Gesprek voeren over zijn twijfel over een toekomst samen

Hi allemaal,

Even van mij afschrijven en behoefte aan advies of tips

Ik ben een vrouw van 37, ik heb 3 kinderen van 18, 13 en 7 jaar.
Sinds 2 jaar gescheiden en sinds een jaar aan het daten met een hele leuke man.
Hij is 55 en heeft een kind van 17.

Ik ben ontzettend verliefd op hem en voor zover ik weet, ook hij op mij.
We kennen elkaar van het boksen, we sporten graag samen, kunnen heel goed praten met elkaar, met elkaar lachen, enz.
Ik heb mijn kinderen om de week. In de andere week ben ik volledig bij hem. In de week met mijn kinderen zie ik hem regelmatig tijdens bokstrainingen en tussendoor voor een wandeling of met een kop koffie.
Ik heb goed contact met zijn kind. Andersom is er geen contact met mijn kinderen. Enkel mijn oudste van 18 is op de hoogte dat ik date.

Maar mijn vriend geeft nu sinds een tijdje aan dat hij twijfelt vanwege de toekomst.
Hij is op t punt dat hij er naar uit kijkt dat zijn kind oud genoeg is om haar eigen pad te gaan. En dat dat zorgt voor een bepaalde mate van vrijheid waar hij naar uit kijkt. Meer rust in huis, makkelijker kunnen doen wat je wilt en vaker naar het buitenland op vakantie of eropuit.
Hij zou heel graag willen samenwonen e.d.

Zijn twijfel is er omdat zijn toekomstbeeld waar hij naar uitkijkt niet haalbaar is vanwege mijn nog jongere kinderen.

We hebben dit gesprek een aantal keer geprobeerd te voeren maar merken dat wij dit beide lastig vinden. Mede omdat in mijn optiek hij hier best zwart/wit in is, als het over de toekomst gaat. Want los van dat (natuurlijk belangrijke) stuk, zien wij geen enkele reden om een punt achter de relatie te zetten.

Nu willen we aankomend weekend hier in alle rust over gaan praten.
Ik merk alleen dat ik al heel snel in de gedachten van, we gaan er straks niet uitkomen en dan raak ik hem kwijt, schiet.
Waardoor ik heel erg mijn best ga doen om hem te overtuigen.

Ik wil bij dit gesprek echt samen kijken naar zijn twijfel.
Hij ziet voor zich dat hij de zorg van in elk geval mijn jongste voor een deel op zich moet gaan nemen omdat hij graag wil samenwonen. En dat hij hierdoor dat stukje qua rust en onafhankelijkheid kwijt raakt. Hij geeft aan moeite te hebben met de omschakeling van een week samen naar een week alleen. Dat hij niet meer buiten hoogseizoen makkelijk op reis kan en heeft daarnaast de wens om over een lange tijd naar het buitenland te verhuizen.

Ik zie voor me dat we de komende jaren latten. Waarbij over enige tijd de jongste kinderen van mij ook kennis gaan maken met hem. Waardoor we de week dat de kinderen bij mij zijn ook af en toe bijvoorbeeld samen kunnen eten of elkaar ook soms bij mij thuis kunnen zien.
Ik vind op den duur samenwonen ook heel fijn maar ik vind het ook ok om daar mee te wachten tot dat de jongste 17/18 is.
Al vind ik dit ook lastig omdat ik nu eenmaal niet weet hoe die band gaat zijn tussen mijn kinderen en hem, misschien is die wel hartstikke goed en kan samenwonen daardoor eerder.
Ik zie mogelijkheden voor korte vakanties buiten hoogseizoen in de week dat de kinderen niet bij mij zijn en verder op in de toekomst misschien ook wel eens wat langer aangezien mijn oudste een stuk ouder zijn en mogelijk wel eens de jongste een week kunnen laten logeren.

Ik wil zelf ook heel graag naar het buitenland verhuizen en zie dat ook zeker zitten samen met mijn vriend.

In zijn visie is dat allemaal niet mogelijk, in mijn visie is dat wel zo, alleen op een later moment dan hij had gehoopt.
En natuurlijk wel daarnaast het feit dat door de leeftijd van mijn kinderen en nu mensen zijn waar rekening mee gehouden moet worden met het maken van plannen. Dat stukje vrijheid is daardoor idd anders.

Ik hoop eigenlijk dat we tijdens dit gesprek duidelijk kunnen krijgen wat we nu beide voor de toekomst voor ogen hadden. En dan kijken of dat we beide kunnen leven met de alternatieve die er zijn. Wat mijn inziens met name het verschil in tijd is. En of hij dus ok is met vertraging.

Maar vraag ik dan teveel van hem? Is het onredelijk vanuit mijn kant. Ik vind het zelf ook gewoon erg lastig om te begrijpen dat hij nadenkt over het verbreken van de relatie terwijl we in het hier en nu zo onwijs goed met elkaar gaan.
Ik ben gewoon bang dat hij nu de keus gaat maken om de relatie te beëindigen omdat hij van mening is, dat omdat hij over dit stuk twijfelt er geen toekomst is voor ons. En het voor hem voelt alsof we ons hoofd in het zand steken door dit onderwerp en de beslissing hierover voor ons uit te schuiven.

Geen flauw idee of dit beetje te lange verhaal logisch te begrijpen is. Maar misschien heeft iemand een soort gelijk iets meegemaakt of inzichten die je kan delen.

Liefs babs

Ha allemaal,
Wat een hoop reacties al. Dankjewel dat jullie de tijd ervoor hebben genomen om deze te schrijven.

Nog even wat aanvullingen n.a.v. de verschillende reacties,

Hij is wat mij betreft geen scharrel, maar, iemand als mijn nieuwe vriend introduceren aan mijn kinderen vind ik voor hun nog niet ok. Daar waar mijn ex en ik al geruime tijd zagen aankomen dat onze relatie van 16 jaar niet lang meer ging Hebben onze kinderen die aanlooptijd niet zo gehad. En daarom vind ik het voor ons fijner om dat op een rustige manier te introduceren.

Samenwonen vind ik voor mijzelf ook het ideale, maar goed, we zitten nu eenmaal in een leeftijdscategorie waarbij er vaak kinderen in het spel zijn. En samengestelde gezinnen is niet altijd de makkelijkste of ideale weg. Waardoor ik dus het alternatief, latten, voor mijzelf ook ok vind.

Hij heeft absoluut de wens om in de toekomst naar het buitenland te verhuizen. Iets waar ik ook over droom. Ver voordat wij een relatie kregen.
Maar inprincipe is het een uitgesproken wens, geen concreet plan. Maar absoluut een droom waarvan ik hoop dat deze ooit uit komt.

Ik lees dat ik als moeder er dan blijkbaar voor kies om mijn kinderen achter te laten, maar naar mijn idee zijn daar op verschillende manieren uitvoering aan te geven. En zal ik ook niet de eerste zijn die naar het buitenland zou willen vertrekken om daar te wonen en te werken.

Maar daar is nog niets concreet in.
Er is idd een groot leeftijdsverschil. Dit had ik in mijn vorige relatie ook. Daardoor ben ik mij zeker bewust van de verschillen op latere leeftijd. Ik heb meerdere mensen om mij heen met een soortgelijk leeftijdsverschil die zich inmiddels in die fase bevinden. En dit werkt voor hun.


Ik vind het gewoon ontzettend lastig omdat de liefde voor elkaar er wel is.

Over 10 jaar kan ook hij pas met pensioen Het is niet dat hij van plan is om over 2 jaar te emigreren, zijn kind woont ook nog bij hem in huis en zal dat de komende periode ook blijven doen.

Ik ben zelf van mening dat je tijdens het daten en dus met een nieuwe relatie, er momenten komen waarbij er twijfel kan zijn. Of de vraag, zie ik mijzelf voor lange tijd met deze persoon. Dat daar soms ook vraagstukken naar voren komen waar je eerder nog niet over na hebt hoeven denken. En dat je daar dan voor jezelf een afweging in moet maken.

Maar ik lees vooral terug, probeer hem niet te overtuigen. En als hij voor zichzelf beslist dat het aanpassen of uitstellen van wensen voor de toekomst niet haalbaar is en daardoor onze relatie ook niet dat dat dan zo is.
En ik denk dat jullie daarin heel scherp aanstippen wat ik overduidelijk moeilijk vind. Dankjulliewel voor de andere inzichten!