Relaties
alle pijlers
Gemengde gevoelens
maandag 12 november 2007 om 20:05
Tussen mijn man en mij gaat het al een hele tijd niet zo. De ene keer wat beter, de andere keer vraag ik me af wat ik ooit in hem gezien heb.
Vroeger was dat wel anders, wij waren zo klef met elkaar en deden zo veel samen, dat mensen wel eens vroegen of we een siamese tweeling waren.
Er zijn in de afgelopen jaren heel wat dingen voorgevallen waar wij zelf geen invloed op hadden maar die er wel flink in hakken.
Nu komt het: gisteren een hele schoenendoos vol oude foto's gevonden. Van het begin van onze relatie. Toen we allebei nog dun waren
.
Maar wat me het meest raakte, is dat mijn man toen zo'n leuke vent was. Ik wist meteen weer waarom ik toen voor hem gevallen was. Daar stond ik eigenlijk wel van te kijken, want dat gevoel was helemaal weg en ik kon me de laatste tijd vaak niet meer voorstellen waarom ik hem nou ooit zo leuk vond.
Toen ik die foto's zag, kwam alles weer boven. Wat een leuke man was het. Wat een lekker ding ook. En wat lachte hij veel, op elke foto.
Ik kon er vannacht niet goed van slapen. Want die leuke man met wie ik getrouwd ben, die laat zich nog maar zo zelden zien. Die lieve, attente man op wie ik kon bouwen, die alles voor mij deed, bij wie ik mijn zwaktes kon tonen.
Diezelfde man heeft me gigantisch aan mijn lot overgelaten toen ik het een paar jaar terug door allerlei omstandigheden heel moeilijk had. Ik heb daar helemaal alleen uit moeten kruipen en kon nooit mijn ei kwijt bij hem.
Mijn zwaktes tonen bij hem, lekker bij hem kruipen en mijn tranen laten gaan in de wetenschap dat hij daarna een lekker kopje thee voor mij zet, dat is al jarenlang niet voorgekomen.
Hij is heel bot, heel kortaf, vaak chagrijnig en in de verste verte niet meer te vergelijken met die leuke man met wie ik trouwde.
Soms lijkt het wel of er iemand in huis rondloopt die alleen maar op hem lijkt, maar die het niet is. Hij is gewoon niet meer de man met wie ik getrouwd ben.
Nou verandert iedereen in de loop der jaren en ik geef toe dat ik ook ben verandert, ik was nogal afhankelijk en kwetsbaar en sta nu wat sterker in mijn schoenen.
Maar hij ontkent in alle toonaarden dat hij veranderd is. En is dus ook lang niet zo bereid om energie te steken in dat het weer wordt zoals het was.
Ik kan echt in tranen uitbarsten als ik terugdenk aan die foto's die gisteren voorbij kwamen, wat hadden we het fijn en wat was hij een leuke man, bij wie ik nooit hoefde te veinzen, nooit op mijn woorden hoefde te letten, nooit bang hoefde te zijn dat hij me zou kwetsen.
Tegenwoordig moet ik elk woord op een weegschaaltje leggen, alles wat ik zeg wordt verkeerd opgevat, als ik ergens wat van vind (wat niet met zijn mening strookt) moet ik 'niet zo moeilijk doen' en is het einde discussie, enz.
Ik weet zeker dat ergens onder al die lagen botheid en sarcasme nog die leuke man zit op wie ik ooit verliefd werd, en aan wie ik beloofd heb in goede en slechte tijden voor elkaar te zorgen, maar waar kan ik die vinden?
En waar moet ik beginnen met zoeken?
Vroeger was dat wel anders, wij waren zo klef met elkaar en deden zo veel samen, dat mensen wel eens vroegen of we een siamese tweeling waren.
Er zijn in de afgelopen jaren heel wat dingen voorgevallen waar wij zelf geen invloed op hadden maar die er wel flink in hakken.
Nu komt het: gisteren een hele schoenendoos vol oude foto's gevonden. Van het begin van onze relatie. Toen we allebei nog dun waren
. Maar wat me het meest raakte, is dat mijn man toen zo'n leuke vent was. Ik wist meteen weer waarom ik toen voor hem gevallen was. Daar stond ik eigenlijk wel van te kijken, want dat gevoel was helemaal weg en ik kon me de laatste tijd vaak niet meer voorstellen waarom ik hem nou ooit zo leuk vond.
Toen ik die foto's zag, kwam alles weer boven. Wat een leuke man was het. Wat een lekker ding ook. En wat lachte hij veel, op elke foto.
Ik kon er vannacht niet goed van slapen. Want die leuke man met wie ik getrouwd ben, die laat zich nog maar zo zelden zien. Die lieve, attente man op wie ik kon bouwen, die alles voor mij deed, bij wie ik mijn zwaktes kon tonen.
Diezelfde man heeft me gigantisch aan mijn lot overgelaten toen ik het een paar jaar terug door allerlei omstandigheden heel moeilijk had. Ik heb daar helemaal alleen uit moeten kruipen en kon nooit mijn ei kwijt bij hem.
Mijn zwaktes tonen bij hem, lekker bij hem kruipen en mijn tranen laten gaan in de wetenschap dat hij daarna een lekker kopje thee voor mij zet, dat is al jarenlang niet voorgekomen.
Hij is heel bot, heel kortaf, vaak chagrijnig en in de verste verte niet meer te vergelijken met die leuke man met wie ik trouwde.
Soms lijkt het wel of er iemand in huis rondloopt die alleen maar op hem lijkt, maar die het niet is. Hij is gewoon niet meer de man met wie ik getrouwd ben.
Nou verandert iedereen in de loop der jaren en ik geef toe dat ik ook ben verandert, ik was nogal afhankelijk en kwetsbaar en sta nu wat sterker in mijn schoenen.
Maar hij ontkent in alle toonaarden dat hij veranderd is. En is dus ook lang niet zo bereid om energie te steken in dat het weer wordt zoals het was.
Ik kan echt in tranen uitbarsten als ik terugdenk aan die foto's die gisteren voorbij kwamen, wat hadden we het fijn en wat was hij een leuke man, bij wie ik nooit hoefde te veinzen, nooit op mijn woorden hoefde te letten, nooit bang hoefde te zijn dat hij me zou kwetsen.
Tegenwoordig moet ik elk woord op een weegschaaltje leggen, alles wat ik zeg wordt verkeerd opgevat, als ik ergens wat van vind (wat niet met zijn mening strookt) moet ik 'niet zo moeilijk doen' en is het einde discussie, enz.
Ik weet zeker dat ergens onder al die lagen botheid en sarcasme nog die leuke man zit op wie ik ooit verliefd werd, en aan wie ik beloofd heb in goede en slechte tijden voor elkaar te zorgen, maar waar kan ik die vinden?
En waar moet ik beginnen met zoeken?
dinsdag 13 november 2007 om 20:52
http://www.kennisring.nl/smartsite.dws?id=32981
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 13 november 2007 om 21:13
. Pisang ambon saves the day
dinsdag 13 november 2007 om 21:28
Wat ik in feite bedoelde is het volgende maar misschien projecteer ik nu teveel vanuit mezelf en hoe ik me toen voelde.
Het diepste verdriet, de diepste woede die ik toen voelde naar mijn man was dat hij me verraden had. Hij was mijn maatje, hij had me beloofd er altijd voor me te zijn en te luisteren naar wat ik nodig had. En dat had hij niet gedaan, hij stelde zijn eigen veiligheid voorop. En dat verdriet gaat diep, iig bij mij.
Dus voordat al die andere dingen werkten moest ik door dat specifieke verdriet heen. Ik merk nu nog weleens ondanks dat we eruit gekomen zijn dat het soms nog steeds pijn doet. Terwijl ik niet iemand ben die woede lang vast houd. Het was die hopeloze eenzaamheid die er niet hoort te zijn waar twee mensen daadwerkelijk oog voor elkaar hebben.
Het diepste verdriet, de diepste woede die ik toen voelde naar mijn man was dat hij me verraden had. Hij was mijn maatje, hij had me beloofd er altijd voor me te zijn en te luisteren naar wat ik nodig had. En dat had hij niet gedaan, hij stelde zijn eigen veiligheid voorop. En dat verdriet gaat diep, iig bij mij.
Dus voordat al die andere dingen werkten moest ik door dat specifieke verdriet heen. Ik merk nu nog weleens ondanks dat we eruit gekomen zijn dat het soms nog steeds pijn doet. Terwijl ik niet iemand ben die woede lang vast houd. Het was die hopeloze eenzaamheid die er niet hoort te zijn waar twee mensen daadwerkelijk oog voor elkaar hebben.
