Relaties
alle pijlers
Gesprek voeren over zijn twijfel over een toekomst samen
woensdag 25 september 2024 om 11:15
Hi allemaal,
Even van mij afschrijven en behoefte aan advies of tips
Ik ben een vrouw van 37, ik heb 3 kinderen van 18, 13 en 7 jaar.
Sinds 2 jaar gescheiden en sinds een jaar aan het daten met een hele leuke man.
Hij is 55 en heeft een kind van 17.
Ik ben ontzettend verliefd op hem en voor zover ik weet, ook hij op mij.
We kennen elkaar van het boksen, we sporten graag samen, kunnen heel goed praten met elkaar, met elkaar lachen, enz.
Ik heb mijn kinderen om de week. In de andere week ben ik volledig bij hem. In de week met mijn kinderen zie ik hem regelmatig tijdens bokstrainingen en tussendoor voor een wandeling of met een kop koffie.
Ik heb goed contact met zijn kind. Andersom is er geen contact met mijn kinderen. Enkel mijn oudste van 18 is op de hoogte dat ik date.
Maar mijn vriend geeft nu sinds een tijdje aan dat hij twijfelt vanwege de toekomst.
Hij is op t punt dat hij er naar uit kijkt dat zijn kind oud genoeg is om haar eigen pad te gaan. En dat dat zorgt voor een bepaalde mate van vrijheid waar hij naar uit kijkt. Meer rust in huis, makkelijker kunnen doen wat je wilt en vaker naar het buitenland op vakantie of eropuit.
Hij zou heel graag willen samenwonen e.d.
Zijn twijfel is er omdat zijn toekomstbeeld waar hij naar uitkijkt niet haalbaar is vanwege mijn nog jongere kinderen.
We hebben dit gesprek een aantal keer geprobeerd te voeren maar merken dat wij dit beide lastig vinden. Mede omdat in mijn optiek hij hier best zwart/wit in is, als het over de toekomst gaat. Want los van dat (natuurlijk belangrijke) stuk, zien wij geen enkele reden om een punt achter de relatie te zetten.
Nu willen we aankomend weekend hier in alle rust over gaan praten.
Ik merk alleen dat ik al heel snel in de gedachten van, we gaan er straks niet uitkomen en dan raak ik hem kwijt, schiet.
Waardoor ik heel erg mijn best ga doen om hem te overtuigen.
Ik wil bij dit gesprek echt samen kijken naar zijn twijfel.
Hij ziet voor zich dat hij de zorg van in elk geval mijn jongste voor een deel op zich moet gaan nemen omdat hij graag wil samenwonen. En dat hij hierdoor dat stukje qua rust en onafhankelijkheid kwijt raakt. Hij geeft aan moeite te hebben met de omschakeling van een week samen naar een week alleen. Dat hij niet meer buiten hoogseizoen makkelijk op reis kan en heeft daarnaast de wens om over een lange tijd naar het buitenland te verhuizen.
Ik zie voor me dat we de komende jaren latten. Waarbij over enige tijd de jongste kinderen van mij ook kennis gaan maken met hem. Waardoor we de week dat de kinderen bij mij zijn ook af en toe bijvoorbeeld samen kunnen eten of elkaar ook soms bij mij thuis kunnen zien.
Ik vind op den duur samenwonen ook heel fijn maar ik vind het ook ok om daar mee te wachten tot dat de jongste 17/18 is.
Al vind ik dit ook lastig omdat ik nu eenmaal niet weet hoe die band gaat zijn tussen mijn kinderen en hem, misschien is die wel hartstikke goed en kan samenwonen daardoor eerder.
Ik zie mogelijkheden voor korte vakanties buiten hoogseizoen in de week dat de kinderen niet bij mij zijn en verder op in de toekomst misschien ook wel eens wat langer aangezien mijn oudste een stuk ouder zijn en mogelijk wel eens de jongste een week kunnen laten logeren.
Ik wil zelf ook heel graag naar het buitenland verhuizen en zie dat ook zeker zitten samen met mijn vriend.
In zijn visie is dat allemaal niet mogelijk, in mijn visie is dat wel zo, alleen op een later moment dan hij had gehoopt.
En natuurlijk wel daarnaast het feit dat door de leeftijd van mijn kinderen en nu mensen zijn waar rekening mee gehouden moet worden met het maken van plannen. Dat stukje vrijheid is daardoor idd anders.
Ik hoop eigenlijk dat we tijdens dit gesprek duidelijk kunnen krijgen wat we nu beide voor de toekomst voor ogen hadden. En dan kijken of dat we beide kunnen leven met de alternatieve die er zijn. Wat mijn inziens met name het verschil in tijd is. En of hij dus ok is met vertraging.
Maar vraag ik dan teveel van hem? Is het onredelijk vanuit mijn kant. Ik vind het zelf ook gewoon erg lastig om te begrijpen dat hij nadenkt over het verbreken van de relatie terwijl we in het hier en nu zo onwijs goed met elkaar gaan.
Ik ben gewoon bang dat hij nu de keus gaat maken om de relatie te beëindigen omdat hij van mening is, dat omdat hij over dit stuk twijfelt er geen toekomst is voor ons. En het voor hem voelt alsof we ons hoofd in het zand steken door dit onderwerp en de beslissing hierover voor ons uit te schuiven.
Geen flauw idee of dit beetje te lange verhaal logisch te begrijpen is. Maar misschien heeft iemand een soort gelijk iets meegemaakt of inzichten die je kan delen.
Liefs babs
Even van mij afschrijven en behoefte aan advies of tips
Ik ben een vrouw van 37, ik heb 3 kinderen van 18, 13 en 7 jaar.
Sinds 2 jaar gescheiden en sinds een jaar aan het daten met een hele leuke man.
Hij is 55 en heeft een kind van 17.
Ik ben ontzettend verliefd op hem en voor zover ik weet, ook hij op mij.
We kennen elkaar van het boksen, we sporten graag samen, kunnen heel goed praten met elkaar, met elkaar lachen, enz.
Ik heb mijn kinderen om de week. In de andere week ben ik volledig bij hem. In de week met mijn kinderen zie ik hem regelmatig tijdens bokstrainingen en tussendoor voor een wandeling of met een kop koffie.
Ik heb goed contact met zijn kind. Andersom is er geen contact met mijn kinderen. Enkel mijn oudste van 18 is op de hoogte dat ik date.
Maar mijn vriend geeft nu sinds een tijdje aan dat hij twijfelt vanwege de toekomst.
Hij is op t punt dat hij er naar uit kijkt dat zijn kind oud genoeg is om haar eigen pad te gaan. En dat dat zorgt voor een bepaalde mate van vrijheid waar hij naar uit kijkt. Meer rust in huis, makkelijker kunnen doen wat je wilt en vaker naar het buitenland op vakantie of eropuit.
Hij zou heel graag willen samenwonen e.d.
Zijn twijfel is er omdat zijn toekomstbeeld waar hij naar uitkijkt niet haalbaar is vanwege mijn nog jongere kinderen.
We hebben dit gesprek een aantal keer geprobeerd te voeren maar merken dat wij dit beide lastig vinden. Mede omdat in mijn optiek hij hier best zwart/wit in is, als het over de toekomst gaat. Want los van dat (natuurlijk belangrijke) stuk, zien wij geen enkele reden om een punt achter de relatie te zetten.
Nu willen we aankomend weekend hier in alle rust over gaan praten.
Ik merk alleen dat ik al heel snel in de gedachten van, we gaan er straks niet uitkomen en dan raak ik hem kwijt, schiet.
Waardoor ik heel erg mijn best ga doen om hem te overtuigen.
Ik wil bij dit gesprek echt samen kijken naar zijn twijfel.
Hij ziet voor zich dat hij de zorg van in elk geval mijn jongste voor een deel op zich moet gaan nemen omdat hij graag wil samenwonen. En dat hij hierdoor dat stukje qua rust en onafhankelijkheid kwijt raakt. Hij geeft aan moeite te hebben met de omschakeling van een week samen naar een week alleen. Dat hij niet meer buiten hoogseizoen makkelijk op reis kan en heeft daarnaast de wens om over een lange tijd naar het buitenland te verhuizen.
Ik zie voor me dat we de komende jaren latten. Waarbij over enige tijd de jongste kinderen van mij ook kennis gaan maken met hem. Waardoor we de week dat de kinderen bij mij zijn ook af en toe bijvoorbeeld samen kunnen eten of elkaar ook soms bij mij thuis kunnen zien.
Ik vind op den duur samenwonen ook heel fijn maar ik vind het ook ok om daar mee te wachten tot dat de jongste 17/18 is.
Al vind ik dit ook lastig omdat ik nu eenmaal niet weet hoe die band gaat zijn tussen mijn kinderen en hem, misschien is die wel hartstikke goed en kan samenwonen daardoor eerder.
Ik zie mogelijkheden voor korte vakanties buiten hoogseizoen in de week dat de kinderen niet bij mij zijn en verder op in de toekomst misschien ook wel eens wat langer aangezien mijn oudste een stuk ouder zijn en mogelijk wel eens de jongste een week kunnen laten logeren.
Ik wil zelf ook heel graag naar het buitenland verhuizen en zie dat ook zeker zitten samen met mijn vriend.
In zijn visie is dat allemaal niet mogelijk, in mijn visie is dat wel zo, alleen op een later moment dan hij had gehoopt.
En natuurlijk wel daarnaast het feit dat door de leeftijd van mijn kinderen en nu mensen zijn waar rekening mee gehouden moet worden met het maken van plannen. Dat stukje vrijheid is daardoor idd anders.
Ik hoop eigenlijk dat we tijdens dit gesprek duidelijk kunnen krijgen wat we nu beide voor de toekomst voor ogen hadden. En dan kijken of dat we beide kunnen leven met de alternatieve die er zijn. Wat mijn inziens met name het verschil in tijd is. En of hij dus ok is met vertraging.
Maar vraag ik dan teveel van hem? Is het onredelijk vanuit mijn kant. Ik vind het zelf ook gewoon erg lastig om te begrijpen dat hij nadenkt over het verbreken van de relatie terwijl we in het hier en nu zo onwijs goed met elkaar gaan.
Ik ben gewoon bang dat hij nu de keus gaat maken om de relatie te beëindigen omdat hij van mening is, dat omdat hij over dit stuk twijfelt er geen toekomst is voor ons. En het voor hem voelt alsof we ons hoofd in het zand steken door dit onderwerp en de beslissing hierover voor ons uit te schuiven.
Geen flauw idee of dit beetje te lange verhaal logisch te begrijpen is. Maar misschien heeft iemand een soort gelijk iets meegemaakt of inzichten die je kan delen.
Liefs babs
donderdag 26 september 2024 om 19:23
dit heeft niks met accepteren te maken. De vraag is of je (weer opnieuw) aan een gezin wilt beginnen. Kortom, zie je jezelf weer terug in de zorgrol en alle beperkingen die dat ook heeft. Hij zal haar kinderen echt wel accepteren. Maar of hij ze ook in zijn leven ziet met alle consequenties die daarbij horen, dat is een ander verhaal. Maar vind ik niet veel te maken hebben met accepteren of niet accepteren. Ze passen gewoon niet bij elkaar met deze voorwaarden.
donderdag 26 september 2024 om 19:23
Samenwonen, wat TO graag zou willen en vriend niet met kinderen. Trek maar 15 jaar voor uit, alleen omdat iemand je kinderen niet accepteert.
Verder kan je in principe mbt familie alles alleen doen, vriend doet alleen de leuke dingen wanneer je kinderen er niet bij zijn.
Stel er gebeurt iets ernstigs in je leven, waar is hij dan?
Blijft hij thuis wanneer 1 van je ouder overlijdt, omdat je kinderen op de begravenis kome
Wat heb je nou echt aan hem?
Verder kan je in principe mbt familie alles alleen doen, vriend doet alleen de leuke dingen wanneer je kinderen er niet bij zijn.
Stel er gebeurt iets ernstigs in je leven, waar is hij dan?
Blijft hij thuis wanneer 1 van je ouder overlijdt, omdat je kinderen op de begravenis kome
Wat heb je nou echt aan hem?
donderdag 26 september 2024 om 19:27
Tja,voor mij werken relaties op latere leeftijd,na een scheiding, als je al een gezin hebt, dus niet zo. Ik wil ook dolgraag met mijn vriend zijn maar wij hebben beiden inwonende kinderen en wonen/werken beiden in een heel ander deel van het land. Wij weten inmiddels beiden ook hoe moeilijk het is woonruimte te krijgen als je uit elkaar gaat. Dus gevoelsmatig, ja graag maar verstandelijk gezien gaan wij zeker de komende jaren nog niet samenwonen. Kan je denken dat de relatie dan schijnbaar niet goed zit maar dat zit ie wel. Alleen kiezen wij nu dus met ons verstandSjaantje37 schreef: ↑26-09-2024 19:14Als je stapelverliefd op elkaar bent dan speelt dit niet dan probeer je beiden het te laten werken. Hij heeft al 3 maanden twijfels en eigenlijk gezegd dat hij wil samenwonen maar niet met haar kinderen. Als je stapelverliefd bent dan neem je desnoods de hele familie erbij als je maar bij degene kan zijn waar je stapelverliefd op bent.
donderdag 26 september 2024 om 19:32
Ik hoop wel dat dit een neutraal scenario mag zijn en niet een met (voor)oordelen. Want ik proef soms uit reacties dat je als ouder (maar eigenlijk als moeder) de rest van je leven bij voorkeur in het huis blijft wonen waar de kinderen zijn opgegroeid, zodat het ouderlijk huis altijd de basis blijft. Waar extra kamers zijn waar de kleinkinderen dan terecht moeten kunnen. Maar dat betekent dan ook dat als je kinderen (ruim) volwassen zijn, je je huis nooit mag verkopen, nooit ergens anders mag wonen (zonder reserve slaapkamers voor de terugkeerders en kleinkinderen), laat staat dat je wil emigreren. Je blijft vanaf het moment dat je kinderen op de wereld zette, eigenlijk altijd een soort backup beschikbaar voor je weet maar nooit. Je moet iig niet iets gaan doen dat rimpels in het water veroorzaakt en zeker niet als de moeder. Vader mag het een beetje meer. Achterblijvende vader wordt vaak nog wat 'wereldwijsheid' gegund, laat hem maar lekker reizen. Maar achterblijvende moeders moeten het eigenlijk niet in hun hoofd halen en zorgen dat ze beschikbaar blijven.Doreia* schreef: ↑26-09-2024 17:37De kinderen worden groot, krijgen eigen relaties en op een dag zelf kinderen.
Hou je ook rekening met dat scenario? Dat je later ooit oma kan worden en hoe je die rol in wilt en ook kunt vullen op dat moment?
Wat voor oma wil je zijn voor de kinderen van je kinderen?
En hij, hoe ziet hij zichzelf als toekomstige opa?
Neem dat ook mee in de plannen.
donderdag 26 september 2024 om 19:36
Mag best, alleen niet als je kind 7 is en misschien ook wel niet wanneer deze 18 is, tenzij de vader een groot deel op zich neemt.NomenNesci0 schreef: ↑26-09-2024 19:32Ik hoop wel dat dit een neutraal scenario mag zijn en niet een met (voor)oordelen. Want ik proef soms uit reacties dat je als ouder (maar eigenlijk als moeder) de rest van je leven bij voorkeur in het huis blijft wonen waar de kinderen zijn opgegroeid, zodat het ouderlijk huis altijd de basis blijft. Waar extra kamers zijn waar de kleinkinderen dan terecht moeten kunnen. Maar dat betekent dan ook dat als je kinderen (ruim) volwassen zijn, je je huis nooit mag verkopen, nooit ergens anders mag wonen (zonder reserve slaapkamers voor de terugkeerders en kleinkinderen), laat staat dat je wil emigreren. Je blijft vanaf het moment dat je kinderen op de wereld zette, eigenlijk altijd een soort backup beschikbaar voor je weet maar nooit. Je moet iig niet iets gaan doen dat rimpels in het water veroorzaakt en zeker niet als de moeder. Vader mag het een beetje meer. Achterblijvende vader wordt vaak nog wat 'wereldwijsheid' gegund, laat hem maar lekker reizen. Maar achterblijvende moeders moeten het eigenlijk niet in hun hoofd halen en zorgen dat ze beschikbaar blijven.
3 kinderen krijgen betekent dat je er niet vandoor kunt gaan met de meneer van de sportschool die onder een palmboom wil gaan wonen en die verder niets met jouw kinderen te maken wil hebben.
donderdag 26 september 2024 om 21:13
Een ouderlijk huis kan mij persoonlijk geen bal schelen. Mijn ouders hebben het betreffende huis verkocht toen ik nog geen jaar uit huis was. Helemaal prima.NomenNesci0 schreef: ↑26-09-2024 19:32Ik hoop wel dat dit een neutraal scenario mag zijn en niet een met (voor)oordelen. Want ik proef soms uit reacties dat je als ouder (maar eigenlijk als moeder) de rest van je leven bij voorkeur in het huis blijft wonen waar de kinderen zijn opgegroeid, zodat het ouderlijk huis altijd de basis blijft. Waar extra kamers zijn waar de kleinkinderen dan terecht moeten kunnen. Maar dat betekent dan ook dat als je kinderen (ruim) volwassen zijn, je je huis nooit mag verkopen, nooit ergens anders mag wonen (zonder reserve slaapkamers voor de terugkeerders en kleinkinderen), laat staat dat je wil emigreren. Je blijft vanaf het moment dat je kinderen op de wereld zette, eigenlijk altijd een soort backup beschikbaar voor je weet maar nooit. Je moet iig niet iets gaan doen dat rimpels in het water veroorzaakt en zeker niet als de moeder. Vader mag het een beetje meer. Achterblijvende vader wordt vaak nog wat 'wereldwijsheid' gegund, laat hem maar lekker reizen. Maar achterblijvende moeders moeten het eigenlijk niet in hun hoofd halen en zorgen dat ze beschikbaar blijven.
Ik vind dat je het erg ver doortrekt, maar, ja. Eigenlijk heb ik best wel vooroordelen ten opzichte van ouders die zodra hun jongste kind achttien is, naar het buitenland vertrekken. Ik kan me er heel moeilijk in verplaatsen en ik vind het ook wel kil overkomen. Ik zou het zelf in ieder geval nooit doen. Of het echt vooroordelen zijn, weet ik niet, maar ik kan me er niet in verplaatsen.
jufjoke wijzigde dit bericht op 26-09-2024 21:33
0.18% gewijzigd
donderdag 26 september 2024 om 21:32
Dit inderdaad.Lucifee2024 schreef: ↑26-09-2024 14:59Tja, je kan mooi tikken maar je weet echt wel dat wat hij het liefst wil gewoon niet zo leuk en aardig is voor jouw gezin.
Maar jij wil per se bij hem blijven en in je fantasie ben je helemaal niet eerlijk tegen jezelf en doe je ook nog eens je kinderen tekort.
En dan wil je hem ervan overtuigen dat je kinderen geen obstakel zijn omdat je naar het buitenland kan gaan zodra de kinderen de deur uit zijn. En er nu al mee bezig zijn wanneer dat dan is. En het leven in het hier en nu dan?
Wat maakt dat dit 'moet' lukken?
donderdag 26 september 2024 om 21:55
Billy_mean schreef: ↑26-09-2024 21:24Waarschijnlijk mosterd maar ik denk dat twijfel altijd gewoon een afname van liefde of verliefdheid is, waarbij er randzaken worden ingezet als excuus.
Ik denk dat bij afname van verliefdheid andere zaken ineens meer gewicht krijgen. Niet perse randzaken, ook belangrijke zaken waar je eerst niet over nadenkt en dan ineens wel.
Coffee is never my cup of tea
donderdag 26 september 2024 om 21:56
Jufjoke schreef: ↑26-09-2024 21:13Een ouderlijk huis kan mij persoonlijk geen bal schelen. Mijn ouders hebben het betreffende huis verkocht toen ik nog geen jaar uit huis was. Helemaal prima.
Ik vind dat je het erg ver doortrekt, maar, ja. Eigenlijk heb ik best wel vooroordelen ten opzichte van ouders die zodra hun jongste kind achttien is, naar het buitenland vertrekken. Ik kan me er heel moeilijk in verplaatsen en ik vind het ook wel kil overkomen. Ik zou het zelf in ieder geval nooit doen. Of het echt vooroordelen zijn, weet ik niet, maar ik kan me er niet in verplaatsen.
Jij vindt het misschien kil omdat je het zelf niet zou doen, maar er zijn ongetwijfeld situaties waarbij dit prima kan. Sowieso gaan de meeste 18 jarigen niet meer braaf week-om-week naar vader of moeder, dus wat is er dan op tegen als ze bijvoorbeeld fulltime bij vader gaan wonen? Misschien woont die wel heel handig in een groot huis in een studentenstad en is het ideaal. Waarom mag een moeder dan niet haar eigen hart volgen?
En wat dan te denken van zo'n B&B vol liefde Robert-Jan, die in Schotland woont terwijl zijn kinderen (waaronder nog eentje die vrij jong was) in NL wonen? Volgens mij had hij een hele leuke band met zijn dochter, en ik hoorde echt nooit iemand kritiek hebben op zijn keuze. Maar omdat hij een vader is en geen moeder is het vast minder erg...
donderdag 26 september 2024 om 21:57
Marianneke schreef: ↑26-09-2024 21:55Ik denk dat bij afname van verliefdheid andere zaken ineens meer gewicht krijgen. Niet perse randzaken, ook belangrijke zaken waar je eerst niet over nadenkt en dan ineens wel.
Dat denk ik ook. Hij is 55, dat is geen leeftijd meer waarop je je halsoverkop in een verliefdheid inclusief nieuw gezin stort. Lijkt mij juist een verstandige man eerlijk gezegd.
donderdag 26 september 2024 om 22:13
Jufjoke heeft het over ouders, dus vaders incluis.Charlotta schreef: ↑26-09-2024 21:56Jij vindt het misschien kil omdat je het zelf niet zou doen, maar er zijn ongetwijfeld situaties waarbij dit prima kan. Sowieso gaan de meeste 18 jarigen niet meer braaf week-om-week naar vader of moeder, dus wat is er dan op tegen als ze bijvoorbeeld fulltime bij vader gaan wonen? Misschien woont die wel heel handig in een groot huis in een studentenstad en is het ideaal. Waarom mag een moeder dan niet haar eigen hart volgen?
En wat dan te denken van zo'n B&B vol liefde Robert-Jan, die in Schotland woont terwijl zijn kinderen (waaronder nog eentje die vrij jong was) in NL wonen? Volgens mij had hij een hele leuke band met zijn dochter, en ik hoorde echt nooit iemand kritiek hebben op zijn keuze. Maar omdat hij een vader is en geen moeder is het vast minder erg...
donderdag 26 september 2024 om 22:15
Hoe kun je dat nou beoordelen aan de hand van een paar minuten beeld?
Het kind is zelf nog te jong om te reflecteren of ze genoeg vaderschap van haar vader krijgt.
Hij zal verantwoording moeten afleggen over zijn eigen rol.
Genoeg kinderen die als volwassene zeggen: je was er niet voor mij als kind, ik hoef je nu niet meer te zien.
donderdag 26 september 2024 om 22:16
Ja, dat kan inderdaad ook goed zo zijn.Marianneke schreef: ↑26-09-2024 21:55Ik denk dat bij afname van verliefdheid andere zaken ineens meer gewicht krijgen. Niet perse randzaken, ook belangrijke zaken waar je eerst niet over nadenkt en dan ineens wel.
donderdag 26 september 2024 om 22:23
Charlotta schreef: ↑26-09-2024 21:56Jij vindt het misschien kil omdat je het zelf niet zou doen, maar er zijn ongetwijfeld situaties waarbij dit prima kan. Sowieso gaan de meeste 18 jarigen niet meer braaf week-om-week naar vader of moeder, dus wat is er dan op tegen als ze bijvoorbeeld fulltime bij vader gaan wonen? Misschien woont die wel heel handig in een groot huis in een studentenstad en is het ideaal. Waarom mag een moeder dan niet haar eigen hart volgen?
En wat dan te denken van zo'n B&B vol liefde Robert-Jan, die in Schotland woont terwijl zijn kinderen (waaronder nog eentje die vrij jong was) in NL wonen? Volgens mij had hij een hele leuke band met zijn dochter, en ik hoorde echt nooit iemand kritiek hebben op zijn keuze. Maar omdat hij een vader is en geen moeder is het vast minder erg...
Had hij niet, zijn jongste zoon heeft hem opgegeven dus vrij jong lijkt me niet, of was het een grote puber?
Albert was wel vader van jonge kinderen maar de moeder is naar NL gegaan.
En als dit een vader was met dit verhaal zou hij zeker wel te horen hebben gekregen dat je na een jaar relatie met iemand die jouw kinderen niet ziet zitten en vrijheid wil om naar buitenland te gaan het niet helemaal op een rijtje hebt.
Vaders die voor zo'n type partner hun eigen kinderen vroeg wegdenken/kijken/wensen om dan met de nieuwe liefde te emigereren zonder die kinderen, krijgen net zo veel tegengas. Misschien wel meer: weer zo'n lapswans van een vader.
donderdag 26 september 2024 om 22:31
Lucifee2024 schreef: ↑26-09-2024 22:23Had hij niet, zijn jongste zoon heeft hem opgegeven dus vrij jong lijkt me niet, of was het een grote puber?
Albert was wel vader van jonge kinderen maar de moeder is naar NL gegaan.
En als dit een vader was met dit verhaal zou hij zeker wel te horen hebben gekregen dat je na een jaar relatie met iemand die jouw kinderen niet ziet zitten en vrijheid wil om naar buitenland te gaan het niet helemaal op een rijtje hebt.
Vaders die voor zo'n type partner hun eigen kinderen vroeg wegdenken/kijken/wensen om dan met de nieuwe liefde te emigereren zonder die kinderen, krijgen net zo veel tegengas. Misschien wel meer: weer zo'n lapswans van een vader.
Ik begreep dat hij er nog eentje van 11 had.
Ik lees nergens dat TO haar eigen kinderen wegdenkt. Volgens mij is dat hele emigreren gewoon een onrealistisch toekomstbeeld. Waarom iemand zo aanvallen op een droom?
donderdag 26 september 2024 om 22:36
Dropdrop schreef: ↑26-09-2024 22:15Hoe kun je dat nou beoordelen aan de hand van een paar minuten beeld?
Het kind is zelf nog te jong om te reflecteren of ze genoeg vaderschap van haar vader krijgt.
Hij zal verantwoording moeten afleggen over zijn eigen rol.
Genoeg kinderen die als volwassene zeggen: je was er niet voor mij als kind, ik hoef je nu niet meer te zien.
Die (jongvolwassen) dochter van RJ kwam een paar keer langs en hielp ook met het uitzoeken van de dames. Als ze het echt zo vreselijk had gevonden dat haar vader zijn droom nagejaagd had, dan was ze vast niet bereid geweest om mee te werken aan een tv programma waarmee hij de liefde zocht.
donderdag 26 september 2024 om 23:14
bijtie schreef: ↑26-09-2024 07:02Hij wil zich niet committeren aan een nieuw gezin maar hij wil je ook niet kwijt. Logisch want jullie hebben het leuk.
Mensen in die positie trekken daar meestal niet zelf de stekker uit, waarom zou hij als het nu leuk is met je. Ook al zou dat eigenlijk eerlijker zijn.
Dat is die "twijfel." Maar eigenlijk is dat dus geen twijfel, maar gewoon een verschil in wat je wil in het leven en dat rekken totdat het breekpunt komt.
En ik denk dat je dit eigenlijk al lang weet en aanvoelt en dat daar je angst vandaan komt. Want dit is een relatie met beperkte houdbaarheid.
Er is niets aan te doen, je kan iemand niet dwingen om zich te committeren.
Exact dit!
vrijdag 27 september 2024 om 09:04
Met het verschil dat jouw partner en jij hier beiden tevreden mee zijn. Dus jullie relatie zit wel goed omdat jullie hier samen voor kiezen. TO haar vriend twijfelt aan het voortzetten van de relatie omdat hij andere dingen wil dan TO.Purplepeanut schreef: ↑26-09-2024 19:27Tja,voor mij werken relaties op latere leeftijd,na een scheiding, als je al een gezin hebt, dus niet zo. Ik wil ook dolgraag met mijn vriend zijn maar wij hebben beiden inwonende kinderen en wonen/werken beiden in een heel ander deel van het land. Wij weten inmiddels beiden ook hoe moeilijk het is woonruimte te krijgen als je uit elkaar gaat. Dus gevoelsmatig, ja graag maar verstandelijk gezien gaan wij zeker de komende jaren nog niet samenwonen. Kan je denken dat de relatie dan schijnbaar niet goed zit maar dat zit ie wel. Alleen kiezen wij nu dus met ons verstand
vrijdag 27 september 2024 om 09:16
Lila-Linda schreef: ↑27-09-2024 09:13TO, misschien kun je hem ook vragen, waarom hij NU over de toekomst wil praten. Jullie kunnen het ook NU leuk hebben samen? En in de toekomst wel zien, waar het jullie brengt.
Blijkbaar is latten met een vrouw met kleine kinderen niet wat haar vriend op dit moment wil met zijn leven, en dat is ook zijn goed recht. Als ik 55 ben dan zijn mijn kinderen twintigers, staan hopelijk op eigen benen, en dan wil ik ook andere dingen van het leven, zoals samenwonen, reizen, etc. No way dat ik tegen die tijd nog een relatie zou willen met een man met thuiswonende jonge kinderen. Dus ik snap hem eigenlijk heel goed, hoe lullig het ook is voor TO.
vrijdag 27 september 2024 om 09:34
Joh, ik ook nietCharlotta schreef: ↑27-09-2024 09:16Blijkbaar is latten met een vrouw met kleine kinderen niet wat haar vriend op dit moment wil met zijn leven, en dat is ook zijn goed recht. Als ik 55 ben dan zijn mijn kinderen twintigers, staan hopelijk op eigen benen, en dan wil ik ook andere dingen van het leven, zoals samenwonen, reizen, etc. No way dat ik tegen die tijd nog een relatie zou willen met een man met thuiswonende jonge kinderen. Dus ik snap hem eigenlijk heel goed, hoe lullig het ook is voor TO.
Maar ik leef, juist als 50er, veel meer in het Nu.
Ik gok, dat hij ook het Nu met TO niet meer voldoende leuk vindt en doet of het om de toekomst gaat.
Laat hem dat dan uitspreken
vrijdag 27 september 2024 om 09:57
Lila-Linda schreef: ↑27-09-2024 09:34Joh, ik ook niet
Maar ik leef, juist als 50er, veel meer in het Nu.
Ik gok, dat hij ook het Nu met TO niet meer voldoende leuk vindt en doet of het om de toekomst gaat.
Laat hem dat dan uitspreken
Zijn 'toekomst' heeft waarschijnlijk ook een andere tijdlijn dan die van TO. Voor haar is de toekomst wellicht 10-15 jaar ver weg en dat is voor hem begrijpelijkerwijs te lang.
vrijdag 27 september 2024 om 11:59
Maar ook dan, kun je in het NU leven
Ze zij n pas een jaar samen, en zien elkaar niet heel veel (door kinderen), dus de kans dat het 'vanzelf' een keer eindigt is groot
vrijdag 27 september 2024 om 12:14
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
