aan je vrouw mede te delen voordat je buiten de deur gaat aanrommelen. Hij was/is echter wel ongelukkig in zijn huwelijk en dat is inderdaad al jaren zo. En ja ik ben een factor geweest waardoor hij dingen nog duidelijker is gaan zien waardoor hij nu ' makkelijker' (voor zover je dat kunt zeggen) de stap durft te nemen om te scheiden. En ik voel me ook geen stoker in een huwelijk. Het huwelijk was al kapot, hij al jaren ongelukkig. Anders gebeurt zoiets ook niet als je huwelijk echt goed en sterk is. Neemt niet weg dat het niet netjes is zoals het is gegaan...
Ik heb nog geen officiele papieren gezien maar hij gaat zeker echt scheiden. Ze zijn in gesprek, hij heeft het aangekondigd en woont voor 1 sept op zichzelf. Dat moet hij ook allemaal wel realiseren want anders is het voor mij natuurlijk ook snel klaar. In het begin was ik voor erbij, maar nu deze gevoelens er zijn kies ik niet meer voor die positie. Hij gaat voor mij of niet. Ik haal me nu genoeg op mijn hals om voor hem te kiezen.
Ik heb mijn ouders wel alles gezegd wat ik hier ook geschreven heb. Maargoed het is nu de derde dag pas en ik denk dat ik volgende week een brief schrijf met mijn gevoelens en gedachten. 1 ding is zeker, ik wil niet een keus maken tussen hen en mijn liefde. En ik wil geen keus maken op basis van wat hun willen en vinden. Ik vind dat ik het recht heb en de kans moet krijgen om mijn eigen weg in te slaan ongeacht waar ik uit kom. Als ik echt bakken met ellende over me heen krijg als ik doorga met de relatie kan ik er altijd alsnog uit stappen. Maar ik denk nu dat onze liefde sterk genoeg is en ik sterk genoeg ben om moeilijke dingen te overwinnen!! En dat is mijn keus.
Liefs TTM
Ik begrijp de weerstand tegen het vreemdgaan van hem en de manier waarop hij het aanpakt. Het is inderdaad netter om op tijd zoiets aan je vrouw mede te delen voordat je buiten de deur gaat aanrommelen. Hij was/is echter wel ongelukkig in zijn huwelijk en dat is inderdaad al jaren zo. En ja ik ben een factor geweest waardoor hij dingen nog duidelijker is gaan zien waardoor hij nu ' makkelijker' (voor zover je dat kunt zeggen) de stap durft te nemen om te scheiden. En ik voel me ook geen stoker in een huwelijk. Het huwelijk was al kapot, hij al jaren ongelukkig. Anders gebeurt zoiets ook niet als je huwelijk echt goed en sterk is. Neemt niet weg dat het niet netjes is zoals het is gegaan...
Ik heb nog geen officiele papieren gezien maar hij gaat zeker echt scheiden. Ze zijn in gesprek, hij heeft het aangekondigd en woont voor 1 sept op zichzelf. Dat moet hij ook allemaal wel realiseren want anders is het voor mij natuurlijk ook snel klaar. In het begin was ik voor erbij, maar nu deze gevoelens er zijn kies ik niet meer voor die positie. Hij gaat voor mij of niet. Ik haal me nu genoeg op mijn hals om voor hem te kiezen.
Ik heb mijn ouders wel alles gezegd wat ik hier ook geschreven heb. Maargoed het is nu de derde dag pas en ik denk dat ik volgende week een brief schrijf met mijn gevoelens en gedachten. 1 ding is zeker, ik wil niet een keus maken tussen hen en mijn liefde. En ik wil geen keus maken op basis van wat hun willen en vinden. Ik vind dat ik het recht heb en de kans moet krijgen om mijn eigen weg in te slaan ongeacht waar ik uit kom. Als ik echt bakken met ellende over me heen krijg als ik doorga met de relatie kan ik er altijd alsnog uit stappen. Maar ik denk nu dat onze liefde sterk genoeg is en ik sterk genoeg ben om moeilijke dingen te overwinnen!! En dat is mijn keus.
Liefs TTM
donderdag 16 augustus 2007 om 14:04
Ik denk dat een brief schrijven mss wel eens een heel goed idee kan zijn, zo kun jij opschrijven wat je voelt zonder dat je in de reden wordt gevallen,
Ik denk echt (en ik ken jouw ouders natuurlijk helemaal niet) dat de reaktie van je ouders komt doordat ze overvallen zijn met een paniekgevoel. HUN dochter met een zoveel oudere man die nog moet gaan scheiden, mijn god, die mensen maken zich onzettend veel zorgen!
Maar nogmaals, ik vind dat jij je eigen keuzes moet kunnen maken en als dit voor jou goed voelt is dat het enige dat telt. Je kunt je keuzes niet baseren op de wil van iemand anders, het is JOUW leven en dat moet jij in kunnen richten zoals jij het graag wilt en hoe jij denkt gelukkig te kunnen zijn.
Praat je wel veel met je vriend? ook hierover?
Liefs
Ik denk echt (en ik ken jouw ouders natuurlijk helemaal niet) dat de reaktie van je ouders komt doordat ze overvallen zijn met een paniekgevoel. HUN dochter met een zoveel oudere man die nog moet gaan scheiden, mijn god, die mensen maken zich onzettend veel zorgen!
Maar nogmaals, ik vind dat jij je eigen keuzes moet kunnen maken en als dit voor jou goed voelt is dat het enige dat telt. Je kunt je keuzes niet baseren op de wil van iemand anders, het is JOUW leven en dat moet jij in kunnen richten zoals jij het graag wilt en hoe jij denkt gelukkig te kunnen zijn.
Praat je wel veel met je vriend? ook hierover?
Liefs
donderdag 16 augustus 2007 om 14:49
Bedankt GVDG. Zat net met moeders op MSN, valt nog niet te overtuigen, maar moet ik ook niet te snel willen.
Alleen die nare dreigementen zoals je gaat een eenzaam leven tegemoet en hij had niet met een meisje van 23 aan moeten pappen... Pffff.
Ik praat er zeker met hem over. Hij vind het ook heel moeilijk. Hij wil mij gelukkig zien en niet dat ik een keus moet maken. Zo snel hij ziet dat ik er aan onderdoor ga zou hij me laten gaan, hij zou nooit egoistisch zijn daarin. Hij heeft dat al aangeboden: ik hou genoeg van je om te gaan als je op deze manier ongelukkig wordt.
Binnenkort praten over de praktische regeldingen aan zijn kant en wat mijn rol daarin wordt.
Poeh het vreet wel energie hoor, jeetje...
Alleen die nare dreigementen zoals je gaat een eenzaam leven tegemoet en hij had niet met een meisje van 23 aan moeten pappen... Pffff.
Ik praat er zeker met hem over. Hij vind het ook heel moeilijk. Hij wil mij gelukkig zien en niet dat ik een keus moet maken. Zo snel hij ziet dat ik er aan onderdoor ga zou hij me laten gaan, hij zou nooit egoistisch zijn daarin. Hij heeft dat al aangeboden: ik hou genoeg van je om te gaan als je op deze manier ongelukkig wordt.
Binnenkort praten over de praktische regeldingen aan zijn kant en wat mijn rol daarin wordt.
Poeh het vreet wel energie hoor, jeetje...
donderdag 16 augustus 2007 om 15:40
Dat kan TTM, dit heeft echt alleen maar tijd nodig, er zijn maar weinig ouders die hun kind voor een voldongen feit zetten en het kontakt verbreken om deze reden. Probeer er niet teveel druk achter te zetten, hoe harder jij hun probeert te overtuigen van het feit dat je weet wat je doet en dat deze man jou gelukkig maakt, des te harder proberen zij jou ervan te overtuigen dat je een mage-grote fout begaat.
Begin er uit jezelf niet meer over, laat alles op je afkomen, je hebt je energie nu (en straks) zelf hard genoeg nodig om je hoofd boven water te houden in deze situatie, kop op!!
donderdag 16 augustus 2007 om 16:35
Goh, dit is ook mijn verhaal. Mijn man en ik schelen ook meer dan 20 jaar. Toen ik het mijn ouders vertelden waren ze niet blij. Mijn vader accepteerde het wel direct, maar zei ook wel dat mijn vriend voor hem niet de ideale schoonzoon was. Mijn moeder had er veel meer moeite mee en in het begin had ik ook geen contact met mijn moeder. Alle contacten verliepen via mijn vader. Uiteindelijk is het helemaal goedgekomen. Mijn ouders hadden tijd nodig om eraan te wennen en om met eigen ogen te zien dat ik wel gelukkig was.
Nu zijn we een paar jaar getrouwd (mijn ouders waren zelfs getuigen op ons huwelijk) en het gaat geweldig. Mijn ouders en mijn man zijn twee handen op een buik. Mijn man heeft nu nog meer contact dan ik met mijn ouders....
Je moet je ouders echt de tijd geven en intussen genieten van jouw geluk.
Nu zijn we een paar jaar getrouwd (mijn ouders waren zelfs getuigen op ons huwelijk) en het gaat geweldig. Mijn ouders en mijn man zijn twee handen op een buik. Mijn man heeft nu nog meer contact dan ik met mijn ouders....
Je moet je ouders echt de tijd geven en intussen genieten van jouw geluk.
