Relaties
alle pijlers
gescheiden, wel in 1 huis
zaterdag 1 september 2007 om 02:02
Hoi, na 15 jaar samen hebben mijn man en ik besloten dat het "klaar" is. We zijn geen geliefden meer, maar de bekende broer/zus relatie. We hebben relatietherapie gehad, en ook nog ieder apart. En na alles besproken, gevoeld, en vooral heel eerlijk geweest naar onszelf, moeten besluiten dat het niet meer verder kan. Maar dan?? We hebben 3 kinderen waarvan onze zoon zwaar gehandicapt is. Dit vergt veel in de zorg maar ook aan zijn ( huiselijke) omgeving. We willen zoveel uitgaan van het belang van de kinderen. Wil alles doen behalve "doen alsof " we nog geliefden zijn. We kunnen allebei het huis niet alleen betalen dus zijn we tot de conclusie gekomen om te kijken of we allebei met de kinderen in huis kunnen blijven. We willen allebei deze optie niet zomaar opzij zetten omdat het misschien "niet normaal "is. Ik wil graag jullie meningen/ervaringen horen. Ik weet dat het in eerste instantie raar klinkt, maar we zijn nog steeds vrienden.Het huis is groot genoeg om ieder een eigen leefruimte te hebben ( wel met gedeelde keuken en badkamer, lijkt wel mijn oude studententijd::smile: ) Waar moeten we aan denken, en wat zijn de obstakels???
zaterdag 1 september 2007 om 03:37
Mijn eigen ouders zijn gescheiden toen ik 17 was ze hadden daarvoor nooit knallende ruzies maar leefden inderdaad ook als broer en zus en zijn nog zo lang bij elkaar gebleven voor de kinderen. Maar als ik dus heel eerlijk ben had ik liever dat ze veel eerder uit elkaar waren gegaan omdat je als kinderen toch geen goed beeld krijgt van hoe een relatie in elkaar hoort te steken. Merkte ook wel dat toen ik iemand leerde kennen best moeite met bepaalde dingen had en best vrij afstandelijk was omdat ik dat ook altijd als voorbeeld had gezien. Gelukkig ben ik op dat punt wel bijgetrokken. Maar ik denk dat je daar dus voor moet uit kijken dat je kinderen niet een heel verkeerd beeld van een relatie krijgen want dan kunnen ze daar later zelf ook problemen mee krijgen. Sterkte ermee.
zaterdag 1 september 2007 om 09:16
Ik vind het een prachtige oplossing
niemand verliest zo zijn vertrouwde omgeving
ik denk dat je de kinderen het minst mee schade brengt zo
het valt niet mee als je apart woont nu kunnen kinderen beroep doen op jullie beide en jullie op elkaar
want onderschat het niet voor jezelf een kinderen als iedereen ergens anders gaat wonen
en hoe zwaar is het wel niet voor de ouder die de zorg krijgt voor gehandicapt kind?
die ouder kan niet echt verder zit altijd met beperking van vrijheid
niet dat dat misschien erg is het is je eigen kind
maar hoe moet je een andere relatie opbouwen met die faktoren
ik vind het echt een verstandige oplossing
wijffie
niemand verliest zo zijn vertrouwde omgeving
ik denk dat je de kinderen het minst mee schade brengt zo
het valt niet mee als je apart woont nu kunnen kinderen beroep doen op jullie beide en jullie op elkaar
want onderschat het niet voor jezelf een kinderen als iedereen ergens anders gaat wonen
en hoe zwaar is het wel niet voor de ouder die de zorg krijgt voor gehandicapt kind?
die ouder kan niet echt verder zit altijd met beperking van vrijheid
niet dat dat misschien erg is het is je eigen kind
maar hoe moet je een andere relatie opbouwen met die faktoren
ik vind het echt een verstandige oplossing
wijffie
zaterdag 1 september 2007 om 09:19
zaterdag 1 september 2007 om 09:26
dank je wel Sienna, dat is dus mijn grootste zorg, wat voor boodschap geef je mee, we zijn zelf de voorbeelden voor onze kinderen. Als ik heel eerlijk ben, zou onze zoon geen handicap hebben, dan zou ik het nooit op deze manier doen. Voel me er ook heel dubbel onder. Onze zoon heeft een groot ( geen villa ) huis nodig, en veel zorg.Gezien zijn beperkingen zou deze optie voor hem geen probleem zijn. Maar wat betekent het voor de andere?? Als we dit proberen en het werkt, zou het voor een aantal jaren zijn. Onze zoon zal over een aantal jaren het huis uit gaan. Dat zou ook nu kunnen maar we vinden hem te jong ( 10 ) we willen hem nog een aantal jaren een thuis geven voor dat hij "instellingland"in gaat. Ik voel me zo verscheurd tussen zoveel emoties en belangen dat ik het nu effe niet meer zie.
Kun je het de kinderen zo uitleggen dat ze het begrijpen?? ( 12 en 11 )
Kun je het de kinderen zo uitleggen dat ze het begrijpen?? ( 12 en 11 )
zaterdag 1 september 2007 om 09:45
Hoi wijffie, ook jij verwoordt mijn angst, hoe moet het alleen? met de zorg voor 3 kinderen. Omdat wij gekozen hebben voor de zorg van onze kinderen, hebben we beiden geen "carriere"gemaakt. we werken allebei, ik parttime (24u) , geen slecht salarissen. Maar ook geen goede ( wie vind dat wel )
Ik zal afhankelijk zijn van de sociale woningbouw, huizen met lage huren. Wil niet lullig doen maar ik werk zelf als maatschappelijk werker in deze buurt. Ook dat is voor mij een belemmering om apart te wonen, ik kan toch niet tussen mijn werk gaan wonen:) Dit klinkt misschien lulliger dan dat ik het bedoel. Maar als dat het beste is zal ik dat doen, ik wil het heel graag voor de kinderen goed doen, zonder dat we zelf in een rare spagaat terecht komen.
Zijn er nog mensen die dit doen of geprobeerd hebben? Kan me niet voorstellen dat wij dit als enigste ooit bedacht hebben......Wat inderdaad als je een nieuwe relatie treft die serieus genoeg is om de kinderen te leren kennen. Volgens mijn man moet dan geen probleem zijn. Ikzelf vind dat toch wat moeilijker. Man is heel nuchter, en dan bedoel ik ook echt nuchter hierin. En ik ben de emo-muts ( vandaar dat het uiteindelijk niet werkte )
Fijn dat er mensen mee willen denken..
Ik zal afhankelijk zijn van de sociale woningbouw, huizen met lage huren. Wil niet lullig doen maar ik werk zelf als maatschappelijk werker in deze buurt. Ook dat is voor mij een belemmering om apart te wonen, ik kan toch niet tussen mijn werk gaan wonen:) Dit klinkt misschien lulliger dan dat ik het bedoel. Maar als dat het beste is zal ik dat doen, ik wil het heel graag voor de kinderen goed doen, zonder dat we zelf in een rare spagaat terecht komen.
Zijn er nog mensen die dit doen of geprobeerd hebben? Kan me niet voorstellen dat wij dit als enigste ooit bedacht hebben......Wat inderdaad als je een nieuwe relatie treft die serieus genoeg is om de kinderen te leren kennen. Volgens mijn man moet dan geen probleem zijn. Ikzelf vind dat toch wat moeilijker. Man is heel nuchter, en dan bedoel ik ook echt nuchter hierin. En ik ben de emo-muts ( vandaar dat het uiteindelijk niet werkte )
Fijn dat er mensen mee willen denken..
zaterdag 1 september 2007 om 10:01
Lunasol, vertel je de kinderen dat jullie huwelijk voorbij is? En waarom jullie er dan toch voor kiezen bij elkaar te blijven wonen?
En volgens mij moet je niet zo eenvoudig over 'de eventuele nieuwe geliefde' heen stappen? hoe gaat dat dan in zijn werk? Stel, jij krijgt een nieuwe geliefde, dan kan ik me voorstellen dat het voor alle drie (jou, je ex en je nieuwe vent) heel raar is om elkaar te zien in dat huis. Wat gebeurt er als je nieuwe liefde na een nachtje bij jou te hebben geslapen in zijn ondergoed naar de keuken gaat om voor jou een ontbijtje te maken en daar je ex tegenkomt? En de kinderen die daar dan al zitten te eten?
Ik weet niet hoe het is, de zorg om een gehandicapt kind, maar ik denk dat het toch het beste is om meteen duidelijkheid te scheppen, op alle fronten (en dus niet meer in hetzelfde huis te blijven wonen).
Nou ja, zomaar wat dingen die door mijn hoofd schoten, waar je misschien wel iets mee kan.
Ik wens je in ieder geval veel sterkte!
En volgens mij moet je niet zo eenvoudig over 'de eventuele nieuwe geliefde' heen stappen? hoe gaat dat dan in zijn werk? Stel, jij krijgt een nieuwe geliefde, dan kan ik me voorstellen dat het voor alle drie (jou, je ex en je nieuwe vent) heel raar is om elkaar te zien in dat huis. Wat gebeurt er als je nieuwe liefde na een nachtje bij jou te hebben geslapen in zijn ondergoed naar de keuken gaat om voor jou een ontbijtje te maken en daar je ex tegenkomt? En de kinderen die daar dan al zitten te eten?
Ik weet niet hoe het is, de zorg om een gehandicapt kind, maar ik denk dat het toch het beste is om meteen duidelijkheid te scheppen, op alle fronten (en dus niet meer in hetzelfde huis te blijven wonen).
Nou ja, zomaar wat dingen die door mijn hoofd schoten, waar je misschien wel iets mee kan.
Ik wens je in ieder geval veel sterkte!
The trick is forgiving the unforgivable (Nip/Tuck).
zaterdag 1 september 2007 om 10:06
Ik ken wel mensen die het overwogen hebben. Zij hebben het voor een periode geprobeerd, maar het bleek niet haalbaar. Anderen zijn er gewoon niet aan begonnen.
De grootste valkuil in jullie situatie is toch, dat ieder zijn eigen leven gaat leiden en het gaandeweg moeilijker wordt om inonderling overleg afspraken te maken. Na zo'n beslissing gaat er toch wat veranderen in de onderlinge verhoudingen. Je raakt hoe dan ook verwijderd van elkaar.
Wanneer er een derde om de hoek komt kijken, nieuwe partner van jou of je man, dan kom je in een totaal andere situatie terecht. De nieuwe partij zal toch een behoorlijke stempel gaan drukken op jullie onderlinge verhoudingen en het zal voor de kinderen natuurlijk erg verwarrend zijn.
Sienna zegt, dat zij liever gehad had, dat haar ouders eerder gescheiden waren en ik kan me goed vinden in haar standpunt. Voor kinderen lijkt het me toch nogal een belasting om verantwoordelijk gesteld te worden voor het bij elkaar blijven van de ouders. Wat zij zegt over het bij elkaar blijven en geen goed voorbeeld geven aan je kinderen over een echte liefdesrelatie is toch een gegeven feit.
Neemt niet weg, dat jullie beslissing om het zo te doen per definitie een slechte is. Het bespaart iedereen een hoop veranderingen. De grootste verandering nu zal zijn, dat jullie apart leven in een huis en dat lijkt me ook best verwarrend voor ze. Het kan allemaal positief uitpakken op de korte termijn. Voor de langere termijn zul je toch moeten blijven evalueren hoe het werkelijk gaat en of het niet teveel ten koste gaat van jou of je partner.
De grootste valkuil in jullie situatie is toch, dat ieder zijn eigen leven gaat leiden en het gaandeweg moeilijker wordt om inonderling overleg afspraken te maken. Na zo'n beslissing gaat er toch wat veranderen in de onderlinge verhoudingen. Je raakt hoe dan ook verwijderd van elkaar.
Wanneer er een derde om de hoek komt kijken, nieuwe partner van jou of je man, dan kom je in een totaal andere situatie terecht. De nieuwe partij zal toch een behoorlijke stempel gaan drukken op jullie onderlinge verhoudingen en het zal voor de kinderen natuurlijk erg verwarrend zijn.
Sienna zegt, dat zij liever gehad had, dat haar ouders eerder gescheiden waren en ik kan me goed vinden in haar standpunt. Voor kinderen lijkt het me toch nogal een belasting om verantwoordelijk gesteld te worden voor het bij elkaar blijven van de ouders. Wat zij zegt over het bij elkaar blijven en geen goed voorbeeld geven aan je kinderen over een echte liefdesrelatie is toch een gegeven feit.
Neemt niet weg, dat jullie beslissing om het zo te doen per definitie een slechte is. Het bespaart iedereen een hoop veranderingen. De grootste verandering nu zal zijn, dat jullie apart leven in een huis en dat lijkt me ook best verwarrend voor ze. Het kan allemaal positief uitpakken op de korte termijn. Voor de langere termijn zul je toch moeten blijven evalueren hoe het werkelijk gaat en of het niet teveel ten koste gaat van jou of je partner.
zaterdag 1 september 2007 om 10:24
Hoi Luna,
ik heb nog zo'n anderhalf jaar met mijn ex onder één dak gewoond, na de beslissing tot een scheiding. Dat was niet omdat we daar voor gekozen hadden, maar vanwege de verkoop van het huis e.d.
Het heeft zeker voordelen, je haalt voor de kinderen en jezelf de boel niet ineens helemaal overhoop, maar er zitten toch een hoop haken en ogen aan. Wat wil je doen.....samen de kinderen blijven "doen", samen eten e.d. Of wil je dat ze de ene week bij jou aanhaken en de andere bij je soon to be ex? Wat gebeurt er dan wanneer jij een akkefietje hebt met een van de koters en die stiefelt vervolgens richting je ex om daar de rest van de dag gezellig door te brengen......
Eventuele nieuwe liefdes hoeven ook niet op een warm onthaal te rekenen. Voor de kinderen wonen jullie nog in één huis, dus is er nog hoop. kwestie van consequent de nieuwe scharrels wegpesten en klaar is kees
In hoeverre kunnen jullie op elkaar terugvallen? Stel het is jouw "vrije week", jij hebt iets gepland, je ex zou met de kinderen ergens heen, maar nu wil er eentje thuis blijven, waarom kan dat niet, mama is er toch gewoon? Vind je het dan leuk om je kind te vertellen dat ie mee moet met de rest omdat jij wat anders hebt? Of school belt in jouw week dat een van de kinderen ziek is, jij hebt die dag iets über belangrijks, je ex niet....vraag je hem om jullie kind van school te halen?
Kortom.....alles wat vanzelfsprekend was, is dat niet meer, maar lijkt het nog wel te zijn. Da's erg lastig. Bovendien, verstandelijk is het een heel verstandige beslissing, maar bij een scheiding komen natuurlijk ook emoties kijken.
Maar, het idee vind ik wel lovenswaardig. Ik zou zeker kijken of jullie er uit komen op deze manier, maar ik denk niet dat je het moet onderschatten.
ik heb nog zo'n anderhalf jaar met mijn ex onder één dak gewoond, na de beslissing tot een scheiding. Dat was niet omdat we daar voor gekozen hadden, maar vanwege de verkoop van het huis e.d.
Het heeft zeker voordelen, je haalt voor de kinderen en jezelf de boel niet ineens helemaal overhoop, maar er zitten toch een hoop haken en ogen aan. Wat wil je doen.....samen de kinderen blijven "doen", samen eten e.d. Of wil je dat ze de ene week bij jou aanhaken en de andere bij je soon to be ex? Wat gebeurt er dan wanneer jij een akkefietje hebt met een van de koters en die stiefelt vervolgens richting je ex om daar de rest van de dag gezellig door te brengen......
Eventuele nieuwe liefdes hoeven ook niet op een warm onthaal te rekenen. Voor de kinderen wonen jullie nog in één huis, dus is er nog hoop. kwestie van consequent de nieuwe scharrels wegpesten en klaar is kees
In hoeverre kunnen jullie op elkaar terugvallen? Stel het is jouw "vrije week", jij hebt iets gepland, je ex zou met de kinderen ergens heen, maar nu wil er eentje thuis blijven, waarom kan dat niet, mama is er toch gewoon? Vind je het dan leuk om je kind te vertellen dat ie mee moet met de rest omdat jij wat anders hebt? Of school belt in jouw week dat een van de kinderen ziek is, jij hebt die dag iets über belangrijks, je ex niet....vraag je hem om jullie kind van school te halen?
Kortom.....alles wat vanzelfsprekend was, is dat niet meer, maar lijkt het nog wel te zijn. Da's erg lastig. Bovendien, verstandelijk is het een heel verstandige beslissing, maar bij een scheiding komen natuurlijk ook emoties kijken.
Maar, het idee vind ik wel lovenswaardig. Ik zou zeker kijken of jullie er uit komen op deze manier, maar ik denk niet dat je het moet onderschatten.
zaterdag 1 september 2007 om 11:23
Ik sluit mij helemaal aan bij Loomii. De situatie wordt wel behoorlijk ingewikkeld. Neemt niet weg dat het misschien wel zou lukken.
Totdat er nieuwe liefdes in het spel komen. Loomii schrijft daar al over en er komt meer bij kijken.
Wat als de nieuwe liefde serieus wordt?
En de nieuwe liefde een plekje samen wil hebben, zeker niet onder het zelfde dak van ex wil blijven vertoeven?
Nieuwe lover krijgt meteen het stempel 'spelbreker' van alle anderen.
Leuk begin van een (gelukkige?) nieuwe relatie.
Ik heb na mijn breuk met ex ook een tijd onder hetzelfde dak gewoond.
Ex was onder het eten (door mij gemaakt!) al druk aan het sms-en met nieuwe liefde.
Verstandelijk kon ik het allemaal wel begrijpen, maar gevoelsmatig zijn deze maanden zo ongelooflijk zwaar geweest.
Ik zou het nooit meer zo doen.
Totdat er nieuwe liefdes in het spel komen. Loomii schrijft daar al over en er komt meer bij kijken.
Wat als de nieuwe liefde serieus wordt?
En de nieuwe liefde een plekje samen wil hebben, zeker niet onder het zelfde dak van ex wil blijven vertoeven?
Nieuwe lover krijgt meteen het stempel 'spelbreker' van alle anderen.
Leuk begin van een (gelukkige?) nieuwe relatie.
Ik heb na mijn breuk met ex ook een tijd onder hetzelfde dak gewoond.
Ex was onder het eten (door mij gemaakt!) al druk aan het sms-en met nieuwe liefde.
Verstandelijk kon ik het allemaal wel begrijpen, maar gevoelsmatig zijn deze maanden zo ongelooflijk zwaar geweest.
Ik zou het nooit meer zo doen.
zaterdag 1 september 2007 om 11:57
kan me alleen maar bij loomii en oehoe aansluiten !!
ik begrijp best dat het voor jullie de meest practische oplossing zou zijn t.a.v. je zoon maar wat gaat het met je zelf doen??
wees in ieder geval duidelijk en eerlijk naar de kinderen toe zodat daar nimmer misverstanden over ontstaan en zorg voor duidelijke afspraken met je a.s. ex.
wens je het aller beste toe meid.
ik begrijp best dat het voor jullie de meest practische oplossing zou zijn t.a.v. je zoon maar wat gaat het met je zelf doen??
wees in ieder geval duidelijk en eerlijk naar de kinderen toe zodat daar nimmer misverstanden over ontstaan en zorg voor duidelijke afspraken met je a.s. ex.
wens je het aller beste toe meid.
zaterdag 1 september 2007 om 12:42
Nou, ik zal wel wereldvreemd zijn, maar ik vind het een prima oplossing voor nu. Je schrijft dat je je gehandicapte zoon nog een aantal jaren een normaal thuis wil geven voordat hij naar instellingsland vertrekt, en dat lijkt mij een heel goede reden om deze vorm van samenleven een kans te geven.
Natuurlijk, het is voor kinderen een zware last om verantwoordelijk te zijn voor het geluk (of ongeluk) van hun ouders. Maar dat is alleen maar zo als je hen vertélt dat "papa en mama voor jullie bij elkaar blijven", of als er overduidelijk een rotsfeer hangt zodat de kinderen opgelucht adem zouden halen als jullie ein-de-lijk uit elkaar zouden gaan. Maar van dat laatste is vooralsnog geen sprake, want je schrijft dat jullie nog goede vrienden zijn en het eerste heb je zelf in de hand.
Voortbordurend op die vriendschap: ik vind er niet zoveel mis mee als 2 vrienden die samen kinderen op de wereld hebben gezet, ervoor kiezen die vriendschap nog een aantal jaren op deze manier voort te zetten. Met duidelijke afspraken, want ik kan me inderdaad voorstellen dat een eventuele nieuwe geliefde een complicerende factor zou zijn. Maar hey: die nieuwe geliefde kan ook buitenshuis bezocht worden en uiteraard kan het idee van een nieuwe geliefde ook nog gewoon even in de ijskast gezet worden voor als de tijd er wél rijp voor is.
Dus: neen, ik vind het niet raar klinken, verre van zelfs. Sterker nog: ik vind het een plan dat zeker de moeite van het proberen waard is. Proberen en concluderen dat het niet werkt en dus op zoek gaan naar andere woonruimte, kan immers altijd nog.
Natuurlijk, het is voor kinderen een zware last om verantwoordelijk te zijn voor het geluk (of ongeluk) van hun ouders. Maar dat is alleen maar zo als je hen vertélt dat "papa en mama voor jullie bij elkaar blijven", of als er overduidelijk een rotsfeer hangt zodat de kinderen opgelucht adem zouden halen als jullie ein-de-lijk uit elkaar zouden gaan. Maar van dat laatste is vooralsnog geen sprake, want je schrijft dat jullie nog goede vrienden zijn en het eerste heb je zelf in de hand.
Voortbordurend op die vriendschap: ik vind er niet zoveel mis mee als 2 vrienden die samen kinderen op de wereld hebben gezet, ervoor kiezen die vriendschap nog een aantal jaren op deze manier voort te zetten. Met duidelijke afspraken, want ik kan me inderdaad voorstellen dat een eventuele nieuwe geliefde een complicerende factor zou zijn. Maar hey: die nieuwe geliefde kan ook buitenshuis bezocht worden en uiteraard kan het idee van een nieuwe geliefde ook nog gewoon even in de ijskast gezet worden voor als de tijd er wél rijp voor is.
Dus: neen, ik vind het niet raar klinken, verre van zelfs. Sterker nog: ik vind het een plan dat zeker de moeite van het proberen waard is. Proberen en concluderen dat het niet werkt en dus op zoek gaan naar andere woonruimte, kan immers altijd nog.
.
zaterdag 1 september 2007 om 13:18
Hi Marie :-)
Ik vind je helemaal niet wereldvreemd. Het lijkt me voor Luna c.s. ook een prima oplossing, zeker vanwege de special needs van zoon. Alleen....ik denk dat zo'n constructie meer vergt van Luna en haar ex dan bij een "klassieke break", om het zo maar eens te noemen. En met nuchterheid en denken dat dingen vast geen probleem worden alleen kom je er m.i. niet. Een goed doortimmerd plan en harde afspraken lijken me geen overbodige luxe.
zaterdag 1 september 2007 om 15:40
Het streven lijkt me heel mooi, maar volgens mij is het onduidelijk voor de kinderen en geeft het op den duur toch ook veel moeilijkheden. Is het een optie om de kinderen in het grote huis te laten wonen en als ouders om beurten daar een week te wonen? Hoef je daarnaast allebei slechts een heel klein huisje/appartementje te hebben om de andere week alleen in te wonen. In plaats van gesleep met de kinderen doe je dat dan dus zelf en de kinderen blijven op hun vertrouwde plek.
zaterdag 1 september 2007 om 17:10
zaterdag 1 september 2007 om 19:36
Dank jullie allemaal voor je reacties, ik weet dat als we dit zo proberen we een doorgetimmerd plan moeten hebben. Het zal inderdaad veel van ons vergen, en de vraag is of we onszelf daarin niet overschatten. Ik zal er goed over nadenken......het kleine ( zal vooral een goedkope moeten zijn 
huisje erbij is ook nog een plan om serieus te overwegen. vraag me af of je dan zelf niet "ontheemd" wordt. Alle veranderingen hebben nadelen, de minst slechte zoeken. Ik weet ondertussen wel dat als ik dit had kunnen voorkomen ik het gedaan zou hebben. Maar zoveel concessies kun je blijkbaar niet jezelf aandoen.
bedankt voor jullie reacties......
huisje erbij is ook nog een plan om serieus te overwegen. vraag me af of je dan zelf niet "ontheemd" wordt. Alle veranderingen hebben nadelen, de minst slechte zoeken. Ik weet ondertussen wel dat als ik dit had kunnen voorkomen ik het gedaan zou hebben. Maar zoveel concessies kun je blijkbaar niet jezelf aandoen.bedankt voor jullie reacties......
