Relaties
alle pijlers
Gemengde gevoelens
maandag 12 november 2007 om 20:05
Tussen mijn man en mij gaat het al een hele tijd niet zo. De ene keer wat beter, de andere keer vraag ik me af wat ik ooit in hem gezien heb.
Vroeger was dat wel anders, wij waren zo klef met elkaar en deden zo veel samen, dat mensen wel eens vroegen of we een siamese tweeling waren.
Er zijn in de afgelopen jaren heel wat dingen voorgevallen waar wij zelf geen invloed op hadden maar die er wel flink in hakken.
Nu komt het: gisteren een hele schoenendoos vol oude foto's gevonden. Van het begin van onze relatie. Toen we allebei nog dun waren
.
Maar wat me het meest raakte, is dat mijn man toen zo'n leuke vent was. Ik wist meteen weer waarom ik toen voor hem gevallen was. Daar stond ik eigenlijk wel van te kijken, want dat gevoel was helemaal weg en ik kon me de laatste tijd vaak niet meer voorstellen waarom ik hem nou ooit zo leuk vond.
Toen ik die foto's zag, kwam alles weer boven. Wat een leuke man was het. Wat een lekker ding ook. En wat lachte hij veel, op elke foto.
Ik kon er vannacht niet goed van slapen. Want die leuke man met wie ik getrouwd ben, die laat zich nog maar zo zelden zien. Die lieve, attente man op wie ik kon bouwen, die alles voor mij deed, bij wie ik mijn zwaktes kon tonen.
Diezelfde man heeft me gigantisch aan mijn lot overgelaten toen ik het een paar jaar terug door allerlei omstandigheden heel moeilijk had. Ik heb daar helemaal alleen uit moeten kruipen en kon nooit mijn ei kwijt bij hem.
Mijn zwaktes tonen bij hem, lekker bij hem kruipen en mijn tranen laten gaan in de wetenschap dat hij daarna een lekker kopje thee voor mij zet, dat is al jarenlang niet voorgekomen.
Hij is heel bot, heel kortaf, vaak chagrijnig en in de verste verte niet meer te vergelijken met die leuke man met wie ik trouwde.
Soms lijkt het wel of er iemand in huis rondloopt die alleen maar op hem lijkt, maar die het niet is. Hij is gewoon niet meer de man met wie ik getrouwd ben.
Nou verandert iedereen in de loop der jaren en ik geef toe dat ik ook ben verandert, ik was nogal afhankelijk en kwetsbaar en sta nu wat sterker in mijn schoenen.
Maar hij ontkent in alle toonaarden dat hij veranderd is. En is dus ook lang niet zo bereid om energie te steken in dat het weer wordt zoals het was.
Ik kan echt in tranen uitbarsten als ik terugdenk aan die foto's die gisteren voorbij kwamen, wat hadden we het fijn en wat was hij een leuke man, bij wie ik nooit hoefde te veinzen, nooit op mijn woorden hoefde te letten, nooit bang hoefde te zijn dat hij me zou kwetsen.
Tegenwoordig moet ik elk woord op een weegschaaltje leggen, alles wat ik zeg wordt verkeerd opgevat, als ik ergens wat van vind (wat niet met zijn mening strookt) moet ik 'niet zo moeilijk doen' en is het einde discussie, enz.
Ik weet zeker dat ergens onder al die lagen botheid en sarcasme nog die leuke man zit op wie ik ooit verliefd werd, en aan wie ik beloofd heb in goede en slechte tijden voor elkaar te zorgen, maar waar kan ik die vinden?
En waar moet ik beginnen met zoeken?
Vroeger was dat wel anders, wij waren zo klef met elkaar en deden zo veel samen, dat mensen wel eens vroegen of we een siamese tweeling waren.
Er zijn in de afgelopen jaren heel wat dingen voorgevallen waar wij zelf geen invloed op hadden maar die er wel flink in hakken.
Nu komt het: gisteren een hele schoenendoos vol oude foto's gevonden. Van het begin van onze relatie. Toen we allebei nog dun waren
. Maar wat me het meest raakte, is dat mijn man toen zo'n leuke vent was. Ik wist meteen weer waarom ik toen voor hem gevallen was. Daar stond ik eigenlijk wel van te kijken, want dat gevoel was helemaal weg en ik kon me de laatste tijd vaak niet meer voorstellen waarom ik hem nou ooit zo leuk vond.
Toen ik die foto's zag, kwam alles weer boven. Wat een leuke man was het. Wat een lekker ding ook. En wat lachte hij veel, op elke foto.
Ik kon er vannacht niet goed van slapen. Want die leuke man met wie ik getrouwd ben, die laat zich nog maar zo zelden zien. Die lieve, attente man op wie ik kon bouwen, die alles voor mij deed, bij wie ik mijn zwaktes kon tonen.
Diezelfde man heeft me gigantisch aan mijn lot overgelaten toen ik het een paar jaar terug door allerlei omstandigheden heel moeilijk had. Ik heb daar helemaal alleen uit moeten kruipen en kon nooit mijn ei kwijt bij hem.
Mijn zwaktes tonen bij hem, lekker bij hem kruipen en mijn tranen laten gaan in de wetenschap dat hij daarna een lekker kopje thee voor mij zet, dat is al jarenlang niet voorgekomen.
Hij is heel bot, heel kortaf, vaak chagrijnig en in de verste verte niet meer te vergelijken met die leuke man met wie ik trouwde.
Soms lijkt het wel of er iemand in huis rondloopt die alleen maar op hem lijkt, maar die het niet is. Hij is gewoon niet meer de man met wie ik getrouwd ben.
Nou verandert iedereen in de loop der jaren en ik geef toe dat ik ook ben verandert, ik was nogal afhankelijk en kwetsbaar en sta nu wat sterker in mijn schoenen.
Maar hij ontkent in alle toonaarden dat hij veranderd is. En is dus ook lang niet zo bereid om energie te steken in dat het weer wordt zoals het was.
Ik kan echt in tranen uitbarsten als ik terugdenk aan die foto's die gisteren voorbij kwamen, wat hadden we het fijn en wat was hij een leuke man, bij wie ik nooit hoefde te veinzen, nooit op mijn woorden hoefde te letten, nooit bang hoefde te zijn dat hij me zou kwetsen.
Tegenwoordig moet ik elk woord op een weegschaaltje leggen, alles wat ik zeg wordt verkeerd opgevat, als ik ergens wat van vind (wat niet met zijn mening strookt) moet ik 'niet zo moeilijk doen' en is het einde discussie, enz.
Ik weet zeker dat ergens onder al die lagen botheid en sarcasme nog die leuke man zit op wie ik ooit verliefd werd, en aan wie ik beloofd heb in goede en slechte tijden voor elkaar te zorgen, maar waar kan ik die vinden?
En waar moet ik beginnen met zoeken?
maandag 12 november 2007 om 20:09
Misschien is het er bij jullie allebei ingeslopen en zijn jullie allebei veranderd. De tijd dat jullie nog echt de moeite voor elkaar deden lijkt voorbij te zijn.
Misschien tijd om eens een frisse wind door jullie relatie heen te gooien. Vertel hem waarom je ooit zo verliefd op hem bent geworden en geef aan dat je die dingen soms zo graag weer terug zou willen zien bij hem. Neem hem mee op een romantische weekendje Parijs o.i.d. Ga uitzoeken of die liefde van toen bij jullie nog aanwezig is.
Misschien tijd om eens een frisse wind door jullie relatie heen te gooien. Vertel hem waarom je ooit zo verliefd op hem bent geworden en geef aan dat je die dingen soms zo graag weer terug zou willen zien bij hem. Neem hem mee op een romantische weekendje Parijs o.i.d. Ga uitzoeken of die liefde van toen bij jullie nog aanwezig is.
maandag 12 november 2007 om 20:14
Ik kan me niet voorstellen dat hij alleen zo veranderd is en dat jij precies dezelfde persoon gebleven bent. Misschien denkt hij ook wel op een soortgelijke manier over jou?
Waarom bespreek je dit niet met hem. Maar vergeet dat niet ook naar jezelf te kijken, want door je posting lijkt het een beetje alsof hij de schuld is van hoe de situatie nu is, en dat kan ik me niet voorstellen.
Je kunt je relatie vast weer krijgen zoals hij toen was, maar dan moet je wel met hem gaan praten.
Waarom bespreek je dit niet met hem. Maar vergeet dat niet ook naar jezelf te kijken, want door je posting lijkt het een beetje alsof hij de schuld is van hoe de situatie nu is, en dat kan ik me niet voorstellen.
Je kunt je relatie vast weer krijgen zoals hij toen was, maar dan moet je wel met hem gaan praten.
maandag 12 november 2007 om 20:19
Mensen groeien altijd binnen een relatie. Waarom denk je dat hij alleen verandert is Omdat ik ook opvang van je dat jij zelfstandiger bent geworden. dat je sterker in je schoenen staat. Ik weet niet wat er voorgevallen is maar jullie zijn toch wel door een zware tijd samen doorgekomen.
Waarom niet met je man praten,je kwetsbaar opstellen.want ik heb een beetje het idee dat je vind dat je alles alleen moet doen.En misschien is dat wel helemal niet zo als je gewoon eens met elkaar praat onder een gezellig avondje dineren.
Waarom niet met je man praten,je kwetsbaar opstellen.want ik heb een beetje het idee dat je vind dat je alles alleen moet doen.En misschien is dat wel helemal niet zo als je gewoon eens met elkaar praat onder een gezellig avondje dineren.
maandag 12 november 2007 om 20:20
Er zijn maar weinig mensen die in een langdurige relatie zich op dezelfde manier ontwikkelen/veranderen/groeien. Soms is de koek gewoon op en is het tijd om elkaar te verlaten, maar je als je er nog wel hoop in ziet, probeer dan ook weer eens voor ogen te halen wie jij destijds was waar hij op is gevallen... Alleen maar hem de schuld geven is makkelijk, steek zelf ook eens energie in jullie relatie.
maandag 12 november 2007 om 20:34
natuurlijk wordt t nooit meer zoals t was.toen was je jong en had nog geen zorgen en verantwoordelijkheden.
je zegt wel dat hij verandert is maar ben jij nog dezelfde als vroeger? nee toch.
ga samen met hem die foto,s bekijken en praat over die tijd.hoe leuk het toen was en dat je graag weer wat plezier met hem wilt maken zoals vroeger.
en dan niet op n verwijtende of zeurende toon!!
.je zei ook dat jullie op de foto,s dun waren,
ga daar wat aan doen,sporten,dieeten,naar t bos of strand.
je zegt wel dat hij verandert is maar ben jij nog dezelfde als vroeger? nee toch.
ga samen met hem die foto,s bekijken en praat over die tijd.hoe leuk het toen was en dat je graag weer wat plezier met hem wilt maken zoals vroeger.
en dan niet op n verwijtende of zeurende toon!!
.je zei ook dat jullie op de foto,s dun waren,
ga daar wat aan doen,sporten,dieeten,naar t bos of strand.
het leven is als n neus,haal eruit wat erin zit.
maandag 12 november 2007 om 20:43
maandag 12 november 2007 om 20:43
doe jij nog net zo gek als vroeger , ben jij nog die sexpoes van weleer , kan jij nog zo zorgeloos de boel de boel laten en je niet druk maken over morgen , hang jij nog ademloos aan zijn lippen , of.................. zeur je over geld , fake je hoofdpijn , laat je scheten als hij naast je zit , zeg je tegen hem wat je van zijn familie vindt , vul je zijn vrije tijd in met klusjes om en in huis , ...........
naar welke kant slaat de meter door ?
naar welke kant slaat de meter door ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 12 november 2007 om 21:56
Nou verandert iedereen in de loop der jaren en ik geef toe dat ik ook ben verandert, ik was nogal afhankelijk en kwetsbaar en sta nu wat sterker in mijn schoenen.
Maar hij ontkent in alle toonaarden dat hij veranderd is. En is dus ook lang niet zo bereid om energie te steken in dat het weer wordt zoals het was.
Ik denk dat zij zelf niet alleen in positieve zin veranderd is en dat zij dat zelf wel weet. Het lijkt dat zij er meer mee zit dat hij vindt dat het niet zo is en dat het daardoor moeilijk wordt om gezamenlijk er iets aan te doen.
Althans, dat is wat ik lees.
Maar hij ontkent in alle toonaarden dat hij veranderd is. En is dus ook lang niet zo bereid om energie te steken in dat het weer wordt zoals het was.
Ik denk dat zij zelf niet alleen in positieve zin veranderd is en dat zij dat zelf wel weet. Het lijkt dat zij er meer mee zit dat hij vindt dat het niet zo is en dat het daardoor moeilijk wordt om gezamenlijk er iets aan te doen.
Althans, dat is wat ik lees.
Known to cause insanity in laboratory mice
maandag 12 november 2007 om 22:55
Nou, allereerst bedankt voor het niet goed lezen van mijn openingspost, Yoyo2, Eowynn en Kodak. Ik weet van mezelf heel goed datik ook ben veranderd.
n tegenstelling tot wat BGB beweert zeg ik nergens dat ik in positieve zin ben veranderd en hij in negatieve zin.
Ik weet heus wel dat het een wisselwerking is, dacht dat dat wel duidelijk was uit de tekst.
Het is natuurlijk niet zonder meer positief te neoemen als ik minder afhankelijk en zelfstandiger ben geworden, kan me ook heel goed voorstellen dat hij aan die veranderde sas moet wennen en dat dat niet altijd mee valt.
Maar hij is altijd degene geweest die me zei sterker te worden en meer voor mezelf op te komen. Nu ik dat eindelijk doe, lijkt hij me niet meer leuk te vinden, terwijl ik gewroden ben wat hij me altijd pushte te worden; een minder afhankelijke, zelfstandigere vrouw.
Maar ik denk niet dat het alleen door de wisselwerking tussen ons komt, dat zou wel heel kort door de bocht zijn; zij verandert, hij kan daar niet mee om gaan = crisis.
Volgens mij is er meer aan de hand, maar ik kan mijn vinger er niet precies op leggen wat.
Het vervelende is dus dat ik er met hem nauwelijks over kan praten omdat hij van mening is dat hij niet degene is die veranderd is, alleen ik.
Maar op die oude fotos van vroeger zie ik zó'n andere man dan degene met wie ik nu in huis woon. Het lijkt wel iemand anders, net als in dat liedje van Marco Borsato "het is net of iemand anders in jouw lichaam is gekropen".
Ik kan me gewoon niet voorstellen dat iemand die van nature zachtmoedig en aardig is, verandert in een botterik die zich voor neits anders dan zichzelf meer interesseert.
Soms denk ik wel eens dat hij depressief is of zo zonder dat hij daar zelf weet van heeft. Hij is zo onvergelijkbaar anders dan toen.
En natuurlijk weet ik, zoals Kodak zegt, dat mensen veranderen en groeien in hun leven en hun relatie, maar waarom is het de eerste veertien jaar altijd super geweest en sinds een jaar of vijf ineens niet meer? Ik ken die man al mijn halve leven, ik ken zijn karakter, hoe hij nu is is zo on-hem.
Ik kan me gewoonweg niet voorstellen dat het puur en alleen een reactie zou zijn op mijn veranderde ik. We hebben wel meer stormen doorstaan, en zijn er altijd samen goed uit gekomen.
Maar goed, erover praten is erg moeilijk omdat hij dus vindt dat alleen ik veranderd ben, als ik erover begin wordt hij kwaad en zegt hij dat ik niet zo moeilijk moet doen. Vraag ik dan of hij liever wil dat ik wegga of dat we uit elkaar gaan, dan kijkt hij me aan met een blik van 'mens ben je wel goed bij je hoofd er is toch niks mis tussen ons?'
Dus in dat opzicht denk ik dat Lys het dichtst bij de waarheid zit. Hoe we dit moeten oplossen, ik heb geen idee.
@Wanda, dat zijn oude topics. De situatie is wel degelijk veranderd, anders was ik wel op een oud topic voort gaan borduren en had ik geen nieuw geopend.
n tegenstelling tot wat BGB beweert zeg ik nergens dat ik in positieve zin ben veranderd en hij in negatieve zin.
Ik weet heus wel dat het een wisselwerking is, dacht dat dat wel duidelijk was uit de tekst.
Het is natuurlijk niet zonder meer positief te neoemen als ik minder afhankelijk en zelfstandiger ben geworden, kan me ook heel goed voorstellen dat hij aan die veranderde sas moet wennen en dat dat niet altijd mee valt.
Maar hij is altijd degene geweest die me zei sterker te worden en meer voor mezelf op te komen. Nu ik dat eindelijk doe, lijkt hij me niet meer leuk te vinden, terwijl ik gewroden ben wat hij me altijd pushte te worden; een minder afhankelijke, zelfstandigere vrouw.
Maar ik denk niet dat het alleen door de wisselwerking tussen ons komt, dat zou wel heel kort door de bocht zijn; zij verandert, hij kan daar niet mee om gaan = crisis.
Volgens mij is er meer aan de hand, maar ik kan mijn vinger er niet precies op leggen wat.
Het vervelende is dus dat ik er met hem nauwelijks over kan praten omdat hij van mening is dat hij niet degene is die veranderd is, alleen ik.
Maar op die oude fotos van vroeger zie ik zó'n andere man dan degene met wie ik nu in huis woon. Het lijkt wel iemand anders, net als in dat liedje van Marco Borsato "het is net of iemand anders in jouw lichaam is gekropen".
Ik kan me gewoon niet voorstellen dat iemand die van nature zachtmoedig en aardig is, verandert in een botterik die zich voor neits anders dan zichzelf meer interesseert.
Soms denk ik wel eens dat hij depressief is of zo zonder dat hij daar zelf weet van heeft. Hij is zo onvergelijkbaar anders dan toen.
En natuurlijk weet ik, zoals Kodak zegt, dat mensen veranderen en groeien in hun leven en hun relatie, maar waarom is het de eerste veertien jaar altijd super geweest en sinds een jaar of vijf ineens niet meer? Ik ken die man al mijn halve leven, ik ken zijn karakter, hoe hij nu is is zo on-hem.
Ik kan me gewoonweg niet voorstellen dat het puur en alleen een reactie zou zijn op mijn veranderde ik. We hebben wel meer stormen doorstaan, en zijn er altijd samen goed uit gekomen.
Maar goed, erover praten is erg moeilijk omdat hij dus vindt dat alleen ik veranderd ben, als ik erover begin wordt hij kwaad en zegt hij dat ik niet zo moeilijk moet doen. Vraag ik dan of hij liever wil dat ik wegga of dat we uit elkaar gaan, dan kijkt hij me aan met een blik van 'mens ben je wel goed bij je hoofd er is toch niks mis tussen ons?'
Dus in dat opzicht denk ik dat Lys het dichtst bij de waarheid zit. Hoe we dit moeten oplossen, ik heb geen idee.
@Wanda, dat zijn oude topics. De situatie is wel degelijk veranderd, anders was ik wel op een oud topic voort gaan borduren en had ik geen nieuw geopend.
dinsdag 13 november 2007 om 09:02
Nou Saskia,
Ik vind wel dat je erg kort door de bocht reageerd naar Wanda! Hoezo "oude" topics? Ze zijn van eind vorige maand nota bene.....
Durf je te beweren dat alles wat je daar schrijft nu opeens verdwenen of opgelost is dan? Vind het nu wel een beetje vreemd dat je deze "oude" problemen niet in dit topic heb benoemd, want dat schept toch een heel ander beeld hoor.......
Je hebt (of had) gevoelens voor een ander, waarmee je ook gekust hebt! In dit topic vraag je je af hoe het kan dat je man in 5 jaar tijd ineens zo veranderd is??
Wanda had dus weldegelijk een punt in mijn ogen!
Ik vind wel dat je erg kort door de bocht reageerd naar Wanda! Hoezo "oude" topics? Ze zijn van eind vorige maand nota bene.....
Durf je te beweren dat alles wat je daar schrijft nu opeens verdwenen of opgelost is dan? Vind het nu wel een beetje vreemd dat je deze "oude" problemen niet in dit topic heb benoemd, want dat schept toch een heel ander beeld hoor.......
Je hebt (of had) gevoelens voor een ander, waarmee je ook gekust hebt! In dit topic vraag je je af hoe het kan dat je man in 5 jaar tijd ineens zo veranderd is??
Wanda had dus weldegelijk een punt in mijn ogen!
dinsdag 13 november 2007 om 09:04
dinsdag 13 november 2007 om 09:55
:
Tussen mijn man en mij gaat het al een hele tijd niet zo. De ene keer wat beter, de andere keer vraag ik me af wat ik ooit in hem gezien heb.
Vroeger was dat wel anders, wij waren zo klef met elkaar en deden zo veel samen, dat mensen wel eens vroegen of we een siamese tweeling waren.
Er zijn in de afgelopen jaren heel wat dingen voorgevallen waar wij zelf geen invloed op hadden maar die er wel flink in hakken.
Nu komt het: gisteren een hele schoenendoos vol oude foto's gevonden. Van het begin van onze relatie. Toen we allebei nog dun waren
Maar wat me het meest raakte, is dat mijn man toen zo'n leuke vent was. Ik wist meteen weer waarom ik toen voor hem gevallen was. Daar stond ik eigenlijk wel van te kijken, want dat gevoel was helemaal weg en ik kon me de laatste tijd vaak niet meer voorstellen waarom ik hem nou ooit zo leuk vond.
Toen ik die foto's zag, kwam alles weer boven. Wat een leuke man was het. Wat een lekker ding ook. En wat lachte hij veel, op elke foto.
Ik kon er vannacht niet goed van slapen. Want die leuke man met wie ik getrouwd ben, die laat zich nog maar zo zelden zien. Die lieve, attente man op wie ik kon bouwen, die alles voor mij deed, bij wie ik mijn zwaktes kon tonen.
Diezelfde man heeft me gigantisch aan mijn lot overgelaten toen ik het een paar jaar terug door allerlei omstandigheden heel moeilijk had. Ik heb daar helemaal alleen uit moeten kruipen en kon nooit mijn ei kwijt bij hem.
Mijn zwaktes tonen bij hem, lekker bij hem kruipen en mijn tranen laten gaan in de wetenschap dat hij daarna een lekker kopje thee voor mij zet, dat is al jarenlang niet voorgekomen.
Hij is heel bot, heel kortaf, vaak chagrijnig en in de verste verte niet meer te vergelijken met die leuke man met wie ik trouwde.
Soms lijkt het wel of er iemand in huis rondloopt die alleen maar op hem lijkt, maar die het niet is. Hij is gewoon niet meer de man met wie ik getrouwd ben.
Nou verandert iedereen in de loop der jaren en ik geef toe dat ik ook ben verandert, ik was nogal afhankelijk en kwetsbaar en sta nu wat sterker in mijn schoenen.
Maar hij ontkent in alle toonaarden dat hij veranderd is. En is dus ook lang niet zo bereid om energie te steken in dat het weer wordt zoals het was.
Ik kan echt in tranen uitbarsten als ik terugdenk aan die foto's die gisteren voorbij kwamen, wat hadden we het fijn en wat was hij een leuke man, bij wie ik nooit hoefde te veinzen, nooit op mijn woorden hoefde te letten, nooit bang hoefde te zijn dat hij me zou kwetsen.
Tegenwoordig moet ik elk woord op een weegschaaltje leggen, alles wat ik zeg wordt verkeerd opgevat, als ik ergens wat van vind (wat niet met zijn mening strookt) moet ik 'niet zo moeilijk doen' en is het einde discussie, enz.
Ik weet zeker dat ergens onder al die lagen botheid en sarcasme nog die leuke man zit op wie ik ooit verliefd werd, en aan wie ik beloofd heb in goede en slechte tijden voor elkaar te zorgen, maar waar kan ik die vinden?
En waar moet ik beginnen met zoeken?
Hoi Saskia,
Ik heb een aantal dingen vet gemaakt, omdat die, volgens mij, met elkaar te maken hebben.
Jij bent zelfstandiger en mondiger geworden zeg je. Kan het zijn dat je daarom zelf niet meer jezelf kwetsbaar opstelt en wegkruipt bij je man. Dat hij daarom het idee heeft dat dit niet meer nodig is en het daarom ook niet uit zichzelf doet?
Je komt nogal wrokkig over zoals je schrijft over het voorval van enige jaren terug waar hij je aan je lot heeft over gelaten.
Ligt, in je communicatie naar hem toe, niet nog steeds die wrok?
Het kan goed zijn dat hij dat nog steeds niet door heeft, dat hij je zo heeft laten zitten toen, en het daarom afdoet met dat je moet ophouden met zeuren.
Als mannen dat zeggen, wil dat meestal aangeven dat ze iets niet hebben begrepen, maar dat de vrouw er steeds, op dezelfde manier!, op terug komt.
Dat wordt opgevat als zeuren, terwijl de vrouw zich niet begrepen voelt.
Jullie probleem ligt op communicatief vlak.
Is het een idee, om op precies dezelfde wijze waarop je het hier bespreekbaar hebt gemaakt, dit ook bij je man te doen?
Aangeven wat je hebt ontdekt en dat je zo niet verder wilt?
Er een proffessional bijhalen om jullie te helpen met de communicatie, zodat jullie elkaar weer begrijpen?
dinsdag 13 november 2007 om 16:03
Hvjz, ik denk ook dat het een communicatieprobleem is, maar ik heb geen idee hoe ik het weer vlot moet trekken (behalve met professionele hulp, maar dat kunnen we niet betalen).
ik kan me niet heugen wanneer we voor het laatst meer dan drie zinnen hebben gewisseld (tenzij het over de kinderen ging). Hij ontkent dat hij is veranderd en zegt dat alleen ik ben veranderd, maar het kan er bij mij NIET in dat zijn verandering enkel en alleen een reactie is op mijn verandering.
Ik krijg niet uit hem of er meer aan de hand is, als ik vraag of hij wel lekker in zijn vel zit, of er iets loos is, krijg ik geïrriteerde/stomverbaasde reacties.
Toch heeft het zien van die oude foto's mij op een pijnlijke manier duidelijk gemaakt dat er iets verloren is gegaan, en niet gaandeweg, maar vrij acuut.
Ik vind het heel moeilijk om te praten over een probleem dat er volgens hem niet is. Hij merkt natuurlijk wel dat er iets schort aan onze relatie, maar komt niet met oplossingen en lijkt het allemaal wel best te vinden, of niet zo ernstig dat er wat moet gebeuren (of misschien denkt hij dat het erbij hoort, maar van hem zal ik de ware reden niet horen).
Hij zégt ook wel dat hij van me houdt, maar laat het niet merken. Hij doet bijv. heel bot tegen me en zegt een minuut later dat hij van me houdt*, zo werkt het bij mij niet, ik kan zo'n omschakeling niet maken, doe dan aardig tegen me, denk ik dan, laat me voelen dat ik belangrijk voor je ben, maar dat doet hij niet.
Maar voor zijn gevoel heeft hij dan helemaal niet bot gedaan, volgens hem is dat mijn verkeerde perceptie.
En ik ben er zeker van dat dat niet zo is. Door het zien van die oude foto's herinnerde ik me ineens weer hoe hij echt was. Want eerlijk, ik begon me af te vragen of ikmisschien zo blind van verliefdheid was, dat ik geen oog had voor zijn mindere eigenschappen.
Maar nu weet ik dat hij een vat vol geweldige eigenschappen was, een prins op een wit paard, een man uit duizenden, eentje die alles voor me (en voor anderen, ook dat is nu verleden tijd) deed en nog een schepje extra.
Een man op wie ik ook nu weer razend verliefd zou kunnen worden, maar hij is verdwenen en ik heb alleen de buitenkant nog over.
Jammer, maar dat is dan jouw (m.i. beperkte) mening. Jij gaat er volgens mij van uit dat minder afhankelijk en zelfstandiger/mondiger worden, automatisch verbeteringen zijn.
Ik heb dat nooit beweerd en heb in mijn tweede posting (die je kennelijk niet verder hebt gelezen dan die zin waarin ik op jou reageerde) nogmaals geprobeerd uit te leggen dat een verandering zoals ik die heb doorgemaakt, niet per se een positieve hoeft te zijn.
ik kan me niet heugen wanneer we voor het laatst meer dan drie zinnen hebben gewisseld (tenzij het over de kinderen ging). Hij ontkent dat hij is veranderd en zegt dat alleen ik ben veranderd, maar het kan er bij mij NIET in dat zijn verandering enkel en alleen een reactie is op mijn verandering.
Ik krijg niet uit hem of er meer aan de hand is, als ik vraag of hij wel lekker in zijn vel zit, of er iets loos is, krijg ik geïrriteerde/stomverbaasde reacties.
Toch heeft het zien van die oude foto's mij op een pijnlijke manier duidelijk gemaakt dat er iets verloren is gegaan, en niet gaandeweg, maar vrij acuut.
Ik vind het heel moeilijk om te praten over een probleem dat er volgens hem niet is. Hij merkt natuurlijk wel dat er iets schort aan onze relatie, maar komt niet met oplossingen en lijkt het allemaal wel best te vinden, of niet zo ernstig dat er wat moet gebeuren (of misschien denkt hij dat het erbij hoort, maar van hem zal ik de ware reden niet horen).
Hij zégt ook wel dat hij van me houdt, maar laat het niet merken. Hij doet bijv. heel bot tegen me en zegt een minuut later dat hij van me houdt*, zo werkt het bij mij niet, ik kan zo'n omschakeling niet maken, doe dan aardig tegen me, denk ik dan, laat me voelen dat ik belangrijk voor je ben, maar dat doet hij niet.
Maar voor zijn gevoel heeft hij dan helemaal niet bot gedaan, volgens hem is dat mijn verkeerde perceptie.
En ik ben er zeker van dat dat niet zo is. Door het zien van die oude foto's herinnerde ik me ineens weer hoe hij echt was. Want eerlijk, ik begon me af te vragen of ikmisschien zo blind van verliefdheid was, dat ik geen oog had voor zijn mindere eigenschappen.
Maar nu weet ik dat hij een vat vol geweldige eigenschappen was, een prins op een wit paard, een man uit duizenden, eentje die alles voor me (en voor anderen, ook dat is nu verleden tijd) deed en nog een schepje extra.
Een man op wie ik ook nu weer razend verliefd zou kunnen worden, maar hij is verdwenen en ik heb alleen de buitenkant nog over.
Jammer, maar dat is dan jouw (m.i. beperkte) mening. Jij gaat er volgens mij van uit dat minder afhankelijk en zelfstandiger/mondiger worden, automatisch verbeteringen zijn.
Ik heb dat nooit beweerd en heb in mijn tweede posting (die je kennelijk niet verder hebt gelezen dan die zin waarin ik op jou reageerde) nogmaals geprobeerd uit te leggen dat een verandering zoals ik die heb doorgemaakt, niet per se een positieve hoeft te zijn.
dinsdag 13 november 2007 om 17:55
Het zijn geen oude topics, Saskia. Of is je seksleven, dat al vanaf het begin voor jou onprettig was omdat je niet van penetratie houdt, opeens heel erg goed geworden? Na jaren problemen opeens een geweldig seksleven? Als je dat voor elkaar hebt gekregen dan los je de rest van je problemen ook wel op.
dinsdag 13 november 2007 om 18:01
dinsdag 13 november 2007 om 18:16
Ik denk dat ik je begrijp. En ik begrijp ook waarom je wat fel reageert hier want verdorie, weer wordt de essentie niet begrepen . Toch is dat niet zo, alleen is het niet zo makkelijk hier praktische oplossingen voor aan te dragen juist omdat het zo'n ongrijpbaar gevoel is.
Ik herken het een beetje van een tijd terug met mijn man. Nou is hij een lieverd dus hij probeerde er zo aardig en vriendelijk mogelijk mee om te gaan maar echt luisteren deed hij niet. In ons geval was dat omdat hij heel erg gefocust was geraakt op zekerheid en veiligheid en dat zat goed en meer verwachtte hij niet van een relatie. Dat was dus hallo sleur en daahaag oprechte betrokkenheid en openheid.
Ik vind het vervelend voor je dat hij er niet voor open lijkt te staan om het iig te bespreken. Misschien zit het ongemerkt toch in hoe je het brengt. Misschien kan hij het simpelweg niet horen (dat had mijn man, later begreep hij het wel opeens toen we allebei flink veranderd waren in onze houding naar onszelf en elkaar toe).
Ik vind het moeilijk om je goede tips te geven. Voor mij lag de oplossing in alles een tijd loslaten en op zoek gaan naar waar ik nou echt als persoon gelukkig van werd/word. Daardoor veranderde de wisselwerking en moest mijn man kiezen of hij me terplekke kwijt zou raken of zelf ook op zoek zou gaan. Niet dat ik hem een ultimatum gaf of zo maar dat was toch de consequentie. En hij realiseerde zich daardoor voor het eerst heel sterk hoe belangrijk ik voor hem ben en dat hij me niet kwijt wou.
Misschien heb je er wat aan. Iig veel succes gewenst, het is een rotgevoel om te beseffen dat er echt iets verloren is gegaan wat zo mooi was.
. Toch is dat niet zo, alleen is het niet zo makkelijk hier praktische oplossingen voor aan te dragen juist omdat het zo'n ongrijpbaar gevoel is.Ik herken het een beetje van een tijd terug met mijn man. Nou is hij een lieverd dus hij probeerde er zo aardig en vriendelijk mogelijk mee om te gaan maar echt luisteren deed hij niet. In ons geval was dat omdat hij heel erg gefocust was geraakt op zekerheid en veiligheid en dat zat goed en meer verwachtte hij niet van een relatie. Dat was dus hallo sleur en daahaag oprechte betrokkenheid en openheid.
Ik vind het vervelend voor je dat hij er niet voor open lijkt te staan om het iig te bespreken. Misschien zit het ongemerkt toch in hoe je het brengt. Misschien kan hij het simpelweg niet horen (dat had mijn man, later begreep hij het wel opeens toen we allebei flink veranderd waren in onze houding naar onszelf en elkaar toe).
Ik vind het moeilijk om je goede tips te geven. Voor mij lag de oplossing in alles een tijd loslaten en op zoek gaan naar waar ik nou echt als persoon gelukkig van werd/word. Daardoor veranderde de wisselwerking en moest mijn man kiezen of hij me terplekke kwijt zou raken of zelf ook op zoek zou gaan. Niet dat ik hem een ultimatum gaf of zo maar dat was toch de consequentie. En hij realiseerde zich daardoor voor het eerst heel sterk hoe belangrijk ik voor hem ben en dat hij me niet kwijt wou.
Misschien heb je er wat aan. Iig veel succes gewenst, het is een rotgevoel om te beseffen dat er echt iets verloren is gegaan wat zo mooi was.
dinsdag 13 november 2007 om 18:39
Trouwens, het is niet mijn bedoeling om de oplossingen die zijn aangedragen door anderen te reduceren tot: het lost het gevoel niet op. Want dat doet het wel (hmm pisang ambon met 7 up). Maar ik merkte toendertijd toen ik het zo voelde dat het moeilijk was om tot de kern te komen van wat nou het echte probleem was. Plezier hebben samen, sleur doorbreken, weer een gevoel van samenzijn opbouwen, het is allemaal essentieel. Maar ook de verwondingen onder ogen zien van het alleen door verdriet en pijn hebben moeten gaan, elkaar daarin goed begrijpen waarom het nou toch zo liep en het elkaar kunnen vergeven.
dinsdag 13 november 2007 om 20:36
Saskia , ook jammer dan dat je mijn posting niet leest waarin ik vraag of het aan de manier van praten zou kunnen liggen .........
@ felicia , nee pisang ambon lust niks op , maar is een wellicht een leuke gezellige manier om over vroeger te praten en van daaruit over nu en toekomst enzo........... en misschien komt van het een en ander en wippen ze als dronken pubers
goed tegen de sleur enzo .
@ felicia , nee pisang ambon lust niks op , maar is een wellicht een leuke gezellige manier om over vroeger te praten en van daaruit over nu en toekomst enzo........... en misschien komt van het een en ander en wippen ze als dronken pubers
goed tegen de sleur enzo .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 13 november 2007 om 20:51
\ Home \ .. \ .. \ .. \ .. \ Eigen bijdrage buiten een instelling
Krijg ik een vergoeding als ik psychotherapie volg?
U krijgt psychotherapie onder voorwaarden vergoed uit de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten (AWBZ). U kunt therapie krijgen van een psychiater, een psychotherapeut of een instelling voor geestelijke gezondheidszorg (ggz). U betaalt wel een eigen bijdrage.
Voorwaarden vergoeding
U krijgt de therapie vergoed als u bent doorverwezen door uw huisarts, bedrijfsarts of medisch specialist. U moet aan uw zorgkantoor doorgeven dat u met de behandeling gaat beginnen. Uw zorgkantoor moet een contract hebben met uw behandelaar. Psychotherapie bij een vrijgevestigd psycholoog wordt dus niet door de AWBZ vergoed. U kunt wel nakijken of uw aanvullende verzekering de therapie vergoedt.
Eigen bijdrage
U betaalt een eigen bijdrage per keer dat u psychotherapie ontvangt. Uw eigen bijdrage is per zitting:
15,20 euro per persoon voor individuele of groepstherapie;
15,20 euro per gezin voor gezinstherapie;
7,60 euro per persoon voor relatietherapie.
U betaalt geen eigen bijdrage als u in een AWBZ-instelling verblijft en daar de hoge eigen bijdrage voor verblijf al betaalt.
U betaalt per jaar nooit meer dan een maximum bedrag. Voor 2007 is dat 684 euro per persoon, per gezin of per stel.
Aantal behandelingen
U krijgt in ieder geval 25 zittingen vergoed. Voor jongeren tot achttien jaar en mensen met persoonlijkheidsstoornissen zijn dat er vijftig. Als uw behandelaar na dit aantal zittingen vindt dat u meer therapie nodig heeft, krijgt u deze ook vergoed.
Second opinion
Een second opinion telt mee als een zitting voor uw totaal aantal zittingen.
Krijg ik een vergoeding als ik psychotherapie volg?
U krijgt psychotherapie onder voorwaarden vergoed uit de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten (AWBZ). U kunt therapie krijgen van een psychiater, een psychotherapeut of een instelling voor geestelijke gezondheidszorg (ggz). U betaalt wel een eigen bijdrage.
Voorwaarden vergoeding
U krijgt de therapie vergoed als u bent doorverwezen door uw huisarts, bedrijfsarts of medisch specialist. U moet aan uw zorgkantoor doorgeven dat u met de behandeling gaat beginnen. Uw zorgkantoor moet een contract hebben met uw behandelaar. Psychotherapie bij een vrijgevestigd psycholoog wordt dus niet door de AWBZ vergoed. U kunt wel nakijken of uw aanvullende verzekering de therapie vergoedt.
Eigen bijdrage
U betaalt een eigen bijdrage per keer dat u psychotherapie ontvangt. Uw eigen bijdrage is per zitting:
15,20 euro per persoon voor individuele of groepstherapie;
15,20 euro per gezin voor gezinstherapie;
7,60 euro per persoon voor relatietherapie.
U betaalt geen eigen bijdrage als u in een AWBZ-instelling verblijft en daar de hoge eigen bijdrage voor verblijf al betaalt.
U betaalt per jaar nooit meer dan een maximum bedrag. Voor 2007 is dat 684 euro per persoon, per gezin of per stel.
Aantal behandelingen
U krijgt in ieder geval 25 zittingen vergoed. Voor jongeren tot achttien jaar en mensen met persoonlijkheidsstoornissen zijn dat er vijftig. Als uw behandelaar na dit aantal zittingen vindt dat u meer therapie nodig heeft, krijgt u deze ook vergoed.
Second opinion
Een second opinion telt mee als een zitting voor uw totaal aantal zittingen.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
